FarHezareNoh - James

Chapter 1

1:1  از یعقوب، غلامِ خدا و عیسی مسیح خداوند، به دوازده قبیله که در جهان پراکنده‌اند. سلام!

1:2  ای برادرانِ من، هر‌‌گاه با آزمایشهای گوناگون روبه‌رو می‌شوید، آن را کمال شادی بینگارید!

1:3  زیرا می‌دانید گذار ایمان شما از بوتة آزمایشها، پایداری به‌‌بار می‌آورد.

1:4  امّا بگذارید پایداری کار خود را به‌‌کمال رساند تا بالغ و کامل شوید و چیزی کم نداشته باشید.

1:5  اگر از شما کسی بی‌بهره از حکمت است، درخواست کند از خدایی که سخاوتمندانه و بدون ملامت به همه عطا می‌کند، و به وی عطا خواهد شد.

1:6  امّا با ایمان درخواست کند و هیچ تردید به خود راه ندهد، زیرا کسی که تردید دارد، چون موج دریاست که با وزش باد به هر‌‌سو رانده می‌شود.

1:7  چنین کس نپندارد که از خداوند چیزی خواهد یافت،

1:8  زیرا شخصی است دو دل که در تمامی رفتار خویش ناپایدار است.

1:9  برادرِ حقیر به منزلت والای خود فخر کند،

1:10  امّا ثروتمند به حقارت خود ببالد، زیرا همچون گُلِ صحرا در‌‌گذر است.

1:11  همان‌‌گونه که خورشید با گرمای سوزان خود طلوع کرده، علف را می‌خشکاند و گُلَش فرو‌‌می‌ریزد و زیباییش محو می‌شود، ثروتمند نیز در حین کسب و کار خود، پژمرده و محو خواهد شد.

1:12  خوشا‌‌به‌‌حال آن که در آزمایشها استقامت نشان می‌دهد، زیرا چون از بوتة آزمایش سربلند بیرون آید، تاج حیاتی را خواهد یافت که خدا به دوستداران خویش وعده فرموده است.

1:13  آن که وسوسه می‌شود، نگوید: «خداست که مرا وسوسه می‌کند،» زیرا خدا با هیچ بدی وسوسه نمی‌شود، و کسی را نیز وسوسه نمی‌کند.

1:14  هنگامی که کسی وسوسه می‌شود، هوای نفْس خودِ اوست که وی را می‌فریبد و به دام می‌افکند.

1:15  هوای نفْس که آبستن شود، گناه می‌زاید و گناه نیز چون به ثمر رسد، مرگ به‌‌بار می‌آورد.

1:16  برادرانِ عزیز من، فریفته مشوید!

1:17  هر بخشش نیکو و هر عطای کامل از بالاست، نازل شده از پدر نورهای آسمان که در او نه هیچ تغییری است و نه هیچ سایة ناشی از دگرگونی.

1:18  او چنین اراده فرمود که ما را با کلام حق تولید کند تا همچون نوبرِ آفریده‌های او باشیم.

1:19  برادران عزیز من، توجه کنید: هر‌ کس باید در شنیدنْ تند باشد، در سخن گفتن کُند و در خشمْ آهسته!

1:20  زیرا خشمِ آدمی پارسایی مطلوب خدا را به‌‌بار نمی‌آورد.

1:21  پس هر‌‌گونه پلیدی و هر‌‌گونه فزونی بدخواهی را از خود دور کنید و با حلم، کلامی را که در شما نشانده شده و می‌تواند جانهای شما را نجات بخشد، بپذیرید.

1:22  به‌جای‌آورندة کلام باشید، نه‌‌فقط شنوندة آن؛ خود را فریب مدهید!

1:23  زیرا هر کس که کلام را می‌شنود امّا به آن عمل نمی‌کند، به کسی مانَد که در آینه به چهرة خود می‌نگرد

1:24  و خود را در آن می‌بیند، امّا تا از برابر آن دور می‌شود، از یاد می‌برد که چگونه سیمایی داشته است.

