Bela - Mark

Chapter 1

1:1  Пачатак Дабравесьця Ісуса Хрыста, Сына Божага,

1:2  як напісана ў прарокаў: "вось, Я пасылаю анёла Майго перад Табою".

1:3  "Голас таго, хто кліча ў пустыні: падрыхтуйце шлях Госпаду, простымі зрабеце сьцежкі Яму".

1:4  Зьявіўся Ян, хрысьцячы ў пустыні і прапаведуючы хрышчэньне пакаяньня на дараваньне грахоў.

1:5  І выходзілі да яго ўся краіна Юдэйская і Ерусалімляне; і хрысьціліся ў яго ўсе ў рацэ Ярдане, спавядаючыся ў грахах сваіх.

1:6  А ў Яна была вопратка зь вярблюджага воласу і скураны пояс на паясьніцы ягонай, і еў акрыды і дзікі мёд.

1:7  І прапаведаваў, кажучы: ідзе за мною Мацнейшы за мяне, у Якога я ня варты, нахіліўшыся, разьвязаць рэмень абутку Ягонага;

1:8  я хрысьціў вас вадою, а Ён будзе хрысьціць вас Духам Сьвятым.

1:9  І было ў тыя дні, прыйшоў Ісус з Назарэта Галілейскага і хрысьціўся ў Яна ў Ярдане.

1:10  І калі выходзіў з вады, убачыў адразу Ян , як адчыніліся нябёсы, і Духа, як голуба, Які сыходзіў на Яго.

1:11  І голас быў зь нябёсаў: "Ты Сын Мой Любасны, Якога Я ўпадабаў".

1:12  І адразу пасьля гэтага Дух вядзе Яго ў пустыню.

1:13  І быў Ён там у пустыні сорак дзён, спакушаны сатаною, і быў са зьвярамі; і анёлы слугавалі Яму.

1:14  А пасьля таго, як прададзены быў Ян, прыйшоў Ісус ў Галілею, прапаведуючы Дабравесьце Царства Божага,

1:15  і кажучы, што прыйшоў час і наблізілася Царства Божае: пакайцеся і веруйце ў Дабравесьце.

1:16  А праходзячы каля мора Галілейскага, убачыў Сымона і Андрэя, брата ягонага, якія закідвалі мярэжы ў мора, бо яны былі рыбакі.

1:17  І сказаў ім Ісус: ідзеце за Мною, і Я зраблю вас лаўцамі людзей.

1:18  І яны адразу, пакінуўшы мярэжы свае, пайшлі за Ім.

1:19  І прайшоўшы адтуль далей, Ён угледзеў Якава Зевядзеевага і Яна, брата ягонага, таксама ў лодцы; яны ладзілі мярэжы,

1:20  і адразу заклікаў іх. І яны, пакінуўшы бацьку свайго Зевядзея ў лодцы з работнікамі, пайшлі за Ім.

1:21  І прыходзяць у Капернаум; і неўзабаве ў суботу ўвайшоў Ён у сынагогу і вучыў.

1:22  І зьдзіўляліся з вучэньня Ягонага, бо Ён вучыў іх як той, хто ўладу мае, а не як кніжнікі.

1:23  У сынагозе іхняй быў чалавек, апанаваны духам нячыстым, і закрычаў:

1:24  кінь, што Табе да нас, Ісусе Назаранін? Ты прыйшоў пагубіць нас! ведаю Цябе, хто Ты, Сьвяты Божы.

1:25  Але Ісус загразіў яму, кажучы: змоўкні і выйдзі зь яго.

1:26  Тады дух нячысты, скалануўшы яго і закрычаўшы зычным голасам, выйшаў зь яго.

1:27  І жахнуліся ўсе, і пыталіся адзін у аднаго: што гэта? што гэта за вучэньне новае, што Ён і духам нячыстым загадвае і яны слухаюцца Яго.

1:28  І хутка разышлася пра Яго пагалоска па ўсіх землях вакол Галілеі.

1:29  Выйшаўшы неўзабаве з сынагогі, прыйшлі ў дом Сымона і Андрэя зь Якавам і Янам.

1:30  А Сымонава цешча ляжала ў гарачцы; і адразу кажуць Яму пра яе.

1:31  Падышоўшы, Ён падняў яе, узяў яе за руку; і гарачка адразу пакінула яе, і яна пачала слугаваць ім.

1:32  А як зьмяркалася, калі заходзіла сонца, прыносілі да Яго ўсіх хворых і апанаваных дэманамі.

1:33  І ўвесь горад сабраўся да дзьвярэй.

1:34  І Ён ацаліў многіх, што цярпелі ад розных хваробаў; выгнаў шмат дэманаў і не дазваляў дэманам гаварыць, бо яны ведалі, што Ён Хрыстос.

1:35  А нараніцу, устаўшы на досьвітку, выйшаў і пайшоў у пустэльнае месца, і там маліўся.

1:36  Сымон і тыя, хто быў зь Ім, пайшлі за Ім;

1:37  і, знайшоўшы Яго, кажуць Яму: усе шукаюць Цябе.

1:38  Ён кажа ім: хадзем у бліжэйшыя селішчы і гарады, каб Мне і там зьвеставаць, бо Я на тое і прыйшоў.

1:39  І Ён зьвеставаў у сынагогах іхніх па ўсёй Галілеі, і выганяў дэманаў.

1:40  Прыходзіць да Яго пракажоны і, просячы Яго на каленях, кажа Яму: калі хочаш, можаш мяне ачысьціць.

1:41  Ісус, умілажаліўшыся зь яго, працягнуў руку, дакрануўся да яго і сказаў яму: хачу, ачысьціся.

1:42  Пасьля гэтага слова праказа адразу сыйшла зь яго, і ён стаўся чыстым.

1:43  І гнеўна выгаварыўшы яму, адразу прагнаў яго

1:44  і сказаў яму: глядзі, нікому нічога не кажы; а ідзі, пакажыся сьвятару і ахвяруй за ачышчэньне тваё, што загадаў Майсей, на сьведчаньне ім.

1:45  А ён, выйшаўшы, пачаў абвяшчаць і расказваць пра тое, што адбылося, так што Ісус ня мог ужо адкрыта ўвайсьці ў горад, а быў звонку, у мясьцінах пустэльных. І прыходзілі да Яго адусюль.

Chapter 2

2:1  Праз колькі дзён Ён прыйшоў у Капернаум і стала вядома, што Ён у доме.

2:2  Адразу сабраліся многія, так што ўжо і за дзьвярыма ня было месца, і Ён казаў ім слова.

2:3  І прыйшлі да Яго з паралізаваным, якога несьлі чацьвёра:

2:4  і, ня маючы як падысьці да Яго празь людзей, разабралі дах дома , дзе Ён быў і, пракапаўшыся, апусьцілі пасьцель, на якой ляжаў паралізаваны.

2:5  Ісус, як убачыў веру іхнюю, кажа пралізаванаму: дзіця! даруюцца табе грахі твае.

2:6  Тут сядзелі некаторыя кніжнікі і разважалі ў сэрцах сваіх:

2:7  Чаго Ён так блюзьнерыць? хто можа дараваць грахі, акрамя аднаго Бога?

2:8  Ісус, адразу пазнаўшы духам Сваім, што яны так разважаюць самі ў сабе, сказаў ім: навошта вы так разважаеце ў сэрцах вашых?

2:9  што лягчэй? альбо сказаць паралізаванаму: "даруюцца табе грахі?" альбо сказаць: "устань, вазьмі сваю пасьцель і хадзі?",

2:10  але каб вы ведалі, што Сын Чалавечы мае ўладу на зямлі дараваць грахі, - кажа паралізаванаму:

2:11  табе кажу: устань, вазьмі пасьцель тваю і ідзі ў дом твой.

2:12  Той адразу ўстаў і, узяўшы пасьцель, выйшаў перад усімі, так што ўсе дзіву даваліся і славілі Бога, кажучы: ніколі нічога такога мы ня бачылі.

2:13  І выйшаў Ісус зноў да мора; і ўсе людзі пайшлі да Яго, і Ён вучыў іх.

2:14  Праходзячы, убачыў Ён Лявія Алфеевага, які сядзеў каля мытні, і кажа яму: ідзі за Мною. І той, устаўшы, пайшоў за Ім.

2:15  І калі Ісус ляжаў у доме ягоным, ляжалі зь Ім і вучні Ягоныя і многія мытнікі і грэшнікі; бо шмат іх было, і яны ішлі сьледам за Ім.

2:16  Кніжнікі і фарысэі, убачыўшы, што Ён есьць з мытнікамі і грэшнікамі, казалі вучням Ягоным: як гэта Ён есьць і п’е з мытнікамі і грэшнікамі?

2:17  Пачуўшы, Ісус кажа ім: не здаровыя маюць патрэбу ў лекары, а хворыя; Я прыйшоў заклікаць ня праведнікаў, а грэшнікаў да пакаяньня.

2:18  Вучні Янавыя і фарысэйскія пасьцілі. Прыходзяць да Яго і кажуць: чаму вучні Янавыя і фарысэйскія посьцяць, а Твае вучні ня посьцяць?

2:19  І сказаў ім Ісус: ці могуць пасьціць сыны харомаў шлюбных, калі зь імі малады? Пакуль зь імі малады, ня могуць пасьціць;

2:20  але прыйдуць дні, калі адымецца ў іх малады, і тады будуць пасьціць у тыя дні.

2:21  Ніхто да старое адзежыны ня прышывае латкі зь нябеленага палатна: інакш зноў прышытае аддзярэцца ад старога, і дзірка будзе яшчэ горшая.

2:22  Ніхто ня ўлівае віна маладога ў мяхі старыя: інакш маладое віно парве мяхі, і віно выцеча, і мяхі прападуць; а віно маладое трэба ўліваць у мяхі новыя.

2:23  І давялося Яму ў суботу праходзіць засеянымі палямі, і вучні Ягоныя дарогаю пачалі зрываць калосьсе.

2:24  І фарысэі сказалі Яму: глядзі, што яны робяць у суботу, чаго нельга рабіць.

2:25  Ён сказаў ім: няўжо вы ніколі ня чыталі, што зрабіў Давід, калі меў патрэбу і згаладаўся сам і тыя, што былі зь ім?

2:26  Як увайшоў ён у дом Божы пры першасьвятары Авіятары і еў пакладныя хлябы, якіх нельга было есьці нікому акрамя сьвятароў, і даў тым, што былі зь ім?

2:27  І сказаў ім: субота дзеля чалавека, а не чалавек дзеля суботы;

2:28  таму Сын Чалавечы ёсьць гаспадар і суботы.

Chapter 3

3:1  І ўвайшоў зноў у сынагогу; там быў чалавек з высахлаю рукою.

3:2  І сачылі за Ім, ці не ацаліць яго ў суботу, каб зьвінаваціць Яго.

3:3  А Ён кажа чалавеку з сухою рукою: стань пасярэдзіне.

3:4  А ім кажа: ці належыць у суботу дабро чыніць, альбо зло чыніць? душу ўратаваць, альбо загубіць? Але яны маўчалі.

3:5  І з гневам на іх паглядзеўшы, смуткуючы па ачарсьцьвеньні сэрцаў іхніх, кажа таму чалавеку: працягні руку тваю. Той працягнуў, і стала рука ягоная здаровая, як другая.

3:6  Фарысэі, выйшаўшы, адразу зладзілі зь ірадыянамі нараду супраць Яго, як бы загубіць Яго.

3:7  Але Ісус з вучнямі Сваімі адышоў да мора, і за Ім пайшло мноства людзей з Галілеі, Юдэі,

3:8  Ерусаліма, Ідума і з-за Ярдана. І з навакольляў Тыра і Сідона, пачуўшы, што Ён рабіў, ішлі да Яго ў вялікім мностве.

3:9  І сказаў вучням Сваім, каб напагатове была Яму лодка, з прычыны шматлюдзтва, каб ня ціснулі на Яго.

3:10  Бо многіх Ён ацаліў, так што тыя, хто быў хворы, кідаліся да Яго, каб дакрануцца да Яго.

3:11  І духі нячыстыя, калі бачылі Яго, падалі перад Ім і крычалі: Ты - Сын Божы.

