Bela - Romans

Chapter 1

1:1  Павал, раб Ісуса Хрыста, пакліканы апостал, выбраны на зьвеставаньне Божае,

1:2  якое Бог раней абяцаў праз прарокаў Сваіх, у сьвятых пісаньнях,

1:3  пра Сына Свайго, Які нарадзіўся ад семені Давідавага па плоці

1:4  і адкрыўся Сынам Божым у сіле, духам сьвятасьці, праз уваскрэсеньне зь мёртвых, празь Ісуса Хрыста Госпада нашага,

1:5  празь Якога мы атрымалі мілату і апостальства, каб несьці паслушэнства веры дзеля імя Ягонага ва ўсіх народах,

1:6  сярод якіх і вы, пакліканыя Ісусам Хрыстом, —

1:7  усім умілаванцам Божым у Рыме, пакліканым сьвятым: мілата вам і мір ад Бога Айца нашага і Госпада Ісуса Хрыста.

1:8  Найперш за ўсё дзякую Богу майму празь Ісуса Хрыста за ўсіх вас, што вера вашая абвяшчаецца па ўсім сьвеце;

1:9  сьведка мне Бог, Якому служу духам маім у зьвеставаньні Сына Ягонага, што бесьперастанку ўспамінаю пра вас,

1:10  заўсёды просячы ў малітвах маіх, каб воля Божая хоць цяпер паспрыяла мне прыйсьці да вас,

1:11  бо я вельмі прагну ўбачыць вас, каб падаць вам які дар духоўны на ўмацаваньне вашае,

1:12  гэта значыцца, суцешыцца з вамі верай супольнаю, вашаю і маёю.

1:13  Не хачу, браты, утойваць ад вас, што я многа разоў мерыўся прыйсьці да вас, — але сустракаў перашкоды аж да гэтай пары, — каб мець нейкі плод і ў вас, як і ў іншых народаў.

1:14  Я даўжнік і Элінам і варварам, мудрацам і неразумным;

1:15  дык вось, што да мяне, я гатовы зьвеставаць і вам, жыхарам Рыма.

1:16  Бо я не саромеюся зьвеставаньня Хрыстовага, бо яно ёсьць сіла Божая на збавеньне ўсякаму веруючаму, па-першае Юдэю, потым і Эліну.

1:17  Бо ў ім адкрываецца праўда Божая ад веры ў веру, як напісана: "праведны вераю жыць будзе".

1:18  Бо адкрываецца гнеў Божы зь неба на ўсякую бязбожнасьць і няпраўду людзей, якія ўціскаюць ісьціну няпраўдаю;

1:19  бо, што можна ведаць пра Бога, ёсьць яўнае ім, таму што Бог явіў ім;

1:20  бо нябачнае ў Ім, вечная сіла Ягоная і боскасьць, ад стварэньня сьвету праз сузіраньне тварэньняў бачныя, так што яны ня маюць выбачэньня.

1:21  Але як што яны, спазнаўшы Бога, не праславілі Яго як Бога, і не падзякавалі, а змарнаваліся ў развагах розуму свайго, і запамрочылася неразумнае іхняе сэрца:

1:22  называючы сябе мудрымі, здурнелі,

1:23  і славу нятленнага Бога зьмянілі на падабенства вобраза прахлага чалавека, і птушак, і чатырногаў, і гадаў, —

1:24  дык і аддаў іх Бог у пахацінствах сэрцаў іхніх нячыстасьці, так што яны апаганьвалі самі свае целы;

1:25  яны падмянілі ісьціну Божую на ману і пакланяліся і служылі стварэньню замест Творцы, які дабраславёны навекі, амін.

1:26  Таму аддаў іх Бог ганебным пажадам: жанчыны іхнія замянілі прыроднае паяднаньне на супрацьпрыроднае;

1:27  гэтак сама і мужчыны, занядбаўшы прыроднае паяднаньне з жаночым полам, распальваліся пахацінствам сваім адзін да аднаго, мужчыны на мужчынах чынілі сорам і атрымлівалі самі ў сабе расплату за сваю аблуду.

1:28  І як што яны не стараліся мець Бога ў розуме, дык аддаў іх Бог розуму перавернутаму — чыніць непатрэбшчыну,

1:29  так што яны поўныя ўсялякай няпраўды, распусты, зламыснасьці, ліхазьдзірства, злосьці, поўныя зайздрасьці, душагубства, звады, ашуканства, ліхадушнасьці,

1:30  яны паклёпнікі, хлусы, боганенавісьнікі, крыўдзіцелі, самахвалы, пыхліўцы, вын аходлівыя на зло, бацькам непакорлівыя,

1:31  неразумныя, вераломныя, нелюбы, няпрымірцы, нелітасьціўцы.

1:32  Яны ведаюць праведны вырак Божы, што тыя, якія чыняць такое, вартыя сьмерці; аднак жа ня толькі гэта робяць, але і сабе падобных падахвочваюць.

Chapter 2

2:1  Вось таму няма апраўданьня табе, кожны чалавеча, што судзіш другога ; бо тым самым судом, якім судзіш другога, асуджаеш сам сябе; бо, асуджаючы другога , робіш тое самае.

2:2  А мы ведаем, што паводле ісьціны ёсьць суд Божы на тых, што такое чыняць.

2:3  Няўжо думаеш ты, чалавеча, што ўнікаеш суду Божага, калі асуджаеш тых, якія ўчыняюць такое, і сам робячы тое самае?

2:4  Альбо пагарджаеш багацьцем даброці, лагоднасьці і вялікай цярплівасьці Божай, не разумеючы, што даброць Божая вядзе цябе да пакаяньня?

2:5  Але, з упартасьці тваёй і нераскаянага сэрца ты сам сабе зьбіраеш гнеў на дзень гневу і абвяшчэньня праведнага суду ад Бога,

2:6  Які кожнаму аддасьць паводле дзеяў ягоных:

2:7  тым, якія ўвесь час ў добрых дзеях шукаюць славы, гонару і бесьсьмяротнасьці, — жыцьцё вечнае;

2:8  а тым, якія ўпарцяцца і супрацівяцца ісьціне, ды аддаюцца няпраўдзе, — лютасьць і гнеў.

2:9  Смутак і скруха ўсякай душы чалавека, які чыніць ліхое: першаму Юдэю, потым і Эліну!

2:10  Наадварот жа, слава і гонар і мір кожнаму, хто робіць добрае: першаму Юдэю, потым і Эліну!

2:11  Бо няма прывабы да асобы ў Бога.

2:12  Тыя, што без закону зграшылі, без закону і загінуць; а тыя, якія ў законе зграшылі, паводле закону прымуць суд,

2:13  бо не слухачы закону праведныя перад Богам, а выканаўцы закону апраўданы будуць;

2:14  бо, калі язычнікі, ня маючы закону, ад прыроды законнае робяць, дык, ня маючы закону, яны самі сабе закон:

2:15  яны паказваюць, што дзеі закону ў іх напісаны ў сэрцах, пра што сьведчыць сумленьне іхняе і думкі іхнія, якія то вінавацяць, то апраўдваюць адна адну,

2:16  у дзень, калі паводле зьвеставаньня майго, Бог будзе судзіць таемныя дзеі людзей празь Ісуса Хрыста.

2:17  Вось, ты называешся Юдэем, і супакойваеш сябе законам, і хвалішся Богам,

2:18  і ведаеш волю Ягоную, і разумееш лепшае, навучаючыся з закону,

2:19  і ўпэўнены пра сябе, што ты павадыр сьляпым, сьвятло тым, што ходзяць у цемры,-

2:20  выхавальнік неразумным, настаўнік дзецям, які мае ўзор розуму і ісьціны ў законе:

2:21  як жа ты, навучаючы другога, ня вучыш сябе самога?

