Bela - Luke

Chapter 1

1:1  Як ужо многія пачалі складаць аповесьці пра добра вядомыя сярод нас падзеі,

1:2  як пераказалі нам тое ўсе, хто з самага пачатку быў сьведкамі і слугамі Слова,

1:3  дык надумаўся і я, рупліва дасьледаваўшы ўсё з пачатку, па парадку апісаць табе, глыбокашаноўны Феафіле,

1:4  каб ты ўведаў цьвёрдую аснову таго вучэньня, у якім быў настаўлены.

1:5  У дні Ірада, цара Юдэйскага, быў сьвятар з Авіевай чаргі, імем Захар, і жонка ягоная з роду Ааронавага, імя ейнае Элізабэта.

1:6  Абое яны былі праведныя перад Богам, жывучы паводле ўсіх запаведзяў і ўстанаўленьняў Гасподніх беспахібна.

1:7  У іх ня было дзяцей, бо Элізабэта была няплодная, і абое былі ўжо ў сталым веку.

1:8  Аднаго разу, калі ён у парадку сваёй чаргі служыў перад Богам,

1:9  па жэрабі, як заведзена было ў сьвятароў, прыпала яму ўвайсьці ў храм Гасподні кадзіць,

1:10  а ўсё мноства людзей малілася звонку ў часе каджэньня,

1:11  тады зьявіўся яму анёл Гасподні, стоячы па правы бок да ахвярніка кадзільнага,

1:12  і Захар, убачыўшы яго, сумеўся, і страх агарнуў яго.

1:13  Анёл жа сказаў яму: ня бойся, Захар, бо пачута малітва твая, і жонка твая Элізабета народзіць табе сына, і дасі яму імя Ян;

1:14  і будзе табе радасьць і весялосьць, і многія нараджэньню ягонаму ўзрадуюцца;

1:15  бо ён вялікі будзе перад Госпадам; ня будзе піць віна і сікеру, і Духам Сьвятым прасякнецца яшчэ ад улоньня маці сваёй;

1:16  і многіх з-паміж сыноў Ізраілевых наверне да Госпада Бога іхняга;

1:17  і пройдзе перад імі ў духу і ў сіле Ільлі, каб вярнуць сэрцы бацькоў дзецям, і непакорлівым лад думак праведнікаў, каб зьявіць Госпаду народ падрыхтаваны.

1:18  І сказаў Захар анёлу: па чым я пазнаю гэта? бо я стары, і жонка мая ў сталым веку.

1:19  Анёл сказаў яму ў адказ: я Гаўрыіл, стаю перад Богам, і пасланы гаварыць з табою і паведаміць табе гэта;

1:20  і вось ты будзеш маўчаць і ня зможаш гаварыць да таго дня, калі гэта збудзецца, за тое, што ты не паверыў словам маім, якія спраўдзяцца ў свой час.

1:21  Тым часам люд чакаў Захара і зьдзіўляўся, што ён марудзіў у храме.

1:22  А ён, выйшаўшы, ня мог гаварыць да іх; і яны зразумелі, што ён бачыў уяву ў храме; і ён рабіў ім знакі і заставаўся нямы.

1:23  А як скончыліся дні службы ягонай, вярнуўся ў дом свой.

1:24  Пасьля гэтых дзён зачала Элізабэта, жонка ягоная, і таілася пяць месяцаў, і казала:

1:25  так учыніў мне Гасподзь у дні тыя, калі паглядзеў на мяне, каб зьняць зь мяне ганьбу сярод людзей.

1:26  А на шостым месяцы пасланы быў анёл Гаўрыіл ад Бога ў горад Галілейскі, які называўся Назарэт,

1:27  да Дзевы, заручанай з мужам, імем Язэп, з дому Давідавага; а імя ў Дзевы: Марыя.

1:28  Анёл, увайшоўшы да Яе, сказаў: радуйся, Дабрадатная! Гасподзь з Табою; дабраславёная Ты сярод жанчын.

1:29  А Яна, угледзеўшы яго, сумелася ад словаў ягоных і разважала, што б гэта было за вітаньне.

1:30  І сказаў Ёй анёл: ня бойся, Марыя, бо Ты здабыла мілату ў Бога;

1:31  і вось, зачнеш ва ўлоньні, і народзіш Сына, і дасі Яму імя: Ісус;

1:32  Ён будзе вялікі і будзе названы Сынам Усявышняга; і дасьць Яму Гасподзь Бог пасад Давіда, бацькі Ягонага;

1:33  і будзе валадарыць над домам Якава вечна, і Царству Ягонаму ня будзе канца.

1:34  А Марыя сказала анёлу: як будзе гэта, калі Я мужа ня знаю?

1:35  Анёл сказаў Ёй у адказ: Дух Сьвяты сыйдзе на Цябе, і сіла Усявышняга ахіне Цябе; таму і народжанае Сьвятое назавецца Сынам Божым;

1:36  вось, і Элізабэта, сваячка Твая, называная няплоднаю, і яна зачала сына ў старасьці сваёй, і ёй ужо шосты месяц;

1:37  бо ў Бога не застанецца бясьсілым ніякае слова.

1:38  Тады Марыя сказала: вось, раба Гасподняя; хай будзе Мне паводле слова твайго. І адышоў ад Яе анёл.

1:39  І ўстаўшы, Марыя ў дні тыя, пасьпяшалася ў нагорную краіну, у горад Юдаў,

1:40  і ўвайшла ў дом Захара, і прывітала Элізабэту.

1:41  Калі Элізабэта пачула вітаньне Марыіна, варухнулася дзіцятка ў чэраве ў яе; і Элізабэта напоўнілася Духам Сьвятым,

1:42  і ўсклікнула моцным голасам, і сказала: Дабраславёная Ты сярод жанчын, і дабраславёны плод улоньня Твайго!

1:43  І адкуль гэта мне, што прыйшла Маці Госпада майго да мяне?

1:44  Бо калі голас вітаньня Твайго дайшоў да слыху майго, варухнулася дзіцятка радасна ў чэраве маім.

1:45  і дабрашчасная Тая, Якая паверыла, бо збудзецца сказанае Ёй ад Госпада.

1:46  І сказала Марыя: праслаўляе душа Мая Госпада,

1:47  і ўзрадаваўся дух мой у Богу, Збаўцы Маім,

1:48  што дагледзеў Ён пакорлівасьць рабы Сваёй; бо ад сёньня будуць шчасьціць Мяне ўсе роды,

1:49  бо ўчыніў Мне веліч Магутны і сьвятое імя Ягонае,

1:50  і ласка Ягоная ў роды родаў да тых, што баяцца Яго;

1:51  зьявіў сілу рукі Сваёй; расьсеяў тых, што заносяцца думкамі сэрца свайго;

1:52  скінуў моцных з тронаў, і ўзвысіў пакорлівых;

1:53  галодных напоўніў дабром, а багатых пусьціў ані з чым;

1:54  прыгарнуў Ізраіля, слугу Свайго, памятаючы пра міласэрнасьць;

1:55  як казаў бацькам нашым, Абрагаму і семені ягонаму давеку.

1:56  А Марыя прабыла зь ёю каля трох месяцаў і вярнулася ў дом Свой.

1:57  А Элізабэце прысьпеў час радзіць, і яна нарадзіла сына.

1:58  І пачулі суседзі і родзічы ейныя, што прасьцёр Гасподзь ласку Сваю над ёю, і радаваліся зь ёю.

1:59  На восьмы дзень прыйшлі абрэзаць дзіця, і хацелі назваць яго імем бацькі ягонага, Захарам.

1:60  На гэта маці ягоная сказала: не; а назваць яго Янам.

1:61  І сказалі ёй: нікога няма ў радзіне тваёй, хто б называўся гэтым імем.

1:62  І пыталіся знакамі ў бацькі ягонага, як бы ён хацеў назваць яго.

1:63  Ён папрасіў дошчачку і напісаў: Ян імя яму. І ўсе зьдзівіліся.

1:64  І адразу разамкнуліся вусны ягоныя і язык ягоны, і ён загаварыў, славячы Бога.

1:65  І быў страх на ўсіх, што жылі вакол іх; і расказвалі пра ўсё гэта па ўсёй нагорнай краіне Юдэйскай.

1:66  Усе, хто чуў, паклалі гэта ў сэрца сваё і казалі: што будзе зь дзіцятка гэтага? І рука Гасподняя была зь ім.

1:67  І Захар, бацька Ягоны, напоўніўся Духам Сьвятым і прарочыў, кажучы:

1:68  Дабраславёны Гасподзь Бог Ізраілеў, што наведаў народ Свой і даў ратунак яму,

1:69  і паслаў моцнага выратавальніка нам, нашчадка Давіда, слугі Свайго,

1:70  як узьвясьціў вуснамі былых ад веку сьвятых прарокаў Сваіх,

1:71  што ўратуе нас ад ворагаў нашых; і ад рукі ўсіх ненавісьнікаў нашых;

1:72  учыніць міласэрнасьць бацькам нашым і ўспомніць сьвятую дамову Сваю,

1:73  прысягу, якою прысягаў Ён Абрагаму, бацьку нашаму, даць нам,

1:74  каб бяз страху, пасьля збавеньня ад рук ворагаў нашых,

1:75  мы служылі Яму ў сьвятасьці і праўдзе перад Ім ва ўсе дні жыцьця нашага.

1:76  А ты, дзіця, назавешся прарокам Усявышняга, бо ідзеш перад абліччам Госпада — падрыхтаваць шляхі Яму,

1:77  каб разумеў народ Ягоны ратунак у дараваньні грахоў іхніх,

1:78  праз шчырую міласэрнасьць Бога нашага, якой наведаў нас Усход з вышыні,

1:79  прасьвятліць тых, што сядзяць у цемры і цяні сьмяротным, скіраваць ногі нашыя на шлях міру.

1:80  А дзіця расло і мацавалася духам, і заставалася ў пустынях да дня зьяўленьня свайго Ізраілю.

Chapter 2

2:1  У тыя дні выйшаў ад кесара Аўгуста загад зрабіць перапіс па ўсёй зямлі.

2:2  Гэты перапіс быў першы ў праўленьне Квірынія Сірыяй.

2:3  І пайшлі ўсе запісвацца, кожны ў свой горад.

2:4  Пайшоў таксама і Язэп з Галілеі, з горада Назарэта, у Юдэю, у горад Давідаў, называны Віфляемам, бо ён быў з дому і роду Давідавага,

2:5  запісацца з Марыяю, заручанаю яму жонкай, якая была цяжарная.

2:6  Калі ж былі яны там, настаў час радзіць Ёй;

2:7  і нарадзіла Сына Свайго першынца, і спавіла Яго, і паклала яго ў ясьлі, бо ня было ім месца ў гасьцініцы.

2:8  У той краіне былі на полі пастухі, якія трымалі начную варту каля статку свайго.

2:9  Раптам зьявіўся ім анёл Гасподні, і слава Гасподняя апраменіла іх; і спалохаліся страхам вялікім.

2:10  І сказаў ім анёл: ня бойцеся; я ўзьвяшчаю вам вялікую радасьць, якая будзе ўсім людзям:

2:11  бо сёньня нарадзіўся вам у горадзе Давідавым Збаўца, Які ёсьць Хрыстос Гасподзь;

2:12  і вось вам знак: вы знойдзеце Дзіця ў пялюшках, Яно ляжыць у ясьлях.

2:13  І раптоўна зьявілася з анёлам шматлікае войска нябеснае, славячы Бога і заклікаючы:

2:14  слава ў вышынях Богу, і на зямлі мір, і ў людзях добрая воля.

2:15  Калі анёлы адыйшлі ад іх на неба, пастухі сказалі адзін аднаму: хадзем у Віфляем і паглядзім, што там сталася, пра што абвясьціў нам Гасподзь.

2:16  І пасьпяшаўшыся, прыйшлі, і знайшлі Марыю і Язэпа, і Дзіцятка, Якое ляжала ў ясьлях.

2:17  А ўбачыўшы, расказалі пра тое, што было абвешчана ім пра Дзіцятка Гэтае.

2:18  І ўсе, хто чуў, дзівавалі з таго, што расказвалі ім пастухі.

2:19  А Марыя прымала ўсе словы гэтыя, складаючы ў сэрцы Сваім.

2:20  І вярнуліся пастухі, славячы і хвалячы Бога за ўсё тое, што чулі і бачылі, як ім сказана было.

2:21  Як прайшло восем дзён, калі трэба было абрэзаць Дзіцятка , далі яму імя Ісус, названае анёлам раней зачацьця Ягонага ва ўлоньні.

2:22  А калі споўніліся дні ачышчэньня іхняга паводле закону Майсеевага, прынесьлі Яго ў Ерусалім, каб явіць Госпаду,

2:23  як прадпісана ў законе Гасподнім, каб усякае дзіцятка мужчынскага полу, якое размыкае ўлоньне, было прысьвечана Госпаду;

2:24  і каб прынесьлі ў ахвяру, паводле сказанага ў законе Гасподнім, дзьве галубкі альбо два птушаняты галубіныя.

2:25  Тады быў у Ерусаліме чалавек, імем Сымон. Ён быў муж праведны і пабожны, чакаў суцяшэньня Ізраілевага; і Дух Сьвяты быў на ім.

2:26  Яму было прадказана Духам Сьвятым, што ён ня ўбачыць сьмерці, пакуль ня ўбачыць Хрыста Гасподняга.

2:27  І прыйшоў ён па натхненьні ў храм. І калі бацькі прынесьлі Дзіцятка Ісуса, каб выканаць над Ім законны абрад,

2:28  ён узяў Яго на рукі, праславіў Бога і сказаў:

2:29  сёньня адпускаеш раба Твайго, Уладыка, паводле слова Твайго, зь мірам;

2:30  бо бачылі вочы мае збавеньне Тваё,

2:31  якое Ты ўгатаваў перад абліччам усіх народаў,

2:32  сьвятло на асьвятленьне язычнікаў, і славу народу Твайго Ізраіля.

2:33  А Язэп і Маці Ягоная дзівавалі ад сказанага пра Яго.

2:34  І дабраславіў іх Сымон, і сказаў Марыі, Маці Ягонай: вось, ляжыць Гэты на ўпадак і на ўзвышэньне многіх у Ізраілі і на азнаку нязгодаў,

2:35  і Табе Самой зброя пратне душу, каб адкрыліся помыслы многіх сэрцаў.

2:36  І была таксама Ганна прарочыца, дачка Фануілава, з роду Асіравага, якая дажыла да глыбокай старасьці, пражыўшы з мужам ад дзявоцтва свайго сем гадоў,

2:37  удава гадоў васьмідзесяці чатырох, якая не адыходзіла ад храма, постам і малітваю служачы Богу дзень і ноч.

2:38  І яна, у тую самую гадзіну падышоўшы, славіла Госпада і казала пра Яго ўсім, хто чакаў ратунку ў Ерусаліме.

2:39  І калі яны зрабілі ўсё паводле закону Гасподняга, вярнуліся ў Галілею, у горад свой Назарэт.

2:40  А Дзіця расло і мацавалася духам, напаўняючыся мудрасьцю; і мілата Божая была на Ім.

2:41  Кожны год бацькі Ягоныя хадзілі ў Ерусалім на сьвята Пасхі.

2:42  І калі Яму было дванаццаць гадоў, прыйшлі яны таксама як звычайна ў Ерусалім на сьвята;

2:43  калі ж, пасьля заканчэньня дзён сьвята , вярталіся, застаўся Хлопчык Ісус у Ерусаліме; і не заўважылі таго Язэп і Маці Ягоная;

2:44  але думалі, што Ён ідзе зь іншымі; прайшоўшы ж дзённы шлях, пачалі шукаць Яго сярод родзічаў і знаёмых;

2:45  і не знайшоўшы Яго, вярнуліся ў Ерусалім, шукаючы Яго.

2:46  Праз тры дні знайшлі яго ў храме, сядзеў сярод настаўнікаў, слухаў іх і распытваў іх;

2:47  усе, хто слухаў Яго, зьдзіўляліся з розуму і адказаў Ягоных.

2:48  І ўбачыўшы Яго, зьдзівіліся; і Маці ягоная сказала Яму: Дзіця! што Ты зрабіў з намі? вось, бацька Твой і Я зь вялікаю скрухаю шукалі Цябе.

2:49  Ён сказаў ім: навошта было вам шукаць Мяне? ці вы ня ведалі, што Я павінен быць у тым, што належыць Айцу Майму?

2:50  Але яны не зразумелі сказаных Ім словаў.

2:51  І Ён пайшоў зь імі і прыйшоў у Назарэт; і быў у паслушэнстве ім. І Маці Ягоная захоўвала ўсе словы гэтыя ў сэрцы Сваім.

2:52  А Ісус мацаваўся ў мудрасьці і росьце і ў любові ў Бога і людзей.

Chapter 3

3:1  А ў пятнаццаты год праўленьня Тыверыя кесара, калі Понцій Пілат начальнічаў у Юдэі, Ірад быў тэтрархам у Галілеі, Піліп, брат ягоны, — тэтрархам у Ітурэі і Траханіцкай вобласьці, а Лісаній — тэтрархам у Авілінеі,

3:2  пры першасьвятарах Ганьне і Каяфе, быў голас Божы да Яна, сына Захара, у пустыні.

3:3  І ён пайшоў па ўсіх навакольлях Ярдана, прапаведуючы хрышчэньне пакаяньня на дараваньне грахоў,

3:4  як напісана ў кнізе слоў прарока Ісаі, які кажа: "голас таго, хто кліча ў пустыні: падрыхуйце шлях Госпаду, простымі зрабеце сьцежкі Яму;

3:5  кожны дол хай напоўніцца, і кожная гара і пагорак хай абнізяцца, крывізны выпрастуюцца, і няроўныя дарогі зробяцца гладкімі;

3:6  і ўбачыць кожная плоць ратунак Божы".

3:7  Ян люду, што прыходзіў хрысьціцца ў яго, казаў: выродзьдзе яхідніна? хто намовіў вас уцякаць ад будучага гневу?

3:8  прынясеце ж плады годныя пакаяньня, і ня думайце гаварыць самі сабе: "бацька ў нас Абрагам"; бо кажу вам, што Бог можа з камянёў гэтых узьвесьці дзяцей Абрагаму;

3:9  ужо і сякера пры корані дрэваў ляжыць: бо ўсякае дрэва, якое ня родзіць добрага плоду, сьсякаюць і кідаюць у вагонь.

3:10  І пыталіся ў яго людзі: што ж нам рабіць?

3:11  Ён сказаў ім у адказ: у каго дзьве адзежыны, той дай таму, хто ня мае; і ў каго ёсьць ежа, рабі тое самае.

3:12  Прыйшлі і мытнікі хрысьціцца і сказалі яму: Настаўнік! што нам рабіць?

3:13  Ён адказваў ім: нічога не патрабуйце больш вызначанага вам.

3:14  Пыталіся ў яго таксама і воі: а нам што рабіць? І сказаў ім: нікога ня крыўдзіце, не паклёпнічайце, і задавольвайцеся сваёй платай.

3:15  А калі люд быў у чаканьні, і ўсе думалі ў сэрцах сваіх пра Яна, ці ня Хрыстос ён,

3:16  Ян усім адказваў: я хрышчу вас вадою, але ідзе Мацнейшы за мяне, у Якога я няварты разьвязаць рэмень на абутку; Ён будзе хрысьціць вас Духам Сьвятым і вагнём;

3:17  гарфа Ягоная ў руцэ Ягонай, і ён ачысьціць гумно Сваё і зьбярэ пшаніцу ў засекі Свае, а салому спаліць вагнём непагасным.

3:18  Шмат чаго іншага зьвеставаў ён народу, павучаючы яго.

3:19  А Ірад тэтрарх, дакараны ім за Ірадыяду, жонку братавую, і за ўсё, што зрабіў Ірад благога,

3:20  дадаў да ўсяго іншага і тое, што ўвязьніў Яна ў цямніцу.

3:21  А калі ахрысьціўся ўвесь народ, і Ісус, ахрысьціўшыся, маліўся, — адчынілася неба,

3:22  і Дух Сьвяты сышоў на Яго ў цялесным вобразе, як голуб, і быў голас зь нябёсаў, які прамовіў: Ты Сын Мой любасны; Цябе Я ўпадабаў!

3:23  Ісус, пачынаючы Сваё служэньне , быў гадоў трыццаці, і быў, як думалі, сын Язэпаў, Іліеў,

3:24  Мататаў, Левіінаў, Мэлхіеў, Янаеў, Язэпаў,

3:25  Мататыеў, Амосаў, Навумаў, Ясьлімаў, Нагееў.