3:12  Але Ён строга выгаворваў ім, каб не адкрывалі Яго.

3:13  Потым узышоў на гару і паклікаў да Сябе, каго Сам хацеў; і пайшлі да Яго.

3:14  І паставіў дванаццацёх, каб зь Ім былі і каб пасылаць іх зьвеставаць,

3:15  і каб мелі яны ўладу ацаляць ад хваробаў і выганяць дэманаў:

3:16  паставіў Сымона, даўшы яму імя Пётр;

3:17  Якава Зевядзеевага і Яна, брата Якаўлевага, даўшы ім імёны Воанергес, гэта азначае, "сыны громавыя";

3:18  Андрэя, Піліпа, Барталамея, Мацьвея, Тамаша, Якава Алфеевага, Тадэя, Сымона Кананіта

3:19  і Юду Іскарыёцкага, які і выдаў Яго.

3:20  Прыходзяць у дом; і зноў зьбіраецца люд, так што яны не маглі нават хлеба паесьці.

3:21  І пачуўшы, блізкія Ягоныя пайшлі забраць Яго, бо казалі, што Ён не ў сабе.

3:22  А кніжнікі, якія прыйшлі зь Ерусаліма, казалі, што Ён мае ў Сабе Вэльзэвула і што выганяе дэманаў сілаю дэманскага князя.

3:23  І паклікаўшы іх, казаў ім прытчамі: як можа сатана выганяць сатану?

3:24  Калі царства разьдзеліцца самое ў сабе, ня можа ўстояць царства тое;

3:25  і калі дом разьдзеліцца сам у сабе, ня можа ўстояць дом той;

3:26  і калі сатана паўстаў на самога сябе і разьдзяліўся, ня можа ўстояць, а настаў канец ягоны.

3:27  Ніхто, увайшоўшы ў дом дужага, ня можа зрабаваць рэчаў ягоных, калі сьпярша ня зьвяжа дужага, - і тады зрабуе дом ягоны.

3:28  Праўду кажу вам: дараваныя будуць сынам чалавечым усе грахі і блюзьнерствы, якімі б ні блюзьнерылі;

3:29  але хто будзе блюзьнерыць на Духа Сьвятога, таму ня будзе дараваньня вавекі, а падлягае ён вечнай асудзе.

3:30  Гэта сказаў Ён , бо казалі: у Ім нячысты дух.

3:31  І прыйшлі Маці і браты Ягоныя і, стоячы звонку, паслалі да Яго паклікаць Яго.

3:32  Каля Яго сядзеў люд. І сказалі Яму: вось, Маці Твая і браты Твае і сёстры Твае, вонкі, пытаюцца Цябе.

3:33  І адказаў ім: хто Маці Мая і браты Мае?

3:34  І азірнуўшы тых, што сядзелі вакол Яго, кажа: вось маці Мая і браты Мае;

3:35  бо, хто будзе выконваць волю Божую, той Мне брат і сястра і маці.

Chapter 4

4:1  І зноў пачаў вучыць каля мора; і сабралася да Яго мноства людзей, так што Ён увайшоў у лодку і быў на моры, а ўвесь люд быў на зямлі каля мора.

4:2  І вучыў іх прытчамі многа і ў вучэньні Сваім казаў ім:

4:3  слухайце: вось, выйшаў сейбіт сеяць;

4:4  і калі сеяў, сталася так, што іншае ўпала ўскрай дарогі, і наляцелі птушкі і падзяўблі тое;

4:5  іншае ўпала на камяністую мясьціну , дзе няшмат было зямлі, і неўзабаве ўзышло, таму што зямля была там ня глыбокая;

4:6  а калі ўзышло сонца, завяла і, як ня мела карэньня, засохла;

4:7  іншае ўпала на церне, і церне вырасла і заглушыла насеньне , яно не дало плоду;

4:8  а іншае ўпала на добрую зямлю і дало плод, які ўзыйшоў і вырас, і ўрадзіла тое трыццаць, тое шэсьцьдзясят і тое сто.

4:9  І сказаў ім: хто мае вушы, каб чуць, няхай чуе!

4:10  Калі ж застаўся бязь людзей, усе, хто быў вакол Яго разам з дванаццацьцю, спыталіся ў Яго пра прытчу.

4:11  І сказаў ім: вам дадзена ведаць тайны Царства Божага, а тым, вонкавым, усё бывае ў прытчах,

4:12  каб яны сваімі вачыма глядзелі, і ня ўбачылі; сваімі вушамі чулі, і не ўразумелі, каб не навярнуліся, і не дараваны былі ім грахі.

4:13  І кажа ім: не разумееце гэтай прытчы? як жа вам уразумець усе прытчы?

4:14  Сейбіт слова сее.

4:15  Пасеянае ўскрай дарогі азначае тых, у якіх сеецца слова, але да якіх , калі пачуюць, адразу прыходзіць сатана і хапае слова, пасеянае ў сэрцах іхніх.

4:16  Такім самым чынам і пасеянае на камяністых мясьцінах азначае тых, якія, калі пачуюць слова, адразу з радасьцю прымаюць яго,

4:17  але ня маюць у сабе кораня і нясталыя; потым, калі настане ўціск і ганеньне за слова, адразу спакушаюцца.

4:18  Пасеянае ў церне азначае тых, што чуюць слова,

4:19  але ў якіх турботы веку гэтага, панада багацьця і іншыя жаданьні, уваходзячы ў іх, заглушаюць слова, і яно бывае бяз плоду.

4:20  А пасеянае на добрай зямлі азначае тых, якія слухаюць слова і прымаюць, і родзяць плод, адзін у трыццаць, другі ў шэсьцьдзясят, той ўстакроць.

4:21  І сказаў ім: ці на тое прыносіцца сьвечка, каб паставіць яе пад пасудзіну альбо пад ложак? ці не на тое, каб ставіць яе на сьвечніку?

4:22  Няма нічога таемнага, што ня выйшла б на яву; і нічога няма схаванага, што ня выйшла б наверх.

4:23  Калі хто мае вушы, каб чуць, няхай пачуе!

4:24  І сказаў ім: заўважайце, што чуеце: якою мераю мерыце, такою адмерана будзе вам і дададзена будзе вам, слухачам.

4:25  Бо, хто мае, таму дадзена будзе, а хто ня мае, у таго адымецца і тое, што мае.

4:26  І сказаў: Царства Божае падобнае на тое, як калі чалавек кіне насеньне ў зямлю,

4:27  і сьпіць, і ўстае ноччу і днём, і як насеньне ўзыходзіць і расьце, ня ведае ён;

4:28  бо зямля сама сабою родзіць спачатку зеляніну, потым колас, потым поўнае зерне ў коласе;

4:29  калі ж высьпее плод, адразу пасылае серп, таму што настала жніво.

4:30  І сказаў: да чаго прыпадобнім Царства Божае? альбо празь якую прытчу выявім яго?

4:31  Яно - як зерне гарчычнае, якое, калі сеецца ў зямлю, ёсьць найменшае з усіх зярнят на зямлі:

4:32  а як пасеяна, узыходзіць і робіцца большае за ўсякую траву, і пускае вялікае гольле, так што пад ценем ягоным могуць хавацца птушкі нябесныя.

4:33  І такімі многімі прытчамі прапаведаваў ім слова, колькі яны маглі чуць;

4:34  і бяз прытчы не казаў ім, а вучням сам-насам тлумачыў усё.

4:35  Увечары таго самага дня сказаў ім: пераправімся на той бок.

4:36  І яны, адпусьціўшы людзей, узялі Яго з сабою, як Ён быў, у лодку; зь Ім былі і іншыя лодкі.

4:37  І паднялася вялікая бура; хвалі білі ў лодку, так што яна ўжо напаўнялася вадою.

4:38  А Ён спаў на карме на ўзгалоўі. Яго будзяць і кажуць Яму: Настаўнік! няўжо Табе ня рупіць, што мы гінем?

4:39  І ўстаўшы, Ён загразіў ветру і сказаў мору: суйміся, перастань. І вецер аціх, і зрабілася вялікая ціша.

4:40  І сказаў ім: чаго вы такія палахлівыя? чаму ў вас няма веры?

4:41  І ўбаяліся страхам вялікім і гаварылі і паміж сабою: хто ж гэта, што і вецер і мора слухаюцца Яго?

Chapter 5

5:1  Прыйшлі на другі бераг мора, у краіну Гадарынскую.

5:2  І калі выйшаў Ён з лодкі, ад-разу сустрэў Яго чалавек, які выйшаў з магілаў, апантаны нячыстым духам;

5:3  у яго было жытло ў магілах, і ніхто ня мог зьвязаць яго нават ланцугамі;

5:4  бо колькі разоў яго ні кавалі ў ланцугі і путы, але разрываў ланцугі і разьбіваў путы, і ніхто ня меў сілы ўтаймаваць яго;

5:5  заўсёды, уночы і ўдзень, у горах і магілах, крычаў ён і біўся аб каменьне.

5:6  А ўбачыўшы Ісуса здалёк, прыбег і пакланіўся Яму,

5:7  і, закрычаўшы моцным голасам, сказаў: што Табе да мяне? Ісусе, Сыне Бога Усявышняга! заклінаю Цябе Богам, ня муч мяне!

5:8  Бо Ісус сказаў яму: выйдзі, дух нячысты, з гэтага чалавека.

5:9  І спытаўся ў яго: як тваё імя? І той сказаў у адказ: легіён імя мне, бо нас многа.

5:10  І вельмі прасілі Яго, каб ня высылаў іх прэч з краіны той.

5:11  А пасьвіўся там пад гарою вялікі гурт сьвіней.

5:12  І прасіліся ў Яго ўсе дэманы, кажучы: пашлі нас у сьвіней, каб нам увайсьці ў іх.

5:13  Ісус адразу дазволіў ім. І нячыстыя духі, выйшаўшы, увайшлі ў сьвіней; і памкнуўся гурт з урвішча ў мора, а іх было каля дзьвюх тысяч; і патанулі ў моры.

5:14  А сьвінапасы паўцякалі і расказалі ў горадзе і ў вёсках. І жыхары выйшлі паглядзець, што сталася.

5:15  Прыходзяць да Ісуса і бачаць, што апантаны, у якім быў легіён, сядзіць і апрануты, і ў здаровым розуме; і спалохаліся.

5:16  А тыя, што бачылі, расказалі ім пра тое, як гэта здарылася з апантаным, і пра сьвіней.

5:17  І пачалі прасіць Яго, каб адышоў ад межаў іхніх.

5:18  І калі Ён увайшоў у лодку, апантаны прасіў Яго, каб быць зь Ім.

5:19  Але Ісус не дазволіў яму, а сказаў: ідзі дамоў да сваіх і раскажы ім, што ўчыніў з табою Гасподзь і як зь цябе ўмілажаліўся.

5:20  І пайшоў і пачаў зьвеставаць у Дзесяцігародзьдзі, што ўчыніў зь ім Ісус. І ўсе дзіваваліся.

5:21  Калі Ісус зноў пераправіўся ў лодцы на другі бераг, сабралася да Яго мноства людзей. Ён быў каля мора.

5:22  І вось, прыходзіць адзін з начальнікаў сынагогі, якога звалі Яір, і, убачыўшы Яго, падае ў ногі Яму

5:23  і ўмольна просіць Яго, кажучы: дачка мая пры сьмерці; прыйдзі і ўскладзі на яе рукі, каб яна ачуняла і засталася жывая.

5:24  Ісус пайшоў зь ім. За Ім сьледам ішло мноства людзей, і націскалі на Яго.

5:25  Адна жанчына, якая пакутавала ад крывацечы дванаццаць гадоў,

5:26  шмат нацярпелася ад многіх лекараў, патраціла ўсё, што было ў яе, і ня зыскала ніякай палёгкі, а самой толькі пагоршала,

5:27  дачуўшыся пра Ісуса, падышла ззаду ў натоўпе і кранулася вопраткі Ягонай;

5:28  бо казала: калі хоць да вопраткі Ягонай дакрануся, дык выздаравею.

5:29  І перастала адразу ў яе крывацеча, і яна адчула ў целе, што ачуняла ад хваробы.

