PolGdanska - Job

Chapter 1

1:1  Był mąż w ziemi Uz, imieniem Ijob; a ten mąż był doskonały, i szczery, i bojący się Boga, a odstępujący od złego.

1:2  I urodziło mu się siedm synów, a trzy córki.

1:3  A miał dobytku siedm tysięcy owiec, i trzy tysiące wielbłądów, i pięć set jarzm wołów, i pięć set oślic, i czeladzi bardzo wiele, tak, iż on mąż był najmożniejszym nad wszystkich ludzi na wschód słońca.

1:4  I schadzali się synowie jego, a sprawowali uczty, każdy w domu swym, dnia swojego; i posyłali, a wzywali trzy siostry swoje, aby jadały i pijały z nimi.

1:5  A gdy wkoło obeszły dni uczty, posyłał Ijob, a poświęcał ich, a wstawając rano sprawował całopalenia według liczby ich wszystkich; bo mówił Ijob: Podobno zgrzeszyli synowie moi, a złorzeczyli Bogu w sercach swych. Tak czynił Ijob po one wszystkie dni.

1:6  I stało się niektórego dnia, gdy przyszli synowie Boży, aby stanęli przed Panem, że też przyszedł i szatan między nich.

1:7  Tedy rzekł Pan do szatana: Skąd idziesz? I odpowiedział szatan Panu, i rzekł: Okrążałem ziemię, i przechadzałem się po niej.

1:8  I rzekł Pan do szatana: Przypatrzyłżeś się słudze memu Ijobowi,że mu niemasz równego na ziemi? Mąż to doskonały i szczery, bojący się Boga, i odstępujący od złego.

1:9  I odpowiedział szatan Panu i rzekł: Izaż się Boga Ijob darmo boi?

1:10  Azażeś go ty nie ogrodził, i domu jego, i wszystkiego co ma, w około zewsząd? Błogosławiłeś sprawom rąk jego, i dobytek jego rozmnożył się na ziemi;

1:11  Ale ściągnij tylko rękę twoję a dotknij wszystkiego, co ma: obaczysz, jeźlić w oczy złorzeczyć nie będzie.

1:12  Tedy rzekł Pan do szatana: Oto wszystko co ma, jest w ręce twojej: tylko nań nie ściągaj ręki twej. I odszedł szatan od oblicza Pańskiego.

1:13  Stało się tedy niektórego dnia, gdy synowie jego i córki jego jedli, i pili wino w domu brata swego pierworodnego:

1:14  Przybieżał poseł do Ijoba i rzekł: Woły orały, a oślice się pasły podle nich:

1:15  I przypadli Sabejczycy, i zabrali je, a sługi pozabijali ostrzem miecza; a uszedłem tylko ja, ja sam, abym ci oznajmił.

1:16  A gdy ten jeszcze mówił, przyszedł drugi, i rzekł: Ogień Boży spadł z nieba i spalił owce i sługi, i pożarł ich; a uszedłem tylko ja, ja sam, abym ci oznajmił.

1:17  A gdy ten jeszcze mówił, przyszedł i inny, i rzekł: Chaldejczycy, rozsadziwszy się na trzy hufce, wypadli na wielbłądy, i zabrali je, i sługi pozabijali ostrzem miecza; a uszedłem tylko ja, ja sam, abym ci oznajmił.

1:18  A gdy ten jeszcze mówił, przybieżał i inny, a rzekł: Synowie twoi, i córki twoje jedli i pili wino w domu brata swego pierworodnego;

1:19  A oto wiatr gwałtowny przypadł od onej strony pustyni, i uderzył na cztery węgły domu, tak, że upadł na dzieci, i pomarły; a uszedłem tylko ja, ja sam, abym ci oznajmił.

1:20  Tedy wstał Ijob, i rozdarł płaszcz swój, i ogolił głowę swą, a upadłszy na ziemię, uczynił Panu pokłon,

1:21  I rzekł: Nagim wyszedł z żywota matki mojej, i nagim się zaś tamże wrócę; Pan dał, Pan też wziął, niech będzie imię Pańskie błogosławione.

1:22  W tem wszystkiem nie zgrzeszył Ijob, a nie przypisał Bogu nic nieprzystojnego.

Chapter 2

2:1  I stało się niektórego dnia, gdy przyszli synowie Boży, aby stanęli przed Panem, przyszedł też szatan między nich, aby stanął przed Panem.

2:2  Tedy rzekł Pan do szatana: Gdzieś był, skąd idziesz? I odpowiedział szatan Panu, a rzekł: Okrążałem ziemię, i przechodziłem się po niej.

2:3  Zatem rzekł Pan do szatana: Przypatrzyłżeś się słudze memu Ijobowi, że mu nie masz równego na ziemi? Mąż to doskonały i szczery, bojący się Boga, a odstępujący od złego, i który jeszcze trwa w uprzejmości swojej; a tyś mię pobudził przeciw niemu, abym go niszczył bez przyczyny.

2:4  I odpowiedział szatan Panu, i rzekł: Skórę za skórę, i wszystko, co ma człowiek, da za duszę swoję;

2:5  Ale ściągnij tylko rękę twoję, a dotknij kości jego, i ciała jego, ujrzysz, jeźliżeć w oczy złorzeczyć nie będzie.

2:6  Tedy rzekł Pan do szatana: Oto w ręce twojej jest; wszakże żywot jego zachowaj.

2:7  Wszedłszy tedy szatan od oblicza Pańskiego, zaraził Ijoba wrzodem złym od stopy nogi jego aż do wierzchu głowy jego;

2:8  Tak, że wziął skorupę, aby się nią skrobał; i siedział w popiele.

2:9  I rzekła mu żona jego: A jeszczeż trwasz w uprzejmosci twojej? Złorzecz Bogu, a umrzyj.

2:10  I rzekł do niej: Tak właśnie mówisz, jako szalone niewiasty mawiają. Izali tylko dobre przyjmować będziemy od Boga, a złego przyjmować nie będziemy? W tem wszystkiem nie zgrzeszył Ijob usty swemi.

2:11  A gdy usłyszeli trzej przyjaciele Ijobowi to wszystko utrapienie, które nań przypadło, przyszli każdy z miejsca swego: Elifas Temańczyk, i Bildad Suhytczyk, i Sofar Naamatczyk; bo się byli namówili pospołu, aby przyszedłszy pożałowali go, i cieszyli go.

2:12  A podniósłszy oczy swoje z daleka, nie poznali go, i wyniósłszy głos swój płakali, a rozdarłszy każdy płaszcz swój miotali proch nad głowy swe ku niebu;

2:13  I siedzieli z nim na ziemi siedm dni i siedm nocy, a żaden do niego słowa nie przemówił; bo widzieli, że się gwałtownie wzmagała boleść jego.

Chapter 3

3:1  Potem otworzył Ijob usta swoje, i złorzeczył dniowi swemu.

3:2  I zawołał Ijob, mówiąc:

3:3  Bodaj był zginął dzień, któregom się urodził! i noc,w którą rzeczono: Począł się mężczyzna!

3:4  Bodaj się był on dzień obrócił w ciemność! By się był o nim nie pytał Bóg z wysokości, i nie był oświecony światłością!

3:5  Bodaj go była zaćmiła ciemność i cień śmierci! by go był ogarnął obłok, i ustraszyła go gorącość dzienna!

3:6  Bodaj była noc onę osiadła ciemność, aby nie szła w liczbę dni rocznych, i w liczbę miesięcy nie przyszła!

3:7  Bodaj noc ona była samotna, a śpiewania aby nie było w niej!

3:8  Bodaj ją byli przeklęli, którzy przeklinają dzień, którzy są gotowi, wzruszać płacz swój!

3:9  Bodaj się były zaćmiły gwiazdy przy zmierzkaniu jej! a czekając światła, aby się go była nie doczekała, ani nie oglądała zorzy porannej!

3:10  Iż nie zawarła drzwi żywota mego, a nie skryła boleści od oczu moich.

3:11  Przeczżem w żywocie nie umarł, albo, gdym z żywota wyszedł, czemum nie zginął?

3:12  Przeczże mię piastowano na kolanach? a przeczżem ssał piersi?

3:13  Albowiembym teraz leżał i odpoczywał; spałbym i miałbym pokój,

3:14  Z królmi i z radcami ziemi, którzy sobie budowali na miejscach pustych;

3:15  Albo z książętami, którzy mieli złoto, a napełniali domy swe srebrem,

3:16  Albo czemum się nie stał jako martwy płód skryty? albo jako niemowlątka, które nie oglądały światłości?

3:17  Tam niepobożni przestawają straszyć, i tam odpoczywają zwątleni w siłę.

3:18  Tamże więźniowie sobie wydychają, a nie słyszą głosu trapiącego ich,

3:19  Mały i wielki tam sobie są równi a niewolnik wolny od pana swego.

3:20  Przecz nędznemu dana jest światłość, a żywot tym, którzy są utrapionego ducha?

3:21  Którzy czekają śmierci, a nie przychodzi, choć jej pilniej szukają niż skarbów skrytych;

3:22  Którzyby się z radością weselili, pląsając, gdyby znaleźli grób.

3:23  Przecz dana jest światłość mężowi, którego droga skryta jest, a którego Bóg ciężkościami ogarnął?

3:24  Albowiem kiedy mam jeść, wzdychanie moje przychodzi, a rozchodzi się jako woda ryczenie moje;

3:25  Bo strach, któregom się lękał, przyszedł na mię, a czegom się obawiał, przydało mi się.

3:26  Nie byłem bezpieczny, anim się uspokoił, anim odpoczywał, a przecież na mię przyszła trwoga.

Chapter 4

4:1  Tedy odpowiedział Elifas Temańczyk, i rzekł:

4:2  Jeźli będziemy mówili z tobą, nie będzie ci to przykro? Ale któż się może od mówienia zatrzymać?

4:3  Otoś ich wiele uczył, i ręceś mdłe potwierdzał.

4:4  Upadającego wspierały mowy twoje, a kolana zemdlone posilałeś.

4:5  A teraz, gdy to na cię przyszło, niecierpliwie znosisz, a iż cię dotknęło, trwożysz sobą.

4:6  Azaż pobożność twoja nie była ufnością twoją, a uprzejmość spraw twoich oczekiwaniem twojem?

4:7  Wspomnij proszę, kto kiedy niewinny zginął? albo gdzieby ludzie szczerzy zniszczeli?

4:8  Jakom widał, że ci, którzy orali złość, i rozsiewali przewrotność, toż też zasię żęli.

4:9  Bo tchnieniem Bożem giną, a od ducha gniewu jego niszczeją.

4:10  Ryk lwi, i głos lwicy, i zęby lwiąt wytrącają.

4:11  Lew ginie, iż nie ma łupu, i szczenięta lwie rozproszone bywają.

4:12  Nadto doszło mię słowo potajemnie, i pojęło ucho moje cokolwiek z niego.

4:13  W rozmyślaniu widzenia nocnego, gdy przypada twardy sen na ludzi,

4:14  Zdjął mię strach i lękanie, które wszystkie kości moje przestraszyło.

4:15  A duch szedł przed twarzą moją, tak, iż włosy wstały na ciele mojem.

4:16  Stanął, a nie znałem twarzy jego, kształt tylko jakiś był przed oczyma memi; uciszyłem się, i słyszałem głos mówiący:

4:17  Izali człowiek może być sprawiedliwszy niżeli Bóg; albo mąż czystszy niż Stworzyciel jego?

4:18  Oto w sługach jego niemasz doskonałości, a w Aniołach swoich znalazł niedostatek;

4:19  Daleko więcej w tych, co mieszkają w domach glinianych, których grunt jest na prochu, i starci bywają snadniej niżeli mól.

4:20  Od poranku aż do wieczora bywają starci; a iż tego nie uważają, na wieki zginą.

4:21  Azaż zacność ich nie pomija z nimi? umierają, ale nie w mądrości.

Chapter 5

5:1  Zawołajże tedy, jeźli kto jest, coćby odpowiedział? a do któregoż się z świętych obrócisz?

5:2  Zaiste głupiego zabija gniew, a prostaka umarza zawiść.

5:3  Jam widział głupiego, iż się rozkorzenił; alem wnet źle tuszył mieszkaniu jego.

5:4  Oddaleni będą synowie jego od zbawienia, i starci będą w bramie, a nie będzie, ktoby ich wyrwał.

5:5  Żniwo jego głodny pożre, i z samego ciernia wybierze je; a połknie chciwy bogactwa takowych.

5:6  Albowiem nie z prochu wychodzi utrapienie, ani z ziemi wyrasta kłopot.

5:7  Ale człowiek na kłopot się rodzi jako iskry z węgla latają w górę.

5:8  Zaiste jabym szukał Boga, Bogubym przełożył sprawę swoję;

5:9  Który czyni rzeczy wielkie i niewybadane, dziwne, którym liczby niemasz;

5:10  Który daje deszcz na ziemię, i spuszcza wody na pola;

5:11  Który sadza pokornych wysoko, a smutnych wywyższa ku zbawieniu;

5:12  Który w niwecz obraca myśli chytrych, tak, iż ręce ich nie sprawią nic skutecznego;

5:13  Który chwyta mądrych w chytrości ich, a radę przewrotnych prędko niszczy.

5:14  We dnie taczają się jako w ciemnościach, a jako w nocy macają w południe.

5:15  Który zachowuje ubogiego od miecza, od ust ich, i od ręki gwałtownika.

5:16  Mać uciśniony nadzieje; ale nieprawość stuli usta swe.

5:17  Oto błogosławiony człowiek, którego Bóg karze; przetoż karaniem Wszechmocnego nie pogardzaj,

5:18  Bo on zrania i zawiązuje; uderza, a ręce jego uzdrawiają.

5:19  Z sześciu ucisków wyrwie cię, a w siódmym nie tknie się ciebie złe.

5:20  W głodzie wybawi cię od śmierci, a na wojnie z rąk miecza.

5:21  Przed biczem języka ukryty będziesz, a nie ulękniesz się w spustoszeniu, gdy przyjdzie.

5:22  W spustoszeniu i w głodzie śmiać się będziesz, a zwierząt ziemskich bać się nie będziesz.

5:23  Bo z kamieniem polnym będzie przymierze twoje, a okrutny zwierz polny spokojnym ci się stawi.

5:24  I poznasz, że jest spokojny przybytek twój, i nawiedzisz mieszkanie twoje, a nie zgrzeszysz.

5:25  Doznasz też, iż rozmnożone będzie nasienie twoje, a potomstwo twoje będzie jako ziele ziemi.

5:26  Wnijdziesz w sędziwości do grobu, jako znoszone bywa zboże w stóg czasu swego.

5:27  Otośmy tego doszli, że tak jest: słuchajże tego, a uważaj to sam u siebie.

Chapter 6

6:1  I odpowiedział Ijob, a rzekł:

6:2  O gdyby pilnie zważono narzekanie moje, a biedę moję pospołu na wagę włożono,

6:3  Tedyby była cięższą nad piasek morski; przetoż mi słów niestaje.

6:4  Albowiem strzały Wszechmocnego tkwią we mnie, których jad wysuszył ducha mego, a strachy Boże walczą przeciwko mnie.

6:5  Izali osieł dziki ryczy nad trawą? albo wół izali ryczy nad paszą swoją?

6:6  Izali może być jedzona rzecz niesmaczna bez soli? albo jestli jaki smak w białku jajowym?