3:26  Маатаў, Мататыеў, Сэмяіеў, Язэпаў, Юдаў,

3:27  Ёананаў, Рысаеў, Зарававэлеў, Салатыілеў, Нірыеў,

3:28  Мэлхіеў, Аддзіеў, Касамаў, Ілмадамаў, Іраў,

3:29  Ёсіеў, Іліезэраў, Ёрымаў, Мататаў, Лявіінаў,

3:30  Сымонаў, Юдаў, Язэпаў, Ёнанаў, Іліякімаў,

3:31  Мэлеаеў, Маінанаў, Мататаеў, Натанаў, Давідаў,

3:32  Ясэеў, Авідаў, Ваозаў, Салмонаў, Наасонаў,

3:33  Амінадаваў, Арамаў, Ісромаў, Фарэсаў, Юдаў,

3:34  Якаваў, Ісакаў, Абрагамаў, Тараў, Нахораў,

3:35  Сэрухаў, Рагаваў, Фалекаў, Івераў, Салаў,

3:36  Каінанаў, Арфаксадаў, Сімаў, Ноеў, Ламэхаў,

3:37  Матусалаў, Інохаў, Ярэдаў, Малелеілаў, Каінанаў,

3:38  Іносаў, Сітаў, Адамаў, Божы.

Chapter 4

4:1  Ісус, поўны Духа Сьвятога, вярнуўся ад Ярдана і паведзены быў Духам у пустыню;

4:2  там сорак дзён Ён быў спакушаны д’яблам і нічога ня еў у гэтыя дні; а як прайшлі яны, напасьледак захацеў есьці.

4:3  І сказаў Яму д’ябал: калі Ты Сын Божы, дык загадай гэтаму каменю зрабіцца хлебам.

4:4  Ісус сказаў яму ў адказ: напісана, што "ня хлебам адным будзе жыць чалавек, а ўсякім словам Божым".

4:5  І ўзьвёўшы Яго на высокую гару, д’ябал паказаў Яму ўсе царствы сусьвету ў імгненьне часу,

4:6  і сказаў Яму д’ябал: табе дам уладу над ўсімі гэтымі царствамі і славу іх, бо яна аддадзена мне, і я, каму хачу, даю яе;

4:7  і вось, калі Ты паклонішся мне, дык усё будзе Тваё.

4:8  Ісус сказаў яму ў адказ: адыйдзі ад Мяне, сатана; напісана: "Госпаду Богу пакланяйся і Яму аднаму служы".

4:9  І павёў Яго ў Ерусалім, і паставіў Яго на крыле храма, і сказаў Яму: калі Ты Сын Божы, кінься адгэтуль уніз;

4:10  бо напісана: "анёлам Сваім накажа пра Цябе захаваць Цябе";

4:11  і: "на руках панясуць Цябе, каб не спатыкнуўся Ты аб камень нагою Тваёю".

4:12  Ісус сказаў яму ў адказ: сказана: "не спакушай Госпада Бога Твайго".

4:13  І закончыўшы ўсё спакушэньне, д’ябал адышоў ад Яго да часу.

4:14  І вярнуўся Ісус у сіле духу ў Галілею; і разьнесьліся чуткі пра Яго па ўсёй навакольнай краіне.

4:15  Ён вучыў у сынагогах іхніх, і ўсе Яго ўслаўлялі.

4:16  І прыйшоў у Назарэт, дзе быў выхаваны, і ўвайшоў, па звычаі Сваім, у дзень суботні ў сынагогу, і ўстаў чытаць.

4:17  Яму падалі кнігу прарока Ісаі; і Ён, разгарнуўшы кнігу, знайшоў месца, дзе было напісана:

4:18  "Дух Гасподні на Мне; бо Ён памазаў Мяне зьвеставаць убогім і паслаў Мяне ацаляць зламаных сэрцам, прапаведаваць палонным вызваленьне, сьляпым празарэньне, адпусьціць спакутаваных на свабоду,

4:19  абвяшчаць год Гасподняга спрыяньня".

4:20  І загарнуўшы кнігу і аддаўшы слузе, сеў; і вочы ўсіх у сынагозе былі скіраваныя на Яго.

4:21  І Ён пачаў гаварыць да іх: сёньня спраўдзілася пісаньне гэтае, чутае вамі.

4:22  І ўсе засьведчылі Яму гэта, і дзівавалі са словаў мілаты, якія зыходзілі з вуснаў Ягоных, і казалі: ці не Язэпаў гэта сын?

4:23  Ён сказаў ім: вядома, вы скажаце Мне прыказку: лекару! ацалі самога сябе; зрабі і тут, у Тваёй бацькаўшчыне, тое, што, мы чулі, было ў Капернауме.

4:24  І сказаў: праўду кажу вам: ніякі прарок ня прымаецца ў сваёй бацькаўшчыне;

4:25  па праўдзе кажу вам: шмат удоваў было ў Ізраілі ў дні Ільлі, калі замкнута было неба тры гады і шэсьць месяцаў, так што зрабіўся вялікі голад па ўсёй зямлі;

4:26  і да ніводнай зь іх ня быў пасланы Ільля, а толькі да ўдавы ў Сарэпту Сідонскую;

4:27  шмат таксама было пракажоных у Ізраілі за прарока Ялісея, і ніводзін зь іх не ачысьціўся, апрача Нэемана Сірыяніна.

4:28  Пачуўшы гэта, усе ў сынагозе напоўніліся гневам;

4:29  і ўстаўшы, выгналі Яго прэч з горада і павялі на вяршыню гары, на якой горад іхні быў пабудаваны, каб скінуць Яго;

4:30  але Ён, прайшоўшы сярод іх, пайшоў.

4:31  І прыйшоў у Капернаум, горад Галілейскі, і вучыў іх у дні суботнія.

4:32  І зьдзіўляліся з вучэньня Ягонага, бо слова Ягонае было з уладаю.

4:33  Быў у сынагозе чалавек, які меў у сабе духа дэмана нячыстага, і той закрычаў зычным голасам:

4:34  кінь; што Табе да нас, Ісусе Назаранін? Ты прыйшоў загубіць нас; ведаю Цябе, Хто Ты, — Сьвяты Божы.

4:35  Ісус загразіў яму, сказаўшы: замоўкні і выйдзі зь яго. І дэман, паваліўшы таго пасярэдзіне сынагогі , выйшаў зь яго, ані не пашкодзіўшы яму.

4:36  І напала на ўсіх жудасьць, і разважалі паміж сабою; што гэта азначае, што Ён з уладаю і сілаю загадвае нячыстым духам, і яны выходзяць?

4:37  І разьнеслася чутка пра Яго па ўсіх навакольных мясьцінах.

4:38  Выйшаўшы з сынагогі, Ён увайшоў у дом Сымонаў; а Сымонава цешча была апанаваная моцнай гарачкаю; і прасілі Яго за яе.

4:39  Падышоўшы да яе, Ён загразіў гарачцы; і пакінула яе. Яна адразу ўстала і слугавала ім.

4:40  А як заходзіла сонца, усе, хто меў хворых на розныя хваробы, прыводзілі іх да Яго; і Ён, ускладаючы на кожнага рукі, ацаляў іх.

4:41  Выходзілі таксама і дэманы з многіх з крыкам і казалі: Ты Хрыстос, Сын Божы. А Ён забараняў ім расказваць, што яны ведаюць, што Ён Хрыстос.

4:42  А як настаў дзень, Ён выйшаў з дому, пайшоў у пустэльную мясьціну, і людзі шукалі Яго і, прыйшоўшы да Яго, затрымлівалі Яго, каб ня сыходзіў ад іх.

4:43  Але Ён сказаў ім: і іншым гарадам зьвеставаць Я павінен Царства Божае, бо на тое Я пасланы.

4:44  І прапаведаваў у сынагогах Галілейскіх.

Chapter 5

5:1  Аднойчы, калі люд ціснуўся да Яго, каб чуць слова Божае, а Ён стаяў каля возера Генісарэцкага,

5:2  убачыў Ён дзьве лодкі, якія стаялі на возеры; а рыбакі, выйшаўшы зь іх, вымывалі мярэжы.

5:3  Увайшоўшы ў адну лодку, якая была Сымонава, Ён прасіў яго адплыць крыху ад берагу, і сеўшы, вучыў людзей з лодкі.

5:4  А калі перастаў вучыць, сказаў Сымону: адплыві на глыбокае, і закіньце мярэжы свае для лову.

5:5  Сымон сказаў Яму ў адказ: Настаўнік! мы працавалі ўсю ноч і нічога не злавілі; але па слове Тваім закінем мярэжу.

5:6  Зрабіўшы гэта, яны злавілі вялікае мноства рыбы, і нават мярэжа ў іх рвалася.

5:7  І далі знак супольнікам, якія былі ў другой лодцы, каб прыйшлі пасобіць ім, і прыйшлі, і напоўнілі абедзьве лодкі, так што яны пачалі тануць.

5:8  Убачыўшы гэта, Сымон Пётр прыпаў да каленяў Ісуса і сказаў: выйдзі ад мяне, Госпадзе! бо я чалавек грэшны.

5:9  Бо жах агарнуў яго і ўсіх, хто быў зь Ім, ад гэтага ўлову рыбы, імі злоўленае;

5:10  таксама і Якава і Яна; сыноў Зэвядзеевых, якія былі супольнікамі Сымону. І сказаў Сымону Ісус: ня бойся; ад сёньня будзеш лавіць людзей.

5:11  І выцягнуўшы абедзьве лодкі на бераг, пакінулі ўсё і пайшлі сьледам за Ім.

5:12  Калі Ісус быў у адным горадзе, прыйшоў чалавек увесь у праказе і, убачыўшы Ісуса, упаў ніцма, молячы Яго і кажучы: Госпадзе! калі хочаш, можаш мяне ачысьціць.

5:13  Ён працягнуў руку, дакрануўся да яго і сказаў: хачу, ачысьціся. І адразу праказа сышла зь яго.

5:14  І Ён загадаў яму нікому не расказваць, а пайсьці паказацца сьвятару і прынесьці ахвяру за ачышчэньне сваё, як загадаў Майсей, на сьведчаньне ім.

5:15  Але тым болей шырыліся чуткі пра Яго, і вялікае мноства людзей сьцякалася да Яго — слухаць і ацаляцца ў Яго ад хваробаў сваіх.

5:16  А Ён адыходзіў у пустэльныя мясьціны і маліўся.

5:17  Аднаго дня, калі Ён вучыў, і сядзелі тут фарысэі і законьнікі, якія прыйшлі з усіх мясцовасьцяў Галілеі і Юдэі і зь Ерусаліма, і сіла Гасподняя зьяўлалася ў ацаленьні хворых ,

5:18  вось, прынесьлі нейкія на пасьцелі чалавека, які быў паралізаваны, і спрабавалі ўнесьці яго ў дом і пакласьці перад Ісусам;

5:19  і не знайшоўшы дзе пранесьці яго, з прычыны люднасьці, залезьлі на дах дома і праз дах апусьцілі яго з пасьцельлю на сярэдзіну перад Ісусам.

5:20  І Ён, бачачы веру іхную, сказаў чалавеку таму: даруюцца табе грахі твае.

5:21  Кніжнікі і фарысэі пачалі разважаць, кажучы: хто гэта, Які блюзьнерыць? хто можа дараваць грахі, апрача аднаго Бога?

5:22  Ісус, зразумеўшы намыслы іхнія, сказаў ім у адказ: што намышляеце ў сэрцах вашых?

5:23  што лягчэй сказаць: "даруюцца табе грахі твае", альбо сказаць: "устань і хадзі"?

5:24  але каб вы ведалі, што Сын Чалавечы мае ўладу на зямлі дараваць грахі, — сказаў Ён паралізаванаму: табе кажу: устань, вазьмі пасьцель тваю і ідзі ў дом твой.

5:25  І той адразу ўстаў перад імі, узяў, на чым ляжаў, і пайшоў у дом свой, славячы Бога.

5:26  І жах агарнуў усіх, і славілі Бога; і, поўныя страху, казалі: дзівосныя дзеі бачылі мы сёньня.

5:27  Пасьля гэтага Ісус выйшаў і ўбачыў мытніка, якога звалі Лявій, які сядзеў каля мытні, і кажа яму: ідзі за Мною.

5:28  І ён, пакінуўшы ўсё, устаў і пайшоў за Ім.

5:29  І зрабіў Яму Лявій у доме сваім бяседу вялікую; і там было мноства мытнікаў і іншых, якія ляжалі зь імі.

5:30  А кніжнікі і фарысэі наракалі і казалі вучням Ягоным: навошта вы ясьце і п’яце з мытнікамі і грэшнікамі?

5:31  А Ісус сказаў ім у адказ: не здаровыя маюць патрэбу ў лекары, а хворыя;

5:32  Я прыйшоў заклікаць ня праведнікаў, а грэшнікаў да пакаяньня.

5:33  А яны сказалі Яму: чаму вучні Янавыя посьцяць часта і ўзносяць малітвы, таксама і фарысэйскія, а Твае ядуць і п’юць?

5:34  Ён сказаў ім: ці можаце прымусіць сыноў харомаў шлюбных пасьціцца, калі зь імі малады?

5:35  але прыйдуць дні, калі адымецца ў іх малады, і тады будуць пасьціцца у тыя дні.

5:36  Пры гэтым сказаў ім прытчу: ніхто ня прышывае латку да старой адзежыны, ададраўшы ад новай адзежыны; а інакш і новую падзярэ, і да старой не падыдзе латка ад новай.

5:37  І ніхто ня ўлівае маладога віна ў мяхі старыя; а інакш маладое віно парве мяхі, і само выцеча, і мяхі прападуць;

5:38  а маладое віно трэба ўліваць у мяхі новыя; тады зьберажэцца і тое і другое.

5:39  І ніхто, піўшы старое віно, не захоча адразу маладога; бо кажа: старое лепшае.

Chapter 6

6:1  У суботу, першую пасьля другога дня Пасхі, давялося Яму праходзіць засеянымі палямі, і вучні Ягоныя зрывалі калосьсе і елі, расьціраючы рукамі.

6:2  А некаторыя фарысэі сказалі ім: навошта вы робіце тое, чаго нельга рабіць у суботу?

6:3  Ісус ім сказаў у адказ: хіба вы ня чыталі, што зрабіў Давід, калі згаладаўся сам і тыя, што былі зь ім?

6:4  як ён увайшоў у дом Божы, узяў пакладныя хлябы, якіх нельга было есьці нікому, апрача адных сьвятароў, і еў, і даў тым, што былі зь ім?

6:5  І сказаў ім: Сын Чалавечы ёсьць гаспадар і суботы.

6:6  А давялося і ў другую суботу ўвайсьці Яму ў сынагогу і вучыць. Там быў чалавек, у якога правая рука была сухая.

6:7  А кніжнікі і фарысэі сачылі за Ім, ці не ацаліць у суботу, каб знайсьці абвінавачаньне супроць Яго.

6:8  Але Ён, ведаючы намыслы іхнія, сказаў чалавеку з сухою рукою: устань і выступі на сярэдзіну. І той устаў і выступіў.

6:9  Тады сказаў ім Ісус: спытаюся Я ў вас: што трэба рабіць у суботу? дабро ці зло? выратаваць душу, ці загубіць? Яны маўчалі.

6:10  І паглядзеўшы на іх усіх, сказаў таму чалавеку: падай руку тваю. Той так і зрабіў: і стала рука ў яго здаровая, як другая.

6:11  А яны дайшлі да шаленства і раіліся паміж сабою, што б ім зрабіць зь Ісусам.

6:12  У тыя дні ўзыйшоў Ён на гару памаліцца і прабыў усю ноч, молячыся Богу.

6:13  А як разьвіднела, паклікаў вучняў Сваіх і выбраў зь іх дванаццаць, якіх і назваў апосталамі:

6:14  Сымона, якога назваў Пятрам, і Андрэя, брата ягонага, Якава і Яна, Піліпа і Барталамея,

6:15  Мацьвея і Тамаша, Якава Алфеевага і Сымона, называнага Зілотам,

6:16  Юду Якаўлевага і Юду Іскарыёта, які потым стаўся прадажнікам.

6:17  І сыйшоў зь імі, стаў Ён на роўным месцы, і мноства вучняў Ягоных, і мноства люду з усёй Юдэі і зь Ерусаліма, і з прыморскіх мясьцінаў Тырскіх і Сідонскіх,

6:18  якія прыйшлі паслухаць Яго і ацаліцца ад хваробаў сваіх, таксама і тыя, што пакутавалі ад нячыстых духаў; і ацаляліся.

6:19  І ўвесь люд імкнуўся дакрануцца да Яго, бо ад Яго зыходзіла сіла і ацаляла ўсіх.

6:20  І Ён, узьвёўшы вочы Свае на вучняў Сваіх, казаў: дабрашчасныя ўбогія духам, бо ваша ёсьць Царства Божае.

6:21  Дабрашчасныя галодныя сёньня, бо насыціцеся. Дабрашчасныя, хто плача сёньня, бо засьмеяцеся.

6:22  Дабрашчасныя вы, калі зьненавідзяць вас людзі і калі адлучаць вас і будуць зьневажаць і зьняславяць імя вашае, як ганебнае, за Сына Чалавечага.

6:23  Радуйцеся ў той дзень і весялецеся, бо вялікая вам узнагарода на нябёсах. Так рабілі з прарокамі бацькі іхнія.

6:24  Але гора вам, багатыя! бо вы ўжо атрымалі сваё суцяшэньне.

6:25  Гора вам, перанасычаныя сёньня! бо спрагнеце з голаду. Гора вам, хто сьмяецца сёньня! бо заплачаце і загалосіце.

6:26  Гора вам, калі ўсе людзі будуць гаварыць пра вас добра, бо так рабілі зь ілжывымі прарокамі бацькі іхнія.

6:27  А вам, хто слухае, кажу: любеце ворагаў вашых, рабеце дабро ненавісьнікам вашым,

6:28  дабраслаўляйце кляцьбітоў вашых, і малецеся за напасьнікоў вашых.

6:29  Таму, хто ўдарыў цябе па шчацэ, падстаў і другую; і таму, хто адбірае ў цябе верхнюю вопратку, не заважай узяць і кашулю.

6:30  Кожнаму, хто просіць у цябе, давай, і з таго, хто ўзяў тваё, ня зысквай назад.

6:31  І як хочаце, каб з вамі рабілі людзі, так і вы рабеце зь імі.

6:32  І калі любіце тых, хто любіць вас, якая вам за тое падзяка?

6:33  І калі чыніце дабро тым, хто вам чыніць дабро, якая вам за тое падзяка? бо і грэшнікі тое самае чыняць.

6:34  І калі пазычаеце тым, ад каго спадзеяцеся зыскаць назад, якая вам за тое падзяка? бо і грэшнікі пазычаюць грэшнікам, каб спагнаць гэтулькі сама.

6:35  А вы любеце ворагаў вашых, і дабрачыньце, і пазычайце, не чакаючы нічога; і будзе вам узнагарода вялікая, і будзеце сынамі Ўсявышняга; бо Ён добры і да няўдзячных і да ліхіх.

6:36  Дык вось, будзьце міласэрныя, як і Айцец ваш міласэрны.

6:37  Ня судзеце, і ня будзеце суджаныя; не асуджайце, і ня будзеце асуджаныя; даруйце, і дараваныя будзеце;

6:38  давайце, і дасца вам: мераю добраю, утрэсенаю, умятаю і перапоўненаю адсыплюць вам ва ўлоньне ваша; бо якою мераю мерыце, такою самаю адмерыцца і вам.

6:39  Сказаў таксама ім прытчу: ці можа сьляпы вадзіць сьляпога? ці не абодва ўпадуць у яму?

6:40  Вучань ня бывае вышэй за свайго настаўніка; але, удасканаліўшыся, будзе кожны, як настаўнік ягоны.

6:41  Што ты глядзіш на парушынку ў воку брата твайго, а калоды ў сваім воку не адчуваеш?

6:42  Альбо, як можаш сказаць брату твайму: "браце! дай, я выму парушынку з вока твайго", калі сам ня бачыш калоды ў сваім воку! Крывадушнік! вымі сьпярша калоду са свайго вока, і тады ўбачыш, як выняць парушынку з вока брата твайго.

6:43  Няма добрага дрэва, якое б радзіла благі плод; і няма благога дрэва, якое б радзіла плод добры.