1:25  امّا آن که به شریعتِ کامل که شریعت آزادی است چشم دوخته، آن را از نظر دور نمی‌دارد، و شنوندة فراموشکار نیست بلکه به‌جای‌آورنده است، او در عمل خویش خجسته خواهد بود.

1:26  آن که خود را دیندار بداند، امّا مهارِ زبان خود را نداشته باشد، خویشتن را می‌فریبد و دیانتش باطل است.

1:27  دینداری پاک و بی‌لکه در نظر پدرِ ما خدا، آن است که یتیمان و بیوه‌زنان را به‌‌وقت مصیبت دستگیری کنیم و خود را از آلایش این دنیا دور بداریم.

Chapter 2

2:1  برادران من، ایمانِ شما به عیسی مسیح، خداوند پرجلالمان، با تبعیض همراه نباشد.

2:2  اگر کسی با انگشتریِ زرین و جامه فاخر به مجلس شما درآید و فقیری نیز با جامة ژنده وارد شود،

2:3  و شما به آن که جامة فاخر در بر دارد، توجه خاص نشان دهید و به او بگویید: «در این جای نیکو بنشین،» امّا فقیر را بگویید: «همان جا بایست!» و یا: «اینجا پیش پاهای من بر زمین بنشین،»

2:4  آیا در میان خود تبعیض قائل نشده‌اید و با اندیشة بد قضاوت نکرده‌اید؟

2:5  برادران عزیز، گوش فرا‌‌دهید! مگر خدا فقیران این جهان را برنگزیده تا در ایمان دولتمند باشند و پادشاهی‌ای را به ارث برند که او به دوستدارانِ خود وعده فرموده است؟

2:6  امّا شما به فقیر بی‌حرمتی روا داشته‌اید. آیا دولتمندان نیستند که بر شما ستم روا می‌دارند و شما را به محکمه می‌کشند؟

2:7  آیا ایشان نیستند که به آن نام شریف که بر شما نهاده شده، کفر می‌گویند؟

2:8  اگر براستی شریعت شاهانه را مطابق با این گفتة کتاب به‌جای آورید که می‌فرماید: «همسایه‌ات را همچون خویشتن دوست بدار،» کارِ نیکو کرده‌اید.

2:9  امّا اگر تبعیض قائل شوید، گناه کرده‌اید و شریعت، شما را چون افرادی قانون‌شکن، محکوم می‌کند.

2:10  زیرا اگر کسی تمام شریعت را نگاه دارد امّا در یک مورد بلغزد، مجرم به شکستن تمام شریعت است.

2:11  چه، او که گفت: «زنا مکن،» همچنین گفته است: «قتل مکن.» پس هر‌‌چند زنا نکنی، امّا اگر قتل کنی، شریعت را شکسته‌ای.

2:12  پس همچون کسانی سخن گویید و عمل کنید که می‌دانند بر اساس شریعتِ آزادی، بر آنها داوری خواهد شد،

2:13  زیرا داوری الهی نسبت به آن که رحم نکرده باشد، بی‌رحم خواهد بود. امّا رحم بر داوری پیروز خواهد شد!

2:14  برادرانِ من، چه سود اگر کسی ادعا کند ایمان دارد، امّا عمل نداشته باشد؟ آیا چنین ایمانی می‌تواند او را نجات بخشد؟

2:15  اگر برادر یا خواهری نیازمند پوشاک و خوراک روزانه باشد

2:16  و کسی از شما بدیشان گوید: «بروید به‌‌سلامت، و گرم و سیر شوید،» امّا برای رفع نیازهای جسمی ایشان کاری انجام ندهد، چه سود؟

2:17  پس ایمان به تنهایی و بدون عمل، مرده است.

2:18  کسی خواهد گفت: «تو ایمان داری و من اعمال دارم!» ایمانت را بدون اعمال به من بنما و من ایمانم را با اعمالم به تو خواهم نمود.

