FarHezareNoh - Hebrews

Chapter 1

1:1  در گذشته، خدا بارها و از راههای گوناگون به‌‌واسطة پیامبران با پدران ما سخن گفت،

1:2  امّا در این زمانهای آخر به‌‌واسطة پسر خود با ما سخن گفته است، پسری که او را وارث همه چیز مقرر داشت و به‌‌واسطة او جهان را آفرید.

1:3  او فروغِ جلالِ خدا و مظهر کامل ذات اوست، و همه چیز را با کلام نیرومند خود نگاه می‌دارد. او پس از پاک کردن گناهان، به‌‌دست راست مقام کبریا در عرش برین بنشست.

1:4  پس به همان اندازه که نامی برتر از فرشتگان به میراث بُرد، از مقامی والاتر از آنها نیز برخوردار شد.

1:5  زیرا خدا تا‌‌کنون به کدام‌یک از فرشتگان گفته است: «تو پسر من هستی؛ امروز، من تو را پدر شده‌ام» ؟ و یا: «من او را پدر خواهم بود، و او مرا پسر خواهد بود» ؟

1:6  بلکه آن هنگام نیز که فرزند ارشد را به جهان می‌آورد، می‌فرماید: «همة فرشتگان خدا او را بپرستند.»

1:7  حال آنکه دربارة فرشتگان می‌گوید: «فرشتگانش را بادها می‌سازد، و خادمانش را شعله‌های آتش.»

1:8  امّا دربارة پسر می‌گوید: «تخت سلطنت تو، ای خدا، تا ابد پایدار خواهد ماند، و عدالت، عصای پادشاهی تو خواهد بود.

1:9  تو درستکاری را دوست داشته و از نادرستی بیزار بوده‌ای؛ پس خدا، خدای تو، تو را با روغن شادمانی مسح کرده، و این‌‌گونه تو را مقامی والاتر از رفقایت بخشیده است.»

1:10  و نیز می‌فرماید: «تو بودی، ای خداوند، که در آغاز بنیاد زمین را نهادی، و آسمان صنعت دست توست.

1:11  آنها از میان خواهند رفت، امّا تو بر جا می‌مانی؛ همة آنها همچون لباس، مندرس خواهند شد.

1:12  آنها را چون ردایی در هم خواهی پیچید، و به‌‌سان جامه‌ای جایگزین خواهند شد. امّا تو همان که بودی، باقی می‌مانی، و سالهای تو را پایانی نخواهد بود.»

1:13  خدا تا کنون به کدام‌یک از فرشتگان گفته است: «به‌‌دست راست من بنشین تا آن هنگام که دشمنانت را کرسی زیر پایت سازم» ؟

1:14  مگر آنها جملگی روحهایی خدمتگزار نیستند که برای خدمت به وارثان آیندة نجات فرستاده می‌شوند؟

Chapter 2

2:1  پس بر ماست که به آنچه شنیده‌ایم با دقت هر‌‌چه بیشتر توجه کنیم، مبادا از آن منحرف شویم.

2:2  زیرا اگر پیامی که به‌‌واسطة فرشتگان بیان شد الزام‌آور بود، آن‌‌گونه که هر سرپیچی و نافرمانی مجازاتی برحق می‌یافت،

2:3  پس ما چه راه گریزی خواهیم داشت اگر چنین نجاتی عظیم را نادیده بگیریم؟ این نجات در آغاز به‌‌واسطة خداوند بیان شد و سپس توسط آنان که از او شنیدند بر ما ثابت گردید،

2:4  در حالی که خدا نیز بر آن گواهی می‌داد، با آیات و عجایب و معجزات گوناگون، و عطایای روح‌القدس، که آنها را بنا به خواست خود تقسیم می‌کرد.

2:5  او جهان آینده را که از آن سخن می‌گوییم، تحت فرمان فرشتگان قرار نداد.

2:6  امّا شخصی در جایی شهادت داده، گفته است: «انسان چیست که تو در فکر او باشی، و پسر انسان، که به او روی نمایی؟

2:7  او را اندک زمانی پایینتر از فرشتگان ساختی، و تاج جلال و اکرام را بر سر او گذاشتی

2:8  و همه چیز را زیر پای او نهادی.» با قرار دادن همه چیز تحت فرمان او، خدا چیزی باقی نگذاشت که مطیع وی نباشد. امّا در حال حاضر، هنوز نمی‌بینیم همه چیز تحت فرمان او باشد.

2:9  امّا عیسی را می‌بینیم که اندک زمانی پایینتر از فرشتگان قرار گرفت، ولی اکنون تاج جلال و اکرام بر سرش نهاده شده است، چرا که از رنج مرگ گذشت تا بر‌‌حسب فیض خدا برای همه طعم مرگ را بچشد.

2:10  بجا بود خدا که همه چیز برای او و به‌‌واسطة او وجود دارد، برای اینکه پسران بسیار را به جلال برساند، قهرمانِ نجات ایشان را از راه تحمل رنج، کامل گرداند.

2:11  زیرا او که مقدّس می‌سازد و آنان که مقدّس می‌شوند، همه از یک خانواده‌اند. از همین‌‌رو، عیسی عار ندارد ایشان را برادر بخواند.

2:12  چنانکه می‌گوید: «نام تو را به برادرانم اعلام خواهم کرد؛ و در میان جماعت، حمد تو را خواهم سرایید.»

2:13  و باز می‌گوید: «من بر او توکل خواهم کرد.» و باز: «اینک من، و فرزندانی که خدا به من عطا کرده است.»

2:14  از آنجا که فرزندان از جسم و خون برخوردارند، او نیز در اینها سهیم شد تا با مرگ خود، صاحب قدرت مرگ یعنی ابلیس را به زیر کِشد،

2:15  و آنان را که همة عمر در بندگیِ ترسِ از مرگ به‌‌سر برده‌اند، آزاد سازد.

2:16  زیرا مسلّم است که او نه فرشتگان، بلکه نسل ابراهیم را یاری می‌دهد.

2:17  از همین‌‌رو، لازم بود از هر حیث همانند برادران خود شود تا بتواند در مقام کاهن اعظمی رحیم و امین، در خدمت خدا باشد و برای گناهان قوم کفّاره کند.

2:18  چون او خود هنگامی که آزموده شد، رنج کشید، قادر است آنان را که آزموده می‌شوند، یاری رساند.

Chapter 3

3:1  پس ای برادران مقدّس که در دعوت آسمانی شریک هستید، اندیشة خود را بر عیسی معطوف کنید که اوست رسول و کاهن اعظمی که بدو معترفیم.

3:2  او نسبت به کسی که او را بر‌‌گماشت امین بود، همان‌‌گونه که موسی نیز در تمام خانة خدا امین بود.

3:3  امّا به همان اندازه که حرمت سازندة خانه از خودِ خانه بیشتر است، عیسی نیز لایق حرمتی بیش از موسی شمرده شد.