6:7  Czego się przedtem nie chciała dotknąć dusza moja, to teraz jest boleścią ciała mego.

6:8  Bodajże się spełniła prośba moja! Niechże mi Bóg da, czego oczekuję!

6:9  Oby się Bogu podobało, żeby mię zniszczył, a żeby mię wyciął, rozpuściwszy rękę swoję!

6:10  Bo mam jeszcze pociechę swoję, (chociaż pałam w boleści, a Bóg mi nie folguje) żem nie taił słów Świętego.

6:11  Cóż jest za moc moja, abym potrwał? albo co za koniec mój, abym przedłużył żywota mego?

6:12  Izali moc kamienna moc moja? albo ciało moje miedziane?

6:13  Azaż obrony mojej niemasz przy mnie? azaż rozsądek oddalony odemnie?

6:14  Przeciwko temu, którego litość słabieje ku bliźniemu swemu, i który bojaźń Wszechmogącego opuścił?

6:15  Bracia moi omylili mię jako potok; pominęli jako gwałtowne potoki,

6:16  Które bywają mętne od lodu, w których się śnieg ukrywa;

6:17  Czasu którego topnieją, zaginą; a czasu gorącości niszczeją z miejsca swego.

6:18  Udawają się tam i sam z dróg swoich; rozciekają się po miejscach bezwodnych, i giną.

6:19  Podróżni ludzie z krainy Teman obaczyli je; a którzy szli do Seba, mieli w nich nadzieję.

6:20  Ale się zawstydzili, iż w nich ufali; a gdy tam przyszli, oszukali się.

6:21  Tak zaiste i wy, bywszy nie jesteście; widząc utrapienie moje, lękacie się.

6:22  Izalim mówił: Przynieście mi co, a z majętności waszej dajcie mi dary?

6:23  I wybawcie mię z rąk nieprzyjaciela, a z rąk okrutników odkupcie mię?

6:24  Nauczcież mię , a ja umilknę; a w czemem zbłądził pokażcie mi.

6:25  O jakoż są mocne słowa prawdziwe! Ale cóż sprawi obwinienie wasze?

6:26  Izali słowa moje obwinić myślicie, a przewiewać mowy utrapionego?

6:27  I na sierotę targacie się, i kopiecie doły pod przyjacielem swoim.

6:28  Przetoż przypatrzcie mi się teraz, a obaczycie, jeźli kłamię przed obliczem waszem.

6:29  Obaczcie się, proszę, a niech nie będzie w was nieprawość; obaczcie się, a poznacie, że jest sprawiedliwość moja przy mnie.

6:30  A iż nie masz w języku mym nieprawości: i nie mamże znać utrapienia mego?

Chapter 7

7:1  Izali czas nie jest zamierzony człowiekowi na ziemi? a jako dni najemnicze nie są dni jego?

7:2  Jako sługa pragnie cienia, a jako najemnik czeka końca pracy swojej:

7:3  Takiem ja prawem dziedzicznem wziął miesiące próżne, a nocy boleśne są mi naznaczone.

7:4  Układęli się, tedy mówię: Kiedyż wstanę? a rychło pominie noc? i pełen bywam myślenia aż do świtania.

7:5  Obleczone jest ciało moje w robaki i w plugastwo z prochu; skóra moja popadała się, i rozsiadła się.

7:6  Dni moje prędsze są, niż czółnek tkacki, i strawione są bez nadziei.

7:7  Wspomnij, o Panie! iż wiatrem jest żywot mój, nie wróci się oko moje, aby widziało dobre rzeczy.

7:8  Ani mię ogląda oko, które mię widywało; oczy twoje obrócone będą na mię, a mnie nie będzie.

7:9  Jako niszczeje obłok i przemija, tak zstępujący do grobu nie wynijdzie;

7:10  Nie wróci się więcej do domu swego, ani go więcej pozna miejsce jego.

7:11  Przetoż ja nie mogę zawściągnąć ust moich; mówić będę w utrapieniu ducha mego, będę rozmawiał w gorzkości duszy mojej.

7:12  Izażem ja jest morze, albo wieloryb, zasię mię osadził strażą?

7:13  Gdym rzekł: Pocieszy mię łoże moje, i ulży mi narzekania mego pościel moja:

7:14  Tedy mię straszysz przez sny, i przez widzenia trwożysz mną.

7:15  A przetoż obrała sobie powieszenie dusz moja, a śmierć raczej, niż zostać w kościach.

7:16  Sprzykrzyłem sobie żywot, nie wiecznie będę żyw. Zaniechajże mię, bo marnością są dni moje.

7:17  Cóż jest człowiek, że go tak wielce ważysz? a że przykładasz ku niemu serce twoje?

7:18  A że go nawiedzasz na każdy zaranek? i na każdą chwilę doświadczasz go?

7:19  Pokądże się nie odwrócisz odemnie? a nie zaniechasz mię, ażbym przełknął ślinę moję?

7:20  Zgrzeszyłem, cóż mam czynić? o stróżu ludzki! czemuś mię sobie za cel położył, abym był sam sobie ciężarem?

7:21  Przecz nie odejmiesz przestępstwa mego, i nie przepuścisz nieprawości mojej? Bo się teraz w prochu położę, a choćbyś mię szukał rano, nie będzie mię.

Chapter 8

8:1  I odpowiedział Bildad Suhytczyk, a rzekł:

8:2  Pokądże rzeczy takowe mówić będziesz? a pokąd będą słowa ust twoich jako wiatr gwałtowny?

8:3  Izażby miał Bóg sąd podwrócić? a Wszechmocny miałby sprawiedliwość wynicować?

8:4  Że synowie twoi zgrzeszyli przeciw niemu, przetoż ich puścił w rękę nieprawości ich.

8:5  Jeźli się ty wczas nawrócisz do Boga, a będziesz się modlił Wszechmocnemu;

8:6  Jeźli będziesz czystym i szczerym; tedyć pewnie ocuci dla ciebie, i spokojne uczyni mieszkanie sprawiedliwości twojej.

8:7  A choć początek twój mały będzie, jednak ostatek twój bardzo się rozmnoży.

8:8  Bo spytaj się proszę wieku starego, a nagotuj się ku wyszpiegowaniu ojców ich.

8:9  (Gdyż wczorajszymi jesteśmy, a nic nie wiemy, ponieważ jako cień są dni nasze na ziemi.)

8:10  Oni cię nauczą i powiedząć, i z serca swego wypuszczą słowa.

8:11  Azaż urośnie sitowie bez wilgotności? Izali urośnie rogoża bez wody?

8:12  Owszem jeszcze w zieloności swojej, niż bywa podcięta, prędzej niż inna trawa usycha.

8:13  Takieć są drogi wszystkich, którzy zapominają Boga; i tak nadzieja obłudnika zginie.

8:14  Podcięta bywa nadzieja jego, a jako dom pająka ufanie jego.

8:15  Spolężeli na domu swoim, nie ostoi się; wesprzeli się na nim, nie zadzierzy się.

8:16  Zieleni się na słońcu, i w ogrodzie jego świeża latorośl jego wyrasta.

8:17  Nad ródłem splątają się korzenie jego, i na miejscu kamienistem rozkłada się.

8:18  Ale gdy go wytną z miejsca jego, tedy się go miejsce zaprze, mówiąc: Niewidziałem cię.

8:19  Toć to jest wesele drogi jego, a inny z ziemi wyrośnie.

8:20  Oto Bóg nie odrzuci człowieka szczerego, ale złośnikom nie poda ręki.

8:21  Aż się napełnią śmiechem usta twe, a wargi twoje wykrzykaniem.

8:22  Gdyż, którzy cię mają w nienawiści, obleczeni będą wstydem, a przybytku niepobożnych nie będzie.

Chapter 9

9:1  I odpowiedział Ijob, a rzekł:

9:2  Prawdziwieć wiem, że tak jest; bo jakożby miał być usprawiedliwiony człowiek przed Bogiem?

9:3  Jeźliby się z nim chciał spierać, nie odpowie mu z tysiąca na jednę rzecz.

9:4  Mądry jest sercem, i mocny siłą; któż użył pokoju, stawiwszy się mu upornie?

9:5  On przenosi góry, a nie wiedzą ludzie, kto je podwraca w gniewie swym.

9:6  On wzrusza ziemię z miejsca swego, a słupy jej trzęsą się.

9:7  Gdy on zakaże słońcu, nie wschodzi; i gwiazdy pieczętuje.

9:8  On sam rozpościera niebiosa, i depcze po wałach morskich.

9:9  On sprawił wóz niebieski z gwiazd, Oryjona i Hyjady, i inne gwiazdy skryte na południe.

9:10  On czyni rzeczy wielkie, a niewybadane i dziwne, którym niemasz liczby.

9:11  Oto, idzieli mimo mię, nie widzę go; a przychodzili, nie baczę go.

9:12  Oto gdy co porwie, któż go przymusi, aby przywrócił? Albo któż mu rzecze: Cóż czynisz?

9:13  Gdyby Bóg nie odwrócił gniewu swego, upadliby przed nim pomocnicy hardzi.

9:14  Jakoż mu ja tedy odpowiem? Jakie słowa obiorę przeciwko niemu?

9:15  Któremu, chociażbym był sprawiedliwym, nie odpowiem; owszem się sędziemu memu upokorzę.

9:16  Choćbym go wzywał, a onby mi się ozwał, przecię nie wierzę, aby przypuścił do uszów głos mój:

9:17  Bo mię starł w wichrze, i rozmnożył rany moje bez przyczyny;

9:18  Nie dopuszcza mi odetchnąć, owszem mię nasyca gorzkościami.

9:19  Jeźli się udam do mocy, oto on najmocniejszy; a jeźli do sądu, któż mię z nim sprowadzi?

9:20  Jeźlibym się usprawiedliwiał, usta moje potępią mię; jeźlibym się doskonałym czynił, tedy mię przewrotnym być pokaże.

9:21  Chociażbym był doskonały, przecież ja tego do siebie znać nie będę; ale dam naganę żywotowi memu.

9:22  Jedno jest, dla czegom to mówił: że tak doskonałego, jako i niezbożnego on niszczy;

9:23  Jeźli biczem nagle zabija, z pokuszenia niewinnych naśmiewa się;

9:24  Ziemia podana bywa w ręce niezbożnika, oblicze sędziów jej zakrywa. A jeźliż nie on, któż tedy inny jest, co to czyni?

9:25  Ale dni moje prędsze były niż poseł; uciekły, a nie widziały nic dobrego.

9:26  Przeminęły jako prędkie łodzie, jako orzeł lecący do żeru.

9:27  Jeźli rzekę: Zapomnę narzekania mego, zaniecham gniewu swego, a posilę się:

9:28  Tedy się lękam wszystkich boleści moich, widząc, że mię z nich nie wypuścisz.

9:29  Jeźlim ja niezbożny, przeczże próżno pracuję?

9:30  A choćbym się umywał wodami śnieżnemi, i oczyściłbym mydłem ręce moje:

9:31  Wszakże w dole zanurzysz mię, i brzydzić się mną będą szaty moje.

9:32  Albowiem on nie jest człowiekiem jako ja, abym mu śmiał odpowiedzieć, albo żebym z nim miał iść w prawo.

9:33  Bo nie masz między nami rozjemcy, któryby mógł rozwieść sprawę naszę.

9:34  Niech tylko zdejmie zemnie rózgę swoję, a strach jego niech mię nie straszy;

9:35  Tedy będę mówił, a nie będę się go bał; bom ja nie jest taki sam u siebie.

Chapter 10

10:1  Tęskni sobie dusza moja w żywocie moim; rozpuszczę przeciw sobie narzekanie moje, a będę mówił w gorzkości duszy mojej.

10:2  Rzekę Bogu: Nie potępiajże mię; raczej mi oznajmij, czemu spór ze mną wiedziesz?

10:3  Cóż masz za pożytek, że mię uciskasz? a iż odrzucasz sprawę rąk twoich? a radę niepobożnych oświecasz?

10:4  Azaż ty masz oczy cielesne? Albo jako człowiek widzi, ty widzisz?

10:5  Dni twoje, zaż są jako dni człowiecze? a lata twoje jako lata ludzkie?

10:6  Iż się wywiadujesz nieprawości mojej, a o grzechu moim badasz się?

10:7  Ty wiesz, żem niepobożnie nie poczynał; wszakże nie jest, ktoby mię miał wyrwać z rąk twoich.

10:8  Ręce twoje wykształtowały mię, i uczyniły mię; a przecię mię zewsząd gubisz.

10:9  Pomnij proszę, żeś mię jako glinę ulepił, a w proch mię zaś obrócisz.

10:10  Izali jako mleko nie zlałeś mię, a jako ser nie utworzyłeś mię?

10:11  Skórą i ciałem przyoblokłeś mię, a kościami i żyłami pospinałeś mię.

10:12  Żywotem i miłosierdziem darowałeś mię, a opatrzność twoja strzegła ducha mego.

10:13  A chociażeś to skrył w sercu twojem, wiem jednak, że to jest z woli twojej.

10:14  Jeźli zgrzeszę, wnet tego postrzeżesz, a dla nieprawości mojej nie przepuścisz mi.

10:15  Jeźlim bezbożny, biada mi! a choćbym też był sprawiedliwym, nie podniosę głowy mojej, będąc nasycony pohańbieniem,i widząc utrapienie moje,

10:16  Którego przybywa; bo jako lew srogi gonisz mię, a coraz dziwniej się przeciwko mnie stawiasz.

10:17  Odnawiasz świadków twoich przeciwko mnie, a rozmnażasz rozgniewanie twoje na mię; wojska jedne po drugich są przeciwko mnie.

10:18  Przeczżeś mię z żywota wywiódł? Ach, bym był umarł, żeby mię było oko nie widziało!

10:19  Obym był, jakoby mię nie było! oby mię było zaraz z żywota do grobu zaniesiono!

10:20  Izaż nie trocha dni moich? Przetoż przestań, a zaniechaj mię, abym się troszeczkę posilił,

10:21  Pierwej niż odejdę tam, skąd się nie wrócę, do ziemi ciemności, i do cienia śmierci;

10:22  Do ziemi ciemnej, jako chmura, i do cienia śmierci, gdzie niemasz przemiany, jedno sama gęsta ciemność.

Chapter 11

11:1  I odpowiedział Sofar Naamatczyk, i rzekł:

11:2  Izaż się nie godzi na wiele słów odpowiedzieć? Albo izali mąż wielomowny będzie usprawiedliwiony?

11:3  Bedąż na twoje plotki ludzie milczeć? A gdy ty sobie przeszydzasz, ciebie nikt nie zawstydzi?

11:4  Albowiemeś powiedział: Czysta jest nauka moja, a jestem czystym przed oczyma twemi.

11:5  Ale gdyby Bóg chciał mówić, i otworzyć usta swoje przeciwko tobie:

11:6  Tedyćby objawił tajemnice mądrości, żeś dwa kroć większe karanie nadto zasłużył; przetoż uznaj, że cię Bóg przebaczył dla nieprawości twojej.

11:7  Izali tajemnice Boże wybadasz? albo doskonałości Wszechmocnego dościgniesz?

11:8  Wyższe są niż niebiosa, cóż uczynisz? Głębsze niż piekło, jakoż poznasz?

11:9  Dłuższa miara ich, niż ziemia, a szersza, niż morze.

