FarTPV - Job

Chapter 1

1:1  در زمین عوص مردی بود به نام ایّوب. او شخصی بی‌عیب و درستکار بود. از خدا می‌ترسید و از گناه دوری می‌کرد.

1:2  هفت پسر و سه دختر داشت.

1:3  هفت هزار گوسفند، سه هزار شتر، پانصد جفت گاو، پانصد الاغ و همچنین خادمان زیادی داشت. او ثروتمندترین مرد مشرق زمین بود.

1:4  هریک از پسران ایّوب به نوبت در خانهٔ خود مهمانی برپا می‌کردند و خواهران خود را هم دعوت می‌نمودند که در مهمانی آنها شرکت کنند.

1:5  بعد از پایان مهمانی، ایّوب صبح زود برمی‌خاست و برای طهارت فرزندان خود قربانی تقدیم می‌کرد. او این کار را به این سبب می‌کرد که اگر فرزندانش ندانسته در پیشگاه خدا گناهی کرده باشند، گناهشان بخشیده شود.

1:6  روزی که فرشتگان در حضور خداوند جمع شده بودند، شیطان هم همراه آنها بود.

1:7  خداوند از شیطان پرسید: «تو از کجا آمده‌ای؟» شیطان جواب داد: «به دور زمین می‌گشتم و سیاحت می‌کردم.»

1:8  خداوند از او پرسید: «آیا بندهٔ من ایّوب را دیدی؟ در تمام روی زمین کسی مانند او پیدا نمی‌شود. او از من می‌ترسد و از هرگونه کار بد، دوری می‌کند.»

1:9  شیطان گفت: «اگر خداترسی برای ایّوب فایده‌ای نمی‌داشت، آیا این کار را می‌کرد؟

1:10  تو همیشه از او و خانواده‌اش و اموالش پشتیبانی کرده‌ای و به هر کاری که می‌کند، برکت داد‌ه‌ای و آن‌قدر گلّه و رمه به او بخشیده‌ای که تمام سرزمین را پر کرده است.

1:11  دارایی‌اش را از او بگیر، آنگاه خواهی دید که آشکارا به تو کفر خواهد گفت!»

1:12  خداوند فرمود: «بسیار خوب، همهٔ دارایی‌اش را در اختیار تو می‌گذارم. برو و هر کاری که می‌خواهی بکن، امّا به خودش ضرری نرسان!» پس شیطان از حضور خداوند بیرون رفت.

1:13  روزی که پسران و دختران ایّوب در خانهٔ برادر بزرگشان مهمان بودند،

1:14  قاصدی پیش ایّوب آمد و به او گفت: «گاوهایت شخم می‌کردند و ماده الاغهایت در کنار آنها می‌چریدند.

1:15  ناگهان سابی‌ها حمله کردند. تمام حیوانات را با خود بردند و خادمان تو را کشتند. تنها من زنده مانده، فرار کردم و آمدم تا تو را از ماجرا آگاه سازم.»

1:16  حرف قاصد هنوز تمام نشده بود که شخص دیگری آمد و گفت: «آتش خدا از آسمان فرود آمد و گوسفندان و شبانانت را از بین برد. فقط من سالم ماندم و آمدم تا به تو خبر بدهم.»

1:17  این شخص هنوز حرف می‌زد که قاصد دیگری از راه رسید و گفت: «سه دستهٔ کلدانیان بر ما حمله آوردند و شترهایت را ربودند و خادمانت را با شمشیر کشتند. تنها من توانستم که فرار کنم و بیایم به تو بگویم.»

1:18  پیش از آن که این شخص سخنان خود را تمام کند، قاصد چهارم آمد و گفت: «پسران و دخترانت در خانهٔ برادر بزرگشان مهمان بودند

1:19  که ناگهان باد شدیدی از جانب بیابان وزید، خانه را بر سر فرزندانت خراب کرد و همه مردند. فقط من زنده ماندم و آمدم تا تو را آگاه کنم.»

1:20  آنگاه ایّوب برخاست، لباس خود را پاره کرد، سر خود را تراشید و روی زمین به سجده افتاد

1:21  و گفت: «از رحم مادر برهنه به دنیا آمدم و برهنه هم از دنیا می‌روم. خداوند داد و خداوند گرفت، نام خداوند متبارک باد!»

1:22  در تمام این احوال، ایّوب گناه نورزید و خدا را مقصّر ندانست.

Chapter 2

2:1  بار دیگر فرشتگان به حضور خداوند آمدند و شیطان هم همراه آنها بود.

2:2  خداوند از شیطان پرسید: «تو از کجا آمده‌ای؟» شیطان جواب داد: «به دور زمین می‌گشتم و سیاحت می‌کردم.»

2:3  خداوند پرسید: «آیا بندهٔ من ایّوب را دیدی؟ در تمام روی زمین کسی مانند او پیدا نمی‌شود. او شخصی درستکار و بی‌عیب است. از من می‌ترسد و هیچ خطایی از او سر نمی‌زند. با وجود اینکه مرا وادار ساختی تا به تو اجازه دهم، بدون سبب به او آسیب برسانی، او هنوز هم در ایمان خود نسبت به من وفادار مانده است.»

2:4  شیطان در جواب خداوند گفت: «انسان برای اینکه زنده بماند حاضر است از همه‌چیز خود دست بکشد.

2:5  به بدن او آسیب برسان و خواهی دید که آشکارا به تو کفر خواهد گفت.»

2:6  خداوند به شیطان فرمود: «بسیار خوب، او در اختیار توست، امّا او را نکش.»

2:7  پس شیطان از حضور خداوند بیرون رفت و ایّوب را از سر تا پا به دُمَلهای دردناک مبتلا کرد.

2:8  ایّوب در میان خاکستر نشست و با یک تکه سفال، بدن خود را می‌خارید.

2:9  زنش به او گفت: «تو هنوز هم نسبت به خدا وفادار هستی؟ خدا را لعنت کن و بمیر.»

2:10  امّا او در جواب گفت: «تو همچون یک زن ابله حرف می‌زنی. آیا تو می‌خواهی که ما چیزهای خوبِ خدا را قبول کنیم و چیزهای بد را نپذیریم؟» با همهٔ این مصیبتها که بر سر ایّوب آمد، او برضد خدا چیزی نگفت.

2:11  وقتی سه نفر از دوستان ایّوب به نامهای الیفاز تیمانی، بلدد شوحی و سوفر نعماتی، آگاه شدند که چه بلاهایی بر سر ایّوب آمده است، تصمیم گرفتند که باهم برای تسلّی و عیادت نزد او بروند.

2:12  وقتی آنها ایّوب را از دور دیدند، او را نشناختند. بعد با صدای بلند گریستند، لباس خود را دریدند و خاک بر سر خود پاشیدند.

2:13  آنها هفت شبانه‌روز در کنار او بر زمین نشستند و هیچ‌کدام با او حرفی نزدند، زیرا دیدند که درد او بسیار شدید است.

Chapter 3

3:1  بالاخره ایّوب لب به سخن گشود و روزی را که متولّد شده بود نفرین کرد: ایّوب

3:2  لعنت بر آن روزی که به دنیا آمدم و شبی که نطفه‌ام در رحم مادرم بسته شد.

3:3  لعنت بر آن روزی که به دنیا آمدم و شبی که نطفه‌ام در رحم مادرم بسته شد.

3:4  آن روز تاریک شود، خدا آن را به یاد نیاورد و نور در آن ندرخشد.

3:5  در ظلمت و تاریکی ابدی فرو رود؛ ابر تیره بر آن سایه افکند و کسوف آن را بپوشاند.

3:6  آن شب را تاریکی غلیظ فرا گیرد، در خوشی با روزهای سال شریک نشود، و جزء شبهای ماه به حساب نیاید.

3:7  آن شب، شبی خاموش باشد و صدای خوشی در آن شنیده نشود.

3:8  آنهایی که می‌توانند هیولای دریایی را رام سازند، آن شب را نفرین کنند.

3:9  در آن شب ستاره‌ای ندرخشد و به امید روشنایی باشد، امّا سپیدهٔ صبح را نبیند،

3:10  زیرا رحم مادرم را نبست و مرا به این بلاها دچار کرد.

3:11  چرا در وقت تولّدم نمردم و چرا زمانی که از رحم مادر به دنیا آمدم، جان ندادم؟

3:12  چرا مادرم مرا بر زانوان خود گذاشت و پستان به دهنم نهاد؟

3:13  اگر در آن وقت می‌مردم، اکنون آرام و آسوده با پادشاهان و رهبران جهان که قصرهای خرابه را دوباره آباد نمودند، و خانه‌های خود را با طلا و نقره پُر کردند، خوابیده بودم.

3:14  اگر در آن وقت می‌مردم، اکنون آرام و آسوده با پادشاهان و رهبران جهان که قصرهای خرابه را دوباره آباد نمودند، و خانه‌های خود را با طلا و نقره پُر کردند، خوابیده بودم.

3:15  اگر در آن وقت می‌مردم، اکنون آرام و آسوده با پادشاهان و رهبران جهان که قصرهای خرابه را دوباره آباد نمودند، و خانه‌های خود را با طلا و نقره پُر کردند، خوابیده بودم.

3:16  چرا مانند جنین سقط شده دفن نشدم؛ مانند طفلی که هرگز روشنایی را ندید.

3:17  زیرا در گور، مردمان شریر به کسی آسیب نمی‌رسانند و اشخاص خسته آرامش می‌یابند.

3:18  در آنجا حتّی زندانیان در صلح و صفا با هم به سر می‌برند و صدای زندانبان را نمی‌شنوند.

3:19  کوچک و بزرگ یکسان هستند و غلام از دست صاحب خود آزاد می‌باشد.

3:20  چرا کسانی‌که بدبخت و اندوهگین هستند در روشنی به سر می‌برند؟

3:21  آنها در آرزوی مرگ هستند، امّا مرگ به سراغشان نمی‌آید و بیشتر از گنج در جستجوی گور خود می‌باشند

3:22  و چقدر خوشحال می‌شوند، وقتی‌که می‌میرند و در گور می‌روند.

3:23  چرا نور بر کسانی بتابد که بیچاره هستند و راههای امید را از هر سو بسته می‌بینند؟

3:24  به جای غذا، غم می‌خورم و اشک و زاریم مانند آب جاری است.

3:25  از آنچه می‌ترسیدم و وحشت می‌کردم، به سرم آمد.

3:26  آرام و قرار ندارم و رنج و غم من روزافزون است.

Chapter 4

4:1  الیفاز ایّوب، اگر با تو چند کلمه حرف بزنم، آزرده نمی‌شوی؟ من دیگر نمی‌توانم ساکت بمانم.

4:2  الیفاز ایّوب، اگر با تو چند کلمه حرف بزنم، آزرده نمی‌شوی؟ من دیگر نمی‌توانم ساکت بمانم.

4:3  ببین، تو به افراد بسیاری تعلیم داد‌ه‌ای و به مردمان ضعیف دلگرمی و قوّت قلب بخشیده‌ای.

4:4  با سخنان تشویق کننده، مردم را از لغزش بازداشته‌ای و به زانوان لرزان نیرو داد‌ه‌ای.

4:5  امّا اکنون که خودت دچار مشکلات شده‌ای، پریشان گشته‌ای.

4:6  تو شخصی پرهیزکار بودی و زندگی بی‌عیبی داشتی، پس در این حال هم باید امید و اعتمادت را از دست ندهی.

4:7  فکر کن، آیا هرگز دیده‌ای که شخص بی‌گناهی هلاک شود و یا مرد درستکاری از بین برود؟

4:8  درحالی‌که من دیده‌ام، کسانی‌که شرارت و ظلم را می‌کارند، شرارت و ظلم را درو می‌کنند.

4:9  توفان غضب خدا آنها را از بین می‌برد و با آتش خشم خود آنها را می‌سوزاند.

4:10  مردم شریر مانند شیرِ درّنده می‌غرّند، امّا خدا آنها را خاموش می‌سازد و دندانهایشان را می‌شکند.

4:11  مانند شیر نر از بی‌غذایی و گرسنگی ضعیف می‌شوند و می‌میرند و فرزندانشان نیز پراکنده می‌شوند.

4:12  وقتی در خواب سنگینی رفته بودم، در رؤیا پیامی به صورت زمزمهٔ آهسته به گوش من رسید.

4:13  وقتی در خواب سنگینی رفته بودم، در رؤیا پیامی به صورت زمزمهٔ آهسته به گوش من رسید.

4:14  وحشت مرا فراگرفت، تنم به لرزه آمد.

4:15  شبحی از برابر من گذشت و از ترس، موی بر بدنم راست شد.

4:16  می‌دانستم که شبح در آنجا حضور دارد، امّا نمی‌توانستم آن را ببینم. در آن سکوت شب، این صدا به گوشم رسید:

4:17  «آیا انسان فانی می‌تواند در نظر خدا که خالق اوست، پاک و بی‌عیب باشد؟

4:18  او حتّی بر خادمان آسمانی خود اعتماد نمی‌کند و فرشتگانش هم در نظر او پاک نیستند،

4:19  چه رسد به آنهایی که از خاک آفریده شده‌اند و مانند بید از بین می‌روند.

4:20  ممکن است صبح زنده باشند، ولی بدون هیچ خبری، قبل از غروب می‌میرند.

4:21  رشتهٔ زندگی‌شان پاره می‌شود و در جهالت و نادانی از بین می‌روند.»

Chapter 5

5:1  فریاد برآور، ببین که آیا کسی به داد تو می‌رسد؟ دست به دامان کدام‌یک از مقدّسین خواهی شد؟

5:2  غصّه، نادانان را می‌کشد و حسادت، شخص ساده لوحان را.

5:3  آنها برای مدّتی موفّق هستند، امّا بلای ناگهانی بر خانهٔ‌شان نازل می‌شود.

5:4  فرزندانشان بی‌پناه می‌گردند؛ در امنیّت نیستند و کسی از آنها حمایت نمی‌کند.

5:5  مردمانِ گرسنه محصولات آنها را حتّی اگر در میان خارها باشد، خواهند خورد و اشخاص حریص، دارایی آنها را غارت خواهند نمود.

5:6  شرارت در خاک رشد نمی‌کند و مشکلات هیچ‌گاه از زمین نمی‌رویند،

5:7  بلکه همان‌طور که شعله از آتش بلند می‌شود، بدبختی هم از خود انسان سرچشمه می‌گیرد.

5:8  ولی اگر من به جای تو بودم، برای حل مشکل خود به سوی خدا باز می‌گشتم،

5:9  زیرا او کارهای عجیب و معجزات حیرت‌انگیز و بی‌‌شمار انجام می‌دهد.

5:10  باران را می‌فرستد و کشتزارها را آبیاری می‌کند.

5:11  فروتنان را سرفراز، و ماتمیان را شادمان می‌سازد.

5:12  نقشهٔ حیله‌گران را باطل می‌کند و آنها را در کارهایشان ناکام می‌سازد.

5:13  خودشان در دامی که برای دیگران گذاشته‌اند، گرفتار می‌شوند؛ و توطئهٔ آنها نقش برآب می‌گردد.

5:14  روزِ روشنِ آنها به شبِ تاریک مبدّل می‌شود و کورمال‌کورمال راه می‌روند.

5:15  امّا خدا نیازمندان و فقیران را از ظلمِ ظالم و از چنگِ زورمندان نجات می‌دهد.

5:16  به مسکینان امید می‌بخشد و دهان شریران را خواهد بست.

5:17  خوشا به حال کسی‌که خدا او را تنبیه می‌کند، پس تو نباید از تنبیه قادر مطلق آزرده شوی،

5:18  زیرا اگر خدا کسی را مجروح می‌کند، خودش هم جراحت او را می‌بندد، بیمار می‌سازد و شفا می‌دهد.

5:19  او بارها تو را از بلاهای گوناگون نجات خواهد داد.

5:20  در وقت قحطی تو را از مرگ رهایی می‌بخشد و هنگام جنگ از دَم شمشیر.

5:21  از زخمِ زبان در امان خواهی بود و از هلاکت، تو را خواهد رهانید.

5:22  به جنگ و قحطی خواهی خندید و از حیوانات وحشی نخواهی ترسید.

5:23  زمینی را که شخم می‌زنی بدون سنگ خواهد بود و با حیوانات وحشی در صلح و صفا زندگی خواهی کرد.

5:24  خانه‌ات محفوظ بوده و اموال تو دزدیده نخواهد شد.

5:25  فرزندانت همچون علف صحرا، زیاد خواهند شد.

5:26  مانند خوشهٔ رسیدهٔ گندم، که در موسمش درو می‌شود، در پیری و سالخوردگی از جهان خواهی رفت.

5:27  ما همه را تحقیق کردیم و تمام اینها حقیقت دارند. پس تو باید بپذیری.

Chapter 6

6:1  اگر غم و اندوهِ مرا در ترازو وزن کنید و مشکلات مرا بسنجید،

6:2  اگر غم و اندوهِ مرا در ترازو وزن کنید و مشکلات مرا بسنجید،

6:3  برایتان معلوم می‌شود که از ریگهای دریا هم سنگین‌ترند. از همین سبب است که سخنان من بی‌پرواست.

6:4  زیرا خدای قادر مطلق مرا هدف تیرهای خود قرار داده است، و زهر آنها در بدنم پخش شده‌اند و ترس خدا مرا به وحشت انداخته است.

6:5  الاغ اگر علف داشته باشد، عَرعَر نمی‌کند و گاو در وقت خوردن، بانگ نمی‌زند.

6:6  غذای بی‌نمک مزه‌ای ندارد و همچنین در سفیدهٔ تخم‌مرغ طعمی نیست.

6:7  برای خوردن این‌گونه غذاها اشتها ندارم و از هر چیزی که می‌خورم، حالم به هم می‌خورد.

6:8  ای کاش خدا آرزوی مرا برآورده سازد، خواهش مرا قبول فرماید و مرا بکشد و رشتهٔ زندگی مرا قطع کند.

6:9  ای کاش خدا آرزوی مرا برآورده سازد، خواهش مرا قبول فرماید و مرا بکشد و رشتهٔ زندگی مرا قطع کند.