2:19  تو ایمان داری که خدا یکی است، نیکو می‌کنی! حتی دیوها نیز این‌‌گونه ایمان دارند و از ترس به خود می‌لرزند!

2:20  ای نادان می‌خواهی بدانی چرا ایمان بدون عمل، بی‌ثمر است؟

2:21  مگر اعمال جَد ما ابراهیم نبود که پارسایی او را ثابت کرد، آنگاه که پسر خود اسحاق را بر مذبح تقدیم نمود؟

2:22  می‌بینی که ایمان و اعمال او با هم عمل می‌کردند، و ایمان او با اعمالش کامل شد.

2:23  و آن نوشته تحقق یافت که می‌گوید: «ابراهیم به خدا ایمان آورد و این برای او پارسایی شمرده شد،» و او دوست خدا خوانده شد.

2:24  پس می‌بینید با اعمال است که پارسایی انسان ثابت می‌شود، نه با ایمانِ تنها.

2:25  همچنین مگر اعمال راحابِ روسپی نبود که پارسایی او را ثابت کرد، آنگاه که به فرستادگان پناه داد و ایشان را از راهی دیگر روانه کرد؟

2:26  بله، همان‌‌گونه که بدنِ بدون روح مرده است، ایمانِ بدون عمل نیز مرده است.

Chapter 3

3:1  برادران من، مباد که بسیاری از شما در پی معلّم شدن باشند، زیرا می‌دانید که بر ما معلّمان، داوریِ سخت‌تر خواهد شد.

3:2  ما همه بسیار می‌لغزیم. اگر کسی در گفتار خود نلغزد، انسانی کامل است و می‌تواند تمامی وجود خود را مهار کند.

3:3  ما با لگام‌‌نهادن بر دهان اسب، آن را مطیع خود می‌سازیم و بدین‌‌وسیله می‌توانیم تمامی بدن حیوان را به هر‌‌سو هدایت کنیم.

3:4  همچنین سُکانی کوچک می‌تواند کشتی بزرگی را که فقط بادهای نیرومند آن را به حرکت در‌‌می‌آورد، به هر سمتی که ناخدا بخواهد هدایت کند.

3:5  به همین‌‌سان، زبان نیز عضوی کوچک است امّا ادعاهای بزرگ دارد. جرقه‌ای کوچک می‌تواند جنگلی بزرگ را به آتش کشد.

3:6  زبان نیز آتش است، دنیایی از شرارت است در میان اعضای بدن ما که همة وجود انسان را آلوده می‌کند و تمام زندگی او را به آتش می‌کشد؛ آتشی که جهنم آن را افروخته است!

3:7  انسان همه‌‌گونه حیوان و پرنده و خزنده و جاندار دریایی را رام می‌کند و رام کرده است،

3:8  امّا هیچ انسانی قادر به رام کردن زبان نیست. زبان شرارتی است سرکش و پر از زهرِ کشنده!

3:9  با زبان خود خداوند و پدر را متبارک می‌خوانیم و با همان زبان انسانهایی را که به شباهت خدا آفریده شده‌اند، لعن می‌کنیم.

3:10  از یک دهان، هم ستایش بیرون می‌آید، هم نفرین! ای برادران من، شایسته نیست چنین باشد.

3:11  آیا می‌شود از چشمه‌ای هم آب شیرین روان باشد، هم آب شور؟

3:12  برادرانِ من، آیا ممکن است درخت انجیر، زیتون بار آوَرَد؟ یا درخت مو، انجیر بر‌‌دهد؟ به همین‌‌سان نیز چشمة شور نمی‌تواند آب شیرین روان سازد.

3:13  کیست حکیم و خردمند در میان شما؟ بگذارید آن را با شیوة زندگی پسندیده خود نشان دهد، با اعمالی توأم با حلم که از حکمت برمی‌خیزد.

