VulgSistine - Hebrews

Chapter 1

1:1  Multifariam, multisque modis olim Deus loquens patribus in Prophetis:

1:2  novissime, diebus istis locutus est nobis in Filio, quem constituit heredem universorum, per quem fecit et saecula:

1:3  qui cum sit splendor gloriae, et figura substantiae eius, portansque omnia verbo virtutis suae, purgationem peccatorum faciens, sedet ad dexteram maiestatis in excelsis:

1:4  tanto melior Angelis effectus, quanto differentius prae illis nomen hereditavit.

1:5  Cui enim dixit aliquando Angelorum: Filius meus es tu, ego hodie genui te? Et rursum: Ego ero illi in patrem, et ipse erit mihi in filium?

1:6  Et cum iterum introducit primogenitum in orbem terrae, dicit: Et adorent eum omnes Angeli Dei.

1:7  Et ad Angelos quidem dicit: Qui facit Angelos suos spiritus, et ministros suos flammam ignis.

1:8  Ad filium autem: Thronus tuus Deus in saeculum saeculi: virga aequitatis, virga regni tui.

1:9  Dilexisti iustitiam, et odisti iniquitatem: propterea unxit te Deus, Deus tuus oleo exultationis prae participibus tuis.

1:10  Et: Tu in principio Domine terram fundasti: et opera manuum tuarum sunt caeli.

1:11  Ipsi peribunt, tu autem permanebis, et omnes ut vestimentum veterascent:

1:12  et velut amictum mutabis eos, et mutabuntur: tu autem idem ipse es, et anni tui non deficient.

1:13  Ad quem autem Angelorum dixit aliquando: Sede a dextris meis, quoadusque ponam inimicos tuos scabellum pedum tuorum?

1:14  Nonne omnes sunt administratorii spiritus, in ministerium missi propter eos, qui hereditatem capiunt salutis?

Chapter 2

2:1  Propterea abundantius oportet observare nos ea, quae audivimus ne forte pereffluamus.

2:2  Si enim qui per Angelos dictus est sermo, factus est firmus, et omnis praevaricatio, et inobedientia accepit iustam mercedis retributionem:

2:3  quomodo nos effugiemus si tantam neglexerimus salutem? quae cum initium accepisset enarrari per Dominum ab eis, qui audierunt, in nos confirmata est,

2:4  contestante Deo signis et portentis, et variis virtutibus, et Spiritus sancti distributionibus secundum suam voluntatem.

2:5  Non enim Angelis subiecit Deus orbem terrae futurum, de quo loquimur.

2:6  Testatus est autem in quodam loco quis, dicens: Quid est homo quod memor es eius, aut filius hominis quoniam visitas eum?

2:7  Minuisti eum paulominus ab Angelis: gloria et honore coronasti eum: et constituisti eum super opera manuum tuarum.

2:8  Omnia subiecisti sub pedibus eius: In eo enim quod omnia ei subiecit, nihil dimisit non subiectum ei. Nunc autem necdum videmus omnia subiecta ei.

2:9  Eum autem, qui modico quam Angeli minoratus est, videmus Iesum propter passionem mortis, gloria et honore coronatum: ut gratia Dei, pro omnibus gustaret mortem.

2:10  Decebat enim eum, propter quem omnia, et per quem omnia, qui multos filios in gloriam adduxerat, auctorem salutis eorum per passionem consummari.

2:11  Qui enim sanctificat, et qui sanctificantur, ex uno omnes. Propter quam causam non confunditur fratres eos vocare, dicens:

2:12  Nunciabo nomen tuum fratribus meis: in medio Ecclesiae laudabo te.

2:13  Et iterum: Ego ero fidens in eum. Et iterum: Ecce ego, et pueri mei, quos dedit mihi Deus.

2:14  Quia ergo pueri communicaverunt carni, et sanguini, et ipse similiter participavit eisdem: ut per mortem destrueret eum, qui habebat mortis imperium, id est, diabolum:

2:15  et liberaret eos, qui timore mortis per totam vitam obnoxii erant servituti.

2:16  Nusquam enim Angelos apprehendit, sed semen Abrahae apprehendit.

2:17  Unde debuit per omnia fratribus similari, ut misericors fieret, et fidelis pontifex ad Deum, et ut repropitiaret delicta populi.

2:18  In eo enim, in quo passus est ipse et tentatus, potens est et eis, qui tentantur, auxiliari.

Chapter 3

3:1  Unde fratres sancti, vocationis caelestis participes, considerate Apostolum, et pontificem confessionis nostrae Iesum:

3:2  qui fidelis est ei, qui praefecit illum sicut et Moyses in omni domo eius.

3:3  Amplioris enim gloriae iste prae Moyse dignus est habitus, quanto ampliorem honorem habet domus, qui fabricavit illam.

3:4  Omnis namque domus fabricatur ab aliquo: qui autem omnia creavit, Deus est.

