PolGdanska - Lamentations

Chapter 1

1:1  W biblii siedmdziesięciu tłómaczów, ta księga święta tak się zaczyna. I stało się, gdy Izrael pojmany był, a Jeruzalem spustoszone, że Jeremijasz siedział płacząc, i narzekał narzekaniem takiem nad Jeruzalemem, a rzekł: Ach miasto tak ludne jakoż siedzi samotne! stało się jako wdowa; zacne między narodami, przednie między krainami stało się hołdowne.

1:2  Ustawicznie w nocy płacze, a łzy jego na jagodach jego; niemasz, ktoby je cieszył ze wszystkich miłośników jego; wszyscy przyjaciele jego przeniewierzyli mu się, stali mu się nieprzyjaciołmi.

1:3  Przeniósł się Juda dla utrapienia i dla wielkiej niewoli; wszakże mieszkając między narodami nie znajduje odpocznienia; wszyscy, którzy je gonią połapali je w cieśni.

1:4  Drogi Syońskie płaczą, że nikt nie przychodzi na święto uroczyste. Wszystkie bramy jego spustoszały, kapłani jego wzdychają, panny jego smutne są, a samo pełne jest gorzkości.

1:5  Nieprzyjaciele jego są głową, przeciwnikom jego szczęśliwie się powodzi; bo go Pan utrapił dla mnóstwa przestępstwa jego; maluczcy jego poszli w niewolę przed obliczem trapiącego.

1:6  A tak odjęta jest od córki Syońskiej wszystka ozdoba jej; książęta jej stały się jako jelenie nie znajdujący paszy, i uchodzą bez siły przed tym, który je goni.

1:7  Wspomina córka Jeruzalemska we dni utrapienia swego i kwilenia swego na wszystkie uciechy swoje, które miewała ode dni dawnych, gdy pada lud jej od ręki nieprzyjacielskiej, nie mając, ktoby jej ratował; widząc ją nieprzyjaciele naśmiewali się z są batów jej.

1:8  Ciężko zgrzeszyła córka Jeruzalemska, przetoż jako nieczysta odłączona jest. Wszyscy, którzy ją w uczciwości mieli, lekce ją sobie ważą, przeto, że widzą nagość jej, a ona wzdycha, i tyłem się obraca.

1:9  Nieczystota jej na podołkach jej, a nie pomniała na koniec swój; przetoż znacznie jest zniżona, nie mając, ktoby ją pocieszył. Wejrzyj, Panie! na utrapienie moje; boć się wyniósł nieprzyjaciel.

1:10  Rękę swoję wyciągnął nieprzyjaciel na wszystkie kochania jej; bo musi patrzyć na pogan wchodzących do świątnicy jej, o czemeś był przykazał, aby nie wchodzili do zgromadzenia twego.

1:11  Wszystek lud jej wzdychając chleba szuka, daje kosztowne rzeczy swoje za pokarm ku posileniu duszy. Wejrzyj, Panie! a obacz; bom znieważona.

1:12  Nicże was to nie obchodzi? o wszyscy, którzy mimo idziecie drogą! Obaczcie, a oglądajcie, jeźli jest boleść, jako moja boleść, która mi jest zadana, jako mię zasmucił Pan w dzień gniewu zapalczywości swojej.

1:13  Z wysokości posłał ogień w kości moje, który je opanował; rozciągnął sieć nogom moim, obrócił mię na wstecz, podał mię na spustoszenie, przez cały dzień żałośną.

1:14  Związane jest jarzmo nieprawości moich ręką jego, splotły się, wstąpiły na szyję moję; toć poraziło siłę moję; podał mię Pan w ręce nieprzyjaciół, nie mogę powstać.

1:15  Pan podeptał wszystkich mocarzy moich w pośród mnie, zwołał przeciwko mnie gromady, aby starł młodzieńców moich, Pan tłoczył jako w prasie pannę, córkę Judzką.