2:22  Прапаведуючы ня красьці, крадзеш? кажучы: не распусьнічай, распусьнічаеш? грэбуючы ідаламі, рабуеш сьвятыні?

2:23  хвалішся законам, а, пераступаючы закон, зьневажаеш Бога?

2:24  бо дзеля вас, як напісана, імя Божае ганьбуецца ў язычнікаў.

2:25  Абразаньне карыснае, калі выконваеш закон; а калі ты пераступаеш закон, дык абразаньне тваё сталася неабразаньнем.

2:26  Дык вось, калі неабразанец выконвае пастановы закону, дык ягонае неабразаньне ці не залічыцца яму за абразаньне?

2:27  І неабрэзаны ад прыроды, які выконвае закон, ці не асудзіць цябе, пераступніка закону зь Пісаньнем і абразаньнем?

2:28  Бо ня той Юдэй, хто такі з выгляду, і ня тое абразаньне, якое вонкавае, на плоці;

2:29  а той Юдэй, хто ўнутрана такі, і тое абразаньне, якое ў сэрцы паводле Духа, а не паводле літары: яму і пахвала не ад людзей, а ад Бога.

Chapter 3

3:1  Дык вось, у чым жа перавага быць Юдэем, альбо якая карысьць ад абразаньня?

3:2  Вялікая, ва ўсіх праявах, а найперш у тым , што ім даверана слова Божае.

3:3  Бо што ж? калі некаторыя ня верылі, хіба ж няверства іхняе зьнішчыць вернасьць Божую?

3:4  Зусім не. Бог верны, а кожны чалавек ілжывы, як напісана: "Ты праведны ў словах Тваіх і пераможаш, у судзе Тваім".

3:5  А калі нашая няпраўда выяўляе праўду Божую, дык што скажам? няўжо будзе Бог несправядлівы, калі паказвае гнеў? — кажу, па-чалавечы разважаючы.

3:6  Зусім не. Бо як жа тады Богу судзіць сьвет?

3:7  Бо, калі вернасьць Божая ўзвышаецца маёю нявернасьцю на славу Божую, завошта яшчэ мяне ж судзіць, як грэшніка?

3:8  І ці ж не рабіць нам зло, каб выйшла на дабро, як некаторыя ўпікаюць нас і кажуць, быццам мы гэтак вучым? Справядлівы суд на такіх.

3:9  Дык што ж? ці маем мы перавагу? Зусім не; бо мы ўжо даказалі, што як Юдэі, так і Эліны, усе пад грэхам,

3:10  як напісана: "няма праведнага аніводнага;

3:11  няма, хто разумеў бы; няма, хто Бога шукаў бы;

3:12  усе зьбіліся з тропу, нягодныя сталіся ўсе: няма, хто тварыў бы дабро, няма аніводнага".

3:13  Горла іхняе — дамавіна адчыненая, лісьлівяць яны языком; атрута асьпідаў у іх на губах;

3:14  вусны ў іх поўныя ліхаслоўя і горычы.

3:15  Ногі ў іх борздыя на праліваньне крыві;

3:16  разбурэньне і згубнасьць на іхніх дарогах;

3:17  яны ня ведаюць шляхоў міру.

3:18  Няма страху Божага перад вачамі ў іх".

3:19  А мы ведаем, што закон, калі што гаворыць, гаворыць да тых, хто пад законам, так што замыкаюцца ўсякія вусны, і ўвесь сьвет робіцца вінаваты перад Богам,

3:20  бо дзеямі закону не апраўдаецца перад Ім ніякая плоць; бо законам спазнаецца грэх.

3:21  Але сёньня, незалежна ад закону, зьявілася праведнасьць Божая, пра якую сьведчаць закон і прарокі,

3:22  праведнасьць Божая празь веру ў Ісуса Хрыста ва ўсіх і на ўсіх вернікаў; бо няма розьніцы,

3:23  бо ўсе зграшылі і пазбаўлены славы Божай,

3:24  атрымліваючы апраўданьне дарам, паводле мілаты Ягонай, адкупленьнем у Ісусе Хрысьце,

3:25  Якога Бог прынёс у ахвяру ўмілажальваньня ў Крыві Ягонай празь веру, для паказу справядлівасьці Ягонай ў дараваньні грахоў, учыненых раней,

3:26  у доўгім цярпеньні Божым, для паказу справядлівасьці Ягонай ў сёньняшні час, — хай зьявіцца Ён справядллівы і апраўдае таго, хто веруе ў Ісуса.

3:27  Дзе ж тое, чым пахваліцца? зьнішчана. Якім законам? законам учынкаў? Не, а законам веры.

3:28  Бо мы прызнаём, што чалавек апраўдваецца вераю, незалежна ад дзеяў закону.

3:29  Няўжо Бог ёсьць Бог Юдэяў толькі, а не й язычнікаў? Вядома, і язычнікаў;

3:30  бо адзін Бог, Які апраўдае абрэзаных па веры і неабрэзаных празь веру.

3:31  Дык вось, ці ж мы не касуем закон вераю? Зусім не; а сьцьвярджаем закон.

Chapter 4

4:1  Што ж, скажам, Абрагам, бацька наш, набыў па плоці?

4:2  Калі Абрагам апраўдаўся дзеямі, ён мае пахвалу, але не перад Богам.

4:3  Бо што кажа Пісаньне? "Паверыў Абрагам Богу, і гэта залічылася яму ў праведнасьць".

4:4  Плата працаўніку залічваецца не зь мілаты, а з абавязку;

4:5  а таму, хто не працуе, а верыць у Таго, Хто апраўдвае бязбожнага, вера ягоная залічваецца ў праведнасьць.

4:6  Так і Давід называе шчасным чалавека, якому Бог залічвае праведнасьць незалежна ад дзеяў:

4:7  "дабрашчасныя, каму беззаконьні дараваныя і чые грахі пакрытыя;

4:8  дабрашчасны той чалавек, якому Гасподзь не залічыць грэху".

4:9  Дабрашчаснасьць гэтая датычыцца абразаньня, ці неабразаньня? Мы кажам, што Абрагаму вера залічылася ў праведнасьць.

4:10  Калі залічылася? пасьля абразаньня ці да абразаньня? Не пасьля абразаньня, а да абразаньня.

4:11  І знак абразаньня ён атрымаў, як пячатку праведнасьці празь веру, якую меў у неабразаньні, так што ён стаўся бацькам усіх веруючых у неабразаньні, каб і ім залічылася праведнасьць,

4:12  і бацькам абрэзаных, ня толькі тых, што прынялі абразаньне, але і тых, што ходзяць па сьлядах веры бацькі нашага Абрагама, якую меў ён у неабразаньні.

4:13  Бо не законам дадзена Абрагаму, альбо семені ягонаму, абяцаньне — быць спадкаемцам сьвету, а праведнасьцю веры.

4:14  Калі спадкаемцы тыя, што сьцьвярджаюцца на законе, дык марная вера, нячыннае абяцаньне;

4:15  бо закон творыць гнеў, таму што дзе няма закону, няма і парушэньня.

4:16  Такім чынам па веры, каб было зь літасьці, каб абяцаньне было неадменнае ўсім, ня толькі па законе, але і па веры нашчадкаў Абрагама, які ёсьць бацька ўсім нам, —

4:17  як напісана: "Я паставіў цябе бацькам многіх народаў", — перад Богам, Якому ён паверыў, Які ажыўляе мёртвых і называе няіснае, як існае.

4:18  Ён звыш надзеі, паверыў з надзеяй, праз што зрабіўся бацькам многіх народаў, згодна са сказаным: "Такое шматлікае будзе семя тваё".