3:5  Et Moyses quidem fidelis erat in tota domo eius tamquam famulus, in testimonium eorum, quae dicenda erant:

3:6  Christus vero tamquam filius in domo sua: quae domus sumus nos, si fiduciam, et gloriam spei usque ad finem, firmam retineamus.

3:7  Quapropter sicut dicit Spiritus sanctus: Hodie si vocem eius audieritis,

3:8  nolite obdurare corda vestra, sicut in exacerbatione secundum diem tentationis in deserto,

3:9  ubi tentaverunt me patres vestri: probaverunt, et viderunt opera mea

3:10  quadraginta annis: Propter quod infensus fui generationi huic, et dixi: Semper errant corde. Ipsi autem non cognoverunt vias meas,

3:11  quibus iuravi in ira mea: Si introibunt in requiem meam.

3:12  Videte fratres, ne forte sit in aliquo vestrum cor malum incredulitatis, discedendi a Deo vivo:

3:13  sed adhortamini vosmetipsos per singulos dies, donec Hodie cognominatur, ut non obduretur quis ex vobis fallacia peccati.

3:14  Participes enim Christi effecti sumus: si tamen initium substantiae eius usque ad finem firmum retineamus.

3:15  Dum dicitur: Hodie si vocem eius audieritis, nolite obdurare corda vestra, quemadmodum in illa exacerbatione.

3:16  Quidam enim audientes exacerbaverunt: sed non universi qui profecti sunt ex Aegypto per Moysen.

3:17  Quibus autem infensus est quadraginta annis? Nonne illis, qui peccaverunt, quorum cadavera prostrata sunt in deserto?

3:18  Quibus autem iuravit non introire in requiem ipsius, nisi illis, qui increduli fuerunt?

3:19  Et videmus, quia non potuerunt introire in requiem ipsius propter incredulitatem.

Chapter 4

4:1  Timeamus ergo ne forte relicta pollicitatione introeundi in requiem eius, existimetur aliquis ex nobis deesse.

4:2  Etenim et nobis nunciatum est, quemadmodum et illis. sed non profuit illis sermo auditus, non admistus fidei ex iis, quae audierunt.

4:3  Ingrediemur enim in requiem, qui credidimus: quemadmodum dixit: Quibus iuravi in ira mea: Si introibunt in requiem meam: et quidem operibus ab institutione mundi perfectis.

4:4  Dixit enim in quodam loco de die septima sic: Et requievit Deus die septima ab omnibus operibus suis.

4:5  Et in isto rursum: Si introibunt in requiem meam.

4:6  Quoniam ergo superest introire quosdam in illam, et ii, quibus prioribus annunciatum est, non introierunt propter incredulitatem:

4:7  iterum terminat diem quendam, Hodie, in David dicendo, post tantum temporis, sicut supra dictum est: Hodie si vocem eius audieritis, nolite obdurare corda vestra.

4:8  Nam si eis Iesus requiem praestitisset, numquam de alia loqueretur, posthac, die.

4:9  Itaque relinquitur sabbatismus populo Dei.

4:10  Qui enim ingressus est in requiem eius: etiam ipse requievit ab operibus suis, sicut a suis Deus.

4:11  Festinemus ergo ingredi in illam requiem: ut ne in idipsum quis incidat incredulitatis exemplum.

4:12  Vivus est enim sermo Dei, et efficax, et penetrabilior omni gladio ancipiti: et pertingens usque ad divisionem animae ac spiritus, compagum quoque ac medullarum, et discretor cogitationum et intentionum cordis.

4:13  Et non est ulla creatura invisibilis in conspectu eius: omnia enim nuda et aperta sunt oculis eius, ad quem nobis sermo.

4:14  Habentes ergo pontificem magnum, qui penetravit caelos, Iesum Filium Dei: teneamus spei nostrae confessionem.

4:15  Non enim habemus pontificem, qui non possit compati infirmitatibus nostris: tentatum autem per omnia pro similitudine absque peccato.

4:16  Adeamus ergo cum fiducia ad thronum gratiae eius: ut misericordiam consequamur, et gratiam inveniamus in auxilio opportuno.

Chapter 5

5:1  Omnis namque Pontifex ex hominibus assumptus, pro hominibus constituitur in iis, quae sunt ad Deum, ut offerat dona, et sacrificia pro peccatis:

5:2  qui condolere possit iis, qui ignorant, et errant: quoniam et ipse circumdatus est infirmitate:

5:3  et propterea debet, quemadmodum pro populo, ita etiam et pro semetipso offerre pro peccatis.

5:4  Nec quisquam sumit sibi honorem, sed qui vocatur a Deo, tamquam Aaron.

5:5  Sic et Christus non semetipsum clarificavit ut pontifex fieret: sed qui locutus est ad eum: Filius meus es tu, ego hodie genui te.

5:6  Quemadmodum et in alio loco dicit: Tu es sacerdos in aeternum, secundum ordinem Melchisedech.