5:30  А ў той самы час Ісус, адчуўшы Сам у Сабе, што выйшла зь Яго сіла, абярнуўся ў народзе і сказаў: хто крануўся Маёй вопраткі?

5:31  Вучні сказалі Яму: Ты бачыш, што людзі націскаюць на Цябе, і кажаш: "хто крануўся Мяне?".

5:32  Але Ён глядзеў навокал, каб убачыць тую, якая зрабіла гэта.

5:33  Жанчына ў страху і трымценьні, ведаючы, што зь ёю сталася, падышла, упала перад Ім і сказала Яму ўсю праўду.

5:34  А Ён сказаў ёй: дачка! вера твая ўратавала цябе; ідзі ў міры і будзь здаровая ад хваробы тваёй.

5:35  Калі Ён яшчэ гаварыў гэта, прыходзяць ад начальніка сынагогі і кажуць: дачка твая памерла; чаго яшчэ дакучаеш Настаўніку?

5:36  Але Ісус, пачуўшы гэтыя словы, адразу кажа начальніку сынагогі; ня бойся, толькі веруй.

5:37  І не дазволіў нікому ісьці сьледам за Ім, акрамя як Пятру, Якаву і Яну, брату Якава.

5:38  Прыходзяць у дом начальніка сынагогі і бачаць перапалох, і плачуць і голасам галосяць.

5:39  І ўвайшоўшы, кажа ім: чаго сумеліся і плачаце? дзяўчына не памерла, а сьпіць.

5:40  І сьмяяліся зь Яго. Але Ён, выслаўшы ўсіх, бярэ з Сабою бацьку і маці дзяўчыны і тых, што былі зь Ім, і ўваходзіць туды, дзе дзяўчына ляжала.

5:41  І ўзяўшы дзяўчыну за руку, кажа ёй: таліфа-кумі, што азначае: "Дзяўчына, табе кажу, устань".

5:42  І дзяўчына адразу ўстала і пачала хадзіць, бо была гадоў дванаццаці. І вялікаму дзіву даліся.

5:43  І Ён строга загадаў ім, каб ніхто пра гэта ня ведаў, і сказаў, каб ёй далі есьці.

Chapter 6

6:1  Ён выйшаў адтуль і прыйшоў на бацькаўшчыну Сваю; за Ім сьледам ішлі вучні Ягоныя.

6:2  Калі настала субота, Ён пачаў вучыць у сынагозе; і многія слухачы з подзівам казалі: адкуль у Яго гэта? што за мудрасьць дадзена Яму, і як такія дзівосы чыняцца рукамі Ягонымі?

6:3  ці не цясьляр Ён, сын Марыін, брат Якава, Ясіі, Юды і Сымона? ці ня тут сярод нас Ягоныя сёстры? І паняверыліся ў Ім.

6:4  А Ісус сказаў ім: ня бывае прарока без пашаны, хіба што на бацькаўшчыне сваёй і ў родзічаў і ў доме сваім.

6:5  І ня мог учыніць там ніякага цуду; толькі на нямногіх хворых усклаўшы рукі, ацаліў іх.

6:6  І зьдзіўляўся зь няверства іхняга. Потым хадзіў па навакольных селішчах і вучыў.

6:7  І, паклікаўшы дванаццацёх, пачаў пасылаць іх па двое і даў ім ўладу над нячыстымі духамі.

6:8  І наказаў ім нічога ня браць у дарогу, апрача аднаго кія: ні торбы, ні хлеба, ні медзі ў поясе,

6:9  а абувацца ў просты абутак і не насіць дзьвюх вопратак.

6:10  І сказаў ім: калі дзе ўвойдзеце ў дом, заставайцеся ў ім, пакуль ня выйдзеце з той мясьціны.

6:11  І калі хто ня прыме вас і ня будзе слухаць вас, дык, выходзячы адтуль, абцярушэце пыл з ног вашых, у сьведчаньне на іх. Праўду кажу вам: радасьней будзе Садоме і Гаморы ў дзень судны, чым таму гораду.

6:12  І яны пайшлі і зьвеставалі каяньне;

6:13  выганялі шмат дэманаў і многіх хворых мазалі алеем і ацалялі.

6:14  Цар Ірад, дачуўшыся пра Ісуса , - бо імя Ягонае стала слыннае, - казаў: гэта Ян Хрысьціцель паўстаў зь мёртвых, і таму цуды ўчыняюцца ім.

6:15  Іншыя казалі: гэта Ільля. А іншыя казалі: гэта прарок, альбо як адзін з прарокаў.

6:16  А Ірад, пачуўшы, сказаў: гэта Ян, якому я адцяў галаву, ён паўстаў зь мёртвых.

6:17  Бо гэты Ірад, паслаўшы, узяў Яна і ўвязьніў яго ў цямніцу за Ірадыяду, жонку Піліпа, брата свайго, бо ажаніўся зь ёю.

6:18  Бо Ян казаў Іраду: нельга табе мець жонку брата твайго.

6:19  А Ірадыяда, угневаўшыся на яго, хацела забіць яго; ды не магла.

6:20  Бо Ірад баяўся Яна, ведаючы, што ён муж праведны і сьвяты і пільнаваў яго; многае рабіў, слухаючыся яго, і з прыемнасьцю слухаў яго.

6:21  Настаў зручны дзень, калі Ірад, з нагоды ўгодкаў сваіх, даваў гасьціну вяльможам сваім, тысячнікам і старэйшынам Галілейскім, -

6:22  дачка Ірадыядзіна ўвайшла, скакала і дагадзіла Іраду і ўсім, што ляжалі зь ім. Цар сказаў дзяўчыне: прасі ў мяне, чаго хочаш, і дам табе.

6:23  І запрысягнуўся ёй: чаго ні папросіш у мяне, дам табе, нават да палавіны майго царства.

6:24  Яна выйшла і спыталася ў маці сваёй: чаго прасіць? Тая адказала: галавы Яна Хрысьціцеля.

6:25  І яна адразу пайшла сьпешна да цара і прасіла, кажучы: хачу, каб ты даў мне цяпер жа ў місе галаву Яна Хрысьціцеля.

6:26  Цар замаркоціўся; але, дзеля прысягі і тых, што ляжалі зь ім, не захацеў адмовіць ёй.

6:27  І адразу паслаўшы збраяносца, цар загадаў прынесьці галаву ягоную.

6:28  Той пайшоў, адцяў яму галаву ў цямніцы, і прынёс галаву ягоную ў місе і аддаў яе дзяўчыне, а дзяўчына аддала яе маці сваёй.

6:29  Вучні ягоныя, пачуўшы, прыйшлі і ўзялі цела ягонае і паклалі яго ў магілу.

6:30  І сабраліся апосталы да Ісуса і расказалі Яму ўсё, і што зрабілі, і чаму навучылі.

6:31  Ён сказаў ім: ідзеце вы адныя ў пустэльнае месца і адпачнеце крыху. Бо шмат прыходзіла і адыходзіла, так што і есьці ім ня было калі.

6:32  І выправіліся ў пустэльнае месца на лодцы адныя.

6:33  Люд убачыў, як яны выпраўляліся, і многія пазналі іх; і беглі туды пешыя з усіх гарадоў і апярэдзілі іх, і сабраліся да Яго.

6:34  Ісус, выйшаўшы, угледзеў мноства людзей і пашкадаваў іх, бо яны былі як авечкі без пастуха; і пачаў іх вучыць многа.

6:35  І як што часу мінула шмат, вучні Ягоныя, прыступіўшы да Яго, кажуць: месца тут пустэльнае, а час ужо позьні;

6:36  адпусьці іх, каб яны пайшлі ў навакольныя вёскі і селішчы і купілі сабе хлеба; бо ім няма чаго есьці.

6:37  Ён сказаў ім у адказ: вы дайце ім есьці. І сказалі Яму: хіба што нам пайсьці купіць хлеба дынараў на дзьвесьце і даць ім есьці?

6:38  Але Ён папытаўся ў іх: колькі ў вас хлябоў? Ідзеце, паглядзеце. Яны, даведаўшыся, сказалі: пяць хлябоў і дзьве рыбіны.

6:39  Тады загадаў ім пасадзіць усіх гуртамі на зялёнай траве.

6:40  І паселі радамі па сто і па пяцьдзясят.

6:41  Ён узяў пяць хлябоў і дзьве рыбіны, узьвёў вочы да неба, дабраславіў і разламаў хлябы і даў вучням Сваім, каб яны раздалі ім; і дзьве рыбіны падзяліў на ўсіх.

6:42  І елі ўсе і наеліся;

6:43  і набралі кавалкаў хлеба і рэшты ад рыбін дванаццаць поўных кашоў;

6:44  а было тых, што елі хлябы, каля пяці тысяч мужчын.

6:45  І адразу ж прымусіў вучняў Сваіх увайсьці ў лодку і выправіцца наперад на той бок да Віфсаіды, пакуль Ён адпусьціць людзей.

6:46  І адпусьціўшы іх, пайшоў на гару памаліцца.

6:47  Увечары лодка была пасярод мора, а Ён адзін на зямлі.

6:48  І ўбачыў іх у бядзе ў плаваньні, бо вецер ім быў супраціўны; а каля чацьвёртай варты ночы падышоў да іх, ідучы па моры, і хацеў прайсьці міма іх.

6:49  Яны, убачыўшы Яго, што ідзе па моры, падумалі, што гэта прывід, і закрычалі.

6:50  Бо ўсе бачылі Яго і перапалохаліся. І адразу загаварыў зь імі і сказаў ім: узбадзёрцеся; гэта Я, ня бойцеся.

6:51  І ўвайшоў да іх у лодку; і вецер аціх. І яны вельмі-вельмі зьдзіўляліся ў сабе і дзіву даваліся.

6:52  Бо не дайшлі розумам да цуду з хлябамі, таму што сэрца ў іх было скамянелае.

6:53  І пераправіўшыся, прыбылі ў зямлю Генісарэцкую і прысталі да берагу .

6:54  Калі выйшлі яны з лодкі, адразу жыхары , пазнаўшы Яго,

6:55  абеглі ўсё навакольле тое і пачалі на ложках прыносіць хворых туды, дзе, як чуваць было, Ён быў.

6:56  І куды ні прыходзіў Ён, ці то ў селішчы, ці то ў гарады, ці то ў вёскі, клалі хворых на плошчах і прасілі Яго, каб ім дакрануцца хоць да краю адзеньня Ягонага; і каторыя дакраналіся да Яго, ацаляліся.

Chapter 7

7:1  Сабраліся да Яго фарысэі і некаторыя з кніжнікаў, што прыйшлі зь Ерусаліма;

7:2  і ўбачыўшы некаторых вучняў Ягоных, што елі хлеб нячыстымі, то ж бо няўмытымі рукамі, дакаралі.

7:3  Бо фарысэі і ўсе Юдэі, сьледуючы наказу старцаў, не ядуць, не памыўшы старанна рук;

7:4  і, прыйшоўшы з торжышча, не ядуць, не абмыўшыся. Ёсьць і яшчэ шмат чаго іншага, чаго яны пастанавілі трымацца: глядзець, каб мылі чары, кубкі, катлы і ўслоны.

7:5  Потым пытаюцца ў Яго фарысэі і кніжнікі: навошта вучні Твае не трымаюцца наказаў старцаў, а няўмытымі рукамі ядуць хлеб?

7:6  Ён сказаў ім у адказ: добра прарочыў пра вас, крывадушных, Ісая, як напісана: "людзі гэтыя шануюць Мяне вуснамі, а сэрца іхняе далёка ад Мяне адлягае;

7:7  але марна шануюць Мяне, настаўляючы на вучэньні, запаведзі чалавечыя";

7:8  бо вы, занядбаўшы запаведзь Божую, трымаецеся звычаю чалавечага, абмываньня кубкаў і чараў, і робіце шмат чаго іншага, да гэтага падобнага.

7:9  І сказаў ім: ці добра, што вы адмяняеце запаведзь Божую, каб датрымацца свайго звычаю?

7:10  Бо Майсей сказаў: "шануй бацьку свайго і маці сваюё; і: ёхто ліхасловіць бацьку альбо маці, сьмерцю хай памрэ".