4:19  І, не зьнямогшыся ў веры, ён ня думаў, што цела ягонае, амаль стогадовага, ужо зьмярцьвела, і нутроба Сарыная ў зьмярцьвеньні;

4:20  не пахіснуўся ў абяцаньні Божым недавярствам, а застаўся цьвёрды ў веры, узьнёсшы славу Богу,

4:21  і будучы добра ўпэўнены, што Ён мае сілу выканаць абяцанае.

4:22  Таму і залічылася яму ў праведнасьць.

4:23  А што залічана было яму, напісана ня толькі яму аднаму,

4:24  але і нам: залічыцца і нам, што веруюць у Таго, Хто уваскрэсіў зь мёртвых Ісуса (Хрыста), Госпада нашага,

4:25  Які прададзены за грахі нашыя і ўваскрэс дзеля апраўданьня нашага.

Chapter 5

5:1  Дык вось, апраўдаўшыся вераю, мы маем мір з Богам праз Госпада нашага Ісуса Хрыста,

5:2  празь Якога вераю і атрымалі мы доступ да той мілаты, у якой стаім і хвалімся надзеяю на славу Божую.

5:3  І ня гэтым толькі, але хвалімся і жальбамі, ведаючы, што ад жальбы ідзе цярплівасьць,

5:4  ад цярплівасьці дасьведчанасьць, ад дасьведчанасьці надзея,

5:5  а надзея не ганьбуе, бо любоў Божая вылілася ў сэрцы нашыя Духам Сьвятым, Які дадзены нам.

5:6  Бо Хрыстос, калі яшчэ мы былі нямоглыя, ва ўстаноўлены час памёр за бязбожнікаў.

5:7  Бо наўрад ці хто памрэ за праведніка; хіба што за дабрачынца, магчыма, хто і адважыцца памерці.

5:8  А Бог Сваю любоў даказвае нам тым, што, калі мы былі яшчэ грэшнікі, Хрыстос памёр за нас.

5:9  Таму тым болей цяпер, калі мы апраўданыя Крывёю Ягонаю, ратуемся Ім ад гневу.

5:10  Бо калі мы, будучы ворагамі, прымірыліся з Богам сьмерцю Сына Ягонага, дык тым болей, прымірыўшыся, уратуемся жыцьцём Ягоным;

5:11  і мала таго, але і хвалімся Богам праз Госпада нашага Ісуса Хрыста, празь Якога мы атрымалі цяпер прымірэньне.

5:12  А таму, як праз аднаго чалавека грэх увайшоў у сьвет, і праз грэх — сьмерць, так і сьмерць перайшла ва ўсіх людзей, бо ў ім усе зграшылі.

5:13  Бо і да закону грэх быў у сьвеце; але грэх не залічваецца, калі няма закону.

5:14  Аднак жа сьмерць панавала ад Адама да Майсея і над тымі, якія не зграшылі падобна правіннасьці Адама, які ёсьць вобраз будучага,

5:15  але дар мілаты ня як правіна. Бо праз правіну аднаго памерлі многія, дык тым больш мілата Божая і дар празь мілату аднаго Чалавека, Ісуса Хрыста, шчодра красуюць для многіх.

5:16  І дар ня як суд за аднаго грэшніка; бо суд за адну правіну прыносіць асуду, а дар мілаты за многія правіны — апраўданьне.

5:17  Бо калі за правіну аднаго сьмерць панавала праз аднаго, дык тым болей тыя, што прымаюць шчадроты мілаты і дар праведнасьці, будуць панаваць у жыцьці праз адзінага Ісуса Хрыста.

5:18  Вось таму, як праз правіну аднаго ўсім людзям асуда, так і праз праведнасьць аднаго ўсім людзям апраўданьне да жыцьця.

5:19  Бо, як празь непаслушэнства аднаго чалавека зрабіліся многія грэшнікамі, так і праз паслушэнства аднаго стануць праведнымі многія.

5:20  А закон прыйшоў пасьля, і так памножыліся правіны. А калі памножыўся грэх, шчодра закрасавала мілата,

5:21  каб, як грэх панаваў дзеля сьмерці, так і мілата запанавала праз праведнасьць дзеля жыцьця вечнага Ісусам Хрыстом, Госпадам нашым.

Chapter 6

6:1  Што ж скажам? ці заставацца нам у грэху, каб памножылася мілата? Зусім не.

6:2  Мы памерлі для грэху: як жа нам жыць у ім?

6:3  Няўжо ня ведаеце, што ўсе мы, хрышчаныя ў Ісуса Хрыста, у сьмерць Ягоную хрысьціліся?

6:4  Дык вось, мы і пахаваныя зь Ім хрышчэньнем у сьмерць, каб, як Хрыстос уваскрэс зь мёртвых славаю Айца, так і нам хадзіць у абноўленым жыцьці.

6:5  Бо калі мы паяднаныя зь Ім падабенствам сьмерці Ягонай, дык павінны быць паяднаныя і падабенствам уваскрэсеньня,

6:6  ведаючы тое, што даўні наш чалавек крыжаваны зь ім, каб зьнішчылася цела грэшнае, каб нам ня быць ужо рабамі грэху;

6:7  бо, хто памёр, той вызваліўся ад грэху.

6:8  Калі ж мы памерлі з Хрыстом, дык верым, што і жыць будзем зь Ім,

6:9  ведаючы, што Хрыстос, уваскрэсшы зь мёртвых, ужо ня ўмірае: сьмерць ужо ня мае над Ім улады.

6:10  Бо, што Ён памёр, дык памёр раз назаўсёды для грэху, а што жыве, дык жыве дзеля Бога.

6:11  Гэтак сама і вы лічэце сябе мёртвымі для грэху, а жывымі дзеля Бога ў Хрысьце Ісусе, Госпадзе нашым.

6:12  Дык вось, хай не пануе грэх у сьмяротным вашым целе, каб вам слухацца яго ў пажадах ягоных;

6:13  і не аддавайце чэлесаў вашых грэху як прыладу няправеднасьці, а аддайце сябе Богу як паўсталых зь мёртвых, і чэлесы вашыя Богу як прылады праведнасьці.

6:14  Грэх не павінен над вамі валадарыць, бо вы не пад законам, а пад мілатою.

6:15  Што ж? ці будзем грашыць таму, што мы не пад законам, а пад мілатою? Зусім не!

6:16  Няўжо вы ня ведаеце, што, каму вы аддаяце сябе ў рабы на паслушэнства, таго вы і рабы, каго слухаецеся, альбо рабы грэху сьмерці, альбо паслушэнства на праведнасьць?

6:17  Дзякаваць Богу, што вы, якія раней былі рабамі грэху, ад сэрца сталіся паслухмяныя таму вобразу вучэньня, якому аддалі сябе.

6:18  А вызваліўшыся ад грэху, вы зрабіліся рабамі праведнасьці.

6:19  Кажу паводле развагі людзкое, дзеля немачы плоці вашай. Як прадавалі вы чэлесы вашыя ў рабы нячыстасьці і беззаконьню на дзеі беззаконныя, так зараз аддайце чэлесы вашыя ў рабы праведнасьці на дзеі сьвятыя.

6:20  Бо, калі вы былі рабамі грэху, тады былі вольныя ад праведнасьці.

6:21  Які ж плён мы мелі тады? такія дзеі, якіх сёньня самі саромеецеся, бо канец іхні — сьмерць.

6:22  А сёньня, калі вы вызваліліся з грэху і сталіся рабамі Богу, плён ваш ёсьць сьвятасьць, а канец — жыцьцё вечнае.

6:23  Бо расплата за грэх — сьмерць, а дар Божы — жыцьцё вечнае ў Хрысьце Ісусе, Госпадзе нашым.

Chapter 7

7:1  Хіба вы ня ведаеце, браты, — бо кажу тым, хто абазнаны ў законе, — што закон мае ўладу над чалавекам, пакуль чалавек жывы?

7:2  Замужняя жанчына прывязана законам да жывога мужа; а калі памрэ муж, яна вызваляецца ад закону замужжа.