6:44  Бо ўсякае дрэва пазнаецца з плоду ягонага; бо ня зьбіраюць смокваў зь цярноўніку, і ня зьбіраюць вінаграду з хмызьняку.

6:45  Добры чалавек з добрага скарбу сэрца свайго выносіць добрае, а ліхі чалавек зь ліхога скарбу сэрца свайго выносіць ліхое; бо ад лішніцы сэрца маўляюць вусны ягоныя.

6:46  Што вы клічаце Мяне: "Госпадзе! Госпадзе!" і ня робіце таго, што Я кажу?

6:47  Кожны, хто прыходзіць да Мяне і слухае словы Мае і выконвае іх, скажу вам, на каго падобны:

6:48  ён падобны на чалавека, што будуе дом, які капаў, паглыбіўся і заклаў падмурак на камені, таму, калі сталася паводка, і вада націснула на гэты дом, дык не магла пахіснуць яго, бо ён пастаўлены быў на камені.

6:49  А хто слухае і ня выконвае, падобны на чалавека, які пабудаваў дом на зямлі без падмурка, які, калі націснула на яго вада, адразу абваліўся; і разбурэньне дома гэтага было вялікае.

Chapter 7

7:1  Калі Ён скончыў усе словы Свае люду, які слухаў, дык увайшоў у Капернаум.

7:2  У аднаго сотніка слуга, якім ён даражыў, быў хворы пры сьмерці.

7:3  Пачуўшы пра Ісуса, ён паслаў да Яго юдэйскіх старэйшынаў прасіць Яго, каб прыйшоў ацаліць слугу ягонага.

7:4  І яны, прыйшоўшы да Ісуса, прасілі Яго моцна, кажучы: ён варты, каб Ты зрабіў дзеля яго гэта,

7:5  бо ён любіць народ наш і збудаваў нам сынагогу.

7:6  Ісус пайшоў зь імі. І калі Ён недалёка ўжо быў ад дома, сотнік прыслаў да Яго сяброў сказаць Яму: ня турбуйся, Госпадзе, бо я ня варты, каб Ты ўвайшоў пад мой дах;

7:7  таму і сябе самога не палічыў я вартым прыйсьці да Цябе; але скажы слова, і паправіцца слуга мой;

7:8  бо я і падуладны чалавек, але, маючы ў сябе ў падначаленьні вояў, кажу аднаму: "ідзі", і ідзе; і другому: "прыйдзі", і прыходзіць; і слузе майму: "зрабі тое", і робіць.

7:9  Пачуўшы гэта, Ісус зьдзівіўся яму і, павярнуўшыся, сказаў народу, які ішоў за Ім: кажу вам, што і ў Ізраілі не знайшоў Я такое веры.

7:10  Пасланцы, вярнуўшыся ў дом, знайшлі хворага слугу здаровым.

7:11  Пасьля гэтага Ісус пайшоў у горад, які называўся Наін, і зь Ім ішлі многія вучні Ягоныя і мноства людзей.

7:12  Калі ж Ён наблізіўся да гарадзкое брамы, тут выносілі памерлага, адзінага сына ў маці, а яна была ўдава; і шмат людзей ішло зь ёю з горада.

7:13  Убачыўшы яе, Гасподзь умілажаліўся зь яе і сказаў ёй: ня плач.

7:14  І падышоўшы, дакрануўся да мараў; тыя, што несьлі, спыніліся; і Ён сказаў: хлопча! табе кажу, устань.

7:15  Мёртвы, падняўшыся, сеў і пачаў гаварыць; і аддаў яго Ісус маці ягонай.

7:16  І ўсіх апанаваў страх, і славілі Бога, кажучы: вялікі прарок паўстаў сярод нас, і Бог наведаў народ Свой.

7:17  Такая пагалоска пра Яго разышлася па ўсёй Юдэі і па ўсім навакольлі.

7:18  І абвясьцілі Яну вучні ягоныя пра ўсё тое.

7:19  Ян, паклікаўшы двух вучняў сваіх, паслаў да Ісуса спытацца: ці Той Ты, Які павінен прыйсьці, ці чакаць нам другога?

7:20  Яны, прыйшоўшы да Ісуса, сказалі: Ян Хрысьціцель паслаў нас да Цябе спытацца: ці Той Ты, Які мае прыйсьці, ці чакаць нам другога?

7:21  А тым часам Ён многіх ацаліў ад хваробаў і немачаў і ад злых духаў, і многім сьляпым даў зрок.

7:22  І сказаў ім Ісус у адказ: ідзеце, скажэце Яну, што вы бачылі і чулі: сьляпыя робяцца відушчымі, кульгавыя ходзяць, пракажоныя ачышчаюцца, глухія чуюць, мёртвыя ўваскрасаюць і ўбогім абвяшчаецца дабравесьце;

7:23  і дабрашчасны, хто не спакусіцца празь Мяне.

7:24  І калі пайшлі пасланцы Янавыя, Ён пачаў гаварыць людзям пра Яна: што глядзець хадзілі вы ў пустыню? ці ня трысьцінку, ветрам калыханую?

7:25  што ж глядзець хадзілі вы? ці не чалавека, у мяккія шаты апранутага? Але тыя, хто апранаецца пышна і раскошна жыве, яны пры дварах царскіх.

7:26  Што ж глядзець хадзілі вы? ці не прарока? Таму, кажу вам, нават больш, чым прарока.

7:27  Гэта той, пра якога напісана: "вось, Я пасылаю анёла Майго перад абліччам Тваім, які падрыхтуе шлях Твой перад Табою".

7:28  Бо кажу вам: сярод народжаных жанчынамі няма ніводнага прарока большага за Яна Хрысьціцеля; але найменшы ў Царстве Божым большы за яго.

7:29  І ўвесь народ, які слухаў, і мытнікі ўзьнесьлі Богу славу, ахрысьціўшыся хрышчэньнем Янавым;

7:30  а фарысэі і законьнікі адверглі волю Божую пра сябе, ня хрысьціўшыся ў яго.

7:31  Тады Гасподзь сказаў: з кім параўнаю людзей роду гэтага? і да каго яны падобныя?

7:32  яны падобныя да дзяцей, якія сядзяць на рынку, клічуць адно аднаго і кажуць: мы гралі вам на жалейцы, а вы не скакалі; мы сьпявалі вам песьні журботныя, а вы не галасілі.

7:33  Бо прыйшоў Ян Хрысьціцель, ні хлеба ня есьць, ні віна ня п’е; і кажаце: "у ім дэман".

7:34  Прыйшоў Сын Чалавечы, есьць і п’е; і кажаце: "вось чалавек, які любіць есьці і піць віно, прыяцель мытнікаў і грэшнікаў".

7:35  І апраўдана мудрасьць усімі дзецьмі яе.

7:36  Нехта з фарысэяў прасіў Яго паесьці зь ім ежы; і Ён, увайшоўшы ў дом фарысэя, лёг.

7:37  І вось, жанчына з таго горада, якая была грэшніца, даведаўшыся, што Ён ляжыць у доме ў фарысэя, прынесла алавастравы посуд зь мірам;

7:38  і, стаўшы ззаду каля ног Ягоных і плачучы, пачала абліваць ногі Ягоныя сьлязьмі і абціраць валасамі галавы сваёй, і цалавала ногі Яму, і мазала мірам.

7:39  Бачачы гэта, фарысэй, які запрасіў Яго, сказаў сам сабе: калі б Ён быў прарок, дык ведаў бы, хто і якая жанчына дакранаецца да Яго, бо яна грэшніца.

7:40  Зьвярнуўшыся да яго, Ісус сказаў: Сымоне! Я маю нешта сказаць табе. Ён кажа: скажы, Настаўнік.

7:41  Ісус сказаў: у аднаго пазыкоўца было два даўжнікі: адзін вінен быў пяцьсот дынараў, а другі пяцьдзясят;

7:42  але як што яны ня мелі чым заплаціць, ён дараваў абодвум. Дык скажы, каторы зь іх болей палюбіць яго?

7:43  Сымон адказаў: думаю, той, каму больш даравана. Ён сказаў яму: правільна ты разважыў.

7:44  І абярнуўшыся да жанчыны, сказаў Сымону: ці бачыш ты гэтую жанчыну? Я прыйшоў у дом твой, і ты вады Мне на ногі ня даў: а яна сьлязьмі абліла Мне ногі і валасамі галавы свае абцерла.

7:45  Ты цалаваньня Мне ня даў; а яна, з той хвіліны, як Я прыйшоў, не перастае цалаваць Мне ногі.

7:46  Ты галавы Мне алеем не памазаў; а яна мірам намасьціла Мне ногі.

7:47  А таму кажу табе: даруюцца грахі ёй многія за тое, што яна палюбіла многа: а каму мала даруецца, той мала любіць.

7:48  А ёй сказаў: даруюцца табе грахі.

7:49  І тыя, што ляжалі зь Ім, пачалі гаварыць самі сабе: хто гэта, што і грахі даруе?

7:50  А Ён сказаў жанчыне: вера твая ўратавала цябе; ідзі зь мірам.

Chapter 8

8:1  Пасьля гэтага Ён праходзіў па гарадах і селішчах, прапаведуючы і зьвястуючы Царства Божае, і зь Ім дванаццаць,

8:2  і некаторыя жанчыны, якіх Ён ацаліў ад злых духаў і хваробаў: Марыя, называная Магдалінаю, зь якое выйшлі сем дэманаў,

8:3  і Яна, жонка Хузы, домаўпраўцы Ірадавага, і Сусана, і многія іншыя, якія служылі Яму маёмасьцю сваёю.

8:4  А як сабралася многа людзей, і з усіх гарадоў жыхары сыходзіліся да Яго, Ён пачаў гаварыць прытчаю:

8:5  Выйшаў сейбіт сеяць насеньне сваё; і калі ён сеяў, іншае ўпала пры дарозе і было патаптана, і птушкі нябесныя падзяўблі яго;

8:6  а іншае ўпала на камень і, узыйшоўшы, засохла, бо ня мела вільгаці;

8:7  а іншае ўпала паміж цернямі, і вырасла церне і заглушыла яго;

8:8  а іншае ўпала на добрую зямлю і, узышоўшы, урадзіла плод стакротны. Сказаўшы гэта, абвясьціў: хто мае вушы, каб чуць, няхай чуе!

8:9  А вучні Ягоныя спыталіся ў Яго: што азначала прытча гэтая?

8:10  Ён сказаў: вам дадзена ведаць таямніцы Божага Царства, а астатнім у прытчах, так што яны бачачы — ня бачаць і чуючы — не разумеюць.

8:11  Вось што азначае прытча гэтая: насеньне ёсьць слова Божае;

8:12  а што ўпала пры дарозе, гэта ёсьць слухачы, да якіх пасьля прыходзіць д’ябал і забірае слова з сэрца іхняга, каб яны ня ўверавалі і не ўратаваліся,

8:13  а што ўпала на камень, гэта тыя, якія, пачуўшы слова, прымаюць з радасьцю, але якія ня маюць кораня і часова веруюць, а ў час спакушэньня адпадаюцца;

8:14  а што ўпала ў церне, гэта тыя, якія слухаюць слова, але, адыходзячы, турботамі, багацьцем і асалодамі жыцьцёвымі заглушаюцца і плоду ня родзяць:

8:15  а што ўпала на добрую зямлю, гэта тыя, якія, пачуўшы слова, асяляюць яго ў добрым і чыстым сэрцы і родзяць плод у цярплівасьці. Сказаўшы гэта, Ён абвясьціў: хто мае вушы, каб чуць, няхай чуе!

8:16  Ніхто, запаліўшы сьвечку, не накрывае яе пасудзінаю, альбо ня ставіць пад ложак, а ставіць на сьвечнік, каб уваходзячы, бачылі сьвятло.

8:17  Бо няма нічога таемнага, што ня выйшла б на яву, ні схаванага, што не зрабілася б вядомым і ня выкрылася б.

8:18  Дык вось, уважайце, як вы слухаеце: бо хто мае, таму дадзена будзе; а хто ня мае, у таго адымецца і тое, што ён думае мець.

8:19  І прыйшлі да Яго Маці і браты Ягоныя, і не маглі падысьці да Яго з прычыны люднасьці.

8:20  І далі знак Яму: Маці і браты Твае стаяць звонку, хочучы бачыць Цябе.

8:21  Ён сказаў ім у адказ: маці Мая і браты Мае — гэта слухачы слова Божага і выканаўцы яго.

8:22  Аднаго дня Ён увайшоў з вучнямі Сваімі ў лодку і сказаў ім: пераправімся на той бок возера. І выправіліся.

8:23  У час плаваньня іхняга Ён заснуў. На возеры падняўся бурны вецер, і залівала іх хвалямі , і яны былі ў небясьпецы.

8:24  І падышоўшы, разбудзілі Яго і сказалі: Настаўнік! Настаўнік! гінем. Але Ён, устаўшы, загразіў ветру і хваляваньню вады: і перасталі, і зрабілася цішыня.

8:25  Тады Ён сказаў ім: дзе вера ваша? А яны ў страху і зьдзіўленьні казалі адзін аднаму: хто ж гэта, што і вятрам загадвае і вадзе, і слухаюцца Яго?

8:26  І прыплылі ў краіну Гадарынскую, якая насупраць Галілеі.

8:27  Калі ж выйшаў Ён на бераг, сустрэў Яго адзін чалавек з горада, апанаваны дэманамі з даўняга часу, і ў вопратку не апранаўся, і жыў ня ў доме, а ў магілах.

8:28  Ён, убачыўшы Ісуса, закрычаў, упаў перад Ім і моцным голасам сказаў: што Табе да мяне, Ісусе, Сыне Бога Ўсявышняга? прашу Цябе, ня мучы мяне.

8:29  Бо Ісус загадаў нячыстаму духу выйсьці з гэтага чалавека; бо ён доўгі час мучыў яго, так што яго вязалі ланцугамі і путамі, аберагаючы яго: але ён разрываў путы, і быў гнаны дэманам у пустыні.

8:30  Ісус спытаўся ў яго: як тваё імя? Той сказаў: "легіён", бо шмат дэманаў увайшло ў яго.

8:31  І яны прасілі Ісуса, каб не загадаў ім ісьці ў бездань.

8:32  А тут на гары пасьвіўся вялікі гурт сьвіней: і дэманы прасілі ў Яго, каб дазволіў ім увайсьці ў іх. Ён дазволіў ім.

8:33  Дэманы, выйшаўшы з чалавека, увайшлі ў сьвіней: і кінуўся гурт з урвішча ў возера, і патануў.

8:34  Пастухі, убачыўшы, што сталася, пабеглі і расказалі ў горадзе і ў селішчах.

8:35  І выйшлі пабачыць, што сталася; і прыйшоўшы да Ісуса, знайшлі чалавека, зь якога выйшлі дэманы; ён сядзеў каля ног Ісуса, апрануты і ў здаровым розуме: і жахнуліся.

8:36  А тыя, што бачылі, расказалі ім, як выздаравеў шаленец.

8:37  І прасіў у Яго ўвесь люд Гадарынскага навакольля сысьці ад іх, бо яны агорнутыя былі вялікім страхам. Ён увайшоў у лодку і вярнуўся.

8:38  А чалавек, зь якога выйшлі дэманы, прасіўся ў Яго, каб быць зь Ім. Але Ісус адпусьціў яго, сказаўшы:

8:39  вярніся ў дом твой і раскажы, што ўтварыў табе Бог. Ён пайшоў і абвяшчаў па ўсім горадзе, што ўтварыў яму Ісус.

8:40  А калі вярнуўся Ісус, люд прыняў Яго, бо ўсе чакалі Яго.

8:41  І вось, прыйшоў чалавек, якога звалі Яір, які быў начальнікам сынагогі: і ўпаўшы да ног Ісуса, прасіў Яго ўвайсьці да яго ў дом,

8:42  бо ў яго была адна дачка, гадоў дванаццаці, і тая была пры сьмерці. А калі Ён ішоў, люд націскаў на Яго.

8:43  І жанчына, якая пакутавала ад крывацечы дванаццаць гадоў, якая, патраціўшы на лекараў усю маёмасьць, ніводным не магла быць вылечана,

8:44  падышоўшы ззаду, кранулася краю вопраткі Ягонай: і адразу цеча крыві ў яе перастала.

8:45  І сказаў Ісус: хто дакрануўся да Мяне? Калі ж усе адмовіліся, Пётр і ўсе, хто быў зь Ім, сказалі: Настаўнік! людзі атачаюць Цябе і націскаюць, — і Ты кажаш: "хто дакрануўся да Мяне"?

8:46  Але Ісус сказаў: дакрануўся да Мяне нехта: бо Я адчуваў сілу, якая выйшла зь Мяне.

8:47  Жанчына, бачачы, што яна ня ўтоілася, з трымценьнем падышла і, упаўшы перад Ім, абвясьціла Яму перад усімі людзьмі, зь якой прычыны дакранулася да Яго, і як адразу ацалілася.

8:48  Ён сказаў ёй: дзей, дачка! вера твая ўратавала цябе; ідзі зь мірам.

8:49  Калі Ён яшчэ гаварыў гэта, прыходзіць нехта з дому начальніка сынагогі і кажа яму: дачка твая памерла: не дакучай Настаўніку.

8:50  Але Ісус, пачуўшы гэта, сказаў яму: ня бойся, толькі веруй, і ўратаваная будзе.

8:51  А прыйшоўшы ў дом, не дазволіў увайсьці нікому, апрача Пятра, Яна і Якава, і бацькі дзяўчыны, і маці.

8:52  Усе плакалі і галасілі па ёй. Але Ён сказаў: ня плачце; яна не памерла, а сьпіць.

8:53  І сьмяяліся зь Яго, ведаючы, што яна памерла.

8:54  А Ён, выслаўшы ўсіх прэч і ўзяўшы яе за руку, усклікнуў: дзяўчына! устань!

8:55  І вярнуўся дух ейны; яна адразу ўстала; і Ён загадаў даць ёй есьці.

8:56  І зьдзівіліся бацькі ейныя. А Ён загадаў ім не расказваць нікому пра тое, што сталася.

Chapter 9

9:1  І склікаўшы дванаццаць, даў ім сілу і ўладу над усімі дэманамі, і лекаваць ад хваробаў,

9:2  і паслаў іх зьвеставаць Царства Божае і ацаляць хворых

9:3  і сказаў ім: нічога не бярэце ў дарогу: ні кія, ні торбы, ні хлеба, ні срэбра, і ня майце па дзьве вопраткі;

9:4  і ў які дом увойдзеце, там заставайцеся і адтуль выпраўляйцеся ў дарогу;

9:5  а калі дзе ня прымуць вас, дык, выходзячы з горада таго, абцярушэце і пыл з вашых ног у сьведчаньне на іх.

9:6  Яны пайшлі і праходзілі селішчамі, зьвястуючы і ацаляючы ўсюды.

9:7  Дачуўся Ірад тэтрарх пра ўсё, што рабіў Ісус , і зьдзіўляўся: бо адны казалі, што гэта Ян паўстаў зь мёртвых;

9:8  другія — што Ільля зьявіўся; а тыя, што адзін з старавечных прарокаў уваскрэс.

9:9  І сказаў Ірад: Яну я адцяў галаву; а хто Гэты, пра Якога я чую такое? І стараўся ўбачыць Яго.

9:10  Апосталы, вярнуўшыся, расказалі Яму, што яны зрабілі; і Ён, узяўшы іх з Сабою, адасобіўся ў пустэльнай мясьціне, непадалёк ад горада, называнага Бэтсаідаю.

9:11  Але людзі, даведаўшыся, пайшлі за Ім: і Ён, прыняўшы іх, гутарыў зь імі пра Царства Божае і ацаляў тых, каму было патрэбнае ацаленьне.

9:12  А дзень пачаў хіліцца да вечара. І прыступіўшы да Яго, дванаццаць казалі Яму: адпусьці людзей, каб яны пайшлі ў навакольныя селішчы і вёскі начаваць і дасталі ежы; бо што мы тут у пустэльнай мясьціне.

9:13  Але Ён сказаў ім: вы дайце ім есьці. Яны сказалі: у нас няма больш за пяць хлябоў і дзьве рыбіны; хіба што, нам трэба пайсьці купіць ежы на ўвесь гэты люд.

9:14  Бо іх было каля пяці тысяч чалавек. Але Ён сказаў вучням Сваім: пасадзеце іх радамі па пяцьдзясят.

