FarHezareNoh - II Corinthians

Chapter 1

1:1  از پولُس که به‌‌خواست خدا رسول عیسی مسیح است، و برادر ما تیموتائوس، به کلیسای خدا در قُرِنتُس، و همة مقدّسان در سراسر ایالت اَخائیه:

1:2  فیض و آرامش از جانب خدا، پدر ما، و خداوندْ عیسی مسیح، بر شما باد!

1:3  سپاس بر خدا، پدر خداوند ما عیسی مسیح، که پدر رحمتها و خدای بخشندة همة دلگرمیهاست؛

1:4  که به ما در همة سختیهایمان دلگرمی می‌بخشد تا ما نیز بتوانیم با آن دلگرمی که از او یافته‌ایم، دیگران را که از سختیها می‌گذرند، دلگرم سازیم.

1:5  زیرا همان‌‌گونه که از رنجهای مسیح بفراوانی نصیب می‌یابیم، به همان میزان نیز به‌‌واسطة مسیح از دلگرمی فراوان لبریز می‌شویم.

1:6  اگر در سختی هستیم، به‌‌خاطر دلگرمی و نجات شماست؛ و اگر دلگرمیم، باز برای دلگرمی شماست، که چنین کارگر می‌افتد که شما همان رنجها را که ما می‌کشیم، با بردباری تحمل می‌کنید.

1:7  امید ما دربارة شما استوار است، زیرا می‌دانیم همان‌‌گونه که در رنجهای ما سهیم هستید، در دلگرمی ما نیز سهیم می‌باشید.

1:8  ای برادران، نمی‌خواهیم از سختیهایی که در ایالت آسیا بر ما گذشت، بی‌خبر باشید. فشارهایی که بر ما آمد چنان سخت و توانفرسا بود که از زنده‌‌ماندن هم نومید گشتیم.

1:9  بواقع احساس می‌کردیم حکم مرگمان صادر شده است. امّا اینها همه روی داد تا نه بر خود، بلکه بر خدایی توکل کنیم که مردگان را زنده می‌کند.

1:10  او ما را از چنین خطر مهلکی رهانید و باز‌‌خواهد رهانید. بر اوست که ما امید بسته‌ایم که همچنان ما را خواهد رهانید،

1:11  بخصوص چون شما نیز با دعای خود یاریمان دهید. آنگاه بسیار کسان، برای فیضی که در جواب دعای بسیاری به ما بخشیده شده است، از جانب ما شکر خواهند گزارد.

1:12  فخر ما، گواهی وجدان ماست بدین که رفتارمان در دنیا و بخصوص نسبت به شما، با قدّوسیت و صداقت خدایی همراه بوده است. ما نه با حکمت بشری، بلکه بنا بر فیض خدا عمل کرده‌ایم.

1:13  زیرا آنچه به شما می‌نویسیم درست همان است که می‌خوانید و می‌فهمید. و من امید دارم

1:14  همان‌‌گونه که ما را تا حدی شناخته‌اید، به‌‌کمال نیز بشناسید، و بدانید که می‌توانید به ما فخر کنید، چنانکه شما نیز در روز خداوندْ عیسی، مایة فخر ما خواهید بود.

1:15  با این اطمینان، بر آن شدم نخست به دیدار شما بیایم تا بهره‌ای دو‌‌چندان ببرید.

1:16  عزم من آن بود که بر سر راهم به مقدونیه از شما دیدار کنم و از مقدونیه باز نزدتان بازگردم تا مرا راهی سفر به یهودیه کنید.

1:17  آیا هنگامی که چنین تصمیمی می‌گرفتم، دودل بودم؟ و یا اینکه چون انسانهای معمولی تصمیم می‌گیرم، به‌‌گونه‌ای که سخنم همزمان «آری» و «نه» است؟

1:18  به امانت خدا قسم که سخن ما با شما «آری» و «نه» نبوده است.

1:19  زیرا پسر خدا، عیسی مسیح، که من و سیلاس و تیموتائوس به او در میان شما موعظه کردیم، «آری» و «نه» نبود، بلکه در او همه چیز «آری» است.

1:20  زیرا همة وعده‌های خدا در مسیح «آری» است و به همین جهت در اوست که ما «آمین» را بر زبان می‌آوریم، تا خدا جلال یابد.

1:21  امّا خداست که ما و شما را در پیوندمان با مسیح استوار می‌سازد. او ما را مسح کرده

1:22  و مُهر مالکیت خویش را بر ما زده و روح خود را همچون بیعانه در دلهای ما جای داده است.

1:23  خدا را شاهد می‌گیرم که تنها به‌‌خاطر شفقت بر شما بود که به قُرِنتُس بازنگشتم.

1:24  نه اینکه بر ایمان شما سروری کرده باشیم، بلکه دست در دست شما، برای شادمانی شما می‌کوشیم، چرا که در ایمان استوارید.

Chapter 2

2:1  پس، عزم جزم کردم که دیگربار، دیداری اندوهبار با شما نداشته باشم.

2:2  زیرا اگر شما را اندوهگین سازم، دیگر چه کسی می‌تواند موجب شادی من شود، جز شما که اندوهگینتان ساخته‌ام؟

2:3  من بدان‌‌گونه به شما نوشتم تا به هنگام آمدنم نزد شما، آنان که می‌باید مرا شادمان سازند، مایة اندوهم نشوند. چرا که به همة شما اطمینان داشتم که شادی من مایة شادی همة شماست.

2:4  زیرا با غم بسیار و دلی دردمند و چشمانی اشکبار به شما نوشتم، نه تا اندوهگینتان سازم، بلکه تا از عمق محبتم به خود آگاه شوید.

2:5  امّا اگر کسی باعث اندوه شده، نه‌‌تنها مرا، بلکه تا حدی همة شما را اندوهگین ساخته است – نمی‌خواهم در این‌باره سخن به‌‌گزاف گفته باشم.

2:6  تنبیهی که از سوی بیشتر شما بر او اِعمال شده، کافی است.

2:7  اکنون دیگر باید او را ببخشید و دلداری دهید، مبادا اندوه بیش از حد، وی را از پا درآورد.

2:8  بنابراین، از شما استدعا دارم او را از محبت خود مطمئن سازید.