11:10  Jeźli wypełni, albo jeźli zawrze, albo jeźli w jedno ściśnie, któż go zawściągnie?

11:11  Albowiem on zna marność ludzką, i widzi nieprawość; a nie miałby tego baczyć?

11:12  Człowiek nierozumny nabywa rozumu, choć się jako źrebię leśnego osła rodzi człowiek.

11:13  Jeźli ty przygotujesz serce twoje, a wyciągniesz do niego ręce twoje;

11:14  Jeźliż nieprawość jest w ręce twej oddal ją, a mieszkać nie dopuszczaj nieprawości w przybytkach twoich;

11:15  Tedy podniesiesz oblicze twoje bez zmazy, a będziesz stały, i nie będziesz się bał.

11:16  Albowiem zapomnisz kłopotu, a jako wody, które pominęły, wspominać go będziesz.

11:17  I nad południe jaśniejszy nastanie czas twój; zaćmiszli się, będziesz jako zaranek.

11:18  I będziesz ufał, mając nadzieję, a jako w okopach bezpiecznie spać będziesz.

11:19  Będziesz leżał, a nikt cię nie przestraszy; i uniżać się będą przed twarzą twoją wiele ich.

11:20  Ale oczy niepobożnych ustaną i ucieczka ich zginie, a nadzieja ich będzie jako wyjście duszy z człowieka.

Chapter 12

12:1  Zatem odpowiedział Ijob i, rzekł:

12:2  Wieraście wy sami ludźmi? i z wamiż umrze mądrość?

12:3  Teżci ja mam serce jako i wy, anim jest podlejszym niżeli wy; a któż i tego nie wie, co i wy?

12:4  Pośmiewiskiem jestem przyjacielowi memu, który gdy woła do Boga, ozywa mu się; naśmiewiskiem jest sprawiedliwy i doskonały.

12:5  Ten, co jest upadku bliski, jest pochodnią wzgardzoną człowiekowi, według myśli pokoju zażywającemu.

12:6  Spokojne i bezpieczne są namioty zbójców tych, którzy draźnią Boga, którym Bóg daje w ręce dobre rzeczy.

12:7  A nawet pytaj się proszę bydląt, a one cię nauczą; i ptastwa niebieskiego, a oznajmi tobie.

12:8  Albo się rozmów z ziemią, a ona cię nauczy, i rozpowiedząć ryby morskie.

12:9  Któż nie wie z tych wszystkich rzeczy, że to ręka Pańska sprawiła?

12:10  W którego ręku jest dusza wszelkiej rzeczy żywej, i duch wszelkiego ciała ludzkiego.

12:11  Azaż nie ucho mowy doświadcza, jako usta pokarmu smakują?

12:12  W ludziach starych jest mądrość, a w długich dniach roztropność.

12:13  Dopieroż u Pana jest mądrość, i siła, i rada, i umiejętność.

12:14  Oto on burzy, a nikt nie zbuduje; zamknie człowieka, a nikt mu nie otworzy.

12:15  On gdy zatrzyma wody, wyschną; a gdy je wypuści, podwracają ziemię.

12:16  U niego jest moc i mądrość. Jego jest błądzący, i w błąd zawodzący.

12:17  On obiera radców z mądrości, a sędziów przywodzi do głupstwa.

12:18  On pas królów rozwiązuje, i znowu przepasuje pasem biodra ich.

12:19  Podaje książęta na łup, a mocarze podwraca.

12:20  Odejmuje usta krasomówcom, a rozsądek starym odbiera.

12:21  Wylewa wzgardę na książęta, a mdli siły mocarzów.

12:22  On odkrywa głębokie rzeczy z ciemności, a wywodzi na jaśnię cień śmierci.

12:23  Rozmnaża narody, i wytraca je; rozszerza lud, i umniejsza go.

12:24  On odejmuje serca przełożonym ludu ziemi, a czyni, że błądzą po pustyni bezdrożnej;

12:25  Że macają w ciemnościach, gdzie nie masz światłości, a sprawuje, że błądzą jako pijani.

Chapter 13

13:1  Oto te wszystkie rzeczy widziało oko moje, słyszało ucho moje, i zrozumiało.

13:2  Jako wy to wiecie, tak ja też wiem, i nie jestem podlejszym niźli wy.

13:3  Wszakże radbym z Wszechmocnym mówił, i radbym się z Bogiem rozpierał.

13:4  Boście wy sprawcy kłamstwa: wszyscyście wy lekarze nikczemni.

13:5  Byście wy raczej milczeli, a poczytanoby wam to za mądrość.

13:6  Słuchajcież teraz odporu mego, a dowody ust moich obaczcie.

13:7  Izali broniąc Boga mówić będziecie nieprawość? albo za nim mówić będziecie fałsz?

13:8  Czy się na osobę jego oglądać będziecie? Czy się o Boga będziecie spierać?

13:9  Zaż to dobrze będzie, gdy on was będzie próbował? Zaż, jako człowiek oszukany bywa, tak wy go oszukacie?

13:10  Zaiste karać was będzie, jeźlibyście skrycie twarz jego przyjmowali.

13:11  Izali zacność jego nie ustraszy was? a strach jego nie przypadnie na was?

13:12  Pamiątki wasze podobne są popiołowi, a wyniosłość wasza kupie błota.

13:13  Milczcież, zaniechajcie mię, a ja mówić będę; a niech przyjdzie na mię, co chce.

13:14  Czemuż mam szarpać ciało moje zębami mojemi, i duszę moję kłaść w ręce swe?

13:15  Oto, choćby mię i zabił, przecię w nim będę ufał; wszakże dróg moich przed obliczem jego będę bronił.

13:16  Onci sam będzie zbawieniem mojem, ale przed oblicze jego obłudnik nie przyjdzie;

13:17  Słuchajcież z pilnością mowy mojej, a powieść moja niech przyjdzie w uszy wasze.

13:18  Oto się teraz gotuję do prawa, i wiem, że usprawiedliwiony będę.

13:19  Któż się będzie spierał ze mną, tak abym umilknął i umarł?

13:20  Tylko dwóch rzeczy, o Boże! nie czyń ze mną, przed oblicznością twoją nie skryję się.

13:21  Rękę twoję odemnie oddal, a strach twój niech mną nie trwoży.

13:22  Potem zawołaj mię, a ja tobie odpowiem; albo ja niech mówię, a ty mnie odpowiedz.

13:23  Wieleż jest nieprawości i grzechów moich? przestępstwo moje, grzech mój pokaż mi.

13:24  Przeczże oblicze twoje zakrywasz, a poczytasz mię sobie za nieprzyjaciela?

13:25  Izali skruszysz liść chwiejący się? a źdźbło suche gonić będziesz?

13:26  Albowiem piszesz przeciwko mnie gorzkości, a przywłaszczasz mi nieprawość młodości mojej;

13:27  I włożyłeś w pęta nogi moje, a podstrzegasz wszystkich ścieżek moich, i na ślad nóg moich następujesz.

13:28  Choć jako spróchniałe drzewo niszczeję; a jako szata, którą mól psuje.

Chapter 14

14:1  Człowiek, narodzony z niewiasty, dni krótkich jest, i pełen kłopotów;

14:2  Wyrasta jako kwiat, i bywa podcięty, a ucieka jako cień, i nie ostoi się.

14:3  Wszakże i na takiego otwierasz oczy twoje, a przywodzisz mię do sądu z sobą.

14:4  Któż pokaże czystego z nieczystego? Ani jeden;

14:5  Gdyż zamierzone są dni jego, liczba miesięcy jego u ciebie; zamierzyłeś mu kres, którego nie może przestąpić.

14:6  Odstąpże od niego, aż odpocznie, aż przejdzie jako najemniczy dzień jego.

14:7  Albowiem i o drzewie jest nadzieja, choć je wytną, że się jeszcze odmłodzi, a latorośl jego nie ustanie.

14:8  Choć się zstarzeje w ziemi korzeń jego, i w prochu obumrze pień jego:

14:9  Wszakże gdy uczuje wilgotność, puści się, i rozpuści gałęzie, jako szczep młody.

14:10  Ale człowiek umiera, zemdlony będąc, a umarłszy człowiek gdzież jest?

14:11  Jako uchodzą wody z morza, a rzeka opada i wysycha.

14:12  Tak człowiek, gdy się układzie, nie wstanie więcej, a pokąd stoją nieba, nie ocuci się, ani będzie obudzony ze snu swego.

14:13  Obyżeś mię w grobie ukrył i utaił, ażby się uciszył gniew twój, a iżbyś mi zamierzył kres, kędy chcesz wspomnieć na mię!

14:14  Gdy umrze człowiek, izali żyć będzie? Po wszystkie dni wymierzonego czasu mego będę oczekiwał przyszłej odmiany mojej.

14:15  Zawołasz, a ja tobie odpowiem; a spraw rąk twoich pożądasz.

14:16  Aczkolwiekeś teraz kroki moje obliczył, ani odwłóczysz karania za grzech mój.

14:17  Zapięczętowane jest w wiązance przestępstwo moje, a zgromadzasz nieprawości moje.

14:18  Prawdziwie jako góra padłszy rozsypuje się, a skała przenosi się z miejsca swego.

14:19  Jako woda wzdrąża kamienie, a powodzią zalane bywa, co samo od siebie rośnie z prochu ziemi: tak nadzieję ludzką w niwecz obracasz.

14:20  Przemagasz go ustawicznie, a on schodzi; odmieniasz postać jego, i wypuszczasz go.

14:21  Będąli zacni synowie jego, tego on nie wie; jeźli też wzgardzeni, on nie baczy.

14:22  Tylko ciało jego, póki żyw, boleje, a dusza jego w nim kwili.

Chapter 15

15:1  A odpowiadając Elifas Temańczyk rzekł:

15:2  Izali mądry ma na wiatr mówić? albo napełniać wschodnim wiatrem myśl swoję?

15:3  Przytaczając słowa niepożyteczne, i mowy, z których nie masz pożytku?

15:4  Zaiste ty psujesz bojaźń Bożą i znosisz modlitwy do Boga.

15:5  Albowiem pokazują nieprawość twą usta twoje, chociażeś sobie obrał język chytrych,

15:6  Potępiają cię usta twoje, a nie ja; a wargi twoje świadczą przeciwko tobie.

15:7  Czyś się najpierwszym człowiekiem urodził? czyś przed pagórkami utworzony?

15:8  Izażeś tajemnic Bożych słuchał, a nie masz mądrości jedno w tobie?

15:9  Cóż ty umiesz, czego my nie wiemy? albo cóż ty rozumiesz, czegobyśmy my nie rozumieli?

15:10  I sędziwyć i starzec między nami jest starszy w latach niż ojciec twój.

15:11  I lekceż sobie ważysz pociechy Boskie? i maszże jeszcze co tak skrytego w sobie?

15:12  Czemuż cię tak uniosło serce twoje? Czemu mrugają oczy twoje?

15:13  Że tak odpowiada Bogu duch twój, a wypuszczasz z ust twoich takowe mowy?

15:14  Cóż jest człowiek, aby miał być czystym, albo żeby miał być sprawiedliwym, urodzony z niewiasty?

15:15  Oto i w świętych jego niemasz doskonałości, i niebiosa nie są czyste w oczach jego.

15:16  Daleko więcej obrzydły jest, i nieużyteczny człowiek, który pije nieprawość jako wodę.

15:17  Okażęć, tylko mię słuchaj; a com widział, oznajmięć,

15:18  Co mędrzy powiedzieli, a nie zataili, co mieli od przodków swoich;

15:19  Którym samym dana była ziemia, a żaden obcy nie przeszedł przez nię.

15:20  Po wszystkie dni swoje sam siebie niepobożny boleśnie trapi, a nie wiele lat zamierzono okrutnikowi.

15:21  Głos straszliwy brzmi w uszach jego, że czasu pokoju pustoszący przypadnie nań.

15:22  Nie wierzy, żeby się miał nawrócić z ciemności, obawiając się zewsząd miecza.

15:23  Tuła się za chlebem, szukając gdzieby był; wie, że zgotowany jest dla niego dzień ciemności.

15:24  Straszą go utrapienie i ucisk, i zmocnią się przeciwko niemu jako król gotowy do boju.

15:25  Bo wyciągną przeciw Bogu rękę swą, a przeciwko Wszechmocnemu zmocnił się.

15:26  Natrze nań na szyję jego z gęstemi i wyniosłemi tarczami swemi.

15:27  Bo okrył twarz swą tłustością swoją, a fałdów mu się naczyniło na słabiźnie.

15:28  I mieszka w miastach popustoszonych, i w domach, w których nie mieszkano, które się miały obrócić w kupę rumu.

15:29  Nie zbogaci się, i nie ostoi się majętność jego, ani się rozszerzy na ziemi doskonałość takowych.

15:30  Nie wynijdzie z ciemności; świeżą jego latorośl ususzy płomień, a zginie od ducha ust jego.

15:31  Nie wierzy, że w próżności jest, który błądzi; a że próżność będzie nagrodą jego.

15:32  Przed wypełnieniem dni swoich wycięty będzie, a różdżka jego nie zakwitnie.

15:33  Jako winna macica utraci niedojrzałe grona swoje, a jako oliwa kwiat swój zrzuci.

15:34  Albowiem zgromadzenie obłudnych spustoszone będzie, a ogień pożre przybytki pobudowane za dary.

15:35  Poczęli kłopot, a porodzili nieprawość; a żywot ich gotuje zdradę.

Chapter 16

16:1  Ale odpowiedział Ijob, i rzekł:

16:2  Słyszałem takowych rzeczy wiele; przykrymi cieszycielami wy wszyscy jesteście.

16:3  I kiedyż będzie koniec tym próżnym słowom? albo co cię przymusza, że tak odpowiadasz?

16:4  Azażbym ja tak mówił, jako wy, gdybyście wy byli na miejscu mojem? azażbym zbierał przeciwko wam słowa, i kiwałlibym nad wami głową swoją?

16:5  Owszembym was posilał ustami memi, a ruchanie warg moich ulżyłoby boleści waszych.

16:6  Ale jeźli będę mówił, przecież się nie ukoi boleść moja; a jeźli też przestanę, izaż odejdzie odemnie?

16:7  A teraz zemdlił mię; spustoszyłeś, o Boże! wszystko zgromadzenie moje.

16:8  Pomarszczyłeś mię na świadectwo, a znaczne na mnie schudzenie moje na twarzy mojej, jawnie świadczy przeciwko mnie.

16:9  Popędliwość jego porwała mię, i wziął nienawiść przeciwko mnie; a zgrzytając na mię zębami swemi, jako nieprzyjaciel mój, bystremi oczyma swemi spojrzał na mię.

16:10  Rozdzierają na mię usta swe, i sromotnie mię policzkowali, zebrawszy się społu przeciwko mnie.

16:11  Podał mię Bóg przewrotnemu, a w ręce niepobożnych wydał mię.

16:12  Byłem w pokoju, ale mię potarł; a uchwyciwszy mię za szyję moję, roztrzaskał mię, i wystawił mię sobie za cel.

16:13  Ogarnęli mię strzelcy jego; rozciął nerki moje, a nie przepuścił, i rozlał na ziemię żółć moję.

16:14  Zranił mię, raną na ranę; rzucił się na mię, jako olbrzym.