9:15  І зрабілі так, і пасадзілі ўсіх.

9:16  А Ён, узяўшы пяць хлябоў і дзьве рыбіны і паглядзеўшы на неба, дабраславіў іх, пераламаў і даў вучням, каб раздаць людзям.

9:17  І елі і наеліся ўсе: і рэшты кавалкаў набралася ў іх дванаццаць кашоў.

9:18  Аднаго разу, калі Ён маліўся ў адасобленым месцы, вучні былі зь Ім, Ён спытаўся ў іх: за каго ўважаюць Мяне людзі?

9:19  Яны сказалі ў адказ, за Яна Хрысьціцеля, а некаторыя — за Ільлю: а іншыя кажуць , што адзін з старавечных прарокаў уваскрэс.

9:20  А Ён спытаўся ў іх: а вы за каго ўважаеце Мяне? Адказаў Пётр: за Хрыста Божага.

9:21  Але Ён строга загадаў ім нікому не казаць пра гэта,

9:22  сказаўшы, што Сын Чалавечы мае шмат адпакутаваць, і быць адкінутым старэйшынамі, першасьвятарамі і кніжнікамі, і быць забітым, і на трэці дзень уваскрэснуць.

9:23  А да ўсіх прамовіў: калі хто хоча ісьці за Мною, адрачыся ад сябе і вазьмі крыж свой і ідзі за Мною;

9:24  бо, хто хоча душу сваю захаваць, той страціць яе: а хто страціць душу сваю дзеля Мяне, той захавае яе,

9:25  бо што карысьці чалавеку здабыць увесь сьвет, а сябе самога загубіць, альбо пашкодзіць сабе?

9:26  бо хто пасаромеецца Мяне і Маіх слоў, таго Сын Чалавечы пасаромеецца, калі прыйдзе ў славе Сваёй і Айцовай і сьвятых анёлаў.

9:27  Кажу бо вам па праўдзе: ёсьць сярод тых, што стаяць тут, такія, якія ня зьведаюць сьмерці, а ўжо ўгледзяць Царства Божае.

9:28  Пасьля гэтых словаў, дзён праз восем, узяўшы Пятра, Яна і Якава, узыйшоў Ён на гару памаліцца.

9:29  І калі маліўся, выгляд аблічча ў Яго зьмяніўся, і вопратка ў Яго зрабілася белая, бліскучая.

9:30  І вось, два мужы гутарылі зь Ім, якія былі Майсей і Ільля:

9:31  зьявіўшыся ў славе, яны казалі абодва пра зыход Ягоны, які яму належала зьдзейсьніць у Ерусаліме.

9:32  Пётр і астатнія зь ім змораныя былі сном: але прачнуўшыся, угледзелі славу Ягоную, і двух мужоў, што стаялі зь Ім.

9:33  І калі яны адыходзілі ад Яго, сказаў Пётр Ісусу: Настаўнік! добра нам тут быць: зробім тры палаткі, адну Табе, адну Майсею і адну Ільлю, — ня ведаючы, што казаў.

9:34  Калі ж ён казаў гэта, наплыло воблака і асланіла іх; і спалохаліся яны, калі ўвайшлі ў воблака.

9:35  І быў з воблака голас, які мовіў: Гэты ёсьць Сын Мой Любасны; Яго слухайце.

9:36  Калі быў гэты голас, застаўся Ісус адзін. І яны змоўчалі і нікому не казалі ў тыя дні пра тое, што бачылі.

9:37  А на другі дзень, калі яны сыйшлі з гары, сустрэла Яго шмат людзей.

9:38  Раптам нехта зь людзей усклікнуў: Настаўнік! малю Цябе зірнуць на сына майго, ён адзін у мяне:

9:39  яго вярэдзіць дух, і ён раптам ускрыквае, і курчыць яго, так што пускае пену; і ледзьве адступае ад яго, змучыўшы яго;

9:40  я прасіў вучняў Тваіх выгнаць яго, і яны не маглі.

9:41  А Ісус адказваючы, сказаў: о род няверны і разбэшчаны! дакуль буду з вамі і буду цярпець вас? прывядзі сюды сына твайго.

9:42  І калі той яшчэ ішоў, дэман кінуў яго на зямлю і пачаў калаціць; але Ісус загразіў нячыстаму духу, і ацаліў падлетка, і аддаў яго бацьку ягонаму.

9:43  І ўсе зьдзіўляліся зь велічы Божай. А калі ўсе зьдзіўляліся з усяго, што гаварыў Ісус, Ён сказаў вучням Сваім:

9:44  пакладзеце вы сабе ў вушы словы гэтыя: Сын Чалавечы будзе аддадзены ў рукі чалавечыя.

9:45  Але яны не зразумелі слова гэтага, і яно было замкнута ад іх, так што яны ня ўцямілі яго; а спытацца ў Яго пра гэтае слова баяліся.

9:46  І прыйшло ім на думку: хто б зь іх быў большы?

9:47  А Ісус, бачачы помысел сэрца іхняга, узяўшы дзіця, паставіў яго перад Сабою

9:48  і сказаў ім: хто прыме гэтае дзіця ў імя Маё, той Мяне прымае; а хто прыме Мяне, той прымае Таго, Хто паслаў Мяне; бо, хто з вас найменшы за ўсіх, той будзе вялікі.

9:49  Пры гэтым Ян сказаў: Настаўнік! мы бачылі чалавека, які імем Тваім выганяе дэманаў, і забаранілі яму, бо ён ня ходзіць з намі.

9:50  Ісус сказаў яму: не забараняйце; бо хто ня супроць вас, той за вас.

9:51  А калі набліжаліся дні ўшэсьця Ягонага ад людзей, Ён захацеў ісьці ў Ерусалім,

9:52  і паслаў вястуноў перад абліччам Сваім: і яны пайшлі і ўвайшлі ў селішча Самаранскае, каб падрыхтаваць для Яго;

9:53  але там не прынялі Яго, бо Ён меў выгляд вандроўніка ў Ерусалім.

9:54  Бачачы гэта, вучні Ягоныя, Якаў і Ян, сказалі: Госпадзе! ці хочаш, мы скажам, каб вагонь сышоў зь неба і вынішчыў іх, як і Ільля зрабіў?

9:55  Але Ён, зьвярнуўшыся да іх, забараніў ім і сказаў: ня ведаеце, якога вы духу;

9:56  бо Сын Чалавечы прыйшоў ня губіць душы чалавечыя, а ратаваць. І пайшлі ў іншае селішча.

9:57  Сталася, што калі яны былі ў дарозе, нехта сказаў Яму: Госпадзе! я пайду за Табою, куды б Ты ні пайшоў.

9:58  Ісус сказаў яму: лісы маюць норы, а птушкі нябесныя — гнёзды; а Сын Чалавечы ня мае, дзе прыхіліць галаву.

9:59  А другому сказаў: ідзі за Мною. Той сказаў: Госпадзе! дазволь мне сьпярша пайсьці і пахаваць бацьку майго.

9:60  Але Ісус сказаў яму: пакінь мёртвым хаваць сваіх мерцьвякоў; а ты ідзі, зьвястуй Царства Божае.

9:61  Яшчэ другі сказаў: я пайду за Табою, Госпадзе! але сьпярша дазволь мне разьвітацца з хатнімі маімі.

9:62  Але Ісус сказаў яму: ніхто, хто паклаў руку сваю на плуг і азіраецца назад, не надзейны для Царства Божага.

Chapter 10

10:1  Пасьля гэтага выбраў Гасподзь і іншых вучняў , і паслаў іх па двое перад абліччам Сваім у кожны горад і мясьціну, куды Сам хацеў ісьці,

10:2  і сказаў ім: жніва многа, а работнікаў мала; дык вось малеце Гаспадара жніва, каб паслаў работнікаў на жніво Сваё.

10:3  Ідзеце! Я пасылаю вас, як ягнят сярод ваўкоў.

10:4  Не бярэце ні мяха, ні торбы, ні абутку, і нікога на дарозе ня вітайце.

10:5  У які дом увойдзеце, сьпярша кажэце: "мір дому гэтаму!"

10:6  і калі будзе там сын міру, дык спачыне на ім мір ваш; а калі не, дык да вас вернецца;

10:7  а ў доме тым заставайцеся, ежце і пеце, што ў іх ёсьць: бо працаўнік варты ўзнагароды за працу сваю, не пераходзьце з дому ў дом.

10:8  І калі прыйдзеце ў які горад, і прымуць вас, ежце, што вам дадуць;

10:9  і ацаляйце ў ім хворых, і кажэце ім: "наблізілася да вас Царства Божае".

10:10  А як прыйдзеце ў які горад, і ня прымуць вас, дык, выйшаўшы на вуліцу, скажэце:

10:11  "і пыл, прыліплы да нас ад вашага горада, абцярушваем вам; аднак жа ведайце, што наблізілася да вас Царства Божае".

10:12  Кажу вам, што Садоме ў дзень той будзе радасьней, чым гораду таму.

10:13  Гора табе, Харазіне! гора табе, Віфсаіда! бо, калі б у Тыры і Сідоне зьявіліся сілы, яўленыя ў вас, дык даўно б яны, седзячы ў вярэце і ў попеле, пакаяліся;

10:14  але і Тыру і Сідону радасьней будзе на судзе, чым вам.

10:15  І ты, Капернауме, што да неба ўзвысіўся, да пекла зрынешся.

10:16  Хто слухае вас, Мяне слухае, і хто вас цураецца, Мяне цураецца; а хто цураецца Мяне, цураецца Таго, хто паслаў Мяне.

10:17  Семдзесят вучняў вярнуліся з радасьцю і казалі: Госпадзе! і дэманы слухаюцца нас у імя Тваё.

10:18  А Ён сказаў ім: Я бачыў сатану, які ўпаў зь неба, як маланка;

10:19  вось, даю вам уладу наступаць на зьмеяў і скарпіёнаў і на ўсю сілу варожую, і нішто не пашкодзіць вам;

10:20  аднак жа таму ня радуйцеся, што духі слухаюцца вас: а радуйцеся таму, што імёны вашыя напісаны на нябёсах.

10:21  У тую хвіліну ўзрадаваўся духам Ісус і сказаў: слаўлю Цябе, Войча, Госпадзе неба і зямлі, што Ты ўтоіў гэта ад мудрых і ад разумных і адкрыў малым дзецям; праўда, Войча! бо такая была Твая воля.

10:22  І зьвярнуўшыся да вучняў, сказаў: усё перададзена мне Айцом Маім; і хто ёсьць Сын, ня ведае ніхто, апрача Айца, і хто ёсьць Айцец, ня ведае ніхто, апрача Сына, і каму Сын хоча адкрыць.

10:23  І зьвярнуўшыся да вучняў, сказаў ім асобна: дабрашчасныя вочы, якія бачаць тое, што вы бачыце!

10:24  бо кажу вам, што многія прарокі і цары хацелі бачыць, што вы бачылі, і ня ўбачылі, і чуць, што вы чулі, і ня ўчулі.

10:25  І вось, адзін законьнік устаў і, спакушаючы Яго, сказаў: Настаўнік, што мне рабіць, каб успадкаваць жыцьцьё вечнае?

10:26  А Ён сказаў яму: у законе што напісана? як чытаеш?

10:27  Той сказаў у адказ: "палюбі Госпада Бога твайго ўсім сэрцам тваім, і ўсёю душою тваёю, і ўсёю моцай тваёю, і ўсім разуменьнем тваім, і блізкага твайго, як самога сябе".

10:28  Ісус сказаў яму: слушна ты адказваў; так рабі і будзеш жыць.

10:29  Але той, хочучы апраўдацца, сказаў Ісусу: а хто мой блізкі?

10:30  На гэта сказаў Ісус: нейкі чалавек ішоў зь Ерусаліма ў Ерыхон і нарваўся на разбойнікаў, якія зьнялі зь яго вопратку, паранілі яго і пайшлі, пакінуўшы яго ледзь жывога.

10:31  З нагоды нейкі сьвятар ішоў тою дарогаю і, убачыўшы яго, прайшоў міма.

10:32  Гэтак сама і лявіт, быўшы на тым месцы, падышоў, паглядзеў і прайшоў міма.

10:33  А нейкі Самаранін, праязджаючы, знайшоў яго і, убачыўшы яго, пашкадаваў,

10:34  і падышоўшы, перавязаў яму раны, паліваючы алеем і віном; і, пасадзіўшы яго на свайго асла, прывёз яго ў гасьцініцу і паклапаціўся пра яго;

10:35  а на другі дзень, ад’язджаючы, дастаў два дынары, даў гаспадару гасьцініцы і сказаў яму: паклапаціся пра яго; і калі патраціш больш, я, калі вярнуся, аддам табе.

10:36  Хто з гэтых трох, думаеш ты, быў блізкі таму, што нарваўся на разбойнікаў?

10:37  Ён сказаў: той, які зрабіў яму міласьць. Тады Ісус сказаў яму: ідзі, і ты рабі гэтак сама.

10:38  У часе дарогі іхняй, прыйшоў Ён у адно селішча; тут жанчына, імем Марфа, прыняла Яго ў дом свой;

10:39  у яе была сястра, імем Марыя, якая села да ног Ісуса і слухала слова Ягонае.

10:40  А Марфа клапатала пра вялікае частаваньне, і падышоўшы, сказала: Госпадзе! ці Табе клопату няма, што сястра мая адну мяне пакінула служыць? скажы ёй, каб пасобіла мне.

10:41  А Ісус сказаў ёй у адказ: Марфа! Марфа! рупішся і завіхаешся ты занадта,

10:42  а адно толькі трэба, Марыя ж выбрала добрую долю, якая не адымецца ў яе.

Chapter 11

11:1  Сталася, што калі Ён у адным месцы маліўся, і перастаў, адзін вучань ягоны сказаў Яму: Госпадзе! навучы нас маліцца, як і Ян навучыў вучняў сваіх.

11:2  Ён сказаў ім: калі моліцеся, кажэце: "Войча наш, Які існы ў нябёсах! хай сьвяціцца імя Тваё; хай прыйдзе Царства Тваё; хай будзе воля Твая і на зямлі,

11:3  як на небе; хлеб наш надзённы давай нам на кожны дзень;

11:4  і даруй нам грахі нашыя, як і мы даруем кожнаму вінаватаму перад намі; і не дапусьці нас у спакусу, але ратуй нас ад ліхога".

11:5  І сказаў ім: уявім, што нехта з вас, маючы сябра, прыйдзе да яго апоўначы і скажа яму: дружа, пазыч мне тры хлябы,

11:6  бо сябра мой з дарогі зайшоў да мяне, і ў мяне няма чаго даць яму;

11:7  а той зь сярэдзіны скажа яму ў адказ: ня турбуй мяне, дзьверы ўжо замкнёныя, і дзеці мае на пасьцелі са мною; не магу ўстаць і даць табе.

11:8  Калі, кажу вам, ён ня ўстане і ня дасьць яму па прыязьні зь ім, дык па неадступнасьці ягонай, устаўшы, дасьць яму, колькі просіць.

11:9  І Я кажу вам: прасеце, і дасца вам; шукайце, і знойдзеце; стукайцеся, і адчыняць вам;

11:10  бо кожны просьбіт атрымлівае, і шукальнік знаходзіць, і хто стукаецца, таму адчыняць.

11:11  Які з вас бацька, калі сын папросіць у яго хлеба, падасьць яму камень? альбо калі папросіць рыбы , падасьць яму зьмяю, замест рыбы?

11:12  альбо, калі папросіць яйка, падасьць яму скарпіёна?

11:13  Дык вось, калі вы, ліхія, умееце даньні добрыя даваць дзецям вашым, тым болей Айцец Нябесны дасьць Духа Сьвятога тым, хто просіць у Яго.

11:14  Аднаго разу выгнаў Ён дэмана, які быў нямы; і калі дэман выйшаў, нямы загаварыў; і людзі зьдзівіліся.

11:15  А некаторыя зь іх казалі: Ён выганяў дэманаў сілаю вэльзэвула, князя дэманскага.

11:16  А іншыя, спакушаючы, патрабавалі ад Яго азнакі зь неба.

11:17  Але Ён, ведаючы намыслы іхнія, сказаў ім: усякае царства, якое разьдзялілася самое ў сабе, запусьцее, і дом, які разьдзяліўся сам у сабе, зруйнуецца.

11:18  А калі і сатана разьдзеліцца сам у сабе, дык як устоіць царства ягонае? а вы кажаце, што я сілаю вэльзэвулавай выганяю дэманаў.

11:19  І калі Я сілаю вэльзэвулавай выганяю дэманаў, дык сыны вашыя чыёй сілаю выганяюць іх? А таму яны будуць вам за судзьдзяў.

11:20  А калі Я пальцам Божым выганяю дэманаў, дык напэўна ж дасягнула да вас Царства Божае.

11:21  Калі дужы са зброяй ахоўвае свой дом, тады ў бясьпецы ягоная маёмасьць;

11:22  а калі дужэйшы за яго нападае на яго і пераможа яго, тады возьме ўсю зброю ягоную, на якую ён спадзяваўся, і падзеліць захопленае ў яго.

11:23  Хто не са Мною, той супроць Мяне; і хто ня зьбірае са Мною, той раскідае.

11:24  Калі нячысты дух выйдзе з чалавека, дык ходзіць па бязводных мясьцінах, шукаючы спакою, і не знаходзячы, кажа: вярнуся ў дом мой, адкуль выйшаў.

11:25  І прыйшоўшы, застае яго падмеценым і прыбраным;

11:26  тады ідзе і бярэ з сабою сем іншых духаў, люцейшых за сябе, і, увайшоўшы, жывуць там; і бывае чалавеку таму апошняе горш за першае.

11:27  Калі ж Ён казаў гэта, адна жанчына, узвысіўшы голас зь людзей, сказала Яму: дабрашчаснае ўлоньне, якое насіла Цябе, і саскі, якія Цябе кармілі!

11:28  А Ён сказаў: дабрашчасныя тыя, што слухаюць слова Божае і трымаюцца яго.

11:29  А калі люд пачаў сыходзіцца ў мностве, Ён пачаў гаварыць: род гэты ліхі; ён шукае азнакі, і азнака не даецца яму, апрача азнакі Ёны прарока;

11:30  бо, як Ёна быў азнакай Нінэвіцянам, так будзе Сын Чалавечы роду гэтаму.

11:31  Царыца Поўдня паўстане на суд з мужамі роду гэтага і асудзіць іх, бо яна прыходзіла з канца зямлі паслухаць мудрасьці Саламонавай; і вось тут больш за Саламона.

11:32  Нінэвіцяне ўстануць на суд з родам гэтым і асудзяць яго, бо яны пакаяліся праз прапаведваньне Ёнавае, і вось, тут больш за Ёну.

11:33  Ніхто, запаліўшы сьвечку, ня ставіць яе ў патайным месцы, ні пад пасудзінаю, а на сьвечніку, каб, уваходзячы, бачылі сьвятло.

11:34  Сьветач целу ёсьць вока; дык вось, калі вока тваё будзе чыстае, дык і ўсё цела тваё будзе сьветлае; а калі яно будзе благое, дык і цела тваё будзе цёмнае.

11:35  Дык вось, глядзі: сьвятло, якое ў табе, ці ня ёсьць цемра?

11:36  А калі цела тваё ўсё сьветлае і ня мае ніводнай цямноціны, дык будзе сьветла ўсё так, як бы калі сьветач асьвятляў цябе зьзяньнем.

11:37  Калі Ён сказаў гэта, адзін фарысэй запрасіў Яго да сябе абедаць; Ён прыйшоў і лёг.

11:38  А фарысэй зьдзівіўся, убачыўшы, што Ён ня ўмыў рук перад абедам.

11:39  Але Гасподзь сказаў яму: вось вы, фарысэі, зьнешнасьць чары і місы ачышчаеце, а нутрына вашая поўная пахапнасьці і злахітрасьці.

11:40  Неразумныя! ці ж ня Той, Хто стварыў зьнешняе, старыў і ўнутранае?

11:41  Падавайце лепей міласьціну з таго, што ў вас ёсьць: тады ўсё будзе ў вас чыстае.

11:42  але гора вам, фарысэям, што даяце дзесяціну зь мяты, руты і ўсякай гародніны, і ня дбаеце пра суд і любасьць Божую: гэта трэба было рабіць, і таго не пакідаць.

11:43  Гора вам, фарысэям, што любіце ў сынагогах сядзець наперадзе і вітаньні на плошчах.