5:7  Qui in diebus carnis suae preces, supplicationesque ad eum, qui possit illum salvum facere a morte cum clamore valido, et lacrymis offerens, exauditus est pro sua reverentia:

5:8  Et quidem cum esset Filius Dei, didicit ex iis, quae passus est, obedientiam:

5:9  et consummatus, factus est omnibus obtemperantibus sibi, causa salutis aeternae,

5:10  appellatus a Deo pontifex iuxta ordinem Melchisedech.

5:11  De quo nobis grandis sermo, et interpretabilis ad dicendum: quoniam imbecilles facti estis ad audiendum.

5:12  Etenim cum deberetis magistri esse propter tempus: rursum indigetis ut vos doceamini quae sint elementa exordii sermonum Dei: et facti estis quibus lacte opus sit, non solido cibo.

5:13  Omnis enim, qui lactis est particeps, expers est sermonis iustitiae, parvulus enim est.

5:14  Perfectorum autem est solidus cibus: eorum, qui pro consuetudine exercitatos habent sensus ad discretionem boni ac mali.

Chapter 6

6:1  Quapropter intermittentes inchoationis Christi sermonem, ad perfectiora feramur, non rursum iacientes fundamentum poenitentiae ab operibus mortuis, et fidei ad Deum,

6:2  baptismatum doctrinae, impositionis quoque manuum, ac resurrectionis mortuorum, et iudicii aeterni.

6:3  Et hoc faciemus, si quidem permiserit Deus.

6:4  Impossibile est enim eos, qui semel sunt illuminati, gustaverunt etiam donum caeleste, et participes facti sunt Spiritus sancti,

6:5  gustaverunt nihilominus bonum Dei verbum, virtutesque saeculi venturi,

6:6  et prolapsi sunt; rursus renovari ad poenitentiam, rursum crucifigentes sibimetipsis filium Dei, et ostentui habentes.

6:7  Terra enim saepe venientem super se bibens imbrem, et germinans herbam opportunam illis, a quibus colitur: accipit benedictionem a Deo.

6:8  proferens autem spinas, ac tribulos, reproba est, et maledicto proxima: cuius consummatio in combustionem.

6:9  Confidimus autem de vobis dilectissimi meliora, et viciniora saluti: tametsi ita loquimur.

6:10  Non enim iniustus est Deus, ut obliviscatur operis vestri, et dilectionis, quam ostendistis in nomine ipsius, qui ministrastis sanctis, et ministratis.

6:11  Cupimus autem unumquemque vestrum eandem ostentare solicitudinem ad expletionem spei usque in finem:

6:12  ut non segnes efficiamini, verum imitatores eorum, qui fide, et patientia hereditabunt promissiones.

6:13  Abrahae namque promittens Deus, quoniam neminem habuit, per quem iuraret, maiorem, iuravit per semetipsum,

6:14  dicens: Nisi benedicens benedicam te, et multiplicans multiplicabo te.

6:15  Et sic longanimiter ferens, adeptus est repromissionem.

6:16  Homines enim per maiorem sui iurant: et omnis controversiae eorum finis, ad confirmationem, est iuramentum.

6:17  In quo abundantius volens Deus ostendere pollicitationis heredibus immobilitatem consilii sui, interposuit iusiurandum:

6:18  ut per duas res immobiles, quibus impossibile est mentiri Deum, fortissimum solatium habeamus, qui confugimus ad tenendam propositam spem,

6:19  quam sicut anchoram habemus animae tutam ac firmam, et incedentem usque ad interiora velaminis,

6:20  ubi praecursor pro nobis introivit Iesus, secundum ordinem Melchisedech pontifex factus in aeternum.

Chapter 7

7:1  Hic enim Melchisedech, rex Salem, sacerdos Dei summi, qui obviavit Abrahae regresso a caede regum, et benedixit ei:

7:2  cui et decimas omnium divisit Abraham: primum quidem qui interpretatur rex iustitiae: deinde autem et rex Salem, quod est, rex pacis,

7:3  sine patre, sine matre, sine genealogia, neque initium dierum, neque finem vitae habens, assimilatus autem Filio Dei, manet sacerdos in perpetuum.

7:4  Intuemini autem quantus sit hic, cui et decimas dedit de praecipuis Abraham patriarcha.

7:5  Et quidem de filiis Levi sacerdotium accipientes, mandatum habent decimas sumere a populo secundum legem, id est, a fratribus suis: quamquam et ipsi exierint de lumbis Abrahae.

7:6  Cuius autem generatio non annumeratur in eis, decimas sumpsit ab Abraham, et hunc, qui habebat repromissiones, benedixit.

7:7  Sine ulla autem contradictione, quod minus est, a meliore benedicitur.

7:8  Et hic quidem, decimas morientes homines accipiunt: ibi autem contestatur, quia vivit.

7:9  Et (ut ita dictum sit) per Abraham, et Levi, qui decimas accepit, decimatus est:

7:10  adhuc enim in lumbis patris erat, quando obviavit ei Melchisedech.

