Bela - Job

Chapter 1

1:1  Быў чалавек у зямлі Уц, імя ягонае Ёў; і быў чалавек гэты беззаганны, справядлівы і богабаязны і ўхіляўся ад зла.

1:2  І нарадзіліся ў яго сем сыноў і тры дачкі.

1:3  Маёмасьці ў яго было: сем тысяч дробнага быдла, тры тысячы вярблюдаў, пяцьсот пар валоў і пяцьсот асьліц і даволі многа прыслугі; і быў чалавек гэты знакаміты больш за ўсіх сыноў Усходу.

1:4  Сыны яго сыходзіліся, ладзілі гасьціны кожны ў сваім доме, у свой дзень, і пасылалі і запрашалі трох сясьцёр сваіх есьці і піць зь імі.

1:5  Калі ўсчыналася кола бяседных дзён, Ёў пасылаў па іх і асьвячаў іх і, устаючы рана раніцай, прыносіў усеспаленьне па ліку ўсіх іх. Бо казаў Ёў: можа быць, сыны мае зграшылі і зганілі Бога ў сэрцы сваім. Так рабіў Ёў ва ўсе такія дні.

1:6  І быў дзень, калі прыйшлі сыны Божыя стаць перад Госпадам; сярод іх прыйшоў і сатана.

1:7  І сказаў Гасподзь сатане: адкуль ты прыйшоў? і адказаў сатана Госпаду і сказаў: я хадзіў па зямлі і абышоў яе.

1:8  І сказаў Гасподзь сатане: ці зьвярнуў ты ўвагу сваю на раба Майго Ёва? бо няма такога, як ён, на зямлі: чалавек беззаганны, справядлівы, богабаязны і ўцечны ад зла.

1:9  І адказаў сатана Госпаду і сказаў: хіба задарам богабаязны Ёў?

1:10  ці ня Ты вакол асланіў яго і дом ягоны і ўсё, што ў яго? Дзеі рук ягоных Ты дабраславіў, і статкі ягоныя шырацца па зямлі;

1:11  але працягні руку Тваю і дакраніся да ўсяго, што ў яго,— ці дабраславіць ён Цябе?

1:12  І сказаў Гасподзь сатане: вось, усё, што ў яго, у руцэ тваёй; толькі на самога не прасьцірай рукі тваёй. І адышоў сатана ад аблічча Гасподняга.

1:13  І быў дзень, калі сыны ягоныя і дочкі ягоныя елі і віно пілі ў доме ў першароднага брата свайго.

1:14  І вось , прыходзіць веснік да Ёва і кажа:

1:15  валы аралі, і асьліцы пасьвіліся каля іх, як напалі Савэяне і забралі іх, а хлопчыкаў пабілі вастрыём меча; і ўратаваўся толькі я адзін, каб абвясьціць табе.

1:16  Яшчэ ён гаварыў, як прыходзіць другі і кажа: агонь Божы ўпаў зь неба і абпаліў авечак і хлопчыкаў і зжэр іх; і ўратаваўся толькі я адзін, каб абвясьціць табе.

1:17  Яшчэ ён гаварыў, як прыходзіць другі і кажа: Халдэі сталі трыма атрадамі і кінуліся на вярблюдаў і забралі іх, а хлопчыкаў пабілі вастрыём меча; і ўратаваўся толькі я адзін, каб абвясьціць табе.

1:18  Яшчэ гэты гаварыў, прыходзіць другі і кажа: сыны твае і дочкі твае елі і віно пілі ў доме ў першароднага брата свайго;

1:19  і вось, вялікі вецер прыйшоў з пустыні і ахапіў чатыры вуглы дома, і дом упаў на хлопчыкаў, і яны памерлі; і ўратаваўся толькі я адзін, каб абвясьціць табе.

1:20  Тады Ёў устаў і падраў вопратку на сабе, пастрыг галаву сваю і ўпаў на зямлю і пакланіўся

1:21  і сказаў: голы я выйшаў з чэрава маці маёй, голы і вярнуся. Гасподзь даў, Гасподзь і ўзяў, хай будзе імя Гасподняе дабраславёна!

1:22  Ва ўсім гэтым не зграшыў Ёў і не вымавіў нічога неразумнага пра Бога.

Chapter 2

2:1  Быў дзень, калі прыйшлі сыны Божыя стаць перад Госпадам; сярод іх прыйшоў і сатана стаць перад Госпадам.

2:2  І сказаў Гасподзь сатане: адкуль ты прыйшоў? І адказаў сатана Госпаду і сказаў: я хадзіў па зямлі і абышоў яе.

2:3  І сказаў Гасподзь сатане: ці зьвярнуў ты ўвагу тваю на раба Майго Ёва? бо няма такога, як ён, на зямлі: чалавек беззаганны, справядлівы, богабаязны і ўцечны ад зла, і дагэтуль цьвёрды ў сваёй беззаганнасьці, а ты цьвяліў Мяне супроць яго, каб загубіць яго бязьвінна.

2:4  І адказаў сатана Госпаду і сказаў: скуру за скуру, а за жыццё сваё аддасьць чалавек усё, што ёсьць у яго;

2:5  але працягні руку Тваю і дакраніся да косткі ягонай і плоці ягонай,— ці дабраславіць ён Цябе?

2:6  І сказаў Гасподзь сатане: вось, ён у руцэ тваёй, толькі душу ягоную ашчадзі.

2:7  І адышоў сатана ад аблічча Гасподняга і пабіў Ёва праказаю лютаю ад падэшвы нагі ягонай па самае цемя ягонае.

2:8  І ўзяў ён сабе чарапічыну, каб скабліць сябе ёю, і сеў у попел.