11:44  Гора вам, кніжнікі і фарысэі, крывадушнікі, што вы — як магілы схаваныя, над якімі людзі ходзяць і ня ведаюць таго.

11:45  На гэта нехта з законьнікаў сказаў Яму: Настаўнік! кажучы гэта, Ты нас крыўдзіш.

11:46  Але Ён сказаў: і вам, законьнікам, гора, што ўскладваеце на людзей ёрмы непасільныя, а самыя і адным пальцам не кранаеце іх.

11:47  Гора вам, што будуеце могільнікі прарокам, якіх забілі бацькі вашыя:

11:48  гэтым самым вы сьведчыце пра дзеі бацькоў вашых і згаджаецеся зь імі; бо яны забілі праро-каў, а вы будуеце ім помнікі.

11:49  Таму і мудрасьць Божая сказала: пашлю да іх прарокаў і апосталаў, і зь іх адных заб’юць, а другіх прагоняць;

11:50  хай спагоніцца з роду гэтага кроў усіх прарокаў, пралітая ад стварэньня сьвету,

11:51  ад крыві Авеля да крыві Захара, забітага паміж ахвярнікам і храмам. Праўда, кажу вам, спагоніцца з роду гэтага.

11:52  Гора вам, законьнікам, што вы ўзялі ключ разуменьня: самыя не ўвайшлі і ўваходзіць перашкодзілі.

11:53  Калі Ён казаў ім гэта, кніжнікі і фарысэі пачалі заўзята падступацца да яго, вымагаючы ў Яго адказаў на многае,

11:54  цікуючы за Ім і стараючыся падлавіць што-небудзь з вуснаў Ягоных, каб зьвінаваціць Яго.

Chapter 12

12:1  Тым часам, калі сабраліся тысячы людзей, так што ціснулі адзін аднаго, Ён пачаў гаварыць спачатку вучням Сваім: сьцеражэцеся закваскі фарысэйскай, якая ёсьць крывадушнасьць.

12:2  Няма нічога схаванага, што ня выкрылася б, і таемнага, чаго ня ўведалі б.

12:3  Таму, што вы сказалі ў цемры, тое ўчуецца на сьвятле; і што казалі на вуха ўсярэдзіне дома, тое будзе абвешчана з дахаў.

12:4  Кажу ж бо вам, сябрам Маім: ня бойцеся тых, што забіваюць цела і потым ня могуць нічога болей зрабіць;

12:5  а скажу вам, каго баяцца: бойцеся таго, хто, пасьля забойства, можа ўкінуць у геену; праўда, кажу вам, таго бойцеся.

12:6  Ці ж ня пяць маленькіх птушак прадаюцца за два асарыі? і ніводная зь іх не забытая ў Бога.

12:7  А ў вас і валасы на галаве ўсе палічаны. Дык вось, ня бойцеся: вы даражэйшыя за многіх маленькіх птушак.

12:8  Маўляю ж вам: кожнага, хто вызнае Мяне перад людзьмі, і Сын Чалавечы вызнае перад анёламі Божымі;

12:9  а хто зрачэцца Мяне перад людзьмі, той зрачоны будзе перад анёламі Божымі.

12:10  І кожнаму, хто скажа слова на Сына Чалавечага, даравана будзе; а хто скажа блюзьнерства на Духа Сьвятога, таму не даруецца.

12:11  А як прывядуць вас у сынагогі, да начальстваў і ўладаў, ня турбуйцеся, як ці што адказваць, альбо што казаць;

12:12  бо Сьвяты Дух навучыць вас у тую самую хвіліну, што трэба казаць.

12:13  Нехта зь людзей сказаў Яму: Настаўнік! скажы брату майму, каб ён падзяліў са мной спадчыну,

12:14  А Ён сказаў чалавеку таму: хто паставіў Мяне судзіць альбо дзяліць вас?

12:15  Пры гэтым сказаў ім: глядзеце, сьцеражэцеся любазьдзірства, бо жыцьцё чалавека не залежыць ад лішку ў яго маёмасьці.

12:16  І сказаў ім прытчу: у аднаго багатага чалавека добра ўрадзіла поле;

12:17  і ён разважаў сам з сабою: што мне рабіць? няма куды мне сабраць плады мае.

12:18  І сказаў: вось што зраблю: паламаю засекі мае і збудую большыя, і зьбяру туды ўсё збожжа маё і ўсё дабро маё.

12:19  І скажу душы маёй: душа! шмат дабра ляжыць у табе на многія гады: пакайся, еж, пі, весяліся.

12:20  Але Бог сказаў яму: неразумны! гэтае ж ночы душу тваю забяруць у цябе; каму ж дастанецца тое, што ты назапасіў?

12:21  Так бывае з тым, хто зьбірае скарбы сабе, а не ў Бога багацее.

12:22  І сказаў вучням Сваім: таму кажу вам: ня турбуйцеся дзеля душы вашае, што вам есьці, ні для цела, у што апрануцца:

12:23  душа большая за ежу, і цела — за вопратку.

12:24  Паглядзеце на крумкачоў: яны ня сеюць, ні жнуць; няма ў іх ні сховішчаў, ні засекаў, і Бог корміць іх; наколькі ж бо вы лепшыя за птушак?

12:25  Ды і хто з вас, турбуючыся, можа дадаць сабе росту хоць на адзін локаць?

12:26  Дык вось, калі і найменшага зрабіць ня можаце, чаго ж турбуецеся за астатняе?

12:27  Паглядзеце на лілеі, як яны растуць: не працуюць, ні прадуць; але кажу вам што і Саламон ва ўсёй славе сваёй не апранаўся так, як кожная зь іх.

12:28  А калі траву польную, якая сёньня ёсьць, а заўтра будзе кінута ў печ, Бог так апранае, дык наколькі ж болей вас, малаверы.

12:29  Дык вось, ня шукайце, што вам есьці, альбо што піць, і ня турбуйцеся,

12:30  бо ўсяго гэтага шукаюць людзі сьвету гэтага; а ваш Айцец ведае, што вы маеце патрэбу ў гэтым;

12:31  а найболей шукайце Царства Божага, і гэта ўсё дадасца вам.

12:32  Ня бойся, малы статак! бо Айцец ваш меў добрую ласку даць вам Царства.

12:33  Прадавайце маёнткі вашыя і давайце міласьціну. Рыхтуйце сабе ўмясьцілішчы нелядашчыя, скарб нявычэрпны на нябёсах, куды злодзей не набліжаецца, і дзе моль не зьядае:

12:34  бо, дзе скарб ваш, там і сэрца вашае будзе.

12:35  Хай будзе паясьніца вашая аперазаная, і сьвяцільні гараць;

12:36  і вы будзеце падобныя на людзей, якія чакаюць вяртаньня гаспадара свайго зь вясельля, каб, калі прыйдзе і пастукаецца, адразу адчыніць яму.

12:37  Дабрашчасныя рабы тыя, якіх гаспадар, прыйшоўшы, застане чуйнымі; праўду кажу вам, ён апярэжацца і пасадзіць іх, і падыходзячы, пачне служыць ім.

12:38  І калі прыйдзе ў другую варту, і ў трэцюю варту прыйдзе, і знойдзе іх так, дык дабрашчасныя рабы тыя.

12:39  Вы знаеце, што калі б ведаў гаспадар дому, а каторай гадзіне прыйдзе злодзей, дык чуваў бы і не дапусьціў бы падкапаць дом свой:

12:40  будзьце ж і вы гатовыя, бо ў якую гадзіну, ня думаеце, прыйдзе Сын Чалавечы.

12:41  Тады сказаў Яму Пётр: Госпадзе! ці нам Ты прытчу гэтую кажаш, ці ўсім?

12:42  Гасподзь жа сказаў: хто верны і разумны ўпраўнік, якога гаспадар паставіў над слугамі сваімі раздаваць ім у свой час меру хлеба?

12:43  Дабрашчасны раб той, якога гаспадар ягоны, прыйшоўшы, застане, што робіць так:

12:44  праўду кажу вам, што над усёй маёмасьцю сваёй паставіць яго.

12:45  А калі раб той скажа ў сэрцы сваім: "ня скора прыйдзе гаспадар мой", і пачне біць слуг і служанак, есьці і піць і напівацца,

12:46  дык прыйдзе гаспадар раба таго ў дзень, у які ён не чакае, і ў гадзіну, у якую ня думае, і пасячэ яго і пакладзе яму долю аднолькавую зь нявернымі.

12:47  А той раб, які ведаў волю гаспадара свайго, і ня быў гатовы, і не рабіў па волі ягонай, біты будзе моцна;

12:48  а які ня ведаў і зрабіў вартае пакараньня, біты будзе меней. І ад кожнага, каму дадзена шмат, шмат і спатрабуецца; і каму шмат даверана, з таго болей зышчуць.

12:49  Агонь прыйшоў Я зьвесьці на зямлю, і як хацеў бы, каб ён ужо загарэўся!

12:50  Хрышчэньнем павінен Я хрысьціцца; і як Я ўбольваюся, пакуль тое зьдзейсьніцца!

12:51  Ці думаеце вы, што Я прыйшоў даць мір зямлі? не, кажу вам, а разьдзяленьне;

12:52  бо ад сёньня пяцёра ў адным доме пачнуць дзяліцца: трое супроць двух, а двое супроць трох;

12:53  бацька будзе супроць сына, і сын супроць бацькі; маці супроць дачкі, і дачка супроць маці; сьвякроў супроць нявесткі сваёй, і нявестка супроць сьвякрові сваёй.

12:54  Сказаў жа і народу: калі вы бачыце хмару, што падымаецца з захаду, адразу кажаце: дождж будзе; і бывае так;

12:55  і калі дзьме паўднёвы вецер, кажаце: сьпёка будзе; і бывае.

12:56  Крывадушнікі! аблічча зямлі і неба апазнаваць умееце, як жа часу гэтага не пазнаяце?

12:57  Чаму ж вы і па саміх сабе не мяркуеце, што быць павінна?

12:58  Калі ты ідзеш з супраціўнікам сваім да начальства, дык па дарозе пастарайся вызваліцца ад яго, каб ён ня прывёў цябе да судзьдзі, а судзьдзя не аддаў цябе кату, а кат ня кінуў цябе ў цямніцу.

12:59  маўляю табе: ня выйдзеш адтуль, пакуль не аддасі і апошняга гроша.

Chapter 13

13:1  У гэты час прыйшлі некаторыя і расказалі Яму пра Галілеянаў, чыю кроў Пілат зьмяшаў з ахвярамі іхнімі.

13:2  Ісус сказаў ім на гэта: ці думаеце вы, быццам гэтыя Галілеяне сталі грашнейшыя за ўсіх Галілеянаў, што так пацярпелі?

13:3  Не, кажу вам; але калі не пакаецеся, усе гэтак сама загінеце.

13:4  Альбо, ці думаеце, што тыя васямнаццаць чалавек, на якіх упала вежа Сілаамская і забіла іх, былі вінаватыя больш за ўсіх, хто жыве ў Ерусаліме?

13:5  Не, кажу вам; але калі не пакаецеся, усе гэтак сама загінеце.

13:6  І сказаў гэтую прытчу: нехта меў у сваім вінаградніку пасаджаную смакоўніцу, і прыйшоў шукаць плоду на ёй, і не знайшоў;

13:7  і сказаў вінаградару: вось, я трэці год прыходжу шукаць плоду на гэтай смакоўніцы і не знаходжу; сьсячы яе, навошта яна і зямлю займае?

13:8  Але той сказаў яму ў адказ: спадару! пакінь яе і на сёлета, пакуль я акапаю яе і абкладу гноем:

13:9  ці ня ўродзіць плоду; калі ж не, налета сьсячэш яе.

13:10  У адной сынагозе Ён вучыў у суботу;

13:11  там была жанчына, якая васямнаццаць гадоў мела духа немачы: яна была скурчаная і не магла выпрастацца.

13:12  Ісус, угледзеўшы яе, падышоў і сказаў ёй: жанчына! ты вызваляешся ад недужы тваёй.

13:13  І ўсклаў на яе рукі; і яна адразу выпрасталася і пачала славіць Бога.

13:14  Пры гэтым начальнік сынагогі, абураючыся, што Ісус ацаліў у суботу, сказаў люду: ёсьць шэсьць дзён, у якія можна рабіць: у тыя і прыходзьце ацаляцца, а ня ў дзень суботні.

13:15  Гасподзь сказаў яму ў адказ: крывадушнік! ці не адвязвае кожны з вас вала свайго альбо асла ад ясьляў у суботу, і ці не вядзе паіць?

13:16  а гэтую дачку Абрагамаву, якую зьвязаў сатана вось ужо васямнаццаць гадоў, ці ня трэба было вызваліць яе ад повязяў тых у дзень суботні?

13:17  І калі казаў Ён гэта, усе супраціўнікі Ягоныя пасароміліся; і ўвесь люд радаваўся за ўсе слаўныя дзеі Ягоныя.

13:18  А Ён сказаў: на што падобнае Царства Божае, і да чаго прыпадобню яго?

13:19  яно падобнае на зерне гарчычнае, якое, узяўшы, чалавек пасадзіў у садзе сваім: і вырасла, і зрабілася вялікім дрэвам, і птушкі нябесныя хаваліся ў гольлі яго.

13:20  Яшчэ сказаў: да чаго прыпадобню Царства Божае?

13:21  Яно падобнае на закваску, якую жанчына, узяўшы, паклала ў тры меры мукі, пакуль не закісла ўсё.

13:22  І праходзіў гарадамі і селішчамі, вучачы і кіруючыся да Ерусаліма.

13:23  Нехта сказаў Яму: Госпадзе! няўжо мала тых, што ратуюцца? А Ён сказаў ім:

13:24  імкнецеся ўвайсьці праз вузкую браму, бо, маўляю вам, многія паспрабуюць увайсьці і ня здолеюць.

13:25  Калі гаспадар дома ўстане і зачыніць дзьверы, тады вы, стоячы знадворку, пачняце стукаць у дзьверы і казаць: "Госпадзе! Госпадзе! адчыні нам", але Ён скажа вам у адказ: "ня ведаю вас, адкуль вы";

13:26  тады пачняце казаць: "мы елі і пілі перад Табою, і на вуліцах нашых вучыў Ты".

13:27  Але Ён скажа: "кажу вам: ня ведаю вас, адкуль вы; адыдзеце ад Мяне ўсе, хто ўчыняе няпраўду".

13:28  Там будзе плач і скрыгат зубоў, калі ўбачыце Абрагама, Ісаака і Якава і ўсіх прарокаў у Царстве Божым, а сябе выгнанцамі.

13:29  І прыйдуць з усходу і з захаду, і поўначы і поўдня і ўзьлягуць у Царстве Божым.

13:30  І вось, ёсьць апошнія, што будуць першымі, і ёсьць першыя, што будуць апошнімі.

13:31  У той дзень прыйшлі некаторыя фарысэі і казалі Яму: выйдзі адгэтуль, бо Ірад хоча забіць Цябе.

13:32  І сказаў ім: ідзеце, скажэце гэтаму лісу: вось, выганяю нячыстых і аздараўляю сёньня і ў наступны дзень, і ў трэці дзень скончу;

13:33  а зрэшты, мне трэба хадзіць сёньня, заўтра і ў наступны дзень , бо ня бывае, каб прарок загінуў па-за Ерусалімам.

13:34  Ерусаліме, Ерусаліме, што забіваеш прарокаў і камянямі пабіваеш пасланых да цябе! колькі разоў хацеў я сабраць дзяцей тваіх, як птушка птушанят сваіх пад крылы, і вы не схацелі!

13:35  Вось, застаецца вам дом ваш пусты, маўляю бо вам, што вы ня ўбачыце Мяне, пакуль ня прыйдзе час, калі скажаце: дабраславёны Той, Хто ідзе ў імя Госпада!

Chapter 14

14:1  Давялося Яму ў суботу прыйсьці ў дом аднаго начальніка фарысэйскага з’есьці хлеба, і яны цікавалі за Ім;

14:2  і вось, стаў перад Ім чалавек, які цярпеў ад вадзянкі.

14:3  З гэтай нагоды Ісус спытаўся ў законьнікаў і фарысэяў: ці дазваляецца лекаваць у суботу?

14:4  Яны маўчалі. І дакрануўшыся, ацаліў таго і адпусьціў.

14:5  Пры гэтым сказаў ім: калі ў каго-небудзь з вас асёл альбо вол упадзе ў калодзеж, ці ж не адразу і выцягне яго і ў суботу?

14:6  І не маглі запярэчыць яму на гэта.

14:7  А заўважаючы, як запрошаныя выбіралі першыя месцы, сказаў ім прытчу:

14:8  калі ты будзеш пакліканы кім-небудзь на вясельле, не сядай на першае месца, каб не надарыўся хто з запрошаных ім больш ганаровы за цябе,

14:9  і той, хто запрашаў цябе і яго, падышоўшы, не сказаў бы табе: "саступі яму месца"; і тады з сорамам павінен будзеш заняць апошняе месца.

14:10  А калі запрошаны будзеш, прыйшоўшы, сядай на апошняе месца, каб той, хто цябе запрасіў, падышоўшы, сказаў: "дружа! перасядзь вышэй"; тады будзе табе пашана перад тымі, хто сядзіць з табою:

14:11  бо кожны, хто ўзвышае сам сябе, паніжаны будзе, а хто паніжае сябе, узвысіцца.

14:12  Сказаў жа і таму, хто запрасіў Яго: калі спраўляеш абед альбо вячэру, ня кліч сяброў тваіх, ні братоў тваіх, ні родзічаў тваіх, ні суседзяў багатых, каб і яны цябе калі не паклікалі, і не дастаў бы ты аддачы.

14:13  Але калі спраўляеш гасьціну, кліч убогіх, калекаў, кульгавых, сьляпых,

14:14  і дабрашчасны будзеш, што яны ня могуць аддаць табе, бо аддасца табе ў дзень уваскрэсеньня праведных.

14:15  Пачуўшы гэта, нехта з тых, што ляжалі зь Ім, сказаў Яму: дабрашчасны, хто з’есьць хлеба ў Царстве Божым!

14:16  А Ён сказаў яму: адзін чалавек зладзіў вялікую вячэру і склікаў многіх;

14:17  і калі настаў час бяседы, паслаў раба свайго сказаць запрошаным: ідзеце, бо ўжо ўсё гатова.

14:18  І пачалі ўсе, як бы змовіўшыся, перапрашацца. Першы сказаў яму: я купіў зямлю, і мне трэба пайсьці і агледзець яе; прашу цябе, прабач мне.

14:19  Другі сказаў: я купіў пяць пар валоў і іду выпрабаваць іх; прашу цябе, прабач мне.

14:20  Трэці сказаў: я ажаніўся і таму не магу прыйсьці.

14:21  І вярнуўшыся, раб той данёс пра гэта гаспадару свайму. Тады, угневаўшыся, гаспадар дома сказаў рабу свайму: ідзі хутчэй па вуліцах і завулках горада, і прывядзі сюды ўбогіх, калекаў, кульгавых і сьляпых.

14:22  І сказаў раб: спадару! зроблена, як загадаў ты, і яшчэ ёсьць месца.

14:23  Гаспадар сказаў рабу: ідзі па дарогах і ўздоўж платоў і ўгавары прыйсьці, каб напоўніўся дом мой;

14:24  бо кажу вам, што ніхто з тых запрошаных ня з’есьць маёй вячэры: бо шмат пакліканых, ды мала выбраных.

14:25  Зь Ім ішло мноства людзей; і Ён, зьвярнуўшыся, сказаў ім:

14:26  калі хто прыходзіць да Мяне, і не зьненавідзіць бацькі свайго і маці, і жонкі і дзяцей, і сірот і сёстраў, а пры гэтым і самога жыцьця свайго, той ня можа быць Маім вучнем;

14:27  і хто не нясе крыжа свайго і ня ідзе за Мною, ня можа быць Маім вучнем.

14:28  Бо хто з вас, хочучы збудаваць вежу, ня сядзе сьпярша і не палічыць выдатакаў, ці мае ён, што трэба на будову яе,

14:29  каб, калі закладзе падмурак і ня зможа закончыць, усе, хто гэта бачыць, не пасьмяяліся зь яго,

14:30  кажучы: гэты чалавек пачаў будаваць і ня мог закончыць?

14:31  Альбо які цар, ідучы на вайну супроць іншага цара, ня сядзе і не параіцца папярэдне, ці моцны ён зь дзесяцьцю тысячамі стаць супроць таго, хто ідзе на яго з дваццацьцю тысячамі?