6:10  اگر خواهش مرا بپذیرد، با همهٔ دردهایی که دارم، از خوشی ذوق خواهم کرد. من هرگز از احکام خدا نافرمانی نکرده‌ام، زیرا می‌دانم که او مقدّس است.

6:11  چه نیرویی در من باقیمانده است که زنده باشم؟ به چه امیدی به زندگی ادامه بدهم؟

6:12  آیا من از سنگ ساخته شده‌ام؟ آیا بدن من از برنز است؟

6:13  قوّتی برای من باقی نمانده است تا خود را از وضعی که دارم، نجات بدهم و کسی هم نیست که به من کمک کند.

6:14  کسی‌که به دوست خود رحم و شفقت ندارد، در واقع از قادر مطلق نمی‌ترسد.

6:15  مثل نهری که در زمستان از یخ و برف پُر است و در تابستان آب آن در اثر حرارت بخار می‌شود و خشک می‌گردد، دوستان من هم قابل اعتماد نیستند.

6:16  مثل نهری که در زمستان از یخ و برف پُر است و در تابستان آب آن در اثر حرارت بخار می‌شود و خشک می‌گردد، دوستان من هم قابل اعتماد نیستند.

6:17  مثل نهری که در زمستان از یخ و برف پُر است و در تابستان آب آن در اثر حرارت بخار می‌شود و خشک می‌گردد، دوستان من هم قابل اعتماد نیستند.

6:18  کاروانیان برای آب به کنار جوی می‌روند، آن را خشک می‌یابند و در نتیجه از تشنگی هلاک می‌شوند.

6:19  وقتی کاروانهای تیما و سبا به سراغ آب می‌روند، با دیدن جوی خشک، ناامید می‌شوند.

6:20  وقتی کاروانهای تیما و سبا به سراغ آب می‌روند، با دیدن جوی خشک، ناامید می‌شوند.

6:21  شما هم مانند همان جوی هستید، زیرا رنج و مصیبت مرا می‌بینید و از ترس به نزدیک من نمی‌آیید.

6:22  آیا من از شما چیزی خواسته‌ام، یا گفته‌ام که هدیه‌ای به من بدهید

6:23  و یا مرا از دست دشمنان و از چنگ ظالمان نجات بدهید؟

6:24  به من راه چاره را نشان بدهید و بگویید که گناه من چیست، آنگاه خاموش می‌شوم و حرفی نمی‌زنم.

6:25  سخنِ راست، قانع کننده است، امّا ایراد شما بی‌جاست.

6:26  آیا گمان می‌برید که سخنان من بیهوده و مثل بادِ هواست؟ پس چرا به سخنان مأیوس کنندهٔ من جواب می‌دهید؟

6:27  شما حتّی به مال یتیم طمع دارید و از دوستانتان به نفع خود استفاده می‌کنید.

6:28  حال وضع مرا ببینید و بگویید که آیا من دروغ می‌گویم؟

6:29  دیگر بس است و بی‌انصافی نکنید. محکومم نسازید، زیرا گناهی ندارم.

6:30  آیا فکر می‌کنید که من حقیقت را نمی‌گویم، و خوب و بد را از هم تشخیص نمی‌دهم؟

Chapter 7

7:1  انسان در روی زمین مانند یک کارگر اجباری زحمت می‌کشد، دوران حیاتش همراه با سختی و مشکلات است.

7:2  مثل غلامی که در آرزوی یافتن سایه‌ای است و مانند مزدوری که منتظر مزد خود می‌باشد.

7:3  ماههای عمر من در بیهودگی می‌گذرند. شبهای طولانی و خسته کننده‌ای، نصیب من شده است.

7:4  وقتی دراز می‌کشم تا بخوابم می‌گویم که چه وقت صبح می‌شود. شب طولانی است و من تا صبح از این پهلو به آن پهلو می‌غلطم.

7:5  تن من پوشیده از کِرم و گرد و خاک است و پوست بدنم تَرَک خورده و چِرک گرفته است.

7:6  روزهایم تندتر از ماکوی بافندگان می‌گذرند و در ناامیدی به پایان می‌رسند.

7:7  فراموش نکنید که عمر من لحظه‌ای بیش نیست و چشم من، روز خوبی را نخواهد دید

7:8  و چشمانی که امروز به من می‌نگرند، دیگر به رویم نخواهند افتاد. مرا جستجو خواهید کرد، امّا اثری از من نخواهید یافت.

7:9  مثل ابری که پراکنده و ناپدید می‌شود، کسانی هم که می‌میرند دیگر بر نمی‌خیزند.

7:10  به خانه‌های خود باز نمی‌گردند و آشنایانشان برای همیشه آنها را از یاد می‌برند.

7:11  از همین سبب است که نمی‌توانم خاموش بمانم و می‌خواهم درد و رنج خود را بیان کنم.

7:12  مگر من هیولای دریایی هستم که مرا تحت نظر قرار داد‌ه‌ای؟

7:13  من دراز می‌کشم تا دَمی استراحت کنم و مصیبتهای خود را از یاد ببرم،

7:14  آنگاه تو مرا با خوابها می‌ترسانی و با کابوس‌ها به وحشت می‌اندازی.

7:15  بنابراین من چارهٔ دیگری ندارم، جز اینکه خفه شوم و بمیرم و به این زندگی پر از رنج خود خاتمه بدهم.

7:16  از زندگی بیزارم و دیگر نمی‌خواهم زندگی کنم، پس مرا به حال خود بگذار، زیرا از من نفسی بیش نمانده است.

7:17  انسان چه اهمیّتی دارد که به او این‌قدر توجّه نشان می‌دهی؟

7:18  هر روز از او بازجویی می‌‌کنی و هر لحظه او را می‌آزمایی.

7:19  آیا نمی‌خواهی دمی آرامم بگذاری تا آب دهان خود را فرو برم؟

7:20  اگر من گناهی بکنم، چه ضرری به تو می‌رسد، ای ناظر کارهای بشر؟ چرا مرا هدف تیرهای خود قرار دادی؟ آیا من باری بر دوش تو شده‌ام؟

7:21  چرا گناهان مرا نمی‌بخشی و از خطاهای من چشم نمی‌پوشی؟ زیرا بزودی به زیر خاک می‌روم و تو به سراغم خواهی آمد و من دیگر وجود نخواهم داشت.

Chapter 8

8:1  ایّوب، تا به کی این حرفها را می‌زنی؟ سخنان تو مثل باد هواست.

8:2  ایّوب، تا به کی این حرفها را می‌زنی؟ سخنان تو مثل باد هواست.

8:3  خدا هرگز بی‌عدالتی نمی‌کند. خدای قادر مطلق، همیشه راست و با انصاف است.

8:4  فرزندانت در برابر خدا گناه کردند و خدا آنها را طبق کارهایشان جزا داد.

8:5  اگر تو طالب خدای قادر مطلق باشی و با دعا و زاری به نزد او بازگردی،

8:6  و اگر در پاکی و درستکاری زندگی کنی، آن وقت خدا به یقین به کمک تو می‌شتابد و به عنوان پاداش، خانواده‌ات را به تو بر می‌گرداند

8:7  و بیشتر از آنچه که در ابتدا داشتی، به تو می‌دهد.

8:8  از بزرگان و موی سپیدان بپرس و از تجربهٔ آنها بیاموز.

8:9  زیرا ما مدّت کوتاهی زندگی کرده‌ایم، معلومات ما بسیار کم است و عمر ما بر زمین همچون سایه‌ای زودگذر است.

8:10  از حکمت گذشتگان تعلیم بگیر و سخنان حکیمانهٔ آنها را سرمشق خود قرار بده.

8:11  در جایی که آب نباشد، نی نمی‌روید و آن را در خارج از نیزار نمی‌توان یافت.

8:12  اگر آب خشک شود، حتّی پیش از آن که وقت بریدن آن برسد، پژمرده می‌گردد.

8:13  عاقبتِ کسانی‌که خدا را ترک می‌کنند، همین‌گونه است و دیگر امیدی برایشان باقی نمی‌ماند.

8:14  این مردم به کسانی می‌مانند که به تار عنکبوت اعتماد می‌کنند.

8:15  اگر به آن تکیه کنند، می‌افتند و اگر از آن آویزان شوند، آنها را نگاه نمی‌دارد.

8:16  شخص شریر مثل علفی است که در زیر تابش آفتاب تازه می‌گردد و شاخه‌هایش در باغ پهن می‌شوند.

8:17  در بین سنگها ریشه می‌دواند و ریشه‌هایش به دور آنها محکم می‌پیچند.

8:18  امّا اگر از بیخ کنده شود، دیگر کسی به یاد نمی‌آورد که آن علف در آنجا بوده است.

8:19  بلی، سرنوشت مردم بی‌خدا هم به همین طریق است؛ و دیگران می‌آیند و جایشان را می‌گیرند.

8:20  خدا هرگز مردم درستکار را ترک نمی‌کند و به شریران کمک نمی‌نماید.

8:21  لبانت را از خنده پُر می‌سازد تا از خوشی فریاد بزنی.

8:22  بدخواهانت را شرمنده و خانهٔ شریران را ویران می‌کند.

Chapter 9

9:1  همهٔ اینها را که گفتی می‌دانم و قبلاً هم شنیده‌ام. امّا انسان فانی چطور می‌تواند در برابر خدا راست و نیک باشد؟

9:2  همهٔ اینها را که گفتی می‌دانم و قبلاً هم شنیده‌ام. امّا انسان فانی چطور می‌تواند در برابر خدا راست و نیک باشد؟

9:3  چه کسی می‌تواند با خدا بحث کند؟ کسی قادر نیست از هزار سؤالی که می‌کند، یکی را هم جواب بدهد.

9:4  زیرا خدا دانا و تواناست و کسی نمی‌تواند در برابر او مقاومت کند.

9:5  بی‌خبر کوهها را منتقل می‌سازد و با خشم و غضب، آنها را واژگون می‌کند.

9:6  زمین را از جایش تکان می‌دهد و پایه‌های آن را به لرزه می‌آورد.

9:7  اگر به آفتاب فرمان بدهد، طلوع نمی‌کند و ستارگان در شب نمی‌درخشند.

9:8  به تنهایی آسمانها را گسترانید و بر امواج دریا خرامید.

9:9  دُب اکبر، جبار، ثریا و ستارگان جنوب را آفرید.

9:10  عقل ما از درک کارهای بزرگ و بی‌شمار او عاجز است.

9:11  از کنار من می‌گذرد و من نمی‌توانم او را ببینم. حرکت می‌کند و من احساس نمی‌کنم.

9:12  هرچه را بخواهد می‌برد و کسی نمی‌تواند مانع او شود و بگوید که چه می‌‌کنی؟

9:13  خدا از خشم خود دست نمی‌کشد و دشمنان خود را که به هیولای دریایی کمک کردند، پایمال می‌سازد.

9:14  پس من چطور می‌توانم با او بحث کنم؟

9:15  هر چند گناهی ندارم، ولی چیزی نمی‌توانم بگویم؛ جز اینکه از خدایی که داور من است، طلب رحمت کنم.

9:16  حتّی اگر مرا بگذارد که حرفی بزنم، یقین ندارم که به سخنان من گوش بدهد.

9:17  او تُندباد را می‌فرستد و مرا پراکنده می‌سازد و بدون جهت به زخمهایم می‌افزاید.

9:18  مرا نمی‌گذارد که نفس بکشم و زندگی مرا با تلخی پُر می‌سازد.

9:19  با او یارای مقابله ندارم، زیرا قادر و تواناست. اگر به دادگاه شکایت کنم، چه کسی می‌تواند او را احضار کند؟

9:20  اگر بی‌گناه هم باشم، سخنان زبانم مرا محکوم می‌سازد و هر چیزی که بگویم، مرا مجرم می‌کند.

9:21  گرچه گناهی ندارم، امّا برای من فرقی نمی‌کند، زیرا از زندگی سیر شده‌ام.

9:22  خدا بی‌گناه و گناهکار را یکسان از بین می‌برد.

9:23  وقتی مصیبتی برسد و بی‌گناهی را ناگهان هلاک کند، خدا می‌خندد.

9:24  اختیار زمین را به دست مردم شریر داده و چشمان قضات را کور کرده است. اگر خدا این کار را نکرده، چه کسی کرده است؟

9:25  زندگی من سریعتر از پیک تیزرو می‌گذرد، بدون آن که روی خوشی را ببینم.

9:26  سالهای عمرم مانند کشتیهای تندرو و همچون عقابی که بر شکار خود فرود می‌آید، به سرعت سپری می‌شوند.

9:27  اگر خندان باشم و سعی کنم که غمهای خود را از یاد ببرم، چه فایده؟

9:28  زیرا می‌ترسم که مبادا غم و رنج، دوباره به سراغ من بیایند و می‌دانم که خدا مرا خطاکار می‌شمارد.

9:29  پس اگر محکوم می‌شوم، چرا بی‌جهت تلاش کنم؟

9:30  هیچ شوینده‌ای نمی‌تواند گناهان مرا بشوید.

9:31  تو مرا در گل و لای و کثافت فرو می‌بری تا حتی لباس خودم از من نفرت کند.

9:32  تو مانند من، انسانی فانی نیستی که بتوانم به تو جواب بدهم و با تو به دادگاه بروم.

9:33  کسی نیست که بین ما داوری کند و ما را آشتی بدهد.

9:34  اگر از مجازات من دست برداری و هیبت تو مرا به وحشت نیاندازد،

9:35  آنگاه می‌توانم بدون ترس با تو حرف بزنم، امّا متأسفانه این‌طور نیست.

Chapter 10

10:1  از زندگی سیر شده‌ام، بنابراین می‌خواهم از زندگی تلخ و زار خود ناله و شکایت کنم.

10:2  خدایا محکومم مَکن. به من بگو چه گناهی کرده‌ام؟

10:3  آیا رواست که به من ظلم نمایی، از مخلوق خود نفرت کنی و طرفدار نقشه‌های گناهکاران باشی؟

10:4  آیا تو همه‌چیز را مانند ما می‌بینی؟

10:5  آیا زندگی تو مانند زندگی ما کوتاه است

10:6  پس چرا تمام گناهان مرا می‌شماری و تمام خطاهایم را رقم می‌زنی؟

10:7  خودت می‌دانی که من خطایی نکرده‌ام و کسی نمی‌تواند مرا از دست تو نجات بدهد.

10:8  تو مرا با دست خود آفریدی و شکل دادی و اکنون می‌خواهی با همان دست مرا هلاک سازی.

10:9  به‌خاطر داشته باش که تو مرا از گل ساختی و دوباره به خاک برمی‌گردانی.

10:10  تو به پدرم نیرو بخشیدی تا در رحم مادر تولیدم کند و در آنجا مرا نشو و نما دادی.

10:11  با پوست و گوشت پوشاندی و استخوانها و رگ و پی مرا به هم بافتی.

10:12  به من زندگی دادی و از محبّت بی‌پایانت برخوردارم کردی و از روی احسان زندگی مرا حفظ نمودی.

10:13  امّا اکنون می‌دانم که در تمام اوقات تو مخفیانه نقشه‌ می‌کشیدی تا به من صدمه بزنی.

10:14  تو مراقب من بودی تا گناهی بکنم و تو از بخشیدنم خودداری نمایی.

10:15  هرگاه گناهی از من سر بزند بلافاصله مرا جزا می‌دهی، امّا اگر کار درستی بکنم خیری نمی‌بینم. شخص بدبخت و بیچاره‌ای هستم.

10:16  اگر سرم را بلند کنم، مانند شیری به من حمله می‌کنی و با آزار دادن من قدرت خود را نشان می‌دهی.

10:17  تو همیشه علیه من شاهد می‌آوری و خشم تو بر من هر لحظه زیادتر می‌شود و ضربات پی‌درپی بر من وارد می‌‌کنی.

10:18  چرا مرا از رحم مادر به دنیا آوردی؟ ای کاش می‌مُردم و چشم کسی مرا نمی‌دید.

10:19  مثل اینکه هرگز به دنیا نیامده بودم، از رحم مادر مستقیم به گور می‌رفتم.

10:20  از زندگی من چیزی باقی نمانده است، پس مرا به حال خودم بگذار تا دمی آسوده باشم.

10:21  بزودی از دنیا می‌روم و راه بازگشت برایم نیست.

10:22  به جایی می‌روم که تاریکی و ظلمت و هرج و مرج حکم فرماست و خود روشنی هم تاریکی است.

Chapter 11

11:1  آیا کسی به این سخنان پوچ و بیهوده جواب نمی‌دهد؟ آیا گزافه‌گویی، حق را به تو می‌دهد؟

11:2  آیا کسی به این سخنان پوچ و بیهوده جواب نمی‌دهد؟ آیا گزافه‌گویی، حق را به تو می‌دهد؟

11:3  آیا با یاوه‌گویی می‌توانی دیگران را ساکت گردانی؟ آیا می‌خواهی وقتی‌که دیگران را مسخره می‌‌کنی، آنها ساکت بمانند؟

11:4  تو ادّعا می‌‌کنی که سخنانت حقیقت دارند و در حضور خدا پاک هستی.

11:5  امّا ای کاش خدا لب به سخن بگشاید و جواب تو را بدهد

11:6  و اسرار حکمت خود را برایت بیان کند، زیرا حکمت خدا جنبه‌های زیادی دارد که دانستن آنها برای انسان خیلی مشکل است. بدان که خدا تو را کمتر از آن چه که سزاوار هستی، جزا داده است.

11:7  کسی نمی‌تواند حد و اندازهٔ عظمت و قدرت خدای قادر مطلق را درک کند.

11:8  آسمان، خدا را محدود نمی‌کند، امّا فراتر از دسترس تو می‌باشد. خدا دنیای مردگان را می‌شناسد امّا تو نه.

11:9  عظمت خدا وسیع‌تر از زمین و عمیقتر از دریاست

11:10  اگر خدا تو را بگیرد و محاکمه کند، چه کسی می‌تواند مانع او شود؟

11:11  زیرا کارهای هیچ‌کسی از او پوشیده نیست و می‌داند چه کسی گناهکار کیست.