1:16  Przetoż ja płaczę; z oczów moich, z oczów moich, mówię, wody cieką, że jest daleko odemnie pocieszyciel, któryby ochłodził duszę moję, synowie moi wytraceni są, przeto, iż wziął górę nieprzyjaciel.

1:17  Rozciąga córka Sydońska ręce swoje, nie ma, ktoby ją cieszył; wzbudził Pan na Jakóba zewsząd w około nieprzyjaciół jego; córka Jeruzalemska jest między nimi, niby dla nieczystości oddalona.

1:18  Sprawiedliwy jest Pan; bom ustom jego odporna była. Słuchajcie, proszę, wszyscy ludzie, a obaczcie boleść moję; panny moje, i młodzieńcy moi poszli w niewolę.

1:19  Wołałam na przyjaciół moich, oni mię zdradzili; kapłani moi i starcy moi w mieście zginęli, szukając sobie pokarmu, aby posilili duszę swoję.

1:20  Wejrzyż, Panie, bomci utrapiona, wnętrzności moje strwożone są, wywróciło się serce moje we mnie, przeto, żem była bardzo odporna; na dworze miecz osieraca, a w domu nic niemasz jedno śmierć.

1:21  Słysząć, że ja wzdycham, ale niemasz, ktoby mię pocieszył; wszyscy nieprzyjaciele moi słysząc o nieszczęściu mojem weselą się, żeś ty to uczynił, a przywiodłeś dzień przedtem ogłoszony; aleć będą mnie podobni.

1:22  Niech przyjdzie wszystka złość ich przed obliczność twoję, a uczyń im, jakoś mnie uczynił dla wszystkich przestępstw moich; bo wielkie są wzdychania moje, a serce moje żałośne.

Chapter 2

2:1  Jokoż zaćmił Pan w zapalczywości swoję córkę Syjońską! zrzucił z nieba na ziemię sławę Izraelską, a nie wspomniał na podnóżek nóg swoich w dzień zapalczywości swojej.

2:2  Połknął Pan bez wszelkiej litości wszystkie przybytki Jakóbowe, zburzył w popędliwości swojej twierdze córki Judzkiej, uderzył je o ziemię, w hańbę oddał królestwo i książąt jej.

2:3  Odciął w gniewie zapalczywości wszystek róg Izraelski, odwrócił nazad prawicę swoję od nieprzyjaciela, a rozpaliwszy się przeciwko Jakóbowi, jako ogień pałający pożera do szczętu w około.

2:4  Naciągnął łuk swój, jako nieprzyjaciel, postawił prawicę swoję jako przeciwnik, i pozabijał wszystkich najpozorniejszych z ludu, a w namiocie córki Syońskiej wylał jako ogień popędliwość swoję.

2:5  Pan się stał jako nieprzyjaciel, połknął Izraela, połknął wszystkie pałace jego, popsuł twierdze jego, i rozmnożył w ludu Judzkim płacz i narzekanie.

2:6  Oderwał mocą płot swój jako od ogrodu, zepsuł namiot swój; Pan przywiódł w zapamiętanie w Syonie uroczyste święta i sabaty, a odrzucił w gniewie popędliwości swojej króla i kapłana.

2:7  Pan odrzucił ołtarz swój, zbrzydził sobie świątnicę swoję, podał do rąk nieprzyjacielskich mury i pałace Syońskie; krzyczeli w domu Pańskim jako w dzień święta uroczystego.

2:8  Umyślił Pan rozwalić mur córki Syońskiej, rozciągnął sznur, a nie odwrócił ręki swojej od skażenia; rozkwilił baszty, i mur, tak że wespół omdlewają.

2:9  Zapadły w ziemię bramy jej, połamał i pokruszył zawory jej; król jej i książęta jej są między poganami; niemasz ani zakonu, także ani prorocy jej nie miewają widzenia od Pana.