7:11  Si ergo consummatio per sacerdotium Leviticum erat (populus enim sub ipso legem accepit) quid adhuc necessarium fuit secundum ordinem Melchisedech, alium surgere sacerdotem, et non secundum ordinem Aaron dici?

7:12  Translato enim sacerdotio, necesse est ut et legis translatio fiat.

7:13  In quo enim haec dicuntur, de alia tribu est, de qua nullus altari praesto fuit.

7:14  Manifestum est enim quod ex Iuda ortus sit Dominus noster: in qua tribu nihil de sacerdotibus Moyses locutus est.

7:15  Et amplius adhuc manifestum est: si secundum similitudinem Melchisedech exurgat alius sacerdos,

7:16  qui non secundum legem mandati carnalis factus est, sed secundum virtutem vitae insolubilis.

7:17  Contestatur enim: Quoniam tu es sacerdos in aeternum, secundum ordinem Melchisedech.

7:18  Reprobatio quidem fit praecedentis mandati, propter infirmitatem eius, et inutilitatem:

7:19  nihil enim ad perfectum adduxit lex: introductio vero melioris spei, per quam proximamus ad Deum.

7:20  Et quantum est non sine iureiurando (alii quidem sine iureiurando sacerdotes facti sunt,

7:21  hic autem cum iureiurando per eum, qui dixit ad illum: Iuravit Dominus, et non poenitebit eum: tu es sacerdos in aeternum):

7:22  in tantum melioris testamenti sponsor factus est Iesus.

7:23  Et alii quidem plures facti sunt sacerdotes secundum legem, idcirco quod morte prohiberentur permanere:

7:24  hic autem eo quod maneat in aeternum, sempiternum habet sacerdotium.

7:25  Unde et salvare in perpetuum potest accedens per semetipsum ad Deum: semper vivens ad interpellandum pro nobis.

7:26  Talis enim decebat ut nobis esset pontifex, sanctus, innocens, impollutus, segregatus a peccatoribus, et excelsior caelis factus:

7:27  qui non habet necessitatem quotidie, quemadmodum sacerdotes, prius pro suis delictis hostias offerre, deinde pro populi: hoc enim fecit semel, seipsum offerendo.

7:28  Lex enim homines constituit sacerdotes infirmitatem habentes: sermo autem iurisiurandi, qui post legem est, Filium in aeternum perfectum.

Chapter 8

8:1  Capitulum autem super ea, quae dicuntur: Talem habemus Pontificem, qui consedit in dextera sedis magnitudinis in caelis,

8:2  sanctorum minister, et tabernaculi veri, quod fixit Deus, et non homo.

8:3  Omnis enim pontifex ad offerendum munera, et hostias constituitur: unde necesse est et hunc habere aliquid, quod offerat:

8:4  si ergo esset super terram, nec esset sacerdos: cum essent qui offerent secundum legem munera,

8:5  qui exemplari, et umbrae deserviunt caelestium. Sicut responsum est Moysi, cum consummaret tabernaculum: Vide (inquit) omnia facito secundum exemplar, quod tibi ostensum est in monte.

8:6  Nunc autem melius sortitus est ministerium, quanto et melioris testamenti mediator est, quod in melioribus repromissionibus sancitum est.

8:7  Nam si illud prius culpa vacasset: non utique secundi locus inquireretur.

8:8  Vituperans enim eos dicit: Ecce dies venient, dicit Dominus: et consummabo super domum Israel, et super domum Iuda testamentum novum,

8:9  non secundum testamentum, quod feci patribus eorum in die, qua apprehendi manum eorum ut educerem illos de Terra Aegypti: quoniam ipsi non permanserunt in testamento meo: et ego neglexi eos, dicit Dominus:

8:10  Quia hoc est testamentum, quod disponam domui Israel post dies illos, dicit Dominus: Dabo leges meas in mentem eorum, et in corde eorum superscribam eas: et ero eis in Deum, et ipsi erunt mihi in populum:

8:11  et non docebit unusquisque proximum suum, et unusquisque fratrem suum, dicens: Cognosce Dominum: quoniam omnes scient me a minore usque ad maiorem eorum:

8:12  quia propitius ero iniquitatibus eorum, et peccatorum eorum iam non memorabor.

8:13  Dicendo autem novum: veteravit prius. Quod autem antiquatur, et senescit, prope interitum est.

Chapter 9

9:1  Habuit quidem et prius, iustificationes culturae, et Sanctum saeculare.

9:2  Tabernaculum enim factum est primum, in quo erant candelabra, et mensa, et propositio panum, quae dicitur Sancta.

9:3  Post velamentum autem secundum, tabernaculum, quod dicitur Sancta sanctorum:

9:4  aureum habens turibulum, et arcam testamenti circumtectam ex omni parte auro, in qua urna aurea habens manna, et virga Aaron, quae fronduerat, et tabulae testamenti,

9:5  superque eam erant Cherubim gloriae obumbrantia propitiatorium: de quibus non est modo dicendum per singula.

