Bela - Lamentations

Chapter 1

1:1  Які асамотнены горад, людны калісьці! ён нібы аўдавеў; вялікі паміж народамі, уладца краін адрабляе даніну.

1:2  Горка плача ён уначы, і сьлёзы яго па шчоках бягуць. Ня мае суцешніка сярод тых, што любілі яго; усе сябры яму здрадзілі, яму сталіся ворагамі.

1:3  Юда ў выгнаньні, у цярпеньнях і ў цяжкай няволі, пасяліўся сярод язычнікаў, і не знаходзіць спакою сабе; усе, хто яго перасьледаваў, дагналі яго ў цясьнінах.

1:4  Шляхі да Сіёна ў жалобе, не пасьпяшае ніхто на сьвята; усе апусьцелі брамы; сьвятары яго енчаць, дзяўчаты ягоныя ў смутку, горка й самому яму.

1:5  Ворагі апанавалі яго, непрыяцелі шчасьцяцца ў дабрадзенстве, бо наслаў на яго Гасподзь бядоту за многія беззаконьні ягоныя; дзеці яго пайшлі ў палон паперадзе ворага.

1:6  І адабрана ў дачкі Сіёна ўся яе велічнасьць; князі яе, як алені, што не знаходзяць пашы; і бясьсіла ідуць яны перад паганятым.

1:7  Успамінае Ерусалім у дні бедства свайго і пакутаў сваіх, пра ўсе скарбы свае, што былі ў яго за былымі днямі, тым часам народ яго гіне ад рук ворага, і ніхто яму не пасабляе; супастаты глядзяць на яго і сьмяюцца зь яго суботаў.

1:8  Цяжка зграшыў Ерусалім, і за тое зрабіўся агідны; кожны, хто славіў яго, глядзіць на яго з пагардай, галізну ягоную ўбачыўшы; ён і сам уздыхае і адварочваецца.

1:9  На прыполе ў яго была нечысьць, але ён ня думаў пра будучыню, і заняпаў так ганебна, і няма яму суцешніка. "Паглядзі, Госпадзе, на гароту маю, бо вораг узвысіўся!"

1:10  Вораг руку працягнуў на ўсе скарбы ягоныя; ён бачыць, як уваходзяць язычнікі ў сьвятыню ягоную, пра якую Ты наказаў, каб яны ня ўступалі ў сходню Тваю.

1:11  Увесь народ ягоны ўздыхае, шукаючы хлеба, за ежу багацьці свае аддае, каб душу ўмацаваць. "Паглядзі, Госпадзе, і падзівіся, які я пагарджаны!"

1:12  Хай ня будзе гэтага з вамі, вы, што дарогай праходзіце! зірнеце і падзівецеся, ці ёсць хвароба, як хвароба мая, што спасьцігла мяне, што наслаў на мяне Гасподзь у дзень палкага гневу Свайго?

1:13  Згары Ён паслаў агонь у косткі мае, і ён авалодаў імі; раскінуў сеткі на ногі мае, абярнуў мяне, і зьбедніў мяне, каб я таміўся дзень кожны.

1:14  Ярмо пахібнасьцяў маіх зьвязана ў руцэ Ягонай; яны сплецены і падняліся на шыю маю; Ён паслабіў сілу маю. Гасподзь аддаў мяне ў рукі, зь якіх не магу я вырвацца.

1:15  Усіх дужых маіх Гасподзь скінуў сярод мяне, склікаў супроць мяне сход, каб вынішчыць хлопцаў маіх; як у таўчэльні стаптаў Гасподзь дзеву, дачку Юдавую.

1:16  Па гэтым плачу я; вока маё, вока маё вылівае воды, бо далёка ад мяне мой суцешнік, які ажывіў бы душу маю; дзеці мае спустошаны, бо перамог вораг.

1:17  Сіён працягвае рукі свае, а суцешніка яму няма, Гасподзь даў загад пра Якава ворагам ягоным; Ерусалім сярод іх амярзоціўся.

1:18  Гасподзь праведны, бо не ўпакораны быў я слову Ягонаму. Паслухайце, усе народы, і зірнеце на немач маю: дзевы мае і хлопцы мае ў няволю пайшлі.

1:19  Клічу сяброў маіх, але яны ашукалі мяне; сьвятары мае і старцы мае канаюць у горадзе, шукаючы ежы сабе, каб душу сваю падмацаваць.

1:20  Паглядзі, Госпадзе, бо мне цесна, хвалюецца ўва мне нутроба, сэрца маё перавярнулася ўва мне за тое, што я ўпарта Табе супрацівіўся; меч звонку зьбязьдзетніў мяне, а дома — як сьмерць.