11:12  شخص احمق وقتی حکیم می‌شود که الاغ وحشی انسانی بزاید.

11:13  اکنون اگر با قلب صاف و پاک، دست دعا به سوی خدا بلند کنی،

11:14  از بدی و گناه بپرهیزی و شرارت را به خانه‌ات راه ندهی،

11:15  آن وقت می‌توانی با سربلندی و با اطمینان کامل و بدون ترس، با دنیا روبه‌رو شوی.

11:16  همهٔ مصیبتها را فراموش می‌‌کنی و آنها همچون آبِ رفته به‌خاطر نمی‌آیند.

11:17  زندگی‌ات درخشانتر از آفتاب نیمروز و تاریکی آن مثل صبح روشن می‌شود.

11:18  با امید و اطمینان خاطر زندگی می‌‌کنی و در راحت و آسایش به سر می‌بری.

11:19  از دشمنانت نخواهی ترسید؛ مردم بسیاری از تو کمک خواهند خواست.

11:20  امّا چشمان بدکاران کور و راه گریز از هر سو به رویشان بسته می‌شود و تنها امیدشان مرگ می‌باشد.

Chapter 12

12:1  آیا فکر می‌کنید که شما صدای همهٔ مردم هستید؟ و اگر بمیرید، حکمت هم با شما می‌میرد؟

12:2  آیا فکر می‌کنید که شما صدای همهٔ مردم هستید؟ و اگر بمیرید، حکمت هم با شما می‌میرد؟

12:3  امّا بدانید که من هم به اندازهٔ شما عقل دارم و از شما کمتر نیستم. چیزهایی را که گفتید هرکسی می‌داند.

12:4  در گذشته، هرگاه پیش خدا دعا می‌کردم، او دعای مرا اجابت می‌فرمود، امّا اکنون، درحالی‌که گناهی ندارم، حتّی دوستانم به من می‌خندند و مسخره‌ام می‌کنند.

12:5  آنهایی که آسوده و آرامند به مصیبت‌زدگان توهین می‌کنند و به افتادگان لگد می‌زنند.

12:6  امّا خانهٔ دزدان و کسانی‌که خدا را خشمگین می‌سازند، در امان می‌باشند. آنها به قدرت خود متّکی هستند نه به خدا.

12:7  چیزهایی را که شما می‌گویید، اگر از حیوانات بپرسید، به شما می‌آموزند. اگر از پرندگان سؤال کنید، به شما جواب می‌دهند. نباتات زمین برایتان بیان می‌کنند؛ و حتّی ماهیان به شما می‌گویند که دست پُر قدرت خدا همه‌چیز را آفریده است.

12:8  چیزهایی را که شما می‌گویید، اگر از حیوانات بپرسید، به شما می‌آموزند. اگر از پرندگان سؤال کنید، به شما جواب می‌دهند. نباتات زمین برایتان بیان می‌کنند؛ و حتّی ماهیان به شما می‌گویند که دست پُر قدرت خدا همه‌چیز را آفریده است.

12:9  چیزهایی را که شما می‌گویید، اگر از حیوانات بپرسید، به شما می‌آموزند. اگر از پرندگان سؤال کنید، به شما جواب می‌دهند. نباتات زمین برایتان بیان می‌کنند؛ و حتّی ماهیان به شما می‌گویند که دست پُر قدرت خدا همه‌چیز را آفریده است.

12:10  زندگی هر موجود زنده و نَفَس تمام بشر در دست اوست.

12:11  همان‌طور که با زبان مزهٔ غذاهای خوب را می‌چشیم با گوش هم کلام حقیقت را تشخیص می‌دهیم.

12:12  اشخاص پیر دانا هستند، امّا خدا دانا و تواناست. اشخاص پیر بصیرت دارند، ولی خدا دارای بصیرت و قدرت است.

12:13  اشخاص پیر دانا هستند، امّا خدا دانا و تواناست. اشخاص پیر بصیرت دارند، ولی خدا دارای بصیرت و قدرت است.

12:14  آنچه را که خدا خراب کند، هیچ‌کسی نمی‌تواند آباد نماید. اگر خدا کسی را به زندان بیاندازد، کسی نمی‌تواند او را آزاد کند.

12:15  هرگاه باران را متوقّف سازد، زمین خشک می‌شود و اگر توفان را بفرستد، زمین را زیر آب غرق می‌کند.

12:16  بلی، خدا دانا و تواناست و اختیار فریب‌دهندگان و فریب‌خوردگان در دست اوست.

12:17  او حکمت حاکمان را از ایشان می‌گیرد و کارهای رهبران را مانند احمقان می‌سازد.

12:18  پادشاهان را خلع و اسیر خود می‌کند.

12:19  کاهنان را حقیر و زورمندان را سرنگون می‌سازد.

12:20  قدرت سخن معتمدان و فهم اشخاص پیر را از بین می‌برد.

12:21  حاکمان را ذلیل و زورمندان را حقیر می‌کند.

12:22  چیزهایی را که تاریک و مبهم هستند روشن می‌سازد.

12:23  به ملّتها قوّت و نیرو می‌بخشد و سپس آنها را از بین می‌برد. به تعدادشان می‌افزاید و سپس آنها را به دست دشمن می‌سپارد.

12:24  حکمت رهبران را از آنها می‌گیرد و آنها را در بیابان آواره می‌سازد.

12:25  در تاریکی، کورمال‌کورمال راه می‌روند و مانند مستان، افتان و خیزان قدم می‌زنند.

Chapter 13

13:1  چیزهایی را که بیان کردید، من قبلاً دیده و شنیده بودم.

13:2  هر چیزی را که شما می‌دانید، من هم می‌دانم و از شما کمتر نیستم.

13:3  امّا می‌خواهم که با قادر مطلق صحبت کنم و با او بحث نمایم.

13:4  ولی شما حقیقت را با دروغ می‌پوشانید و طبیبان بی‌کفایتی هستید.

13:5  اگر به راستی عاقل می‌بودید، حرفی نمی‌زدید.

13:6  حالا به دلایل من توجّه کنید و به سخن من گوش بدهید.

13:7  چرا دروغ می‌گویید فکر می‌کنید که دروغ شما منفعتی برای خدا دارد؟

13:8  می‌خواهید به بهانهٔ طرفداری از او، حقیقت را بپوشانید و ادّعای خود را ارائه نمایید.

13:9  اگر خدا از نزدیک به شما نگاه کند، آیا چیز خوبی در شما پیدا می‌کند؟ آیا می‌توانید او را هم مثل انسانها فریب بدهید؟

13:10  بدانید که اگر از این کار دست نکشید، خدا شما را جزا خواهد می‌دهد.

13:11  و قدرت او شما را به وحشت می‌اندازد.

13:12  دلایل شما بی‌معنی و ادّعایتان مانند دیوارهای گِلی سُست و بی‌اساس است.

13:13  پس خاموش باشید و به من فرصت بدهید که حرف خود را بزنم و بعد هرچه می‌خواهد بشود!

13:14  با این کار، جان خود را به خطر می‌اندازم.

13:15  هیچ امیدی ندارم. گرچه خدا مرا بکشد، در حضور او از خود دفاع خواهم کرد.

13:16  ممکن است با راستگویی خود نجات یابم، چون شخص بی‌گناهی هستم، با جرأت در پیشگاه خدا می‌ایستم.

13:17  اکنون به سخنان من گوش بدهید و به توضیحات من توجّه کنید.

13:18  ادّعای من این است: من می‌دانم که تبرئه می‌شوم.

13:19  خدایا آیا برای متّهم کردن من می‌آیی؟ اگر چنین است، من آماده‌ام تا ساکت شوم و بمیرم.

13:20  خدایا، از تو فقط دو تقاضا دارم و اگر آنها را اجابت فرمایی، آنگاه می‌توانم با تو روبه‌رو شوم.

13:21  از مجازات من دست بردار و با هیبت خود مرا به وحشت نینداز.

13:22  خدایا اول تو حرف بزن و من پاسخ خواهم داد، یا اجازه بده حرف خود را بزنم و آن وقت جواب مرا بده.

13:23  به من بگو که گناه و تقصیر من چیست و خطاهای مرا نشان بده.

13:24  چرا روی خود را از من می‌پوشانی؟ چرا با من مثل دشمن خودت برخورد می‌کنی؟

13:25  آیا تو سعی می‌کنی مرا بترسانی؟ من چیزی بیشتر از یک برگ نیستم؛ آیا به یک پَر‌ِ کاه حمله می‌کنی؟

13:26  تو اتّهامات تلخی را علیه من می‌آوری، حتّی برای گناهانی که در جوانی مرتکب شدم.

13:27  پاهایم را در زنجیر می‌گذاری و هر قدمی که برمی‌دارم مراقب من هستی.

13:28  در نتیجه مانند چوبِ پوسیده و لباسِ بید خورده نابود می‌شوم.

Chapter 14

14:1  انسان که از زن زاییده می‌شود، عمرش کوتاه و سراسر زحمت است.

14:2  همچون گُل می‌شکفد و بزودی پژمرده می‌شود و مانند سایه‌ای زودگذر و ناپایدار است.

14:3  پس ای خدا، چرا بر چنین موجودی این‌قدر سخت می‌گیری و از او بازخواست می‌‌کنی؟

14:4  هیچ‌کس نمی‌تواند از یک چیز ناپاک چیزی پاک به دست آورد.

14:5  طول عمر و شمارهٔ ماههای عمرش را تو از پیش تعیین نموده‌ای و کسی نمی‌تواند آن را تغییر بدهد.

14:6  پس از خطای او چشم بپوش و او را به حال خودش بگذار تا پیش از اینکه با زندگی وداع کند، لحظه‌ای آسوده باشد.

14:7  برای یک درخت این امید هست که اگر قطع گردد، دوباره سبز شود و شاخه‌های تازهٔ دیگری بیاورد.

14:8  هرچند ریشه‌اش در زمین کهنه شود و تنه‌اش در خاک بپوسد،

14:9  بازهم وقتی‌که آب به آن برسد، مثل یک نهال تازه جوانه می‌زند و شکوفه می‌آورد.

14:10  امّا انسان وقتی‌که مُرد فاسد می‌شود و از بین می‌رود و کجایند آنها؟

14:11  مانند آب دریا که بخار می‌شود و رودخانه‌ای که خشک می‌گردد،

14:12  انسان هم به خواب ابدی فرو می‌رود و تا نیست شدن آسمانها برنمی‌خیزد و کسی او را بیدار نمی‌کند.

14:13  ای کاش مرا تا وقتی‌که غضبت فرو نشیند در زیر خاک پنهان می‌کردی؛ و باز مرا در یک زمان معیّن دوباره به یاد می‌آوردی.

14:14  وقتی انسان می‌میرد، آیا دوباره زنده می‌شود؟ امّا من در انتظار آن هستم که روزهای سخت زندگی‌ام پایان یابد و دوران شادکامی فرا رسد.

14:15  آن وقت تو مرا صدا می‌زنی و من جواب می‌دهم و تو از دیدن این مخلوقت خوشحال می‌شوی.

14:16  تو مراقب هر قدم من می‌باشی و گناهانم را در نظر نمی‌گیری.

14:17  مرا از گناه پاک می‌سازی و خطاهایم را می‌پوشانی.

14:18  زمانی می‌رسد که کوهها فرو می‌ریزند و از بین می‌روند. سنگها از جایشان کنده می‌شوند،

14:19  آب، سنگها را می‌ساید و سیلابها خاک زمین را می‌شوید. به همین ترتیب تمام امیدهای انسان را نقش برآب می‌سازی.

14:20  تو بر او غالب می‌شوی، و او را به چنگ مرگ می‌فرستی و برای ابد از بین می‌بری.

14:21  اگر فرزندانش به جاه و جلال برسند، او آگاه نمی‌شود و هرگاه خوار و حقیر گردند، بازهم بی‌اطّلاع می‌ماند.

14:22  او فقط درد خود را احساس می‌کند و برای خود ماتم می‌گیرد.

Chapter 15

15:1  الیفاز: ایّوب، آیا شخص عاقلی مانند تو، باید سخنان احمقانه بگوید! کلام تو پوچ و مثل باد هواست.

15:2  الیفاز: ایّوب، آیا شخص عاقلی مانند تو، باید سخنان احمقانه بگوید! کلام تو پوچ و مثل باد هواست.

15:3  با این‌گونه سخنان بی‌معنی، نمی‌توانی از خود دفاع کنی.

15:4  تو از خدا نمی‌ترسی و به او احترام نمی‌گذاری.

15:5  حرفهایی که می‌زنی گناهانت را آشکار می‌کند؛ و با حیله و نیرنگ صحبت می‌‌کنی.

15:6  هر سخن زبانت تو را محکوم می‌کند و برضد تو شهادت می‌دهد.

15:7  آیا فکر می‌‌کنی اولین انسانی که به دنیا آمد، تو بودی؟ آیا تو پیش از کوهها به وجود آمده‌ای؟

15:8  آیا تو از نقشهٔ مخفی خدا آگاه بوده‌ای؟ آیا تو عاقلترین مرد روی زمین هستی؟

15:9  چیزی نیست که تو بدانی و ما ندانیم.

15:10  ما حکمت و دانش را از اشخاص مو سفید و سالخورده که سنشان زیادتر از سن پدر توست، آموختیم.

15:11  خدا به تو تسلّی می‌بخشد و تو آن را رد می‌‌کنی. ما از طرف خدا با نرمی با تو حرف زدیم،

15:12  امّا تو مضطرب شده‌ای و از چشمانت خشم و غضب می‌بارد.

15:13  تو با این حرفهایت نشان می‌دهی که برضد خدا هستی.

15:14  آیا انسان می‌تواند، واقعاً پاک باشد و یا کسی می‌تواند با خدا راست باشد؟

15:15  خدا حتّی به فرشتگان خود هم اعتماد نمی‌کند و آسمانها نیز در نظر او پاک نیستند،

15:16  چه رسد به انسان فاسد و ناچیز که شرارت را مثل آب می‌نوشد.

15:17  اکنون به من گوش بده تا آنچه را که می‌دانم به تو بگویم.

15:18  اینها حقایقی هستند که من از اشخاص دانشمند و حکیم آموختم که نیاکانشان آنها را مخفی نکردند.

15:19  در آن وقت بیگانه‌ای در سرزمینشان نبود که آنها را از راه راست منحرف کند.

15:20  اشخاص شریر که به دیگران ظلم می‌کنند در سراسر عمر خود در عذاب هستند.

15:21  صداهای ترسناک در گوششان می‌پیچد. در وقتی‌که فکر می‌کنند آسوده و آرام است، ناگهان مورد حملهٔ غارتگران قرار می‌گیرند.

15:22  امید فرار از تاریکی برایشان نیست و عاقبت با شمشیر هلاک می‌شوند.

15:23  برای یک لقمهٔ نان آواره می‌شوند و می‌دانند آینده‌ای تاریک در پیش‌رو دارند.

15:24  مصیبت و بدبختی مثل پادشاهی که برای جنگ آماده باشد آنها را به وحشت می‌اندازد.

15:25  زیرا دست خود را برضد خدا دراز کرده‌اند و با او می‌جنگند.

15:26  با گستاخی سپر خود را به دست گرفته، به او حمله می‌کنند.

15:27  آنها هرچند از مال دنیا بی‌نیاز باشند،

15:28  امّا سرانجام در شهرهای ویران و خانه‌های غیر مسکون که در حال فروریختن هستند، به سر خواهند برد.

15:29  ثروتشان برباد می‌رود و چیزی برایشان باقی نمی‌ماند.

15:30  نمی‌توانند از تاریکی فرار کنند و مانند درختی که آتش بگیرد و شاخه‌هایش بسوزد و شکوفه‌هایش دستخوش باد شود، دار و ندار خود را از دست می‌دهند.

15:31  ایشان نباید با چیزهای بیهوده و ناپایدار خود را فریب دهند، زیرا نصیب ایشان بیهودگی خواهد بود.

15:32  و پیش از آن که چشم از جهان بپوشد، برایش معلوم می‌شود که تکیه کردن به چیزهای فانی بیهوده است.

15:33  مانند تاک که غوره‌هایش پیش از رسیدن بریزند و مانند درخت زیتون که شکوفه‌هایش ریخته‌اند، بی‌ثمر می‌گردد.

15:34  اشخاص بی‌خدا، بی‌کس خواهند ماند و خانهٔ رشوه‌خواران در آتش می‌سوزد.

15:35  آنها برای شرارت نقشه می‌کشند و دلهایشان پُر از مکر و حیله است.

Chapter 16

16:1  من این سخنان را بسیار شنیده‌ام. تسلّی شما مرا زیادتر عذاب می‌دهد.

16:2  من این سخنان را بسیار شنیده‌ام. تسلّی شما مرا زیادتر عذاب می‌دهد.

16:3  تا به کی به این حرفهای بیهوده ادامه می‌دهید؟ آیا شما باید همیشه حرف آخر را بزنید؟

16:4  اگر من هم به جای شما بودم می‌توانستم چنین سخنانی بگویم و به عنوان اعتراض سر خود را تکان بدهم.

16:5  امّا من شما را نصیحت می‌کردم و با سخنان گرم، شما را تسلّی می‌دادم.

16:6  هرچه بگویم، از درد و رنج من کاسته نمی‌شود و اگر هم ساکت بمانم، دردم دوا نخواهد شد.

16:7  زیرا تو ای خدا، مرا از زندگی خسته کرده‌ای و خانواده‌ام را از بین برده‌ای.

16:8  تو عرصه را بر من تنگ کردی و دشمن من شدی. من لاغر و استخوانی شده‌ام و مردم این را نتیجهٔ گناهان من می‌دانند.

16:9  تو با خشم خود، گوشت بدنم را پاره کرده‌ای، با دیدهٔ نفرت به من نگاه می‌کنی و مرا دشمن خود می‌پنداری.

16:10  مردم مرا مسخره می‌کنند و به دور من جمع شده به روی من سیلی می‌زنند.

16:11  خدا مرا به دست مردم ظالم و شریر سپرده است.