16:15  Uszyłem wór na zsiniałą skórę moję, a oszpeciłem prochem głowę moję.

16:16  Twarz moja płaczem oszpecona, a na powiekach moich jest cień śmierci.

16:17  Chociaż żadnego łupiestwa niemasz w rękach moich, a modlitwa moja jest czysta. (a jeźli nie tak,)

16:18  O ziemio! nie zakrywajże krwi mojej, a niech nie ma miejsca wołanie moje!

16:19  Otoć i teraz w niebie jest świadek mój, jest świadek mój na wysokości.

16:20  O krasomówcy moi, przyjaciele moi! wylewa łzy do Boga oko moje.

16:21  Oby się godziło wieść spór człowiekowi z Bogiem, i jako synowi człowieczemu z bliźnim swym!

16:22  Bo lata zamierzone nadchodzą, a ścieszką, którą się nie wrócę, już idą.

Chapter 17

17:1  Dech mój skażony jest; dni moje giną; groby mię czekają.

17:2  Zaiste naśmiewcy są przy mnie, a w ich draźnieniu mieszka oko moje.

17:3  Staw mi, proszę, rękojmię za się. Któż jest ten? Niech mi na to da rękę.

17:4  Boś serce ich ukrył przed wyrozumieniem; przetoż ich nie wywyższysz.

17:5  Kto pochlebia przyjaciołom, oczy synów jego ustaną.

17:6  Wystawił mię zaiste na przypowieść ludziom, i jako śmiechowisko przed nimi.

17:7  Zaćmione jest dla żałości oko moje, a wszystkie myśli moje są jako cień.

17:8  Zdumieją się szczerzy nad tem; a niewinny przeciwko obłudnikowi powstanie.

17:9  Będzie się trzymał sprawiedliwy drogi swojej; a kto ma czyste ręce, przyczyni mocy.

17:10  Wy tedy wszyscy nawróćcie się, a pójdźcie, proszę; bo nie znajduję między wami mądrego.

17:11  Dni moje przeminęły; myśli moje rozerwane są, to jest, zamysły serca mego.

17:12  Noc mi się w dzień obraca; a światłość skraca się dla ciemości.

17:13  Jeźlibym czego oczekiwał, grób będzie domem moim, a w ciemnościach uścielę łoże moje.

17:14  Do dołu rzekę: Ojcem moim jesteś; a do robaków: Wy jesteście matką moją, i siostrą moją.

17:15  Bo gdzież teraz jest nadzieja moja? a oczekiwanie moje któż ogląda?

17:16  W głębię grobu zstąpię, ponieważ w prochu spólny odpoczynek wszystkich.

Chapter 18

18:1  A odpowiadając Bildad Suhytczyk rzekł:

18:2  Dokądże nie uczynicie końca mowom? pomyślcie pierwej, a potem mówić będziemy.

18:3  Czemuż nas poczytają jako bydło? zdajemy się mu przemierzłymi, jako sami widzicie.

18:4  Ty, który duszę twoję tracisz w zapalczywości twojej, azaż dla ciebie będzie opuszczona ziemia, a będą przeniesione skały z miejsca swego?

18:5  Owszem, światłość niepobożnych zgaśnie, i nie będzie świeciła iskra ognia ich.

18:6  Światło się zaćmi w przybytku jego, i pochodnia jego nad nim zgaśnie.

18:7  Ściśnione będą kroki siły jego, a porazi go rada jego.

18:8  Bo zawiodą w sieci nogi jego, i w uwikłaniu chodzić będzie.

18:9  Uchwyci go sidło za piętę jego, i przemoże go łupieżca.

18:10  Skryty jest w ziemi powróz jego, a samołówka jego na ścieszce.

18:11  Zewsząd go straszyć będą strachy, a nacierać będą na nogi jego.

18:12  Wymorzy się głodem siła jego, a zginienie pogotowiu jest przy boku jego.

18:13  Pożre żyły skóry jego, pożre członki jego pierworodny śmierci.

18:14  Ufanie jego będzie wykorzenione z przybytku jego, a przywiedzie go do króla strachów.

18:15  Będzie mieszkał strach w przybytku jego, chociaż nie był jego, a siarką będzie potrząśnione mieszkanie jego.

18:16  Ze spodku korzeń jego uschnie, a z wierzchu będzie obcięta gałąź jego.

18:17  Pamiątka jego zginie z ziemi, a imienia jego nie wspomną po ulicach.

18:18  Wypędzą go z światłości do ciemności, a z okręgu świata wyrzucą go.

18:19  Nie będzie syn ani wnuk między ludem jego, i nikt nie pozostanie w mieszkaniach jego.

18:20  Nade dniem jego zdumiewają się potomkowie, a przodków ogarnie strach.

18:21  Takoweć są mieszkania niezbożnego, i do tego przychodzi temu, który nie zna Boga.

Chapter 19

19:1  A odpowiadając Ijob rzekł:

19:2  Dokądże trapić będziecie duszę moję, a nacierać na mię mowami swemi?

19:3  Już dziesięćkroć zawstydziliście mię, i nie wstydże was, że się tak zatwardzacie przeciwko mnie?

19:4  A niech tak będzie, żem zbłądził; przy mnie zostanie błąd mój.

19:5  A jeźli się przeciw mnie wynosicie, a obwiniacie mię pohańbieniem mojem,

19:6  Wiedzcież, żeć mię Bóg odwrócił, i siecią swoją obtoczył mię.

19:7  Oto, wołamli o krzywdę, nie bywam wysłuchany; krzyczęli, niemasz sądu.

19:8  Drogę moję zagrodził, żebym przejść nie mógł, a na ścieszce mojej ciemności położył.

19:9  Z sławy mojej złupił mię, i zdjął koronę z głowy mojej.

19:10  Popsuł mię zewsząd, abym zaginął, a wyrwał jako drzewo nadzieję moję.

19:11  Nadto zapalił się na mię gniew jego, a policzył mię w poczet nieprzyjaciół swoich.

19:12  Przyszły razem hufy jego, i utorowały przeciwko mnie drogę swoję, i obległy w około namiot mój.

19:13  Braci moich odemnie oddalił, a znajomi moi stronią odemnie.

19:14  Opuścili mię bliscy moi, a znajomi moi zapomnieli mię.

19:15  Komornicy domu mego, i służebnice moje mają mię za obcego, cudzoziemcem stałem się w oczach ich.

19:16  Wołamli na sługę mego, nie ozywa mi się, chociaż go proszę ustami memi.

19:17  Tchem moim brzydzi się żona moja, choć proszę przez synów żywota mego.

19:18  I najlichsi pogardzają mną, a gdy powstaję, urągają mi.

19:19  Brzydzą się mną wszyscy najwierniejsi moi, a którychem umiłował, stali mi się przeciwnymi.

19:20  Do skóry mojej, jako do ciała mego przyschła kość moja; skóra tylko została około zębów moich.

19:21  Zmiłujcie się nademną, zmiłujcie się nademną, wy przyjaciele moi! bo ręka Boża dotknęła mię.

19:22  Czemuż mię prześladujecie, jako Bóg, a ciała mego nie możecie się nasycić?

19:23  Oby teraz napisane były słowa moje! oby je na księgach wyrysowano!

19:24  Oby rylcem żelaznym i ołowiem na wieczną pamiątkę na kamieniu wydrążone były!

19:25  Aczci ja wiem, iż Odkupiciel mój żyje, a iż w ostateczny dzień nad prochem stanie.

19:26  A choć ta skóra moja roztoczona będzie, przecież w ciele mojem oglądam Boga;

19:27  Którego ja sam oglądam, i oczy moje ujrzą go, a nie inny; choć zniszczały nerki moje we wnętrznościach moich.

19:28  Przeczże nie mówicie: Czemuż go prześladujemy? gdyż się przy mnie znajduje grunt dobrej sprawy.

19:29  Ulęknijcie się sami miecza, bo pomsta nieprawości jest miecz; a wiedzcie, że będzie sąd.

Chapter 20

20:1  A odpowiadając Sofar Naamatczyk rzekł:

20:2  Do tego mię myśli moje przywodzą, abym odpowiedział; przetożem się pospieszył.

20:3  Słyszałem mnie hańbiącą naganę; ale duch wyrozumienia mego odpowie za mię.

20:4  Izaż nie wiesz, że to jest od wieku, od tego czasu, jako postawił Bóg człowieka na ziemi?

20:5  Iż chwała niepobożnych krótka jest, a wesele obłudnika na mgnienie oka?

20:6  By też wstąpiła aż do nieba hardość jego, a obłoku się dotknęła głowa jego:

20:7  A wszakże na wieki zginie jako gnój jego, a ci, którzy go widzieli, rzeką: Gdzież się podział?

20:8  Uleci jako sen, a nie znajdą go; bo uciecze, jako widzenie nocne.

20:9  Oko, które go widziało, nie ogląda go więcej, i nie ujrzy go więcej miejsce jego.

20:10  Synowie jego będą się korzyć ubogim; bo ręce jego muszą wracać, co wydarł.

20:11  Kości jego napełnione są grzechami młodości jego, a w prochu z nim leżeć będą.

20:12  A choć złość słodnieje w ustach jego, i tai ją pod językiem swoim;

20:13  Kocha się w niej, a nie opuszcza jej, zatrzymywając ją w pośrodku podniebienia swego:

20:14  Wszakże pokarm jego we wnętrznościach jego odmieni się; żółcią padalcową stanie się w trzewach jego.

20:15  Bogactwa, które pożarł, zwróci, a z brzucha jego wyżenie je Bóg.

20:16  Głowę padalcową ssać będzie; zabije go język jaszczurczy.

20:17  Nie ogląda źródeł rzek, strumieni mówię miodu i masła.

20:18  Wróci pracę cudzą, a nie zażyje jej; i choć znowu nabędzie wielkich majętności, nie ucieszy się niemi.

20:19  Bo ubogich dręczył i opuszczał, złupił dom, którego nie budował; przetoż nic spokojnego nie poczuje w żywocie swoim,

20:20  Ani rzeczy swych wdzięcznych nie będzie mógł zatrzymać.

20:21  Nic nie zostanie z pokarmów jego, ani się rozmnoży dobro jego.

20:22  Choćby i nazbyt miał wszystkiego, ściśniony będzie; wszelka ręka trapiących oburzy się nań.

20:23  Choć będzie miał czem napełnić brzuch swój, przecież nań Bóg puści popędliwość gniewu swego, którą jako deszcz spuści nań, i na pokarmy jego.

20:24  Gdy uciekać będzie przed bronią żelazną, przebije go łuk hartowny.

20:25  Wyjęta będzie strzała z sajdaku wypuszczona, a grot przeniknie żółć jego; a gdy uchodzić będzie, ogarną go strachy.

20:26  Wszystkie nieszczęścia zasadziły się nań w tajemnych miejscach jego, a pożre go ogień nierozdymany: pozostały w przybytku jego utrapiony będzie.

20:27  Odkryją niebiosa złość jego, a ziemia powstanie przeciwko niemu.

20:28  Przeniesie się urodzaj domu jego; dobra jego rozpłyną się w dzień gniewu jego.

20:29  Tenci jest dział człowieka niepobożnego od Boga, to dziedzictwo naznaczone mu od Boga.

Chapter 21

21:1  A odpowiadając Ijob rzekł:

21:2  Słuchajcież z pilnością słów moich, a będzie mi to od was pociechą.

21:3  Znoście mię, a ja będę mówił; a gdy domówię, naśmiewajcie się.

21:4  Izaż do człowieka obracam narzekanie moje? a ponieważ mam o co, jakoż się niema trapić duch mój?

21:5  Wejrzyjcież na mię, a zdumiewajcie się, a połóżcie rękę na usta wasze.

21:6  Bo co sobie wspomnę, tedy się lękam, a strach zdejmuje ciało moje.

21:7  Przeczże niepobożni żyją, starzeją się, i wzmagają się w bogactwa?

21:8  Nasienie ich trwałe jest przed obliczem ich z nimi, a rodzina ich przed oczyma ich.

21:9  Domy ich bezpieczne od strachu, a niemasz rózgi Bożej nad nimi.

21:10  Byk ich przypuszczon bywa, a nie traci nasienia; krowa ich rodzi, a nie pomiata.

21:11  Wypuszczają maluczkie dziatki swoje jako trzodę, a synowie ich wyskakują.

21:12  Wykrzykają przy bębnie i przy harfie, a weselą się przy głosie muzyki.

21:13  Trawią w dobrem dni swoje, a we mgnieniu oka do grobu zstępują.

21:14  Którzy mawiają Bogu: Odejdź od nas; bo dróg twoich znać nie chcemy.

21:15  Któż jest Wszechmocny, abyśmy mu służyli? a cóż nam to pomoże, choćbyśmy mu się modlili?

21:16  Ale oto, dobra ich nie są w rękach ich; przetoż rada niepobożnych daleka jest odemnie.

21:17  Częstoż pochodnia niepobożnych gaśnie? a zginienie ich przychodzi na nich? Oddziela im Bóg boleści w gniewie swoim.

21:18  Stawają się jako plewa przed wiatrem, i jako perz, który wicher porywa.

21:19  Bo Bóg chowa synom jego pomstę jego; nadgradza mu, aby to poczuł.

21:20  Oglądają oczy jego nieszczęście swoje, a z popędliwości Wszechmocnego pić będzie.

21:21  Co za staranie jego o domu jego po nim, gdyż liczba miesięcy jego umniejszona jest?

21:22  Izali Boga kto nauczy umiejętności, gdyż on wysokich sądzi?

21:23  Ten umiera w doskonałej sile swojej, gdy zewsząd bezpieczny i spokojny jest;

21:24  Gdy piersi jego pełne są mleka, a szpik kości jego odwilża się,

21:25  Inny zaś umiera w gorzkości ducha, który nie jadał z uciechą.

21:26  Spólnie w prochu leżeć będą, a robaki ich okryją.

21:27  Oto ja znam myśli wasze i zamysły, które przeciwko mnie złośliwie zmyślacie.

21:28  Bo mówicie: Gdzież jest dom książęcy? gdzie namiot przybytków niepobożnych?

21:29  Izaliście nie pytali podróżnych? a znaków ich izali znać nie chcecie?

21:30  Że w dzień zatracenia zły zachowany bywa, w dzień, którego gniew przywiedziony bywa.

21:31  Któż mu oznajmi w oczy drogę jego? a to, co czynił, kto mu odpłaci?

21:32  Wszakże i on do grobów zaprowadzony będzie, a w kupie umarłych zawżdy zostanie.

21:33  Słodnieją mu bryły grobowe, i ciągnie za sobą wszystkich ludzi; a tych, którzy go poprzedzili, niemasz liczby.

21:34  Jakoż mię tedy próżno cieszycie, gdyż w odpowiedziach waszych zostaje kłamstwo?

Chapter 22

22:1  A odpowiadając Elifas Temańczyk rzekł:

22:2  Izali Bogu człowiek może być pożytecznym? raczej pożyteczny jest sam sobie, mądrze się sprawując.

22:3  Izali się kocha Wszechmogący w tem, że się ty usprawiedliwiasz? albo co za zysk ma, gdy doskonałe pokazujesz drogi twoje?

22:4  Aza cię będzie karał bojąc się ciebie? albo z tobą pójdzie do sądu?

22:5  Azaż złość twoja nie jest wielka, i niemasz końca nieprawościom twoim?