9:6  His vero ita compositis: in priori quidem tabernaculo semper introibant sacerdotes, sacrificiorum officia consummantes:

9:7  in secundo autem semel in anno solus pontifex non sine sanguine, quem offerret pro sua, et populi ignorantia:

9:8  hoc significante Spiritu sancto, nondum propalatam esse sanctorum viam, adhuc priore tabernaculo habente statum.

9:9  quae parabola est temporis instantis: iuxta quam munera, et hostiae offeruntur, quae non possunt iuxta conscientiam perfectum facere servientem, solummodo in cibis, et in potibus,

9:10  et in variis baptismatibus, et iustitiis carnis usque ad tempus correctionis impositis.

9:11  Christus autem assistens pontifex futurorum bonorum, per amplius et perfectius tabernaculum non manufactum, id est, non huius creationis:

9:12  neque per sanguinem hircorum, aut vitulorum, sed per proprium sanguinem introivit semel in Sancta, aeterna redemptione inventa.

9:13  Si enim sanguis hircorum, et taurorum, et cinis vitulae aspersus inquinatos sanctificat ad emundationem carnis:

9:14  quanto magis sanguis Christi, qui per Spiritum sanctum semetipsum obtulit immaculatum Deo, emundabit conscientiam nostram ab operibus mortuis, ad serviendum Deo viventi?

9:15  Et ideo novi testamenti mediator est: ut morte intercedente, in redemptionem earum praevaricationum, quae erant sub priori testamento, repromissionem accipiant qui vocati sunt aeternae hereditatis.

9:16  Ubi enim testamentum est: mors necesse est intercedat testatoris.

9:17  Testamentum enim in mortuis confirmatum est: alioquin nondum valet, dum vivit qui testatus est.

9:18  Unde nec primum quidem sine sanguine dedicatum est.

9:19  Lecto enim omni mandato legis a Moyse universo populo: accipiens sanguinem vitulorum et hircorum cum aqua et lana coccinea, et hyssopo: ipsum quoque librum, et omnem populum aspersit,

9:20  dicens: Hic sanguis testamenti, quod mandavit ad vos Deus.

9:21  Etiam tabernaculum, et omnia vasa ministerii sanguine similiter aspersit:

9:22  Et omnia pene in sanguine secundum legem mundantur: et sine sanguinis effusione non fit remissio.

9:23  Necesse est ergo exemplaria quidem caelestium his mundari: ipsa autem caelestia melioribus hostiis quam istis.

9:24  Non enim in manufacta Sancta Iesus introivit exemplaria verorum: sed in ipsum caelum, ut appareat nunc vultui Dei pro nobis:

9:25  Neque ut saepe offerat semetipsum, quemadmodum Pontifex intrat in Sancta per singulos annos in sanguine alieno:

9:26  alioquin oportebat eum frequenter pati ab origine mundi: nunc autem semel in consummatione saeculorum, ad destitutionem peccati, per hostiam suam apparuit.

9:27  Et quemadmodum statutum est hominibus semel mori, post hoc autem iudicium:

9:28  sic et Christus semel oblatus est ad multorum exhaurienda peccata: secundo sine peccato apparebit omnibus expectantibus se, in salutem.

Chapter 10

10:1  Umbram enim habens lex futurorum bonorum, non ipsam imaginem rerum: per singulos annos eisdem ipsis hostiis, quas offerunt indesinenter, numquam potest accedentes perfectos facere:

10:2  alioquin cessassent offerri: ideo quod nullam haberent ultra conscientiam peccati, cultores semel mundati:

10:3  sed in ipsis commemoratio peccatorum per singulos annos fit.

10:4  impossibile enim est sanguine taurorum et hircorum auferri peccata.

10:5  Ideo ingrediens mundum dicit: Hostiam, et oblationem noluisti: corpus autem aptasti mihi:

10:6  holocaustomata pro peccato non tibi placuerunt.

10:7  Tunc dixi: Ecce venio: in capite libri scriptum est de me: Ut faciam, Deus, voluntatem tuam.

10:8  Superius dicens: Quia hostias, et oblationes, et holocaustomata pro peccato noluisti, nec placita sunt tibi, quae secundum legem offeruntur,

10:9  tunc dixi: Ecce venio, ut faciam, Deus, voluntatem tuam: aufert primum, ut sequens statuat.

10:10  In qua voluntate sanctificati sumus per oblationem corporis Iesu Christi semel.

10:11  Et omnis quidem sacerdos praesto est quotidie ministrans, et easdem saepe offerens hostias, quae numquam possunt auferre peccata:

10:12  hic autem unam pro peccatis offerens hostiam, in sempiternum sedet in dextera Dei,

10:13  de cetero expectans donec ponantur inimici eius scabellum pedum eius.

10:14  Una enim oblatione, consummavit in sempiternum sanctificatos.