16:12  من زندگی آرام و آسوده‌ای داشتم، امّا او گلوی مرا گرفت و مرا تکه‌تکه کرد. حالا هم مرا هدف خود قرار داده،

16:13  تیرهای خود را از هر سو به سوی من پرتاب می‌کند، مرا زخمی می‌کند و رحمی نشان نمی‌دهد.

16:14  او مانند یک جنگجو حمله می‌کند و پی‌در‌پی مرا زخمی می‌کند.

16:15  لباس سوگواری پوشیده و در خاک ذلّت نشسته‌ام.

16:16  از بس گریه کرده‌ام، چشمانم سرخ شده و دیدگانم را تاریکی فراگرفته است.

16:17  امّا من شخص شریری نیستم و دعای من از صمیم قلب است.

16:18  ای زمین، خون مرا مپوشان و مگذار فریاد عدالت‌خواهی من خاموش گردد.

16:19  شاهد من در آسمان است و برای من شفاعت می‌کند.

16:20  دوستان من مسخره‌ام می‌کنند، امّا من سیل اشک را در حضور خدا جاری می‌سازم

16:21  و پیش او التماس می‌کنم که به عنوان یک دوست به من گوش بدهد و حرفهای مرا بشنود.

16:22  زیرا بزودی می‌میرم و به جایی می‌روم که از آنجا امید بازگشت نیست.

Chapter 17

17:1  روح من شکسته و عمر من به پایان رسیده و پایم به لب گور رسیده است.

17:2  در همه‌جا می‌بینم که چگونه مردم مرا مسخره می‌کنند.

17:3  خدایا، تو خودت شاهد من باش، زیرا هیچ‌کس از من حمایت نمی‌کند، همه مرا گناهکار می‌دانند، تو هم آنها را کور کرده‌ای و نمی‌توانند حقیقت را درک کنند. نگذار که آنها بر من پیروز شوند.

17:4  خدایا، تو خودت شاهد من باش، زیرا هیچ‌کس از من حمایت نمی‌کند، همه مرا گناهکار می‌دانند، تو هم آنها را کور کرده‌ای و نمی‌توانند حقیقت را درک کنند. نگذار که آنها بر من پیروز شوند.

17:5  کسی‌که برای کسب منفعت از دوستان خود بدگویی کند، فرزندانش کور می‌شوند.

17:6  خدا مرا مایهٔ تمسخر مردم ساخته و آنها به رویم تف می‌کنند.

17:7  چشمانم از غم تار گشته‌اند و از من سایه‌ای بیش باقی نمانده است.

17:8  آنانی که خود را درستکار می‌دانند، تعجّب می‌کنند؛ و آنها همگی مرا به بی‌خدایی متّهم کرده‌اند.

17:9  اشخاص نیک در کارهای خوب پیشرفت می‌نمایند و روز‌به‌روز قویتر می‌گردند.

17:10  اگر همه بیایید و در برابر من بایستید، گمان نمی‌کنم که بتوانم شخص فهمیده‌ای در بین شما پیدا کنم.

17:11  عمر من به پایان رسیده است و آرزوهایم همه نقش بر آب شده‌اند.

17:12  دوستانم می‌گویند: «از پی شامِ تاریک، روز روشن می‌آید.» امّا خودم می‌دانم که من همیشه در تاریکی باقی خواهم ماند.

17:13  یگانه آرزوی من این است که به دنیای مردگان بروم و آنجا خانهٔ ابدی من باشد.

17:14  گور را پدر و کِرمی را که مرا می‌خورد، مادر و خواهر خود خواهم خواند.

17:15  امید من کجاست؟ چه کسی آن را برایم پیدا می‌کند؟

17:16  امید من با من به گور نمی‌رود و با هم یک‌‌جا خاک نمی‌شویم.

Chapter 18

18:1  تا به کی می‌خواهی به این حرفها ادامه دهی؟ لحظه‌ای خاموش باش و به ما گوش بده تا بتوانیم درست با هم صحبت کنیم.

18:2  تا به کی می‌خواهی به این حرفها ادامه دهی؟ لحظه‌ای خاموش باش و به ما گوش بده تا بتوانیم درست با هم صحبت کنیم.

18:3  آیا تو فکر می‌‌کنی که ما مثل حیوانات، احمق و بی‌شعور هستیم؟

18:4  تو با خشمت به خودت صدمه می‌رسانی. انتظار داری به‌خاطر اینکه تو خشمگین هستی، زمین بلرزد و کوهها جابه‌جا شوند؟

18:5  چراغ شخص بدکار، خاموش می‌شود و شعلهٔ آتش او نوری نخواهد داشت.

18:6  نور خانهٔ مرد شریر، به تاریکی تبدیل و چراغش خاموش می‌شود.

18:7  قدمهایش سست می‌شود و او قربانی نقشه‌های خود می‌گردد.

18:8  به سوی دام گام برمی‌دارد و پایش در تله می‌افتد و رها نمی‌شود.

18:9  به سوی دام گام برمی‌دارد و پایش در تله می‌افتد و رها نمی‌شود.

18:10  در سر راه او دام و تله پنهان شده است.

18:11  ترس و وحشت از هر سو بر او هجوم می‌آورد و قدم به قدم او را تعقیب می‌کند.

18:12  قحطی و گرسنگی نیروی او را از بین می‌برد و مصیبت در سر راهش کمین می‌کند.

18:13  به مرض کشنده گرفتار می‌شود و در کام مرگ فرو می‌رود.

18:14  از خانه‌ای که در آن آسوده بود، جدا می‌شود و به دست جلاّد سپرده می‌شود.

18:15  مسکنش با آتش گوگرد از بین می‌رود و خانه‌اش خالی می‌شود.

18:16  ریشه و شاخه‌هایش پژمرده و خشک شده، نابود می‌گردند.

18:17  خاطره‌اش از روی زمین محو می‌شود و هیچ‌کس نام او را به یاد نمی‌آورد.

18:18  از دنیای زندگان رانده شده، به تاریکی انداخته می‌شود.

18:19  در بین قومش نسلی از او باقی نمی‌ماند.

18:20  مردم از غرب تا شرق از دیدن وضع او حیران می‌شوند و وحشت می‌کنند.

18:21  بلی، مردم گناهکار و کسانی‌که خدا را نمی‌شناسند به این مصیبتها گرفتار می‌شوند.

Chapter 19

19:1  تا به کی می‌خواهید با سخنانتان مرا عذاب بدهید و دلم را بشکنید؟

19:2  تا به کی می‌خواهید با سخنانتان مرا عذاب بدهید و دلم را بشکنید؟

19:3  بارها به من اهانت کرده‌اید و از رفتار خود با من خجالت نمی‌کشید.

19:4  اگر من گناهی کرده باشم، ضرر آن به خودم می‌رسد و به شما آسیبی نمی‌رساند.

19:5  شما خود را بهتر و برتر از من می‌دانید و مصیبتهای مرا نتیجهٔ گناه من می‌پندارید.

19:6  درحالی‌که خدا این روز بد را بر سر من آورده و به دام خود گرفتارم کرده است.

19:7  حتّی وقتی از ظلمی که به من شده است، فریاد می‌زنم و کمک می‌طلبم، کسی به داد من نمی‌رسد.

19:8  خدا راه مرا بسته و آن را تاریک کرده است و امید رهایی از این وضع برای من نیست.

19:9  او عزّت و اعتبار مرا از بین برد و هرچه که داشتم از من گرفته.

19:10  از هر طرف مرا خُرد نموده و نهال آرزوهای مرا از ریشه کنده است.

19:11  آتش غضب خود را بر من افروخته و مرا دشمن خود می‌شمارد.

19:12  لشکر خود را می‌فرستد تا چادر مرا محاصره کنند.

19:13  او خانواده‌ام را از من جدا کرد و آشنایانم را با من بیگانه ساخت.

19:14  خویشاوندان و دوستانِ نزدیک من، فراموشم کرده‌اند

19:15  و مهمان خانه‌ام مرا از یاد برده است. کنیزان خانه‌ام مرا نمی‌شناسند و برای آنها بیگانه شده‌ام.

19:16  خدمتکار خود را با زاری و التماس صدا می‌کنم، امّا او جوابم را نمی‌دهد.

19:17  زن من طاقت بوی دهان مرا ندارد و برادرانم از من بیزار هستند.

19:18  حتّی بچّه‌ها با حقارت به من می‌نگرند و مسخره‌ام می‌کنند.

19:19  دوستان صمیمی‌ام از من نفرت دارند و کسانی را که دوست می‌داشتم، از من روی‌گردان شده‌اند.

19:20  از من فقط پوست و استخوان باقیمانده است و به سختی از مرگ گریخته‌ام.

19:21  شما دوستان من هستید، بر من رحم کنید، زیرا دست خدا مرا به این روز انداخته است.

19:22  چرا شما هم مانند خدا مرا عذاب می‌دهید؟ چرا مرا به حال خودم نمی‌گذارید؟

19:23  ای کاش سخنان مرا کسی به یاد می‌آورد و در کتابی می‌نوشت

19:24  و یا با قلم آهنین آنها را بر سنگی حک می‌کرد، تا برای همیشه باقی بمانند.

19:25  امّا می‌دانم که نجات‌دهندهٔ من در آسمان است و روزی برای دفاع من به زمین خواهد آمد.

19:26  یقین دارم که حتّی پس از آن که گوشت و پوست بدنم بپوسند، خدا را می‌بینم.

19:27  او برای من بیگانه نیست. او را با همین چشمان خود خواهم دید.

19:28  وقتی گفتید: «چگونه او را عذاب دهیم؟» از حال رفتم. شما می‌خواستید با بهانه‌ای مرا متّهم سازید.

19:29  پس از شمشیر مجازات خدا بترسید و بدانید که روز داوری خدا در انتظار شماست.

Chapter 20

20:1  ایّوب، سخنان تو مرا متأسف ساخته و دیگر نمی‌توانم صبر کنم، مجبورم که جوابت را بدهم.

20:2  ایّوب، سخنان تو مرا متأسف ساخته و دیگر نمی‌توانم صبر کنم، مجبورم که جوابت را بدهم.

20:3  سخنان تو توهین‌آمیز بودند، امّا من می‌دانم که چگونه به تو جواب بدهم.

20:4  می‌دانی که از زمان قدیم از وقتی‌که انسان برای اولین بار بر زمین نهاده شد،

20:5  سعادت و خوشی مردم بدکار، همیشه ناپایدار بوده است.

20:6  آنها هرقدر در زندگی پیشرفت کنند و جاه و جلالشان سر به فلک بکشد،

20:7  سرانجام مانند فضلهٔ خود دور انداخته شده، برای همیشه نابود می‌گردند و آشنایانشان می‌گویند: «آنها کجا هستند؟»

20:8  همچون خواب و خیال محو می‌شوند، و دیگر دیده نخواهند شد

20:9  بدکاران دیگر دیده نخواهند شد و از جایی که زندگی می‌کردند برای همیشه ناپدید می‌گردند.

20:10  فرزندانشان از مردم فقیر گدایی می‌کنند و همهٔ آنچه را که از مردم بزور گرفته بودند، پس می‌دهند.

20:11  بدنهایشان که زمانی جوان و نیرومند بود، به گور می‌رود و خاک می‌شود.

20:12  آنها از شرارت لذّت می‌برند و طعم آن، دهانشان را شیرین نگاه می‌دارد،

20:13  آنها از شرارت لذّت می‌برند و طعم آن، دهانشان را شیرین نگاه می‌دارد،

20:14  امّا آنچه را که خورده‌اند، در شکمشان ترش کرده، به زهرمار تبدیل می‌شود

20:15  و ثروتی را که بلعیده‌اند، قی می‌کنند. خدا همه را از شکمشان بیرون می‌کشد.

20:16  آنچه را که خورده‌اند، مانند زهر مار آنها را مسموم کرده، هلاک می‌سازد.

20:17  آن‌قدر زنده نمی‌مانند که از نعمات روغن زیتون، شیر و عسل بهره‌ای ببرند

20:18  و از دارایی و اموال خود استفاده کنند و لذّت ببرند.

20:19  زیرا آنها به مردم مسکین ظلم نموده، مال ایشان را غصب کردند و خانه‌ای را که خودشان نساخته بودند، بزور گرفتند.

20:20  در اندوختن ثروت، حریص هستند و قناعت ندارند.

20:21  از مالی که دزدیده‌اند، چیزی برایشان باقی نمی‌ماند و خوشبختی آنها از بین خواهد رفت.

20:22  در اوج سعادت، ناگهان مصیبت و بدبختی بر سرشان می‌آید و رنج و مصیبت دامنگیرشان می‌شود.

20:23  در وقتی‌که همه‌چیز دارند و شکمشان سیر است، به غضب خدا گرفتار می‌شوند.

20:24  از شمشیر آهنین فرار می‌کنند، امّا هدف تیر برنزی قرار می‌گیرند.

20:25  وقتی تیر را از بدنشان بیرون می‌کشند، نوک برّاق آن جگرشان را پاره می‌کند و وحشت مرگ آنها را فرا می‌گیرد.

20:26  همهٔ مال و ثروتی را که اندوخته‌اند، نابود می‌شود و آتش ناگهانی، باقیماندهٔ دارایی آنها را از بین می‌برد.

20:27  آسمانها گناهانشان را آشکار می‌سازند و زمین برضد آنها گواهی می‌دهد.

20:28  در اثر خشم خدا همهٔ اموالشان تاراج می‌شود.

20:29  این است سرنوشت مردم بدکار که خدا برایشان تعیین کرده است.

Chapter 21

21:1  لطفاً به حرفهای من به دقّت گوش بدهید تا دل من تسلّی یابد.

21:2  لطفاً به حرفهای من به دقّت گوش بدهید تا دل من تسلّی یابد.

21:3  به من فرصت بدهید تا حرفهای خود را بزنم و بعد اگر خواستید، مسخره‌ام کنید.

21:4  من از خدا شکایت دارم نه از انسان، به همین دلیل صبر و طاقتم را از دست داده‌ام.

21:5  به من نگاه کنید و از تعجّب دست بر دهان بگذارید و ساکت باشید.

21:6  وقتی مصیبت‌هایی را که بر سر من آمده است، به یاد می‌آ‌ورم، تمام بدنم از وحشت به لرزه می‌افتد.

21:7  چرا مردم بدکار تا سن پیری زنده می‌مانند و به قدرت و جلال می‌رسند؟

21:8  ایشان دارای فرزندان و نوه‌ها خواهند شد، و شاهد رشد ایشان خواهند بود.

21:9  خانه‌هایشان از هرگونه ترس و خطر در امان است و خدا آنها را جزا نمی‌دهد.

21:10  تعداد گلّه‌هایشان افزایش می‌یابد و هیچ‌کدام آنها تلف نمی‌شود.

21:11  کودکانشان بیرون می‌روند و مانند گوسفندان رقص و پایکوبی می‌کنند.

21:12  با آواز دایره و رباب و نی، از خوشحالی سرود می‌خوانند.

21:13  بدکاران، عمر خود را در خوشبختی و کامرانی می‌گذرانند و با آسودگی و خاطرِ جمع از دنیا می‌روند.

21:14  از خدا می‌خواهند که کاری به کارشان نداشته باشد و مایل نیستند که راه راست خدا را بشناسند.

21:15  می‌گویند: «قادر مطلق کیست که او را بندگی نماییم؟ چه فایده که پیش او دعا کنیم؟»

21:16  آنها ادّعا می‌کنند که سعادتشان نتیجهٔ سعی و کوشش خود آنهاست، امّا من با طرز فکرشان موافق نیستم.

21:17  آیا تا به حال چراغ شریران خاموش شده یا بلایی بر سرشان آمده است؟ آیا گاهی خدا آنها را از روی غضب خود جزا داده است؟

21:18  یا مثل کاهی در برابر باد یا مانند خاک در برابر توفان پراکنده کرده است؟

21:19  شما می‌گویید که خدا فرزندان گناهکاران را به عوض آنها مجازات می‌کند، امّا من می‌گویم که خدا باید خود گناهکار را جزا بدهد، تا بداند که خدا از گناه چشم نمی‌پوشد.

21:20  خودشان باید نابودی خود را ببینند و از جام غضب قادر مطلق بنوشند.

21:21  آیا انسان پس از مرگ، زمانی که شمارهٔ ماههایش به سر آیند، نگران خانواده‌اش خواهد بود؟

21:22  آیا کسی می‌تواند به خدایی که داور عالم است، چیزی بیاموزد؟

21:23  برخی از انسانها تا روز آخر زندگیشان از سلامتی برخوردارند؛ آنها با خوشحالی در آسودگی می‌میرند. آنها خوب تغذیه شده‌اند.

21:24  برخی از انسانها تا روز آخر زندگیشان از سلامتی برخوردارند؛ آنها با خوشحالی در آسودگی می‌میرند. آنها خوب تغذیه شده‌اند.

21:25  برخی هم در بدبختی، درحالی‌که لذّتی از زندگی نبرده‌اند، می‌میرند.

21:26  امّا همه یکسان به خاک می‌روند و خوراک کرمها می‌شوند.

21:27  من افکار شما را می‌دانم و نقشه‌های کینه‌توزانه‌ای که برای من می‌کشید.

21:28  می‌گویید: «خانهٔ بزرگان و امیران چه شد و آنهایی که کارشان همیشه شرارت بود، کجا هستند؟»

21:29  بروید از کسانی‌که دنیا را دیده‌اند بپرسید و شرح سفر آنها را بخوانید.

21:30  آنگاه خواهید دانست که عموماً اشخاص بدکار در روز بد و مصیبت در امان می‌مانند و از غضب خدا نجات می‌یابند.

21:31  کسی نیست که شرایران را متّهم کند و به سزای کارهایشان برساند.

21:32  وقتی می‌میرند با احترام خاصی به خاک سپرده می‌شوند و در آرامگاهشان نگهبان می‌گمارند.

21:33  مردمِ بسیار جنازهٔ آنها را مشایعت می‌کنند، حتّی خاک هم آنها را با خوشی می‌پذیرد.

21:34  پس شما چطور می‌توانید با سخنان پوچ و بی‌معنی‌تان مرا تسلّی بدهید؟ همهٔ جوابهای شما غلط و از حقیقت دورند.