3:4  زیرا هر خانه‌ای به‌‌دست کسی بنا می‌شود، امّا بانی همه چیز خداست.

3:5  موسی در مقام خادم در تمام خانة خدا امین بود تا بر آنچه می‌بایست در آینده گفته شود، شهادت دهد.

3:6  امّا مسیح، در مقام پسرِ صاحب اختیار بر خانة خدا امین است. و خانة او ما هستیم، به‌‌شرطی که اطمینان خود را حفظ کنیم و در مباهات به امید خود همچنان پایدار بمانیم.

3:7  پس همان‌‌گونه که روح‌القدس می‌فرماید: «امروز، اگر صدای او را می‌شنوید،

3:8  دل خود را سخت مسازید، چنانکه در ایام تمرد کردید، به هنگام آزمایش در بیابان.

3:9  آنجا پدران شما مرا آزمایش و امتحان کردند، با اینکه چهل سال کارهای مرا دیده بودند.

3:10  به همین سبب، از آن نسل خشمگین بودم و گفتم: ‹اینان همواره در دل خود گمراهند، و راههای مرا نشناخته‌اند؛›

3:11  پس در خشم خود سوگند خوردم که به استراحت من هرگز راه نخواهند یافت.»

3:12  ای برادران، هشیار باشید که از شما کسی دل شرور و بی‌ایمان نداشته باشد که از خدای زنده رویگردان شود.

3:13  بلکه هر روز، تا آن زمان که هنوز «امروز» خوانده می‌شود، یکدیگر را پند دهید تا کسی از شما در اثر فریب گناه، سختدل نشود.

3:14  از آن‌‌رو که در مسیح شریک شده‌ایم، تنها به‌‌شرطی که اطمینان آغازین خود را تا به آخر استوار نگاه داریم.

3:15  چنانکه هم‌اکنون گفته شد: «امروز، اگر صدای او را می‌شنوید، دل خود را سخت مسازید، چنانکه در ایام تمرد کردید.»

3:16  مگر آنان که شنیدند و به‌‌رغم آن، سرپیچی کردند، چه کسانی بودند؟ آیا همة آنانی نبودند که موسی از مصر به‌‌در آورد؟

3:17  و از چه کسانی چهل سال خشمگین بود؟ مگر‌‌نه آنان که گناه کردند و اجسادشان در بیابان افتاد؟

3:18  و دربارة چه کسانی سوگند خورد که به استراحت او هرگز راه نخواهند یافت؟ مگر‌‌نه همانها که نافرمانی کردند؟

3:19  پس می‌بینیم به‌‌سبب بی‌ایمانی بود که نتوانستند راه بیابند.

Chapter 4

4:1  پس بهوش باشیم مبادا با اینکه وعدة راه یافتن به استراحت او هنوز به قوّت خود باقیست، آشکار شود که احدی از شما در این خصوص قاصر آمده است.

4:2  زیرا به ما نیز چون ایشان بشارت داده شد. امّا پیامی که شنیدند، سودی برایشان نداشت، زیرا با آنان که گوش گرفتند به ایمان متحد نشدند.

4:3  ولی ما که ایمان آورده‌ایم، به آن استراحت راه می‌یابیم. چنانکه خدا فرموده است: «پس در خشم خود سوگند خوردم که هرگز به استراحت من راه نخواهند یافت،» با اینکه کارهای او با آفرینش جهان به پایان رسیده بود.

4:4  زیرا در جایی راجع به روز هفتم اظهار می‌دارد که: «در روز هفتم، خدا از همة کارهای خود فراغت یافت،»

4:5  و باز در قسمتی که در بالا نقل شد، می‌گوید: «هرگز به استراحت من راه نخواهند یافت.»

4:6  بنابراین، از آنجا که هنوز کسانی می‌باید به آن استراحت راه یابند، و آنان که پیشتر بشارت یافتند، به‌‌سبب نافرمانی راه نیافتند،

4:7  پس خدا دیگر بار روزی خاص را مقرر فرمود و آن را «امروز» نامید، چنانکه پس از گذشت سالهای بسیار از زبان داوود سخن گفت و آن‌‌گونه که پیشتر بیان شد، فرمود: «امروز، اگر صدای او را می‌شنوید، دل خود را سخت مسازید.»

4:8  زیرا اگر یوشع به آنها استراحت بخشیده بود، مدتها بعد، خدا از روزی دیگر سخن نمی‌گفت.

4:9  پس استراحت شَبّات هنوز برای قوم خدا باقی است؛

4:10  زیرا هر کس که به استراحت خدا داخل می‌شود، او نیز از کارهای خود فراغت می‌یابد، همان‌‌گونه که خدا از کارهای خود آرام گرفت.

4:11  پس بیایید به جدّ بکوشیم تا به آن استراحت راه یابیم، مبادا کسی از نافرمانی آنان سرمشق گیرد و در‌‌لغزد.

4:12  زیرا کلام خدا زنده و مقتدر است و بُرنده‌تر از هر شمشیر دو‌‌دم، و چنان نافذ که نفس و روح، و مفاصل و مغزِ استخوان را نیز جدا می‌کند و افکار و نیّتهای دل را محک می‌زند.

4:13  هیچ چیز در تمام آفرینش از نظر خدا پنهان نیست، بلکه همه چیز در برابر چشمان او که حساب ما با اوست، عریان و آشکار است.

4:14  پس چون کاهن اعظمی والامقام داریم که از آسمانها در‌‌گذشته است، یعنی عیسی پسر خدا، بیایید اعتراف خود را استوار نگاه داریم.

4:15  زیرا کاهن اعظم ما چنان نیست که نتواند با ضعفهای ما همدردی کند، بلکه کسی است که از هر حیث همچون ما وسوسه شده است، بدون اینکه گناه کند.

4:16  پس با اطمینان به تخت فیض نزدیک بیاییم تا رحمت بیابیم و فیضی را حاصل کنیم که به‌‌هنگام نیاز یاریمان دهد.

Chapter 5

5:1  هر کاهن اعظم از میان آدمیان انتخاب می‌شود و به نمایندگیِ آدمیان در امور الهی منصوب می‌گردد تا هدایا و قربانیها به‌‌جهت گناهان تقدیم کند.

5:2  او می‌تواند با آنان که ناآگاهانه به راه خطا می‌روند، به‌‌نرمی رفتار کند، زیرا خود نیز دارای ضعف است.

5:3  از همین‌‌رو، باید نه‌‌تنها برای گناهان مردم، بلکه برای گناهان خود نیز قربانی تقدیم کند.

5:4  هیچ‌کس خودْ این افتخار را از آنِ خویش نمی‌سازد، بلکه این افتخار زمانی نصیب شخص می‌شود که خدا او را همانند هارون فرا‌‌خواند.