3:14  امّا اگر در دل خود حسدِ تلخ و جاه‌طلبی دارید، به خود مبالید و خلاف حقیقت سخن مگویید.

3:15  چنین حکمتی از بالا نازل نمی‌شود، بلکه زمینی و نفسانی و شیطانی است.

3:16  زیرا هر جا که حسد و جاه‌طلبی باشد، در آنجا آشوب و هر‌‌گونه کردار زشت نیز خواهد بود.

3:17  امّا آن حکمت که از بالاست، نخست پاک است، سپس صلح‌آمیز و ملایم و نصیحت‌پذیر، و سرشار از رحمت و ثمرات نیکو، و بری از تبعیض و ریا!

3:18  پارسایی، محصولی است که در صلح و صفا، و به‌‌دست صلحجویان کاشته می‌شود.

Chapter 4

4:1  از کجا در میان شما جنگ و جدال پدید می‌آید؟ آیا نه از امیالتان که در اعضای شما به ستیزه مشغولند؟

4:2  حسرت چیزی را می‌خورید، امّا آن را به‌‌کف نمی‌آرید. از طمع مرتکب قتل می‌شوید، امّا باز به آنچه می‌خواهید نمی‌رسید. جنگ و جدال بر‌‌پا می‌کنید، امّا به دست نمی‌آورید، از آن‌‌رو که درخواست نمی‌کنید!

4:3  آنگاه نیز که درخواست می‌کنید، نمی‌یابید، زیرا با نیّت بد درخواست می‌کنید تا صرف هوسرانیهای خود کنید.

4:4  ای زناکاران، آیا نمی‌دانید دوستی با دنیا دشمنی با خداست؟ هر که در پی دوستی با دنیاست، خود را دشمن خدا می‌سازد.

4:5  آیا گمان می‌برید کتاب بیهوده گفته است: «روحی که خدا در ما ساکن کرده، تا به حدِ حسادت مشتاق ماست؟»

4:6  امّا فیضی که او می‌بخشد، بس فزونتر است. از همین‌‌رو کتاب می‌گوید: «خدا در برابر متکبّران می‌ایستد، امّا فروتنان را فیض می‌بخشد.»

4:7  پس تسلیم خدا باشید. در برابر ابلیس ایستادگی کنید، که از شما خواهد گریخت.

4:8  به خدا نزدیک شوید، که او نیز به شما نزدیک خواهد شد. ای گناهکاران، دستهای خود را پاک کنید، و ای دودلان، دلهای خود را طاهر سازید.

4:9  به حالِ زار بیفتید و ندبه و زاری کنید. خندة شما به ماتم، و شادی شما به اندوه بدل گردد.

4:10  در حضور خدا فروتن شوید تا شما را سرافراز کند.

4:11  ای برادران، از یکدیگر بدگویی مکنید. هر که از برادر خود بد گوید و یا او را محکوم کند، در واقع از شریعت بد گفته و شریعت را محکوم کرده است. و هر‌‌گاه شریعت را محکوم کنی، دیگر نه مجری بلکه داورِ آن هستی!

4:12  امّا تنها یک قانونگذار و داور وجود دارد، همان که قادر است برهاند یا هلاک کند. پس تو کیستی که همسایة خود را محکوم کنی!

4:13  و امّا شما که می‌گویید: «امروز یا فردا به این شهر یا آن شهر خواهیم رفت و سالی را در آنجا به‌‌سر خواهیم برد و به تجارت خواهیم پرداخت و سود فراوان خواهیم کرد،» خوب گوش فرا‌‌دهید:

4:14  شما حتی نمی‌دانید فردا چه خواهد شد. زندگی شما چیست؟ همچون بُخاری هستید که زمانی کوتاه ظاهر می‌شود و بعد ناپدید می‌گردد.

4:15  پس باید چنین بگویید: «اگر خداوند بخواهد، زنده می‌مانیم و چنین و چنان می‌کنیم.»