14:32  інакш, пакуль той яшчэ далёка, ён пашле да яго пасольства — прасіць міру.

14:33  Так кожны з вас, хто не адцураецца ўсяго, што мае, ня можа быць Маім вучнем.

14:34  Соль — добрая рэч; але калі соль страціць сілу, чым асаліць яе?

14:35  ні ў зямлю, ні ў гной ня прыдасца; прэч выкідаюць яе. Хто мае вушы, каб чуць, няхай чуе!

Chapter 15

15:1  Наблізіліся да Яго ўсе мытнікі і грэшнікі слухаць Яго.

15:2  А фарысэі і кніжнікі наракалі, кажучы: Ён прымае грэшнікаў і есьць зь імі.

15:3  Але Ён сказаў ім наступную прытчу:

15:4  хто з вас, маючы сто авечак і згубіўшы адну зь іх, не пакіне дзевяноста дзевяці ў пустыні і ня пойдзе па прапалую, пакуль ня знойдзе яе?

15:5  А знайшоўшы, возьме яе на плечы свае з радасьцю;

15:6  і прыйшоўшы дамоў, пакліча сяброў і суседзяў і скажа ім; парадуйцеся са мною, я знайшоў маю прапалую авечку.

15:7  Маўляю вам, што так на нябёсах болей радасьці будзе за аднаго грэшніка, які каецца, чым за дзевяноста дзевяць праведнікаў, якія ня маюць патрэбы ў каяньні.

15:8  Альбо якая жанчына, маючы дзесяць драхмаў, калі згубіць адну драхму, не запаліць сьвечкі і не пачне месьці пакой і шукаць пільна, пакуль ня знойдзе?

15:9  А знайшоўшы, пакліча сябровак і суседак і скажа: парадуйцеся са мною, я знайшла згубленую драхму,

15:10  Так, кажу вам, бывае радасьць у анёлаў Божых і за аднаго грэшніка, які каецца.

15:11  Яшчэ сказаў: у аднаго чалавека было два сыны;

15:12  і сказаў малодшы бацьку: тата! дай мне належную мне долю маёмасьці. І бацька падзяліў ім маёмасьць.

15:13  Праз колькі дзён малодшы сын, сабраўшы ўсё, пайшоў у далёкі край і там распусьціў маёмасьць сваю, жывучы распусна.

15:14  А калі ён пражыў усё, настаў вялікі голад у той краіне, і ён апынуўся ў нястачы;

15:15  і пайшоў, прыстаў да аднаго жыхара той краіны, а той паслаў яго на палі свае пасьвіць сьвіньні;

15:16  і ён рады быў напоўніць чэрава сваё струкамі, якія елі сьвіньні, але ніхто не даваў яму.

15:17  Апамятаўшыся, сказаў: колькі парабкаў у бацькі майго маюць лішкі хлеба, а я паміраю з голаду!

15:18  Устану, пайду да бацькі майго і скажу яму: тата! я зграшыў супроць неба і перад табою,

15:19  і ўжо ня варты называцца сынам тваім; прымі мяне ў лік парабкаў тваіх.

15:20  Устаў і пайшоў да бацькі свайго. І калі ён быў яшчэ далёка, убачыў яго бацька ягоны і ўмілажаліўся; і пабегшы, упаў яму на шыю і пацалаваў яго.

15:21  А сын сказаў яму: тата! я зграшыў супроць неба і перад табою, і ўжо ня варты называцца сынам тваім.

15:22  А бацька сказаў рабам сваім: прынясеце найлепшую вопратку і апранеце яго, і дайце пярсьцёнак на руку яму і абутак на ногі;

15:23  і прывядзеце ўкормленае цяля і закалеце: будзем есьці і весяліцца,

15:24  бо гэты сын мой быў мёртвы і ажыў, прападаў і знайшоўся. І пачалі весяліцца.

15:25  А старэйшы сын ягоны быў на полі; і вяртаючыся, калі наблізіўся да дома, пачуў сьпевы і весялосьць;

15:26  і паклікаўшы аднаго слугу, спытаўся: што гэта такое?

15:27  Той сказаў яму: брат твой прыйшоў, і бацька твой закалоў укормленае цяля, бо прыняў яго здаровага.

15:28  Ён угневаўся і не хацеў увайсьці. А бацька, выйшаўшы, клікаў яго.

15:29  Але ён сказаў у адказ бацьку: вось, я столькі гадоў служу табе і ніколі не пераступаў загаду твайго, але ты ніколі ня даў мне і казьляняці, каб мне павесяліцца зь сябрамі маімі;

15:30  а калі сын твой, вось гэты, распусьціўшы маёмасьць сваю з блудніцамі, прыйшоў, ты закалоў яму ўкормленае цяля.

15:31  А ён сказаў яму: сыне мой! ты заўсёды са мною, і ўсё маё ёсьць тваё;

15:32  а з таго трэба было радавацца і весяліцца, што брат твой гэты быў мёртвы і ажыў, прападаў і знайшоўся.

Chapter 16

16:1  Сказаў жа і вучням Сваім: адзін чалавек быў багаты і меў упраўніка, на якога данесьлі яму, што распускае маёмасьць ягоную;

16:2  і паклікаўшы яго, сказаў яму: што гэта я чую пра цябе?

16:3  Тады ўпраўнік сказаў сам сабе: што мне рабіць? гаспадар мой адбірае ў мяне ўправу над домам: капаць не магу, прасіць саромеюся;

16:4  ведаю, што зрабіць, каб прынялі мяне ў дамы свае, калі адхілены буду ад управы над домам.

16:5  І паклікаўшы даўжнікоў гаспадара свайго, кожнага паасобку, сказаў першаму: колькі ты вінен гаспадару майму?

16:6  Той сказаў: сто мераў алею. І сказаў яму: вазьмі тваю расьпіску і сядай, хутчэй напішы: пяцьдзясят.

16:7  Потым другому сказаў: а ты колькі вінен? той сказаў: сто мераў пшаніцы. І сказаў яму: вазьмі тваю расьпіску і напішы: восемдзесят.

16:8  І пахваліў гаспадар упраўніка нявернага, што абачліва зрабіў; бо сыны веку гэтага здагадлівейшыя за сыноў сьвету ў сваім родзе.

16:9  І я кажу вам: набывайце сабе сяброў багацьцем няправедным, каб яны, калі зубожыцеся, прынялі вас у вечныя сялібы.

16:10  Верны ў малым і ў вялікім верны, а няверны ў малым няверны і ў вялікім.

16:11  Дык вось, калі вы ў няправедным багацьці ня былі верныя, хто даверыць вам сапраўднае?

16:12  І калі ў чужым ня былі верныя, хто дасьць вам вашае?

16:13  Ніякі слуга ня можа служыць двум гаспадарам, бо альбо аднаго будзе ненавідзець, а другога любіць; альбо аднаму пачне рупліва дагаджаць, а пра другога ня дбаць. Ня можаце служыць Богу і мамоне.

16:14  Чулі ўсё гэта і фарысэі, якія былі срэбралюбцы, і яны сьмяяліся зь Яго.

16:15  Ён сказаў ім: вы аказваеце сябе праведнікамі перад людзьмі, але Бог ведае сэрцы вашыя: бо, што высока ў людзей, тое брыдота перад Богам.

16:16  Закон і прарокі да Яна; з гэтага часу Царства Божае зьвястуецца, і кожны з намогаю ўваходзіць у яго.

16:17  Але хутчэй неба і зямля мінуцца, чым адна рыска з закону прападзе.

16:18  Кожны, хто разводзіцца з жонкай сваёю і жэніцца зь іншаю, чыніць пералюб; і кожны, хто жэніцца з разьведзенай з мужам, чыніць пералюб.

16:19  Нейкі чалавек быў багаты, апранаўся ў парфіру і вісон і кожны дзень банкетаваў раскошна.

16:20  Быў таксама нейкі жабрак, на імя Лазар, які ляжаў каля варотаў ягоных ў струпах

16:21  і хацеў накарміцца крошкамі, што падалі са стала багацея, і сабакі праходзілі і лізалі струпы ягоныя.

16:22  Памёр жабрак і ўзьнесены быў анёламі на ўлоньне Абрагамавае; памёр і багаты, і пахавалі яго;

16:23  і ў пекле, ужо ў пакутах, ён узьвёў вочы свае, убачыў удалечыні Абрагама і Лазара на ўлоньні ягоным,

16:24  і загаласіўшы, сказаў: Войча Абрагаме! умілажалься сэрцам зь мяне і пашлі Лазара, каб умачыў канец пальца свайго ў ваду і ахаладзіў язык мой, бо я пакутую ў полымі гэтым.

16:25  Але Абрагам сказаў: дзіця! згадай, што ты атрымаў ужо добраснае тваё ў жыцьці тваім, а Лазар ліхое; і цяпер ён тут суцяшаецца, а ты пакутуеш;

16:26  і звыш таго паміж намі і вамі пакладзена вялізная прорва, так што тыя, хто хоча перайсьці адсюль да вас, ня могуць, гэтак сама і адтуль да нас не пераходзяць.

16:27  Тады сказаў ён: дык прашу цябе, войча, пашлі яго ў дом бацькі майго,

16:28  бо ў мяне пяць братоў: хай ён засьведчыць ім, каб і яны ня прыйшлі ў гэтае месца пакуты.

16:29  Абрагам сказаў яму: у іх ёсьць Майсей і прарокі; хай слухаюцца іх.

16:30  А ён сказаў: не, войча Абрагаме! але калі хто зь мёртвых прыйдзе да іх, пакаюцца.

16:31  Тады Абрагам сказаў яму: калі Майсея і прарокаў ня слухаюцца, дык, калі б хто і зь мёртвых уваскрэс, не павераць.

Chapter 17

17:1  Сказаў Ісус таксама вучням Сваім: немагчыма ня прыйсьці звадам, але гора таму, праз каго яны прыходзяць:

17:2  лепш было б яму, калі б мельны жарон павесілі яму на шыю і кінулі яго ў мора, чым калі б ён спакусіў аднаго з малых гэтых.

17:3  Глядзеце на сябе. Калі ж згрэшыць супроць цябе брат твой, ушчуй яго, і калі пакаецца, даруй яму.

17:4  і калі сем разоў на дзень згрэшыць супроць цябе і сем разоў на дзень навернецца, і скажа: каюся, — даруй яму.

17:5  І сказалі апосталы Госпаду: памнож у нас веру.

17:6  Гасподзь сказаў: калі б вы мелі веру зь зерне гарчычнае і сказалі смакоўніцы гэтай: вырвіся і перасадзіся ў мора, — дык яна паслухалася б вас.

17:7  Хто з вас, маючы раба, які арэ альбо пасьвіць, калі вернецца ён з поля, скажа яму: хадзі хутчэй, сядай за стол?

17:8  Наадварот, ці ня скажа яму: прыгатуй мне павячэраць і, падперазаўшыся, служы мне, пакуль буду есьці і піць, і потым еж і пі сам?

17:9  Ці будзе ён дзякаваць рабу гэтаму за тое, што ён выканаў загад? ня думаю.

17:10  Гэтак сама і вы, калі выканаеце ўсё загаданае вам, кажэце: мы рабы нічога ня вартыя, бо зрабілі, што павінны былі зрабіць.

17:11  Ідучы ў Ерусалім, Ён праходзіў паміж Самарыяй і Галілеяю.

17:12  І калі ўваходзіў Ён у адно селішча, сустрэлі Яго дзесяць чалавек пракажоных, якія спыніліся зводдаль,

17:13  і моцным голасам казалі: Ісусе Настаўнік, памілуй нас.

17:14  Убачыўшы іх , Ён сказаў ім: ідзеце, пакажэцеся сьвятарам. І пакуль яны ішлі, ачысьціліся.

17:15  А адзін зь іх, бачачы, што ацалёны, вярнуўся, моцным голасам услаўляючы Бога,

17:16  і ўпаў ніцма да ног Ягоных, дзякуючы Яму; і гэта быў Самаранін.

17:17  Тады Ісус сказаў: ці ня дзесяць ачысьціліся? дзе ж дзевяць?

17:18  як яны не вярнуліся ўзьнесьці славу Богу, апрача гэтага іншапляменца?

17:19  І сказаў яму: устань, ідзі; вера твая ўратавала цябе.

17:20  А як спыталіся ў Яго фарысэі, калі прыйдзе Царства Божае, адказваў ім: ня прыйдзе Царства Божае ўвачавідкі,

17:21  і ня скажуць: вось, яно тут, альбо: вось, там. Бо вось, Царства Божае ўнутры ў вас ёсьць.

17:22  Сказаў таксама вучням: прыйдуць дні, калі захочаце бачыць хоць адзін зь дзён Сына Чалавечага, і ня ўбачыце;

17:23  і скажуць вам: вось, тут, альбо: вось, там, — ня ідзеце і ня гневайцеся:

17:24  бо як маланка, што бліснула з аднаго краю неба, бліскае да другога краю неба, так будзе Сын Чалавечы ў дзень Свой.

17:25  Але сьпярша належыць Яму шмат адпакутаваць і быць адкінутым родам гэтым.

17:26  І як было ў дні Ноя, так будзе і ў дні Сына Чалавечага:

17:27  елі, пілі, жаніліся, выходзілі замуж, да таго дня, як увайшоў Ной у каўчэг, і прыйшоў патоп і зьнішчыў усіх.

17:28  Гэтак сама было і ў дні Лота: елі, пілі, куплялі, прадавалі, садзілі, будавалі;

17:29  але ў дзень, калі Лот выйшаў з Садомы, праліўся зь неба дождж агнявы і серны і вынішчыў усіх:

17:30  так будзе і ў той дзень, калі Сын Чалавечы адкрыецца.

17:31  У той дзень, хто будзе на даху, а рэчы ягоныя ў доме, той ня сыходзь узяць іх; і хто будзе на полі, таксама не вяртайся назад;

17:32  успамінайце жонку Лотаву.

17:33  Хто будзе ашчаджаць душу сваю, той загубіць яе; а хто загубіць яе, той ажывіць яе.

17:34  Маўляю вам: у тую ноч будуць двое на адной пасьцелі: адзін возьмецца, а другі пакінецца;

17:35  дзьве будуць малоць разам: адна возьмецца, а другая пакінецца:

17:36  двое будуць на полі: адзін возьмецца, а другі пакінецца.

17:37  На гэта сказалі Яму: дзе, Госпадзе? А Ён сказаў ім: дзе труп, там зьбяруцца і арлы.

Chapter 18

18:1  Сказаў ім таксама прытчу пра тое, што трэба заўсёды маліцца і ня падаць духам.

18:2  кажучы: у адным горадзе быў судзьдзя, які Бога не баяўся і людзей не саромеўся.

18:3  У тым самым горадзе была адна ўдава, і яна, прыходзячы да яго, казала: абарані мяне ад супраціўніка майго.

18:4  Але ён доўгі час не хацеў. А потым сказаў сам сабе: хоць і Бога не баюся і людзей не саромеюся,

18:5  але як што гэтая ўдава не дае мне спакою, абараню яе, каб яна ня прыходзіла больш дакучаць мне.

18:6  І сказаў Гасподзь: чуеце, што кажа судзьдзя няправедны?

18:7  Ці ж Бог не абароніць выбраных Сваіх, што галосяць да Яго дзень і ноч, хоць і марудзіць абараніць іх?

18:8  кажу вам, што падасьць ім абарону неўзабаве. А Сын Чалавечы, прыйшоўшы, ці знойдзе веру на зямлі?

18:9  Сказаў таксама да некаторых, якія былі ўпэўненыя ў сабе, што яны праведныя, і прыніжалі іншых, наступную прытчу:

18:10  два чалавекі ўвайшлі ў храм памаліцца: адзін фарысэй, а другі мытнік.

18:11  Фарысэй, стаўшы, маліўся сам сабе так: Божа! дзякую Табе, што я не такі, як іншыя людзі, рабаўнікі, крыўдзіцелі, блудадзеі, альбо як гэты мытнік:

18:12  пашчуся два разы на тыдзень, даю дзесяціну з усяго, што набываю.

18:13  А мытнік, стоячы воддаль, не адважваўся нават падняць вочы да неба; але, б’ючы сябе ў грудзі, казаў: Божа! будзь міласэрны да мяне, грэшніка!

18:14  Кажу вам, што гэты пайшоў у дом свой апраўданы болей, чым той: бо кожны, хто ўзьвялічвае сам сябе, паніжаны будзе, а хто паніжае сябе, узвысіцца.

18:15  Прыносілі да Яго і дзяцей, каб Ён дакрануўся да іх; а вучні, бачачы тое, забаранялі ім.

18:16  Але Ісус, паклікаўшы іх, сказаў: пусьцеце дзяцей прыходзіць да Мяне і не забараняйце ім, бо такіх ёсьць Царства Божае;

18:17  праўду кажу вам: хто ня прыме Царства Божага, як дзіця, той ня ўвойдзе ў яго.

18:18  І спытаўся ў Яго нехта з начальнікаў: Настаўнік добры! што мне рабіць, каб успадкаваць жыцьцё вечнае?

18:19  Ісус сказаў яму: што ты называеш Мяне добрым? Ніхто ня добры, як толькі адзін Бог.

18:20  Ведаеш запаведзі: ня чыні пералюбу; не забівай; ня крадзь; ня сьведчы ілжыва; шануй бацьку твайго і маці тваю.

18:21  А той сказаў: усё гэта захаваў я зь юнацтва майго.

18:22  Пачуўшы гэта, Ісус сказаў яму: яшчэ аднаго не хапае табе: усё, што маеш, прадай і раздай убогім, і мець будзеш скарб на нябёсах, і прыходзь, і ідзі сьледам за Мною.

18:23  А ён, пачуўшы гэта, засмуціўся, бо быў вельмі багаты.

18:24  Ісус, бачачы, як ён засмуціўся, сказаў: як цяжка багатым маетнікам увайсьці ў Царства Божае!

18:25  бо лягчэй вярблюду прайсьці празь ігольныя вушкі, чым багатаму ўвайсьці ў Царства Божае!

18:26  Тыя, што чулі гэта, сказалі: хто ж можа ўратавацца?

18:27  Але Ён сказаў: немагчымае людзям магчымае Богу.

18:28  А Пётр сказаў: вось, мы пакінулі ўсё і пайшлі сьледам за Табою.

18:29  Ён сказаў ім: праўду кажу вам: няма нікога, хто пакінуў бы дом, альбо бацькоў, альбо братоў, альбо сёстраў, альбо жонку, альбо дзяцей дзеля Царства Божага,

18:30  і не атрымаў бы намнога больш у гэты час, і ў век будучага жыцьця вечнага.

18:31  І адклікаўшы дванаццаць вучняў Сваіх, сказаў ім: вось, мы ўзыходзім у Ерусалім, і зьдзейсьніцца ўсё напісанае праз прарокаў пра Сына Чалавечага:

18:32  бо выдадуць Яго язычнікам і паглумляцца зь Яго, і зьняважаць Яго, і аплююць Яго,

18:33  і будуць біць і заб’юць Яго; і на трэці дзень уваскрэсьне.

18:34  Але яны нічога з гэтага не зразумелі; словы гэтыя былі ім неспасьцігальныя, і яны не разумелі сказанага.

18:35  А калі падыходзіў Ён да Ерыхона, адзін сьляпы сядзеў пры дарозе, просячы міласьціны;

18:36  і пачуўшы, што міма яго праходзяць людзі, спытаўся: што гэта такое?

18:37  Яму сказалі, што Ісус Назарэй ідзе.

18:38  Тады ён закрычаў: Ісусе, Сыне Давідаў! памілуй мяне.

18:39  Тыя, што ішлі наперадзе, прымушалі яго маўчаць; але ён яшчэ мацней крычаў: Сыне Давідаў! памілуй мяне.

18:40  Ісус, спыніўшыся, загадаў прывесьці яго да Сябе. І калі той падышоў да Яго, спытаўся ў яго:

18:41  чаго ты хочаш ад Мяне? Ён сказаў: Госпадзе! каб мне бачыць.

18:42  Ісус сказаў яму: Бач! вера твая ўратавала цябе.

18:43  І ён адразу пачаў бачыць і пайшоў за Ім, славячы Бога. І ўвесь люд, бачачы гэта, узьнёс хвалу Богу.

Chapter 19

19:1  Потым Ісус увайшоў у Ерыхон і праходзіў празь яго.