7:3  А таму, калі пры жывым мужы яна выйдзе за другога, будзе называцца пералюбніцаю; а калі памрэ муж, яна вольная ад закону і ня будзе пералюбніцаю, як выйдзе за другога мужа.

7:4  Гэтак і вы, браты мае, памерлі для закону Целам Хрыстовым, каб належаць Іншаму, Уваскрэсламу зь мёртвых, каб прынесьлі мы плод Богу.

7:5  Бо, калі мы жылі целам, тады шалы грахоўныя, што выяўляюцца праз закон, дзейнічалі ў чэлесах нашых, каб прыносіць плод сьмерці;

7:6  А цяпер, памершы для закона, якім былі зьвязаныя мы вызваліліся зь яго, каб служыць (Богу) на абнаўленьне ў духу, а не паводле старой літары.

7:7  Што ж скажам? няўжо ад закону грэх? Зусім не; але я ня інакш спазнаў грэх, як праз закон, бо я не разумеў бы і жаданьня, калі б закон не ўказаў: не пажадай.

7:8  Але грэх, узяўшы прычыну з запаведзі, абудзіў ува мне розныя жаданьні; бо без закону грэх мёртвы.

7:9  Я жыў калісьці без закону; але калі прыйшла запаведзь, дык грэх ажыў,

7:10  а я памёр; і такім чынам запаведзь на жыцьцё паслужылася мне на сьмерць,

7:11  бо грэх, узяўшы прычыну з запаведзі, увёў мяне ў спакусу і забіў ёю.

7:12  Таму закон сьвяты, і запаведзь сьвятая і праведная і добрая.

7:13  Дык вось, няўжо добрае зрабілася мне сьмертаносным? Зусім не; але грэх, які выявіўся грэхам, бо праз добрае нясе мне сьмерць, так што грэх робіцца занадта грэшным праз запаведзь.

7:14  Бо мы ведаем, што закон — духоўны, а я плоцкі, прададзены грэху.

7:15  Бо не разумею, што раблю; таму што ня тое раблю, што хачу, а што ненавіджу, тое раблю.

7:16  А калі раблю тое, чаго не хачу, дык згаджаюся з законам, што ён добры,

7:17  а таму ўжо ня я раблю тое, а грэх, які жыве ўва мне.

7:18  Бо ведаю, што ня жыве ўва мне, гэта значыцца, у плоці маёй, добрае; бо жадаць дабра я магу, а рабіць яго — не.

7:19  Добрага, якога хачу, не раблю, а ліхое, якога не хачу, раблю.

7:20  А калі раблю тое, чаго не хачу, дык ужо ня я раблю тое, а грэх, які жыве ўва мне.

7:21  Дык вось, я знаходжу закон: што, калі хачу рабіць добрае, ува мне сядзіць благое;

7:22  бо ва ўнутраным чалавеку я маю задавальненьне ад закону Божага,

7:23  а ў чэлесах маіх бачу іншы закон, які ваюе супроць закону розуму майго і робіць мяне палонным закону грахоўнага, які ў чэлесах маіх.

7:24  Няшчасны я чалавек! хто вызваліць мяне ад гэтага цела сьмерці?

7:25  Дзякую Богу (майму) празь Ісуса Хрыста, Госпада нашага. Дык вось, сам я служу розумам закону Божаму, а плоцьцю — закону грахоў.

Chapter 8

8:1  Такім чынам — няма сёньня ніякай асуды тым, хто ў Ісусе Хрысьце жыве не паводле плоці, а паводле Духа,

8:2  бо закон Духа жыцьця ў Хрысьце Ісусе вызваліў мяне ад закону грэху і сьмерці.

8:3  Як закон, аслаблены плоцьцю, быў бясьсільны, дык Бог паслаў Сына Свайго ў падабенстве плоці грахоўнай у ахвяру за грэх, і асудзіў грэх у плоці,

8:4  каб апраўданьне закону спраўдзілася ў нас, хто не паводле плоці жыве, а паводле Духа.

8:5  Бо, хто жыве паводле плоці, пра плоцкае думае, а хто жыве паводле Духа — пра духоўнае.

8:6  Помыслы плоцкія — сьмерць, а помыслы Духа — жыцьцё і мір,

8:7  бо помыслы плоці — гэта варожасьць да Бога; бо закону Божаму не ўпакорваюцца, ды і ня могуць.

8:8  А таму тыя, што жывуць паводле плоці, Богу дагадзіць ня могуць.

8:9  Але вы не паводле плоці жывяце, а паводле Духа, калі толькі Дух Божы жыве ў вас. Калі ж хто Духа Хрыстовага ня мае, той не Ягоны.

8:10  А калі Хрыстос у вас, дык цела мёртвае для грэху, а дух жывы для праведнасьці.

8:11  Калі ж Дух Таго, Хто ўваскрэсіў зь мёртвых Ісуса, жыве ў вас, дык Той, хто ўваскрэсіў Хрыста зь мёртвых, ажывіць і вашыя сьмяротныя целы Духам Сваім, Які жыве ў вас.

8:12  Дык вось, браты, мы не даўжнікі плоці, каб жыць паводле плоці;

8:13  бо, калі жывяце паводле плоці, дык памраце, а калі Духам нішчыце ўчынкі плоцкія, жыць будзеце;

8:14  бо ўсе, каго водзіць Дух Божы, — сыны Божыя;

8:15  бо вы не прынялі Духа рабства, каб зноў жыць у страху, а прынялі Духа усынаўленьня, Якім заклікаем: Авва, Войча!

8:16  Гэты самы Дух сьведчыць духу нашаму, што мы — дзеці Божыя.

8:17  А калі дзеці, дык і спадкаемцы Божыя, супольныя спадкаемцы Хрыстовыя, калі толькі зь Ім пакутуем, каб зь Ім і праславіцца.

8:18  Бо думаю, што цяперашнія часовыя пакуты нічога ня вартыя ў параўнаньні з тою славаю, якая адкрыецца ў нас.

8:19  Бо стварэньне з надзеяй чакае сыноў Божых, —

8:20  таму што стварэньне скарылася марнасьці не па добрай волі, а па волі таго, хто ўпакорыў (яго), спадзяючыся,

8:21  што і само стварэньне вызвалена будзе з рабства тленьня ў свабоду славы дзяцей Божых.

8:22  Бо ведаем, што ўсе стварэньні енчаць і пакутуюць дагэтуль;

8:23  і ня толькі яны, але і мы самі, маючы пачатак Духа, і мы ў сабе енчым, чакаючы ўсынаўленьня, адкупленьня цела нашага.

8:24  Бо мы ўратаваныя праз надзею. А надзея, калі бачыць, ня ёсьць надзея; бо, калі хто бачыць, дык навошта ж яму і спадзявацца?

8:25  Але калі спадзяёмся на тое, чаго ня бачым, тады чакаем цярпліва.

8:26  Гэтак сама і Дух мацуе (нас) у нямогласьцях нашых; бо мы ня ведаем, за што маліцца, як трэба, а Сам Дух заступаецца за нас уздыханьнямі нявымоўнымі.

8:27  А Той, Хто выпрабоўвае сэрцы, ведае, якая думка ў Духа, бо Ён рупіцца за сьвятых, па волі Божай.

8:28  Пры гэтым ведаем, што тым, хто любіць Бога, хто пакліканы па Ягонай пастанове, усё спрыяе на добрае;

8:29  бо каго Ён наперад уведаў, тым і наканаваў (быць) падобнымі да вобраза Сына Свайго, каб Ён быў першародны сярод многіх братоў;

8:30  а каго Ён наканаваў, тых і паклікаў; а каго паклікаў, тых і апраўдаў; а каго апраўдаў, тых і ўславіў.

8:31  Што ж сказаць на гэта? Калі Бог за нас, хто супроць нас?