7:11  А вы кажаце: хто скажа бацьку альбо маці: "корван (значыць, дар) Богу тое, чым бы ты ад мяне карыстаўся", -

7:12  таму вы ўжо дазваляеце нічога не рабіць бацьку свайму альбо маці сваёй,

7:13  ухіляючы слова Божае наказам вашым, які вы ўстанавілі; і робіце шмат чаго на гэта падобнага.

7:14  І паклікаўшы ўвесь люд, сказаў яму: слухайце Мяне ўсе і разумейце:

7:15  нішто, што ўваходзіць у чалавека звонку, ня можа апаганіць яго; а што выходзіць зь яго, тое апаганьвае чалавека.

7:16  Калі хто мае вушы, каб чуць, няхай чуе!

7:17  І калі Ён ад людзей увайшоў у дом, вучні Ягоныя спыталіся ў Яго пра прычту.

7:18  Ён сказаў ім: няўжо і вы такія няцямныя? няўжо не разумееце, што нішто, што звонку ўваходзіць у чалавека, ня можа апаганіць яго?

7:19  бо ня ў сэрца ягонае ўваходзіць, а ў чэрава, і выходзіць вонкі, чым ачышчаецца ўсякая ежа.

7:20  Далей сказаў: тое, што выходзіць з чалавека, апаганьвае чалавека;

7:21  бо зь сярэдзіны, з сэрца чалавечага, выходзяць ліхія помыслы, пералюбы, распуста, забойствы,

7:22  крадзяжы, ліхвярства, злосьць, хітрына, непатрэбства, зайздросьлівае вока, блюзьнерства, пыха, безгалоўе.

7:23  Усё гэтае ліха зь сярэдзіны выходзіць, і апаганьвае чалавека,

7:24  І выправіўшыся адтуль, прыйшоў у межы Тырскія і Сідонскія; і ўвайшоўшы ў дом, не хацеў, каб хто даведаўся; але ня здолеў утоіцца.

7:25  Бо дачулася пра Яго жанчына, у якое дачка апанаваная была нячыстым духам, і прыйшоўшы прыпала да ног Ягоных;

7:26  а жанчына тая была язычніца, родам Сірафінікіянка; і прасіла Яго, каб выгнаў дэмана зь ейнай дачкі.

7:27  Але Ісус сказаў ёй: дай перш насыціцца дзецям; бо нядобра ўзяць хлеб у дзяцей і кінуць сабакам.

7:28  А яна сказала Яму ў адказ: так, Госпадзе; але і сабакі пад сталом ядуць крошкі ў дзяцей.

7:29  І сказаў ёй: за гэтае слова, ідзі; дэман выйшаў з тваёй дачкі.

7:30  І прыйшоўшы ў свой дом, яна ўбачыла, што дэман выйшаў і дачка ляжыць на пасьцелі.

7:31  Выйшаўшы зь межаў Тырскіх і Сідонскіх, Ісус зноў пайшоў да мора Галілейскага празь землі Дзесяцігародзьдзя.

7:32  Прывялі да яго глухога гугняўца і прасілі Яго ўскласьці на яго руку.

7:33  Ісус , адвёўшы яго ўбок ад людзей, уклаў пальцы Свае ў вушы яму і, плюнуўшы, дакрануўся да языка ягонага;

7:34  і ўзьвёўшы вочы да неба, уздыхнуў і сказаў яму: "Еффафа", што значыцца - "адчыніся".

7:35  І адразу адчыніўся ў яго слых, і разамкнуліся повязі ягонага языка, і пачаў гаварыць чыста.

7:36  І загадаў ім не казаць нікому. Але, колькі Ён ні забараняў ім, яны яшчэ больш разгалошвалі.

7:37  І вельмі-вельмі зьдзіўляліся і казалі: усё добра робіць: і глухіх робіць чуткімі і нямых - гаваркімі.

Chapter 8

8:1  У тыя дні, калі сабралася даволі многа народу і ня было чаго есьці, Ісус, паклікаўшы вучняў Сваіх, сказаў ім:

8:2  шкада мне людзей, бо ўжо тры дні застаюцца пры Мне, і няма чаго ім есьці;

8:3  калі няеўшых адпушчу іх дадому, аслабнуць у дарозе, бо некаторыя зь іх прыйшлі здалёку.

8:4  Вучні Ягоныя адказвалі Яму: адкуль мог бы хто ўзяць тут у пустыні хлябоў, каб накарміць іх?

8:5  І спытаўся ў іх: колькі ў вас хлябоў? Яны адказалі: сем.

8:6  Тады загадаў людзям лёгчы на зямлю; і ўзяўшы сем хлябоў і ўзьнёсшы падзяку, пераламаў і даў вучням Сваім, каб яны раздалі; і яны раздалі людзям.

8:7  Было ў іх і крыху рыбак; дабраславіўшы, Ён загадаў раздаць і іх.

8:8  І елі і наеліся; і набралі рэшты кавалкаў сем кашоў.

8:9  Тых, што елі, было каля чатырох тысяч. І адпусьціў іх.

8:10  І адразу ўвайшоўшы ў лодку з вучнямі Сваімі, прыплыў у межы Далмануфскія.

8:11  Выйшлі фарысэі, пачалі зь Ім спрачацца, і патрабавалі ад Яго азнакі зь неба, спакушаючы Яго,

8:12  і Ён, глыбока ўздыхнуўшы, сказаў: навошта род гэты патрабуе азнакі? праўду кажу вам, ня дасца роду гэтаму азнакі.

8:13  І пакінуўшы іх, зноў увайшоў у лодку і паплыў на той бок.

8:14  Пры гэтым вучні Ягоныя забыліся ўзяць хлябоў, і акрамя аднаго хлеба ня мелі з сабою ў лодцы.

8:15  А Ён наказаў ім, кажучы: глядзеце, сьцеражэцеся закваскі фарысэйскай і закваскі Ірадавай.

8:16  І разважаючы паміж сабою, казалі: гэта азначае , што хлябоў няма ў нас.

8:17  Ісус, зразумеўшы, кажа ім: што разважаеце пра тое, што няма ў вас хлябоў? няўжо яшчэ ня цяміце і не разумееце? няўжо яшчэ скамянелае ў вас сэрца?

8:18  маючы вочы, ня бачыце? маючы вушы, ня чуеце? і не памятаеце?

8:19  калі Я пяць хлябоў разламаў на пяць тысяч чалавек, колькі поўных кашоў набралі вы кавалкаў? Кажуць Яму: дванаццаць.

8:20  А калі сем на чатыры тысячы, колькі кашоў набралі вы кавалкаў рэшты? Сказалі: сем.

8:21  І сказаў ім: як жа яшчэ не разумееце?

8:22  Прыходзіць у Віфсаіду; і прыводзяць да Яго сьляпога, і просяць, каб да яго дакрануўся.

8:23  Ён, узяўшы сьляпога за руку, вывеў яго зь селішча прэч і, плюнуўшы яму на вочы, усклаў на яго рукі, і спытаўся ў яго: ці бачыць што?

8:24  Той, зірнуўшы, сказаў: бачу людзей, што праходзяць, як дрэвы.

8:25  Потым зноў усклаў рукі на вочы яму, і загадаў яму зірнуць. І ён выздаравеў, і пачаў бачыць усё ясна.

8:26  І паслаў яго дамоў, сказаўшы: не заходзь у селішча і не расказвай нікому ў селішчы.

8:27  І пайшоў Ісус з вучнямі Сваімі ў селішчы Кесарыі Піліпавай. Па дарозе Ён пытаўся ў вучняў Сваіх: за каго ўважаюць Мяне людзі?

8:28  Яны адказвалі: за Яна Хрысьціцеля, а другія - за Ільлю, а іншыя - за аднаго з прарокаў.

8:29  Ён кажа ім: а вы за каго ўважаеце Мяне? Пётр сказаў Яму ў адказ: Ты - Хрыстос.

8:30  І строга наказаў ім, каб нікому не казалі пра Яго.

8:31  І пачаў вучыць іх, што Сын Чалавечы мае адпакутаваць; быць адкінутым старэйшынамі, першасьвятарамі і кніжнікамі, і забітым быць і на трэйці дзень уваскрэснуць.

8:32  І гаварыў пра гэта адкрыта. А Пётр, адклікаўшы Яго, пачаў пярэчыць Яму.

8:33  А Ён, абярнуўшыся і зірнуўшы на вучняў Сваіх, строга ўшчуў Пятра, сказаўшы: адыдзі ад Мяне, сатана, бо ты думаеш не пра тое, што Божае, а што чалавечае.

8:34  І паклікаўшы людзей з вучнямі Сваімі, сказаў ім: хто хоча ісьці за Мною, зрачыся сябе, і вазьмі крыж свой, і ідзі за Мною сьледам;

8:35  бо, хто хоча душу сваю ўратаваць, той страціць яе; а хто страціць душу сваю дзеля Мяне і Дабравесьця, той уратуе яе;

8:36  бо якая карысьць чалавеку, калі ён здабудзе ўвесь сьвет, а душы сваёй пашкодзіць?

8:37  альбо які выкуп дасьць чалавек за душу сваю?

8:38  бо, хто пасаромеецца Мяне і Маіх словаў у родзе гэтым распусным і грэшным, таго пасаромеецца і Сын Чалавечы, калі прыйдзе ў славе Айца Свайго са сьвятымі анёламі.

Chapter 9

9:1  І сказаў ім: праўду кажу вам: ёсьць сярод тых, што стаяць тут, такія, што не памершы яшчэ, ужо ўбачаць Царства Божае, што прыйшло ў сіле.

9:2  І, як мінула шэсьць дзён, узяў Ісус Пятра, Якава і Яна, і ўзьвёў на гару высокую асобна іх адных і перамяніўся перад імі:

9:3  адзеньне Ягонае зрабілася бліскучае, вельмі белае, як сьнег, як на зямлі бялільшчык ня можа выбеліць.

9:4  І зьявіўся ім Ільля з Майсеем: і гутарылі зь Ісусам.

9:5  Пры гэтым Пётр сказаў Ісусу: Равьві! добра нам тут быць; зробім тры палаткі: Табе адну, Майсею адну, і адну Ільлю.

9:6  Бо ня ведаў, што сказаць; таму што яны былі ў страху.

9:7  І зьявілася воблака, якое іх ахінула, і з воблака выйшаў голас, які сказаў: Гэты ёсьць Сын Мой Любасны; Яго слухайце.

9:8  І раптам, агледзеўшыся навокал, нікога больш з сабою ня бачылі, акрамя аднаго Ісуса.

9:9  Калі ж сыходзілі яны з гары, Ён не дазволіў нікому расказваць пра тое, што бачылі, пакуль Сын Чалавечы не ўваскрэсьне зь мёртвых.

9:10  І яны стрымалі гэтае слова, пытаючыся адзін у аднаго, што азначае: уваскрэснуць зь мёртвых?

9:11  І спыталіся ў Яго: як жа кніжнікі кажуць, што Ільля мае прыйсьці раней?

9:12  Ён сказаў ім у адказ: праўда, Ільля павінен прыйсьці раней і падрыхтаваць усё; і Сын Чалавечы, як напісана пра Яго, мае шмат адпакутаваць і быць зьняважаным;

9:13  але кажу вам, што і Ільля прыйшоў, і зрабілі зь ім, што хацелі, як напісана пра яго.

9:14  Прыйшоўшы да вучняў, убачыў шмат людзей каля іх і кніжнікаў, што спрачаліся зь імі.

9:15  Адразу, убачыўшы Яго, усе людзі зьдзівіліся, і, падбягаючы, віталі Яго.

9:16  Ён спытаўся ў кніжнікаў: пра што спрачаецеся зь імі?

9:17  Адзін зь людзей сказаў у адказ: Настаўнік! я прывёў да Цябе сына майго, апанаванага духам нямым:

9:18  дзе ні хапае яго, кідае яго на зямлю, і ён пускае пену, і скрыгоча зубамі сваімі, і дранцьвее; казаў я вучням Тваім, каб выгналі яго, і яны не маглі.

9:19  Адказваючы яму, Ісус сказаў: о, род няверны! дакуль буду я з вамі? дакуль буду трываць вас? прывядзеце яго да Мяне.