1:21  Пачулі, што я енчу, а суцешніка мне няма; пачулі ўсе ворагі мае пра гароту маю і парадаваліся, што Ты зрабіў гэта: о, калі б Ты загадаў, каб настаў дзень, Табою прадказаны, і каб яны мне ўпадобніліся!

1:22  Хай стане перад аблічча Тваё ўся іхняя злосьць; і ўчыні зь імі гэтаксама, як Ты са мною ўчыніў за грахі мае, бо цяжкія стагноты мае, і сэрца маё зьнемагае.

Chapter 2

2:1  І як спахмурніў Гасподзь у гневе Сваім дачку Сіёна! скінуў зь нябёсаў на зямлю красу Ізраіля і не ўзгадаў пра падножжа ног Сваіх у дзень гневу Свайго.

2:2  Загубіў Гасподзь усе селішчы Якава, не ўмілажаліўся, разбурыў у лютасьці Сваёй умацаваньні дачкі Юдавай, скінуў на зямлю, адкінуў царства і князёў ягоных, як нечысьць;

2:3  У запале гневу зламаў моц Ізраіля, адвёў правіцу Сваю ад непрыяцеля і загарэўся ў Якаве, як зьнішчальны агонь, што пажыраў усё навакол;

2:4  напяў лук Свой, як непрыяцель, накіраваў правіцу Сваю, як вораг, і забіў усё, вачам вабнае; на палатку дачкі Сіёна выліў лютасьць Сваю, як агонь.

2:5  Гасподзь зрабіўся — як непрыяцель, зьнішчыў Ізраіля, спустошыў усе харомы ягоныя, разбурыў умацаваньні яго, і памножыў дачцэ Юдавай смутак і плач.

2:6  І адабраў агароджу Сваю, як у садзе; разбурыў сьвятыню Сваю, прымусіў Гасподзь забыць на Сіёне сьвяты й суботы; і ў абурэньні гневу Свайго адкінуў цара і сьвятара,

2:7  Адкінуў Гасподзь ахвярнік Свой, адвёў сэрца Сваё ад сьвятыні Сваёй, аддаў у рукі ворагаў сьцены храмаў яго; у доме Гасподнім шумелі, як у сьвята.

2:8  Гасподзь пастанавіў разбурыць мур дачкі Сіёна, шнур працягнуў, ня ўхіліў рукі Сваёй ад спусташэньня; зьнішчыў вонкавыя ўмацаваньні, і сьцены разам разбураны.

2:9  Брамы яе аселі ў зямлю; Ён разбурыў і скрышыў завалы яе; цар яе і князі яе ў язычнікаў; ня стала закону, і прарокам яе няма ўяваў ад Госпада.

2:10  Маўкліва сядзяць на зямлі старцы дачкі Сіёнавай, пасыпалі попелам сваю галаву, вярэтаю аперазаліся; панурылі голаў сваю да зямлі дзевы Ерусалімскія.

2:11  Выплакала я мае вочы, і хвалюецца ўва мне нутроба мая, выліваецца на зямлю жоўць мая ад пагібелі дачкі народу майго, калі дзеці і немаўляты з голаду мруць на вуліцах горада.

2:12  Сваім мацеркам кажуць яны: "дзе хлеб і віно?" паміраючы, падобна параненым на вуліцах гарадскіх, выліваючы душы свае ва ўлоньне сваіх мацярок.

2:13  Што скажу я табе, з чым параўнаю цябе, дачка Ерусаліма? да чаго прыпадобню цябе, каб суцешыць цябе, дзева, дачка Сіёна? бо рана твая вялікая, як мора, хто можа цябе ацаліць?

2:14  Прарокі твае вяшчалі табе пустое, ілжывае і беззаконьня твайго не выкрывалі, каб папярэдзіць твой лёс, і звеставалі табе ілжыва, што прывяло цябе да выгнаньня.

2:15  Рукамі пляскаюць над табою праходжыя, сьвішчуць і круцяць галавой з дачкі Ерусаліма, кажучы: "ці той гэта горад, што называўся дасканаласьцю хараства, радасьцю ўсёй зямлі?"

2:16  Разьзявілі на цябе пашчу сваю твае ворагі, сьвішчуць, скрыгочуць зубамі, кажучы: "праглынулі мы яго, толькі гэтага дня і чакалі мы, дачакаліся, убачылі!"