22:6  Albowiemeś pobierał zastaw od braci twoich bez przyczyny, a z szat odzierałeś nagich.

22:7  Wodyś spracowanemu nie podał, a głodnemu odmówiłeś chleba.

22:8  Ale człowiekowi możnemu dałeś ziemię, a ten, który był w powadze, mieszkał w niej.

22:9  Wdowy puszczałeś próżne, a sierót ramiona potarłeś.

22:10  A przetoż ogarnęły cię sidła, a trwoży cię strach nagły.

22:11  Albo cię ogarnęły ciemności, iż nie widzisz? a wielkości wód okryły cię.

22:12  Mówisz: Izali Bóg nie jest na wysokości niebios? Spojrzyj proszę na wierzch gwiazd, jako są wysokie.

22:13  Przetoż mówisz: A cóż wie Bóg? izaż przez chmury sądzić będzie?

22:14  Obłoki są skrytością jego, iż nie widzi, a po okręgu niebieskim przechadza się.

22:15  Izaż ścieszki wieku przeszłego nie baczysz, którą deptali ludzie złośliwi?

22:16  Którzy są wykorzenieni przed czasem, a powodzią zalały się grunty ich.

22:17  Którzy mawiali Bogu: Odejdź od nas; cóżby im uczynił Wszechmogący?

22:18  Gdyż on był napełnił dobrem domy ich; (ale rada niepobożnych daleka jest odemnie.)

22:19  Co widząc sprawiedliwi, weselili się, a niewinny naśmiewał się z nich.

22:20  Zwłaszcza, iż nie była wycięta majętność nasza, lecz ostatki ich ogień pożarł.

22:21  Przyuczaj się, proszę, z nim przestawać, a uczyń sobie z nim pokój: boć się tak będzie szczęściło.

22:22  Przyjmij, proszę, z ust jego zakon, a złóż wyroki jego w sercu twojem.

22:23  Jeźli się nawrócisz do Wszechmocnego, zbudowany będziesz, a oddalisz nieprawość od przybytku twego:

22:24  Tedy nakładziesz po ziemi wybornego złota; a złota z Ofir, jako kamienia z potoku.

22:25  I będzie Wszechmocny wybornem złotem twojem, i srebrem, i siłą twoją.

22:26  Tedy się w Wszechmocnym rozkochasz, a podniesiesz ku Bogu oblicze twoje.

22:27  Będziesz mu się modlił, a wysłucha cię, i śluby twoje oddasz mu.

22:28  Bo cokolwiek postanowisz, będzieć się darzyło, a na drogach twoich rozjaśni się światłość.

22:29  Gdy inni zniżeni będą, ty rzeczesz: Jam jest wywyższon; bo tego, co jest uniżonych oczów, Bóg zbawia.

22:30  Wybawi i tego, który nie jest niewinny, i wybawion będzie w czystości rąk twoich.

Chapter 23

23:1  A odpowiadając Ijob rzekł:

23:2  Czemuż jeszcze uporem zowiecie narzekanie moje, choć bieda moja cięższa jest niż wzdychanie moje?

23:3  Obym wiedział, gdziebym go mógł znaleść, szedłbym aż do stolicy jego.

23:4  Przełożyłbym przed nim sprawę moję, a usta moje napełniłbym dowodami.

23:5  Dowiedziałbym się, jakoby mi odpowiedział, a zrozumiałbym, coby mi rzekł.

23:6  Izaż się w wielkości siły swojej będzie spierał ze mną? Nie; i owszem sam mi doda siły.

23:7  Tamby się człowiek szczery rozprawił z nim, i byłbym wolnym wiecznie od sędziego mego.

23:8  Ale oto, pójdęli wprost, niemasz go; a jeźli nazad, nie dojdę go.

23:9  Pójdęli w lewo, choćby zatrudniony był, nie oglądam go; ukryłliby się w prawo, nie ujrzę go,

23:10  Gdyż on zna drogę moję; a będzieli mię doświadczał, jako złoto wynijdę.

23:11  Śladu jego trzymała się noga moja; drogim jego przestrzegał, a nie zstępowałem z niej.

23:12  Od przykazania ust jego nie odchylałem się; owszem, postanowiłem u siebie zachować słowa ust jego.

23:13  Jeźli on przy swem stanie, któż go odwróci? bo co dusza jego żąda, to uczyni:

23:14  Bo on wykona, co postanowił o mnie, a takowych przykładów dosyć jest u niego.

23:15  Przetoż od oblicza jego strwożyłem się, a uważając to, lękam się go.

23:16  Bóg zemdlił serce moje, a Wszechmocny zatrwożył mną.

23:17  Tak, żem mało nie zginął od ciemności; bo przed oblicznością moją nie zakrył zamroczenia.

Chapter 24

24:1  Czemuż od Wszechmocnego nie są zakryte czasy? a którzy go znają, nie widzą dni jego?

24:2  Niezbożni granice przenoszą, trzody zabierają i pasą.

24:3  Osła sierotek zajmują, a wołu od wdowy w zastawie biorą.

24:4  Spychają ubogich z drogi; spólnie się muszą nędzni kryć na ziemi.

24:5  Oto jako leśne osły w puszczach wychodzą na robotę swoję, wstawając rano na łupiestwo; pustynia jest chlebem ich, i dzieci ich.

24:6  Na polu ubogiego pożynają zboże, a niepobożni z winnic zbierają.

24:7  Nagich nocować przymuszają bez odzienia, którzy się nie mają czem nakryć na zimnie.

24:8  Powodzią gór zmaczani bywają, nie mając mieszkania przytulają się do skały.

24:9  Porywają sierotkę od piersi, a od ubogiego biorą zastaw.

24:10  Nagiemu dopuszczają chodzić bez odzienia, a o głodzie chowają tych, którzy ich snopy noszą.

24:11  A ci, którzy między murami ich wyciskają oliwę i prasy tłoczą, pragną.

24:12  Ludzie w mieście wzdychają, a dusze zabitych wołają, a Bóg temu wstrętu nie czyni.

24:13  Cić to są, którzy się sprzeciwiają światłości, a nie znają dróg jej, ani stanęli na ścieszkach jej.

24:14  Raniuczko wstaje mężobójca, zabija ubogiego i niedostatecznego, a w nocy jest jako złodziej.

24:15  Oko cudzołożnika pilnuje zmierzku, mówiąc: Nie ujrzy mię nikt; i zakrywa oblicze swe.

24:16  Podkopywają w ciemności domy, które sobie naznaczyli, i nienawidzą światła.

24:17  Ale zaranek jest im jako cień śmierci; jeźli ich kto pozna, przypada na nich strach cienia śmierci.

24:18  Lekkimi są na wodach; przeklęty dział ich na ziemi; nie patrzą na drogę wolną.

24:19  Jako susza i gorącość trawią wody śnieżne, tak grób grzeszników.

24:20  Zapomina go żywot matki jego, a robak słodkość z niego czuje; niemasz więcej pamiątki jego, a nieprawość połamana jest jako drzewo.

24:21  Roztrąca niepłodną, która nierodziła, a wdowie nie czyni dobrze.

24:22  Pociąga też mocarzy możnością swoją: a gdy na nich powstał, zwątpili o żywocie swoim.

24:23  Daje mu Bóg, na czemby bezpiecznie spolegać mógł: wszakże oczy jego patrzą na drogi ich.

24:24  Na chwilę wywyższeni są, alić ich niemasz; zniżeni i ściśnieni będą jako inni wszyscy, a jako wierzch kłosa ścięci będą.

24:25  A jeźli nie tak jest, gdzież jest ten, coby mi zadał kłamstwo, a coby obrócił wniwecz słowa moje?

Chapter 25

25:1  A odpowiadając Bildad Suhytczyk rzekł:

25:2  Panowanie i strach jest przy nim; on czyni pokój na wysokościach swoich.

25:3  Izali jest liczba wojskom jego? a nad kim nie wschodzi światłość jego?

25:4  Jakoż tedy nędzny człowiek usprawiedliwiony być może przed Bogiem? albo jako może być czysty urodzony z niewiasty?

25:5  Oto i miesiącby nie świecił i gwiazdyby nie były czyste w oczach jego:

25:6  Jakoż daleko mniej człowiek, który jest robakiem, a syn człowieczy, który jest czerwiem.

Chapter 26

26:1  A Ijob odpowiadając rzekł:

26:2  Jakożeś ratował tego, który nie ma mocy? a jakoś wybawił ramię, które nie ma siły?

26:3  Jakążeś dał radę temu, co nie ma mądrości? Azaś go samej rzeczy gruntownie nie wyuczył?

26:4  Komużeś powiedział te słowa? Czyjże duch wyszedł od ciebie?

26:5  I martwe rzeczy rodzą się pod wodami, i obywatele ich.

26:6  Odkryte są przepaści przed nim, a nie ma przykrycia zatracenie.

26:7  Rozciągnął północy nad miejscem próżnem, a ziemię zawiesił na niczem.

26:8  Zawiązuje wody na obłokach swoich, a nie rwie się obłok pod nimi.

26:9  Zatrzymuje stolicę swoję, rozpostarłszy nad nią obłok swój.

26:10  Położył granice wodom, aż weźmie koniec światłość i ciemność.

26:11  Słupy niebieskie trzęsą się, i chwieją się na gromienie jego.

26:12  Mocą swą dzieli morze, a roztropnością swą uśmierza nawałności jego.

26:13  Duchem swym niebiosa przyozdobił, a ręka jego stworzyła węża skrętnego.

26:14  Oto teć są tylko części dróg jego, lecz i ta trocha niewybadana, cośmy słyszeli o nim, a grzmot wielkiej możności jego któż zrozumie?

Chapter 27

27:1  Potem dalej Ijob prowadził rzecz swoję, i rzekł:

27:2  Jako żyje Bóg, który odrzucił sąd mój, a Wszechmocny, który gorzkości nabawił duszy mojej:

27:3  Że póki staje tchu we mnie, i ducha Bożego w nozdrzach moich,

27:4  Nie będą mówiły wargi moje nieprawości, a język mój nie będzie powiadał zdrady.

27:5  Nie daj Boże, żebym was miał usprawiedliwiać; póki dech we mnie, nie odstąpię od niewinności mojej.

27:6  Sprawiedliwości mojej trzymać się będę, a nie puszczę się jej; nie zawstydzi mię serce moje, pókim żyw.

27:7  Nieprzyjaciel mój będzie jako niezbożnik, a który powstaje przeciwko mnie, jako złośnik.

27:8  Co bowiem za nadzieja jest obłudnika, który się w łakomstwie kocha, gdy Bóg wydrze duszę jego.

27:9  Izali Bóg usłyszy wołanie jego, gdy nań ucisk przyjdzie?

27:10  Izaż się w Wszechmocnym rozkocha? a będzie wzywał Boga na każdy czas?

27:11  Uczę was, będąc w ręce Bożej, a jako idę z Wszechmocnym, nie taję.

27:12  Oto wy to wszyscy widzicie; przeczże wżdy próżność mówicie?

27:13  Tenci jest dział człowieka bezbożnego u Boga, a toć dziedzictwo okrutnicy od Wszechmocnego wezmą.

27:14  Jeźli się rozmnożą synowie jego, pójdą pod miecz: a potomstwo jego nie nasyci się chleba.

27:15  Którzy po nim zostaną w śmierci pogrzebieni będą, a wdowy jego nie będą go płakały;

27:16  Choćby srebra nazgromadzał jako prochu, a nasprawiał szat jako błota:

27:17  Tedy nasprawiać ich on, ale sprawiedliwy oblekać je będzie, a srebro ono niewinny dzielić będzie.

27:18  Zbuduje dom swój jako mól, a jako stróż budę wystawi.

27:19  Bogaty zaśnie, a nie będzie pogrzebiony; spojrzyli kto, alić go niemasz.

27:20  Zachwycą go strachy jako wody, w nocy go porwie wicher.

27:21  Pochwyci go wiatr wschodni, a odejdzie; bo wicher ruszył go z miejsca swego.

27:22  Toć Bóg nań dopuści, a nie przepuści mu, choć przed ręką jego prędko uciekać będzie.

27:23  Klaśnie każdy nad nim rękoma swemi, i wysyka go z miejsca swego.

Chapter 28

28:1  Mać w prawdzie srebro początki żył swoich, a złoto miejsce, kędy bywa pławione.

28:2  Żelazo z ziemi biorą, a z kamienia zlewają miedź.

28:3  Celu ciemnościom ułożonego i końca wszystkich rzeczy on dochodzi, i kamieni, które w ciemności i cieniu śmierci leżą.

28:4  Wyleje rzeka z miejsca swojego, tak, iż jej nikt przebyć nie może, bywa jednak zahamowana przemysłem nędznego człowieka, i odchodzi.

28:5  Z ziemi wychodzi chleb, chociaż pod nią coś różnego, podobnego ogniowi.

28:6  W niektórych miejscach jest kamień Safir, i piasek złoty;

28:7  A tej ścieszki ani ptak nie wie, ani jej widzało oko sępie.

28:8  Nie depczą po niej zwierzęta srogie, ani lew przeszedł przez nię.

28:9  Na krzemień ściągnął rękę swoję, wywrócił góry z korzenia;

28:10  Z skał wywodzi strumienie, a każdą rzecz kosztowną widzi oko jego.

28:11  Wylewać się rzekom nie dopuszcza, a rzeczy skryte wywodzi na jaśnię.

28:12  Ale mądrość gdzież może być znaleziona? a kędy jest miejsce roztropności?

28:13  Nie wie człowiek śmiertelny ceny jej, ani bywa znaleziona w ziemi żyjących.

28:14  Przepaść mówi: Niemasz jej we mnie; i morze też powiada: Niemasz jej u mnie.

28:15  Nie dawają szczerego złota za nię; ani odważają srebra, za odmianę jej.

28:16  Nie może być oszacowana za złoto Ofir, ani za Onychyn drogi, ani za Safir.

28:17  Nie porówna z nią złoto, ani kryształ, ani odmiana jej może być za klejnot złota szczerego.

28:18  Koralów i pereł nie wspomina, bo nabycie mądrości kosztowniejsze jest nad perły.

28:19  Nie zrówna z nią i szmaragd z ziemi etyjopskiej; ani za złoto najczystsze szacowana być może.

28:20  Skądże tedy mądrość pochodzi? albo gdzie jest miejsce rozumu?

28:21  Gdyż zakryta jest od oczu wszystkich żyjących, i przed ptastwem niebieskim zatajona jest.

28:22  Zginienie i śmierć rzekły: Uszyma swemi słyszałyśmy sławę jej.

28:23  Bóg sam rozumie drogę jej, a on wie miejsce jej.

28:24  Bo on na kończyny ziemi patrzy, a wszystko, co jest pod niebem, widzi.

28:25  Wiatrom uczynił wagę, a wody odważył pod miarą.

28:26  On też prawo dżdżom postanowił, a drogę błyskawicom gromów.

28:27  W ten czas ją widział, i głosił ją: zgotował ją, i doszedł jej.

28:28  Ale człowiekowi rzekł: Oto bojaźń Pańska jest mądrością, a warować się złego, jest rozumem.