9:20  І прывялі таго да Яго. Як толькі апантаны ўбачыў Яго, дух скалануў яго; ён упаў на зямлю і качаўся, пускаючы пену.

9:21  І спытаўся Ісус у бацькі ягонага: як даўно гэта дзеецца зь ім? Той сказаў: змалку;

9:22  і шмат разоў дух кідаў яго і ў вагонь і ў ваду, каб загубіць яго; але, калі што можаш, умілажалься з нас і памажы нам.

9:23  Ісус сказаў яму: калі хоць колькі можаш верыць, дык усё магчыма верніку.

9:24  І адразу хлопцаў бацька ўсклікнуў са сьлязьмі: веру, Госпадзе! памажы майму няверству.

9:25  Ісус, убачыўшы, што зьбягаюцца людзі, загразіў духу нячыстаму, сказаўшы яму: дух нямы і глухі! Я загадваю табе, выйдзі зь яго і больш не ўваходзь у яго.

9:26  І ўскрыкнуўшы і моцна скалануўшы яго, выйшаў; і ён зрабіўся як мёртвы, так што многія казалі, што ён памёр.

9:27  Але Ісус , узяўшы яго за руку, падняў яго; і ён устаў.

9:28  І як увайшоў Ісус у дом, вучні Ягоныя пыталіся ў Яго сам-насам: чаму мы не маглі выгнаць яго?

9:29  І сказаў ім: гэты род ня можа выйсьці інакш, як ад малітвы і посту.

9:30  Выйшаўшы адтуль, праходзілі праз Галілею: і Ён не хацеў, каб хто ведаў.

9:31  Бо вучыў Сваіх вучняў і казаў ім, што Сын Чалавечы аддадзены будзе ў рукі чалавечыя, і заб’юць Яго, і пасьля забойства на трэйці дзень уваскрэсьне.

9:32  Але яны не разумелі гэтых слоў, а спытацца ў Яго баяліся.

9:33  Прыйшоў у Капернаум; і калі быў у доме, спытаўся ў іх: пра што ў дарозе вы разважалі паміж сабою?

9:34  яны маўчалі, бо дарогаю разважалі паміж сабою, хто большы.

9:35  І сеўшы, паклікаў дванаццаць і сказаў ім: хто хоча быць першым, хай будзе з усіх апошнім і ўсім слугою.

9:36  І ўзяўшы дзіця, паставіў яго сярод іх і, абняўшы яго, сказаў ім:

9:37  хто прыме адно такое дзіця ў імя Маё, той прымае Мяне; а хто Мяне прыме, той не Мяне прымае, а Таго, Хто паслаў Мяне.

9:38  Ян пры гэтым сказаў: Настаўнік! мы бачылі чалавека, які імем Тваім выганяе дэманаў, а ня ходзіць за намі; і забаранілі яму, бо ня ходзіць за намі.

9:39  Ісус сказаў: не забараняйце яму; бо ніхто, хто ўчыніў цуд імем Маім, ня зможа так хутка пасьля ліхасловіць Мяне.

9:40  Бо, хто ня супроць вас, той за вас.

9:41  І хто напоіць вас кубкам вады ў імя Маё, бо вы Хрыстовыя, праўду кажу вам, ня страціць узнагароды сваёй.

9:42  А хто спакусіць аднаго з малых гэтых, што веруюць у Мяне, таму лепей было б, каб павесілі яму на шыю жарон і кінулі яго ў мора.

9:43  І калі спакушае цябе рука твая, адатні яе: лепш табе зьнявечанаму ўвайсьці ў жыцьцё, чым зь дзьвюма рукамі ісьці ў геену, у вагонь непагасны,

9:44  дзе чарвяк іхні не памірае, і вагонь ня гасьне.

9:45  І калі нага твая цябе спакушае, адатні яе: лепш табе ўвайсьці ў жыцьцё кульгаваму, чым зь дзьвюма нагамі быць укінутым у геену, у вагонь непагасны.

9:46  дзе чарвяк іхні не памірае, і вагонь ня гасьне.

9:47  І калі вока тваё цябе спакушае, вырві яго: лепш табе з адным вокам увайсьці ў Царства Божае, чым з двума вачмі быць укінутым у геену вогненную,

9:48  дзе чарвяк іхні не памірае, і вагонь ня гасьне.

9:49  Бо кожны вагнём асоліцца, і кожная ахвяра сольлю асоліцца.

9:50  Соль - добрая; але, калі соль не салёная будзе, чым вы яе паправіце? Майце ў сабе соль і мір майце паміж сабою.

Chapter 10

10:1  Выправіўшыся адтуль, прыходзіць у межы Юдэйскія за Ярданам. Зноў зьбіраюцца да Яго людзі; і паводле звычаю Свайго, Ён зноў вучыў іх.

10:2  Падышлі фарысэі і спыталіся, спакушаючы Яго: ці дазволена разводзіцца мужу з жонкаю?

10:3  Ён сказаў ім у адказ: што наказаў вам Майсей?

10:4  Яны сказалі: Майсей дазволіў пісаць разводны ліст і разводзіцца.

10:5  А Ісус сказаў ім у адказ: за жорсткае сэрца вашае ён напісаў вам гэтую запаведзь;

10:6  а ў пачатку стварэньня, Бог мужчыну і жанчыну стварыў іх.

10:7  Таму пакіне чалавек бацьку свайго і маці

10:8  і прылепіцца да жонкі сваёй, і будуць двое адною плоцьцю, так што яны ўжо ня двое, а адна плоць.

10:9  Дык вось, што Бог злучыў, таго чалавек хай не разлучае.

10:10  У доме вучні Ягоныя зноў спыталіся ў Яго пра тое самае.

10:11  Ён сказаў ім: хто разьвядзецца з жонкаю сваёю і ажэніцца з другою, той чыніць пералюб зь ёю;

10:12  і калі жонка разьвядзецца з мужам сваім і выйдзе за другога, пералюб чыніць.

10:13  Прыносілі да Яго дзяцей, каб Ён дакрануўся да іх; а вучні не дапускалі тых, што прыносілі.

10:14  Убачыўшы гэта, Ісус разгневаўся і сказаў ім: пусьцеце дзяцей прыходзіць да Мяне і не перашкаджайце ім, бо такім належыць Царства Божае;

10:15  праўду кажу вам: хто ня прыме Царства Божага, як дзіця, той ня ўвойдзе ў яго.

10:16  І абняўшы іх, усклаў рукі на іх і дабраслаўляў іх.

10:17  Калі выходзіў Ён у дарогу, падбег нехта, упаў перад Ім на калені і спытаўся ў Яго: Настаўнік Добры! што мне рабіць, каб успадкаваць жыцьцё вечнае?

10:18  Ісус сказаў яму: што ты называеш Мяне добрым? ніхто ня добры, толькі адзін Бог.

10:19  Ведаеш запаведзі: ня чыні пералюбу; не забівай; ня крадзь; ня сьведчы ілжыва; ня крыўдзі; шануй бацьку твайго і маці.

10:20  А ён сказаў Яму ў адказ: Настаўнік! Усё гэта захаваў я зь юнацтва майго.

10:21  Ісус, зірнуўшы на яго, палюбіў яго і сказаў яму: аднаго табе не стае: ідзі, усё, што маеш, прадай і раздай убогім і мець будзеш скарб на нябёсах; і прыходзь, і ідзі сьледам за Мною, узяўшы крыж.

10:22  А ён, ад гэтага слова сумеўшыся, адышоў замаркочаны, бо ў яго была вялікая маёмасьць.

10:23  І паглядзеўшы навакол, Ісус кажа вучням Сваім: як цяжка багатым маетнікам увайсьці ў Царства Божае!

10:24  Вучні жахнуліся ад словаў Ягоных. Але Ісус зноў кажа ім у адказ: дзеці! як цяжка тым, хто спадзяецца на багацьце, увайсьці ў Царства Божае!

10:25  лягчэй вярблюду прайсьці праз вушка іголкі, чым багатаму ўвайсьці ў Царства Божае.

10:26  А яны вельмі моцна зьдзіўляліся і гаварылі паміж сабою: хто ж можа ўратавацца?

10:27  Ісус, зірнуўшы на іх, кажа: людзям гэта немагчыма, але ня Богу; бо ўсё магчымае Богу.

10:28  І пачаў Пётр гаварыць Яму: вось, мы пакінулі ўсё і пайшлі сьледам за Табою.

10:29  Ісус сказаў у адказ: праўду кажу вам: няма нікога, хто пакінуў бы дом, альбо братоў, альбо сёстраў, альбо бацьку, альбо маці, альбо жонку, альбо дзяцей, альбо землі дзеля Мяне і Дабравесьця,

10:30  і не атрымаў бы сёньня, у час гэты, сярод ганеньняў, устакроць больш дамоў, і братоў, і сёстраў, і бацькоў, і мацярок, і дзяцей, і земляў, а ў веку будучым жыцьця вечнага;

10:31  а многія першыя будуць апошнімі, і апошнія першымі.

10:32  Калі былі яны ў дарозе, узыходзячы ў Ерусалім, Ісус ішоў паперадзе іх, а яны жахаліся і, ідучы сьледам за Ім, былі ў страху. Паклікаўшы дванаццаць, Ён зноў пачаў ім казаць пра тое, што будзе зь Ім:

10:33  вось, мы ўзыходзім у Ерусалім, і Сын Чалавечы выдадзены будзе першасьвятарам і кніжнікам, і засудзяць Яго на сьмерць, і выдадуць Яго язычнікам;

10:34  і паглумяцца зь Яго, і біцьмуць Яго, і аплююць Яго, і заб’юць Яго; і на трэйці дзень уваскрэсьне.

10:35  Тады падышлі да Яго сыны Зевядзеевыя, Якаў і Ян, і сказалі: Настаўнік! мы хочам, каб Ты зрабіў нам, чаго папросім.

10:36  Ён сказаў ім: чаго хочаце, каб Я зрабіў вам?

10:37  Яны сказалі Яму: дай нам сесьці ў Цябе, аднаму праваруч, а другому леваруч, у славе Тваёй.

10:38  Але Ісус сказаў ім: ня ведаеце, чаго просіце; ці можаце піць чару, якую Я п’ю, і хрысьціцца хрышчэньнем, якім Я хрышчуся?

10:39  Яны адказвалі: можам. А Ісус сказаў ім: чару, якую Я п’ю, будзеце піць, і хрышчэньнем, якім Я хрышчуся, будзеце хрысьціцца;

10:40  а даць сесьці ў Мяне праваруч і леваруч - не ад Мяне залежыць, а каму ўгатавана.

10:41  І пачуўшы, дзесяцёра пачалі абурацца Якавам і Янам.

10:42  А Ісус, паклікаўшы іх, сказаў ім: вы ведаеце, што тыя, хто лічацца князямі народаў, пануюць над імі, і вяльможы іхнія ўладараць над імі;

10:43  але ня так хай будзе паміж вамі: а хто хоча быць большым між вамі, хай будзе вам слугою;

10:44  і хто хоча між вамі быць першым, хай будзе ўсім рабом;

10:45  бо і Сын Чалавечы не на тое прыйшоў, каб Яму служылі, а каб паслужыць і аддаць душу Сваю як выкуп за многіх.

10:46  Прыходзяць у Ерыхон. І калі выходзіў Ён зь Ерыхона з вучнямі Сваімі і мноствам людзей, Варцімей, сын Цімееў, сьляпы сядзеў пры дарозе, жабруючы.

10:47  Пачуўшы, што гэта Ісус Назарэй, ён пачаў крычаць і казаць: Ісусе, Сыне Давідаў! памілуй мяне.

10:48  Многія змушалі яго замоўкнуць; але ён яшчэ мацней крычаў: Сыне Давіваў! памілуй мяне.

10:49  Ісус спыніўся і загадаў паклікаць яго. Клічуць сьляпога і кажуць яму: ня бойся, уставай, кліча цябе.

10:50  Ён скінуў зь сябе верхнюю вопратку, устаў і прыйшоў да Ісуса.