19:2  І вось, нехта на імя Закхей, начальнік мытнікаў і чалавек багаты,

19:3  стараўся ўбачыць Ісуса, хто Ён, але ня мог з-за людзей, бо малога быў росту;

19:4  і забегшы наперад, залез на смакоўніцу, каб убачыць Яго, бо Яму выпадала праходзіць міма яе.

19:5  Ісус, калі прыйшоў на гэтае месца, зірнуўшы, угледзеў яго і сказаў яму: Закхей! сыдзі хутчэй, бо сёньня трэба мне быць у цябе ў доме.

19:6  І ён пасьпешна сышоў і прыняў Яго з радасьцю.

19:7  І ўсе, бачачы тое, пачалі наракаць і казалі, што Ён зайшоў да грэшнага чалавека.

19:8  А Закхей, стаўшы, сказаў Госпаду: Госпадзе! палавіну маёмасьці маёй я аддам убогім і, калі каго чым пакрыўдзіў, аддам учатыракроць.

19:9  Ісус сказаў яму: сёньня прыйшло збавеньне дому гэтаму, бо і ён сын Абрагамаў;

19:10  бо Сын Чалавечы прыйшоў зыскаць і выратаваць тое, што загінула.

19:11  А калі яны слухалі гэта, дадаў прытчу: бо Ён быў блізь Ерусаліма, і яны думалі, што неўзабаве павінна адкрыцца Царства Божае.

19:12  Дык вось сказаў: нейкі чалавек высокага роду выпраўляўся ў далёкую краіну, каб атрымаць сабе царства і вярнуцца;

19:13  і паклікаўшы дзесяць рабоў сваіх, даў ім дзесяць мінаў і сказаў ім: пускайце іх у абарот, пакуль не вярнуся.

19:14  Але грамадзяне ненавідзелі яго і адправілі сьледам за ім пасольства, сказаўшы: ня хочам, каб ён валадарыў над намі.

19:15  І калі вярнуўся, атрымаўшы царства, загадаў паклікаць да сябе рабоў тых, якім даў серабро, каб даведацца, хто што набыў.

19:16  Прыйшоў першы і сказаў: гаспадару! міна твая прынесла дзесяць мінаў.

19:17  І сказаў яму: выдатна, добры раб! за тое, што ты ў малым быў верны, вазьмі пад управу дзесяць гарадоў.

19:18  Прыйшоў другі і сказаў: гаспадару! міна твая прынесла пяць мінаў.

19:19  Сказаў і гэтаму: і ты будзь над пяцьцю гарадамі.

19:20  Прыйшоў трэйці і сказаў: гаспадару! вось твая міна, якую я захоўваў, загарнуўшы ў хустачку;

19:21  бо я баяўся цябе, таму што ты чалавек жорсткі: бярэш, чаго ня клаў, і жнеш, чаго ня сеяў.

19:22  Гаспадар сказаў яму: тваімі вуснамі судзіцьму цябе, ліхі раб! ты ведаў, што я чалавек жорсткі, бяру, чаго ня клаў, і жну, чаго ня сеяў;

19:23  чаму ж ты не аддаў срэбра майго ў абарот, каб я, прыйшоўшы, атрымаў яго з прыбыткам?

19:24  І сказаў тым, што стаялі першыя: вазьмеце ў яго міну і дайце таму, які мае дзесяць мінаў.

19:25  І сказалі яму: гаспадару! у яго ёсьць дзесяць мінаў.

19:26  Кажу вам, што кожнаму, хто мае, дадзена будзе, а ў таго, хто ня мае, адымецца і тое, што мае;

19:27  а ворагаў маіх тых, якія не хацелі, каб я валадарыў над імі, прывядзеце сюды і пабеце перада мною.

19:28  Сказаўшы гэта, Ён пайшоў далей, уваходзячы ў Ерусалім.

19:29  І калі наблізіўся да Віфагіі і Віфаніі, да гары, называнай Аліўнай, паслаў двух вучняў Сваіх,

19:30  сказаўшы: ідзеце ў селішча, што насупраць; увайшоўшы ў яго, знайдзеце маладога асла прывязанага, на якога ніхто зь людзей ніколі не садзіўся; адвязаўшы яго, прывядзеце;

19:31  і калі хто спытаецца ў вас: навошта адвязваеце?, скажэце яму так: ён патрэбен Госпаду.

19:32  Пасланыя пайшлі і знайшлі, як Ён сказаў ім.

19:33  А калі яны адвязвалі маладога асла, гаспадары ягоныя сказалі ім: навошта адвязваеце асьляня?

19:34  Яны адказвалі: ён патрэбен Госпаду.

19:35  І прывялі яго да Ісуса: і накінуўшы вопратку сваю на асьляня, пасадзілі на яго Ісуса.

19:36  І калі Ён ехаў, пасьцілалі вопратку сваю на дарозе.

19:37  А калі Ён наблізіўся да спуску з гары Аліўнай, усё мноства вучняў пачало ў радасьці шматгалоса славіць Бога за ўсе дзівосы, якія бачылі яны,

19:38  кажучы: дабраславёны Цар, Які ідзе ў імя Гасподняе! Мір на нябёсах і слава ў вышынях!

19:39  І некаторыя фарысэі з-паміж людзей сказалі Яму: Настаўнік! забарані вучням Тваім.

19:40  Але Ён сказаў ім у адказ: кажу вам, што калі яны замоўкнуць, дык камяні загалосяць.

19:41  І калі наблізіўся да горада, дык, гледзячы на яго, заплакаў па ім

19:42  і сказаў: о, калі б і ты хоць бы ў гэты твой дзень уведаў, што служыць міру твайму! але гэта схавана сёньня ад вачэй тваіх;

19:43  бо прыйдуць на цябе дні, калі ворагі твае абложаць цябе акопамі, і акружаць цябе, і сьціснуць цябе адусюль,

19:44  і зруйнуюць цябе, і заб’юць дзяцей тваіх у табе, і не пакінуць у табе каменя на камені, за тое, што ты не даведаўся часу адведзінаў тваіх.

19:45  І ўвайшоўшы ў храм, пачаў выганяць тых, што прадавалі ў ім, і тых, што куплялі,

19:46  кажучы ім: напісана: "дом Мой ёсьць дом малітвы: а вы зрабілі зь яго логва разбойнікаў".

19:47  І вучыў кожны дзень у храме. А першасьвятары і кніжнікі і старэйшыны народу намышлялі загубіць Яго,

19:48  і не знаходзілі, што б зрабіць зь Ім, бо ўвесь народ неадступна слухаў Яго.

Chapter 20

20:1  У адзін з тых дзён, калі Ён вучыў людзей у храме і зьвеставаў, падступіліся першасьвятары і кніжнікі з старэйшынамі

20:2  і сказалі Яму: скажы нам, якою ўладаю Ты гэта робіш, альбо хто Табе даў уладу такую?

20:3  Ён сказаў ім у адказ: і Я ў вас пра адно папытаюся, і скажэце Мне:

20:4  хрышчэньне Янава зь нябёсаў было, ці ад людзей?

20:5  А яны, разважаючы паміж сабою, казалі: калі скажам: зь нябёсаў, дык скажа: "чаму ж вы не паверылі яму?",

20:6  а калі скажам: "ад людзей", дык увесь люд паб’е нас камянямі, бо ён упэўнены, што Ян ёсьць прарок.

20:7  І адказвалі: ня ведаем адкуль.

20:8  Ісус сказаў ім: і Я не скажу вам, якою ўладаю гэта раблю.

20:9  І пачаў Ён гаварыць народу прытчу такую: адзін чалавек насадзіў вінаграднік і аддаў яго вінаградарам, і адлучыўся на доўгі час;

20:10  і ў свой час паслаў да вінаградараў раба, каб яны далі яму пладоў зь вінаградніка; але вінаградары, прыбіўшы яго, адаслалі ні з чым.

20:11  Яшчэ паслаў другога раба; але яны і гэтага, прыбіўшы і зганіўшы, адаслалі ні з чым.

20:12  І яшчэ паслаў трэцяга; але яны і таго, пакалечыўшы, выгналі.

20:13  Тады сказаў гаспадар вінаградніка: што мне рабіць? пашлю сына майго любаснага; можа, убачыўшы яго, пасаромеюцца.

20:14  Але вінаградары, убачыўшы яго, разважалі паміж сабою, кажучы: гэта спадчыньнік; хадзем, заб’ём яго, і спадчына ягоная будзе наша.

20:15  І, вывеўшы яго вонкі зь вінаградніка, забілі. Што ж зробіць зь імі гаспадар вінаградніка?

20:16  Прыйдзе і загубіць вінаградараў тых і аддасьць вінаграднік іншым. Тыя, што чулі гэта, сказалі: хай ня будзе!

20:17  Але Ён, зірнуўшы на іх, сказаў: што азначае гэта, напісанае: "камень, які адкінулі будаўнікі, той самы зрабіўся каменем кутнім"?

20:18  Кожны, хто ўпадзе на той камень, разаб’ецца; а на каго ён упадзе, таго раздушыць.

20:19  І намышлялі тым часам першасьвятары і кніжнікі, каб накласьці на Яго рукі, але пабаяліся народу, бо зразумелі, што пра іх сказаў Ён гэтую прытчу.

20:20  І сочачы за Ім, падаслалі падступных людзей, якія прыкінуўшыся пабожнымі, падлавілі б Яго на якім-небудзь слове, каб перадаць Яго начальству і ўладзе правіцеля.

20:21  І яны спыталіся ў Яго: Настаўнік! мы ведаем, што Ты праўдзіва гаворыш і вучыш, і не зважаеш на аблічча, а праўдзіва шляху Божаму вучыш;

20:22  ці дазваляецца нам даваць падатак кесару, ці не?

20:23  А Ён, разгадаўшы злахітрасьць іхную, сказаў ім: што вы Мяне спакушаеце?

20:24  пакажэце Мне дынар: чыя на ім выява і надпіс? Яны адказвалі: кесаравыя.

20:25  Ён ім сказаў: дык аддайце кесару кесаравае, а Божае Богу.

20:26  І не маглі падлавіць Яго ў слове перад людзьмі і, зьдзівіўшыся з адказу Ягонага, замоўклі.

20:27  Тады падышлі некаторыя з садукеяў, што адмаўляюць уваскрэсеньне, і спыталіся ў Яго:

20:28  Настаўнік! Майсей напісаў нам, што калі ў каго памрэ брат, які меў жонку, і памрэ бязьдетны, дык брат ягоны павінен узяць ягоную жонку і адрадзіць семя брату свайму.

20:29  Было сем братоў: першы, узяўшы жонку, памёр бязьдзетны;

20:30  узяў тую жонку другі, і той памёр бязьдетны;

20:31  узяў яе трэці, таксама і ўсе сямёра, і памерлі, не пакінуўшы дзяцей;

20:32  пасьля ўсіх памерла і жонка.

20:33  Дык вось, ва ўваскрэсеньні, катораму зь іх яна будзе жонкаю? бо сямёра яе мелі за жонку.

20:34  Ісус сказаў ім у адказ: дзеці веку гэтага жэняцца і выходзяць замуж;

20:35  а тыя, што спадобіліся дасягнуць таго веку і ўваскрэсеньня зь мёртвых, ні жэняцца, ні замуж ня выходзяць,

20:36  і памерці ўжо ня могуць, бо яны роўныя анёлам і ёсьць сыны Божыя, будучы сынамі ўваскрэсеньня;

20:37  а што мёртвыя ўваскрэснуць, і Майсей паказаў пры купіне, калі назваў Госпада Богам Абрагама і Богам Ісака і Богам Якава.

20:38  Бог жа ня ёсьць Бог мёртвых, а жывых, бо ў Яго ўсе жывыя.

20:39  На гэта некаторыя з кніжнікаў сказалі: Настаўнік! Ты добра сказаў.

20:40  І ўжо не адважваліся распытваць Яго ні пра што. А Ён сказаў ім:

20:41  як кажуць, Хрыстос ёсьць сын Давідаў?

20:42  А сам Давід кажа ў кнізе Псальмаў: "сказаў Гасподзь Госпаду майму: сядзі праваруч ад Мяне,

20:43  пакуль пакладу ворагаў Тваіх у падножжа ног Тваіх".

20:44  Дык вось, Давід Госпадам называе Яго: як жа Ён сын яму?

20:45  І калі слухаў увесь народ, Ён сказаў вучням Сваім:

20:46  Асьцерагайцеся кніжнікаў, якія любяць хадзіць у доўгім адзеньні і любяць вітаньні на сходах народных, сядзець наперадзе ў сынагогах, і ляжаць наперадзе на гасьцінах,

20:47  якія паядаюць дамы ўдоваў і крывадушна доўга моляцца; яны прымуць тым большую асуду.

Chapter 21

21:1  І глянуўшы, Ён убачыў багатых, што клалі дары свае ў скарбонку;

21:2  убачыў таксама і бедную ўдаву, якая паклала туды дзьве лепты,

21:3  і сказаў: праўду кажу вам, што гэтая бедная ўдава больш за ўсіх паклала;

21:4  бо ўсе тыя ад лішку свайго паклалі Богу, а яна ад нястачы сваёй паклала ўвесь пражытак свой, які мела.

21:5  І калі некаторыя гаварылі пра храм, што ён упрыгожаны дарагімі камянямі і дарамі, Ён сказаў:

21:6  прыйдуць дні, у якія з таго, што вы тут бачыце, не застанецца каменя на камені; усё будзе разбурана.

21:7  І спыталіся ў Яго: Настаўнік! калі ж гэта будзе? і якая прыкмета, калі адбыцца павінна?

21:8  Ён сказаў: сьцеражэцеся, каб вас не ўвялі ў аблуду; бо многія прыйдуць пад імем Маім, кажучы, што гэта Я; і гэты час блізкі. Не хадзеце сьледам за імі.

21:9  А як пачуеце пра войны і смуты, не жахайцеся: бо гэта павінна быць раней; але не адразу канец.

21:10  Тады сказаў ім: паўстане народ на народ, і царства на царства;

21:11  будуць вялікія землятрусы месцамі, і голад і пошасьці, і вусьцішныя зьявішчы і вялікія азнакі зь неба.

21:12  Але раней за ўсё тое накладуць на вас рукі і будуць гнаць вас , выдаючы ў сынагогі і ў цямніцы, і паставяць перад царамі і правіцелямі за імя Маё,

21:13  а будзе гэта вам на сьведчаньне.

21:14  Дык вось, пакладзеце сабе на сэрца не абдумваць наперад, што адказваць;

21:15  бо Я дам вам вусны і мудрасьць, якой ня здолеюць супярэчыць, ні супрацьстаяць усе, хто супрацівіцца вам.

21:16  Выдадзены таксама будзеце і бацькамі і братамі, і родзічамі і сябрамі, і некаторых з вас заб’юць;

21:17  і будзеце зьненавіджаныя ўсімі за імя Маё;

21:18  але і волас з галавы вашай не прападзе.

21:19  Цярпеньнем вашым ратуйце душы вашыя.

21:20  Калі ж убачыце Ерусалім, абложаны войскам, тады ведайце, што наблізіўся заняпад яго:

21:21  тады ўсе, хто ў Юдэі, хай уцякаюць у горы; і хто ў горадзе, выходзь зь яго; і хто ў навакольлі, не ўваходзь у яго,

21:22  бо гэта дні помсты, хай збудзецца ўсё напісанае.

21:23  Ды гора цяжарным і тым, што кормяць грудзьмі ў тыя дні; бо вялікая будзе нягода на зямлі і гнеў на народ гэты:

21:24  і палягуць ад вострага меча, і павядуцца ў палон ва ўсе народы; і Ерусалім будзе таптаны язычнікамі, дакуль ня скончацца часы язычнікаў.

21:25  І будуць азнакі ў сонцы і ў месяцы і ў зорках, а на зямлі заняпад духу народаў і недаўмёнасьць; і мора зашуміць і забушуе;

21:26  людзі будуць здыхаць ад страху і чаканьня нягодаў , што пойдуць на сьвет, бо сілы нябесныя пахіснуцца.

21:27  І тады ўбачаць Сына Чалавечага, Які будзе ісьці на аблоках у сіле і славе вялікай.

21:28  А калі пачне гэта збывацца, тады схілецеся і падымеце галовы вашыя, бо набліжацьмецца збавеньне вашае.

21:29  І сказаў ім прытчу: паглядзеце на смакоўніцу і на ўсе дрэвы:

21:30  калі яны ўжо распускаюцца, дык, бачачы гэта, ведаеце самі, што ўжо блізка лета.

21:31  Так, і калі вы ўбачыце, што тое збываецца, ведайце, што блізка Царства Божае.

21:32  Праўду кажу вам: ня міне род гэты, як ўсё тое будзе:

21:33  неба і зямля мінуцца, а словы Мае ня мінуць.

21:34  Глядзеце ж за сабою, каб сэрцы вашыя не абцяжарваліся абжорствам і п’янствам і клопатам будным, і каб дзень той не застаў вас зьнянацку:

21:35  бо ён, як сетка, накрые ўсіх, хто жыве па ўсім улоньні зямным;

21:36  дык вось, чувайце ва ўсякі час і малецеся, і хай спадобіцеся ўнікнуць усіх гэтых будучых нягодаў і паўстаць перад Сынам Чалавечым.

21:37  Удзень Ён вучыў у храме; а ночы, выходзячы, праводзіў на гары, называнай Аліўнай.

21:38  І ўвесь люд з раніцы прыходзіў да Яго ў храм слухаць Яго.

Chapter 22

22:1  Набліжалася сьвята праснакоў, якое называлася Пасхаю;

22:2  і намышлялі першасьвятары і кніжнікі, як бы загубіць Яго, бо баяліся народу.

22:3  І ўвайшоў сатана ў Юду, празванага Іскарыётам, аднаго зь ліку дванаццаці,

22:4  і ён пайшоў і гутарыў зь першасьятарамі і начальнікамі, як Яго выдаць ім.

22:5  Яны ўзрадаваліся і згадзіліся даць яму грошай;

22:6  і ён абяцаўся, і шукаў зручнага часу, каб выдаць Яго ім ня прылюдна.

22:7  І настаў дзень праснакоў, у які трэба было закалоць пасхальнае ягня ;

22:8  і паслаў Ісус Пятра і Яна, сказаўшы: ідзеце, прыгатуйце нам есьці пасху.

22:9  А яны сказалі Яму: дзе скажаш нам прыгатаваць?

22:10  Ён сказаў ім: вось, пры ўваходзе вашым у горад сустрэнецца з вамі чалавек, які нясьціме збанок вады; ідзеце сьледам за ім у дом, у які ўвойдзе ён.

22:11  і скажэце гаспадару дома: Настаўнік кажа табе: дзе пакой, у якім бы Мне есьці пасху з вучнямі Маімі?

22:12  І ён пакажа вам сьвятліцу вялікую засланую; там прыгатуйце.

22:13  Яны пайшлі і знайшлі, як сказаў ім, і прыгатавалі пасху.

22:14  І калі настала гадзіна, Ён лёг, і дванаццаць апосталаў зь Ім,

22:15  і сказаў ім: вельмі хацеў Я есьці з вамі гэтую пасху раней Маіх пакутаў,

22:16  бо кажу вам, што ўжо ня буду есьці яе, пакуль яна ня ўчыніцца ў Царстве Божым.

22:17  І ўзяўшы чару і падзякаваўшы, сказаў: прымеце яе і падзялеце паміж сабою;

22:18  бо кажу вам, што ня буду піць ад плоду вінаграднага, пакуль ня прыйдзе Царства Божае.

22:19  І ўзяўшы хлеб і падзякаваўшы, разламаў і падаў ім, кажучы: гэта ёсьць Цела Маё, якое за вас аддаецца; гэта выконвайце на ўспамін пра Мяне.

22:20  Таксама і чару пасьля вячэры, кажучы: гэтая чара ёсьць новы запавет у Маёй Крыві, якая за вас праліваецца;

22:21  і вось, рука прадажніка Майго са Мною за сталом;

22:22  у астатнім, Сын Чалавечы ідзе, як прадвызначана; але гора таму чалавеку, якім Ён выдаецца.

22:23  І яны пачалі пытацца адзін у аднаго, хто б зь іх быў той, які гэта зробіць.

22:24  А была і спрэчка паміж імі, хто зь іх павінен уважацца за большага.

22:25  Ён жа сказаў ім: цары валадараць над народамі і ўлады іхнія дабрадзеямі называюцца;

22:26  а вы ня так: але хто з вас большы, будзь як меншы, і начальнік будзь , як слуга.