2:10  Starcy córki Syońskiej usiadłszy na ziemi umilknęli, posypali prochem głowę swoję, a przepasują się worami; panny Jeruzalemskie zwiszają ku ziemi głowy swe.

2:11  Oczy moje od łez ustały; strwożyły się wnętrzności moje, wylała się na ziemię wątroba moja dla starcia córki ludu mojego, gdy i niemowlątka, i dziatki ssące na ulicach miasta omdlewają;

2:12  Matkom swoim mówią: Gdzież jest zboże i wino? Gdy mdleją jako zranieni po ulicach miasta, i wypuszczają duszę swoję na łonie matek swych.

2:13  Kogoć za świadka stawię? Kogo tobie przyrównam, o córko Jeruzalemska? Kogoć przypodobam, abym cię ucieszył, panno, córko Syońska? bo skruszenie twoje wielkie jako morze, któż cię uleczy?

2:14  Prorocy twoi opowiadalić kłamstwo i marność, a nie odkrywali nieprawości twojej, aby odwrócili pojmanie twoje; aleć przepowiadali ciężary, kłamstwa i wygnanie.

2:15  Klaskają nad tobą rękoma wszyscy, którzy idą drogą, świstają, a chwieją głową swoją nad córką Jeruzalemską, mówiąc: A onoż to miasto, o którem powiadano, że jest doskonałej piękności, i weselem wszystkiej ziemi?

2:16  Otworzyli na cię usta swe wszyscy nieprzyjaciele twoi, świstają i zgrzytają zębami, mówiąc: Pożryjmy je; tenci jest zaiste on dzień, któregośmy czekali, znaleźliśmy i oglądaliśmy go.

2:17  Uczynił Pan, co był umyślił, wypełnił słowo swoje, które był przykazał ode dni dawnych; zburzył bez litości, a rozweselił nad tobą nieprzyjaciela, wywyższył róg przeciwników twoich.

2:18  Wołało serce ich do Pana. O murze córki Syońskiej! wylewaj łzy we dnie i w nocy jako strumień, nie dawaj sobie odpocznienia, a niech się nie uspokaja źrenica oka twego.

2:19  Wstań, wołaj w nocy na początku straży, wylewaj serce twoje przed obliczem Pańskiem jako wodę; podnoś do niego ręce swoje za duszę dziatek swych, które omdlewają od głodu na rogu wszystkich ulic, a rzecz: Wejrzyj Panie! a obacz, komuś tak kiedy u czynił?

2:20  Izali mają niewiasty jeść płód swój, niemowlątka ucieszne? Izali zamordowany być ma w świątnicy Pańskiej kapłan i prorok?

2:21  Leży na ziemi po ulicach dziecię, i starzec; panny moje, i młodzieńcy moi polegli od miecza; pobiłeś ich w dzień zapalczywości twojej, pomordowałeś ich, a nie sfolgowałeś.

2:22  Zwołałeś strachów moich zewsząd, jako w dzień uroczystego święta, a nie był w dzień zapalczywości Pańskiej, ktoby uszedł a żyw został; którychem na ręku piastowała i wychowywała, tych nieprzyjaciel mój wyniszczył.

Chapter 3

3:1  Jam jest ten mąż, którym widział utrapienie od rózgi rozgniewania Bożego.

3:2  Zaprowadził mię, i zawiódł do ciemności, a nie do światłości;

3:3  Tylko się na mię obórzył, a obrócił rękę swoję przez cały dzień.

3:4  Do starości przywiódł ciało moje i skórę moję, a połamał kości moje.

3:5  Obudował mię a ogarnął żółcią i pracą;

3:6  W ciemnych miejscach posadził mię, jako tych, którzy dawno pomarli.

3:7  Ogrodził mię, abym nie wyszedł, obciążył okowy moje;

3:8  A choć wołam i krzyczę, zatula uszy na modlitwę moję.

3:9  Ogrodził drogę moję ciosanym kamieniem, ścieszki moje wywrócił.