2:9  سببِ نوشتنم به شما نیز این بود که شما را بیازمایم و ببینم آیا در هر امری فرمانبردارید یا نه؟

2:10  اگر شما کسی را ببخشید، من نیز او را می‌بخشم. و اگر کسی را بخشیده‌ام – البته اگر موردی برای بخشیدن وجود داشته است – در حضور مسیح و به‌‌خاطر شما چنین کرده‌ام،

2:11  تا شیطان بر ما برتری نیابد، زیرا از ترفندهای او بی‌خبر نیستیم.

2:12  پس چون برای بشارت انجیل مسیح به تْروآس رفتم، دریافتم که خداوند در آنجا دری بزرگ به روی من گشوده است.

2:13  امّا باز آرام نداشتم زیرا برادر خود تیتوس را نیافتم. پس با اهالی آنجا وداع کرده، به مقدونیه رفتم.

2:14  امّا خدا را سپاس که همواره ما را در مسیح، در موکب ظفر خود می‌بَرَد و رایحة خوش شناخت او را به‌‌وسیلة ما در همه جا می‌پراکند.

2:15  زیرا برای خدا رایحة خوش مسیح هستیم، چه در میان نجات‌یافتگان و چه در میان هلاک‌شوندگان.

2:16  امّا برای یکی بوی مرگ می‌دهیم که به مرگ رهنمون می‌شود؛ برای دیگری عطر حیاتیم که حیات به‌‌بار می‌آورد. و کیست که برای چنین کاری کفایت داشته باشد؟

2:17  بر‌‌خلاف بسیاری که برای سودجویی به ارزانفروشی کلام خدا مشغولند، ما در مسیح با خلوص نیّت سخن می‌گوییم، همچون کسانی که سخنگوی خدایند و در حضور او می‌ایستند.

Chapter 3

3:1  آیا بار دیگر شروع به توصیه دربارة خود می‌کنیم؟ یا مانند بعضی، نیاز به ارائة توصیه‌نامه به شما یا گرفتن توصیه‌نامه از شما داریم؟

3:2  شما خودْ توصیه‌نامة مایید، نامه‌ای نگاشته بر دلهای ما که همگان می‌توانند آن را بخوانند و بفهمند.

3:3  شما نشان داده‌اید که نامة مسیح هستید، ثمرة خدمت ما، و نگاشته نه با مرکّب، بلکه با روح خدای زنده، و نه بر لوح سنگی، بلکه بر لوح دلهای گوشتین.

3:4  ما چنین اطمینانی به‌‌واسطة مسیح در حضور خدا داریم.

3:5  نه آنکه خود کفایت داشته باشیم تا چیزی را به حساب خود بگذاریم، بلکه کفایت ما از خداست.

3:6  او ما را کفایت بخشیده که خدمتگزاران عهد جدید باشیم – خادم روح، نه خادم آنچه نوشته‌ای بیش نیست. زیرا «نوشته» می‌کُشد، لیکن روحْ حیات می‌بخشد.

3:7  حال، اگر خدمتی که به مرگ می‌انجامید و بر حروفِ حک شده بر سنگ استوار بود، با جلال به ظهور رسید، به‌‌گونه‌ای که بنی اسرائیل نمی‌توانستند به‌‌سبب جلالِ چهرة موسی بر آن چشم بدوزند، هر‌‌چند آن جلال رو به زوال بود،

3:8  چقدر بیشتر، خدمتی که به‌‌واسطة روح است با جلال خواهد بود.

3:9  زیرا اگر خدمتی که به محکومیت می‌انجامید با جلال بود، چقدر بیشتر خدمتی که به پارساشمردگی می‌انجامد آکنده از جلال است.

3:10  زیرا آنچه زمانی پرجلال بود، اکنون در قیاس با این جلالِ برتر، دیگر جلوه‌ای ندارد.

3:11  و اگر آنچه زوال می‌پذیرفت با جلال همراه بود، چقدر بیشتر آنچه باقی می‌مانَد با جلال همراه است.

3:12  پس چون چنین امیدی داریم، با شهامتِ کامل سخن می‌گوییم؛

3:13  نه مانند موسی که حجابی بر چهرة خود کشید تا بنی اسرائیل غایت آنچه را که رو به زوال بود، نظاره نکنند.

3:14  امّا ذهنهای ایشان تاریک شد زیرا تا به امروز همان حجاب به هنگام خواندن عهد عتیق باقی است و برداشته نشده، زیرا تنها در مسیح زایل می‌شود.

3:15  حتی تا به امروز، هر‌‌گاه موسی را می‌خوانند، حجابی بر دل آنها برقرار می‌ماند؛

3:16  امّا هر‌‌گاه کسی نزد خداوند بازمی‌گردد، حجاب برداشته می‌شود.

3:17  خداوند، روح است و هر جا روحِ خداوند باشد، آنجا آزادی است.

3:18  و همة ما که با چهرة بی‌حجاب، جلال خداوند را، چنان که در آینه‌ای، می‌نگریم، به‌‌صورت همان تصویر، از جلال به جلالی فزونتر دگرگون می‌شویم؛ و این از خداوند سرچشمه می‌گیرد که روح است.

Chapter 4

4:1  پس چون در نتیجة رحمتی که بر ما شده است از چنین خدمتی برخورداریم، دلسرد نمی‌شویم.

4:2  بلکه از روشهای پنهانی و ننگین دوری جسته‌ایم و به فریبکاری دست نمی‌یازیم و کلام خدا را نیز تحریف نمی‌کنیم، بلکه به‌‌عکس با بیانِ آشکار حقیقت، می‌کوشیم در حضور خدا مورد تأیید وجدان همه باشیم.

4:3  حتی اگر انجیل ما پوشیده است، بر کسانی پوشیده است که در طریق هلاکتند.

4:4  خدای این عصر ذهنهای بی‌ایمانان را کور کرده تا نورِ انجیلِ جلالِ مسیح را که تصویر خداست، نبینند.

4:5  زیرا ما خود را موعظه نمی‌کنیم، بلکه عیسی مسیح را به‌‌عنوان خداوند موعظه می‌کنیم، و از خودْ تنها به‌‌خاطر عیسی، و آن هم فقط به‌‌عنوان خادم شما سخن می‌گوییم.

4:6  زیرا همان خدا که گفت: «نور از میان تاریکی بتابد،» نور خود را در دلهای ما تابانید تا شناخت جلال خدا در چهرة مسیح، ما را منوّر سازد.

4:7  امّا این گنجینه را در ظروفی خاکی داریم، تا آشکار باشد که این قدرت خارق‌العاده از خداست نه از ما.