10:15  Contestatur autem nos et Spiritus sanctus. Postquam enim dixit:

10:16  Hoc autem testamentum, quod testabor ad illos post dies illos, dicit Dominus: Dabo leges meas in cordibus eorum, et in mentibus eorum superscribam eas:

10:17  et peccatorum, et iniquitatum eorum iam non recordabor amplius.

10:18  Ubi autem horum remissio: iam non est oblatio pro peccato.

10:19  Habentes itaque fratres fiduciam in introitu sanctorum in sanguine Christi,

10:20  quam initiavit nobis viam novam, et viventem per velamen, id est, carnem suam,

10:21  et sacerdotem magnum super domum Dei:

10:22  accedamus cum vero corde in plenitudine fidei, aspersi corda a conscientia mala, et abluti corpus aqua munda,

10:23  teneamus spei nostrae confessionem indeclinabilem, (fidelis enim est qui repromisit),

10:24  et consideremus invicem in provocationem charitatis, et bonorum operum:

10:25  non deserentes collectionem nostram, sicut consuetudinis est quibusdam, sed consolantes, et tanto magis quanto videritis appropinquantem diem.

10:26  Voluntarie enim peccantibus nobis post acceptam notitiam veritatis, iam non relinquitur pro peccatis hostia,

10:27  terribilis autem quaedam expectatio iudicii, et ignis aemulatio, quae consumptura est adversarios.

10:28  Irritam quis faciens legem Moysi, sine ulla miseratione duobus vel tribus testibus moritur:

10:29  quanto magis putatis deteriora mereri supplicia qui filium Dei conculcaverit, et sanguinem testamenti pollutum duxerit, in quo sanctificatus est, et spiritui gratiae contumeliam fecerit?

10:30  Scimus enim qui dixit: Mihi vindictam, et ego retribuam. Et iterum: Quia iudicabit Dominus populum suum.

10:31  Horrendum est incidere in manus Dei viventis.

10:32  Rememoramini autem pristinos dies, in quibus illuminati, magnum certamen sustinuistis passionum:

10:33  et in altero quidem opprobriis, et tribulationibus spectaculum facti: in altero autem socii taliter conversantium effecti.

10:34  Nam et vinctis compassi estis, et rapinam bonorum vestrorum cum gaudio suscepistis, cognoscentes vos habere meliorem, et manentem substantiam.

10:35  Nolite itaque amittere confidentiam vestram, quae magnam habet remunerationem.

10:36  Patientia enim vobis necessaria est: ut voluntatem Dei facientes, reportetis promissionem.

10:37  Adhuc enim modicum aliquantulumque, qui venturus est, veniet, et non tardabit.

10:38  iustus autem meus ex fide vivit. quod si subtraxerit se, non placebit animae meae.

10:39  Nos autem non sumus subtractionis filii in perditionem, sed fidei in acquisitionem animae.

Chapter 11

11:1  Est autem fides sperandarum substantia rerum, argumentum non apparentium.

11:2  In hac enim testimonium consecuti sunt senes.

11:3  Fide intelligimus aptata esse saecula verbo Dei: ut ex invisibilibus visibilia fierent.

11:4  Fide plurimam hostiam Abel, quam Cain, obtulit Deo, per quam testimonium consecutus est esse iustus, testimonium perhibente muneribus eius Deo, et per illam defunctus adhuc loquitur.

11:5  Fide Henoch translatus est ne videret mortem, et non inveniebatur: quia transtulit illum Deus: ante translationem enim testimonium habuit placuisse Deo.

11:6  Sine fide autem impossibile est placere Deo. Credere enim oportet accedentem ad Deum quia est, et inquirentibus se remunerator sit.

11:7  Fide Noe responso accepto de iis, quae adhuc non videbantur, metuens aptavit arcam in salutem domus suae, per quam damnavit mundum: et iustitiae, quae per fidem est, heres est institutus.

11:8  Fide qui vocatur Abraham obedivit in locum exire, quem accepturus erat in hereditatem: et exiit, nesciens quo iret.

11:9  Fide demoratus est in Terra repromissionis, tamquam in aliena, in casulis habitando cum Isaac, et Iacob coheredibus repromissionis eiusdem.

11:10  Expectabat enim fundamenta habentem civitatem: cuius artifex, et conditor Deus.

11:11  Fide et ipsa Sara sterilis virtutem in conceptione seminis accepit, etiam praeter tempus aetatis: quoniam fidelem credidit esse eum, qui repromiserat.

11:12  Propter quod et ab uno orti sunt (et hoc emortuo) tamquam sidera caeli in multitudinem, et sicut arena, quae est ad oram maris, innumerabilis.

11:13  Iuxta fidem defuncti sunt omnes isti, non acceptis repromissionibus, sed a longe eas aspicientes, et salutantes, et confitentes quia peregrini, et hospites sunt super terram.

11:14  Qui enim haec dicunt, significant se patriam inquirere.

11:15  Et si quidem ipsius meminissent de qua exierunt, habebant utique tempus revertendi.