5:5  مسیح نیز خودْ جلال کهانت اعظم را از آنِ خویش نساخت، بلکه آن را از همان کسی دریافت کرد که به او گفت: «تو پسر من هستی؛ امروز، من تو را پدر شده‌ام.»

5:6  و در جای دیگر می‌گوید: «تو جاودانه کاهن هستی، از نوع کهانت مِلْکیصِدِق.»

5:7  او در ایام زندگی خود بر زمین، با فریادهای بلند و اشکها به درگاه او که قادر به رهانیدنش از مرگ بود، دعا و استغاثه کرد و به‌‌خاطر خداترسی خود مستجاب شد.

5:8  هر‌‌چند پسر بود، با رنجی که کشید اطاعت را آموخت.

5:9  و چون کامل شد، همة آنان را که از او اطاعت می‌کنند، منشأ نجات ابدی گشت.

5:10  و از جانب خدا تعیین شد تا کاهن اعظم باشد، از نوع کهانت مِلْکیصِدِق.

5:11  در این خصوص، مطالب بسیار برای گفتن داریم، امّا شرح آنها دشوار است، چرا که گوشهای شما سنگین شده است.

5:12  براستی که پس از گذشت این‌‌همه وقت، خود می‌بایست معلّم باشید. و با این‌‌حال نیاز دارید کسی اصول ابتدایی کلام خدا را بار دیگر از اوّل به شما بیاموزد. شما محتاج شیرید، نه غذای سنگین!

5:13  هر که شیرخوار است، با تعالیم پارسایی چندان آشنا نیست، زیرا هنوز کودک است.

5:14  امّا غذای سنگین از آنِ بالغان است که با تمرین مداوم، خود را تربیت کرده‌اند که خوب را از بد تشخیص دهند.

Chapter 6

6:1  پس بیایید تعالیم ابتدایی دربارة مسیح را پشت سر نهاده، به‌‌سوی کمال پیش برویم، و دیگر بار بنیاد توبه از اعمال منتهی به مرگ، و ایمان به خدا،

6:2  و آموزشِ تعمیدها، و نهادن دستها، و رستاخیز مردگان و مجازات ابدی ننهیم.

6:3  و با اجازة خدا چنین نیز خواهیم کرد.

6:4  زیرا آنان که یک بار منوّر گشتند و طعم آن موهبت آسمانی را چشیدند و در روح‌القدس سهیم گشتند

6:5  و نیکویی کلام خدا و نیروهای عصر آینده را چشیدند،

6:6  اگر سقوط کنند، ممکن نیست بتوان بار دیگر ایشان را برای توبه احیا کرد، چرا که به زیان خود، پسر خدا را باز مصلوب می‌کنند و او را در انظار همگان بی‌حرمت می‌سازند.

6:7  اگر زمینی بارانی را که بارها بر آن می‌بارد، جذب کند و برای کسانی که به‌‌خاطر آنها کشت شده است محصول مفید بار آوَرد، از خدا برکت می‌یابد.

6:8  امّا زمینی که خار و خس بار می‌آورد، بی‌ارزش است و در خطر لعنت قرار دارد و در آخر هم سوزانده خواهد شد.

6:9  ای عزیزان، هر‌‌چند این‌‌چنین سخن می‌گوییم، امّا در مورد شما یقین داریم که چیزهای بهتر که با نجات همراه است، نصیبتان خواهد شد.

6:10  زیرا خدا بی‌انصاف نیست که عمل شما و محبتی را که به‌‌خاطر نام او در خدمت به مقدّسان نشان داده و می‌دهید فراموش کند.

6:11  آرزوی ما این است که هر یک از شما همین جدیّت را برای تحقق امیدتان تا به آخر نشان دهید،

6:12  و کاهل نباشید، بلکه از کسانی سرمشق گیرید که با ایمان و شکیبایی وارث وعده‌ها می‌شوند.

6:13  هنگامی که خدا به ابراهیم وعده داد، چون بزرگتر از خودش وجود نداشت که به او سوگند خورَد، پس به خود سوگند خورد

6:14  و فرمود: «به‌‌یقین تو را برکت خواهم داد و فرزندان بسیار به تو خواهم بخشید.»

6:15  و بدین‌‌گونه، ابراهیم پس از آنکه با شکیبایی انتظار کشید، وعده را یافت.

6:16  آدمیان به کسی بزرگتر از خود سوگند می‌خورند و سوگند، سخن شخص را تضمین می‌کند و به همة بحثها پایان می‌بخشد.

6:17  به همین‌‌سان، چون خدا خواست تغییرناپذیر بودن قصد خود را بر وارثان وعده‌ها هر‌‌چه آشکارتر سازد، آن را با سوگند تضمین کرد،

6:18  تا ما به‌‌واسطة دو امر تغییرناپذیر، که ممکن نیست خدا دربارة آنها دروغ بگوید، از دلگرمی بسیار برخوردار شویم، ما که گریخته‌ایم تا امیدی را که پیش روی ما قرار داده شده است، به‌‌چنگ گیریم.

6:19  این امید، به‌‌منزلة لنگری محکم و ایمن برای جان ماست، امیدی که به محرابِ پشت پرده راه می‌یابد،

6:20  جایی که عیسی چون پیشرو ما، و به نمایندگی از ما، داخل شد؛ همان که جاودانه کاهن اعظم شده است، از نوع کهانت مِلْکیصِدِق.

Chapter 7

7:1  مِلْکیصِدِق، پادشاه سالیم و کاهن خدای متعال بود. او با ابراهیم که از شکست پادشاهان بازمی‌گشت، دیدار کرد و او را برکت داد.

7:2  و ابراهیم به همین شخص از همه چیز ده‌یک داد. نام او نخست به‌‌معنی «پادشاه صداقت» و بعد «پادشاه سالیم»، یعنی «پادشاه صلح» است.

7:3  او به لحاظ اینکه نه پدر یا مادر یا نسب‌نامه‌اش معلوم است، و نه آغازِ ایام یا پایان زندگی‌اش، شبیه پسر خدا بوده، همیشه کاهن باقی می‌ماند.

7:4  بنگرید که او چه شخص بزرگی بود که حتی ابراهیمِ پاتْریارْک از غنایم به او ده‌یک داد!

7:5  حال، بنا بر حکم شریعت، فرزندان لاوی که کاهن می‌شوند، می‌باید از قوم که برادران ایشانند ده‌یک بگیرند، هر‌‌چند آنها نیز از نسل ابراهیم‌اند.

7:6  امّا این شخص که از نسل لاوی نبود، از ابراهیم ده‌یک گرفت و او را که صاحب وعده‌ها بود، برکت داد.

7:7  و بدون شک، شخص کوچکتر است که از بزرگتر برکت می‌یابد.

7:8  در مورد نخست کسانی ده‌یک می‌گیرند که می‌میرند؛ امّا در مورد دوّم، کسی که درباره‌اش شهادت داده شده که زنده است.