4:8  ما از هر سو در فشاریم، امّا خُرد نشده‌ایم؛ متحیریم، امّا نومید نیستیم؛

4:9  آزار و اذیت می‌بینیم، امّا وانهاده نشده‌ایم؛ بر زمین افکنده شده‌ایم، امّا از پا در‌‌نیامده‌ایم.

4:10  همواره مرگ عیسی را در بدن خود حمل می‌کنیم تا حیات عیسی نیز در بدن ما ظاهر شود.

4:11  زیرا ما که زنده‌ایم، همواره به‌‌خاطر عیسی به مرگ سپرده می‌شویم تا حیات او در بدن فانی ما آشکار گردد.

4:12  پس مرگ در ما عمل می‌کند، امّا حیات در شما.

4:13  در کتب مقدّس آمده که «ایمان آوردم، پس سخن گفتم.» با همین روحِ ایمان، ما نیز ایمان داریم و سخن می‌گوییم.

4:14  زیرا می‌دانیم او که عیسای خداوند را از مردگان برخیزانید، ما را نیز با عیسی برخیزانیده، با شما به حضور او خواهد آورد.

4:15  اینها همه به‌‌خاطر شماست، تا فیضی که شامل حال عدة بیشتر و بیشتری می‌شود، سبب شکرگزاری هر‌‌چه بیشتر برای جلال خدا گردد.

4:16  پس دلسرد نمی‌شویم. هر‌‌چند انسان ظاهری ما فرسوده می‌شود، انسان باطنی روز به روز تازه‌تر می‌گردد.

4:17  زیرا رنجهای جزئی و گذرای ما جلالی ابدی برایمان به ارمغان می‌آورد که با آن رنجها قیاس‌پذیر نیست.

4:18  پس نه بر آنچه دیدنی است، بلکه بر آنچه نادیدنی است چشم می‌دوزیم، زیرا دیدنیها گذرا، امّا نادیدنیها جاودانی است.

Chapter 5

5:1  اینک می‌دانیم هر‌‌گاه این خیمة زمینی که در آن سکونت داریم فرو ریزد، عمارتی از خدا داریم، خانه‌ای ناساخته به دست و جاودانی در آسمان.

5:2  و براستی که در این خیمه آه می‌کشیم، زیرا مشتاق آنیم که مسکن آسمانی خود را در بر کنیم،

5:3  چرا که با در بر کردنش، عریان یافت نخواهیم شد.

5:4  زیرا تا زمانی که در این خیمه هستیم با گرانباری آه می‌کشیم، چون نمی‌خواهیم جامه از تن به‌‌در کنیم، بلکه جامه‌ای دیگر به تن کنیم، تا فانی غرقِ حیات شود.

5:5  و خداست که ما را برای این مقصود آماده کرده و روح را همچون بیعانه به ما داده است.

5:6  پس همواره دلگرمیم، هر‌‌چند می‌دانیم تا زمانی که در این بدن منزل داریم، از خداوند غریبیم،

5:7  زیرا با ایمان زندگی می‌کنیم، نه با دیدار.

5:8  آری، ما چنین دلگرمیم و ترجیح می‌دهیم از بدن غربت جسته، نزد خداوند منزل گیریم.

5:9  پس خواه در بدن منزل داشته باشیم و خواه در غربت از آن به‌‌سر بریم، این را هدف قرار داده‌ایم که او را خشنود سازیم.

5:10  زیرا همة ما باید در برابر مسند داوری مسیح حاضر شویم، تا هر کس بنا بر اعمال خوب یا بدی که در ایام سکونت در بدن خود کرده است، سزا یابد.

5:11  پس چون معنی ترس خداوند را می‌دانیم، می‌کوشیم مردمان را مجاب کنیم. آنچه هستیم بر خدا آشکار است و امیدوارم بر وجدان شما نیز آشکار باشد.

5:12  نمی‌خواهیم باز شروع به توصیه دربارة خود کنیم، بلکه می‌خواهیم حجّتی به شما بدهیم که به ما فخر کنید، تا بتوانید پاسخ کسانی را بدهید که به ظاهر فخر می‌کنند، نه به آنچه در قلب است.

5:13  اگر عقل از کف داده‌ایم، به‌‌خاطر خداست؛ و اگر عقل سلیم داریم، به‌‌خاطر شماست.

5:14  زیرا محبت مسیح بر ما حکمفرماست، چون یقین داریم که یک تن به‌‌خاطر همه مرد، پس همه مردند.

5:15  و او به‌‌خاطر همه مرد تا زندگان دیگر نه برای خود، بلکه برای آن‌‌کس زیست کنند که به‌‌خاطرشان مرد و برخاست.

5:16  بنابراین، از این پس دربارة هیچ‌کس با معیارهای بشری قضاوت نمی‌کنیم، و هر‌‌چند پیشتر دربارة مسیح این‌‌گونه قضاوت می‌کردیم، اکنون دیگر چنین نیست.

5:17  پس اگر کسی در مسیح باشد، خلقتی تازه است. چیزهای کهنه درگذشت؛ هان، همه چیز تازه شده است!

5:18  اینها همه از خداست که به‌‌واسطة مسیح ما را با خود آشتی داده و خدمت آشتی را به ما سپرده است.

5:19  به دیگر سخن، خدا در مسیح جهان را با خود آشتی می‌داد و گناهان مردم را به حسابشان نمی‌گذاشت، و پیام آشتی را به ما سپرد.

5:20  پس سفیران مسیح هستیم، به‌‌گونه‌ای که خدا از زبان ما شما را به آشتی می‌خواند. ما از جانب مسیح از شما استدعا می‌کنیم که با خدا آشتی کنید.

5:21  او کسی را که گناه را نشناخت، در راه ما گناه ساخت، تا ما در وی پارسایی خدا شویم.

Chapter 6

6:1  در مقام همکاران خدا، از شما استدعا داریم که دریافت فیض خدا از سوی شما بیهوده نباشد.

6:2  زیرا خدا می‌گوید: «در زمان لطف خود، تو را اجابت کردم و در روز نجات، تو را مدد نمودم.» هان، اکنون زمان لطف خداست؛ هان، امروز روز نجات است.