10:51  Адказваючы яму, Ісус спытаўся: чаго ты хочаш ад Мяне? Сьляпы сказаў Яму: Настаўнік! каб зноў бачыць.

10:52  Ісус сказаў яму: ідзі, вера твая ўратавала цябе. І той адразу пачаў бачыць і пайшоў за Ісусам па дарозе.

Chapter 11

11:1  Калі наблізіліся да Ерусаліма, да Віфагіі і Віфаніі, да гары Аліўнай, Ісус пасылае двух вучняў Сваіх

11:2  і кажа ім: ідзеце ў селішча, што проста перад вамі; уваходзячы ў яго, адразу знойдзеце маладога асла, на якога ніхто зь людзей не садзіўся; адвяжэце яго, прывядзеце;

11:3  і калі вам хто скажа: "Што гэта вы робіце?", адказвайце, што ён патрэбен Госпаду; і адразу пашле яго сюды.

11:4  Яны пайшлі, і знайшлі маладога асла, прывязанага каля варот пры дарозе, і адвязалі яго.

11:5  І некаторыя, што стаялі там, казалі ім: што робіце? навошта адвязваеце асьляня?

11:6  Яны адказвалі ім, як наказаў Ісус; і тыя адпусьцілі іх.

11:7  І прывялі да Ісуса асьляня, і ўсклалі на яго адзеньне сваё; Ісус сеў на яго.

11:8  А многія пасьцілалі адзеньне сваё на дарозе, а іншыя рэзалі вецьце з дрэваў і пасьцілалі на дарозе.

11:9  І тыя, што ішлі паперадзе і сьледам, усклікалі: асанна! дабраславёны Той, Хто ідзе ў імя Гасподняе!

11:10  дабраславёнае царства айца нашага Давіда, што ідзе ў імя Гасподняе! асанна ў вышынях!

11:11  І ўвайшоў Ісус у Ерусалім і ў храм; і агледзеўшы ўсё, як што час ужо быў позьні, выйшаў у Віфанію з дванаццацьцю.

11:12  На другі дзень, калі яны выйшлі зь Віфаніі, Ён схацеў есьці;

11:13  і, угледзеўшы здалёку смакоўніцу, пакрытую лісьцем, пайшоў, ці ня знойдзе чаго на ёй; але, падышоўшы да яе, нічога не знайшоў, апрача лісьця, бо яшчэ ня час быў зьбіраць смоквы.

11:14  І сказаў ёй Ісус: ад сёньня хай ніхто зь цябе ня есьць плоду вавек. І чулі гэта вучні Ягоныя.

11:15  Прыйшлі ў Ерусалім. Ісус, увайшоўшы ў храм, пачаў выганяць прадаўцоў і пакупцоў у храме; і сталы мяняйлаў і ўслоны прадаўцоў галубоў абярнуў;

11:16  і не дазваляў, каб хто пранёс праз храм якую-небудзь рэч.

11:17  І вучыў іх, кажучы: ці ж не напісана: ёдом Мой домам малітвы назавецца для ўсіх народаўё? - а вы зрабілі зь яго логва разбойнікаў.

11:18  Пачулі гэта кніжнікі і першасьвятары і шукалі, як бы загубіць Яго; бо баяліся Яго, таму што ўвесь люд зьдзіўляўся з вучэньня Ягонага.

11:19  А калі настаў вечар, Ён выйшаў з горада.

11:20  Раніцай, праходзячы міма, убачылі, што смакоўніца засохла да кораня.

11:21  І, прыгадаўшы, Пётр кажа Яму: Равьві! паглядзі, смакоўніца, якую Ты пракляў, усохла.

11:22  Ісус, адказваючы, кажа ім:

11:23  майце веру Божую. Бо праўду кажу вам: калі хто скажа гары гэтай: ёпадыміся і кінься ў мораё, і не засумняваецца ў сэрцы сваім, а паверыць, што збудзецца паводле словаў ягоных, - будзе яму, што ні скажа.

11:24  Таму кажу вам: усё, чаго ні будзеце прасіць у малітве, верце, што атрымаеце, - і будзе вам.

11:25  І калі стаіце на малітве, даруйце, калі што маеце на каго, каб і Айцец ваш нябесны дараваў вам грахі вашыя;

11:26  калі ж не даруеце, дык і Айцец ваш нябесны не даруе вам грахоў вашых.

11:27  Прыйшлі зноў у Ерусалім. І калі Ён хадзіў у храме, падышлі да Яго першасьвятары і старэйшыны

11:28  і казалі Яму: якою ўладаю Ты гэта робіш? і хто Табе даў уладу рабіць гэта?

11:29  Ісус сказаў ім у адказ: папытаюся і Я ў вас адно, адказвайце Мне, тады і Я скажу вам, якою ўладаю гэта раблю:

11:30  хрышчэньне Янава зь нябёсаў было, ці ад людзей? адказвайце Мне.

11:31  Яны ж разважалі паміж сабою: калі скажам "зь нябёсаў" - дык Ён скажа: "чаму ж вы не паверылі яму?"

11:32  а сказаць: "ад людзей", - баяліся народу; бо ўсе лічылі, што Ян сапраўды быў прарок.

11:33  І сказалі ў адказ Ісусу: ня ведаем. Тады Ісус сказаў ім у адказ: і Я не скажу вам, якою ўладаю гэта раблю.

Chapter 12

12:1  І пачаў гаварыць ім прытчамі: нейкі чалавек насадзіў вінаграднік, і абгарадзіў мурам, і выкапаў чавільню, і збудаваў вежу, і, аддаўшы яго вінаградарам, адлучыўся.

12:2  І паслаў у свой час да вінаградараў слугу - узяць у вінаградараў пладоў зь вінаградніка;

12:3  а яны, схапіўшы яго, білі і прагналі ні з чым.

12:4  Зноў паслаў да іх другога слугу; і таму камянямі разьбілі галаву і адпусьцілі яго з ганьбаю.

12:5  І зноў іншага паслаў: і таго забілі; і многіх іншых то білі, то забівалі.

12:6  І маючы яшчэ аднаго сына, любаснага яму, напасьледак паслаў і яго да іх, кажучы: пасаромеюцца сына майго.

12:7  Але вінаградары сказалі адзін аднаму: гэта спадкаемец; хадзем, заб’ем яго, і спадчына будзе нашая.

12:8  І схапіўшы яго, забілі і выкінулі прэч зь вінаградніка.

12:9  Што ж зробіць гаспадар вінаградніка? Прыйдзе і пакарае сьмерцю вінаградараў, і аддасьць вінаграднік іншым.

12:10  Няўжо вы ня чыталі гэтага ў Пісаньні: "камень, які адкінулі будаўнікі, той самы зрабіўся каменем кутнім:

12:11  гэта - ад Госпада, і ёсьць дзіўна ў вачах нашых"?

12:12  І памыкаліся схапіць Яго, але збаяліся люду; бо зразумелі, што пра іх сказаў прытчу; і пакінуўшы Яго, адышлі.

12:13  І пасылаюць да Яго некаторых фарысэяў і ірадыян, каб падлавіць Яго на слове.

12:14  А яны, прыйшоўшы, кажуць Яму: Настаўнік! мы ведаем, што Ты справядлівы і не стараешся дагадзіць каму-небудзь, бо не глядзіш ні на якія абліччы, а шчыра шляху Божаму вучыш; ці дазваляецца даваць падатак кесару, ці не? ці даваць нам, ці не даваць?

12:15  Але Ён, ведаючы іхнюю крывадушнасьць, сказаў ім: што спакушаеце Мяне? прынясеце Мне дынар, каб Мне бачыць яго.

12:16  Яны прынесьлі. Тады кажа ім: чыя гэта выява і надпіс? яны сказалі Яму: кесаравыя.

12:17  Ісус сказаў ім у адказ: аддавайце кесаравае кесару, а Божае Богу. І зьдзіўляліся зь Яго.

12:18  Потым прыйшлі да Яго садукеі, якія кажуць, што няма ўваскрэсеньня, і спыталіся ў Яго, кажучы:

12:19  Настаўнік! Майсей напісаў нам: "калі ў каго памрэ брат і пакіне жонку, а дзяцей не пакіне, дык брат ягоны хай возьме жонк у ягоную і адродзіць семя брату свайму".

12:20  Было сем братоў: першы ўзяў жонку, і паміраючы, не пакінуў дзяцей;

12:21  узяў яе другі, і памёр, і ён не пакінуў дзяцей; гэтак сама і трэйці.

12:22  Бралі яе за сябе сямёра, і не пакінулі дзяцей. Пасьля ўсіх памерла і жонка.

12:23  Дык вось ва ўваскрэсеньні, калі ўваскрэснуць, каму зь іх будзе яна за жонку? бо сямёра яе мелі за жонку.

12:24  Ісус сказаў ім у адказ: ці не праз гэта ўпадаеце вы ў памылку, ня ведаючы Пісаньняў, ні сілы Божай?

12:25  бо, калі зь мёртвых уваскрэснуць, ня будуць ні жаніцца, ні замуж выходзіць, а будуць, як анёлы на нябёсах.

12:26  А пра мёртвых, што яны ўваскрэснуць, хіба ня чыталі вы ў кнізе Майсеевай, калі Бог пры купіне сказаў яму: "Я Бог Абрагама і Бог Ісаака, і Бог Якава"?

12:27  Бог ня ёсьць Бог мёртвых, а Бог жывых. Дык вось вы дужа памыляецеся.

12:28  Адзін кніжнік, чуючы іхнія спрэчкі і бачачы, што Ісус хораша ім адказваў, падышоў і спытаўся ў Яго: якая першая з усіх запаведзяў?

12:29  Ісус адказваў яму: першая з усіх запаведзяў: "слухай, Ізраіль! Гасподзь Бог наш ёсьць Гасподзь адзіны;

12:30  і палюбі Госпада Бога твайго ўсім сэрцам тваім, і ўсёю душою тваёю, і ўсім разуменьнем тваім, і ўсёю моцаю тваёю": вось, першая запаведзь!

12:31  Другая падобная да яе: "палюбі блізкага твайго, як самога сябе"; іншае запаведзі большае за гэтыя няма.

12:32  Кніжнік сказаў Яму: Настаўнік! добра, праўду сказаў Ты, што адзін ёсьць Бог і няма іншага, апрача Яго;

12:33  і любіць Яго ўсім сэрцам, і ўсім розумам, і ўсёю душою, і ўсёю моцаю, і любіць блізкага, як самога сябе, ёсьць больш за ўсе ўсеспаленьні і ахвяры.

12:34  Ісус, бачачы, што ён разумна адказваў, сказаў яму: недалёка ты ад Царства Божага. Пасьля таго ніхто ўжо не адважваўся пытацца ў Яго.

12:35  Вучачы далей у храме, Ісус казаў: як кажуць кніжнікі, што Хрыстос ёсьць сын Давідаў?

12:36  Бо сам Давід сказаў у Духу Сьвятым: "сказаў Гасподзь Госпаду майму: сядзі праваруч Мяне, пакуль пакладу ворагаў Тваіх у падножжа ног Тваіх".

12:37  Дык вось сам Давід называе Яго Госпадам: як жа Ён сын Яму? І безьліч люду Яго слухалі з асалодаю.

12:38  І казаў ім у вучэньні Сваім: асьцерагайцеся кніжнікаў, якія любяць хадзіць у доўгім адзеньні і вітаньні на сходах народных,

12:39  сядзець наперадзе ў сынагогах і ляжаць на першым месцы на гасьцінах;

12:40  гэтыя, што пажыраюць дамы ўдовіныя і напаказ доўга моляцца, прымуць найцяжэйшую асуду.

12:41  І сеў Ісус насупроць скарбонкі, і глядзеў, як люд кладзе грошы ў скарбонку. Многія багатыя клалі памногу.

12:42  А прыйшоўшы, адна бедная ўдава паклала дзьве лепты, што складае кадрант.

12:43  Паклікаўшы вучняў Сваіх, сказаў ім: праўду кажу вам, што гэтая бедная ўдава паклала болей за ўсіх, што клалі ў скарбонку;

12:44  бо ўсе клалі ад лішку свайго, а яна ад нястачы сваёй паклала ўсё, што мела, увесь пражытак свой.