3:10  Jest jako niedźwiedziem czyhającym na mię, jako lwem w skrytościach.

3:11  Drogi moje odwrócił, owszem, rozszarpał mię, i uczynił mię spustoszoną.

3:12  Naciągnął łuk swój, a postawił mię jako cel strzałom swym.

3:13  Przestrzelił nerki moje strzałami z sajdaka swego.

3:14  Jestem pośmiewiskiem ze wszystkim ludem moim, pieśnią ich przez cały dzień.

3:15  Nasyca mię gorzkościami; upija mię piołunem.

3:16  Nadto pokruszył o kamyczki zęby moje, i pogrążył mię w popiele.

3:17  Takeś oddalił, o Boże! od pokoju duszę moję, aż na wczasy zapominam.

3:18  I mówię: Zginęła siła moja, i nadzieja moja, którąm miał w Panu.

3:19  Wszakże wspominając na utrapienie moje, i na płacz mój, na piołun, i na żółć.

3:20  Wspominając ustawicznie, uniża się we mnie dusza moja.

3:21  Przywodząc to sobie do serca swego, mam nadzieję.

3:22  Wielkie jest miłosierdzie Pańskie, żeśmy do szczętu nie zginęli; nie ustawają zaiste litości jego.

3:23  Ale się na każdy poranek odnawiają; wielka jest prawda twoja.

3:24  Pan jest działem moim, mówi dusza moja, dlatego mam w nim nadzieję.

3:25  Dobry jest Pan tym, którzy nań oczekują, duszy takowej, która go szuka.

3:26  Dobrze jest, cierpliwie oczekiwać na zbawienie Pańskie.

3:27  Dobrze jest mężowi nosić jarzmo od dzieciństwa swego;

3:28  Który będąc opuszczony, cierpliwym jest w tem, co nań włożono;

3:29  Kładzie w prochu usta swe, ażby się okazała nadzieja;

3:30  Nadstawia bijącemu policzka, a nasycony bywa obelżeniem.

3:31  Bo Pan na wieki nie odrzuca;

3:32  Owszem, jeźli zasmuca, zasię się zmiłuje według mnóstwa miłosierdzia swego.

3:33  Zaiste nie z serca trapi i zasmuca synów ludzkich.

3:34  Aby kto starł nogami swemi wszystkich więźniów w ziemi;

3:35  Aby kto niesprawiedliwie sądził męża przed obliczem Najwyższego;

3:36  Aby kto wywrócił człowieka w sprawie jego, Pan się w tem nie kocha.

3:37  Któż jest, coby rzekł: Stało się, a Pan nie przykazał?

3:38  Izali z ust Najwyższego nie pochodzi złe i dobre?

3:39  Przeczżeby tedy sobie utyskiwać miał człowiek żyjący, a mąż nad kaźnią za grzechy swoje.

3:40  Dowiadujmy się raczej, a badajmy się dróg naszych, nawróćmy się do Pana;

3:41  Podnieśmy serca i ręce nasze w niebo do Boga.

3:42  Myśmy wstąpili i staliśmy się odpornymi; przetoż ty nie odpuszczasz.

3:43  Okryłeś się zapalczywością, i gonisz nas, mordujesz, a nie szanujesz.

3:44  Okryłeś się obłokiem, aby cię nie dochodziła modlitwa.

3:45  Za śmieci i za pomiotło położyłeś nas w pośrodku tych narodów.

3:46  Otworzyli na nas usta swoje wszyscy nieprzyjaciele nasi.

3:47  Strach i dół przyszedł na nas, spustoszenie i skruszenie.

3:48  Strumienie wód płyną z oczów moich, dla skruszenia córki ludu mojego.

3:49  Oczy moje płyną bez przestanku, przeto, że niemasz żadnej ulgi,

3:50  Ażby wejrzał i obaczył Pan z nieba.

3:51  Oczy moje trapią duszę moję dla wszystkich córek miasta mojego.