8:32  Той, Хто Сына Свайго не пашкадаваў, а аддаў Яго за ўсіх нас, як зь Ім не даруе нам і ўсяго?

8:33  Хто будзе вінаваціць выбранцаў Божых? Бог апраўдае іх.

8:34  Хто асуджае? Хрыстос (Ісус) памёр, але і ўваскрэс: Ён і праваруч Бога, Ён і заступнік за нас.

8:35  Хто адлучыць нас ад любові Божай: скруха, ці ўціск, ці ганеньне, ці голад, ці галеча, ці небясьпека, ці меч? як напісана:

8:36  "за Цябе забіваюць нас кожнага дня; лічаць нас за авечак, на зарэз асуджаных".

8:37  Але ўсё гэта пераадольваем сілаю Таго, Хто палюбіў нас.

8:38  Бо я ўпэўнены, што ні сьмерць, ні жыцьцё, ні анёлы, ні Пачаткі, ні Сілы, ні сёньняшняе, ні будучае,

8:39  ні вышыня, ні глыбіня, ні іншае якое стварэньне ня можа адлучыць нас ад любові Божай у Хрысьце Ісусе, Госпадзе нашым.

Chapter 9

9:1  Праўду кажу ў Хрысьце, ня хлушу, сьведчыць мне сумленьне маё ў Духу Сьвятым,

9:2  што вялікі мне смутак і няспынная болесьць сэрцу майму:

9:3  я хацеў бы сам быць адлучаны ад Хрыста за братоў маіх, родных мне па плоці;

9:4  гэта азначае, Ізраільцян, якім належаць усынаўленьне і слава, і запаветы і заканадаўства, і набажэнства і абяцаньні;

9:5  іхнія і бацькі, і ад іх Хрыстос па плоці, існы над ўсім Бог, дабраславёны навекі, амін.

9:6  Але ня тое, каб слова Божае ня спраўдзілася. Бо ня ўсе тыя Ізраільцяне, якія ад Ізраіля,

9:7  і ня ўсе дзеці Абрагамавыя, якія ад семені ягонага; а (сказана): "у Ісааку назавецца табе семя".

9:8  Гэта значыцца, ня плоцкія дзеці — дзеці Божыя; а дзеці абяцаньня прызнаюцца за семя.

9:9  А слова абяцаньня такое: "у гэты самы час прыйду, а ў Сары будзе сын".

9:10  І не адно гэта; а гэтак сама было і з Рэбэкаю, калі яна зачала ў адзін час двух сыноў ад Ісаака, бацькі нашага;

9:11  бо калі яны яшчэ не нарадзіліся і не зрабілі нічога добрага альбо благога (каб у пастанове Бог быў вольны выбіраць

9:12  залежна не ад учынкаў, а ад Таго, Хто кліча), — сказана было ёй: "большы будзе ў паслужэньні ў меншага",

9:13  як і напісана: "Якава Я палюбіў, а Ісава зьненавідзеў".

9:14  Што ж скажам? Няўжо несправядлівасьць у Бога? Зусім не!

9:15  Бо Ён кажа Майсею: "каго мілаваць, памілую; каго шкадаваць, пашкадую".

9:16  Дык вось, памілаваньне залежыць не ад таго, хто хоча і імкнецца, а ад Бога, Які мілуе.

9:17  Бо Пісаньне кажа фараону: "На тое Я і паставіў цябе, каб паказаць над табою сілу Маю, і каб прапаведана было імя Маё па ўсёй зямлі".

9:18  Дык вось, каго хоча, мілуе; а каго хоча, робіць жорсткім.

9:19  Ты скажаш мне: за што ж яшчэ дакарае? Бо хто ўсупрацівіцца волі Ягонай?

9:20  А ты хто, чалавеча, што спрачаешся з Богам? Ці скажа творыва творцу: навошта ты мяне так зрабіў?

9:21  Ці ж ня мае ганчар улады над глінаю, каб з таго самага месіва зрабіць адзін посуд на ганаровае ўжываньне, а другі — на буднае?

9:22  Што ж, калі Бог, хочучы паказаць гнеў і явіць магутнасьць Сваю, зь вялікай і доўгай цярплівасьцю пераносіў сасуды гневу, угатаваныя на пагібель,

9:23  каб разам выявіць багацьце славы Сваёй над посудамі міласэрнасьці, якія Ён падрыхтаваў для славы, —

9:24  над намі, каго Ён паклікаў ня толькі зь Юдэяў, але і зь язычнікаў?

9:25  Як і ў Асіі кажа: "ня Мой народ назаву Маім народам, і не каханую каханаю".

9:26  І на тым месцы, дзе сказана ім: "вы ня Мой народ, там названыя будуць сынамі Бога жывога".

9:27  А Ісая ўсклікае пра Ізраіля: "хай хоць будуць сыны Ізраіля лікам, як пясок марскі, толькі рэшта ўратуецца;

9:28  бо дзею заканчвае і скора вырашыць па праўдзе, дзею рашучую ўчыніць Гасподзь на зямлі".

9:29  і як прадказаў Ісая: "калі б Гасподзь Саваоф не пакінуў нам семені, мы зрабіліся б, як Садома, і былі б падобныя да Гаморы".

9:30  Што ж скажам? Што язычнікі, якія ня шукалі праведнасьці, атрымалі праведнасьць, праведнасьць ад веры;

9:31  а Ізраіль, які шукаў закону праведнасьці, не дайшоў да закону праведнасьці.

9:32  Чаму? Таму, што шукалі ня ў веры, а ў дзеях закону; бо спатыкнуліся аб камень спатыкненьня,

9:33  як напісана: "вось, кладу ў Сыёне камень спатыкненьня і скалу панады; і хто верыць у Яго, не пасароміцца".

Chapter 10

10:1  Браты! упадабаньне майго сэрца і малітва да Бога за Ізраіля на збавеньне.

10:2  Бо сьведчу ім, што маюць руплівасьць Божую, а не паводле розуму.

10:3  Бо, не разумеючы Божай праведнасьці і імкнучыся паставіць сваю праведнасьць, яны не скарыліся праведнасьці Божай;

10:4  бо канец закону — Хрыстос, дзеля праведнасьці кожнаму веруючаму.

10:5  Майсей піша пра праведнасьць ад закону: "чалавек, які яго выконвае, жыць будзе ім".

10:6  А праведнасьць ад веры так кажа: "не кажы ў сэрцы тваім: хто ўзыдзе на неба?" — каб Хрыста зьвесьці;

10:7  альбо: "хто сыдзе ў бездань?" — каб Хрыста зь мёртвых узьвесьці.

10:8  А што кажа Пісаньне? "Блізка да цябе слова, у вуснах тваіх і ў сэрцы тваім" — слова веры, якое прапаведуем.

10:9  Бо калі вуснамі тваімі будзеш вызнаваць Ісуса за Госпада і сэрцам тваім верыць, што Бог уваскрэсіў Яго зь мёртвых, ты выратуешся;

10:10  бо сэрцам вераць дзеля праведнасьці, а вуснамі вызнаюць на збавеньне.

10:11  Бо Пісаньне кажа: "кожны, хто верыць у Яго, не пасаромлены будзе".

10:12  Тут няма розьніцы паміж Юдэем і Элінам, бо адзін Гасподзь ва ўсіх, шчодры да ўсіх, хто Яго заклікае.

10:13  Бо "кожны, хто пакліча імя Госпада, уратуецца".

10:14  Але як паклікаць Таго, у Каго ня ўверавалі? як верыць у Таго, пра Каго ня чулі? як пачуць без прапаведніка?

10:15  І як прапаведаваць, калі ня будзе пасланых? як напісана: "якія прыгожыя ногі ў вястуноў міру, вястуноў добрай весткі!"