7:9  حتی می‌توان گفت که خودِ لاوی هم که دریافت‌کنندة ده‌یک بود، به‌‌واسطة ابراهیم ده‌یک داد.

7:10  زیرا هنگامی که مِلْکیصِدِق با ابراهیم دیدار کرد، لاوی در همان وقت نیز در صُلب جدش وجود داشت.

7:11  اگر دستیابی به کمال، از طریق نظام کهانتِ لاوی میسّر بود – چه قوم قوانینی را در خصوص آن دریافت کرده بودند – پس دیگر چه لزومی داشت کاهنی دیگر، نه از نوع کهانت هارون، بلکه از نوع کهانت مِلْکیصِدِق ظهور کند؟

7:12  زیرا اگر نظام کهانت تغییر کند، ناگزیر شریعت نیز می‌باید تغییر یابد.

7:13  زیرا کسی که این مطالب دربارة او گفته شده، به قبیله‌ای دیگر تعلق دارد که از آن قبیله کسی هرگز خدمت مذبح را نکرده است؛

7:14  چون کاملاً روشن است که خداوند ما از نسل یهودا بود و موسی در مورد آن قبیله چیزی راجع به کهانت نگفت.

7:15  و از این هم روشنتر آنکه هر‌‌گاه کاهنی دیگر همانند مِلْکیصِدِق ظهور کند،

7:16  او نه بر پایة حکم شرعیِ مربوط به نسب خود، بلکه بر پایة نیروی حیاتی فناناپذیر کاهن می‌شود.

7:17  زیرا دربارة او چنین شهادت داده شده که: «تو جاودانه کاهن هستی، از نوع کهانت مِلْکیصِدِق.»

7:18  حکم پیشین منسوخ شد، چون سست و بی‌فایده بود،

7:19  زیرا شریعت هیچ چیز را کامل نکرد. در مقابل، امیدی بهتر ارائه شد که از طریق آن به خدا نزدیک می‌شویم.

7:20  و این بدون سوگند نبود! دیگران بدون هیچ سوگندی کاهن شدند،

7:21  امّا کاهن شدن او با سوگند همراه بود، آنگاه که خدا به وی گفت: «خداوند سوگند خورده است و نظر خود را تغییر نخواهد داد: ‹تو جاودانه کاهن هستی›.»

7:22  به‌‌خاطر این سوگند، عیسی ضامن عهدی بهتر شده است.

7:23  شمار کاهنان پیشین بس زیاد بود، زیرا مرگ مانع از ادامة خدمت آنها می‌شد.

7:24  حال آنکه عیسی چون تا ابد زنده است، کهانت همیشگی دارد.

7:25  پس او قادر است آنان را که از طریق وی نزد خدا می‌آیند، نجات کامل بخشد، زیرا همیشه زنده است تا برایشان شفاعت کند.

7:26  چنین کاهن اعظمی مناسب حال ما است، کاهنی قدوس، بی‌عیب، پاک، جدا از گناهکاران، و فراتر از آسمانها.

7:27  بر‌‌خلاف دیگر کاهنان اعظم، او نیازی ندارد هر روز، نخست برای گناهان خود و سپس برای گناهان قوم، قربانی تقدیم کند. بلکه آنگاه که خود را تقدیم کرد، یک بار برای همیشه برای گناهان ایشان قربانی داد.

7:28  زیرا شریعت، انسانهایی ضعیف را به کهانت اعظم بر‌‌می‌گمارد، امّا سوگندی که پس از شریعت آمد، پسر را بر‌‌گماشت، که جاودانه کامل شده است.

Chapter 8

8:1  جان کلام در آنچه می‌گوییم این است که ما چنین کاهن اعظمی داریم که بر جانب راست تخت مقام کبریا در آسمان نشسته

8:2  و خدمتگزار مکان اقدس یعنی آن خیمة حقیقی است که خداوند بر‌‌پا کرده، نه انسان.

8:3  هر کاهن اعظم برای تقدیم هدایا و قربانیها منصوب می‌شود. از همین‌‌رو، این کاهن نیز می‌بایست چیزی برای تقدیم کردن داشته باشد.

8:4  اگر او بر زمین بود، کاهن نمی‌بود، زیرا کاهنانی دیگر هستند که بنا بر شریعت هدایا تقدیم می‌کنند.

8:5  امّا آنها تنها شبیه و سایة چیزهای آسمانی را خدمت می‌کنند. به همین سبب، هنگامی که موسی می‌خواست خیمه را بسازد، به او هشدار داده شد: «آگاه باش که همه چیز را مطابق نمونه‌ای بسازی که بر فراز کوه به تو نشان داده شد.»

8:6  امّا خدمتی که عیسی یافته، به‌‌مراتب برتر از خدمت آنهاست، به همان میزان که او واسطة عهدی به‌‌مراتب بهتر از عهد عتیق است، عهدی که بر وعده‌های نیکوتر بنا شده است.

8:7  زیرا اگر عهدِ نخست نقصی نداشت، نیازی به طلب‌‌کردن عهدی دیگر نبود.

8:8  امّا خدا نقصی یافت و بدیشان فرمود: «خداوند می‌گوید، هان زمانی فرا‌‌می‌رسد که با خاندان اسرائیل و خاندان یهودا عهدی جدید خواهم بست.

8:9  این عهد مانند عهدی نخواهد بود که با پدرانشان بستم، آن روز که دست ایشان را گرفتم تا از سرزمین مصر به‌‌در آورم؛ زیرا، خداوند می‌گوید، ایشان به عهد من وفادار نماندند. پس، از ایشان روی گرداندم.

8:10  امّا خداوند چنین اعلام می‌کند: این است عهدی که پس از آن ایام با خاندان اسرائیل خواهم بست. احکام خود را در ذهنهای ایشان خواهم نهاد، و بر دلهای ایشان خواهم نگاشت. من خدای ایشان خواهم بود، و ایشان قوم من خواهند بود.

8:11  از آن پس، کسی به همسایة خود تعلیم نخواهد داد و یا کسی به برادر خود نخواهد گفت، ‹خداوند را بشناس،› زیرا همه از خُرد و بزرگ، مرا خواهند شناخت؛

8:12  چون من شرارت ایشان را خواهم آمرزید و گناهانشان را دیگر به یاد نخواهم آورد.»

8:13  خدا با سخن گفتن از عهدی «جدید»، آن عهد نخست را کهنه می‌سازد؛ و آنچه کهنه و قدیمی می‌شود، بزودی از میان خواهد رفت.

Chapter 9

9:1  عهد نخست، قوانینی برای عبادت داشت و نیز از محرابگاهی زمینی برخوردار بود.

9:2  خیمه‌ای بر‌‌پا شده بود که در اتاق نخست آن، چراغدان، میز، و نان تقدیمی قرار داشت؛ این مکان «قدس» خوانده می‌شد.