Chapter 29

29:1  Jeszcze dalej Ijob prowadził rzecz swoję, i rzekł:

29:2  Któż mi to da, abym był jako za miesięcy dawnych, za dni onych, których mię Bóg strzegł;

29:3  Gdy pochodnia jego świeciła nad głową moją, a przy świetle jego przechodziłem ciemności;

29:4  Jakom był za dni młodości mojej, gdy była przytomność Boża nad przybytkiem moim;

29:5  Gdy jeszcze Wszechmocny był ze mną, a około mnie dziatki moje;

29:6  Gdy ścieszki moje opływały masłem, a opoka wylewała mi źródła oliwy;

29:7  Gdym wychodził do bramy przez miasto, a na ulicy kazałem sobie gotować stolicę moję.

29:8  Widząc mię młodzi ukrywali się, a starcy powstawszy stali.

29:9  Przełożeni przestawali mówić, a ręką zatykali usta swoje.

29:10  Głos książąt ucichał, a język ich do podniebienia ich przylegał.

29:11  Bo ucho słuchające błogosławiło mię, a oko widzące dawało o mnie świadectwo,

29:12  Żem wybawiał ubogiego wołającego, i sierotkę, i tego, który nie miał pomocnika.

29:13  Błogosławieństwo ginącego przychodziło na mię, a serce wdowy rozweselałem.

29:14  W sprawiedliwość obłoczyłem się, a ona zdobiła mię; sąd mój był jako płaszcz i korona.

29:15  Byłem okiem ślepemu, a nogą chromemu.

29:16  Byłem ojcem ubogich, a sprawy, którejm nie wiedział, wywiadywałem się.

29:17  I kruszyłem szczęki złośnika, a z zębów jego wydzierałem łup.

29:18  Przetożem rzekł: W gniaździe swojem umrę, a jako piasek rozmnożę dni moje.

29:19  Korzeń mój rozłoży się przy wodach, a rosa trwać będzie przez noc na gałązkach moich.

29:20  Chwała moja odmłodzi się przy mnie, a łuk mój w ręce mojej odnowi się.

29:21  Słuchano mię, i oczekiwano na mię, a milczano na radę moję.

29:22  Po słowie mojem nie powtarzano, tak na nich kropiła mowa moja.

29:23  Bo mię oczekiwali jako deszczu, a usta swe otwierali jako na deszcz późny.

29:24  Jeźlim żartował z nimi, nie wierzyli, a powagi twarzy mojej nie odrzucali.

29:25  Jeźlim kiedy do nich przyszedł, siadałem na przedniejszem miejscu, i mieszkałem jako król w wojsku, a jako ten, który smutnych cieszy.

Chapter 30

30:1  Ale teraz śmieją się ze mnie młodsi nad mię w latach, których ojcówbym ja był nie chciał położyć ze psami trzody mojej.

30:2  Acz na cóżby mi się była siła rąk ich przydała? bo przy nich starość ich zginęła.

30:3  Albowiem dla niedostatku i głodu samotni byli, i uciekali na niepłodne, ciemne, osobne, i puste miejsce;

30:4  Którzy sobie rwali chwasty po chróstach, a korzonki jałowcowe były pokarmem ich.

30:5  Z pośrodku ludzi wyganiano ich; wołano za nimi jako za złodziejem,

30:6  Tak, iż w łożyskach potoków mieszkać musieli, w jamach podziemnych i w skałach.

30:7  Między chróstami ryczeli, pod pokrzywy zgromadzali się.

30:8  Synowie ludzi wzgardzonych, i synowie ludzi bezecnych, podlejsi byli nad proch ziemi.

30:9  Alem teraz pieśnią ich, i stałem się im przypowieścią.

30:10  Brzydzą się mną, a oddalają się odemnie, i na twarz moję plwać się nie wstydzą.

30:11  Bo Bóg powagę moję odjął i utrapił mię; dlatego oni wędzidło przed twarzą moją odrzucili.

30:12  Po prawicy mojej młodzikowie powstawają, nogi moje potrącają, i torują na przeciwko mnie drogi zginienia swego.

30:13  Popsuli ścieszkę moję, i nędzy do nędzy mojej przyczynili, a nie potrzebują do tego pomocnika.

30:14  Jako przerwą szeroką napadają na mię, i na spustoszenie moje walą się.

30:15  Obróciły się przeciwko mnie strachy, jako wiatr ściągają duszę moję; bo jako obłok przemija zdrowie moje.

30:16  A teraz we mnie rozlała się dusza moja; ogarnęły mię dni utrapienia;

30:17  Które w nocy wiercą kości moje we mnie, skąd żyły moje nie mają odpoczynku.

30:18  Dla wielkiej boleści zmieniła się szata moja, a jako kołnierz sukni mojej ściska mię.

30:19  Wrzucił mię w błoto, a jestem podobien prochowi i popiołowi.

30:20  Wołam do ciebie, a nie wysłuchujesz mię; stoję przed tobą, a nie patrzysz na mię.

30:21  Odmieniłeś mi się w okrutnego, a mocą ręki twej sprzeciwiasz mi się.

30:22  Podnosisz mię na wiatr, i wsadzasz mię nań, a zdrowemu rozsądkowi rozpłynąć się dopuszczasz.

30:23  Wiemci, że mię na śmierć podasz, i do domu wszystkim żyjącym naznaczonego.

30:24  Wszakże na grób nie ściągnie ręki swej, a gdy ich niszczyć będzie, wołać nie będą.

30:25  Izalim nie płakał nad dniem utrapionego? izali się nie smuciła dusza moja nad ubogim?

30:26  Gdym dobrego oczekiwał, oto przyszło złe; a gdym się spodziewał światłości, przyszła ciemność.

30:27  Wnętrzności moje wezwrzały, a nie uspokoiły się, i ubieżały mię dni utrapienia.

30:28  Chodzę szczerniawszy, ale nie od słońca; powstaję i wołam w zgromadzeniu.

30:29  Stałem się bratem smoków, a towarzyszem strusiów młodych.

30:30  Skóra moja poczerniała na mnie, i kości moje wypiekły się od upalenia.

30:31  Obróciła się w lament harfa moja, a instrument mój w głos płaczących.

Chapter 31

31:1  Uczyniłem przymierze z oczyma swemi, abym nie pomyślał o pannie.

31:2  Bo cóż za dział od Boga z góry? a co za dziedzictwo Wszechmocnego z wysokości?

31:3  Azaż nie nagotowane zginienie złośnikom, a sroga pomsta czyniącym nieprawość?

31:4  Azaż on nie widzi dróg moich, a wszystkich kroków moich nie liczy?

31:5  Jeźlim chodził w kłamstwie, a spieszyła się na zdradę noga moja:

31:6  Niech mię zważy na wadze sprawiedliwej, a niech Bóg pozna szczerość moję.

31:7  Jeźliż ustąpiła noga moja z drogi, a za oczyma memi szłoli serce moje, i do rąk moich jeźliż przylgnęła jaka zmaza:

31:8  Tedy niechże ja sieję, a inszy niech pożywa, a moje latorośle niech będą wykorzenione.

31:9  Jeźli zwiedzione jest serce moje do niewiasty, i jeźlim czyhał u drzwi przyjaciela mego:

31:10  Niechajże mele innemu żona moja, a niechaj się nad nią inni schylają.

31:11  Boć to jest sprosny występek, a nieprawość osądzenia godna,

31:12  Gdyż ten ogień aż do zatracenia pożera, a dochody moje wszystkie wykorzenić może.

31:13  Jeźlim stronił od sądu z sługą moim, albo z służebnicą moją, gdy ze mną sprzeczkę mieli,

31:14  (Bo cóżbym czynił, gdyby powstał Bóg? albo gdyby pytał, cobym mu odpowiedział?

31:15  Izaż nie ten, który mię w żywocie uczynił, nie uczynił też i onego? a nie onże nas sam w żywocie wykształtował?)

31:16  Jeźliżem odmówił ubogim, czego chcieli, a oczy wdowy jeźliżem zasmucił;

31:17  Jeźliżem jadł sztuczkę swoję sam, a nie jadała i sierota z niej;

31:18  (Albowiem sierota z młodości mojej rosła ze mną, jako u ojca; a jakom wyszedł z żywota matki mojej, byłem wdowie za wodza.)

31:19  Jeźliżem widział kogo ginącego dla tego, że szaty nie miał, a nie dałem żebrakowi odzienia;

31:20  Jeźliże mi nie błogosławiły biodra jego, że się wełną owiec moich zagrzał;

31:21  Jeźliżem podniósł przeciwko sierocie rękę swoję, gdym widział w bramie pomoc moję:

31:22  Tedy niech odpadnie łopatka moja od plec swych, a ramię moje z stawu swego niech wytracone będzie.

31:23  Albowiem lękałem się skruszenia od Boga, a przed jego zacnością nie mógłbym się ostać.

31:24  Jeźlim pokładał w złocie nadzieję moję, a do bryły złota mawiałem: Tyś ufanie moje;

31:25  Jeźlim się weselił z wielu bogactw moich, a iż wiele nabyła ręka moja;

31:26  Jeźlim patrzał na światłość słońca, gdy świeciło, a na miesiąc, gdy wspaniało chodził;

31:27  I dało się uwieść potajemnie serce moje, a całowały rękę moję usta moje:

31:28  I toćby była nieprawość osądzenia godna; bobym się tem zaprzał Boga z wysokości.

31:29  Jeźliżem się weselił z upadku nienawidzącego mię, a jeźlim się cieszył, gdy mu się źle powodziło.

31:30  (I owszem nie dałem zgrzeszyć ustom moim, abym miał żądać przeklęstwa duszy jego.)

31:31  Azaż nie mawiali domownicy moi: Oby nam kto dał mięsa tego, nie możemy się i najeść?

31:32  Bo gość nie nocował na dworze, a drzwi moje otwierałem podróżnemu.

31:33  Jeźlim zakrywał, jako ludzie zwykli, przestępstwa moje, i chowałem w skrytości mojej nieprawość moję;

31:34  I choćbym był mógł potłumić zgraję wielką, jednak i najpodlejszy z domu ustraszył mię; przetożem milczał, i nie wychodziłem ze drzwi.

31:35  Obym miał kogo, coby mię wysłuchał; ale oto ten jest znak mój, że Wszechmogący sam odpowie za mię, i księga, którą napisał przeciwnik mój.

31:36  Czylibym jej na ramieniu swojem nie nosił? a nie przywiązałbym jej sobie miasto korony?

31:37  Liczbę kroków moich oznajmiłbym mu; jako do książęcia przystąpiłbym do niego.

31:38  Jeźliż przeciw mnie ziemia moja wołała, a jeźliże z nią społem zagony jej płakały;

31:39  Jeźliżem pożytków jej używał bez pieniędzy, i jeźlim do wzdychania przywodził dzierżawców jej:

31:40  Miasto pszenicy niech wznijdzie oset, a miasto jęczmienia kąkol. Tu się skończyły słowa Ijobowe.

Chapter 32

32:1  A gdy przestali oni trzej mężowie odpowiadać Ijobowi, przeto, że się sobie zdał być sprawiedliwym:

32:2  Tedy się rozpalił gniewem Elihu, syn Barachela Buzytczyka z rodu Syryjskiego, przeciw Ijobowi się rozpalił gniewem, iż usprawiedliwiał duszę swoję, więcej niż Boga.

32:3  Także przeciwko trzem przyjaciołom jego rozpalił się gniew jego, że nie znalazłszy odpowiedzi, przecię potępiali Ijoba.

32:4  Bo Elihu oczekiwał, jako oni Ijobowi odpowiedzą, gdyż oni starsi byli w latach niż on.

32:5  Ale widząc Elihu, że nie było odpowiedzi w ustach onych trzech mężów, rozpalił się w gniewie swoim.

32:6  I odpowiedział Elihu, syn Barachela Buzytczyka, i rzekł: Jam najmłodszy w latach, a wyście starcy; przetoż wstydziłem się, i nie śmiałem wam oznajmić zdania swego.

32:7  Myślałem: Długi wiek mówić będzie, a mnóstwo lat nauczy mądrości.

32:8  Aleć duch, który jest w ludziach, i natchnienie Wszechmogącego daje rozum.

32:9  Zacni nie zawsze mądrzy, a starcy nie zawżdy rozumieją sądu.

32:10  Przetoż mówię: słuchaj mię; ja też oznajmię zdanie swoje.

32:11  Otom oczekiwał słów waszych, a przysłuchiwałem się dowodom waszym, czekając, ażbyście doszli rzeczy.

32:12  I przypatrywałem się wam, a oto żaden z was Ijoba przekonać nie mógł; i nie masz między wami, ktoby odpowiedział słowom jego.

32:13  Ale snać rzeczecie: Znaleźliśmy mądrość; sam go Bóg przekonywa, nie człowiek.

32:14  Aczci się Ijob nie zemną wdał w rzecz, a ja mu też nie waszemi słowy odpowiem.

32:15  Polękali się, nie odpowiadają dalej; niedostaje im słów.

32:16  Czekałemci, ale nie mówią; umilknęli, a nic więcej nie odpowiadają.

32:17  Odpowiem ja też z mej strony; oznajmię ja też zdanie swoje.

32:18  Bom pełen słów; ciasno we mnie duchowi żywota mego.

32:19  Oto żywot mój jest jako moszcz bez oddechu, a jako beczka nowa rozpękłby się.

32:20  Będę tedy mówił, a wytchnę sobie; otworzę wargi swe, i odpowiem.

32:21  Nie będę teraz miał względu na żadną osobę, a z człowiekiem bez tytułów mówić będę.

32:22  Bo nie umiem tytułować, by mię w rychle nie porwał stworzyciel mój.

Chapter 33

33:1  A przetoż, Ijobie! słuchaj proszę mów moich, a wszystkie słowa moje przyjmij w uszy.

33:2  Oto teraz otworzę usta moje, a język mój będzie mówił w podniebieniu mojem.

33:3  Szczerością serca mego będą słowa moje, a czyste zdania wargi moje mówić będą.

33:4  Duch Boży uczynił mię, a tchnienie Wszechmocnego ożywiło mię.

33:5  Możeszli, odpowiedz mi; sporządź się, a stań przeciwko mnie.

33:6  Oto ja według słów twoich odpowiem ci za Boga, chociażem ja też z błota utworzony.

33:7  Oto strach mój nie zatrwoży cię, a ręka moja nie obciąży cię.

33:8  A wszakżeś rzekł w uszy moje, i słyszałem głos słów moich.

33:9  Czystym ja bez przestępstwa; niewinnym ja, i nie masz we mnie nieprawości.

33:10  Oto znajduje Bóg przyczyny przeciwko mnie, a poczytuje mię za nieprzyjaciela swego.

33:11  Podaje w okowy nogi moje, a podstrzega wszystkich ścieżek moich.

33:12  Otości na to tak odpowiadam: W tem nie jesteś sprawiedliwy; bo większy jest Bóg, niż człowiek.

33:13  Przeczże się z nim spierasz, żeć wszystkich spraw swoich nie objawia?

33:14  Wszak Bóg mówi i raz i drugi, a człowiek tego nie uważa.

33:15  We śnie w widzeniu nocnem, gdy twardy sen przypada na ludzie gdy śpią na łożu:

33:16  Tedy otwiera ucho ludzkie, a to, czem ich ćwiczy, pieczętuje,

33:17  Aby człowieka odwiódł od złej sprawy jego, i pychę od męża aby odjął;

33:18  Aby zahamował duszę jego od dołu, a żywot jego aby na miecz nie trafił.