22:27  Бо хто большы: той, хто ўзьлягае, ці хто слуга? Ці ня той, хто ўзьлягае? А Я сярод вас, як слуга.

22:28  Але вы трывалі са Мною ў гаротах Маіх,

22:29  і Я запавядаю вам, як запавядаў Мне Айцец Мой, Царства,

22:30  каб елі і пілі на бяседзе Маёй у Царстве Маім, і каб селі на пасадах судзіць дванаццаць каленаў Ізраілевых.

22:31  І сказаў Гасподзь: Сымоне! Сымоне! вось, сатана прасіў, каб сеяць вас як пшаніцу;

22:32  але Я маліўся за цябе, каб не зьмізарнела вера твая; і ты некалісь, навярнуўшыся, умацуй братоў тваіх.

22:33  Ён адказваў: Госпадзе! з Табою я гатовы і ў цямніцу і на сьмерць ісьці.

22:34  Але Ён сказаў: кажу табе, Пётр, не засьпявае певень сёньня, як ты тройчы зрачэшся, што ня ведаеш Мяне.

22:35  І сказаў ім: калі я пасылаў вас безь мяшка і бяз торбы і без абутку, ці мелі вы ў чым нястачу? Яны адказвалі: ні ў чым.

22:36  Тады Ён сказаў ім: але цяпер, хто мае мяшок, той вазьмі яго, таксама і торбу; а ў каго няма, прадай вопратку сваю і купі меч;

22:37  бо маўляю вам, што мусіць збыцца на Мне і гэтае напісанае: "і да зладзеяў залічаны". Бо тое, што пра Мяне, канчаецца.

22:38  Яны сказалі: Госпадзе! вось, тут два мечы. Ён сказаў ім: досыць.

22:39  І выйшаўшы пайшоў як звычайна на гару Аліўную; за Ім сьледам пайшлі і вучні Ягоныя.

22:40  А прыйшоўшы на месца, сказаў ім: малецеся, каб ня ўпасьці ў спакусу.

22:41  І Сам адышоў ад іх — як кінуць каменем, і, схіліўшы калені, маліўся,

22:42  кажучы: Войча! о, калі б Ты дабраволіў пранесьці чару гэтую міма Мяне! зрэшты, не Мая воля, а Твая хай будзе.

22:43  І зьявіўся Яму анёл зь нябёсаў і мацаваў Яго.

22:44  І ў змаганьні ўнутраным руплівей маліўся; і быў пот Ягоны, як кроплі крыві, што падалі на зямлю.

22:45  Устаўшы з малітвы, Ён прыйшоў да вучняў, і застаў іх у сьне ад смутку,

22:46  і сказаў ім: што вы сьпіце? устаньце і малецеся, каб ня ўпасьці ў спакусу.

22:47  Калі Ён яшчэ казаў гэта, паявіліся людзі, а наперадзе іх ішоў адзін з дванаццаці, называны Юда, і ён падышоў да Ісуса, каб пацалаваць Яго. Бо ён такі даў ім знак: каго я пацалую, Той і ёсьць.

22:48  А Ісус сказаў яму: Юда ці цалаваньнем выдаеш Сына Чалавечага?

22:49  Тыя, што былі зь Ім, бачачы, да чаго ўсё ідзе, сказалі Яму: Госпадзе! ці ня ўдарыць нам мечам?

22:50  І адзін зь іх ударыў раба першасьвятаровага і адсек яму правае вуха.

22:51  Тады Ісус сказаў: пакіньце, даволі. І дакрануўшыся да вуха ягонага, загоіў яго.

22:52  А першасьвятарам і начальнікам храма і старэйшынам, якія сабраліся супроць Яго, сказаў Ісус: быццам на разбойніка выйшлі вы зь мечамі і каламі, каб узяць Мяне!

22:53  Кожны дзень бываў Я з вамі ў храме, і вы не падымалі на Мяне рук, а цяпер — ваш час і ўлада цемры.

22:54  Узяўшы Яго, павялі і прывялі ў дом першасьвятара. А Пётр ішоў сьледам зводдаль.

22:55  Калі яны расклалі агонь сярод двара і селі разам, сеў і Пётр паміж імі.

22:56  Адна служанка, убачыўшы яго каля агню і ўгледзеўшыся ў яго, сказала: гэты быў зь Ім.

22:57  Але ён адрокся ад Яго, сказаўшы жанчыне: я ня ведаю Яго.

22:58  Неўзабаве потым другі, убачыўшы яго, сказаў: і ты зь іх. Але Пётр сказаў гэтаму чалавеку: не.

22:59  Прайшло з гадзіну часу, яшчэ нехта настойліва казаў: сапраўды, і гэты быў зь Ім, бо ён Галілеянін.

22:60  Але Пётр сказаў таму чалавеку: ня ведаю, што ты кажаш. І адразу, калі яшчэ гаварыў ён, засьпяваў певень.

22:61  Тады Гасподзь, абярнуўшыся, паглядзеў на Пятра; і Пётр згадаў слова Госпада, як Ён сказаў яму: перш чым засьпявае певень, адрачэшся ад Мяне тройчы.

22:62  І выйшаўшы вонкі, горка заплакаў.

22:63  Людзі, якія трымалі Ісуса, зьдзекі чынілі зь Яго і білі Яго;

22:64  і накрыўшы Яго, білі Яго па твары і пыталіся ў Яго: скажы, хто выцяў Цябе?

22:65  І шмат іншай кляцьбы вымаўлялі супраць Яго.

22:66  І як настаў дзень, сабраліся старэйшыны народу, першасьвятары і кніжнікі, і ўвялі Яго ў свой сынедрыён,

22:67  і сказалі: ці Ты Хрыстос? скажы нам. Ён сказаў ім: калі скажу вам, вы не паверыце;

22:68  калі ж і спытаюся ў вас, ня будзеце адказваць Мне і не адпусьціце Мяне ;

22:69  ад сёньня Сын Чалавечы сядзе праваруч сілы Божай.

22:70  І сказалі ўсе: дык Ты Сын Божы? Ён адказваў ім: вы кажаце, што Я.

22:71  А яны сказалі: якое яшчэ трэба нам сьведчаньне? бо мы самі чулі з вуснаў Ягоных!

Chapter 23

23:1  І паднялося ўсё мноства іх, і павялі Яго да Пілата,

23:2  І пачалі вінаваціць Яго, кажучы: мы знайшлі, што Ён разбэшчвае народ наш і забараняе даваць падатак кесару, называючы Сябе Хрыстом Царом.

23:3  Пілат спытаўся ў Яго: Ты Цар Юдэйскі? Ён сказаў яму ў адказ: ты кажаш.

23:4  Пілат сказаў першасьвятарам і народу: я не знаходжу ніякай віны ў Гэтым Чалавеку.

23:5  Але яны настойвалі, кажучы, што Ён бунтуе народ, вучачы па ўсёй Юдэі, пачынаючы ад Галілеі да гэтай мясьціны.

23:6  Пілат, пачуўшы пра Галілею, спытаўся: хіба Ён Галілеянін?

23:7  І даведаўшыся, што Ён з вобласьці Ірадавай, паслаў Яго да Ірада, які ў гэтыя дні быў таксама ў Ерусаліме.

23:8  Ірад, убачыўшы Ісуса, вельмі ўзрадаваўся, бо даўно жадаў бачыць Яго, таму што шмат чуў пра Яго і спадзяваўся ўбачыць ад Яго які-небудзь цуд,

23:9  і задаваў Яму многія пытаньні: але Ён нічога не адказваў яму.

23:10  А першасьвятары і кніжнікі стаялі і зацята вінавацілі Яго.

23:11  Але Ірад са сваімі воямі, прынізіўшы яго і паглуміўшыся зь Яго, апрануў яго ў сьветлую вопратку і паслаў назад да Пілата.

23:12  І спрыяціліся ў той дзень Пілат зь Ірадам паміж сабою, бо раней былі ў варожасьці адзін з адным.

23:13  А Пілат, склікаўшы першасьвятароў і начальнікаў і людзей,

23:14  сказаў ім: вы прывялі да мяне Чалавека Гэтага, што нібыта разбэшчвае люд; і вось, я пры вас расьсьледаваў і не знайшоў Чалавека Гэтага вінаватым ні ў чым тым, у чым вы Яго вінаваціце;

23:15  і Ірад таксама: бо я пасылаў Яго да яго; і нічога ня знойдзена ў Ім вартага сьмерці;

23:16  дык вось, пакараўшы Яго, адпушчу.

23:17  А яму і трэба было дзеля сьвята адпусьціць і аднаго вязьня .

23:18  Але ўвесь люд закрычаў: сьмерць Яму! а адпусьці нам Вараву.

23:19  Варава быў пасаджаны ў цямніцу за ўчыненую ў горадзе смуту і забойства.

23:20  Пілат зноў узвысіў голас, хочучы адпусьціць Ісуса.

23:21  Але яны крычалі: укрыжуй, укрыжуй Яго!

23:22  Ён трэці раз сказаў ім: якое ж ліха ўчыніў Ён? я нічога вартага сьмерці не знайшоў у Ім; дык вось, пакараўшы Яго, адпушчу.

23:23  Але яны і далей зь вялікім крыкам дамагаліся, каб Ён быў укрыжаваны; і перамог крык іхні і першасьвятароў.

23:24  І Пілат разважыў рабіць паводле іхняе просьбы,

23:25  і адпусьціў ім пасаджанага за смуту і забойства ў цямніцу, якога яны прасілі; а Ісуса аддаў на іхную волю.

23:26  І калі павялі Яго, дык, захапіўшы нейкага Сымона Кірынеяніна, які ішоў з поля, усклалі на яго крыж, каб нёс за Ісусам.

23:27  І ішло за Ім вялікае мноства народу і жанчын, якія плакалі і галасілі па Ім.

23:28  А Ісус, зьвярнуўшыся да іх, сказаў: дочкі Ерусалімскія! ня плачце па Мне, а плачце па сабе і па дзецях вашых;

23:29  бо надыходзяць дні, калі скажуць: дабрашчасныя няплодныя, і ўлоньні, якія не радзілі, і грудзі, якія не кармілі!

23:30  Тады скажуць гарам: упадзеце на нас! і пагоркам: накрыйце нас!

23:31  бо, калі з зазелянелым дрэвам гэта робяць, дык з сухім што будзе?

23:32  Вялі зь Ім на сьмерць і двух зладзеяў.

23:33  І калі прыйшлі на месца, называнае Лобным, там укрыжавалі Яго і зладзеяў, аднаго з правага, а другога зь левага боку.

23:34  А Ісус сказаў: Войча! даруй ім, бо ня ведаюць, што робяць. І дзялілі адзежу Ягоную, кідаючы жэрабя.

23:35  І стаялі людзі і глядзелі. А насьміхаліся разам зь імі і начальнікі, кажучы: іншых ратаваў, хай уратуе Сябе Самога, калі Ён Хрыстос, выбранец Божы.

23:36  Таксама і воі глуміліся зь Яго, падыходзячы і падносячы Яму воцат

23:37  і кажучы: калі Ты Цар Юдэйскі, уратуй Сябе Самога.

23:38  І быў над Ім надпіс, напісаны словамі грэцкімі, рымскімі і гэбрэйскімі: Гэты ёсьць Цар Юдэйскі.

23:39  Адзін з павешаных зладзеяў ліхасловіў на Яго і казаў: калі Ты Хрыстос, уратуй Сябе і нас.

23:40  А другі наадварот сунімаў яго і казаў: ці ты не баішся Бога, калі і сам засуджаны на тое самае?

23:41  і мы засуджаныя справядліва, бо заслужанае паводле ўчынкаў нашых прынялі; а Ён нічога благога не зрабіў.

23:42  І сказаў Ісусу: спамяні мяне, Госпадзе, калі прыйдзеш у Царства Тваё!

23:43  І сказаў яму Ісус: праўду кажу табе: сёньня ж будзеш са Мною ў раі.

23:44  Было ж каля шостай гадзіны дня, і зрабілася цемра па ўсёй зямлі да гадзіны дзявятай:

23:45  і памеркла сонца, і завеса ў храме разадралася пасярэдзіне.

23:46  Ісус, усклікнуўшы вялікім голасам, сказаў: Войча! у рукі Твае аддаю дух Мой. І сказаўшы гэта, выпусьціў дух.

23:47  А сотнік, бачачы, што адбылося, уславіў Бога і сказаў: сапраўды Чалавек Гэты быў праведнік.

23:48  І ўвесь люд, што сышоўся на гэта відовішча, бачачы, што адбывалася, вяртаўся, б’ючы сябе ў грудзі.

23:49  А ўсе, хто ведаў Яго, і жанчыны, якія ішлі сьледам за Ім з Галілеі, стаялі воддаль і глядзелі на гэта.

23:50  Тады нехта, на імя Язэп, сябра рады, чалавек добры і праўдзівы,

23:51  які ня браў удзелу ў радзе і ў справе іхняй, з Арыматэі, горада Юдэйскага, які таксама чакаў Царства Божага,

23:52  прыйшоў да Пілата і прасіў Цела Ісусавага;

23:53  і зьняўшы Яго, ахінуў палатнінаю і паклаў яго ў магіле, высечанай у скале , дзе яшчэ ніхто ня быў пакладзены.

23:54  Дзень той быў пятніца, і настала субота.

23:55  Пасьледавалі таксама і жанчыны, якія прыйшлі зь Ісусам з Галілеі, і глядзелі магілу, і як ускладалася Цела Ягонае;

23:56  а вярнуўшыся, прыгатавалі пахошчы і масьці; і ў суботу засталіся ў спакоі паводле запаведзі.

Chapter 24

24:1  А ў першы дзень тыдня, вельмі рана, нясучы прыгатаваныя пахошчы, прыйшлі яны да магілы, і разам зь імі некаторыя іншыя;

24:2  але знайшлі камень адвалены ад магілы,

24:3  і ўвайшоўшы, не знайшлі Цела Госпада Ісуса.

24:4  Калі ж яны зьнедаўмяваліся з гэтага, раптам паўсталі перад імі два мужы ў строях бліскучых.

24:5  І калі яны былі ў страху і схілілі абліччы свае да зямлі, — сказалі ім: што вы шукаеце жывога сярод мёртвых?

24:6  Яго няма тут: Ён уваскрэс; успомніце, як Ён казаў вам, калі быў яшчэ ў Галілеі,

24:7  кажучы, што Сын Чалавечы мае быць аддадзены ў рукі людзям грэшным, і быць укрыжаваным, і на трэці дзень уваскрэснуць.

24:8  І ўзгадалі яны словы Ягоныя

24:9  і, вярнуўшыся ад магілы, абвясьцілі ўсё гэта адзінаццаці і ўсім астатнім.

24:10  То была Магдаліна Марыя, і Яна, і Марыя, маці Якава, і іншыя зь імі, якія сказалі пра гэта Апосталам.

24:11  І здаліся ім словы іхнія пустымі, і не паверылі ім.

24:12  Але Пётр, устаўшы, пабег да магілы і, нахіліўшыся, убачыў толькі, што ляжаць палатніны, і пайшоў назад, сам сабе дзівуючы з таго, што сталася.

24:13  У той самы дзень двое зь іх ішлі ў селішча, што адлягала стадый на шэсьцьдзясят ад Ерусаліма, называнае Эмаус.

24:14  і размаўлялі паміж сабою пра ўсе гэтыя падзеі.

24:15  І калі яны размаўлялі і разважалі паміж сабою, Сам Ісус, наблізіўшыся, пайшоў зь імі;

24:16  але вочы ў іх былі заслоненыя, так што яны не пазналі Яго.

24:17  І Ён сказаў ім: пра што гэта вы, ідучы, разважаеце паміж сабою, і чаго вы засмучаныя?

24:18  Адзін зь іх, на імя Клеопа, сказаў Яму ў адказ: няўжо ты адзін з тых, што прыйшлі ў Ерусалім, ня ведаеш, што адбылося ў ім гэтымі днямі?

24:19  І сказаў ім: што Яны сказалі Яму: што было зь Ісусам Назаранінам, Які быў прарок, моцны ў дзеі і ў слове перад Богам і ўсім народам;

24:20  як выдалі яго першасьвятары і начальнікі нашыя на засуджэньне на сьмерць і ўкрыжавалі Яго;

24:21  а мы спадзяваліся былі, што Ён ёсьць Той, Хто павінен уратаваць Ізраіля; але разам з усім тым, ужо трэці дзень сёньня, як гэта сталася;

24:22  але і некаторыя жанчыны з нашых падзівілі нас: яны былі раніцай каля магілы

24:23  і не знайшлі Цела Ягонага, і прыйшоўшы, маўлялі, што бачылі зьяўленьне анёлаў, якія кажуць, што Ён жывы;

24:24  і пайшлі некаторыя з нашых да магілы і засталі ўсё так, як і жанчыны казалі; але Яго ня бачылі.

24:25  Тады Ён сказаў ім: о, няцямныя і марудныя сэрцам, каб верыць ва ўсё, што прадказвалі прарокі!

24:26  Ці ж ня так і належала пацярпець Хрысту і ўвайсьці ў славу Сваю?

24:27  І пачаўшы ад Майсея, з усіх прарокаў тлумачыў ім сказанае пра Яго ва ўсім Пісаньні.

24:28  І наблізіліся яны да таго селішча, у якое ішлі; і Ён паказаў ім выглядам, што хоча ісьці далей;

24:29  але яны стрымлівалі яго, кажучы: застанься з намі, бо дзень ужо схіліўся на вечар. І Ён увайшоў і застаўся зь імі.

24:30  І калі Ён ляжаў зь імі, дык, узяўшы хлеб, дабраславіў, разламаў і падаў ім,

24:31  тады разамкнуліся ў іх вочы, і яны пазналі Яго; але Ён зрабіўся нябачны ім.

24:32  І яны сказалі адзін аднаму: ці ж не палала ў нас сэрца наша, калі Ён казаў нам на дарозе і калі тлумачыў нам Пісаньне?

24:33  І ўстаўшы ў тую самую хвіліну, вярнуліся ў Ерусалім, і знайшлі разам адзінаццаць апосталаў і тых, што былі зь імі,

24:34  якія казалі, што Гасподзь сапраўды ўваскрэс і зьявіўся Сымону.

24:35  І яны расказвалі пра здарэньне на дарозе, і як Ён быў пазнаны імі пры ламаньні хлеба.

24:36  Калі яны казалі пра гэта, Сам Ісус стаў сярод іх і сказаў ім: мір вам.

24:37  Яны, сумеўшыся і спалохаўшыся, падумалі, што бачаць духа;

24:38  але Ён сказаў ім: што бянтэжыцеся, і навошта такія думкі ўваходзяць у сэрцы вашыя?

24:39  Паглядзеце на рукі Мае і на ногі Мае; гэта — Я сам; дакранецеся да Мяне і разгледзьце; бо дух ня мае плоці і касьцей, як бачыце ў Мяне.

24:40  І сказаўшы гэта, паказаў ім рукі і ногі.

24:41  А калі яны ад радасьці яшчэ ня верылі і дзіваваліся, Ён сказаў ім: ці ёсць у вас тут якая ежа?

24:42  Яны падалі Яму частку печанай рыбы і сотавага мёду.

24:43  І ўзяўшы, еў перад імі.

24:44  І сказаў ім: вось тое, пра што Я вам казаў, яшчэ калі быў з вамі, што належыць спраўдзіцца ўсяму, напісанаму пра Мяне ў законе Майсеевым і ў прароках і ў псальмах.

24:45  Тады адчыніў ім розум на ўразуменьне Пісаньняў

24:46  і сказаў ім: так напісана, і так належала адпакутаваць Хрысту і ўваскрэснуць зь мёртвых на трэці дзень,

24:47  і абвешчаным быць у імя Ягонае пакаяньню і дараваньню грахоў ува ўсіх народах, пачынаючы зь Ерусаліма;

24:48  а вы сьведкі гэтага;

24:49  і я пашлю абяцанае Айцом Маім на вас; вы ж заставайцеся ў горадзе Ерусаліме, пакуль не прасякнецеся сілаю згары.

24:50  І вывеў іх вонкі з горада да Віфаніі і, падняўшы рукі Свае, дабраславіў іх.

24:51  І калі дабраславіў іх, пачаў аддаляцца ад іх і ўзносіцца на неба.

24:52  Яны пакланіліся яму і вярнуліся ў Ерусалім зь вялікаю радасьцю,

24:53  і былі заўсёды ў храме, славячы і дабраслаўляючы Бога. Амін.