9:3  پشت پردة دوّم نیز اتاقی بود که «قدس‌الاقداس» نام داشت؛

9:4  در این اتاق، آتشدانِ زرّینِ بخور و صندوق عهد قرار داشت که با طلا پوشانیده شده بود. در این صندوقچه، ظرفِ زرّینِ «مَنّا»، عصای هارون که شکوفه آورده بود، و الواح سنگی عهد قرار داده شده بود.

9:5  بر بالای صندوقچه، کروبیانِ «جلال» بر جایگاه کفّاره سایه‌گستر بودند. اکنون جای آن نیست که به شرح جزئیات بپردازیم.

9:6  پس از آنکه همه چیز بدین صورت نظام یافت، کاهنان مرتب به اتاق نخست داخل می‌شدند تا خدمت خود را به انجام رسانند.

9:7  امّا تنها کاهن اعظم به اتاق دوّم داخل می‌شد، آن هم تنها سالی یک بار، و همیشه نیز خون به همراه داشت تا برای خود و برای گناهانی که قوم ناآگاهانه کرده بودند، تقدیم کند.

9:8  روح‌القدس بدین‌‌گونه نشان می‌دهد که تا زمانی که اتاق نخست برقرار است، راه ورود به مکان اقدس هنوز ظاهر نشده است.

9:9  این نِمادی است از زمان حاضر که در آن، هدایا و قربانیهایی تقدیم می‌شود که قادر نیست وجدان عبادت‌کننده را کاملاً پاک سازد،

9:10  بلکه تنها به‌‌کارِ خوردن و نوشیدن و انجام آداب مختلف شستشو می‌آید. اینها تنها تشریفاتی است ظاهری که تا فرا‌‌رسیدن زمان اصلاحِ امور ابلاغ شده بود.

9:11  امّا چون مسیح در مقام کاهن اعظمِ آن امورِ نیکو ظاهر گشت که هم‌اکنون واقع شده‌اند، به خیمه‌ای بزرگتر و کاملتر داخل شد که به‌‌دست انسان ساخته نشده است و می‌توان گفت که به این خلقت تعلق ندارد.

9:12  و به خون بزها و گوساله‌ها داخل نشد، بلکه یک بار برای همیشه به خون خود به قدس‌الاقداس داخل گشت و بهای رهایی ابدی را حاصل کرد.

9:13  زیرا اگر خون بزها و گاوها و پاشیدن خاکستر گوساله بر آنان که به‌‌لحاظ آیینی ناپاکند، ایشان را تقدیس می‌کند تا به‌‌ظاهر پاک باشند،

9:14  چقدر بیشتر، خون مسیح که به‌‌واسطة آن روح جاودانی، خویشتن را بی‌عیب به خدا تقدیم کرد، وجدان ما را از اعمال منتهی به مرگ پاک خواهد ساخت تا بتوانیم خدای زنده را خدمت کنیم!

9:15  از همین‌‌رو، مسیح واسطة عهدی است جدید، تا فراخواندگان بتوانند میراث جاودانی موعود را دریافت کنند. زیرا اکنون مرگی به‌‌منزلة بهای رهایی رخ داده تا آنان را از گناهانی که در چهارچوب عهد نخست واقع شد، آزاد سازد.

9:16  زیرا در هر عهدی، لازم است مرگِ عاملی که عهد را رسمیت می‌بخشد به میان آید،

9:17  زیرا هر عهدی تنها بر اساس چنین مرگی ارزش قانونی می‌یابد؛ چون تا زمانی که عاملِ رسمیت‌‌بخشنده به عهد زنده است، آن عهد اعتباری ندارد.

9:18  از همین‌‌رو، حتی عهد نخست نیز بدون خون، قابل اجرا نبود.

9:19  آن هنگام که موسی هر یک از احکام شریعت را به تمامی قوم اعلام کرد، خون گوساله‌ها را گرفته، همراه با آب و پشم قرمز و شاخه‌های زوفا، بر طومار و همة قوم پاشید

9:20  و گفت: «این است خون عهدی که خدا شما را به نگاه داشتنش حکم فرموده است.»

9:21  همچنین آن خون را بر خیمه و بر هر‌‌آنچه در آیینهای آن به‌‌کار می‌رفت، پاشید.

9:22  در حقیقت، بنا بر شریعت، تقریباً همه چیز به‌‌وسیلة خون پاک می‌شود و بدون ریختن خون، آمرزشی نیست.

9:23  پس می‌بایست شبیه چیزهای آسمانی با این قربانیها پاک شود، امّا اصل آنها با قربانیهایی بهتر از اینها.

9:24  زیرا مسیح به محرابگاهی داخل نشد که ساختة دست بشر و تنها شبیه محرابگاه حقیقی باشد، بلکه به خودِ آسمان داخل شد تا اکنون به نمایندگی از ما در حضور خدا ظاهر شود.

9:25  و نیز به آنجا داخل نشد تا خویشتن را بارها چون قربانی تقدیم کند، همانند کاهن اعظم که هر ساله به قدس‌الاقداس داخل می‌شود، آن هم با خونی که خون خودش نیست.

9:26  چون در این صورت، مسیح می‌بایست از زمان آفرینش جهان، بارها رنج کشیده باشد. امّا اکنون یک بار برای همیشه در نقطة اوج تمامی اعصار ظاهر شد تا با قربانی خود، گناه را از میان بردارد.

9:27  همان‌‌گونه که برای انسان یک بار مردن و پس از آن داوری مقرر است،

9:28  مسیح نیز پس از آنکه یک بار قربانی شد تا گناهان بسیاری را بر دوش کشد، دیگر بار ظاهر خواهد شد، نه برای رفع گناه، بلکه تا آنان را که مشتاقانه چشم‌‌به‌‌راهش هستند، نجات بخشد.

Chapter 10

10:1  شریعت فقط سایة چیزهای نیکوی آینده است، نه صورت واقعی آنها. از همین‌‌رو، هرگز نمی‌تواند با قربانیهایی که سال به سال پیوسته تکرار می‌شوند، آنان را که برای عبادت نزدیک می‌آیند، کامل سازد.

10:2  وگرنه آیا تقدیم آنها متوقف نمی‌شد؟ زیرا در آن صورت، عبادت‌کنندگان یک بار برای همیشه پاک می‌شدند و از آن پس دیگر برای گناهان خود احساس تقصیر نمی‌کردند.

10:3  امّا آن قربانیها هر سال یادآور گناهانند،

10:4  چرا که ممکن نیست خون گاوها و بزها گناهان را از میان بردارد.

10:5  از این‌‌رو، هنگامی که مسیح به جهان آمد، فرمود: «قربانی و هدیه را نخواستی، امّا بدنی برای من مهیا ساختی.

10:6  از هدایای سوختنی و قربانیهای گناه خشنود نبودی.