6:3  ما در هیچ چیز سبب لغزش کسی نمی‌شویم، تا خدمتمان ملامت کرده نشود،

6:4  بلکه در هر چیز شایستگی خود را نشان می‌دهیم، آن‌‌گونه که از خادمان خدا انتظار می‌رود: با بردباری بسیار در زحمات، در سختیها، در تنگناها،

6:5  در تازیانه‌ها، در زندانها، در هجوم خشمگین مردم، در کار سخت، در بی‌خوابی، و در گرسنگی؛

6:6  با پاکی، با معرفت، با صبر، با مهربانی، با روح‌القدس، با محبت بی‌ریا،

6:7  با راستگویی، با قدرت خدا، با اسلحة پارسایی به‌‌دست راست و چپ؛

6:8  در عزّت و ذلّت، و بدنامی و نیکنامی. گویی گمراه‌کننده، امّا حقیقت را می‌گوییم؛

6:9  گویی گمنام، امّا شناخته شده‌‌ایم؛ گویی در حال مرگ، امّا هنوز زنده‌ایم؛ گویی دستخوش مجازات، امّا از پا در‌‌نیامده‌ایم؛

6:10  گویی غمگین، امّا همواره شادمانیم؛ گویی فقیر، امّا بسیاری را دولتمند می‌سازیم؛ گویی بی‌چیز، امّا صاحب همه چیزیم.

6:11  ای قُرِنتیان، ما بی‌پرده با شما سخن گفتیم و دل خود را بر شما گشودیم.

6:12  ما محبت خود را از شما دریغ نمی‌داریم. شمایید که مهر خود را از ما دریغ می‌کنید.

6:13  با شما همچون فرزندانم سخن می‌گویم؛ شما نیز دل خود را بر ما بگشایید.

6:14  زیر یوغ ناموافق با بی‌ایمانان مروید، زیرا پارسایی و شرارت را چه پیوندی است؟ و نور و ظلمت را چه رفاقتی؟

6:15  و مسیح و بِلیعال را چه توافقی است؟ و مؤمن و بی‌ایمان را چه شباهتی؟

6:16  و معبد خدا و بتها را چه سازگاری است؟ زیرا ما معبد خدای زنده‌ایم. چنانکه خدا می‌گوید: «بین آنها سکونت خواهم گزید و در میانشان راه خواهم رفت و من خدای ایشان خواهم بود و آنان قوم من خواهند بود.»

6:17  پس، خداوند می‌گوید: «از میان ایشان بیرون آیید و جدا شوید. هیچ چیز ناپاک را لمس مکنید و من شما را خواهم پذیرفت.»

6:18  « من شما را پدر خواهم بود و شما مرا پسران و دختران خواهید بود، خداوندِ قادر مطلق می‌گوید.»

Chapter 7

7:1  پس ای عزیزان، حال که این وعده‌ها از آن ما است، بیایید خود را از هر ناپاکی جسم و روح بزداییم و با ترس از خدا، تقدس را به‌‌کمال رسانیم.

7:2  ما را در دل خود جای دهید. در حق کسی بدی روا نداشته‌ایم، کسی را فاسد نساخته‌ایم و از کسی بهره‌جویی نکرده‌ایم.

7:3  این را نمی‌گویم تا محکومتان کنم. پیشتر به شما گفتم که چنان در دل ما جای دارید که آماده‌ایم با شما بمیریم و با شما زیست کنیم.

7:4  من می‌توانم بی‌پرده با شما سخن بگویم، و به شما بسی فخر می‌کنم. بسیار دلگرم شده‌ام، و به‌‌رغم همة سختیها، شادی مرا حد و مرزی نیست.

7:5  زیرا هنگامی که به مقدونیه رسیدیم، این تن ما آسایش نیافت، بلکه از هر سو در زحمت بودیم – در برون جدالها داشتیم، و در درون ترسها.

7:6  امّا خدایی که افسردگان را دلگرمی می‌بخشد، با آمدن تیتوس ما را دلگرم ساخت.

7:7  و نه‌‌تنها از آمدن او، بلکه به‌‌واسطة آن دلگرمی که از شما یافته بود، دلگرم شدیم. او از اشتیاق شما به دیدار من، و اندوه عمیقتان، و غیرتی که نسبت به من دارید، خبر آورد، که این بیش از پیش مرا شادمان ساخت.

7:8  زیرا هر‌‌چند با نامة خود اندوهگینتان ساختم، از کردة خود پشیمان نیستم. زیرا با آنکه تا حدی پشیمان بودم – چون می‌بینم نامه‌ام هر‌‌چند کوتاه زمانی، شما را اندوهگین ساخت –

7:9  امّا اکنون شادمانم، نه از آن‌‌رو که اندوهگین شدید، بلکه چون اندوهتان به توبه انجامید. زیرا اندوه شما برای خدا بود، تا هیچ زیانی از ما به شما نرسد.

7:10  چون اندوهی که برای خدا باشد، موجب توبه می‌شود، که به نجات می‌انجامد و پشیمانی ندارد. امّا اندوهی که برای دنیاست، مرگ به‌‌بار می‌آورد.

7:11  ببینید اندوهی که برای خدا بود چه ثمراتی در شما پدید آورده است: چه شور و شوقی، چه اشتیاقی به اثبات بی‌گناهیتان، چه نارضایی و احساس خطری، چه دلتنگی، غیرت و مجازاتی. شما از هر حیث ثابت کردید که در آن قضیه بی‌تقصیر بوده‌اید.

7:12  پس نامة من به شما به‌‌خاطر آن‌‌کس که بدی کرده و یا آن که بدی نسبت به او انجام شده نبوده است، بلکه بدین منظور بوده که در حضور خدا ارادت شما به ما، بر خودتان آشکار شود.

7:13  اینها همه موجب دلگرمی ما شده است. افزون بر دلگرمی خودِ ما، دیدن شادی تیتوس نیز موجب شادی هر‌‌چه بیشتر ما شد، زیرا همگی شما جان او را تازه ساخته بودید.

7:14  من نزد او به شما فخر کردم و شما مرا سرافکنده نساختید، بلکه همان‌‌گونه که هر‌‌آنچه به شما گفتیم درست بود، ثابت شد که فخر ما نزد تیتوس نیز بجا بوده است.

7:15  هر بار که او اطاعت همگی شما را به یاد می‌آوَرَد و این را که چگونه با ترس و لرز او را پذیرفتید، دلبستگی‌اش به شما بیشتر می‌شود.

7:16  شادمانم که در هر چیز به شما اطمینان دارم.