4:16  حال آنکه شما با تکبّر فخر می‌کنید. هر فخری از این‌‌گونه، بد است!

4:17  بنابراین، هر که بداند چه کاری درست است و آن را انجام ندهد، گناه کرده است.

Chapter 5

5:1  و امّا شما ای ثروتمندان، زاری و شیون کنید، زیرا تیره‌روزی در انتظارتان است.

5:2  ثروت شما تباه شده و جامه‌هایتان را بید خورده است!

5:3  زر و سیم شما زنگ زده، و زنگِ آنها علیهِ شما سخن خواهد گفت و همچون آتش، گوشت بدن شما را خواهد خورد. زیرا در روزهای آخر ثروت اندوخته‌اید!

5:4  اینک مزد کارگرانی که در مزارع شما درو کرده‌اند، و شما حیله‌گرانه از پرداخت آن سر باز‌‌زده‌اید، بر‌‌ضد شما فریاد بر‌‌می‌آورد. بله، فریاد دروگران به گوش خداوندِ قادر متعال رسیده است.

5:5  شما بر زمین در تجمّل و هوسرانی زندگی کرده‌اید، و خود را برای روز کشتار پروار ساخته‌اید!

5:6  مرد پارسا را که با شما مخالفتی نمی‌ورزید، محکوم کردید و به قتل رساندید.

5:7  پس ای برادران، تا آمدن خداوند صبوری کنید. بنگرید چگونه دهقان انتظار می‌کشد تا زمین محصول پرارزش خود را به‌‌بار آورد؛ چگونه صبر می‌کند تا بارانهای پاییزی و بهاری بر زمین ببارد.

5:8  پس شما نیز صبور باشید و دلْ قوی دارید، زیرا آمدنِ خداوند ما نزدیک است!

5:9  برادران، از یکدیگر شکایت نکنید، تا بر شما نیز داوری نشود، زیرا «داور» بر در ایستاده است.

5:10  برادران، از پیامبرانی که به نام خداوند سخن می‌گفتند، درسِ صبر در مصائب را فرا‌‌گیرید.

5:11  ما بردباران را خجسته می‌خوانیم. شما دربارة صبر ایوب شنیده‌اید، و می‌دانید که خداوند سرانجام با او چه کرد، زیرا خداوند به‌‌غایت مهربان و رحیم است.

5:12  امّا مهمتر از همه، ای برادران من، سوگند مخورید؛ نه به آسمان، نه به زمین و نه به هیچ چیز دیگر. بگذارید «بله» شما همان بله باشد و «نه» شما همان نه، مبادا محکوم شوید.

5:13  اگر کسی از شما در مشکل است، دعا کند؛ اگر کسی شاد است، سرود حمد بخواند.

5:14  اگر کسی از شما بیمار است، مشایخ کلیسا را فرا‌‌خواند و آنها برای او دعا کنند و به نام خداوند او را با روغن تدهین نمایند.

5:15  دعای با ایمان، بیمار را شفا می‌بخشد و خداوند او را برمی‌خیزاند، و اگر گناهی کرده باشد، آمرزیده می‌شود.

5:16  پس نزد یکدیگر به گناهانِ خود اعتراف کنید و برای یکدیگر دعا کنید تا شفا یابید. دعایِ مرد پارسا، قدرت دارد و بسیار اثربخش است.

5:17  الیاس انسانی بود همچو ما، امّا چون با تمام دل و جان دعا کرد که باران نبارد، سه سال و نیم باران بر زمین نبارید؛

5:18  و باز دعا کرد و از آسمان باران بارید و زمین محصول به‌‌بار آورد.

5:19  برادرانِ من، اگر کسی از شما از حقیقت منحرف شود، و دیگری او را بازگردانَد،

5:20  بداند که هر کس گناهکاری را از راه نادرست بازگردانَد، جانِ او را از مرگ نجات خواهد بخشید و گناهان بی‌شماری را خواهد پوشانید.