10:7  آنگاه گفتم: ‹اینک من خود می‌آیم، تا ارادة تو را ای خدا به‌جای آورم؛ در طومار کتاب دربارة من نوشته شده است.› »

10:8  نخست می‌گوید: «قربانی و هدیه، هدایای سوختنی و قربانیهای گناه را نخواستی و از آنها خشنود نبودی»، هر‌‌چند شریعت خواهان انجامشان بود.

10:9  سپس می‌فرماید: «اینک من خود می‌آیم تا ارادة تو را به‌جای آورم.» پس اوّلی را باطل می‌کند تا دوّمی را برقرار سازد.

10:10  به‌‌واسطة همین اراده، یک بار برای همیشه، از طریق قربانی بدن عیسی مسیح مقدّس شده‌ایم.

10:11  هر کاهن، هر روز به خدمت می‌ایستد و همان قربانیها را که هرگز نمی‌توانند گناهان را از میان بردارند، بارها می‌گذراند.

10:12  امّا این کاهن، چون برای همیشه یک قربانی به‌‌جهت گناهان تقدیم کرد، به‌‌دست راست خدا بنشست.

10:13  از آن هنگام، در انتظار است که دشمنانش کرسی زیر پایش گردند،

10:14  زیرا با یک قربانی، مقدّس‌شدگان را تا ابد کامل ساخته است.

10:15  روح‌القدس نیز در این خصوص به ما گواهی می‌دهد. ابتدا می‌فرماید:

10:16  «خداوند اعلام می‌کند، این است عهدی که پس از آن ایام با ایشان خواهم بست. احکام خود را در دلهای ایشان خواهم نهاد، و بر ذهنهای ایشان خواهم نگاشت.»

10:17  سپس می‌افزاید: «گناهان و نافرمانیهای ایشان را به‌‌یقین دیگر به یاد نخواهم آورد.»

10:18  آنجا که اینها آمرزیده شده باشند، دیگر جایی برای قربانی گناه باقی نمی‌ماند.

10:19  پس ای برادران، از آنجا که به خون عیسی این اطمینان را داریم که به مکان اقدس داخل شویم،

10:20  یعنی از راهی تازه و زنده که از میان آن پرده که بدن اوست، بر ما گشوده شده است،

10:21  و از آنجا که کاهنی بزرگ بر خانة خدا داریم،

10:22  بیایید در حالی که دلهایمان از هر احساس تقصیر زدوده و بدنهایمان با آب پاک شسته شده است، با اخلاص قلبی و اطمینان کامل ایمان، به حضور خدا نزدیک شویم.

10:23  بیایید بی‌تزلزل، امیدی را که به آن معترفیم همچنان استوار نگاه داریم، زیرا وعده‌دهنده امین است.

10:24  و در فکر آن باشیم که چگونه می‌توانیم یکدیگر را به محبت و انجام اعمال نیکو برانگیزانیم.

10:25  و از گرد آمدن با یکدیگر دست نکشیم، چنانکه بعضی را عادت شده است، بلکه یکدیگر را بیشتر تشویق کنیم – بخصوص اکنون که شاهد نزدیکتر شدن آن روز هستید.

10:26  زیرا اگر پس از بهره‌مندی از شناخت حقیقت، عمداً به گناه کردن ادامه دهیم، دیگر هیچ قربانی برای گناهان باقی نمی‌ماند؛

10:27  آنچه می‌ماند، انتظار هولناک مجازات و آتشی مهیب است که دشمنان خدا را فرو خواهد بلعید.

10:28  هر که شریعت موسی را رد می‌کرد، بنا بر گواهی دو یا سه شاهد، بدون ترحم کشته می‌شد.

10:29  حال به گمان شما چقدر بیشتر کسی که پسر خدا را پایمال کرده و خون عهدی را که بدان تقدیس شده بود، ناپاک شمرده و به روح فیض، بی‌حرمتی روا داشته است، سزاوار مجازاتی بس سخت‌تر خواهد بود؟

10:30  زیرا او را می‌شناسیم که فرموده است: «انتقام از آن من است؛ من هستم که سزا خواهم داد،» و نیز: «خداوند قوم خود را مجازات خواهد کرد.»

10:31  آری، افتادن به‌‌دستهای خدای زنده چیزی هولناک است.

10:32  آن روزهای پیشین را به یاد آورید، زمانی را که تازه منوّر شده بودید؛ در آن روزها، با تحمل رنج و زحمت، در مبارزه‌ای عظیم ایستادگی به‌‌خرج دادید.

10:33  گاهی در برابر چشم همگان مورد اهانت و آزار قرار می‌گرفتید و گاهی دوش‌‌به‌‌دوش کسانی می‌ایستادید که با ایشان چنین رفتار می‌شد.

10:34  با آنان که در زندان بودند، همدردی می‌کردید و چپاول اموال خود را با شادی می‌پذیرفتید، زیرا می‌دانستید که از داراییهای بهتر که جاودانی است، برخوردارید.

10:35  پس این اطمینان خود را رها مکنید، زیرا پاداشی عظیم در پی خواهد داشت.

10:36  چون لازم است پایداری کنید تا آنگاه که ارادة خدا را به‌‌انجام رساندید، وعده را بیابید.

10:37  زیرا پس از اندک زمانی «او که باید بیاید، خواهد آمد و تأخیر نخواهد کرد.

10:38  امّا پارسایی که از آنِ من است به ایمان زیست خواهد کرد. و اگر پا پس کشد، از او خشنود نخواهم گردید.»

10:39  لیکن ما از کسانی نیستیم که پا پس می‌کشند و هلاک می‌شوند، بلکه از آنانیم که ایمان دارند و حیات می‌یابند.

Chapter 11

11:1  ایمان، ضامن چیزهایی است که بدان امید داریم و برهان آنچه هنوز نمی‌بینیم.

11:2  به سبب ایمان بود که دربارة پیشینیان به‌‌نیکویی شهادت داده شد.

11:3  با ایمان است که درمی‌یابیم کائنات به‌‌وسیلة کلام خدا شکل گرفت، بدان‌‌گونه که آنچه دیده می‌شود از آنچه قابل رؤیت بود، پدید نیامد.

11:4  با ایمان بود که هابیل قربانی‌ای نیکوتر از قربانی قائن به خدا تقدیم کرد، و به‌‌سبب همین ایمان دربارة او شهادت داده شد که پارسا است، زیرا خدا دربارة هدایای او به نیکویی شهادت داد. به همین سبب، هر‌‌چند درگذشته است، هنوز سخن می‌گوید.

11:5  با ایمان بود که خَنوخ از این جهان منتقل شد تا طعم مرگ را نچشد و دیگر یافت نشد، چون خدا او را منتقل ساخت. زیرا پیش از آنکه انتقال یابد، دربارة او شهادت داده شد که خدا را خشنود ساخته است.