33:19  Każe go też boleścią na łożu jego, a we wszystkich kościach jego ciężką niemocą.

33:20  Tak, że sobie żywot jego chleb obrzydzi, a dusza jego pokarm wdzięczny.

33:21  Zniszczeje znacznie ciało jego, i wysadzą się kości jego, których nie widać było;

33:22  I przybliża się do grobu dusza jego a żywot jego do rzeczy śmierć przynoszących.

33:23  Jeźli będzie u niego jaki Anioł wymowny, jeden z tysiąca, aby opowiedział człowiekowi powinność jego:

33:24  Tedy się nad nim Bóg zmiłuje, a rzecze: Wybaw go, aby nie zstępował do grobu, bom znalazł ubłaganie.

33:25  I odmłodnieje ciało jego jako dziecięce, a nawróci się do dni młodości swojej.

33:26  Będzie się modlił Bogu, i przyjmie go łaskawie, i ogląda z weselem oblicze jego, i przywróci człowiekowi sprawiedliwość jego;

33:27  Który poglądając na ludzi, rzecze: Zgrzeszyłem był, i co było prawego, podwróciłem; ale mi to nie było pożyteczno.

33:28  Lecz Bóg wybawił duszę moję, aby nie zstąpiła do dołu, a żywot mój aby oglądał światłość.

33:29  Oto wszystko to czyni Bóg po dwakroć i po trzykroć z człowiekiem,

33:30  Aby odwrócił duszę jego od dołu, a żeby oświecon był światłością żyjących.

33:31  Uważaj to, Ijobie, słuchaj mię; milcz, a ja będę mówił.

33:32  Wszakże maszli co mówić, a odpowiedzże mi; mów, bobym cię rad usprawiedliwił.

33:33  A jeźli niemasz, słuchajże mię, a nauczę cię mądrości.

Chapter 34

34:1  Nadto mówił Elihu, i rzekł:

34:2  Słuchajcież, mądrzy! mów moich, a nauczeni posłuchajcie mię.

34:3  Bo ucho słów doświadcza, jako podniebienie smakuje pokarmu.

34:4  Obierzmy sobie sąd, a rozeznajmy między sobą, co jest dobrego.

34:5  Ponieważ Ijob rzekł: Jestem sprawiedliwym, a Bóg odrzucił sprawę moję:

34:6  I mamże kłamać, mając sprawiedliwą? Bolesny jest postrzał mój bez przewinienia.

34:7  Któryż jest mąż taki, jako Ijob, coby pił pośmiewisko jako wodę?

34:8  A coby chodził w towarzystwie czyniących nieprawość; i przestawałby z ludźmi niepobożnymi?

34:9  Bo powiedział: Nie pomoże człowiekowi, choćby się podobał Bogu.

34:10  Przetoż mię słuchajcie, mężowie rozumni! Niech będzie daleka niepobożność od Boga, i nieprawość od Wszechmocnego.

34:11  Bo on według uczynku płaci człowiekowi, a według drogi jego każdemu nagradza.

34:12  A zgoła Bóg przewrotnie nie czyni, a Wszechmocny nie podwraca sądu.

34:13  Któż go przełożył nad ziemią? a kto wystawił cały okrąg świata?

34:14  Jeźliby obrócił przeciwko niemu serce swoje, a ducha jego, i dech jego do siebie wziął:

34:15  Zginęłoby wszelkie ciało społu, a człowiekby się do prochu nawrócił.

34:16  Maszli tedy rozum, słuchaj tego, a przyjmuj w uszy swe głos mowy mojej.

34:17  Azaż ten, który ma w nienawiści sąd, panować może? azaż tego, który jest wielce sprawiedliwy, niepobożnym uczynisz?

34:18  Zaż potępisz tego, który może rzec królowi: O bezecny! a książętom: O niepobożny!

34:19  Który nie ma względu na osoby książąt, i nie waży sobie więcej bogacza nad ubogiego; bo oni wszyscy są czynem rąk jego.

34:20  Nagle umierają; a o północy wzruszony bywa naród, i przemija, a mocarz zniesiony bywa bez ręki ludzkiej.

34:21  Oczy bowiem jego nad drogami człowieczemi, a on widzi wszystkie kroki jego.

34:22  Niemasz ciemności, ani cienia śmierci, kędyby się skryli ci, którzy czynią nieprawość.

34:23  Bo na nikogo nie wkłada więcej, tak, żeby miał wchodzić w sąd z Bogiem.

34:24  Pociera bardzo wiele mocarzów, a inszych miasto nich wystawia.

34:25  Przeto, iż zna sprawy ich, obraca im dzień w noc, aby byli potarci.

34:26  Poraża ich jako niepobożnych na miejscu jawnem.

34:27  Przeto, iż odstąpili od niego, a żadnych dróg jego zrozumieć nie chcieli:

34:28  Aby przywiódł na nich wołanie znędzniałych, a pokazał, że wysłuchuje wołanie ubogich.

34:29  Gdy on sprawi pokój, któż go wzruszy? także, gdy skryje oblicze, któż go ujrzy? A to czyni tak całemu narodowi, jako każdemu człowiekowi,

34:30  Aby dalej nie panował człowiek obłudny na upadek ludzki.

34:31  Zaprawdę miałbyś mówić do Boga: Przepuść; poniosę, a nie będę się wzbraniał.

34:32  Nadto jeźlibym czego nie baczył, ty mię naucz; jeźlim nieprawość popełnił, nie uczynię tego więcej.

34:33  Izali według zdania twego będziesz płacił, żeć się to nie podoba, a żeś ty owo obrał, a nie on? Ale wieszli co lepszego, powiedz.

34:34  Mężowie rozumni toż rzeką ze mną, a człowiek mądry przypadnie na to,

34:35  Że Ijob nie mówi mądrze, a słowa jego nie są roztropne.

34:36  Boże, Ojcze mój! niech będzie Ijob doskonale doświadczony, przeto, iż nam odpowiada, jako ludziom złym.

34:37  Bo przestępstwa przyczynia do grzechu swego; chlubi się między nami, i mówi bardzo wiele przeciwko Bogu.

Chapter 35

35:1  Nadto mówił Elihu, i rzekł:

35:2  I mniemasz, żeś to z rozsądkiem rzekł: Sprawiedliwość moja przechodzi Boską?

35:3  Boś powiedział: Cóż mi pomoże? a co wezmę za pożytek, choćbym nie grzeszył?

35:4  Ale ja tobie dowodnie odpowiem, i towarzyszom twoim z tobą.

35:5  Spojrzyj w niebo, a obacz; przypatrz się obłokom, jako są wyższe nad cię.

35:6  Jeźli zgrzeszysz, cóż uczynisz przeciwko niemu? a jeźliby były rozmnożone nieprawości twoje, cóż mu uczynisz?

35:7  Jeźlibyś był sprawiedliwym, cóż mu dasz? albo cóż weźmie z ręki twojej?

35:8  Człowiekowi podobnemu tobie niezbożność twoja zaszkodzi, a synowi człowieczemu pomoże sprawiedliwość twoja.

35:9  Z mnóstwa uciśnionych, którzy do tego przywiedzieni są; aby narzekali i wołali dla ramienia mocarzów,

35:10  Żaden nie mówi: Gdzież jest Bóg, stworzyciel mój, choć on daje śpiewanie i w nocy?

35:11  Choć nas wyucza nad bydlęta ziemskie, a nad ptastwo niebieskie czyni nas mędrszymi.

35:12  Tedy wołająli dla hardości złych, on ich nie wysłuchuje.

35:13  Bo obłudy nie wysłucha Bóg, a Wszechmocny nie patrzy na nich.

35:14  Dopieroż nie wysłucha ciebie, ponieważ mówisz: Nie widzisz tego; osądźże się przed nim, a oczekuj go,

35:15  Gdyż cię jedno trochę nawiedził gniew jego, jakoby nie wiedział wielkości grzechów twoich.

35:16  Przetoż Ijob próżno otwiera usta swe, a bez umiejętności rozmnaża słowa swoje.

Chapter 36

36:1  Do tego przydał Elihu, i rzekł:

36:2  Poczekaj mię maluczko, a ukażęć; bo jeszcze mam, cobym za Bogiem mówił.

36:3  Zacznę umiejętność moję z daleka, a Stworzycielowi memu przywłaszczę sprawiedliwość.

36:4  Boć zaprawdę bez kłamstwa będą mowy moje, a mąż doskonały w umiejętności jest przed tobą.

36:5  Oto Bóg mocny jest, a nie odrzuca nikogo; on jest mocny w sile serca.

36:6  Nie żywi niepobożnego,a u sądu ubogim dopomaga.

36:7  Nie odwraca od sprawiedliwego oczów swoich; ale z królmi na stolicy sadza ich na wieki, i bywają wywyższeni.

36:8  A jeźliby byli okowani w pęta, albo uwikłani powrozami utrapienia:

36:9  Tedy przez to im oznajmuje sprawy ich, i przestępstwa ich, że się zmocniły;

36:10  I otwiera im ucho, aby przyjęli karanie, a mówi, aby się nawrócili od nieprawości.

36:11  Jeźli będą posłuszni, a będą mu służyć, dokończą dni swoich w dobrem, a lat swych w rozkoszach.

36:12  Ale jeźli nie usłuchają, od miecza zejdą, a pomrą bez umiejętności.

36:13  Bo ludzie obłudnego serca obalają na się gniew, a nie wołają, kiedy ich wiąże.

36:14  Umrze w młodości dusza ich, a żywot ich między nierządnikami.

36:15  Wyrwie utrapionego z utrapienia jego, a otworzy w uciśnieniu ucho jego.

36:16  Takby i ciebie wyrwał z miejsca ciasnego na przestronne, gdzie niemasz ucisku, a spokojny stół twój byłby pełen tłustości.

36:17  Aleś ty sąd niepobożnego zasłużył, przetoż prawo i sąd będą cię trzymać.

36:18  Zaisteć gniew Boży jest nad tobą; patrzże, aby cię nie poraził plagą wielką, tak, żeby cię nie wybawił żaden okup.

36:19  Izali sobie będzie ważył bogactwa twoje? Zaiste ani złota, ani jakiejkolwiek siły, albo potęgi twojej.

36:20  Nie kwapże się tedy ku nocy, w którą zstępują narody na miejsca swoje.

36:21  Strzeż, abyś się nie oglądał na nieprawość, obierając ją sobie nad utrapienia.

36:22  Oto Bóg jest najwyższy w mocy swojej, któż tak nauczyć może jako on?

36:23  Któż mu wymierzył drogę jego? albo kto mu rzecze: Uczyniłeś nieprawość?

36:24  Pamiętajże, abyś wysławiał sprawę jego, której się przypatrują ludzie.

36:25  Wszyscy ludzie widzą ją, a człowiek przypatruje się jej z daleka.

36:26  Oto Bóg jest wielki, a poznać go nie możemy, ani liczba lat jego dościgniona być może.

36:27  Bo on wyciąga krople wód, które wylewają z obłoków jego deszcz,

36:28  Który spuszczają obłoki, a spuszczają na wiele ludzi.

36:29  (Nadto, któż zrozumie rozciągnienie obłoków, i grzmot namiotu jego.

36:30  Jako rozciąga nad nim światłość swoję, a głębokości morskie okrywa?

36:31  Bo przez te rzeczy sądzi narody, i daje pokarm w hojności.

36:32  Obłokami nakrywa światłość, i rozkazuje jej ukrywać się za obłok następujący.)

36:33  Daje o nim znać szum jego, także i bydło i para w górę wstępująca. A nad tem zdumiewa się serce moje, i porusza się z miejsca swego.

Chapter 37

37:1  Słuchajcie z pilnością grzmienia głosu jego, i dźwięku który wychodzi z ust jego.

37:2  Pod wszystkiem niebem prosto go wypuszcza, a światłość jego po wszystkich kończynach ziemi.

37:3  Za nią wnet huczy dźwiękiem, grzmi głosem zacności swojej, i nie odkłada innych rzeczy, gdy bywa słyszany głos jego.

37:4  Dziwnie Bóg grzmi głosem swoim; sprawuje rzeczy tak wielkie, że ich rozumieć nie możemy.

37:5  Bo mówi do śniegu: Padaj na ziemię; także i do deszczu wolnego, i do deszczu gwałtownego.

37:6  Rękę wszystkich ludzi zawiera, aby nikt z ludzi nie doglądał roboty swojej.

37:7  Tedy zwierz wchodzi do jaskini, a w jamach swoich zostaje.

37:8  Wicher z skrytych miejsc wychodzi, a zima z wiatrów północnych.

37:9  Tchnieniem swojem Bóg czyni lód, tak iż się szerokość wód ściska.

37:10  Także dla pokropienia ziemi obciąża obłok, i rozpędza chmurę światłem swojem.

37:11  A ten się obraca w koło według rady jego, aby czynił wszystko, co Bóg rozkaże, na oblicze okręgu ziemskiego.

37:12  A czyni to Bóg, że się stawia bądź na skaranie, bądź dla pożytku ziemi swojej, bądź dla jakiej dobroczynności.

37:13  Słuchajże tego pilnie, Ijobie! zastanów się, a uważaj dziwne sprawy Boże.

37:14  Izali wiesz, kiedy co Bóg stanowi o tych rzeczach? albo gdy ma rozjaśnić światło obłoku swego?

37:15  Izali wiesz, co za waga obłoków? Izali wiesz cuda Doskonałego we wszelakiej umiejętności?

37:16  Wieszże, jako cię szaty twoje ogrzewają, gdy ucisza ziemię od południa?

37:17  Izażeś z nim rozpościerał niebiosa, które są trwałe, a zwierciadłu odlewanemu podobne?

37:18  Ukażże nam, co mu mamy powiedzieć; bo nie możemy sporządzić słów dla ciemności.

37:19  Izali mu kto odniesie to, cobym mówił? I owszem, gdyby to kto przedłożył, byłby pewnie pożarty.

37:20  Wszak teraz nie mogą ludzie patrzyć i na światło, gdy jest jasne na obłokach, gdy wiatr przechodzi, i przeczyszcza je.

37:21  Od północy jako złoto przychodzi, ale w Bogu straszniejsza jest chwała.

37:22  Wszechmogący jest, doścignąć go nie możemy; wielki w mocy, wszakże sądem i ostrą sprawiedliwością ludzi nie trapi.

37:23  Przetoż boją się go ludzie; nie ma względu na żadnego, by też był i najmędrszy.

Chapter 38

38:1  Tedy odpowiedział Pan Ijobowi z wichru, i rzekł:

38:2  Któż to jest, co zaciemnia radę Bożą mowami nieroztropnemi?

38:3  Przepasz teraz jako mąż biodra swoje, a będę cię pytał, a ty mi daj sprawę.

38:4  Gdzieżeś był, kiedym Ja zakładał grunty ziemi? Powiedz, jeźliże nasz rozum.

38:5  Któż uczynił rozmierzenie jej? powiedz, jeżli wiesz; albo kto sznur nad nią rozciągnął?

38:6  Na czem są podstawki jej ugruntowane? albo kto założył kamień jej węgielny?

38:7  Gdy wespół śpiewały gwiazdy zaranne, a weselili się wszyscy synowie Boży.

38:8  Któż zamknął drzwiami morze, gdy się wyrywało, jakoby z żywota wychodząc?