2:17  Зьдзейсьніў Гасподзь, што прадвызначыў, спраўдзіў слова Сваё, сказанае калісьці, спустошыў бязь літасьці і даў ворагу парадавацца над табою, узьнёс моц тваіх супастатаў.

2:18  Сэрца іх лямантуе да Госпада: сьцяна дачкі Сіёна! лі ручаём сьлёзы дзень і ноч, не давай сабе супакоіцца, не давай спачыну зрэнкам вачэй тваіх.

2:19  Уставай, кліч сярод ночы, на пачатку кожнае варты; вылівай, як ваду, сэрца тваё прад Госпадам; да Яго цягні рукі твае за душу тваіх дзетак, што канаюць з голаду на рагах усіх вуліц.

2:20  "Паглядзі, Госпадзе, і падзівіся: каму так зрабіў, каб елі жанчыны свой плод, немаўлятак, выкармленых імі? каб забівалі ў Гасподнім сьвяцілішчы сьвятара і прарока?

2:21  Дзеці і старцы ляжаць на зямлі ў пыле; дзевы мае і хлопцы загінулі ад меча; у дзень гневу Твайго ты іх біў, заколваў бязь літасьці".

2:22  Ты склікаў адусюль, як на сьвята, жахі мае, і ў дзень гневу Гасподняга не ўратаваўся ніхто, не ацалеў аніхто; тых, каго выкарміла і ўзгадавала я, вораг мой вынішчыў.

Chapter 3

3:1  Я чалавек, які зьведаў гора ад жазла Твайго гневу:

3:2  Ён павёў мяне і ўвёў у цемру, а не ў сьвятло.

3:3  Толькі супроць мяне Ён зьвяртае руку Сваю кожнага дня;

3:4  выснажыў плоць маю і скуру маю, паламаў мае косьці;

3:5  абгарадзіў мяне і абклаў горыччу і цяготаю;

3:6  пасадзіў мяне ў цёмнае месца, як даўно памерлых;

3:7  акружыў мяне мурам, каб я ня выйшаў, уцяжыў аковы мае,

3:8  і хоць я клічу і енчу, нячулы Ён да малітвы маёй;

3:9  крушнямі загарадзіў мне дарогі, скрывіў сцежкі мае.

3:10  Ён мне стаўся як бы мядзьведзь у засадзе, як бы леў у патайным месцы;

3:11  скрывіў дарогі мае і разарваў мяне, у нівеч абярнуў мяне;

3:12  напяў лук Свой і паставіў мяне як бы цэлем пад стрэлы;

3:13  паслаў у ныркі мае стрэлы з калчана Свайго.

3:14  Я зрабіўся пасьмешышчам усяму народу майму, штодзённаю скрушлівай песняй яго.

3:15  Ён насыціў мяне горыччу, напаіў мяне палыном;

3:16  скрышыў камянямі зубы мае, пасыпаў мяне попелам.

3:17  І адышоў спакой ад душы маёй; я забыўся пра шчасныя дні,

3:18  і сказаў я: загінула сіла мая і надзея мая на Госпада.

3:19  Падумай пра цярпеньні мае, пра гароту маю, пра жоўць і палын.

3:20  Цвёрда памятае гэта душа мая і ападае ўва мне.

3:21  Вось, што я адказваю сэрцу майму і таму спадзяюся:

3:22  зь міласьці Госпада мы ня зьніклі, бо ня вычарпаўся Яго мілажаль:

3:23  ён абнаўляецца кожнае раніцы; вялікая вернасьць Твая!

3:24  Гасподзь частка мая, кажа душа мая, спадзявацьмуся ж на Яго.

3:25  Добры Гасподзь з тымі, што на Яго спадзяюцца, з душою, якая шукае Яго.

3:26  Добра таму, хто цярпліва чакае ратунку ад Госпада.

3:27  Добра чалавеку, калі ён нясе ярмо ў маладосьці сваёй;

3:28  сядзіць адасоблена і маўчыць, бо Ён ярмо наклаў на яго;

3:29  кладзе вусны свае у пыл, думаючы: "магчыма, яшчэ ёсьць надзея";

3:30  падстаўляе шчаку сваю таму, хто яго б’е, здавальняецца ганьбаваньнем,

3:31  бо не навек пакідае Гасподзь.

3:32  Але паслаў гора, і ўмілажаліцца зь вялікай даброці Сваёй.

3:33  Бо Ён не па волі сэрца Свайго карае і засмучае сыноў чалавечых.