Chapter 22

22:1  الیفاز: آیا انسان فانی می‌تواند فایده‌ای به خدا برساند؟ حتّی عاقلترین انسان، نمی‌تواند برای او مفید باشد.

22:2  الیفاز: آیا انسان فانی می‌تواند فایده‌ای به خدا برساند؟ حتّی عاقلترین انسان، نمی‌تواند برای او مفید باشد.

22:3  هرقدر که صالح و درستکار باشی، باز هم برای خدا مفید نیستی و بی‌عیب بودن تو برای او سودی ندارد.

22:4  او تو را به‌خاطر تقوی و خداترسی تو، مجازات نمی‌کند.

22:5  گناهان تو بی‌شمار و شرارت تو بسیار زیاد است،

22:6  زیرا لباسهای دوستانت را که به تو بدهکار بودند، گرو گرفتی و آنها را برهنه گذاشتی.

22:7  به تشنگانِ خسته آب ندادی و نان را از گرسنگان دریغ کردی.

22:8  با استفاده از قدرت و مقامت صاحب زمین شدی.

22:9  تو نه تنها به بیوه زنان کمک نکردی، بلکه مال یتیمان را هم خوردی و به آنها رحم ننمودی.

22:10  بنابراین در دامهای وحشت گرفتار شده‌ای و بلای ناگهانی بر سرت آمده است.

22:11  در ظلمت و ترس به سر می‌بری و بزودی سیلاب فنا تو را در خود فرو می‌برد.

22:12  خدا بالاتر از آسمانهاست. ستارگان را بنگر که چقدر دور و بلند هستند.

22:13  با این‌همه تو می‌گویی که خدا چطور می‌تواند، از پس ابرهای تیره و غلیظ شاهد کارهای من باشد و مرا داوری کند.

22:14  ابرهای ضخیم او را احاطه کرده است و از بالای گنبد آسمان که بر آن می‌خرامد، نمی‌تواند مرا ببیند.

22:15  آیا می‌خواهی راهی را دنبال کنی که گناهکاران در گذشته از آن پیروی می‌کردند؟

22:16  آنها به مرگ نابه‌هنگام گرفتار شدند و اساس و بنیادشان را سیلاب فنا ویران کرد.

22:17  زیرا آنها به قادر مطلق گفتند: «با ما کاری نداشته باش. تو نمی‌توانی به ما کمک کنی.»

22:18  درحالی‌که خدا خانه‌هایشان را از هرگونه نعمت پر کرده بود. به همین جهت، من خود را از راه ایشان دور می‌کنم.

22:19  وقتی شریران هلاک می‌شوند، اشخاص صالح و بی‌گناه شادی می‌کنند و می‌خندند

22:20  و می‌گویند: «بدخواهان ما از بین رفتند و دارایی و مالشان در آتش سوخت.»

22:21  پس ای ایّوب، با خدا آشتی کن و از دشمنی با او دست بردار؛ تا از برکات او برخوردار شوی.

22:22  تعالیم او را بپذیر و کلام او را در دلت حفظ کن.

22:23  اگر به سوی خدا بازگردی و بدی و شرارت را در خانه‌ات راه ندهی، آنگاه زندگی گذشته‌ات به تو بازمی‌گردد.

22:24  طلایت را دور بینداز، طلای نابت را در بستر خشک رودخانه بینداز.

22:25  آن وقت خود خداوند طلای خالص و نقرهٔ تو خواهد بود.

22:26  آنگاه پیوسته به او اعتماد خواهی نمود و از وجود او لذّت خواهی برد.

22:27  وقتی به حضور او دعا کنی، دعایت را می‌پذیرد و می‌توانی نذرهایت را بجا آوری.

22:28  هر تصمیمی که بگیری، در انجام آن موفّق می‌شوی و راههایت همیشه روشن می‌باشند.

22:29  خدا مردمان حلیم و فروتن را سرفراز و اشخاص متکبّر را خوار و ذلیل می‌سازد.

22:30  پس اگر درستکار بمانی و گناه نکنی، او تو را نجات خواهد داد.

Chapter 23

23:1  من هنوز هم از خدا شکایت دارم و پیش او ناله می‌کنم، امّا با این‌همه او از آزار من دست بردار نیست.

23:2  من هنوز هم از خدا شکایت دارم و پیش او ناله می‌کنم، امّا با این‌همه او از آزار من دست بردار نیست.

23:3  ای کاش می‌دانستم که خدا را در کجا می‌توانم بیابم تا پیش تخت او بروم.

23:4  دعوای خود را به پیشگاه او عرضه می‌کردم و دلایل خود را به او می‌گفتم.

23:5  آنگاه می‌دانستم به من چه جواب می‌دهد و چه می‌گوید.

23:6  آیا از قدرت و عظمت خود علیه من استفاده می‌کند؟ نه، یقین دارم که به سخنان من گوش می‌دهد.

23:7  چون من شخص درستکاری هستم، می‌توانم با او گفت‌وگو کنم و او که داور من است، مرا برای همیشه تبرئه خواهد کرد.

23:8  امّا جستجوی من بی‌فایده است، او را نه در شرق پیدا می‌کنم و نه در غرب.

23:9  کارهای دست او را در شمال و جنوب می‌بینم، امّا خودش دیده نمی‌شود.

23:10  او هر قدمی که برمی‌دارم می‌بیند و وقتی‌که مرا آزمایش کند، مانند طلای ناب بیرون می‌آیم.

23:11  من با ایمان کامل راه او را دنبال نموده و از راه او انحراف نورزیده‌ام.

23:12  اوامر او را بجا آورده و کلام او را چون گنجی در دل خود نگاه داشته‌ام.

23:13  او تغییر نمی‌پذیرد و هیچ‌کس نمی‌تواند او را از تصمیمی که می‌گیرد، باز دارد.

23:14  او نقشه‌ای را که برای من کشیده است، عملی می‌سازد و این تنها یکی از نقشه‌های اوست.

23:15  وقتی به این چیزها فکر می‌کنم، از حضور او وحشت می‌کنم.

23:16  خدای قادر مطلق جرأت مرا از بین برده و مرا هراسان ساخته است.

23:17  ای‌کاش فقط می‌توانستم در تاریکی ناپدید شوم و ظلمت غلیظ رویم را بپوشاند.

Chapter 24

24:1  چرا خدا وقتی را برای داوری تعیین نمی‌کند؟ تا به کی بندگان او انتظار بکشند؟

24:2  مردم شریر حدودِ زمین را تغییر می‌دهند تا زمین زیادتری به دست آورند. گلّهٔ مردم را می‌دزدند و به چراگاهِ خود می‌برند.

24:3  الاغانِ یتیمان را می‌ربایند و گاو بیوه زنان را گرو می‌گیرند.

24:4  مردم مسکین را از حق خود محروم می‌سازند و نیازمندان از ترس آنها خود را مخفی می‌کنند.

24:5  مردم فقیر، مانند الاغهای وحشی به‌خاطر به دست آوردن خوراک برای خود و فرزندان خود، در بیابان زحمت می‌کشند.

24:6  در کشتزاری که مال خودشان نیست درو می‌کنند و در تاکستان شریران خوشه می‌چینند.

24:7  شبها برهنه و بدون لباس در سرما می‌خوابند.

24:8  در زیر بارانِ کوهستان خیس می‌شوند و در بین صخره‌‌ها پناه می‌برند.

24:9  اشخاص ظالم، کودکان یتیم را از آغوش مادرانشان می‌ربایند و اطفال فقیران را در مقابل قرض خود گرو می‌گیرند.

24:10  این مردم مسکین، برهنه و با شکم گرسنه محصول دیگران را حمل می‌کنند.

24:11  در کارخانه‌ها روغنِ زیتون می‌کشند و شراب می‌سازند، بدون آن که خودشان مزهٔ آن را بچشند.

24:12  صدای ناله و فریاد ستمدیدگان و زخمیانِ در حال مرگ، از شهر به گوش می‌رسد که کمک می‌طلبند، امّا خدا به نالهٔ آنها توجّه نمی‌کند.

24:13  کسانی هستند که برضد نور طغیان می‌کنند! راه آن را نمی‌شناسند و در آن راه نمی‌روند.

24:14  آدمکشان، صبح زود برمی‌خیزند تا مردم فقیر و محتاج را به قتل برسانند، و در شب دزدی می‌کنند

24:15  زانیان منتظر سپیده‌دَم هستند و صورت خود را می‌پوشانند، بنابراین هیچ‌کس نمی‌تواند آنها را ببیند.

24:16  شبها برای دزدی به خانه‌های مردم نقب می‌زنند و هنگام روز خود را پنهان می‌کنند و روی روشنی را نمی‌بینند.

24:17  شب تاریک برای آنها همچون روشنی صبح است، زیرا سر و کارشان با وحشتِ تاریکی است. صوفر

24:18  شخص شریر دستخوش سیل و توفان می‌شود و زمین او مورد لعنت خدا قرار می‌گیرد و بی‌ثمر می‌ماند.

24:19  خشکی و گرما، آب برف را تبخیر می‌کند و گناهکاران در کام مرگ فرو می‌روند.

24:20  حتّی مادرانشان هم آنها را از یاد می‌برند و فراموش می‌کنند؛ و آنها همچون درختی شکسته، توسط کرمها خورده می‌شوند.

24:21  به زنان بدون فرزند آزار می‌رسانند و به بیوه زنان احسان نمی‌کنند.

24:22  خدا با قدرت خود ظالمان را نابود می‌سازد. آنها ظاهراً موفّق به نظر می‌رسند، امّا در واقع امیدی در زندگی ندارند.

24:23  شاید خدا به آنها در زندگی امنیّت ببخشد و از آنها حمایت کند، ولی همیشه مراقب رفتار آنهاست.

24:24  برای مدّتی موفّق می‌شوند، لیکن بزودی مثل علف، پژمرده می‌شوند و مانند خوشه‌های گندم، قطع می‌گردند.

24:25  چه کسی می‌تواند سخنان مرا تکذیب کند؟

Chapter 25

25:1  آنگاه بلدد شوحی جواب داد:

25:2  «سلطنت و هیبت از آن خداست و او صلح را در آسمانها برقرار می‌کند.

25:3  کسی نمی‌تواند شمارهٔ فرشتگانی را که در خدمت او هستند، بداند. نور خدا بر همه‌کس و در همه‌جا می‌تابد.

25:4  آیا انسان فانی می‌تواند در نظر خدا پاک و بی‌عیب باشد؟

25:5  حتّی مهتاب و ستارگان در نظر او درخشنده و پاک نیستند،

25:6  چه رسد به انسان خاکی که کِرمی بیش نیست. زندگی انسان چه ارزشی در نظر خدا دارد؟»

Chapter 26

26:1  شما چه مددکاران خوبی برای منِ مسکین و بیچاره هستید!

26:2  شما چه مددکاران خوبی برای منِ مسکین و بیچاره هستید!

26:3  و با پندهای عالی و گفتار حکیمانه مرا متوجّه حماقتم ساختید!

26:4  چه کسی به این سخنان شما گوش می‌دهد و چه کسی این حرفها را به شما الهام کرده است؟ بلدد

26:5  ارواح مردگان، آبها و موجوداتی که در آنها زندگی می‌کنند، در حضور خدا می‌لرزند.

26:6  در دنیای مردگان، همه‌چیز برای او آشکار است و هیچ چیزی از نظر او پوشیده نیست.

26:7  خدا آسمان را در فضا پهن کرد و زمین را بی‌ستون، معلّق نگه داشته است.

26:8  او ابرها را از آب پُر می‌سازد و ابرها از سنگینی آن نمی‌شکافد.

26:9  روی ماهِ بدر را با ابر می‌پوشاند و از نظرها پنهان می‌کند.

26:10  او افق را بر روی اقیانوسها کشید و با آن تاریکی را از روشنایی جدا کرد.

26:11  وقتی او تهدید می‌کند، ستونهایی که آسمان را نگه می‌دارند می‌لرزند و به ارتعاش درمی‌آیند.

26:12  با قدرت خود، دریای متلاطم را آرام می‌سازد و با حکمت خود، هیولای دریایی را رام می‌کند.

26:13  روح او آسمانها را زینت داده است و دست او مار تیزرو را هلاک کرده است.

26:14  اینها فقط قسمتی از کارهای بزرگ اوست؛ ما فقط زمزمه‌ای شنیده‌ایم. چه کسی می‌تواند، در برابر قدرت عظیم او بایستد.»

Chapter 27

27:1  به حیات خدای قادر مطلق که حق مرا پایمال کرده و زندگی را به من تلخ نموده است، قسم می‌خوردم

27:2  به حیات خدای قادر مطلق که حق مرا پایمال کرده و زندگی را به من تلخ نموده است، قسم می‌خوردم

27:3  که تا جان به تن دارم و تا زمانی که خدا به من نَفَس ‌دهد،

27:4  دهان من هیچ چیز شریرانه‌ای نخواهد گفت و زبانم هرگز دروغ نخواهد گفت.

27:5  من هیچ‌گاه حرف شما را تصدیق نمی‌کنم و تا زمانی که بمیرم، ادّعای بی‌گناهی می‌کنم

27:6  من هرگز از برحق بودن ادّعایم صرف‌نظر نخواهم کرد، وجدان من پاک است.

27:7  باشد تا کسانی‌که با من مخالفند و علیه من می‌جنگندند، مانند شریران و خطاکاران جزا ببینند.

27:8  اگر خدا شخص بی‌خدا را هلاک کند و به زندگی‌اش خاتمه بدهد، چه امیدی برایش باقی می‌ماند؟

27:9  آیا خدا فریادشان را در وقت سختی و مشکلات می‌شنود؟

27:10  آنها باید از وجود قادر مطلق لذّت ببرند و در همهٔ اوقات از او کمک بخواهند.

27:11  بگذارید که دربارهٔ قدرت خدا شما را تعلیم دهم، و نقشه‌های قادر مطلق را برایتان توضیح دهم.

27:12  یقین دارم که خود شما هم تا اندازه‌ای از کارهای او آگاه هستید، پس چرا بیهوده سخن می‌گویید؟ صوفر

27:13  این است سرنوشت مردم خطاکار و ظالم، که خدای قادر مطلق برایشان تعیین فرموده است:

27:14  این مردم دارای فرزندان زیادی می‌شوند، امّا آنها یا با شمشیر به قتل می‌رسند و یا از گرسنگی می‌میرند.

27:15  کسانی هم که باقی بمانند، در اثر مرض و بلا به زیر خاک می‌روند که حتّی بیوه‌های آنها هم برای آنها گریه و ماتم نمی‌کنند.

27:16  مردم خطاکار هرچند مثل ریگ دریا پول جمع کنند و صندوقهای پُر از لباس داشته باشند،

27:17  امّا عاقبت، اشخاصِ نیک پول آنها را مصرف می‌کنند و لباس ایشان را می‌پوشند.

27:18  آنها خانه‌هایی می‌سازند که مانند تار عنکبوت و سایبانِ نگهبانان، دوامی ندارد.

27:19  آنها ثروتمند به بستر می‌روند، امّا وقتی بیدار می‌شوند و چشم باز می‌کنند، می‌بینند که ثروتشان از دست رفته است.

27:20  سیلاب وحشت آنها را فرا می‌گیرد و توفانِ نیستی در شب آنها را با خود می‌برد.

27:21  باد شرقی آنها را به هوا بلند می‌کند و از خانه‌هایشان دور می‌سازد.

27:22  با بی‌رحمی بر آنها که در حال فرار هستند می‌وزد.

27:23  به‌خاطر مصیبتی که بر سر آنها آمده است، دست می‌زنند و آنها را مسخره می‌کنند.

Chapter 28

28:1  نقره از معدن استخراج می‌شود و طلا را در کوره تصفیه می‌کنند.

28:2  آهن را از زمین به دست می‌آورند و مس را از ذوب کردن سنگها.

28:3  مردم در اعماق تاریکی جستجو می‌کنند و برای سنگهای معدنی تا دورترین نقطهٔ زمین به جستجو می‌پردازند.

28:4  فراتر از جایی که کسی زندگی کند یا پای بشری به آنجا رسیده باشد و از طنابها خود را آویزان کرده به درون می‌روند.

28:5  سطح زمین خوراک به بار می‌آورد، درحالی‌که در زیر هستهٔ همین زمین، آتش مذاب نهفته است.

28:6  سنگهای زمین دارای یاقوت و خاک آن دارای طلا می‌باشد.

28:7  نه پرندگان شکاری راه آن معادن را می‌دانند و نه لاشخورها در بالای آنها پرواز کرده‌اند.

28:8  شیر و حیوان درندهٔ دیگری در آن جاها قدم نزده‌ است.

28:9  امّا مردم، سنگ خارا را می‌شکنند و کوهها را از بیخ می‌کنند،

28:10  صخره‌‌ها را می‌شکافند و سنگهای نفیس به دست می‌آورند.

28:11  سرچشمهٔ دریاها را می‌کاوند و چیزهای نهفته را بیرون می‌آورند.

28:12  امّا حکمت را در کجا می‌توان یافت و دانش در کجا پیدا می‌شود؟

28:13  انسان فانی راه آن را نمی‌داند و در دنیای زندگان پیدا نمی‌شود.

28:14  اعماق اقیانوس‌ها می‌گویند که حکمت پیش ما نیست و در اینجا پیدا نمی‌شود.

28:15  حکمت را نمی‌توان با طلا خرید و ارزش آن بیشتر از نقره است،

28:16  گرانبهاتر است از طلا و جواهرات نفیس.

28:17  طلا و الماس را نمی‌توان با حکمت برابر کرد و با جواهر و طلای نفیس مبادله نمی‌شود.

28:18  ارزش حکمت بمراتب بالاتر از مرجان و بلور و گرانتر از لعل است.

28:19  یاقوت کبود و طلای خالص را نمی‌توان با حکمت مقایسه کرد.

28:20  پس حکمت را از کجا می‌توان به دست آورد و منشأ دانش کجاست؟

28:21  حکمت از نظر تمام موجودات زنده پوشیده است و حتّی پرندگان هوا نیز آن را نمی‌بینند.