11:16  nunc autem meliorem appetunt, id est, caelestem. Ideo non confunditur Deus vocari Deus eorum: paravit enim illis civitatem.

11:17  Fide obtulit Abraham Isaac, cum tentaretur, et unigenitum offerebat, in quo susceperat repromissiones;

11:18  ad quem dictum est: Quia in Isaac vocabitur tibi semen:

11:19  arbitrans quia et a mortuis suscitare potens est Deus: unde eum et in parabolam accepit.

11:20  Fide et de futuris benedixit Isaac Iacob, et Esau.

11:21  Fide Iacob, moriens, singulos filiorum Ioseph benedixit: et adoravit fastigium virgae eius.

11:22  Fide Ioseph, moriens, de profectione filiorum Israel memoratus est, et de ossibus suis mandavit.

11:23  Fide Moyses, natus, occultatus est mensibus tribus a parentibus suis, eo quod vidissent elegantem infantem, et non timuerunt regis edictum.

11:24  Fide Moyses grandis factus negavit se esse filium filiae Pharaonis,

11:25  magis eligens affligi cum populo Dei, quam temporalis peccati habere iucunditatem,

11:26  maiores divitias aestimans thesauro Aegyptiorum, improperium Christi: aspiciebat enim in remunerationem.

11:27  Fide reliquit Aegyptum, non veritus animositatem regis: invisibilem enim tamquam videns sustinuit.

11:28  Fide celebravit pascha, et sanguinis effusionem: ne qui vastabat primitiva, tangeret eos.

11:29  Fide transierunt Mare rubrum tamquam per aridam terram: quod experti Aegyptii, devorati sunt.

11:30  Fide muri Iericho corruerunt, circuitu dierum septem.

11:31  Fide Rahab meretrix non periit cum incredulis, excipiens exploratores cum pace.

11:32  Et quid adhuc dicam? Deficiet enim me tempus enarrantem de Gedeon, Barac, Samson, Iephte, David, Samuel, et Prophetis:

11:33  qui per fidem vicerunt regna, operati sunt iustitiam, adepti sunt repromissiones, obturaverunt ora leonum,

11:34  extinxerunt impetum ignis, effugaverunt aciem gladii, convaluerunt de infirmitate, fortes facti sunt in bello, castra verterunt exterorum:

11:35  acceperunt mulieres de resurrectione mortuos suos: alii autem distenti sunt non suscipientes redemptionem, ut meliorem invenirent resurrectionem.

11:36  Alii vero ludibria, et verbera experti, insuper et vincula, et carceres:

11:37  lapidati sunt, secti sunt, tentati sunt, in occisione gladii mortui sunt, circuierunt in melotis, in pellibus caprinis, egentes, angustiati, afflicti:

11:38  quibus dignus non erat mundus: in solitudinibus errantes, in montibus, in speluncis, et in cavernis terrae.

11:39  Et hi omnes testimonio fidei probati, non acceperunt repromissionem,

11:40  Deo pro nobis melius aliquid providente, ut non sine nobis consummarentur.

Chapter 12

12:1  Ideoque et nos tantam habentes impositam nubem testium, deponentes omne pondus, et circumstans nos peccatum, per patientiam curramus ad propositum nobis certamen:

12:2  aspicientes in Auctorem fidei, et consummatorem Iesum, qui proposito sibi gaudio sustinuit crucem, confusione contempta, atque in dextera sedis Dei sedet.

12:3  Recogitate enim eum, qui talem sustinuit a peccatoribus adversum semetipsum contradictionem: ut ne fatigemini, animis vestris deficientes.

12:4  Nondum enim usque ad sanguinem restitistis, adversus peccatum repugnantes:

12:5  et obliti estis consolationis, quae vobis tamquam filiis loquitur, dicens: Fili mi, noli negligere disciplinam Domini: neque fatigeris dum ab eo argueris.

12:6  Quem enim diligit Dominus, castigat: flagellat autem omnem filium, quem recipit.

12:7  In disciplina perseverate. Tamquam filiis vobis offert se Deus: quis enim filius, quem non corripit pater?

12:8  Quod si extra disciplinam estis, cuius participes facti sunt omnes: ergo adulteri, et non filii estis.

12:9  Deinde patres quidem carnis nostrae, eruditores habuimus, et reverebamur eos. non multo magis obtemperabimus Patri spirituum, et vivemus?

12:10  Et illi quidem in tempore paucorum dierum, secundum voluntatem suam erudiebant nos: hic autem ad id, quod utile est in recipiendo sanctificationem eius.

12:11  Omnis autem disciplina in praesenti quidem videtur non esse gaudii, sed moeroris: postea autem fructum pacatissimum exercitatis per eam, reddet iustitiae.

12:12  Propter quod remissas manus, et soluta genua, erigite,

12:13  et gressus rectos facite pedibus vestris: ut non claudicans quis erret, magis autem sanetur.

12:14  Pacem sequimini cum omnibus, et sanctimoniam, sine qua nemo videbit Deum:

12:15  contemplantes nequis desit gratiae Dei: nequa radix amaritudinis sursum germinans impediat, et per illam inquinentur multi.