Chapter 8

8:1  اکنون ای برادران، می‌خواهیم شما را از فیضی که خدا به کلیساهای مقدونیه عطا کرده است، آگاه سازیم.

8:2  زیرا در همان حال که ایشان به سبب زحماتی توانفرسا، در بوتة آزمایش قرار داشتند، از شادی بی‌حد و فقر بسیارشان، سخاوتی بیکران جاری گشت.

8:3  چرا که در حد توان خویش – و من شاهدم که حتی بیش از آن – خود پیشقدم شده،

8:4  با اصرار زیاد از ما خواهش کردند که در این خدمتِ به مقدّسان سهیم باشند.

8:5  ایشان حتی خیلی بیش از انتظار ما عمل کردند، زیرا نخست خویشتن را به خداوند تقدیم داشتند، و سپس به ما نیز، بر طبق ارادة خدا.

8:6  به همین جهت، از تیتوس خواستیم همان‌‌گونه که خود پیشتر قدمهای آغازین را در تدارک این عمل سخاوتمندانة شما برداشته بود، اکنون نیز آن را به‌‌کمال رساند.

8:7  پس چنان‌که در همه چیز ممتازید – در ایمان، در بیان، در معرفت، در شور و حرارت بسیار، و در محبتتان به ما – پس در این فیضِ بخشندگی نیز گوی سبقت را بربایید.

8:8  این را به شما حکم نمی‌کنم، بلکه می‌خواهم خلوص محبتتان را در قیاس با شور و حرارت دیگران بیازمایم.

8:9  زیرا از فیض خداوند ما عیسی مسیح آگاهید که هر‌‌چند دولتمند بود، به‌‌خاطر شما فقیر شد تا شما در نتیجة فقر او دولتمند شوید.

8:10  پس نظر خود را در این‌‌باره بیان می‌کنم، زیرا به سود شماست: سال گذشته، شما نه‌‌تنها در انجام این کار خیر، بلکه در اشتیاق به انجام آن نیز پیشقدم بودید.

8:11  پس اکنون کار خود را به‌‌کمال رسانید، تا اشتیاقتان به این کار، انجام کامل آن را نیز، به فراخور توان مالی‌تان، در پی داشته باشد.

8:12  زیرا اگر اشتیاق باشد، هدیة شخص مقبول می‌افتد، البته بر‌‌حسب آنچه کسی دارد، نه آنچه ندارد.

8:13  زیرا خواست ما این نیست که دیگران در رفاه باشند و شما در تنگنا، بلکه خواهان برقراری مساواتیم،

8:14  تا غنای شما در حال حاضر، کمبود آنان را برطرف کند، و روزی نیز غنای آنها کمبود شما را برطرف خواهد کرد. بدین‌‌سان مساوات برقرار خواهد شد،

8:15  چنانکه نوشته شده است: «آن که زیاد گرد آورد، زیاده نداشت، و آن که کم گرد آورد، کم نداشت.»

8:16  خدا را شکر می‌کنم که در دل تیتوس نیز نهاده است که همچون من به فکر شما باشد.

8:17  زیرا او نه‌‌تنها تقاضای ما را پذیرفت، بلکه خود با اشتیاقِ بسیار، برای آمدن نزد شما پیشقدم شد.

8:18  و ما همراه او برادری را می‌فرستیم که همة کلیساها او را به‌‌خاطر خدمتش به انجیل می‌ستایند.

8:19  بعلاوه، او از سوی کلیساها انتخاب شده تا در انجام این کار خیر که برای جلال خدا و نشان دادن خیرخواهیمان خدمت آن را بر عهده گرفته‌ایم، همسفر ما باشد.

8:20  ما بسیار مراقبیم که خدمت ما در گردآوری این هدیة سخاوتمندانه مورد انتقاد کسی قرار نگیرد.

8:21  زیرا می‌کوشیم نه‌‌تنها در نظر خداوند، بلکه در نظر مردم نیز آنچه صحیح است انجام دهیم.

8:22  همراه این افراد، برادر خود را نیز می‌فرستیم که بارها اشتیاقش از راههای گوناگون بر ما ثابت شده، و اکنون اشتیاق او به‌‌خاطر اطمینان بسیارش به شما حتی افزونتر نیز گردیده است.

8:23  دربارة تیتوس باید بگویم که در خدمت به شما شریک و همکار من است؛ و دربارة برادرانمان نیز باید بگویم که فرستادگان کلیساها و جلال مسیح‌اند.

8:24  پس محبت خود را در عمل به آنها ثابت کنید و نشان دهید که فخر ما به شما بی‌اساس نیست، تا همة کلیساها ببینند.

Chapter 9

9:1  نیازی نیست دربارة این خدمتِ به مقدّسان به شما بنویسم.

9:2  زیرا از اشتیاقتان به یاری رساندن آگاهم و در این خصوص نزد ایمانداران مقدونیه به شما بالیده‌ام. بدیشان گفته‌ام که شما در ایالت اَخائیه از سال گذشته برای دادنِ هدیه آماده بوده‌اید. این شور و حرارت شما بیشترِ آنان را نیز به عمل برانگیخته است.

9:3  امّا این برادران را می‌فرستم تا فخر ما به شما در این خصوص اشتباه از کار در‌‌نیاید، بلکه تا همان‌‌گونه که به ایشان گفته‌ام، آمادگی لازم را داشته باشید.

9:4  زیرا اگر کسی از ایماندارانِ مقدونیه همراهم بیاید و دریابد که آماده نیستید، ما – و چقدر بیشتر خودتان – از اطمینانی که به شما داشته‌ایم، سرافکنده خواهیم شد.

9:5  پس ضروری دانستم از برادران بخواهم که پیشاپیش به دیدارتان بیایند و تدارک هدیة سخاوتمندانه‌ای را که وعده داده بودید، به اتمام رسانند. آنگاه این هدیه، هدیه‌ای خواهد بود که نه با تنگ‌چشمی، بلکه با گشاده‌دستی داده شده است.

9:6  به یاد داشته باشید که هر که اندک بکارد، اندک هم خواهد دروید، و هر که فراوان بکارد، فراوان هم بر خواهد داشت.

9:7  هر کس همان قدر بدهد که در دل قصد کرده است، نه با اکراه و اجبار، زیرا خدا بخشندة خوش را دوست می‌دارد.

9:8  و خدا قادر است هر نعمت را برای شما بس فزونی بخشد تا در همه چیز همواره همة نیازهایتان برآورده شود و برای انجام هر کارِ نیکو، بفراوانی داشته باشید.