3:34  Але калі топчуць нагамі сваімі ўсіх вязьняў зямлі,

3:35  калі несправядліва судзяць чалавека перад абліччам Усявышняга,

3:36  калі чалавека ўціскаюць у дзеях ягоных: хіба ня бачыць Гасподзь?

3:37  Хто гэта кажа: "І тое бывае, чаму Гасподзь не загадаў быць"?

3:38  Ці не ад вуснаў Усявышняга адбываецца бедства і посьпех?

3:39  Навошта наракае чалавек жывы? кожны хай наракае на грахі свае.

3:40  Выпрабуем і дасьледуем шляхі свае, і зьвернемся да Госпада.

3:41  Узьнясём сэрца наша і рукі да Бога, сутнага на нябёсах:

3:42  мы адпалі і ўпарціліся; Ты ня зьлітаваўся:

3:43  Ты пакрыў Сябе гневам і перасьледаваў нас, забіваў, не шкадуючы;

3:44  Ты засланіў сябе хмарай, каб не даходзіла наша малітва;

3:45  сьмецьцем і мярзотаю Ты зрабіў нас сярод народаў.

3:46  Разьзявілі на нас пашчу сваю ўсе ворагі нашы.

3:47  Жудасьць і яма, спусташэньне і разбурэньне — доля наша.

3:48  Патокі водаў вылівае вока маё па пагібелі дачкі народу майго.

3:49  Вока маё выліваецца і не перасыхае, бо палёгкі няма,

3:50  пакуль ня ўгледзіць і ня ўбачыць Гасподзь зь нябёсаў.

3:51  Вока маё засмучае душу маю дзеля ўсіх дочак майго горада.

3:52  Па-ўсякаму сіліліся вылавіць мяне, як птушку, ворагі мае, бязь ніякай прычыны;

3:53  укінулі жыцьцё маё ў яму і закідалі мяне камянямі.

3:54  Воды падняліся да галавы маёй; я сказаў: "загінуў я".

3:55  Я заклікаў імя Тваё, Госпадзе, зь ямы глыбокай.

3:56  Ты чуў голас мой; не затулі Тваё вуха ад уздыханьня майго, ад енку майго!

3:57  Ты набліжаўся, калі я клікаў Цябе, і казаў: ня бойся!

3:58  Ты абараняў, Госпадзе, дзеі душы маёй; акупляў жыцьцё маё.

3:59  Ты бачыш, Госпадзе, крыўду маю; рассудзі справу маю.

3:60  Ты бачыш усю помсьлівасьць іхнюю, усе намыслы іхнія супраць мяне;

3:61  Ты чуеш, Госпадзе, лаянку іхнюю, усе намыслы іхнія супраць мяне,

3:62  словы тых, што паўстаюць на мяне, і іхнія хітраваньні супроць мяне дзень у дзень.

3:63  Паглядзі, ці сядзяць яны, а ці ўстаюць, я для іх — песьня.

3:64  Аддай ім, Госпадзе, паводле дзеяў рук іхніх;

3:65  пашлі ім памрочышча сэрца і пракляцьце Тваё на іх;

3:66  перасьледуй іх, Госпадзе, гневам тваім, і вынішчы іх з паднябеснай.

Chapter 4

4:1  Як паблякла золата, як зьмянілася золата высакароднае! камяні сьвяцілішча рассыпаны па ўсіх ростанях.

4:2  Сыны Сіёна каштоўныя, роўныя шчыраму золату, цяпер як чарэп’е глінянае цэняцца, як вырабы рук ганчара!

4:3  І шакалы падсоўваюць смочкі і кормяць сваіх дзяцей, а дачка народу майго цяпер жорсткая, як у пустыні страўсы:

4:4  язык немаўлят да гартані ад смагі ліпне; дзеці благаюць хлеба, і не падае ім ніхто.

4:5  Тыя, што елі салодкае, млеюць на вуліцах; а тыя, каго спавівалі ў пурпуры, на сьметніках сьпяць.

4:6  Правіны дачкі народе майго большыя за грэх Садомы: тая зьнішчана вокаімгненна, бяз дотыку рук чалавечых.

4:7  Яе князі былі чысьцейшыя за сьнег, бялейшыя за малако; целам былі прыгажэйшыя за карал, выгляд іх быў, як шафір;

4:8  а цяпер цямней за ўсё чорнае твар у іх; не пазнаюць іх на вуліцы; скура ў іх да касьцей іх прыліпла, уся перасохла, як дрэва.

4:9  Тыя, каго забіваюць мечам, шчасьлівейшыя за забіваных голадам, ападаюць у сіле з голаду, бо ім пладоў нестае палявых.