Chapter 13

13:1  І калі выходзіў Ён з храма, кажа Яму адзін вучань Ягоны: Настаўнік! паглядзі, якія камяні і якія будынкі!

13:2  Ісус сказаў яму ў адказ: бачыш гэтыя вялікія будынкі? усё гэта будзе разбурана, так што не застанецца тут каменя на камені.

13:3  І калі Ён сядзеў на гары Аліўнай насупраць храма, пыталіся ў Яго асобна Пётр і Якаў, і Ян і Андрэй:

13:4  скажы нам, калі гэта будзе, і якая прыкмета, калі ўсё гэта павінна стацца?

13:5  Адказваючы ім, Ісус пачаў гаварыць: глядзеце, каб хто вас ня ўвёў у зман;

13:6  бо многія прыйдуць пад імем Маім, і будуць казаць, што гэта Я, і многіх увядуць у зман.

13:7  А як пачуеце пра войны і пра ваенныя чуткі, не жахайцеся: бо павінна тое быць: але гэта яшчэ не канец.

13:8  Бо паўстане народ на народ, і царства на царства; і будуць землятрусы па месцах, і будуць галады і смуты. Гэта пачатак хвароб.

13:9  Але вы зважайце на сябе: бо вас будуць выдаваць у судзілішчы, і біць у сынагогах, і перад валадарамі і царамі паставяць вас за Мяне, на сьведчаньне перад імі.

13:10  І ўсім народам наперад павінна быць абвешчана Дабравесьце.

13:11  Калі ж павядуць выдаваць вас, ня турбуйцеся загадзя, што вам сказаць, і не абдумвайце; а што дадзена будзе вам у тую часіну, тое і кажэце, бо ня вы будзеце гаварыць, а Дух Сьвяты.

13:12  І выдасьць брат брата на сьмерць, і бацька дзяцей; і паўстануць дзеці на бацькоў і заб’юць іх.

13:13  І будзеце зьненавіджаныя ўсімі за імя Маё; а хто перацерпіць да канца, уратуецца.

13:14  А калі ўгледзіце брыдоту спусташэньня, пра якую сказана праз прарока Данііла, якая паўстане, дзе ня трэба, - хто чытае, хай разумее, - тады хто будзе ў Юдэі, хай уцякаюць у горы;

13:15  а хто на даху, той ня сыходзь у дом і не ўваходзь узяць што-небудзь з дому свайго;

13:16  і хто ў полі, не вяртайся назад узяць вопратку сваю.

13:17  Гора цяжарным і тым, што кормяць грудзьмі ў тыя дні.

13:18  Малецеся, каб ня сталіся ўцёкі вашыя зімою.

13:19  Бо ў тыя дні будзе такі смутак, якога ня было ад пачатку стварэньня, якое ўчыніў Бог, нават да сёньня, і ня будзе.

13:20  І калі б Гасподзь не скараціў тых дзён, дык не ўратавалася б ніякая плоць; але дзеля выбраных, якіх Ён выбраў, скароціць тыя дні.

13:21  Тады, калі хто вам скажа: "вось, тут Хрыстосё, альбо: ёвунь, там", - ня верце.

13:22  Бо паўстануць ілжэхрысты ды ілжэпрарокі, і дадуць азнакі і цуды, каб увесьці ў зман, калі магчыма, і выбраных.

13:23  А вы зважайце. Вось, Я наперад сказаў вам усё.

13:24  Але ў тыя дні, пасьля смутку таго сонца памеркне, і месяц ня дасць сьвятла свайго;

13:25  і зоркі спадуць зь неба, і сілы нябесныя пахіснуцца.

13:26  Тады ўбачаць Сына Чалавечага, Які будзе ісьці на аблоках у сіле моцнай і ў славе.

13:27  І тады Ён пашле анёлаў Сваіх і зьбярэ выбраных Сваіх ад чатырох вятроў, ад краю зямлі і да краю неба.

13:28  Ад смакоўніцы вазьмеце падабенства: калі гольле ейнае ўжо мякчэе і пускае лісьце, дык ведайце, што блізка лета;

13:29  так і вы, калі ўбачыце, што збываецца тое, ведайце, што блізка, пры дзьвярах.

13:30  Праўду кажу вам: ня міне род гэты, як усё тое будзе.

13:31  Неба і зямля мінуцца, а словы Мае ня мінуць.

13:32  А пра дзень той або гадзіну ніхто ня ведае, ні анёлы нябесныя, ні Сын, а толькі Айцец.

13:33  Глядзеце, чувайце, малецеся; бо ня ведаеце, калі настане час гэты.

13:34  Падобна на тое, як калі б хто, ідучы ў дарогу і пакідаючы дом свой, даў слугам сваім уладу, і кожнаму сваю працу, і загадаў брамніку чуваць.

13:35  Дык чувайце ж; бо ня ведаеце, калі прыйдзе гаспадар дома, увечары, ці апоўначы, ці пры пеўнях, ці нараніцу;

13:36  каб, прыйшоўшы зьнянацку, не застаў вас у сьне.

13:37  А што вам кажу, кажу ўсім: чувайце.

Chapter 14

14:1  Праз два дні мелася быць сьвята Пасхі і праснакоў; і намышлялі першасьвятары і кніжнікі, як бы ўзяць Яго хітрасьцю і забіць;

14:2  але казалі: толькі ня ў сьвята, каб ня сталася абурэньня ў народзе.

14:3  І калі быў Ён у Віфаніі, у доме Сымона пракажонага, і ляжаў, - прыйшла жанчына з алавастравай пасудзінай міра з нарду чыстага, каштоўнага, і, разьбіўшы пасудзіну, паліла Яму на галаву.

14:4  А некаторыя абурыліся і казалі паміж сабою: навошта гэтае марнатраўства міра?

14:5  бо можна было прадаць яго больш, чым за трыста дынараў, і раздаць убогім. І дакаралі яе.

14:6  Але Ісус сказаў: пакіньце яе; што яе бянтэжыце? яна добры ўчынак зрабіла дзеля Мяне.

14:7  Бо заўсёды ўбогіх маеце пры сабе, і калі захочаце, можаце ім дабрачыніць; а Мяне не заўсёды маеце.

14:8  Яна зрабіла, што магла: загадзя памазала Цела Маё на пахаваньне.

14:9  Праўду кажу вам: дзе ні будзе абвешчана Дабравесьце гэтае ў цэлым сьвеце, сказана будзе ў памяць пра яе, і пра тое, што зрабіла яна.

14:10  І пайшоў Юда Іскарыёт, адзін з дванаццацёх, да першасьвятароў, каб выдаць Яго ім.

14:11  А яны, пачуўшы, узрадаваліся і абяцаліся даць яму срэбранікі. І ён намышляў, як бы ў зручны час выдаць Яго.

14:12  У першы дзень праснакоў, калі калолі пасхальнае ягня , кажуць Яму вучні Ягоныя: дзе хочаш есьці пасху? мы пойдзем і прыгатуем.

14:13  І пасылае двух вучняў Сваіх і кажа ім: ідзеце ў горад: і сустрэнецца вам чалавек, які нясьціме збанок вады: пойдзеце сьледам за ім,

14:14  і куды ён увойдзе, скажэце гаспадару дома таго: "Настаўнік кажа: дзе пакой, у якім бы Мне есьці пасху з вучнямі Маімі?".

14:15  І ён пакажа вам сьвятліцу вялікую, засланую, гатовую; там прыгатуеце нам.

14:16  І пайшлі вучні ягоныя, і прыйшлі ў горад, і знайшлі, як сказаў ім; і прыгатавалі пасху.

14:17  Калі зьвечарэла, Ён прыходзіць з дванаццацьцю.

14:18  І калі яны ляжалі і елі, Ісус сказаў: праўду кажу вам, адзін з вас, які есьць са Мною, выдасьць Мяне.

14:19  Яны засмуціліся і пачалі казаць Яму, адзін за адным: ці ня я? І другі: ці ня я?

14:20  А Ён сказаў ім у адказ: адзін з дванаццацёх, што мачае са Мною ў місцы.

14:21  Бо Сын Чалавечы ідзе, як пісана пра Яго; але гора таму чалавеку, якім Сын Чалавечы выдаецца: лепей было б таму чалавеку не радзіцца.

14:22  І калі яны елі, Ісус, узяўшы хлеб, дабраславіў, паламаў, даў ім і сказаў: прымеце, ежце; гэта Цела Маё.

14:23  І ўзяўшы чару, падзякаваўшы, падаў ім; і пілі зь яе ўсе.

14:24  І сказаў ім: гэта Кроў Мая новага запавету, за многіх праліваная.

14:25  Праўду кажу вам: Я ўжо ня буду піць ад плоду лазы вінаграднае да таго дня, калі буду піць новае віно ў Царстве Божым.

14:26  І засьпяваўшы пайшлі на гару Аліўную.

14:27  І кажа ім Ісус: усе вы запаняверыцеся ўва Мне ў гэтую ноч: бо напісана: "паражу пастыра, і расьсеюцца авечкі",

14:28  а пасьля ўваскрэсеньня Майго Я запабягу вас у Галілеі.

14:29  Пётр сказаў Яму: калі і ўсе запаняверацца, дык ня я.

14:30  І кажа яму Ісус: праўду кажу табе, што ты сёньня, гэтае ночы, перш чым двойчы засьпявае певень, тройчы адрачэшся ад Мяне.

14:31  Але ён яшчэ больш настойліва казаў: хоць бы прыпала мне і памерці з Табою, не адракуся ад Цябе. Тое самае і ўсе казалі.

14:32  Прыйшлі ў селішча, якое называлася Гефсіманія: і Ён сказаў вучням Сваім: пасядзеце тут, пакуль Я памалюся.

14:33  І ўзяў з Сабою Пятра, Якава і Яна; і пачаў смуткаваць і журыцца.

14:34  І сказаў ім: душа Мая смуткуе да сьмерці; пабудзьце тут, і чувайце.

14:35  І, адышоўшы крыху, упаў на зямлю і маліўся, каб, калі можна, мінула Яго гадзіна гэтая;

14:36  і казаў: Авва Войча! усё магчыма Табе; пранясі чару гэтую міма Мяне; але не чаго Я хачу, а чаго Ты.

14:37  Вяртаецца і знаходзіць, што яны сьпяць; кажа Пятру: Сымоне! ты сьпіш? ня мог ты чуваць аднае гадзіны?

14:38  чувайце і малецеся, каб не паддацца спакусе: дух бадзёры, а плоць нядужая.

14:39  І зноў адышоўшы маліўся, сказаўшы тое самае слова.

14:40  І вярнуўшыся, зноў знайшоў, што яны сьпяць: бо ў іх вочы ацяжэлі; і яны ня ведалі, што яму адказаць.

14:41  І прыходзіць трэйці раз і кажа ім: вы ўсё яшчэ сьпіце і спачываеце? годзе; настала гадзіна; вось, аддаецца Сын Чалавечы ў рукі грэшнікам;

14:42  устаньце, хадзем: вось наблізіўся той, хто выдае Мяне.

14:43  І адразу, як Ён яшчэ гаварыў, прыходзіць Юда, адзін з дванаццацёх, і зь ім мноства людзей зь мечамі і каламі, ад першасьвятароў і кніжнікаў і старэйшын.

14:44  А хто выдаваў Яго, даў ім знак, кажучы: каго я пацалую, Той і ёсьць; вазьмеце Яго, і вядзеце пільна.

14:45  І прыйшоўшы, адразу падышоў да Яго і кажа: Равьві, Равьві! І пацалаваў Яго.

14:46  А яны ўсклалі на Яго рукі свае і ўзялі Яго.

14:47  А адзін з тых, што стаялі тут, дастаў меч, ударыў раба першасьвятаровага і адсек яму вуха.

14:48  Тады Ісус сказаў ім: як на грабежніка выйшлі вы зь мечамі і каламі, каб узяць Мяне;

14:49  кожны дзень бываў Я з вамі ў храме і вучыў, і вы не ўзялі мяне; але хай збудуцца Пісаньні.

14:50  Тады, пакінуўшы Яго, усе паўцякалі.