9:9  چنانکه نوشته شده: «او سخاوتمندانه بخشیده و به فقرا داده است، پارسایی‌اش باقی می‌ماند، تا به ابد.»

9:10  و او که بذر را برای کشاورز و نان را برای خوردن فراهم می‌سازد، بذرتان را مهیا ساخته، فزونی خواهد بخشید و محصول پارسایی شما را فراوان خواهد ساخت.

9:11  آنگاه از هر حیث دولتمند خواهید شد تا بتوانید در هر فرصتی سخاوتمند باشید، و این سخاوت شما به‌‌واسطة ما به سپاس خدا خواهد انجامید.

9:12  انجام این خدمت، نه‌‌تنها نیازهای مقدّسان را برآورده می‌سازد، بلکه به‌‌صورت سپاسگزاریهای بسیار حتی به‌‌سوی خدا سَرریز می‌شود.

9:13  و به‌‌خاطر مُهر تأییدی که این خدمت بر زندگی شما می‌زند، مردم خدا را برای اطاعتی که با اعتراف شما به انجیل مسیح همراه است، و نیز برای سخاوتی که در کمک به آنها و به همه نشان می‌دهید، تمجید خواهند کرد.

9:14  آنان به‌‌خاطر فیض عظیمی که خدا نصیبتان کرده، با علاقه و اشتیاق بسیار برای شما دعا خواهند کرد.

9:15  سپاس بر خدا برای عطای وصف‌ناپذیرش!

Chapter 10

10:1  من، پولُس، که در حضور شما «زبونم» امّا به‌‌دور از شما «جسورم»، با حلم و نرمش مسیح از شما استدعا دارم

10:2  که به هنگام آمدنم نزد شما ناگزیر نباشم با کسانی که می‌پندارند ما با میزانهای این دنیا زندگی می‌کنیم، با جسارت بسیار عمل کنم.

10:3  زیرا هر‌‌چند در این دنیا به‌‌سر می‌بریم، امّا به روش دنیایی نمی‌جنگیم.

10:4  چرا که اسلحة جنگ ما دنیایی نیست، بلکه به نیروی الهی قادر به انهدام دژهاست.

10:5  ما استدلالها و هر ادعای تکبّرآمیز را که در برابر شناخت خدا قد علم کند ویران می‌کنیم و هر اندیشه‌ای را به اطاعت از مسیح اسیر می‌سازیم.

10:6  و در حال آماده‌باش هستیم، تا آنگاه که اطاعت خودِ شما کامل شود، هر نااطاعتی را به مجازات رسانیم.

10:7  شما تنها به ظواهر می‌نگرید. اگر کسی اطمینان دارد که از آنِ مسیح است، باید در نظر داشته باشد که ما نیز به همان اندازه از آنِ مسیحیم.

10:8  زیرا سرافکنده نخواهم شد حتی اگر اندکی بیش از اندازه به اقتداری که خداوند نه برای ویرانی بلکه برای بنای شما به من داده است، فخر کنم.

10:9  نمی‌خواهم چنین به نظر آید که می‌کوشم با نامه‌های خود شما را بترسانم،

10:10  زیرا بعضی می‌گویند: «نامه‌های او وزین و قوی است، امّا حضورش ضعیف و بیانش رقّت‌انگیز.»

10:11  آنان که چنین می‌گویند باید بدانند که هر‌‌آنچه در غیاب خود در نامه‌هامان می‌گوییم، همان را به هنگام حضور، به عمل خواهیم آورد.

10:12  ما جرأت نمی‌کنیم خود را از زمرة کسانی بشماریم یا با کسانی قیاس کنیم که خودستایند. چه نابخردانه است که آنان دربارة خویشتن با میزانهای خودشان قضاوت می‌کنند و خود را با خود می‌سنجند.

10:13  ولی ما نه بیش از حدِ مجاز، بلکه در حدودی فخر می‌کنیم که خدا برایمان معین کرده است، حدودی که شما را نیز در بر می‌گیرد.

10:14  ما از حدود خود پا فراتر نگذاشته‌ایم، چنانکه گویی هرگز نزد شما نیامده باشیم. زیرا نخستین کسانی بودیم که انجیل مسیح را به شما رساندیم.

10:15  ما با فخر کردن به آنچه دیگران کرده‌اند، از حدود خود تجاوز نمی‌کنیم. امید ما این است که هر‌‌چه ایمان شما بیشتر رشد می‌کند، دامنة فعالیت ما در میان شما نیز گسترده‌تر شود،

10:16  تا بتوانیم انجیل را در سرزمینهایی فراسوی شما بشارت دهیم. زیرا نمی‌خواهیم به کاری فخر کنیم که پیشتر، و آن هم در قلمرو شخصی دیگر انجام شده است.

10:17  پس «هر که فخر می‌کند، به خداوند فخر کند.»

10:18  زیرا نه آن که خودستایی کند، بلکه آن که خدا او را بستاید، پذیرفته می‌شود.

Chapter 11

11:1  امیدوارم اندک حماقتی را در من تحمل کنید، و چنین نیز کرده‌اید!

11:2  من غیرتی خدایی نسبت به شما دارم، زیرا شما را به یک شوهر، یعنی مسیح، نامزد ساختم، تا همچون باکره‌ای پاکدامن به او تقدیمتان کنم.

11:3  امّا بیم دارم همان‌‌گونه که حوا فریب حیلة مار را خورد، فکر شما نیز از سرسپردگی صادقانه و خالصی که به مسیح دارید، منحرف شود.

11:4  زیرا اگر کسی نزدتان بیاید و شما را به عیسای دیگری جز آن که ما به شما موعظه کردیم، موعظه کند، یا اگر روحی متفاوت با آن روح که دریافت کردید یا انجیلی غیر از آن انجیل که شنیدید به شما عرضه کند، به آسانی تحملش می‌کنید.

11:5  امّا گمان نمی‌کنم من از آن «بزرگْ رسولان» چیزی کم داشته باشم.

11:6  شاید سخنوری ماهر نباشم، امّا در معرفت چیزی کم ندارم؛ این را به‌‌کمال و از هر حیث به شما ثابت کرده‌ایم.