4:10  Пяшчотныя колісь жанчыны дзетак сваіх гатавалі, каб пракарміцца імі ў часе пагібелі дачкі народу свайго.

4:11  Спраўдзіў Гасподзь Свой гнеў, выліў лютасьць гневу Свайго і запаліў на Сіёне агонь, які зжэр асновы яго.

4:12  Ня верылі цары зямныя і ўсе жывыя ў сусьвеце, каб вораг і непрыяцель увайшоў у браму Ерусаліма.

4:13  Усё гэта — за грахі ілжэпрарокаў, за беззаконьні яго сьвятароў, што пралівалі кроў праведнікаў;

4:14  бадзяліся, як сьляпыя па вуліцах, крывёй апаганьваліся, аж немагчыма было дакрануцца да вопраткі іхняй.

4:15  "З дарогі! нячысты ідзе!" крычалі паперадзе іх; "сыдзеце ўбок, сыдзеце ўбок! не дакранайцеся!"; і саступалі ўбок; а людзі казалі: "іх болей ня будзе!

4:16  Гасподзь іх між люду расьцярусіў; Ён іх больш не дагледзіць", бо яны сьвятароў не шануюць, бо не шкадуюць старцаў.

4:17  Стаміліся нашыя вочы чакаць дапамогі марнае; з вежы дазорнай чакалі народу, які нас ня выратаваў.

4:18  А яны цікавалі за крокамі нашымі, каб не маглі мы хадзіць па вуліцах нашых; зблізіўся наш канец, дні нашы споўніліся; настала наша пара.

4:19  Ганіцелі нашы былі шыбчэйшыя за нябесных арлоў; ганяліся за намі па горах, ставілі пасткі на нас у пустыні.

4:20  Дыханьне жыцьця нашага, памазанец Гасподні злоўлены ў яму іхнюю, той, пра якога казалі мы: пад яго шатамі жыцьмем сярод народаў.

4:21  Радуйся і весяліся, дачка Эдома, жыхарка зямлі Уц! І да цябе дойдзе чара; уп’ешся й аголішся.

4:22  Дачка Сіёна! скончыцца кара за беззаконьне тваё; Ён цябе болей ня гнацьме; а тваё беззаконьне, дачка Эдома, Ён адкрые і пакарае яго.

Chapter 5

5:1  Успомні, Госпадзе, што над намі зьдзейсьнілася; паглядзі, падзівіся на паганьбеньне нашае:

5:2  спадчына нашая перайшла да чужых, дамы нашыя — да іншапляменцаў;

5:3  Мы асірацелі, бяз бацькі; маці нашыя — аўдавелі.

5:4  Ваду сваю п’ем за срэбра, дровы нашыя нам за грошы даюць.

5:5  Нас паганяюць у карак, мы працуем — і ня маем спачыну.

5:6  Працягваем руку да Егіпцянаў, да Асірыянаў, каб наесьціся хлеба.

5:7  Бацькі нашыя грэшнікі: іх больш няма, а мы кару нясем за беззаконьні іхнія.

5:8  Рабы пануюць над намі, і няма каму выбавіць з-пад рукі іхняй.

5:9  Свой хлеб здабываем з пагрозай жыцьцю ад меча.

5:10  Счарнела, як печ, нашая скура ад пякучага голаду.

5:11  Жанок на Сіёне няславяць, дзяўчат — у гарадах Юдэйскіх.

5:12  Князі павешаны рукамі іхнімі, абліччы старцаў не ўшанаваны.

5:13  Юнакоў бяруць да жорнаў, і падлеткі падаюць пад ношкамі дроў.

5:14  Старцы не сядзяць больш каля варотаў; хлопцы не сьпяваюць.

5:15  Аціхла радасьць сэрца нашага: карагоды нашыя ў енк абярнуліся.

5:16  Упаў вянок з галавы нашай; гора нам, што мы зграшылі!

5:17  Ад гэтага вось зьнемаглося нашае сэрца; ад гэтага нашыя вочы зацьміліся.

5:18  Ад таго, што апусьцела гара Сіён, лісы ходзяць па ёй.

5:19  Ты, Госпадзе, жывеш вечна; трон твой — род у род.

5:20  Дзеля чаго зусім забываеш нас, пакідаеш на доўгі час?

5:21  Навярні нас да Цябе, Госпадзе, і мы навернемся; абнаві дні нашыя, як спрадвеку было.

5:22  Няўжо ты зусім адкінуў нас, прагневаўся на нас бязь меры?