3:52  Łowili mię ustawicznie jako ptaka nieprzyjaciele moi bez przyczyny.

3:53  Wrzucili do dołu żywot mój, a przywalili mię kamieniem.

3:54  Wezbrały wody nad głową moją, i rzekłem: Jużci po mnie!

3:55  Wzywam imienia twego, o Panie! z dołu bardzo głębokiego.

3:56  Głos mój wysłuchiwałeś; nie zatulajże ucha twego przed wzdychaniem mojem, i przed wołaniem mojem.

3:57  Przybliżając się do mnie w dzień, któregom cię wzywał, mawiałeś: Nie bój się.

3:58  Zastawiałeś się, Panie! o sprawę duszy mojej, a wybawiałeś żywot mój.

3:59  Widzisz, o Panie! bezprawie, które mi się dzieje, osądźże sprawę moję.

3:60  Widzisz wszystkę pomstę ich, i wszystkie zamysły ich przeciwko mnie.

3:61  Słyszysz urąganie ich, o Panie! i wszystkie zamysły ich przeciwko mnie.

3:62  Słyszysz wargi powstawających przeciwko mnie, i przemyśliwanie ich przeciwko mnie przez cały dzień.

3:63  Obacz siadanie ich, i wstawanie ich; jam zawżdy jest pieśnią ich.

3:64  Oddajże im nagrodę, Panie! według sprawy rąk ich;

3:65  Dajże im zatwardziałe serce, i przeklęstwo swe na nich;

3:66  Goń ich w zapalczywości, a zgładź ich, aby nie byli pod niebem twojem, o Panie!

Chapter 4

4:1  O jakoż pośniedziało złoto! zmieniło się wyborne złoto, rozmiotano kamienie świątnicy, po rogach wszystkich ulic.

4:2  Szlachetni synowie Syońscy, którzy byli przyrównani do złota szczerego, jakoż są poczytani za naczynie gliniane, za dzieło rąk garncarskich!

4:3  I smoki więc podawając piersi, karmią młode swoje; ale córka ludu mojego dla okrutnika podobna jest sowie na puszczy.

4:4  Przylgnął język ssącego do podniebienia jego dla upragnienia, dzieci proszą o chleb: ale niemasz, ktoby im go ułamał.

4:5  Ci, którzy jadali potrawy rozkoszne, giną na ulicach, a którzy byli wychowani w szarłacie, przytulają się do gnoju.

4:6  Większe jest karanie córki ludu mojego, niżeli pomsta Sodomy, która jest podwrócona w jednem okamgnieniu, i nie zostały na niej ręce.

4:7  Czystsi byli Nazarejczycy jego nad śnieg, jaśniejsi nad mleko, rumieńsze ciała ich, niżeli drogie kamienie, jakoby z szafiru wyciosani byli;

4:8  Ale teraz wejrzenie ich czerniejsze jest niż czarność, nie mogą poznani być na ulicach; przyschła skóra ich do kości ich, wyschła jest jako drzewo.

4:9  Lepiej się tym stało, którzy są pobici mieczem, niżeli tym, co umierają głodem, gdyż oni zginęli przebitymi będąc, ale ci dla niedostatku urodzajów polnych.

4:10  Ręce niewiast miłosiernych warzyły synów swych, aby im byli za pokarm w potarciu córki ludu mego.

4:11  Wypełnił Pan popędliwość swoję, i wylał gniew zapalczywości swojej, i zapalił ogień na Syonie, który pożarł grunty jego.

4:12  Nigyby byli nie wierzyli królowie ziemscy, i wszysscy obywatele świata, żeby był miał wnijść przeciwnik, i nieprzyjaciel w bramy Jeruzalemskie.

4:13  Ale się to stało dla grzechów proroków jego, i nieprawości kapłanów jego, którzy wylewali w pośrodku jego krew sprawiedliwych.