38:9  Gdym położył obłok za szatę jego, a ciemność za pieluchy jego;

38:10  Gdym postanowił o niem dekret mój, a przyprawiłem zaworę i drzwi do niego,

38:11  I rzekłem: Aż dotąd wychodzić będziesz, a dalej nie postąpisz, a tu położysz nadęte wały twoje.

38:12  Izażeś za dni twoich rozkazywał świtaniu, i ukazałeś zorzy miejsce jej?

38:13  Aby ogarnęła kończyny ziemi, a iżby byli z niej wyrzuceni niepobożni.

38:14  Aby się odmieniała jako glina, do której pieczęć przykładają, a oni aby się stali jako szatą nakryci.

38:15  I aby była zawściągniona od niepobożnych światłość ich, a ramię wysokie było pokruszone.

38:16  Izażeś przyszedł aż do źródeł morskich, a po dnie przepaści przechodziłeś się?

38:17  Azaż odkryte są tobie bramy śmierci? bramy cienia śmierci widziałżeś?

38:18  Izaliś rozumem twym doszedł szerokości ziemi? Powiedz mi, jeźli to wszystko wiesz?

38:19  Gdzież jest ta droga do miejsca światłości? a ciemności gdzie mają miejsce swoje?

38:20  Abyś ją ująwszy odprowadził do granicy jej, ponieważ zrozumiewasz ścieszki do domu jej.

38:21  Wiedziałżeś na on czas, żeś się miał urodzić? i liczba dni twoich jak wielka być miała?

38:22  Izaliś przyszedł do skarbów śniegów? aby skarby gradu widzałeśli?

38:23  Które zatrzymywam na czas ucisku, na dzień bitwy i wojny.

38:24  Którąż się drogą dzieli światłość, i gdzie się rozchodzi wiatr wschodni po ziemi?

38:25  Któż rozdzielił stok powodziom? a drogę błyskawicy gromów?

38:26  Aby szedł deszcz na ziemię, w której nikt nie mieszka, i na pustynię, gdzie niemasz człowieka;

38:27  Aby nasycił miejsce puste i niepłodne, a wywiódł z niego zieloną trawę.

38:28  Izali ma deszcz ojca? a krople rosy kto płodzi?

38:29  Z czyjegoż żywota wychodzi mróz? a szron niebieski któż płodzi?

38:30  Jakoż się kamieniem wody nakrywają, gdy wierzch przepaści zamarza.

38:31  Możeszże związać jasne gwiazdy Bab? albo związek Oryjona rozerwać?

38:32  Izali wywiedziesz gwiazdy południowe czasu swego, albo Wóz niebieski z gwiazdami jego powiedziesz?

38:33  I znaszże porządek nieba? a możeszże rozrządzić panowanie jego na ziemi?

38:34  Izali podniesiesz ku obłokowi głos twój, aby cię wielkość wód okryła?

38:35  Izali możesz wypuścić błyskawice, aby przyszły, i rzekłyć: Otośmy?

38:36  Któż złożył we wnętrznościach ludzkich mądrość, a kto dał rozumowi bystrość?

38:37  Któż obrachował niebiosa mądrością swoją? a co się leje z nieba, któż uspokoi?

38:38  Aby polany proch stężał, a bryły aby się społu zelgnęły?

Chapter 39

39:1  Izali lwowi łup łowisz, a lwiąt żywot napełniasz?

39:2  Gdy się tulą w jaskiniach swoich, i czyhają w cieniu jam swoich?

39:3  Któż gotuje krukowi pokarm jego, gdy dzieci jego do Boga wołają a tułają się, nie mając pokarmu?

39:4  Izali wiesz czas rodzenia kóz skalnych, a kiedy rodzą łanie, postrzegłżeś?

39:5  Możeszże zliczyć miesiące, jako długo płód noszą? a czas rodzenia ich wieszże?

39:6  Jako się kurczą, płód swój wyciskają, a rozstępując się z boleścią go pozbywają;

39:7  Jako moc biorą dzieci ich, i odchowywują się po zbożach, a odszedłszy nie wracają się do nich.

39:8  Któż wypuścił osła dzikiego na wolność? a pęta osła dzikiego któż rozwiązał?

39:9  Któremu dał pustynię miasto domu jego, a miasto mieszkania jego miejsca słone.

39:10  On się naśmiewa ze zgrai miejskiej, a na głos tego, co go goni, nic niedba.

39:11  Patrzy po górach pastwy, a wszelkiej zielonej trawy szuka.

39:12  Izalić będzie chciał jednorożec służyć, albo będzie nocował u jaśli twoich?

39:13  Izali możesz zaprządz w powróz swój jednorożca do orania? izali powleka będzie brózdy za tobą?

39:14  Izali się spuścisz nań, przeto, że wielka moc jego? albo poruczyszli mu robotę twoję?

39:15  Powierzyszże mu się, żeby zwiózł nasienie twoje, a do gumna twojego zgromadził?

39:16  Izaliś dał pawiowi piękne skrzydła, a pierze bocianowi i strusiowi?

39:17  Który niesie na ziemi jajka swoje, a w prochu ogrzewa je.

39:18  A nie pomni na to, że je noga zetrzeć, a zwierzę polne zdeptać może.

39:19  Zatwardza się przeciwko dzieciom swoim, jakoby nie były jego, a żeby nie była próżna praca jego, nie obawia się.

39:20  Bo mu nie dał Bóg mądrości, i nie udzielił mu wyrozumienia.

39:21  Według czasu podnosi się ku górze, a naśmiewa się z konia i z jeźdźca jego.

39:22  Izali możesz dać koniowi moc? izali rzaniem ozdobisz szyję jego?

39:23  Izali go ustraszysz jako szarańczę? i owszem chrapanie nozdrzy jego jest straszne.

39:24  Kopie dół, a weseli się w mocy swej, i bieży przeciwko zbrojnym.

39:25  Śmieje się z postrachu, a ani się lęka, ani nazad ustępuje przed ostrzem miecza.

39:26  Choć na nim chrzęści sajdak, i błyszczy się oszczep, i drzewce.

39:27  Z grzmotem i z gniewem kopie ziemię, a nie stoi spokojnie na głos trąby.

39:28  Między trąbami poryza, a z daleka czuje bitwę, krzyk książąt, i wołanie.

39:29  Izali według twego rozumu lata jastrząb, i rozciąga skrzydła swe ku południowi?

39:30  Izali na twoje rozkazanie wzbija się orzeł w górę, i składa na wysokich miejscach gniazdo swoje? Na opoce mieszka, i bawi się na ostrej skale, jako na zamku. Stamtąd upatruje sobie pokarm, a daleko oczy jego widzą. Dzieci też jego piją krew, a gdzie są pobici, tam on jest. A tak odpowiedział Pan Ijobowi, i rzekł: Izali ten, co wiedzie spór z Wszechmogącym, uczyć go będzie? a kto chce strofować Boga, niech na to odpowie. Zatem odpowiedział Ijob Panu, i rzekł: Otom ja lichy, cóż ci mam odpowiedzieć? Rękę moję włożę na usta moje. Mówiłem raz i drugi, ale więcej nie odpowiem, i nic więcej nie przydam.

Chapter 40

40:1  Nadto odpowiedział Pan Ijobowi z wichru, i rzekł:

40:2  Przepasz teraz jako mąż biodra swe: będę cię pytał, a ty mi daj sprawę;

40:3  Izali wniwecz obrócisz sąd mój? a obwinisz mię, abyś się sam usprawiedliwił?

40:4  Izali masz ramię jako Bóg? a głosem zagrzmisz jako on?

40:5  Ozdóbże się teraz zacnością i dostojnością, a w chwałę i w ochędóstwo oblecz się.

40:6  Rozpostrzyj popędliwość gniewu twego, a patrz na każdego pysznego, i poniż go.

40:7  Spojrzyjże na każdego hardego a skróć go, a zetrzyj niepobożnych na miejscu ich.

40:8  Zakryj ich pospołu w prochu, a oblicza ich zawiąż w skrytości.

40:9  Tedyć i Ja przyznam, że cię może zachować prawica twoja.

40:10  Oto teraz słoń, któregom uczynił jako i ciebie, trawę je jako wół.

40:11  Oto teraz moc jego jest w biodrach jego, a siła jego w pępku brzucha jego.

40:12  Rusza ogonem swoim, jako chce, choć jest jako drzewo cedrowe; żyły łona jego są powikłane jako latorośli.

40:13  Kości jego jako trąby miedziane; gnaty jego jako drąg żelazny.

40:14  On jest przedniejszym z uczynków Bożych; który go uczynił, sam nań natrzeć może mieczem swoim.

40:15  Jemuć pastwę góry przynoszą, a wszystek zwierz polny tam igra.

40:16  Pod cienistem drzewem lega w skrytościach trzciny i błota.

40:17  Okrywają go drzewa cieniste cieniem swoim, a ogarniają go wierzby nad potokami.

40:18  Oto zatrzymuje strumień, że się nie spieszy; tuszy sobie, iż Jordan wypije gębą swoją.

40:19  Azali go kto przed oczyma jego ułapi? albo powrozy przeciągnie przez nozdrze jego?

40:20  Wyciągnieszże wędą wieloryba? albo sznurem utopionym w języku jego?

40:21  Izali zawleczesz kolce przez nozdrza jego? albo hakiem przekoleszli czeluść jego?

40:22  Izalić się będzie wiele modlił, albo z tobą łagodnie mówić będzie?

40:23  Izali uczyni przymierze z tobą, a przyjmiesz go za sługę wiecznego?

40:24  Izali z nim będziesz igrał jako z ptaszkiem, a uwiążesz go dziatkom twoim? Sprawiże sobie nad nim towarzystwo ucztę, a podzielą go między kupców? Izali zawadzisz hakami za skórę jego, a widelcami rybackiemi za głowę jego? Połóż tylko nań rękę twą, ślubujęć, że nie wspomnisz więcej na bitwę. Oto nadzieja ułowienia jego omylna jest; izali i wejrzawszy nań człowiek nie upada?

Chapter 41

41:1  Niemasz tak śmiałego, coby go obudził; owszem któż się stawi przed twarzą moją?

41:2  Któż mi co dał, abym mu oddał? cokolwiek jest pod wszystkiem niebem, moje jest.

41:3  Nie zamilczę członków jego, ani silnej mocy jego, a grzecznego kształtu jego.

41:4  Któż odkryje wierzch odzienia jego? z dwoistemi wędzidłami swemi któż przystąpi do niego?

41:5  Wrota gęby jego któż otworzy? bo strach około zębów jego.

41:6  Łuski jego mocne jako tarcze, bardzo ściśle spojone.

41:7  Jedna z drugą tak spojona, że wiatr nie wchodzi między nie.

41:8  Jedna do drugiej przylgnęła, ujęły się, a nie dzielą się.

41:9  Kichanie jego czyni blask, a oczy jego są jako powieki zorzy.

41:10  Z ust jego lampy wychodzą, a iskry ogniste wyrywają się.

41:11  Z nozdrzy jego wychodzi dym, jako z garnca wrzącego, albo kotła.

41:12  Dech jego węgle rozpala, a płomień z ust jego wychodzi.

41:13  W szyi jego przemieszkuje moc, a boleść przed nim ucieka.

41:14  Sztuki ciała jego spoiły się, całowite są w nim, że się nie porusza.

41:15  Serce jego twarde jako kamień, tak twarde, jako sztuka spodniego kamienia młyńskiego.

41:16  Gdy się podnosi, drżą mocarze, a od strachu oczyszczają się.

41:17  Miecz, który go sięga, nie ostoi się, ani drzewce, ani strzała, ani pancerz.

41:18  Żelazo poczyta sobie za plewę, a miedź za drzewo zbótwiałe.

41:19  Nie upłoszy go strzała, a jako źdźbło są u niego kamienie z procy.

41:20  Strzelbę sobie poczyta jako słomę, a pośmiewa się z szermowania włócznią.

41:21  Pod nim są ostre skorupy; ściele sobie na rzeczach ostrych jako na błocie.

41:22  Czyni, że wre głębokość jako garniec, a że się mąci morze jako w moździerzu.

41:23  Za sobą jasną ścieszkę czyni, tak, że się zdaje, iż przepaść ma siwiznę.

41:24  Niemasz na ziemi równego mu, który tak stworzony jest, że się niczego nie boi.

41:25  Wszelką rzecz wysoką lekce waży; on jest królem nad wszystkiemi srogiemi zwierzętami.

Chapter 42

42:1  Tedy odpowiedział Ijob Panu, i rzekł:

42:2  Wiem, że wszystko możesz, i nie może być zahamowany zamysł twój.

42:3  Któż jest ten, pytasz, który zaciemnia radę Bożą nieumiejętnie? Dlatego przyznaję, żem nie zrozumiał; dziwniejsze są te rzeczy, niżbym je mógł pojąć i zrozumieć.

42:4  Wysłuchajże, proszę, gdybym mówił; a gdy się będę pytał, oznajmijże mi.

42:5  Przedtem tylko ucho słyszało o tobie; ale teraz oko moje widzi cię.

42:6  Przetoż żałuję i pokutuję w prochu i w popiele.

42:7  A gdy odmówił Pan te słowa do Ijoba, rzekł Pan do Elifasa Tamańczyka: Rozpalił się gniew mój przeciw tobie, i przeciw dwom przyjaciołom twoim, żeście o mnie nie mówili tak przystojnie, jako Ijob, sługa mój.

42:8  Przetoż teraz, weźmijcie sobie siedm cielców, i siedm baranów, a idźcie do sługi mego Ijoba, i ofiarujcie całopalenie za się; a Ijob, sługa mój, niech się modli za wami; bo oblicze jego przyjmę, abym nie uczynił z wami według głupstwa waszego; boście nie mówili tak przystojnie o mnie, jako Ijob, sługa mój.

42:9  A tak odeszli Elifas Temańczyk, i Bildad Suhitczyk, i Sofar Naanatczyk, i uczynili, jako im rozkazał Pan; i przyjął Pan oblicze Ijobowe.

42:10  Zatem Pan przywrócił to, co było pobrane Ijobowi, gdy się modlił za przyjaciół swoich; i rozmnożył Pan wszystko, cokolwiek miał Ijob, w dwójnasób.

42:11  Zeszli się tedy do niego wszyscy bracia jego, i wszystki siostry jego, i inni wszyscy, którzy go przedtem znali, i jedli z nim chleb w domu jego, a żałując go cieszyli go z strony wszystkiego złego, które był Pan nań przywiódł; i dał mu każdy z nich upominek jeden, i każdy nausznicę złotą jedne.

42:12  A tak Pan błogosławił ostatnim czasom Ijobowym, więcej niż początkom jego. Bo miał czternaście tysięcy owiec, i sześć tysięcy wielbłądów, i tysiąc jarzm wołów, i tysiąc oślic.

42:13  Miał też siedm synów, i trzy córki.

42:14  I dał imię pierwszej Jemina, a imię drugiej Kietzyja, a imię trzeciej Kierenhappuch.

42:15  A nie znajdowały się niewiasty tak piękne, jako córki Ijobowe, we wszystkiej onej ziemi; i dał im ojciec ich dziedzictwo między braćmi ich.

42:16  Potem Ijob żył sto i czterdzieści lat, i oglądał synów swych, i synów synów swoich, aż do czwartego pokolenia.

42:17  A umarł Ijob, będąc starym i dni sytym.