11:6  و بدون ایمان ممکن نیست بتوان خدا را خشنود ساخت، زیرا هر که به او نزدیک می‌شود، باید ایمان داشته باشد که او هست و جویندگان خود را پاداش می‌دهد.

11:7  با ایمان بود که نوح هنگامی که از جانب خدا دربارة اموری که تا آن زمان دیده نشده بود هشدار یافت، آن را با خداترسی به جدّ گرفت و برای نجات خانوادة خویش کشتی ساخت. او با ایمان خود دنیا را محکوم کرد و وارث آن پارسایی شد که بر ایمان استوار است.

11:8  با ایمان بود که ابراهیم هنگامی که فرا‌‌خوانده شد، اطاعت کرد و حاضر شد به جایی رود که بعدها به میراث می‌یافت؛ و هر‌‌چند نمی‌دانست کجا می‌رود، روانه شد.

11:9  با ایمان بود که در سرزمین موعود، همچون بیگانه‌ای در دیار غریب خانه‌‌به‌‌دوش گردید و همانند اسحاق و یعقوب که با او وارث همان وعده بودند، در خیمه‌ها ساکن شد.

11:10  زیرا چشم‌انتظار شهری بود با بنیاد، که معمار و سازنده‌اش خداست.

11:11  با ایمان بود که ابراهیم توانایی یافت نسلی داشته باشد، با اینکه سارا نازا و خود او نیز سالخورده بود؛ چرا که وعده‌دهنده را امین شمرد.

11:12  این‌‌گونه، از یک تن، آن هم کسی که تقریباً مرده بود، نسلی کثیر همچون ستارگان آسمان، و بی‌شمار مانند شنهای ساحل دریا، پدید آمد.

11:13  این اشخاص همه در ایمان درگذشتند، در حالی که وعده‌ها را هنوز نیافته بودند، بلکه فقط آنها را از دور دیده و خوشامد گفته بودند. ایشان اذعان داشتند که بر زمین، بیگانه و غریبند.

11:14  آنان که اینچنین سخن می‌گویند، آشکارا نشان می‌دهند که در جستجوی وطنی هستند.

11:15  اگر به سرزمینی می‌اندیشیدند که ترکش کرده بودند، فرصت بازگشت می‌داشتند.

11:16  امّا مشتاق سرزمینی نیکوتر بودند، مشتاق وطنی آسمانی. از همین‌‌رو، خدا عار ندارد خدای ایشان خوانده شود، زیرا شهری برایشان مهیا کرده است.

11:17  با ایمان بود که ابراهیم هنگامی که آزموده شد، اسحاق را به‌‌عنوان قربانی تقدیم کرد؛ و او که وعده‌ها را پذیرفته بود حاضر شد پسر یگانة خود را قربانی کند،

11:18  همان را که درباره‌اش گفته شده بود: «نسل تو از اسحاق محسوب خواهد شد.»

11:19  ابراهیم چنین اندیشید که خدا قادر است حتی مردگان را زنده کند، و می‌توان گفت که به‌‌نوعی اسحاق را از مرگ باز‌‌یافت.

11:20  با ایمان بود که اسحاق، یعقوب و عیسو را در خصوص امور آینده برکت داد.

11:21  با ایمان بود که یعقوب به‌‌هنگام مرگ، هر یک از پسران یوسف را برکت داد و در حالی که بر سر عصای خود تکیه زده بود، سجده کرد.

11:22  با ایمان بود که یوسف چون به پایان عمر خود نزدیک شد، از خروج بنی‌اسرائیل سخن گفت و دربارة استخوانهای خود دستورهایی داد.

11:23  با ایمان بود که والدین موسی او را پس از تولد به‌‌مدت سه ماه پنهان کردند، زیرا دیدند کودکی است بی‌نظیر؛ و از حکم پادشاه نهراسیدند.

11:24  با ایمان بود که موسی هنگامی که بزرگ شد، نخواست پسر دختر فرعون خوانده شود.

11:25  او آزار دیدن با قوم خدا را بر لذت زودگذر گناه ترجیح داد.

11:26  و رسوایی به‌‌خاطر مسیح را باارزشتر از گنجهای مصر شمرد، زیرا از پیش به پاداش چشم دوخته بود.

11:27  با ایمان بود که او بی‌آنکه از خشم پادشاه بهراسد مصر را ترک گفت، زیرا آن نادیدنی را همواره در برابر چشمان خود داشت.

11:28  با ایمان بود که او پِسَح و پاشیدن خون را به‌جا آورد تا هلاک‌کنندة نخستزادگان، بر نخستزادگان اسرائیل دست دراز نکند.

11:29  با ایمان بود که قوم از میان دریای سرخ همچون زمینی خشک گذشتند؛ امّا چون مصریان کوشیدند همان کار را انجام دهند، غرق شدند.

11:30  با ایمان بود که دیوارهای اَریحا پس از اینکه قوم هفت روز دور آن گشتند، فرو‌‌ریخت.

11:31  با ایمان بود که راحابِ فاحشه همراه با نامطیعان کشته نشد، زیرا جاسوسان را بگرمی پذیرا گردید.

11:32  دیگر چه گویم؟ زیرا فرصت نیست دربارة جِدعون و باراق و سامسون و یِفتاح و داوود و سموئیل و پیامبران سخن گویم،

11:33  که با ایمان، ممالک را فتح کردند، عدالت را برقرار داشتند، و وعده‌ها را به چنگ آوردند؛ دهان شیران را بستند،

11:34  شعله‌های سوزان آتش را بی‌اثر کردند و از دم شمشیر رهایی یافتند؛ ضعفشان به قوّت بدل شد، در جنگ توانمند شدند و لشکریان بیگانه را تار و مار کردند.

11:35  زنان، مردگان خود را قیام‌‌کرده باز‌‌یافتند. امّا گروهی دیگر شکنجه شدند و رهایی را نپذیرفتند، تا به رستاخیزی نیکوتر دست یابند.

11:36  بعضی استهزا شدند و تازیانه خوردند، و حتی به زنجیر کشیده شده، به زندان افکنده شدند.

11:37  سنگسار گشتند، با ارّه دو‌‌پاره شدند و با شمشیر به قتل رسیدند. در جامه‌هایی محقّر از پوست گوسفندان و بزها در هر جا گذر کرده، تنگدست، ستمدیده و مورد اذیت و آزار بودند.

11:38  اینان که جهان لایق ایشان نبود، در بیابانها و کوهها، و غارها و شکافهای زمین، آواره بودند.

11:39  اینان همه به‌‌سبب ایمانشان به نیکویی یاد شدند. با این‌‌حال، هیچ یک آنچه را که بدیشان وعده داده شده بود، نیافتند.

11:40  زیرا خدا از پیش چیزهایی بهتر برای ما در نظر داشت تا ایشان بدون ما به‌‌کمال نرسند.