4:14  Tułali się jako ślepi po ulicach, mażąć się krwią, której nie mogli, tylko się dotykać szatami swemi.

4:15  Przetoż wołali na nich: Ustępujcie, nieczyści! ustępujcie, ustępujcie, nie dotykajcie się! Prawieć ustąpili, i tułają się; dlatego mówią między narodami: Nie będą już więcej mieli własnego mieszkania.

4:16  Oblicze Pańskie rozproszyło ich, a nie wejrzy na nich więcej; nieprzyjaciele kapłanów nie szanują, a nad starcami miłosierdzia nie używają.

4:17  A wżdzy jeszcze aż do ustania oczów swych wyglądamy próżnego ratunku swego; oglądając się na naród, który wybawić nie może.

4:18  Szlakują stopy nasze, tak, że ani po ulicach naszych chodzić nie możemy; przybliżył się koniec nasz, wypełniły się dni nasze, zaiste przyszło dokończenie nasze.

4:19  Prędsi są ci, którzy nas gonią, niż orły niebieskie; po górach nas gonią, na pustyniach czyhają na nas.

4:20  Tchnienie nozdrzy naszych, to jest pomazaniec Pański, pojmany jest w jamach ich, o którymeśmy mówili: W cieniu jego żyć będziemy między narodami.

4:21  Raduj się i wesel się córko Edomska! która mieszkasz w ziemi Hus; przyjdzie też do ciebie kubek, upijesz się, i obnażysz się.

4:22  Wzięło koniec karanie twoje, o córko Syońska! nie zaniecha cię Bóg dłużej w pojmaniu twojem; ale twoję nieprawość nawiedzi, o córko Edomska! a odkryje grzechy twoje.

Chapter 5

5:1  Wspomnij, Panie! na to, co się nam przydało; wejrzyj a obacz pohańbienie nasze.

5:2  Dziedzictwo nasze obrócone jest do obcych, a domy nasze do cudzoziemców.

5:3  Sierotamiśmy a bez ojca; matki nasze są jako wdowy.

5:4  Wody nasze za pieniądze pijemy, drwa nasze za pieniądze kupujemy.

5:5  Na szyi swej prześladowanie cierpiemy, pracujemy, a nie dadzą nam odpocząć.

5:6  Egipczykom podajemy rękę i Assyryjczykom, żebyśmy się nasycili chleba.

5:7  Ojcowie nasi zgrzeszyli, niemasz ich, a my nieprawość ich ponosimy.

5:8  Niewolnicy panują nad nami, niemasz, ktoby nas wybawił z ręki ich.

5:9  Z odwagą duszy naszej szukamy chleba swego dla strachu miecza i na puszczy.

5:10  Skóra nasza jako piec zczerniała od srogości głodu.

5:11  Niewiasty w Syonie pogwałcono; i panny w miastach Judzkich.

5:12  Książęta ręką ich powieszeni są, a osoby starszych nie mają w uczciwości.

5:13  Młodzięców do żarn biorą, a młodzieniaszkowie po drwami padają.

5:14  Starcy w bramach więcej nie siadają, a młodzieńcy przestali pieśni swoje.

5:15  Ustało wesele serca naszego, pląsanie nasze w kwilenie się obróciło.

5:16  Spadła korona z głowy naszej; biada nam, żeśmy zgrzeszyli!

5:17  Dlategoż mdłe jest serce nasze, dlatego zaćmione są oczy nasze;

5:18  Dla góry Syońskiej, że jest spustoszona, liszki chodzą po niej.

5:19  Ty, Panie! trwasz na wieki, a stolica twoja od narodu do narodu.

5:20  Przeczże nas na wieki zapominasz, a opuszczasz nas przez tak długi czas?

5:21  Nawróć nas do siebie, o Panie! a nawróceni będziemy; odnów dni nasze, jako z dawna były.

5:22  Bo izali nas cale odrzucisz, a gniewać się będziesz na nas tak bardzo?