10:16  Але ня ўсе паслухаліся зьвеставаньня. Бо Ісая кажа: "Госпадзе! хто паверыў пачутаму ад нас?"

10:17  Такім чынам, вера ад слуханьня, а слуханьне — ад слова Божага.

10:18  Але пытаюся: хіба яны ня чулі? Наадварот, "па ўсёй зямлі прайшоў голас іхні, і да межаў сусьвету іхнія словы".

10:19  Яшчэ пытаюся: хіба Ізраіль ня ведаў? Першы кажа Майсей: "Я ўзбуджу ў вас рупнасьць не народам, раздражню вас народам бязглуздым".

10:20  А Ісая сьмела маўляе: "Мяне знайшлі тыя, хто ня шукаў Мяне, Я адкрыўся тым, хто ня пытаўся пра Мяне".

10:21  А пра Ізраіля кажа: "цэлы дзень Я працягваў рукі Мае да люду няслухмянага і ўпарцістага".

Chapter 11

11:1  Дык вось пытаюся: няўжо Бог адкінуў народ Свой? Зусім не. Бо і я Ізраільцянін, ад семені Абрагамавага, з роду Веньямінавага.

11:2  Не адкінуў Бог народу Свайго, які Ён наперад ведаў. Хіба ня ведаеце, што кажа Пісаньне пра Ільлю? Як ён скардзіцца Богу на Ізраіля, кажучы:

11:3  "Госпадзе! прарокаў Тваіх забілі, ахвярнікі Твае зруйнавалі; застаўся я адзін, і маёй душы шукаюць".

11:4  Што ж кажа яму (Божы) адказ? "Я захаваў Сабе сем тысяч чалавек, якія ня схілілі каленяў перад Ваалам".

11:5  Так і ў сёньняшні час, пасьля выбраньня мілаты, захавалася рэшта.

11:6  Але, калі паводле мілаты, дык не паводле дзеяў; інакш мілата ня была б ужо мілатою. А калі паводле дзеяў, дык гэта ўжо не мілата; інакш дзея ня ёсьць ужо дзея.

11:7  А што? Ізраіль, чаго шукае, таго не атрымаў; а выбраныя атрымалі, а астатнія ажарсьцьвелі,

11:8  як напісана: "Бог даў ім дух усыпленьня, вочы, якімі ня бачаць, і вушы, якімі ня чуюць, аж да гэтага дня".

11:9  І Давід кажа: "хай будзе трапеза іхняй сеткай, цянётамі і пятлёю на расплату ім;

11:10  хай запамрочацца іхнія вочы, каб ня бачылі, і хрыбет іхні хай сагнецца назаўсёды".

11:11  І вось, я пытаюся: няўжо яны спатыкнуліся, каб зусім упасьці? Зусім не! Але ад іхняга падзеньня выратаваньне язычнікам, каб абудзіць у іх рупнасьць.

11:12  Калі ж падзеньне іхняе — багацьце сьвету, і зьмізарненьне іхняе — багацьце язычнікам, дык тым большая паўната іхняя.

11:13  Вам кажу, язычнікам: як апостал язычнікаў, я праслаўляю служэньне маё;

11:14  ці не абуджу руплівасьць у братах маіх па плоці і ці не ўратую некаторых зь іх?

11:15  Бо, калі адкіданьне іх ёсьць замірэньне сьвету, дык што будзе прыняцьце, як ня жыцьцё зь мёртвых?

11:16  Калі пачатак сьвяты, дык і цэлае, і калі корань сьвяты, дык і вецьце.

11:17  Калі ж некаторыя галіны адламаліся, а ты, дзікая аліва, прышчапілася на месца іхняе і сталася супольніцай кораня і соку алівы,

11:18  дык не заносься перад галінамі; а калі заносішся, ведай, што ня ты корань трымаеш, а корань — цябе.

11:19  Скажаш: галіны адламаліся, каб мне прышчапіцца.

11:20  Добра. Яны адламаліся зь няверства, а ты трымаешся вераю; ня мудруй высока, а бойся.

11:21  Бо калі Бог не пашкадаваў прыродных галін, дык глядзі, ці пашкадуе цябе.

11:22  Дык вось бачыш даброць і строгасьць Божую: строгасьць да адпалых, а даброць да цябе, калі жыцьмеш у даброці Божай, інакш і ты будзеш адцяты.

11:23  Але і тыя, калі не застануцца ў няверстве, прышчэпяцца, бо Бог мае моц зноў прышчапіць іх.

11:24  Бо калі ты адцяты ад прыроднай дзічкі-алівы, і не па прыродзе прышчапіўся да высакароднай алівы, дык тым болей гэтыя прыродныя прышчэпяцца да сваёй алівы.

11:25  Бо не хачу пакінуць вас, браты, у патайноце гэтай (каб вы не задаваліся дужа сабою), што ажарсьцьвеньне спасьцігла Ізраіля часткова, да той пары, пакуль ня ўвойдуць усе язычнікі,

11:26  і так увесь Ізраіль уратуецца, як напісана: "прыйдзе з Сыёна Збаўца і адверне бязбожнасьць ад Якава;

11:27  і гэта запавет ім ад Мяне, калі здыму зь іх грахі іхнія".

11:28  Што да Дабравесьця, дык яны ворагі вам; а што да выбраньня любасьнікі Божыя ад бацькоў;

11:29  бо дары і пакліканьне Божае — адмяніць нельга.

11:30  Як і вы колісь былі неслухі ў Бога, а цяпер памілаваныя, празь непаслушэнства іхняе, —

11:31  так і яны цяпер неслухі на памілаваньне ваша, каб і самім быць памілаванымі.

11:32  Бо ўсіх замкнуў Бог у непаслушэнства, каб усіх памілаваць.

11:33  О, бездань багацьця і мудрасьці і веданьня Божага! якія неспасьцігальныя суды Ягоныя і недасьледныя шляхі Ягоныя!

11:34  "Бо хто спазнаў розум Гасподні? Або хто дарадца Яму?

11:35  Або хто даў Яму наперад, каб Ён мусіў аддаць?"

11:36  Бо ўсё зь Яго, празь Яго і да Яго. Яму слава навекі вякоў. Амін.

Chapter 12

12:1  І вось, прашу вас, браты, міласэрнасьцю Божай, аддавайце целы вашыя ў ахвяру жывую, сьвятую, Богу спадобную: на разумнае служэньне ваша;

12:2  і не прыстастоўвайцеся да веку гэтага, а пераўтварайцеся абнаўленьнем розуму вашага, каб вам спазнаваць што (ёсьць) воля Божая, добрая, прыемная і дасканалая.

12:3  Па дадзенай мне мілаце, кожнаму з вас кажу: ня думайце пра сябе больш, чым трэба думаць; а думайце сьціпла, у меру веры, якое кожнаму Бог удзяліў.

12:4  Бо як у адным целе ў нас многа чэлесаў, але не ва ўсіх чэлесаў адно і тое самае прызначэньне,

12:5  так і мы многія складаем адно цела ў Хрысьце, а паасобку адно аднаго чэлесы.

12:6  І як па дадзенай нам мілаце, маем розныя здольнасьці, дык, калі гэта прароцтва — прароч у згодзе зь вераю;

12:7  калі маеш служэньне, служы; калі настаўнік, вучы;

12:8  калі суцешнік, суцяшай; калі раздаеш, раздавай у шчырасьці; калі начальнік, начальнічай дбайна; калі дабрачынец — дабрачынь з прыязнасьцю.

12:9  Любоў хай будзе някрывадушная; цурайцеся зла, гарнецеся да дабра;

12:10  пяшчотна любеце адно аднаго братняю любоўю; пашанлівасьцю адно аднаго запабягайце;

12:11  у руплівасьці ня слабніце; духам успалымняйцеся; Госпаду служэце;

12:12  суцяшайцеся надзеяю, у смутку будзьце цярплівыя, у малітве трывалыя;

12:13  у патрэбах сьвятых бярэце ўдзел; дбайце пра гасьціннасьць да прышэльцаў;

12:14  дабраслаўляйце ганіцеляў вашых; дабраслаўляйце, а не праклінайце.