Chapter 12

12:1  پس چون چنین ابری عظیم از شاهدان را گرداگرد خود داریم، بیایید هر بار اضافی و هر گناه را که آسان به دست و پای ما می‌پیچد، از خود دور کنیم و با استقامت در مسابقه‌ای که برای ما مقرر شده است، بدویم.

12:2  و چشمان خود را بر قهرمان و مظهر کامل ایمان یعنی عیسی بدوزیم که به‌‌خاطر آن خوشی که پیش‌‌رو داشت، صلیب را تحمل کرد و ننگ آن را ناچیز شمرد و اکنون بر جانب راست تخت خدا نشسته است.

12:3  به او بیندیشید که چنان مخالفتی را از سوی گناهکاران تحمل کرد، تا خسته و دلسرد نشوید.

12:4  هنوز در نبرد خود با گناه تا پای جان ایستادگی نکرده‌اید

12:5  و آن سخن تشویق‌آمیز را از یاد برده‌اید که شما را پسران خطاب کرده، می‌گوید: «ای پسرم، تأدیب خداوند را خوار مشمار، و چون ملامتت کند، دلسرد مشو.

12:6  زیرا خداوند آنان را که دوست می‌دارد، تأدیب می‌کند، و هر فرزند خود را که مورد لطف اوست، تنبیه می‌نماید.»

12:7  سختیها را به‌‌منزلة تأدیب تحمل کنید؛ خدا با شما همچون پسران رفتار می‌کند. زیرا کدام پسر است که پدرش او را تأدیب نکند؟

12:8  اگر شما تأدیب نشده‌اید، در حالی که همه از آن سهمی داشته‌اند، پس حرامزاده‌اید، نه فرزندان حقیقی.

12:9  بعلاوه، همة ما پدران زمینی داشته‌ایم که تأدیبمان می‌کردند، و ما به آنها احترام می‌گذاشتیم. حال، چقدر بیشتر باید پدر روحهایمان را اطاعت کنیم تا حیات داشته باشیم؟

12:10  پدران ما کوتاه زمانی بنا بر صلاحدید خود، ما را تأدیب کردند. امّا خدا برای خیریت خودمان ما را تأدیب می‌کند تا در قدّوسیت او سهیم شویم.

12:11  هیچ تأدیبی در حین انجام شدن، خوشایند نیست، بلکه دردناک است. امّا بعد برای کسانی که به‌‌وسیلة آن تربیت شده‌اند، میوة آرامش و پارسایی بار می‌آورد.

12:12  پس دستهای سست و زانوان لرزان خود را قوی سازید!

12:13  برای پاهای خود راههای هموار بسازید، تا پای لنگ بیشتر صدمه نبیند، بلکه شفا یابد.

12:14  سخت بکوشید با همة مردم در صلح و صفا به‌‌سر برید و مقدّس باشید، زیرا بدون قدّوسیت هیچ‌کس خداوند را نخواهد دید.

12:15  مواظب باشید کسی از فیض خدا محروم نشود، و هیچ ریشة تلخی نمو نکند، مبادا مسئله‌ساز شود و بسیاری را آلوده سازد.

12:16  هشیار باشید که هیچ یک از شما فاسد یا همچون عیسو دنیوی نشود که به‌‌خاطر لقمه نانی، حق و امتیاز پسر ارشد بودن خود را فروخت.

12:17  و چنانکه می‌دانید، بعد که خواهان به‌‌میراث بردن آن برکت بود، مقبول واقع نشد. و هر‌‌چند با زاری در پی آن بود، جای توبه پیدا نکرد.

12:18  زیرا به کوهی نزدیک نیامده‌اید که بتوان لمس کرد، کوهی که مشتعل به آتش باشد؛ و نه به تاریکی و تیرگی و باد شدید؛

12:19  و نه به نفیر شیپور و یا به آواز کلامی که شنوندگان التماس کردند که دیگر با ایشان سخن نگوید.

12:20  زیرا تحمل آن فرمان را نداشتند که می‌گفت، «حتی اگر حیوانی کوه را لمس کند، می‌باید سنگسار شود.»

12:21  آن منظره چنان هراسناک بود که موسی گفت: «از ترس به خود می‌لرزم.»

12:22  بلکه به کوه صهیون نزدیک آمده‌اید، به اورشلیم آسمانی که شهر خدای زنده است. به جمع شادمانة هزاران هزار فرشته آمده‌اید،

12:23  به کلیسای نخستزادگانی که نامهایشان در آسمان نوشته شده است. به خدا نزدیک شده‌اید، به خدایی که داور همه آدمیان است، و به روحهای پارسایانی که کامل شده‌اند،

12:24  و به عیسی که واسطة عهدی جدید است، و به خونِ پاشیده‌ای که نیکوتر از خون هابیل سخن می‌گوید.

12:25  بهوش باشید از آن که سخن می‌گوید، روی بر‌‌نتابید. اگر آنان که از آن که بر زمین بدیشان هشدار داده بود روی بر‌‌تافتند، راه گریزی نیافتند، پس ما چه راه گریزی خواهیم داشت اگر از او که از آسمان به ما هشدار می‌دهد، روی بر‌‌تابیم.

12:26  در آن زمان، صدای او زمین را به لرزه درآورد، امّا اکنون وعده داده است که «یک بار دیگر نه تنها زمین بلکه آسمان را نیز به لرزه در خواهم آورد.»

12:27  عبارتِ «یک بار دیگر» به از میان برداشته شدن چیزهایی اشاره دارد که به لرزه درمی‌آیند – یعنی چیزهای آفریده شده – تا آنچه تزلزل‌ناپذیر است، باقی بماند.

12:28  پس چون پادشاهی‌ای را می‌یابیم که تزلزل‌ناپذیر است، بیایید شکرگزار باشیم و خدا را با ترس و هیبت عبادتی پسندیده نماییم،

12:29  زیرا «خدای ما آتش سوزاننده است.»

Chapter 13

13:1  محبت برادرانه همچنان برقرار باشد.

13:2  از میهمان‌نوازی نسبت به غریبان غافل مباشید، چرا که با این کار، بعضی نادانسته از فرشتگان پذیرایی کردند.

13:3  آنان را که در زندانند به یاد داشته باشید، چنانکه گویی خود نیز با ایشان در بندید؛ همچنین به یاد کسانی باشید که آزار می‌بینند، چنانکه گویی خود نیز جسماً رنج می‌کشید.

13:4  زناشویی باید در نظر همگان محترم باشد و بسترش پاک نگاه داشته شود، زیرا خدا اشخاص زناکار و فاسد را مجازات خواهد کرد.

13:5  زندگی شما بری از پولدوستی باشد و به آنچه دارید قناعت کنید، زیرا خدا فرموده است: «تو را هرگز وا‌‌نخواهم گذاشت، و هرگز فراموش نخواهم کرد.»

13:6  پس با اطمینان می‌گوییم: «خداوند یاور من است، پس نخواهم ترسید. انسان به من چه تواند کرد؟»