28:22  مرگ و نیستی ادّعا می‌کنند که فقط شایعه‌ای از آن شنیده‌اند.

28:23  تنها خدا راه حکمت را می‌شناسد و می‌داند آن را در کجا می‌توان یافت.

28:24  زیرا هیچ گوشهٔ زمین از او پوشیده نیست، و هر چیزی را که در زیر آسمان است می‌بیند.

28:25  خدا، به باد قدرت وزیدن می‌دهد و حدود و اندازهٔ دریاها را تعیین می‌کند.

28:26  به باران فرمان می‌دهد که در کجا ببارد و برق و صاعقه در کدام مسیر تولید شوند.

28:27  پس او می‌داند که حکمت در کجاست. او آن را امتحان کرد، ارزش آن را دیده تأیید فرمود.

28:28  آنگاه به بشر گفت: «به یقین بدانید که ترس از خداوند، حکمت واقعی و پرهیزکردن از شرارت، دانش حقیقی است.»

Chapter 29

29:1  ایّوب به کلام خود ادامه داده گفت:

29:2  ای کاش دوران سابق و آن روزهایی که خدا مراقب و مواظب من بود، دوباره می‌آمد.

29:3  در آن روزها نور او بر من می‌تابید و راه تاریک مرا روشن می‌کرد.

29:4  آن وقت دوران کامرانی من بود و از دوستی خدا برخوردار بودم.

29:5  خدای قادر مطلق با من بود و فرزندانم دور من جمع بودند.

29:6  پاهای خود را با شیر می‌شستم و از صخره‌‌ها برای من روغن زیتون جاری می‌شد.

29:7  وقتی به دروازهٔ شهر می‌رفتم و بر کرسی خود می‌نشستم،

29:8  جوانان برای من راه باز می‌کردند و ریش‌سفیدان به احترام من برمی‌خاستند.

29:9  رهبران شهر از حرف زدن باز می‌ایستادند و سکوت می‌کردند.

29:10  حتّی شخصیّت‌های مهم با دیدن من ساکت می‌شدند.

29:11  هرکسی که مرا می‌دید و سخنان مرا می‌شنید، مرا ستایش می‌نمود.

29:12  زیرا من به داد مردم فقیر می‌رسیدم و به یتیمانِ بی‌کس کمک می‌کردم.

29:13  کسانی‌که در حال مرگ بودند، برایم دعا می‌کردند و با کار نیک، دل بیوه زنان را شاد می‌ساختم.

29:14  کارهای خود را از روی عدل و انصاف انجام می‌دادم.

29:15  برای کورها چشم و برای مردم لَنگ، پا بودم.

29:16  از نیازمندان مثل یک پدر دستگیری می‌کردم و از حق غریبان دفاع می‌نمودم.

29:17  دندانهای نیش ظالمان را می‌شکستم و شکار را از دهنشان می‌گرفتم.

29:18  آرزو داشتم که بعد از یک عمر شاد و طولانی، به آسودگی در خانهٔ خود بمیرم.

29:19  مثل درختی بودم که ریشه‌اش به آب می‌رسید و شاخه‌هایش با شبنم شاداب می‌شدند.

29:20  همه از من تمجید می‌کردند و قدرت و نیروی من روزافزون بود.

29:21  همه به سخنان من گوش می‌دادند و از پندهای من استفاده می‌کردند.

29:22  وقتی من سخنانم را تمام می‌کردم، کسی حرفی نمی‌زد. کلام من مانند قطرات شبنم بر آنها می‌چکید.

29:23  آنها همچون دهقانی که چشم به راه باران باشد، با شوق تمام منتظر شنیدن کلام من می‌بودند.

29:24  وقتی دلسرد می‌شدند، با یک تبسم آنها را دلگرم می‌ساختم و با روی خوش، آنها را تشویق می‌نمودم.

29:25  در میان آنها، مانند پادشاه حکومت می‌کردم و در هنگام غم، آنها را تسلّی می‌دادم.

Chapter 30

30:1  امّا اکنون آنهایی که از من جوانتر هستند، و من عار داشتم که پدرانشان با سگهای من از گلّه‌ام نگهبانی نمایند، مسخره‌ام می‌کنند.

30:2  آنها یک عدّه اشخاص تنبل بودند که کاری از دستشان ساخته نبود.

30:3  آن‌قدر فقیر بودند که از گرسنگی به بیابان می‌رفتند و ریشه و برگ گیاه می‌خوردند.

30:4  آن‌قدر فقیر بودند که از گرسنگی به بیابان می‌رفتند و ریشه و برگ گیاه می‌خوردند.

30:5  از اجتماع رانده شده بودند و مردم با آنها مانند دزدان رفتار می‌کردند.

30:6  در غارها و حفره‌ها زندگی می‌کردند و در بین صخره‌ها پناه می‌بردند.

30:7  مثل حیوان زوزه می‌کشیدند و در زیر بوته‌ها با هم جمع می‌شدند.

30:8  گروهی بیکاره و بی‌نام و نشان هستند که از اجتماع طرد شده‌اند.

30:9  اکنون آنها می‌آیند و به من می‌خندند و مرا بازیچهٔ دست خود ساخته‌اند.

30:10  آنها با نفرت با من رفتار می‌کنند و فکر می‌کنند برای من خیلی خوب هستند، آنها حتّی به صورتم آب دهان می‌اندازند.

30:11  چون خدا مرا درمانده و بیچاره ساخته است، آنها به مخالفت من برخاسته‌اند.

30:12  فتنه‌گران از هر سو به من حمله می‌کنند و اسباب هلاکت مرا مهیّا کرده‌اند.

30:13  راه مرا می‌بندند و به من آزار می‌رسانند و کسی نیست که آنها را باز دارد.

30:14  ناگهان از هر طرف بر من هجوم می‌آورند و بر سر من می‌ریزند.

30:15  ترس و وحشت مرا فراگرفته و عزّت و آبرویم بر باد رفته، و سعادتم مانند ابر از بین رفته است.

30:16  اکنون جانم به لب رسیده و رنجهای من پایانی ندارد.

30:17  شبها استخوانهایم درد می‌کنند و لحظه‌ای آرام و قرار ندارم.

30:18  خداوند یقهٔ مرا می‌گیرد و لباسم را دور من می‌پیچاند

30:19  خدا مرا در گل ولای افکنده و در خاک و خاکستر پایمالم کرده است.

30:20  پیش تو ای خدا، زاری و فریاد می‌کنم، امّا تو به من جواب نمی‌دهی. در حضورت می‌ایستم، ولی تو به من توجّه نمی‌نمایی.

30:21  تو بر من رحم نمی‌کنی و با قدرت بر من جفا می‌‌کنی.

30:22  مرا در میان تندباد می‌اندازی و در مسیر توفان قرار می‌دهی.

30:23  می‌دانم که مرا به دست مرگ، یعنی به سرنوشتی که برای همهٔ موجودات تعیین کرده‌ای، می‌سپاری.

30:24  چرا به کسی‌که از پا افتاده و برای کمک التماس می‌نماید، حمله می‌‌کنی؟

30:25  آیا من برای کسانی‌که در زحمت بودند، گریه نکردم و آیا به‌خاطر مردم مسکین و نیازمند، غصّه نخوردم؟

30:26  امّا به عوض خوبی، بدی دیدم و به عوض نور، تاریکی نصیبم شد.

30:27  دلم پریشان است و آرام ندارم و به روز بد گرفتار شده‌ام.

30:28  ماتم‌کنان در عالم تاریکی، سرگردان هستم. در میان جماعت می‌ایستم و برای کمک فریاد می‌زنم.

30:29  همنشین من شغال و شترمرغ دوست من شده است.

30:30  پوست بدنم سیاه شده، به زمین می‌ریزد و استخوانهایم از شدّت تب می‌سوزند.

30:31  آواز چنگ من به ساز غم تبدیل شده و از نی من، نوای ناله و صدای گریه می‌آید.

Chapter 31

31:1  با چشمان خود پیمان بستم که به هیچ دختری با نظر شهوت نگاه نکنم.

31:2  چون می‌دانم که خدای قادر مطلق چه بلایی بر سر چنین افرادی می‌آورد.

31:3  او بر سر مردم شریر و بدکار از آسمان بلا و مصیبت نازل می‌کند.

31:4  او هر کاری که می‌کنم و هر قدمی که برمی‌دارم، می‌بیند.

31:5  من هرگز به راه غلط نرفته‌ام و کسی را فریب نداده‌ام.

31:6  می‌خواهم خدا خودش مرا با ترازوی عدالت بسنجد تا بی‌گناهی من ثابت شود.

31:7  اگر از راه راست منحرف شده باشم، یا دلم دنبال آنچه که چشمم خواسته است، رفته باشد و یا دستم به گناه آلوده شده باشد،

31:8  آن وقت چیزی را که کاشته‌ام، دیگران بخورند و همهٔ محصولات من از ریشه کنده شوند.

31:9  اگر دلم فریفتهٔ زن مرد دیگری شده باشد، یا در کمین زن همسایه باشم،

31:10  پس زن من هم، کنیز مرد دیگری شود. دیگران با او همبستر شوند.

31:11  زیرا این کار جنایت است و عامل آن سزاوار مجازات می‌باشد

31:12  و مثل آتشِ سوزانِ دنیای مردگان می‌تواند همه‌چیز مرا از بین ببرد و محصول مرا ریشه‌کن سازد.

31:13  اگر شکایت کنیز و غلام خود را علیه خود نشنیده و با آنها از روی انصاف رفتار نکرده باشم،

31:14  چطور می‌توانم با خدا روبه‌رو شوم و وقتی‌که از من بازخواست کند، چه جوابی می‌توانم به او بدهم.

31:15  زیرا همان خدایی که مرا آفریده، کنیز و غلام مرا هم خلق کرده است.

31:16  از کمک به مردم مسکین خودداری نکرده‌ام، بیوه زنی را در حال بیچارگی ترک نکرده‌ام،

31:17  نان خود را به تنهایی نخورده‌ام و آن را همیشه با یتیمان گرسنه قسمت کرده

31:18  و در سراسر عمر خود برای آنها مثل پدری غمخوار بودم و از کودکی، راهنمای بیوه‌زنان بوده‌ام.

31:19  اگر می‌دیدم که کسی لباس ندارد و از سرما در خطر است و یا شخص مسکینی برهنه به سر می‌برد،

31:20  از پشم گوسفندانم لباس می‌دوختم و به او می‌دادم تا از سردی هوا در امان بوده، از صمیم دل برای من دعا کند و من برکت ببینم.

31:21  اگر به‌خاطر اینکه در دادگاه نفوذ دارم، حق یتیمی را پایمال کرده باشم،

31:22  بازوی من از شانه قطع شود و دستم بشکند.

31:23  چون من از مجازات و عظمت خدا می‌ترسیدم هرگز جرأت نمی‌کردم که به چنین کاری دست بزنم.

31:24  به طلا و نقره اعتماد و اتّکا نداشته‌ام

31:25  و ثروت زیاد مایهٔ خوشی من نبوده است.

31:26  به آفتاب تابان و مهتاب درخشان دل نبسته‌ام.

31:27  آنها را نپرستیده و از دور نبوسیده‌ام.

31:28  زیرا این کار هم گناه است و اگر آن کار را می‌کردم، مستوجب مجازات می‌بودم، چون با این کار، خدای متعال را منکر می‌شدم.

31:29  هرگز از مصیبت دشمنان شاد نشده‌ام و از بلایی که بر سرشان آمده است، خوشحال نبوده‌ام.

31:30  زبان خود را از گناه بازداشته و برای آنها دعای بد نکرده‌ام.

31:31  آنهایی که برای من کار می‌کنند هرگز گرسنه نبوده‌اند.

31:32  هیچ غریبه‌ای را نگذاشته‌ام که شب در کوچه بخوابد، بلکه درِ خانهٔ من، همیشه به روی مسافران باز بوده است.

31:33  هیچ‌گاه مثل دیگران سعی نکرده‌ام که از ترسِ سرزنش مردم، گناهان خود را پنهان کنم و خاموش در خانه مانده و بیرون نروم.

31:34  هیچ‌گاه مثل دیگران سعی نکرده‌ام که از ترسِ سرزنش مردم، گناهان خود را پنهان کنم و خاموش در خانه مانده و بیرون نروم.

31:35  آیا کسی هست که به سخنان من گوش بدهد؟ من قسم می‌خورم که حقیقت را می‌گویم. بگذارید قادر مطلق جواب مرا بگوید، و اتّهاماتی را که علیه من وارد کرده‌اند، نشان بدهد.

31:36  من آنها را به گردن می‌گیرم و تاج سر خود می‌سازم.

31:37  همهٔ کارهایی را که کرده‌ام، برای او بیان می‌کنم و با سرفرازی در حضور او می‌ایستم.

31:38  اگر زمینی را که در آن کشت می‌کنم از مالک اصلی‌اش بزور گرفته باشم،

31:39  و از محصول آن بدون قیمت خورده و باعث قتل مالک آن شده باشم،

31:40  در آن زمین به عوض گندم، خار و به جای جو، علف هرزه بروید. سخنان ایّوب پایان گرفت.

Chapter 32

32:1  آن سه دوست ایّوب دیگر جوابی نداشتند که به او بدهند، زیرا او خودش را بی‌گناه می‌دانست.

32:2  آنگاه شخصی به نام الیهو، پسر برکئیل بوزی، از خاندان رام، که در آنجا حاضر بود خشمگین شد، چون ایّوب خود را بی‌گناه می‌دانست و خدا را متّهم می‌کرد.

32:3  او همچنین بر آن سه دوست ایّوب خشمگین بود؛ زیرا هرچند جواب درستی نداشتند تا ایّوب را قانع کنند که گناهکار است، او را محکوم می‌ساختند.

32:4  الیهو تا آن لحظه صبر کرده و به ایّوب جوابی نداده بود، چون دیگران از او بزرگتر بودند.

32:5  ولی وقتی دید که آنها ساکت مانده‌اند، خشمگین شد.

32:6  پس الیهو رشتهٔ سخن را به دست گرفته گفت: چون من جوانتر از شما هستم، بنابراین ترسیدم که اظهار عقیده کنم.

32:7  به خود گفتم که شما پیرترید و باید از روی تجربهٔ سالهای عمر خود با حکمت سخن بگویید.

32:8  امّا این روح خدای قادر مطلق است که به انسان حکمت می‌بخشد،

32:9  سن و سال نیست که به ما حکمت می‌آموزد یا کمک می‌کند که بفهمیم چه چیزی درست است.

32:10  پس حالا به من گوش بدهید، تا نظر خود را برای شما بیان کنم.

32:11  من با صبر و دقّت به سخنان و دلایل شما گوش دادم، امّا هیچ‌کدام شما نتوانستید جواب قانع کننده‌ای به ایّوب بدهید و ثابت کنید که او گناهکار است.

32:12  من با صبر و دقّت به سخنان و دلایل شما گوش دادم، امّا هیچ‌کدام شما نتوانستید جواب قانع کننده‌ای به ایّوب بدهید و ثابت کنید که او گناهکار است.

32:13  نگویید که ما حکیم هستیم و تنها خدا می‌تواند گناهکار را به‌خاطر گناهش مقصّر بداند.

32:14  ایّوب با شما صحبت می‌کرد نه با من. اگر با من صحبت می‌کرد، طور دیگری به او جواب می‌دادم.

32:15  شما دیگر جرأت ندارید که جوابی بدهید یا حرفی بزنید.

32:16  اکنون چون شما سکوت کرده‌اید، من نمی‌توانم خاموش بنشینم و چیزی نگویم.

32:17  من می‌خواهم حرف خود را بزنم و عقیدهٔ خود را بیان کنم،

32:18  زیرا حرفهای زیادی برای گفتن دارم و دیگر نمی‌توانم صبر کنم.

32:19  دل من مثل مَشکِ شراب پُر و نزدیک به ترکیدن است.

32:20  تا حرف نزنم آرام نمی‌گیرم، پس باید حرف بزنم.

32:21  من از کسی طرفداری نمی‌کنم و از روی چاپلوسی حرف نمی‌زنم،

32:22  زیرا اگر تملّق و چاپلوسی کنم، خالقم به حیات من خاتمه می‌دهد.

Chapter 33

33:1  حال ای ایّوب با دقّت به سخنان من گوش بده.

33:2  می‌خواهم آنچه را که در نظر دارم به تو بگویم.

33:3  حرفهای من از صمیم دل، صادقانه و حقیقت است.

33:4  زیرا روح خدا مرا سرشته و نَفَس قادر متعال به من زندگی بخشیده است.

33:5  اگر می‌توانی جواب مرا بدهی، درنگ نکن.

33:6  من و تو در نظر خدا فرقی نداریم. او هردوی ما را از گِل سرشته است.

33:7  پس تو نباید از من ترس و وحشت داشته باشی و من بر تو فشار نمی‌آورم.

33:8  شنیدم که گفتی:

33:9  «من پاک هستم و خطایی نکرده‌ام. بی‌عیب هستم و گناهی ندارم.

33:10  خدا بهانه می‌جوید تا گناهی در من بیابد و مرا دشمن خود می‌شمارد.

33:11  پاهایم را به زنجیر می‌بندد و در هر قدم مراقب من است.»

33:12  امّا ایّوب، من تو را قانع می‌سازم که تو اشتباه می‌‌کنی. خدا بزرگتر از همهٔ انسانهاست.

33:13  چرا خدا را متّهم می‌‌کنی و می‌گویی که او برای کارهایی که می‌کند به انسان توضیح نمی‌دهد.

33:14  خدا به راههای مختلف با انسان صحبت می‌کند، امّا کسی به کلام او توجّه نمی‌نماید.

33:15  در شب، وقتی انسان در خواب عمیق فرو می‌رود، در رؤیا با او حرف می‌زند.

33:16  گوشهای او را باز می‌کند. او را می‌ترساند و اخطار می‌دهد

33:17  خدا سخن می‌گوید تا او را از گناه کردن باز دارد و از مغرور شدن رهایی‌اش‌‌ بخشد،

33:18  تا از مرگ و هلاکت نجات یابد.