12:15  Радуйцеся з тымі, хто радуецца, і плачце з тымі, хто плача.

12:16  Будзьце аднамысныя паміж сабою; ня мудруйце высока, а ідзеце сьледам за паслухмянымі; ня мройце пра сябе;

12:17  нікому не плацеце злом за зло, а дбайце пра добрае перад усімі людзьмі.

12:18  Калі можна, і ад вас тое залежыць, будзьце ў згодзе з усімі людзьмі.

12:19  Ня помсьціцеся за сябе, любасныя, а дайце месца гневу Божаму. Бо напісана: "Мне помста, Я адплачу", кажа Гасподзь.

12:20  Дык вось, калі твой вораг галодны, накармі яго; калі асьмяглы, напаі яго: бо, робячы гэта, ты зьбярэш на галаву ягоную распаленае вугольле.

12:21  Ня будзь пераможаны злом, а перамагай зло дабром.

Chapter 13

13:1  Кожная душа няхай скараецца вышэйшым уладам; бо няма ўлады не ад Бога; а ўлады, якія існуюць, ад Бога ўстаноўлены.

13:2  Таму той, хто супрацівіцца ўладзе, супрацівіцца Божаму пастанаўленьню; а тыя, што супрацівяцца, самі наклічуць на сябе асуду.

13:3  Бо начальнікі страшныя не для добрых дзеяў, а для ліхіх. Ці хочаш не баяцца ўлады? Рабі дабро, і дастанеш пахвалы ад яе;

13:4  бо начальнік ёсьць Божы слуга, табе на дабро. А калі робіш зло, бойся, бо ён нездарма трымае меч: ён — Божы слуга, які помсьціць і карае таго, хто ўчыняе ліхое.

13:5  І таму трэба скарацца ня толькі з страху перад карай, але і з сумленьня.

13:6  На тое вы і падаткі плаціце; бо яны Божыя слугі, за гэтым пільна дасочваюць.

13:7  Дык вось, аддавайце кожнаму належнае; каму падатак, падатак; каму мыта, мыту; каму страх, страх; каму гонар, гонар.

13:8  Не заставайцеся запазычанцамі нікому ні ў чым, акрамя ўзаемнай любові; бо хто любіць другога, выканаў закон.

13:9  Бо запаведзі: не распусьнічай, не забівай, ня крадзь, ня сьведчы ілжыва, не зажадай чужога, і ўсе іншыя ляжаць у гэтым слове: любі блізкага твайго, як самога сябе.

13:10  Любоў ня робіць блізкаму зла; дык вось любоў ёсьць выкананьне закону.

13:11  Так рабеце, ведаючы час, што пара ўжо нам прачнуцца ад сну. Бо сёньня бліжэй да нас выратаваньне, чым тады, калі мы ўверавалі.

13:12  Ноч прайшла, а дзень наблізіўся: дык вось, адкінем дзеі цямна і апранемся ў зброю сьвятла.

13:13  Як удзень, будзем паводзіць сябе прыстойна: ні ў аб’ядзеньні і п’янстве, ні ў распусьце і блудзе, ні ў свары і зайздрасьці;

13:14  але апранецеся ў Госпада (нашага) Ісуса Хрыста, і клопат пра цела не ператварайце ў пахаценьні.

Chapter 14

14:1  Нямоглага ў веры прымайце бяз спрэчкі пра погляды ягоныя.

14:2  Бо адзін ўпэўнены, што можна есьці ўсё, а нямоглы есьць гародніну.

14:3  Хто есьць, не прыніжай таго, хто ня есьць; і хто ня есьць, не асуджай таго, хто есьць: бо Бог прыняў яго.

14:4  Хто ты, што асуджаеш чужога раба? Перад сваім гаспадаром стаіць ён ці падае; і будзе пастаўлены, бо моцны Бог, каб паставіць яго.

14:5  Адзін адрозьнівае дзень ад дня, а другі мяркуе пра ўсякі дзень аднолькава. Кожны хай будзе цьвёрды ў сваім перакананьні.

14:6  Хто лічыцца з днём, дзеля Госпада лічыцца; і хто ня лічыцца з днём, дзеля Госпада ня лічыцца. Хто есьць, дзеля Госпада есьць, бо дзякуе Богу; і хто ня есьць, дзеля Госпада ня есьць і дзякуе Богу.

14:7  Бо ніхто з нас ня жыве дзеля сябе і ніхто не памірае дзеля сябе.

14:8  а ці жывём — дзеля Госпада жывём, ці паміраем — дзеля Госпада паміраем. І таму, ці жывём, ці паміраем, — заўсёды Гасподнія.

14:9  Бо Хрыстос дзеля таго і памёр і ажыў, каб уладарыць і над мёртвымі і над жывымі.

14:10  А ты чаго асуджаеш брата твайго? Альбо і ты, чаго прыніжаеш брата твайго? Усе мы паўстанем на суд Хрыстовы.

14:11  Бо напісана: "жыву Я, кажа Гасподзь: перада Мною схіліцца кожны род, і кожнае племя будзе вызнаваць Бога".

14:12  Так, кожны з нас за сябе адкажа перад Богам.

14:13  Ня будзем жа болей судзіць адно аднаго, а лепей памяркуйце пра тое, як бы не даваць нагоды спатыкнуцца альбо спакусіцца.

14:14  Я ведаю і ўпэўнены ў Госпадзе Ісусе, што няма нічога ў самім сабе нячыстага; яно нячыстае толькі ў таго, хто што-небудзь лічыць нячыстым.

14:15  Калі ж за ежу засмучаецца брат твой, дык ты ўжо ня ў любові ходзіш; ня губі тваёю страваю таго, за каго Хрыстос памёр.

14:16  Хай ня зганіцца ваша добрае.

14:17  Бо Царства Божае ня ежа і ня пітво, а праведнасьць і мір і радасьць у Сьвятым Духу.

14:18  Хто гэтым служыць Хрысту, той богаспадобны і варты ўхвалы людзкое.

14:19  Дык вось, будзем імкнуцца да таго, што служыць міру і ўзаемнай навуцы.

14:20  Дзеля ежы ня руйнуй дзеяў Божых: усё чыстае, але блага чалавеку, які есьць зь нядобрым сумленьнем.

14:21  Лепей ня есьці мяса, ня піць віна і не рабіць нічога такога, ад чаго брат твой спатыкаецца, альбо спакушаецца, альбо зьнемагае.

14:22  Ты маеш веру? май яе сам у сабе, перад Богам. Дабрашчасны, хто не асуджае сябе за тое, што выбірае.

14:23  А хто сумняваецца, калі есьць, асуджаецца, бо не паводле веры; а ўсё, што не паводле веры, грэх.

14:24  А Таму, Хто можа сьцьвердзіць вас, паводле зьвеставаньня майго і пропаведзі Ісуса Хрыста, паводле адкрыцьця тайны, пра якую ад вечных часоў маўчалася,

14:25  але якая цяпер яўлена і празь Пісаньні прарочыя, па загадзе вечнага Бога, абвешчана ўсім народам для скарэньня іх веры,

14:26  адзінаму мудраму Богу, празь Ісуса Хрыста, слава навекі. Амін.

Chapter 15

15:1  Мы, моцныя, павінны насіць немачы бясьсілых і не сабе дагаджаць:

15:2  кожны з нас мусіць дагаджаць блізкаму, на дабро, у навучаньне.

15:3  Бо і Хрыстос не Сабе дагаджаў, а як напісана: "ліхаслоўе тых, што ліхасловяць Цябе, упала на Мяне".