11:7  آیا گناه کردم که با بشارتِ رایگانِ انجیلِ خدا به شما، خود را پست ساختم تا شما سرافراز شوید؟

11:8  من با پذیرفتن کمک مالی، کلیساهای دیگر را غارت کردم تا بتوانم شما را خدمت کنم.

11:9  و در مدت اقامتم بین شما، هر‌‌گاه به چیزی نیاز داشتم باری بر دوش کسی ننهادم، زیرا برادرانی که از مقدونیه آمدند احتیاجات مرا برآوردند. و من به هیچ روی باری بر دوشتان نبوده‌ام و از این پس نیز نخواهم بود.

11:10  به آن راستی مسیح که در من است قسم، که هیچ‌کس در نواحی اَخائیه این فخر مرا از من نخواهد گرفت.

11:11  آیا از آن‌‌رو چنین می‌گویم که دوستتان ندارم؟ خدا می‌داند که دوستتان دارم!

11:12  و این رَویّه خود را ادامه خواهم داد تا فرصت را از فرصت‌طلبان بازستانم، از آنان که در صددند تا خود را در آنچه بدان فخر می‌کنند با ما برابر سازند.

11:13  زیرا چنین کسان، رسولان دروغین و کارگزارانی فریبکارند که خود را در سیمای رسولان مسیح ظاهر می‌سازند.

11:14  و این عجیب نیست، زیرا شیطان نیز خود را به شکل فرشتة نور درمی‌آورد؛

11:15  پس تعجبی ندارد که خادمانش نیز خود را به خادمان طریق پارسایی همانند سازند. سرانجامِ اینان فراخور کارهایشان خواهد بود.

11:16  باز می‌گویم: کسی مرا بی‌فهم نپندارد. امّا اگر چنین می‌کنید، دست‌کم مرا چون شخصی بی‌فهم بپذیرید، تا بتوانم اندکی فخر کنم.

11:17  وقتی اینچنین با اطمینان از فخر خود می‌گویم، نه از جانب خداوند، بلکه از سر بی‌فهمی است.

11:18  از آنجا که بسیاری به‌‌طریق دنیایی فخر می‌کنند، من نیز فخر خواهم کرد.

11:19  زیرا شما بی‌فهمان را شادمانه تحمل می‌کنید، چرا که خود البته بس فهیم هستید!

11:20  حقیقت این است که شما حتی کسانی را که شما را بندة خود می‌سازند، یا از شما بهره می‌کشند، یا شما را مورد سوءاستفاده قرار می‌دهند، یا بر شما ریاست می‌کنند، یا به صورتتان سیلی می‌زنند، بخوبی تحمل می‌کنید.

11:21  با کمال شرمندگی باید اقرار کنم که ما ضعیفتر از آن بوده‌ایم که قادر به چنین کارهایی باشیم! اگر کسی به خود اجازه می‌دهد به چیزی فخر کند – باز هم همچون بی‌فهمان سخن می‌گویم – من نیز به خود اجازه می‌دهم به آن فخر کنم.

11:22  آیا عبرانی‌اند؟ من نیز هستم! آیا اسرائیلی‌اند؟ من نیز هستم! آیا از نسل ابراهیم‌اند؟ من نیز هستم!

11:23  آیا خادم مسیح‌اند؟ چون دیوانگان سخن می‌گویم – من بیشتر هستم! از همه سخت‌تر کار کرده‌ام، به دفعات بیشتر به زندان افتاده‌ام، بیش از همه تازیانه خورده‌ام، بارها و بارها با خطر مرگ روبه‌رو شده‌ام.

11:24  پنج بار از یهودیان، سی و نه ضربه شلاق خوردم.

11:25  سه بار چوبم زدند، یک بار سنگسار شدم، سه بار کشتی سفرم غرق شد، یک شبانه‌روز را در دریا سپری کردم،

11:26  همواره در سفر بوده‌ام و خطر از هر سو تهدیدم کرده است: خطرِ گذر از رودخانه‌ها، خطرِ راهزنان؛ خطر از سوی قوم خود، خطر از سوی اجنبیان؛ خطر در شهر، خطر در بیابان، خطر در دریا؛ خطر از سوی برادران دروغین.

11:27  سخت کار کرده و محنت کشیده‌ام، بارها بی‌خوابی بر خود هموار کرده‌ام؛ گرسنگی و تشنگی را تحمل کرده‌ام، بارها بی‌غذا مانده‌ام و سرما و عریانی به خود دیده‌ام.

11:28  افزون بر همة اینها، بارِ نگرانی برای همة کلیساهاست که هر روزه بر دوشم سنگینی می‌کند.

11:29  کیست که ضعیف شود و من ضعیف نشوم؟ کیست که بلغزد و من نسوزم؟

11:30  اگر می‌باید فخر کنم، به چیزهایی فخر خواهم کرد که ضعف مرا نشان می‌دهد.

11:31  خدا، پدر خداوندْ عیسی، که او را جاودانه سپاس باد، می‌داند که دروغ نمی‌گویم.

11:32  در دمشق، حاکمِ منصوبِ شاهْ حارِث، نگهبانانی بر شهر گماشت تا گرفتارم کنند.

11:33  امّا مرا در زنبیلی، از پنجره‌ای که بر حصار شهر بود، پایین فرستادند و این‌‌گونه از چنگش گریختم.

Chapter 12

12:1  می‌باید که فخر کنم؛ هر‌‌چند سودی از آن حاصل نمی‌شود، ادامه می‌دهم و به رؤیاها و مکاشفات خداوند می‌پردازم.

12:2  شخصی را که در مسیح است، می‌شناسم که چهارده سال پیش به آسمان سوّم ربوده شد. نمی‌دانم با بدن به آسمان رفت یا بیرون از بدن، خدا می‌داند.

12:3  و می‌دانم که به فردوسْ بالا برده شد – با بدن یا بیرون از بدن، خدا می‌داند –

12:4  و چیزهای وصف‌ناشدنی شنید، که سخن گفتن از آنها بر انسان جایز نیست.

12:5  من به چنین شخصی فخر می‌کنم. امّا دربارة خود، جز به ضعفهایم فخر نخواهم کرد.

12:6  حتی اگر بخواهم فخر کنم، بی‌فهم نخواهم بود، زیرا حقیقت را بیان می‌کنم. امّا از این کار می‌پرهیزم تا کسی مرا چیزی بیش از آنچه در من می‌بیند و از من می‌شنود، نپندارد.