14:51  Адзін хлопец, захінуўшыся па голым целе пакрывалам, ішоў сьледам за Ім; і воіны схапілі яго.

14:52  Але ён, пакінуўшы пакрывала, голы ўцёк ад іх.

14:53  І прывялі Ісуса да першасьвятара; і сабраліся да яго ўсе першасьвятары і старэйшыны і кніжнікі.

14:54  Пётр зводдаль ішоў сьледам за Ім, нават усярэдзіну двара першасьвятаровага; і сядзеў са службітамі, і грэўся каля вагню.

14:55  А першасьвятары і ўвесь сынедрыён шукалі сьведчаньня на Ісуса, каб аддаць яго сьмерці, і не знаходзілі.

14:56  Бо многія сьведчылі ілжыва на Яго, але сьведчаньні гэтыя ня былі дастатковыя.

14:57  І некаторыя, устаўшы, сьведчылі ілжыва супроць яго; казалі:

14:58  мы чулі, як Ён казаў: "Я разбуру храм гэты рукатворны і праз тры дні ўзьвяду другі, нерукатворны".

14:59  Але і такое сьведчаньне іхняе ня было дастатковае.

14:60  Тады першасьвятар стаў пасярэдзіне і спытаўся ў Ісуса: што Ты нічога не адказваеш? што яны супроць Цябе сьведчаць?

14:61  Але Ён маўчаў і не адказваў нічога. Зноў першасьвятар спытаўся ў Яго і сказаў Яму: ці Ты Хрыстос, Сын Дабраславёнага?

14:62  Ісус сказаў: Я; і вы ўгледзіце Сына Чалавечага, Які сядзіць праваруч сілы і ідзе на аблоках нябесных.

14:63  Тады першасьвятар, разадраўшы адзеньне сваё, сказаў: навошта нам яшчэ сьведкі?

14:64  вы чулі блюзьнерства; як вам здаецца? А яны ўсе прызналі Яго вінаватым да сьмерці.

14:65  І некаторыя пачалі пляваць на Яго і, закрываючы твар Яму, біць Яго і казаць Яму: прароч. І слугі білі Яго па шчоках.

14:66  Калі Пётр быў на дварэ ўнізе, прыйшла адна служанка першасьвятаровая

14:67  і, убачыўшы Пятра, што ён грэецца, і ўгледзеўшы яго, сказала: і ты быў зь Ісусам Назаранінам.

14:68  Але ён адрокся, сказаўшы: ня ведаю і не разумею, што ты кажаш. І выйшаў на пярэдні двор; і засьпяваў певень.

14:69  Служанка, убачыўшы яго зноў, пачала казаць тым, што стаялі тут: гэты зь іх.

14:70  Ён зноў адрокся. Крыху пазьней тыя, што стаялі тут, зноў пачалі гаварыць Пятру: і праўда, ты зь іх; бо ты Галілеянін, і гаворка твая падобная.

14:71  А ён пачаў прысягаць і бажыцца: ня ведаю Чалавека гэтага, пра Якога кажаце.

14:72  Тады певень засьпяваў другі раз. І ўспомніў Пётр слова, сказанае яму Ісусам: "перш чым певень засьпявае двойчы, тройчы адрачэшся ад Мяне". І заплакаў.

Chapter 15

15:1  І адразу раніцай першасьвятары з старэйшынамі і кніжнікамі і ўвесь сынедрыён зрабілі нараду і, зьвязаўшы Ісуса, завялі і перадалі Пілату.

15:2  Пілат спытаўся ў Яго: Ты Цар Юдэйскі? А Ён сказаў яму ў адказ: ты кажаш.

15:3  І першасьвятары вінавацілі Яго ў многім.

15:4  А Пілат зноў спытаўся ў Яго: Ты нічога не адказваеш? бачыш, як многа супроць Цябе скаргаў.

15:5  Але Ісус і на гэта нічога не адказваў, так што Пілат зьдзіўляўся.

15:6  А на кожнае сьвята ён адпускаў ім аднаго вязьня, за якога прасілі.

15:7  Тады быў у кайданах нейкі Варава, са сваімі саўдзельнікамі, якія падчас бунту ўчынілі забойства.

15:8  І люд пачаў крычаць і прасіць у Пілата таго, што ён заўсёды рабіў ім.

15:9  Ён сказаў ім у адказ: ці хочаце, адпушчу вам Цара Юдэйскага?

15:10  Бо ведаў, што першасьвятары выдалі Яго з зайздрасьці.

15:11  Але першасьвятары падбухторылі людзей прасіць , каб адпусьціў ім лепей Вараву.

15:12  Пілат, адказваючы, зноў сказаў ім: а што хочаце, каб я зрабіў з Тым, Якога вы называеце Царом Юдэйскім?

15:13  Яны зноў закрычалі: укрыжуй Яго!

15:14  Пілат сказаў ім: якое ж ліха ўчыніў Ён? Але яны яшчэ мацней закрычалі: укрыжуй Яго!

15:15  Тады Пілат, хочучы дагадзіць людзям, адпусьціў ім Вараву, а Ісуса, бічаваўшы, аддаў на крыжаваньне.

15:16  А воіны завялі Яго ўсярэдзіну двара, гэта значыцца, у прэторыю, і сабралі цэлы полк;

15:17  і апранулі Яго ў пурпуру і, сплёўшы цярновы вянок, усклалі на Яго;

15:18  і пачалі вітаць Яго: радуйся, Цару Юдэйскі!

15:19  І білі яго па галаве кіем, і плявалі на Яго і, кленчачы, кланяліся Яму.

15:20  А калі насьмяяліся зь Яго, зьнялі зь Яго пурпуру, адзелі Яго ў Ягонае адзеньне і павялі Яго, каб крыжаваць Яго.

15:21  І прымусілі праходжага нейкага Кірынеяніна Сымона, бацьку Аляксандравага і Руфавага, які ішоў з поля, несьці крыж Ягоны.

15:22  І прывялі Яго на месца Галгофу, што азначае: "месца чарапоў".

15:23  І давалі яму піць віно зь сьмірнаю; але Ён ня ўзяў.

15:24  Тыя, што ўкрыжавалі Яго, дзялілі вопратку Ягоную, кідаючы жэрабя, каму што ўзяць.

15:25  Была гадзіна трэйцяя, і ўкрыжавалі Яго.

15:26  І быў надпіс віны Яго: Цар Юдэйскі.

15:27  Зь Ім укрыжавалі двух разбойнікаў, аднаго з правага, другога зь левага боку ад Яго.

15:28  І збылося слова Пісаньня: "і да зладзеяў залічаны".

15:29  Тыя, што праходзілі міма, зьневажалі Яго, ківаючы галовамі сваімі і кажучы: э! Той, Хто храм разбурае і за тры дні будуе!

15:30  уратуй Сябе Самога і сыйдзі з крыжа.

15:31  Падобна і першасьвятары з кніжнікамі, насьміхаючыся, казалі адзін аднаму: іншых ратаваў, а Сябе ня можа ўратаваць!

15:32  Хрыстос, Сын Ізраілеў, хай сыйдзе цяпер з крыжа, каб мы бачылі, і ўверуем. І ўкрыжаваныя зь Ім ганілі Яго.

15:33  А на шостай гадзіне настала цемра па ўсёй зямлі аж да гадзіны дзявятай.

15:34  На дзявятай гадзіне ўскрыкнуў Ісус моцным голасам: "Элоі, ілоі! ламма савахфані!", што азначае: "Божа, Божа Мой! чаму Ты Мяне пакінуў?".

15:35  Некаторыя, што стаялі тут, пачуўшы, казалі: вось, Ільлю кліча.

15:36  А адзін пабег, набраў у губку воцату і, насадзіўшы на кій, даваў Яму піць, кажучы: чакайце, паглядзім, ці прыйдзе Ільля зьняць Яго.

15:37  А Ісус, ускрыкнуўшы моцна, выпусьціў дух.

15:38  І завеса ў храме разадралася напалам, зьверху данізу.

15:39  Сотнік, які стаяў насупраць Яго, убачыўшы, што Ён, так ускрыкнуўшы, выпусьціў дух, сказаў: сапраўды Чалавек Гэты быў Сын Божы.

15:40  Былі тут і жанчыны, якія глядзелі здалёк; сярод іх была і Марыя Магдаліна, і Марыя, маці Якава меншага і Ясіі, і Саломія,

15:41  якія і тады, як Ён быў у Галілеі, ішлі сьледам за Ім і служылі Яму, і іншыя многія, што разам зь Ім прыйшлі ў Ерусалім.

15:42  І як ужо зьвечарэла, бо была пятніца, гэта значыць - перадсубоцьце,

15:43  прыйшоў Язэп з Арымафеі, знакаміты сябра рады, які і сам чакаў Царства Божага, адважыўся ўвайсьці да Пілата і прасіў Цела Ісусавага.

15:44  Пілат зьдзівіўся, што Ён ужо памёр; і паклікаўшы сотніка, спытаўся ў яго: ці даўно памёр?

15:45  І даведаўшыся ад сотніка, аддаў Цела Язэпу.

15:46  Ён, купіўшы палатно і зьняўшы Яго, ахінуў палатнінаю і паклаў у магіле, якая была высечана ў скале; і прываліў камень да магільных дзьвярэй.

15:47  А Марыя Магдаліна і Марыя Ясіева глядзелі, дзе Яго клалі.

Chapter 16

16:1  Як прайшла субота, Марыя Магдаліна і Марыя Якаўлева і Саломія купілі пахошчаў, каб ісьці - намасьціць Яго.

16:2  І даволі рана, у першы дзень тыдня, прыходзяць да магілы, на ўзыходзе сонца,

16:3  і гавораць паміж сабою: хто адваліць нам камень ад магільных дзьвярэй?

16:4  І зірнуўшы, бачаць, што камень адвалены; а ён быў досыць вялікі.

16:5  І ўвайшоўшы ў магілу, убачылі юнака, які сядзеў з правага боку, адзетага ў белыя шаты: і жахнуліся.

16:6  А ён кажа ім: не жахайцеся. Ісуса шукаеце Назараніна, укрыжаванага; Ён уваскрэс, Яго няма тут. Вось месца, дзе Ён быў пакладзены.

16:7  Але ідзеце, накажэце вучням Ягоным і Пятру, што Ён запабегне вас у Галілеі; там Яго ўгледзіце, як Ён сказаў вам.

16:8  І выйшаўшы, пабеглі ад магілы; іх апанаваў жах, і нікому нічога не сказалі, бо баяліся.

16:9  Уваскрэснуўшы рана ў першы дзень тыдня, Ісус зьявіўся спачатку Марыі Магдаліне, зь якое быў выгнаў сем дэманаў.

16:10  Яна пайшла і абвясьціла тым, што былі зь Ім, што плакалі і галасілі;

16:11  але яны, пачуўшы, што Ён жывы, і яна бачыла Яго, - не паверылі.

16:12  Пасьля гэтага зьявіўся ў іншым вобразе двум зь іх на дарозе, калі яны ішлі ў селішча.

16:13  І тыя, вярнуўшыся, абвясьцілі астатнім; але і ім не паверылі.

16:14  Нарэшце зьявіўся самім адзінаццацём, калі яны ляжалі на вячэры , і дакараў іх за няверства і жорсткасьць сэрца, што не паверылі тым, якія бачылі Яго ўваскрэслага.

16:15  І сказаў ім: ідзеце па ўсім сьвеце і абвяшчайце Дабравесьце ўсяму стварэньню.

16:16  Хто будзе верыць і хрысьціцца, выратаваны будзе; а хто ня будзе верыць, асуджаны будзе.

16:17  Тым, што ўверуюць, дадзены будуць гэтыя азнакі: імем Маім будуць выганяць нячыстых, будуць гаварыць новымі мовамі;

16:18  будуць браць зьмей; і калі што сьмертагубнае вып’юць, не зашкодзіць ім; ускладуць рукі на хворых, і яны будуць здаровыя.

16:19  І так Гасподзь, пасьля гутаркі зь імі, узьнёсься на неба і сеў праваруч Бога.

16:20  А яны пайшлі і прапаведавалі ўсюды, пры Гасподнім садзеяньні і падмацаваньні слова наступнымі азнакамі. Амін.