15:4  А ўсё, што пісана было раней, напісана нам дзеля настаўленьня, каб мы цярплівасьцю і суцяшэньнем зь Пісаньняў захоўвалі надзею.

15:5  А Бог цярплівасьці і суцяшэньня няхай дасьць вам быць у аднадумстве паміж сабою, паводле вучэньня Хрыста Ісуса,

15:6  каб вы аднадушна, адзінымі вуснамі славілі Бога і Айца Госпада нашага Ісуса Хрыста.

15:7  Таму прымайце адзін аднаго, як і Хрыстос прыняў вас на славу Божую.

15:8  Разумею тое, што Ісус Хрыстос зрабіўся слугою абрэзаных — дзеля ісьціны Божай, каб выканаць абяцанае бацькам,

15:9  а язычнікам — зь літасьці, каб славілі Бога, як напісана: "за тое буду славіць Цябе, (Госпадзе), сярод язычнікаў і буду сьпяваць імені Твайму".

15:10  І яшчэ сказана: "узьвесялецеся, язычнікі, з народам Ягоным".

15:11  І яшчэ: "хвалеце Госпада, усе язычнікі, і праслаўляйце Яго, усе народы".

15:12  Ісая таксама кажа: "будзе корань Есэеў, і паўстане валодаць народамі; на Яго язычнікі спадзявацца будуць".

15:13  А Бог надзеі хай напоўніць вас усякай радасьцю і мірам у веры, каб вы, сілаю Духа Сьвятога, узбагаціліся надзеяю.

15:14  І сам я пэўны за вас, браты мае, што і вы поўныя даброці, поўныя ўсякага веданьня і можаце настаўляць адно аднаго;

15:15  але пісаў вам, браты, з пэўнай адвагаю, часткова як бы ў напамін вам, паводле дадзенай мне ад Бога мілаты

15:16  быць слугою Ісуса Хрыста ў язычнікаў і выконваць сьвяшэнную службу зьвеставаньня Божага, каб гэтае прынашэньне язычнікаў, асьвечанае Духам Сьвятым, было спадобнае Богу.

15:17  І вось, я магу пахваліцца ў Ісусе Хрысьце тым, што ідзе ад Бога;

15:18  бо не адважуся сказаць што-небудзь такое, чаго ня ўчыніў Хрыстос празь мяне, у скарэньні язычнікаў у веру, словам і ўчынкам,

15:19  сілаю азнакаў і цудаў, сілаю Духа Божага, так што зьвеставаньне Хрыстовае пашырана мною ад Ерусаліма і навакольляў да Ілірыка.

15:20  Пры тым я стараўся зьвеставаць ня там, дзе ўжо было вядомае імя Хрыстовае, каб не будаваць на чужым падмурку,

15:21  а як напісана: "каму пра Яго не абвяшчалася, убачаць, і тыя, што ня чулі, уведаюць".

15:22  Якраз гэта шмат разоў перашкаджала мне прыйсьці да вас.

15:23  А сёньня, ня маючы такое справы ў гэтых краінах, а з даўніх гадоў жадаючы прыйсьці да вас,

15:24  як толькі выпраўлюся ў Іспанію, прыйду да вас. Бо спадзяюся, што, праходзячы, пабачуся з вамі, і што вы праводзіце мяне туды, як толькі нацешуся лучнасьцю з вамі, хоць трохі.

15:25  А цяпер я іду ў Ерусалім, каб паслужыць сьвятым;

15:26  бо Македонія і Ахая рупяцца нешта ўдзяліць бедным сярод сьвятых у Ерусаліме.

15:27  Рупяцца, ды і вінаватыя яны перад імі. Бо, калі язычнікі зрабіліся ўдзельнікамі ў іх духоўным, дык павінны і ім паслужыць у цялесным.

15:28  Выканаўшы гэта і верна перадаўшы ім гэты плод рупнасьці, я выпраўлюся праз вашыя мясьціны ў Іспанію,

15:29  і ўпэўнены, што калі прыйду да вас, дык прыйду з поўным дабраславеньнем зьвеставаньня Хрыстовага.

15:30  Тым часам малю вас, браты, Госпадам нашым Ісусам Хрыстом і любоўю Духа, паспрыяць мне ў малітвах за мяне да Бога,

15:31  каб пазбыцца мне няверуючых у Юдэі, і каб служэньне маё Ерусаліму было даспадобы сьвятым,

15:32  каб мне ў радасьці, калі Богу заўгодна, прыйсьці да вас і супакоіцца з вамі.

15:33  А Бог згоды хай будзе з усімі вамі. Амін.

Chapter 16

16:1  Даручаю вам Фіву, сястру нашу, дыяканісу царквы Кенхрэйскай:

16:2  прымеце яе дзеля Госпада, як прыстойна сьвятым, і памажэце ёй, у чым яна будзе мець патрэбу ў вас; бо і яна была памочніцаю многім і мне самому.

16:3  Вітайце Прыскілу і Акілу, супрацоўнікаў маіх у Хрысьце Ісусе,

16:4  якія галаву сваю клалі за маю душу, якім ня я адзін дзякую, а і ўсе цэрквы зь язычнікаў, — і дамовую іхную царкву.

16:5  Вітайце любаснага мне Эпанета, які ёсьць пачатак Ахаі дзеля Хрыста.

16:6  Вітайце Марыям, якая шмат працавала для нас.

16:7  Вітайце Андроніка і Юнію, родзічаў маіх і вязьняў са мною, якія праславіліся сярод апосталаў і яшчэ раней за мяне ўверавалі ў Хрыста.

16:8  Вітайце Амплія, любаснага мне ў Госпадзе.

16:9  Вітайце Урбана, супрацоўніка нашага ў Хрысьце, і Стахія, любаснага мне.

16:10  Вітайце Апялеса, выпрабаванага ў Хрысьце. Вітайце верных з дому Арыставулавага.

16:11  Вітайце Ірадыёна, родзіча майго. Вітайце з сваякоў Наркіса тых, якія ў Госпадзе.

16:12  Вітайце Трыфону і Трыфосу, якія працуюць у Госпадзе.

16:13  Вітайце Руфа, выбранага ў Госпадзе, і маці ягоную і маю.

16:14  Вітайце Асінкрыта, Флягонта, Ерма, Патрова, Ярмія і іншых зь імі братоў.

16:15  Вітайце Філалога і Юлію, Нірэя і сястру ягоную, і Алімпана, і ўсіх зь імі сьвятых.

16:16  Вітайце адно аднаго з цалаваньнем сьвятым. Вітаюць вас усе цэрквы Хрыстовыя.

16:17  Малю вас, браты, асьцерагайцеся тых, што спрычыняюць падзелы і звады, насуперак вучэньню, якога вы навучыліся, і ўхіляйцеся ад іх;

16:18  бо такія людзі служаць ня Госпаду нашаму Ісусу Хрысту, а свайму чэраву, і лісьлівасьцю ды красамоўствам ачмураюць сэрцы прастадушных.

16:19  Ваша пакора веры ўсім вядомая; таму я радуюся за вас, але жадаю, каб вы былі мудрыя на дабро і бясхітрасныя на зло.

16:20  А Бог міру бразьне сатану пад ногі вашыя неўзабаве. Мілата Госпада нашага Ісуса Хрыста з вамі! Амін.

16:21  Вітаюць вас Цімафей, супрацоўнік мой, і Луцый, Ясон і Сасыпатр, родзічы мае.

16:22  Вітаю вас у Госпадзе і я Тэрцый, што пісаў гэта пасланьне.

16:23  Вітае вас Гаій, гасьцінны да мяне і ўсёй царквы. Вітае вас Эраст, гарадзкі скарбнік, і брат Кварт.

16:24  Мілата Госпада нашага Ісуса Хрыста з усімі вамі. Амін.