33:19  خدا انسان را با درد و بیماری سرزنش می‌کند.

33:20  در اثر مرض، انسان اشتهای خود را از دست می‌دهد به طوری که حتّی از لذیذترین غذاها هم بدش می‌آید.

33:21  آن‌قدر لاغر می‌شود که از او فقط پوست و استخوان بجا می‌ماند.

33:22  پایش به لب گور می‌رسد و به دنیای مردگان نزدیک می‌شود.

33:23  امّا اگر یکی از هزاران فرشتهٔ خدا حاضر باشد و از او شفاعت نموده و بگوید که بی‌گناه است،

33:24  آنگاه بر او رحم کرده، می‌فرماید: «آزادش کنید و نگذارید که هلاک شود، زیرا کفّاره‌ای برایش یافته‌ام.»

33:25  بدن او دوباره جوان و قوی می‌گردد.

33:26  هر وقت به حضور خدا دعا کند، خدا دعایش را می‌پذیرد و او با شادمانی در پیشگاه او حضور می‌یابد و خدا سعادت گذشته‌اش را به او بازمی‌گرداند.

33:27  بعد او سرود می‌خواند و به مردم می‌گوید: «من گناه کردم و از راه راست منحرف شدم،

33:28  امّا خدا گناهان مرا بخشید و مرا از مرگ و هلاکت نجات داد.»

33:29  خدا بارها این کارها را برای انسان انجام می‌دهد،

33:30  تا جان او را از هلاکت برهاند و از نور حیات برخوردارش سازد.

33:31  ایّوب، سخنان مرا بشنو و خاموش باش و به آنچه می‌گویم توجّه کن.

33:32  امّا اگر چیزی برای گفتن داری، بگو. من می‌خواهم بشنوم و اگر گفتارت درست باشد، قبول می‌کنم.

33:33  وگرنه ساکت باش و به من گوش بده تا به تو حکمت بیاموزم.

Chapter 34

34:1  الیهو به کلام خود ادامه داده گفت:

34:2  ای مردان دانا، به سخنان من گوش بدهید و ای عاقلان بشنوید!

34:3  همان‌طور که زبان مزهٔ غذای خوب را می‌فهمد، گوش هم سخنان خوب را تشخیص می‌دهد.

34:4  پس ما باید چیزهای درست خوب را اختیار نماییم.

34:5  ایّوب ادّعا کرد: «من بی‌گناه هستم و خدا مرا از حق من محروم کرده است.

34:6  با وجود اینکه تقصیری ندارم، دروغگو ‌شمرده می‌شوم. هرچند خطایی از من سر نزده، ولی زخمهای علاج ناپذیر در بدن خود دارم.»

34:7  آیا کسی را دیده‌اید که مثل ایّوب حرفهای مسخره بزند؟

34:8  او همنشین مردم شریر است و با اشخاص گناهکار سر و کار دارد.

34:9  او می‌گوید: «چه فایده که انسان دنبال رضای خدا باشد؟»

34:10  ای کسانی‌که دارای عقل و شعور هستید، سخنان مرا بشنوید. خدا هرگز ظلم و بدی نمی‌کند.

34:11  او هرکسی را مطابق کارهایش مکافات می‌دهد و به طوری که سزاوار است، مجازات می‌کند.

34:12  خدای قادر مطلق بدی را نمی‌پسندد و بی‌عدالتی نمی‌کند.

34:13  اختیار تمام دنیا در دست اوست و با قدرت خود جهان را اداره می‌کند.

34:14  اگر خدا اراده کند و روح و نَفَس خود را از انسان پس بگیرد،

34:15  همهٔ انسانها هلاک می‌شوند و به خاک برمی‌گردند.

34:16  اگر شعور داری به آنچه می‌گویم گوش کن.

34:17  آیا کسی‌که از عدالت نفرت دارد، می‌تواند حکمرانی کند؟ آیا می‌خواهی خدای عادل و با عظمت را محکوم کنی؟

34:18  خدا پادشاهان و حاکمان را اگر بدکار و شریر باشند محکوم می‌سازد.

34:19  او از فرمانروایان طرفداری نمی‌کند و ثروتمندان را بر فقرا ترجیح نمی‌دهد، زیرا همگی را دست توانای او خلق کرده است.

34:20  انسان ناگهان در نیمهٔ شب می‌میرد و خدا در یک لحظه جان او را می‌گیرد و به راحتی قدرتمندترین انسانها را به دیار نیستی می‌فرستد.

34:21  چشمان تیزبین او همهٔ کارهای بشر را می‌بیند و هر قدم او را زیر نظر دارد.

34:22  هیچ تاریکی نمی‌تواند اشخاص گناهکار را از نظر خدا پنهان کند.

34:23  لازم نیست خدا برای داوری انسان زمانی را تعیین کند.

34:24  زورمندان را بدون تحقیق از بین می‌برد و دیگران را جانشین آنها می‌سازد.

34:25  زیرا او از تمام کارهایشان آگاه است و شبانگاه آنها را سرنگون می‌کند.

34:26  آنها را در حضور همهٔ مردم به‌خاطر کارهای بدشان مجازات می‌کند،

34:27  چون آنها از راه خدا منحرف شده و از دستورات او پیروی نمی‌کنند.

34:28  آنها چنان ظلمی در حق مردم مسکین و فقیر نمودند که خدا فریاد نالهٔ آنها را شنید.

34:29  اگر خدا نخواهد به کمک آنها برسد، چه کسی می‌تواند از او ایراد بگیرد؟ اگر او روی خود را بپوشاند، چه کسی یا قومی می‌تواند او را ببیند؟

34:30  ملّتها هیچ‌کاری نمی‌توانند بکنند که بی‌خدایان بر آنها حکومت کنند.

34:31  ایّوب، تو باید به گناهان خود در حضور خدا اعتراف نمایی و قول بدهی که دیگر گناه نکنی.

34:32  از خدا بخواه که گناهانت را به تو نشان بدهد و باید از کارهای بدی که کرده‌ای، دست بکشی.

34:33  تو با کارهای خدا مخالفت می‌‌کنی و بازهم انتظار داری که او آنچه را که می‌خواهی برایت انجام بدهد. حالا خودت تصمیم بگیر نه من، و بگو که چه فکر می‌کنی.

34:34  کسی‌که عاقل است و شعور دارد و حرف مرا می‌شنود، تصدیق می‌کند

34:35  که حرفهای تو همه احمقانه و بی‌معنی هستند.

34:36  تو مانند اشخاص شریر حرف می‌زنی و باید جزا ببینی.

34:37  تو با نافرمانی خود بر گناهانت می‌افزایی و در حضور همگی به خدا اهانت می‌کنی.

Chapter 35

35:1  الیهو در ادامهٔ سخنان خود گفت:

35:2  ایّوب، آیا صحیح است که ادّعا می‌‌کنی در نظر خدا بی‌عیب هستی؟

35:3  یا از خدا بپرسی، اگر گناه کنم به تو چه تأثیر می‌کند و چه فایده اگر گناه نکنم؟

35:4  من به تو و به دوستانت که همراه تو هستند، جواب می‌دهم.

35:5  به آسمان بنگر و ببین که ابرها چقدر بلند هستند.

35:6  اگر گناه کنی، گناه تو چه صدمه‌ای به خدا می‌رساند؟ اگر خطاهای تو زیاد شوند، به او چه تأثیر می‌کند؟

35:7  یا اگر پاک باشی چه فایده‌ای به او می‌رسانی و چه چیزی به او می‌بخشی؟

35:8  بدی و خوبی تو در انسانها تأثیر می‌کند.

35:9  وقتی مردم ظلم می‌بینند، فریاد برمی‌آورند و می‌نالند و می‌خواهند که کسی به آنها کمک کند.

35:10  امّا آنها برای کمک به سوی خدایی که خالق آنهاست و در تاریکترین روزهای زندگی به آنها امید می‌بخشد

35:11  و آنها را داناتر از حیوانات و پرندگان هوا ساخته است، به خدا روی نمی‌آورند.

35:12  آنها فریاد می‌زنند، امّا خدا فریادشان را نمی‌شنود، زیرا اشخاصی مغرور و شریر هستند.

35:13  فریادشان سودی ندارد، چرا که خدای قادر مطلق نه فریاد پوچ آنها را می‌شنود و نه به آن توجّه می‌کند.

35:14  تو می‌گویی نمی‌توانی خدا را ببینی، امّا صبر کن، او به دعوی تو رسیدگی می‌کند.

35:15  تو فکر می‌‌کنی که خدا بدکاران را جزا نمی‌دهد و به گناهشان توجّه نمی‌کند.

35:16  این حرفها همه پوچ و بی‌معنی می‌باشند و تو از روی نادانی حرف می‌زنی.

Chapter 36

36:1  صبور باش و قدری بیشتر گوش بده که از طرف خدا چه می‌گویم.

36:2  صبور باش و قدری بیشتر گوش بده که از طرف خدا چه می‌گویم.

36:3  معلومات خود را به کار می‌گیرم تا نشان بدهم که خالق من، خدا عادل است.

36:4  من که در برابر تو ایستاده‌ام دروغ نمی‌گویم و دانش من کامل است.

36:5  خدا در واقع با عظمت و داناست و کسی را ذلیل و خوار نمی‌شمارد.

36:6  اشخاص شریر را زنده نمی‌گذارد و به داد مردم مظلوم می‌رسد.

36:7  به مردمان نیک توجّه دارد و آنها را به تخت پادشاهی می‌نشاند و تا به ابد سرفراز می‌سازد.

36:8  امّا اگر با زنجیرها بسته شوند و به‌خاطر آنچه که انجام داده‌اند به مصیبتی گرفتار شوند،

36:9  خدا خطاها و گناهشان را که از روی غرور مرتکب شده‌اند، به رخ آنها می‌کشد.

36:10  گوشهایشان را باز می‌کند تا دستورات او را بشنوند و از کارهای خطا دست بکشند.

36:11  هرگاه سخنان او را شنیده، از او اطاعت کنند، در تمام عمر خود سعادتمند و خوشحال خواهند شد.

36:12  امّا اگر نافرمانی کنند، با شمشیر کشته می‌شوند و در نادانی خواهند مرد.

36:13  آنانی که بی‌خدا می‌باشند، همیشه خشمگین هستند و حتّی در وقت هلاکت هم از خدا کمک نمی‌طلبند.

36:14  در جوانی می‌میرند و عمرشان با ننگ و رسوایی به پایان می‌رسد.

36:15  امّا خدا رنجدیدگان را از سختی و زحمت نجات می‌دهد و در حقیقت وقتی‌که رنج می‌بینند، گوشهایشان را باز می‌کنند.

36:16  خدا تو را از رنج و مصیبت می‌رهاند و به جایی می‌آورد که خوشبخت و آرام باشی و سفرهٔ تو را با نعمات خود پُر می‌کند.

36:17  امّا اکنون به‌خاطر شرارت خود سزاوار مجازات هستی.

36:18  پس احتیاط کن، مبادا کسی تو را با رشوه و ثروت از راه راست منحرف سازد.

36:19  ناله و فریاد تو سودی ندارد و با قدرت خود نمی‌توانی از مصیبت رهایی یابی.

36:20  در آرزوی فرا رسیدن شب نباش، چرا که شب وقت هلاکت ملّتهاست.

36:21  به راه گناه مرو، زیرا به‌خاطر گناه بود که تو به این مصیبتها گرفتار شدی.

36:22  به یادآور که قدرت خدا چقدر عظیم است؛ او معلّمی است که همتا ندارد.

36:23  چه کسی می‌تواند به او بگوید که چه کند و یا او را متّهم به بی‌عدالتی نماید؟

36:24  مردم همیشه کارهای خدا را ستایش کرده‌اند، تو هم باید او را به‌خاطر کارهایش ستایش کنی.

36:25  همهٔ مردم کارهای او را دیده‌اند و از دور مشاهده کرده‌اند.

36:26  ما نمی‌توانیم عظمت خدا را بکلّی درک کنیم و به ازلی بودن او پی ببریم.

36:27  او آب را به صورت بخار به هوا می‌فرستد و از آن قطرات باران را می‌سازد.

36:28  بعد ابرها باران را به فراوانی برای انسان می‌ریزند.

36:29  کسی نمی‌داند که ابرها چگونه در آسمان حرکت می‌کنند و غرّش رعد از آسمان خدا چگونه برمی‌خیزد!

36:30  می‌بینید که چگونه آسمان را با برق روشن می‌سازد، امّا اعماق دریا همچنان تاریک می‌ماند.

36:31  خدا روزیِ مردم را آماده کرده، به فراوانی به آنها می‌دهد.

36:32  برق را با دستهای خود می‌گیرد و به هدف می‌زند.

36:33  رعد، فرا رسیدن توفان را اعلام می‌کند و حیوانات هم از آمدن آن باخبر می‌شوند.

Chapter 37

37:1  از این سبب دل من به لرزه می‌آید و بشدّت تکان می‌خورد.

37:2  غرّش صدای خدا را بشنوید و به زمزمه‌ای که از دهان او خارج می‌شود گوش بدهید.

37:3  او برق را به سراسر آسمان می‌فرستد و هر گوشهٔ زمین را روشن می‌کند.

37:4  بعد غرّش صدای او همچون آواز با هیبت رعد به گوش می‌رسد و با صدای او تیرهای برق پیاپی رها می‌شوند.

37:5  به فرمان خدا کارهای عجیبی رخ می‌دهد که عقل ما از درک آنها عاجز است.

37:6  به برف امر می‌کند که بر زمین ببارد و وقتی‌که بارش باران بر زمین شروع می‌شود،

37:7  مردم دست از کار می‌کشند و متوجّه قدرت او می‌شوند.

37:8  حیوانات وحشی به بیشهٔ خود می‌شتابند و در آنجا پناه می‌برند.

37:9  توفان از جنوب می‌آید و باد سرد از شمال.

37:10  خدا بر آب دریاهای وسیع می‌دمد و آن را منجمد می‌سازد.

37:11  ابرها را از رطوبت پُر می‌کند و برق خود را به وسیلهٔ آنها به هر سو می‌فرستد.

37:12  به فرمان او به همه‌جا حرکت می‌کنند و آنچه را که خدا اراده می‌فرماید، بجا می‌آورند.

37:13  او باران را برای مجازات مردم، یا به عنوان رحمت برای انسان و آبیاری زمین می‌فرستد.

37:14  لحظه‌ای صبر کن و گوش بده و لحظه‌ای دربارهٔ کارهای عجیب خدا تأمل کن.

37:15  آیا می‌دانی که خدا چگونه ارادهٔ خود را عملی می‌سازد و برق را در بین ابرها تولید می‌کند؟

37:16  آیا می‌دانی که چطور ابرها در هوا معلّق می‌مانند؟ اینها همه کارهای شگفت‌آور خدایی است که در دانش و حکمت کامل است.

37:17  وقتی زمین در اثر باد جنوب داغ می‌شود و لباسهایت از گرمی به تنت می‌چسبند،

37:18  آیا می‌توانی خدا را کمک کنی که آسمان را گسترش بدهد و آن را مثل آهن صیقل داده شده، سخت بگرداند؟

37:19  به ما یاد بده که به او چه بگوییم، زیرا فکر ما نارساست و نمی‌دانیم که چگونه با او صحبت کنیم.

37:20  من جرأت آن را ندارم که با خدا حرف بزنم، زیرا می‌ترسم که کشته شوم.

37:21  همان‌طور که نمی‌توانیم در آسمان صاف و بی‌ابر، به نور خورشید نگاه کنیم،

37:22  همچنین نیز نمی‌توانیم به جلال با هیبت خدا، که با شکوه تمام بر ما می‌درخشد، خیره شویم.

37:23  خدای قادر مطلق آن‌قدر با عظمت است که ما حتّی نمی‌توانیم تصوّر کنیم. او در قدرت و عدالت بزرگ است و نسبت به همه از روی انصاف رفتار می‌کند و بر کسی ظلم نمی‌کند.

37:24  بنابراین همهٔ انسانها از او می‌ترسند و او به کسانی‌که ادّعای حکمت می‌کنند، توجّهی ندارد.

Chapter 38

38:1  آنگاه خداوند از میان گِردباد به ایّوب جواب داد:

38:2  «این کیست که با سخنان پوچ و بی‌معنی خود حکمت مرا انکار می‌کند؟

38:3  اکنون مثل یک مرد آماده شو و به سؤالات من جواب بده.

38:4  وقتی‌که اساس زمین را بنا نهادم تو کجا بودی؟ اگر می‌دانی بگو.

38:5  آیا می‌دانی که چه کسی حد و وسعت آن را تعیین نمود؟ چه کسی و به چه ترتیب آن را اندازه کرد؟

38:6  ستونهای آن بر چه چیزی قرار دارند و چه کسی بنیاد آن را گذاشت؟

38:7  در هنگام وقوع این چیزها ستارگانِ صبحگاهی، سرود شادی را با هم زمزمه کردند و فرشتگان آسمان فریاد شادمانی سر دادند.

38:8  وقتی‌که آب دریا از دل زمین فوران کرد، چه کسی دروازه‌های آن را بست؟

38:9  این من بودم که روی دریا را با ابر پوشاندم و با تاریکی غلیظ پیچیدم.

38:10  کناره‌های آن را تعیین نمودم و با سواحل احاطه‌اش کردم.

38:11  به دریا گفتم: «از اینجا جلوتر نرو و موجهای سرکش تو از این نقطه تجاوز نکنند.»

38:12  آیا در سراسر عمرت هرگز به صبح فرمان داد‌ه‌ای که بدمد یا به شفق گفته‌ای که در جای خود پدید آید

38:13  و کرانه‌های زمین را فرا گیرد تا روشنی صبح، شرارت شب را از میان بردارد؟

38:14  شفق، رنگ زمین را لاله‌گون می‌سازد و همچون لباس رنگ شده درمی‌آورد

38:15  و روشنی روز نمایان شده دست شریران را از شرارت کوتاه می‌سازد.