12:16  Ne quis fornicator, aut profanus ut Esau: qui propter unam escam vendidit primitiva sua:

12:17  scitote enim quoniam et postea cupiens hereditare benedictionem, reprobatus est: non enim invenit poenitentiae locum, quamquam cum lacrymis inquisisset eam.

12:18  Non enim accessistis ad tractabilem montem, et accessibilem ignem, et turbinem, et caliginem, et procellam,

12:19  et tubae sonum, et vocem verborum, quam qui audierunt, excusaverunt se, ne eis fieret verbum.

12:20  Non enim portabant quod dicebatur: Et si bestia tetigerit montem, lapidabitur.

12:21  Et ita terribile erat quod videbatur. Moyses dixit: Exterritus sum, et tremebundus.

12:22  Sed accessistis ad Sion montem, et civitatem Dei viventis, Ierusalem caelestem, et multorum millium Angelorum frequentiam,

12:23  et Ecclesiam primitivorum, qui conscripti sunt in caelis, et iudicem omnium Deum, et spiritum iustorum perfectorum,

12:24  et testamenti novi mediatorem Iesum, et sanguinis aspersionem melius loquentem quam Abel.

12:25  Videte ne recusetis loquentem. Si enim illi non effugerunt, recusantes eum, qui super terram loquebatur: multo magis nos, qui de caelis loquentem nobis avertimus.

12:26  cuius vox movit terram tunc: nunc autem repromittit, dicens: Adhuc semel: et ego movebo non solum terram, sed et caelum.

12:27  Quod autem, Adhuc semel, dicit: declarat mobilium translationem tamquam factorum, ut maneant ea, quae sunt immobilia.

12:28  Itaque regnum immobile suscipientes, habemus gratiam: per quam serviamus placentes Deo, cum metu et reverentia.

12:29  Etenim Deus noster ignis consumens est.

Chapter 13

13:1  Charitas fraternitatis maneat in vobis.

13:2  Et hospitalitatem nolite oblivisci, per hanc enim placuerunt quidam, Angelis hospitio receptis.

13:3  Mementote vinctorum, tamquam simul vincti: et laborantium, tamquam et ipsi in corpore morantes.

13:4  Honorabile connubium in omnibus, et thorus immaculatus. Fornicatores enim, et adulteros iudicabit Deus.

13:5  Sint mores sine avaritia, contenti praesentibus: ipse enim dixit: Non te deseram, neque derelinquam.

13:6  Ita ut confidenter dicamus: Dominus mihi adiutor: non timebo quid faciat mihi homo.

13:7  Mementote praepositorum vestrorum, qui vobis locuti sunt verbum Dei: quorum intuentes exitum conversationis, imitamini fidem.

13:8  Iesus Christus heri, et hodie: ipse et in saecula.

13:9  Doctrinis variis, et peregrinis nolite abduci. Optimum est enim gratia stabilire cor, non escis: quae non profuerunt ambulantibus in eis.

13:10  Habemus altare, de quo edere non habent potestatem, qui tabernaculo deserviunt.

13:11  Quorum enim animalium infertur sanguis pro peccato in Sancta per pontificem, horum corpora cremantur extra castra.

13:12  Propter quod et Iesus, ut sanctificaret per suum sanguinem populum, extra portam passus est.

13:13  Exeamus igitur ad eum extra castra, improperium eius portantes.

13:14  Non enim habemus hic manentem civitatem, sed futuram inquirimus.

13:15  Per ipsum ergo offeramus hostiam laudis semper Deo, id est, fructum labiorum confitentium nomini eius.

13:16  Beneficentiae autem, et communionis nolite oblivisci: talibus enim hostiis promeretur Deus.

13:17  Obedite praepositis vestris, et subiacete eis. Ipsi enim pervigilant quasi rationem pro animabus vestris reddituri, ut cum gaudio hoc faciant, et non gementes: hoc enim non expedit vobis.

13:18  Orate pro nobis: confidimus enim quia bonam conscientiam habemus in omnibus bene volentes conversari.

13:19  Amplius autem deprecor vos hoc facere, quo celerius restituar vobis.

13:20  Deus autem pacis, qui eduxit de mortuis pastorem magnum ovium, in sanguine testamenti aeterni, Dominum nostrum Iesum Christum,

13:21  aptet vos in omni bono, ut faciatis eius voluntatem: faciens in vobis quod placeat coram se per Iesum Christum: cui est gloria in saecula saeculorum. Amen.

13:22  Rogo autem vos fratres, ut sufferatis verbum solatii. Etenim perpaucis scripsi vobis.

13:23  Cognoscite fratrem nostrum Timotheum dimissum: cum quo (si celerius venerit) videbo vos.

13:24  Salutate omnes praepositos vestros, et omnes sanctos. Salutant vos de Italia fratres.

13:25  Gratia cum omnibus vobis. Amen.