12:7  امّا برای اینکه عظمت بی‌اندازة این مکاشفات مغرورم نسازد، خاری در جسمم به من داده شد، یعنی عامل شیطان، تا آزارم دهد و مرا از غرور بازدارد.

12:8  سه بار از خداوند تمنا کردم آن را از من بر‌‌گیرد،

12:9  امّا مرا گفت: «فیض من تو را کافی است، زیرا قدرت من در ضعف به‌‌کمال می‌رسد.» پس با شادی هر‌‌چه بیشتر به ضعفهایم فخر خواهم کرد تا قدرت مسیح بر من قرار گیرد.

12:10  از همین‌‌رو، در ضعفها، دشنامها، سختیها، آزارها و مشکلات، به‌‌خاطر مسیح شادمانم، زیرا وقتی ناتوانم، آنگاه توانایم.

12:11  همچون بی‌فهمان رفتار کرده‌ام! شما ناگزیرم کردید. می‌بایست مورد ستایشتان باشم، چرا که هر‌‌چند هیچم، امّا از آن «بزرگ‌رسولان» چیزی کم ندارم.

12:12  نشانه‌های رسالت، در نهایت بردباری در میان شما به ظهور رسید، با آیات و عجایب و معجزات.

12:13  در قیاس با سایر کلیساها، چه اجحافی در حق شما شد، جز اینکه هرگز باری بر دوشتان نبوده‌ام؟ برای این بدی که در حق شما کردم، مرا ببخشید!

12:14  اکنون آماده‌ام برای بار سوّم به دیدارتان بیایم، و باری بر دوشتان نخواهم بود. زیرا نه اموال شما، بلکه خودتان را می‌خواهم. چرا که فرزندان نیستند که باید برای والدین خود بیندوزند، بلکه والدین برای فرزندان خود می‌اندوزند.

12:15  پس من با شادی بسیار هر‌‌چه دارم در راه جانهای شما خرج خواهم کرد و حتی جان خود را نیز دریغ نخواهم داشت. اگر من شما را بیشتر دوست می‌دارم، آیا شما باید مرا کمتر دوست بدارید؟

12:16  امّا حتی اگر بپذیرید که خود بر دوش شما باری نبوده‌ام، لابد می‌گویید چون شخصی مکارم، باید به‌‌نحوی از شما بهره‌برداری کرده باشم.

12:17  آیا به‌‌واسطة آنان که نزدتان فرستادم از شما سوءاستفاده کردم؟

12:18  من تیتوس را بر آن داشتم که نزد شما بیاید و برادرمان را نیز همراهش فرستادم. آیا تیتوس از شما سوءاستفاده کرد؟ آیا ما نیز به همین شیوه رفتار نکردیم و همین رَویّه را در پیش نگرفتیم؟

12:19  آیا تا اینجا بر این تصور بوده‌اید که می‌کوشیم در برابر شما از خود دفاع کنیم؟ ما در حضور خدا و همچون کسانی سخن می‌گوییم که در مسیح‌اند، و هر‌‌آنچه می‌کنیم، ای عزیزان، برای بنای شماست.

12:20  زیرا بیم آن دارم که نزدتان بیایم و شما را آن‌‌گونه که انتظار دارم، نبینم، و شما نیز مرا چنان‌که انتظار دارید، نبینید. بیم آن دارم که در میان شما جدال، حسد، خشم، خودخواهی، افترا، غیبت، غرور و بی‌نظمی ببینم.

12:21  و نیز بیم آن دارم که چون نزد شما آیم، خدا بار دیگر مرا در حضور شما فروتن سازد و من به‌‌خاطر برخی که در گذشته گناه کرده و از ناپاکی، بی‌عفتی و عیاشی خود توبه نکرده‌اند، اندوهگین شوم.

Chapter 13

13:1  این سوّمین بار است که به دیدارتان می‌آیم. «هر سخنی با گواهی دو یا سه شاهد ثابت خواهد شد.»

13:2  من در دیدار دوّم خود، کسانی را که در گذشته مرتکب گناه شده بودند، و نیز هر کس دیگر را هشدار دادم و اکنون نیز در غیاب خود باز هشدار می‌دهم که وقتی نزدتان بیایم، بر کسی آسان نخواهم گرفت.

13:3  زیرا شما حجّت می‌خواهید بر اینکه مسیح در من سخن می‌گوید. او در قبال شما ضعیف نیست، بلکه در میان شما تواناست.

13:4  زیرا هر‌‌چند در ضعف مصلوب شد، امّا به قدرت خدا زیست می‌کند. به همین‌‌سان، ما نیز در او ضعیفیم، امّا با او در قبال شما به قدرت خدا زیست خواهیم کرد.

13:5  خود را بیازمایید تا ببینید آیا در ایمان هستید یا نه. خود را محک بزنید. آیا درنمی‌یابید که عیسی مسیح در شماست؟ مگر آنکه در این آزمایش مردود بشوید!

13:6  و امیدوارم پی ببرید که ما مردود نشده‌ایم.

13:7  دعای ما به درگاه خدا این است که مرتکب خطایی نشوید؛ نه تا معلوم شود که ما از آزمایش سرافراز بیرون آمده‌ایم، بلکه تا شما آنچه را که درست است، انجام دهید، حتی اگر به‌‌نظر آید که ما مردود شده‌ایم.

13:8  زیرا نمی‌توانیم هیچ عملی بر‌‌خلاف حقیقت انجام دهیم، بلکه هر‌‌آنچه می‌کنیم برای حقیقت است.

13:9  زیرا هر‌‌گاه ما ضعیف باشیم و شما قوی، موجب شادیمان خواهد بود، و دعای ما این است که شما احیا شوید.

13:10  به همین خاطر، در غیابم این مطالب را به شما می‌نویسم تا وقتی نزدتان آمدم، مجبور نباشم از اقتدار خود با شدت عمل استفاده کنم، اقتداری که خداوند نه برای ویران کردن، بلکه برای بنا به من داده است.

13:11  در خاتمه، ای برادران، شاد باشید؛ احیا شوید؛ پند گیرید؛ همرأی باشید؛ و در صلح و صفا زندگی کنید، که خدای محبت و صلح و صفا با شما خواهد بود.

13:12  یکدیگر را به بوسه‌ای مقدّس سلام گویید.

13:13  همة مقدّسان، شما را سلام می‌فرستند.

13:14  فیض خداوندْ عیسی مسیح، محبت خدا و رفاقت روح‌القدس با همة شما باد.