38:16  آیا چشمه‌های دریا را دیده‌ای یا به اعماق دریاها قدم گذاشته‌ای؟

38:17  آیا تا به حال کسی دروازه‌ای را که از دنیای مردگان محافظت می‌کند، به تو نشان داده است؟

38:18  آیا می‌دانی که زمین چقدر وسعت دارد؟ اگر می‌دانی به من جواب بده.

38:19  آیا می‌دانی که سرچشمهٔ نور در کجاست و تاریکی از کجا می‌آید؟

38:20  آیا می‌توانی حدود آنها را بیابی و راهی را که به منشاء آنها می‌رود، پیدا کنی؟

38:21  تو باید بدانی! زیرا سن تو بسیار زیاد است و در وقت پیدایش دنیا وجود داشتی!

38:22  آیا در مخزنهای برف داخل شده‌ای و می‌دانی که تگرگ در کجا ذخیره می‌شود؟

38:23  من آنها را برای روز مصیبت و جنگ انبار کرده‌ام.

38:24  آیا می‌دانی که روشنی از کجا می‌تابد و باد شرقی از کجا می‌وزد؟

38:25  چه کسی درّه‌‌ها را برای سیل کَنده و مسیر رعد و برق را ساخته است؟

38:26  چه کسی باران را به بیابانها و جاهای خشک و غیرمسکون می‌فرستد

38:27  تا زمینهای متروک و بایر آبیاری شوند و علف به بار آورند؟

38:28  آیا باران و شبنم پدر دارند؟

38:29  یخ را چه کسی تولید می‌کند و شبنم از کجا به وجود می‌آید؟

38:30  چه کسی آب را مثل سنگ به یخ تبدیل می‌کند و سطح دریا را منجمد می‌سازد؟

38:31  آیا می‌توانی ستارگان پروین را به هم ببندی و رشتهٔ منظومهٔ جبار را بگشایی؟

38:32  آیا می‌توانی حرکت ستارگان را در فصلهای مختلف اداره کنی و دُب اکبر را با اقمار آن هدایت نمایی؟

38:33  آیا از قوانین آسمانها اطّلاع داری و می‌توانی آنها را در روی زمین تطبیق دهی؟

38:34  آیا می‌توانی به ابرها فرمان بدهی که سیل باران را بر سرت ببارند؟

38:35  آیا می‌توانی به برق امر کنی که در مسیر خود حرکت کند و برق به تو بگوید، اطاعت می‌کنم؟

38:36  چه کسی به انسان عقل و حکمت داد؟

38:37  چه کسی آن‌قدر دانش دارد که بتواند ابرها را بشمارد و مشکهای آسمان را بر روی زمین خالی کند

38:38  و خاک را به هم آمیخته از آن کلوخ بسازد؟

38:39  آیا می‌توانی برای شیر، شکار تهیّه کنی و به او و بچّه‌هایش که در بیشهٔ خود در کمین نشسته‌اند، خوراک بدهی؟

38:40  آیا می‌توانی برای شیر، شکار تهیّه کنی و به او و بچّه‌هایش که در بیشهٔ خود در کمین نشسته‌اند، خوراک بدهی؟

38:41  چه کسی برای زاغها که با شکم گرسنه به هر سو پرواز می‌کنند و جوجه‌هایشان که در آشیانه برای غذا فریاد می‌زنند، خوراک آماده می‌نماید؟

Chapter 39

39:1  «آیا می‌دانی که بُز کوهی چه وقت می‌زاید؟ آیا وضع حمل آهو را مشاهده کرده‌ای؟

39:2  آیا مدّت حاملگی و زمان زاییدن او را می‌دانی؟

39:3  آیا مدّت حاملگی و زمان زاییدن او را می‌دانی؟

39:4  بچّه‌هایش در صحرا بزرگ و قوی می‌شوند، بعد از پدر و مادر جدا شده، دیگر برنمی‌گردند.

39:5  چه کسی به الاغ وحشی آزادی داد و آن را رها کرد؟

39:6  من بیابان را خانه‌اش و شوره زارها را مسکنش ساختم.

39:7  شور و غوغای شهر را دوست ندارد و صدای چوپان به گوشش نمی‌رسد.

39:8  دامنهٔ کوهها چراگاه آن است و آنجا در جستجوی علف می‌باشد.

39:9  آیا گاو وحشی می‌خواهد تو را خدمت کند؟ آیا در کنار آخور تو می‌خوابد؟

39:10  آیا می‌توانی آن گاو را با ریسمان ببندی تا زمینت را شخم بزند؟

39:11  آیا به قوّت زیادش اعتماد داری که کارهایت را به او بسپاری؟

39:12  آیا باور می‌‌کنی که اگر او را بفرستی محصولت را می‌آورد و در خرمنگاه جمع می‌کند؟

39:13  شترمرغ با غرور بال می‌زند، امّا پر و بال آن طوری نیست که بتواند پرواز کند.

39:14  شترمرغ به روی زمین تخم می‌گذارد، تا خاک آن را گرم نگه دارد.

39:15  غافل از اینکه ممکن است کسی آن را زیر پا له کند یا حیوانی وحشی آن را پایمال کند.

39:16  با جوجه‌های خود با چنان خشونتی رفتار می‌کند که گویی مال خودش نیستند و به زحمتی که کشیده بی‌تفاوت است و اگر جوجه‌هایش بمیرند، اعتنا نمی‌کند.

39:17  زیرا خدا به او شعور نداده و او را از عقل محروم کرده است.

39:18  امّا هرگاه بالهای خود را باز کند و بدود، هیچ اسب و سوارکاری به او نمی‌رسد.

39:19  آیا این تو بودی که اسب را قدرتمند ساختی؟ و به آن یال دادی؟

39:20  آیا تو او را وادار می‌سازی که مثل ملخ جست و خیز کند و شیههٔ ترسناک بکشد؟

39:21  می‌بینی که چگونه با غرور سُم خود را بر زمین می‌کوبد و از نیروی خود لذّت می‌برد و به جنگ می‌رود.

39:22  ترس در دلش راه ندارد و بدون هراس با شمشیر مقابله می‌کند.

39:23  از سر و صدای اسلحه و برق نیزه و گُرز نمی‌ترسد.

39:24  با شنیدن صدای نعرهٔ جنگ، دیگر آرام نمی‌گیرد و با خشم و هیجان به میدان جنگ می‌تازد.

39:25  با شنیدن صدای شیپور شیهه می‌کشد و از دور بوی جنگ به مشامش می‌رسد و فریاد و خروش فرماندهان، او را به هیجان می‌آورد.

39:26  آیا تو به شاهین آموخته‌ای که چگونه پرواز کند و بالهای خود را به سوی جنوب بگشاید؟

39:27  آیا عقاب به فرمان تو آشیانهٔ خود را بر فراز قلّهٔ بلند می‌سازد؟

39:28  ببین ‌که چطور بالای صخره‌‌ها خانه می‌سازد و بر سنگهای تیز می‌نشیند.

39:29  از آنجا شکار خود را زیر نظر می‌گیرد و چشمان تیزبینش، از دور آن را می‌بیند.

39:30  جایی که لاشه باشد، حاضر می‌شود و جوجه‌هایش خون آن را می‌مکند.

Chapter 40

40:1  ایّوب، آیا هنوز هم می‌خواهی با من که خدای قادر مطلق هستم مباحثه کنی؟ تو که از کارهای من ایراد می‌گیری، باید به من جواب بدهی.» ایّوب:

40:2  ایّوب، آیا هنوز هم می‌خواهی با من که خدای قادر مطلق هستم مباحثه کنی؟ تو که از کارهای من ایراد می‌گیری، باید به من جواب بدهی.» ایّوب:

40:3  خداوندا من احمقانه حرف می‌زنم. حال دهان خود را می‌بندم،

40:4  خداوندا من احمقانه حرف می‌زنم. حال دهان خود را می‌بندم،

40:5  زیرا من حرفهای خود را زده‌ام و بار دیگر تکرار نمی‌کنم.

40:6  آنگاه خداوند از میان گِردباد به ایّوب چنین جواب داد: خداوند

40:7  اکنون مثل یک مرد آماده شو و به سؤالاتی که از تو می‌کنم جواب بده.

40:8  آیا می‌خواهی مرا به بی‌عدالتی متّهم سازی؟ تو مرا مقصّر می‌دانی و خود را حق به جانب می‌دانی.

40:9  آیا تو مثل من قدرت داری؟ آیا صدای تو مانند آواز رعدآسای من است؟

40:10  اگر چنین است، خود را با جلال و شکوه زینت بده و با عزّت و شوکت ملبّس شو.

40:11  بر مردم متکبّر بنگر؛ خشم خود را بر آنها بریز و فروتنشان بگردان.

40:12  به آنها نظر کن و با یک نگاه آنها را خوار و ذلیل ساز و بدکاران را در جایی که ایستاده‌اند پایمال کن.

40:13  تا در زیر خاک بروند و در دنیای مردگان زندانی شوند.

40:14  آن وقت من تصدیق می‌کنم که تو با زور بازوی خود می‌توانی پیروز گردی.

40:15  به کرگدن نگاه کن. همان‌طور که تو را آفریدم او را هم آفریده‌ام. او مثل گاو علف می‌خورد.

40:16  امّا اندامی نیرومند دارد و چه قدرتی در ماهیچه‌هایش می‌باشد!

40:17  دُمش مانند درخت سرو، راست است و رگ و پِی‌ رانش به هم بافته شده‌اند.

40:18  استخوانهایش مثل لوله‌های برنزی و پاهایش مانند میله‌های آهنی می‌باشند.

40:19  این حیوان یکی از عجیبترین مخلوقات من است. تنها من که آفرینندهٔ او هستم، می‌توانم مغلوبش کنم.

40:20  کوهها برایش سبزه می‌رویاند در جایی که حیوانات وحشی‌بازی می‌کنند.

40:21  در زیر بوته‌های خاردار دراز می‌کشد و در میان درختان سایه‌دار، مخفی می‌شود.

40:22  سایهٔ درختان او را می‌پوشاند و بیدهای کنار جویبار او را احاطه می‌کند.

40:23  از طغیان دریا نمی‌ترسد و اگر رود اردن بر سرش بریزد، نمی‌تواند آرامش او را بر هم بزند.

40:24  چه کسی می‌تواند چشمان او را کور کند و او را به بند بکشد؟ هیچ‌کسی نمی‌تواند به بینی او حلقه بیندازد و گرفتارش کند.

Chapter 41

41:1  آیا می‌توانی تمساح را با چنگک شکار کنی یا زبانش را با ریسمان ببندی؟

41:2  آیا می‌توانی پوزهٔ او را مهار و لاشه‌اش را با چنگک سوراخ کنی؟

41:3  آیا پیش تو زاری می‌کند که به او آزار نرسانی؟

41:4  آیا با تو پیمان می‌بندد که همیشه خدمتکار تو باشد؟

41:5  آیا می‌توانی با او مثل یک پرنده، بازی کنی یا به گردنش قلّاده انداخته به کنیزانت ببخشی؟

41:6  آیا ماهیگیران می‌توانند او را تکه‌تکه کنند و به تاجران بفروشند؟

41:7  آیا تیر در پوست او فرو می‌رود یا نیزهٔ ماهیگیری سر او را سوراخ می‌کند؟

41:8  اگر به او دست بزنی چنان غوغایی برپا می‌کند که تا یادت باشد دیگر این کار را نکنی.

41:9  هرکسی که بخواهد او را شکار کند از دیدنش خود را می‌بازد و جرأت خود را از دست می‌دهد.

41:10  اگر تحریک شود، آن‌قدر خشمگین می‌گردد که کسی جرأت نمی‌کند، در برابر او بایستد.

41:11  در تمام روی زمین کسی نیست که به او حمله کند و زنده بماند.

41:12  بگذار تا دربارهٔ پاهای هیولا برایت بگویم که چقدر قدرتمند است.

41:13  کسی نمی‌تواند پوست او را بشکافد یا زرهی را که می‌پوشد، سوراخ نماید یا جرأت کند که به دندانهای ترسناک او نزدیک شود و یا دهان او را باز کند.

41:14  کسی نمی‌تواند پوست او را بشکافد یا زرهی را که می‌پوشد، سوراخ نماید یا جرأت کند که به دندانهای ترسناک او نزدیک شود و یا دهان او را باز کند.

41:15  پشت او از پره‌های زره مانند تشکیل شده

41:16  و این پره‌‌ها آن‌چنان نزدیک و محکم به هم بافته شده‌اند که هیچ چیزی قادر نیست، آنها را از هم جدا نماید و حتّی هوا هم نمی‌تواند در آنها نفوذ کند.

41:17  و این پره‌‌ها آن‌چنان نزدیک و محکم به هم بافته شده‌اند که هیچ چیزی قادر نیست، آنها را از هم جدا نماید و حتّی هوا هم نمی‌تواند در آنها نفوذ کند.

41:18  وقتی عطسه می‌زند، بخار آن در پرتو نور آفتاب می‌درخشد و چشمانش به آفتابی می‌مانند که هنگام صبح طلوع می‌کند.

41:19  از دهانش شعله‌ها و جرّقه‌های آتش برمی‌خیزد.

41:20  از سوراخهای بینی‌اش مثل بخاری که از دیگ جوشان برمی‌خیزد، دود خارج می‌شود.

41:21  نَفَس او آتش می‌افروزد و از دهانش شعلهٔ آتش زبانه می‌کشد.

41:22  نیروی او در گردنش جا دارد و هر که با او روبه‌رو شود، وحشت می‌کند.

41:23  طبقات گوشت بدنش سخت و محکم به هم چسبیده‌اند.

41:24  دلش مانند سنگ زیرین آسیاب سخت است.

41:25  وقتی از جا برمی‌خیزد، نیرومندان به وحشت افتاده، از ترس بیهوش می‌شوند.

41:26  شمشیر، نیزه، تیر یا گُرز در او اثر نمی‌کند.

41:27  آهن برایش مثل کاه است و برنز مانند چوب پوسیده.

41:28  تیر نمی‌تواند او را بگریزاند، سنگ فلاخن مثل پَر کاه در او اثر نمی‌کند.

41:29  گرز برای او مانند کاه است و به نیزه‌هایی که به سویش پرتاب می‌شوند، می‌خندد.

41:30  پوست شکمش مثل تکه‌های ناهموار سفال است و مانند پنجهٔ خرمنکوب بر زمین شیار می‌زند.

41:31  او دریا را مثل آب جوشان به حرکت در می‌آورد و آن را مثل ظرفی از روغن به حباب تبدیل می‌کند.

41:32  خط درخشانی پشت سر خود بر جای می‌گذارد و دریا از کف، سفید می‌شود.

41:33  در روی زمین هیچ حیوانی مانند او بی‌باک نیست.

41:34  او پادشاه حیوانات وحشی است و از همهٔ جانوران برتر است.»

Chapter 42

42:1  آنگاه ایّوب به خداوند چنین جواب داد. ایّوب

42:2  من می‌دانم که تو قادر به هر کاری هستی و هیچ‌کسی نمی‌تواند، تو را از اراده‌ات باز دارد.

42:3  تو پرسیدی: 'چرا با سخنان بی‌معنی خود حکمت مرا انکار می‌‌کنی؟' من به راستی از روی نادانی حرف زدم و نمی‌دانستم چه می‌گویم. دربارهٔ چیزهایی سخن گفتم که بالاتر از فهم من بودند.

42:4  به من گفتی که سخنانت را گوش کنم و به سؤالهایی که از من می‌‌کنی، جواب بدهم.

42:5  قبل از این گوش من دربارهٔ تو چیزهایی شنیده بود، امّا اکنون چشم من تو را می‌بیند،

42:6  بنابراین از خودم بدم می‌آید و در خاک و خاکستر می‌نشینم و توبه می‌کنم.

42:7  بعد از آن که خداوند سخنان خود را با ایّوب تمام کرد، به الیفاز تیمانی فرمود: «من از تو و دو دوستت خشمگین هستم، زیرا شما مانند بنده‌ام، ایّوب دربارهٔ من حرف درست نزدید.

42:8  پس حالا هفت گوساله و هفت قوچ گرفته پیش بنده‌ام، ایّوب بروید و آنها را به‌خاطر گناه خود به عنوان قربانی سوختنی تقدیم کنید. آنگاه بندهٔ من، ایّوب برای شما دعا می‌کند و من دعایش را می‌پذیرم و گناه شما را می‌بخشم، چرا که دربارهٔ من مانند ایّوب حقیقت را در مورد من بیان نکرده‌اید.»

42:9  پس الیفاز تیمانی، بلدد شوحی و صوفر نعماتی رفتند و همان‌طور که خداوند فرموده بود عمل کردند و خداوند دعای ایّوب را در حق آنها مستجاب نمود.

42:10  پس از آن که ایّوب برای دوستان خود دعا کرد، خداوند باز ایّوب را کامیاب ساخت و دو برابر همهٔ چیزهایی را که در گذشته داشت، به او بازگردانید.

42:11  سپس همهٔ برادران، خواهران و آشنایانش به‌خاطر مصیبتی که بر سر او آمده بود، برای تسلّی پیش او آمدند و در خانه‌اش جشن گرفتند. هر کدام آنها پول و انگشتر طلا به او هدیه دادند.

42:12  خداوند در سالهای آخر عمر ایّوب، بیشتر از اول به او برکت داد. او دارای چهارده هزار گوسفند، شش هزار شتر، هفت هزار جفت گاو و هزار الاغ ماده شد.

42:13  او همچنین هفت پسر و سه دختر به نامهای یمیمه، قصیعه و قَرَن هفوک داشت.

42:14  او همچنین هفت پسر و سه دختر به نامهای یمیمه، قصیعه و قَرَن هفوک داشت.

42:15  در تمام آن سرزمین هیچ زنی، زیبایی دختران ایّوب را نداشت و پدرشان به آنها هم مانند برادرانشان ارث داد.

42:16  بعد از آن ایّوب یکصد و چهل سال دیگر زندگی کرد و فرزندان و نوه‌های خود را تا نسل چهارم دید.

42:17  او پس از یک عمر طولانی در سن پیری و سالخوردگی چشم از جهان فرو بست.