2:9  І сказала яму жонка ягоная: ты ўсё яшчэ цьвёрды ў беззаганнасьці тваёй! згань Бога і памры.

2:10  Але ён сказаў ёй: ты гаворыш, як неразумная. Няўжо добрае мы будзем прымаць ад Бога, а благога ня будзем прымаць? Ва ўсім гэтым не зграшыў Ёў вуснамі сваімі.

2:11  І пачулі трое сяброў Ёва пра ўсе гэтыя нягоды, што спасьціглі яго, і пайшлі кожны з свайго месца: Эліфаз Фэманіцянін, Вілдад Савхэянін і Сафар Нааміцянін, і сышліся, каб ісьці разам бедаваць зь ім і суцяшаць яго.

2:12  І падняўшы вочы свае здалёку, яны не пазналі яго; і ўзвысілі голас свой і загаласілі; і падраў кожны вопратку на сабе, і кідалі пыл над галовамі сваімі пад неба.

2:13  І сядзелі зь ім на зямлі сем дзён і сем ночаў; і ніхто не казаў яму ні слова, бо бачылі, што пакута яго вельмі вялікая.

Chapter 3

3:1  Пасьля таго разамкнуў Ёў вусны свае і пракляў дзень свой.

3:2  І пачаў Ёў і сказаў:

3:3  хай загіне дзень, калі я нарадзіўся, і ноч, калі было сказана: зачаўся чалавек!

3:4  Дзень той хай будзе цемраю; хай не дагледзіць яго Бог згары, і хай не зазьзяе над ім сьвятло!

3:5  Хай запамрочыць яго цемра і цень сьмяротны, хай завалачэ яго хмара, хай баяцца яго, як палючае спёкі!

3:6  Ноч тая, — хай забярэ яе змрок, хай не залічыцца яна ў дні года, хай ня ўвойдзе ў лік месяцаў!

3:7  О! ноч тая — хай будзе яна бязьлюдная; хай ня ўвойдзе ў яе весялосьць!

3:8  Хай праклянуць яе кляцьбіты дня, здольныя разбудзіць Левіяфана!

3:9  Хай зацьмяцца зоркі сьвітаньня яе: хай чакае яна сьвятла, і яно ня прыходзіць, і хай ня ўбачыць яна веяў дзяньніц

3:10  за тое, што не замкнула дзьвярэй улоньня маці маёй і не схавала гароты ад вачэй маіх!

3:11  Чаму не памёр я, выходзячы з нутробы, і не сканаў, калі выйшаў з чэрава?

3:12  Чаму прынялі мяне калені? навошта было мне смактаць саскі?

3:13  Цяпер ляжаў бы я і спачываў: спаў бы, і было б мне спакойна

3:14  з царамі і дарадцамі зямлі, якія забудоўвалі сабе пустыні,

3:15  ці з князямі, у якіх было золата і якія напаўнялі дамы свае срэбрам;

3:16  ці, як выкідзень пахаваны, не існаваў бы я, як немаўляты, якія сьвятла не пабачылі.

3:17  Там беззаконныя перастаюць наводзіць страх, і там адпачываюць зьнясіленыя.

3:18  Там вязьні цешацца спакоем і ня чуюць крыкаў наглядчыка.

3:19  Малы і вялікі там роўныя, і раб свабодны ад гаспадара свайго.

3:20  Навошта дадзена пакутніку сьвятло і жыццё засмучаным душою,

3:21  якія чакаюць сьмерці, і няма яе, якія выкапалі б яе ахвотней, чым скарб.

3:22  Узрадаваліся б да захапленьня, захапіліся б, што знайшлі магілу?

3:23  Навошта дадзена сьвятло чалавеку, шлях якога зачынены і якога Бог атачыў змрокам?

3:24  Уздыханьні мае апярэджваюць хлеб мой, і стогны мае ліюцца, як вада,

3:25  бо жудаснае, чаго я жахаўся, тое і напаткала мяне; і чаго я баяўся, тое і прыйшло да мяне.

3:26  Няма мне міру, няма спакою, няма радасьці: спасьцігла няшчасьце.

Chapter 4

4:1  І адказваў Эліфаз Фэманіцянін і сказаў:

4:2  калі паспрабуем мы сказаць табе слова, — ці ня цяжка будзе табе? Урэшце, хто можа забараніць слова!

4:3  Вось, ты настаўляў многіх і кволыя рукі падтрымліваў,

4:4  таго, хто падаў, падымалі словы твае, і аслаблыя калені ты мацаваў.

4:5  А цяпер дайшло да цябе, і зьнямогся ты; дайшло да цябе, і ты падупаў духам.

4:6  Богабаязнасьць твая ці ж не павінна быць тваёю надзеяй, і беспахібнасьць шляхоў тваіх — спадзяваньнем тваім?

4:7  Згадай жа, ці гінуў хто невінаваты, і дзе праведных выкарчоўвалі б?

4:8  Як я бачыў, дык тыя, што аралі бязбожнае і сеялі ліхое, жнуць яго;

4:9  ад павеву Божага гінуць і ад духу гневу Ягонага чэзнуць.

4:10  Рык ільва і голас таго, хто рыкае, моўкне , і зубы львянят крышацца;

4:11  магутны леў гіне без здабычы, і дзеці ільвіцы расьсейваюцца.

4:12  І вось да мяне таемна данеслася слова, і вуха маё прыняло нешта ад яго.

4:13  Сярод разважаньняў пра начныя відзежы, калі сон ахінае людзей,

4:14  агарнуў мяне жах і дрыгат і скалануў усе косьці мае.

4:15  І дух прайшоў над мною; дыбарам сталі валасы на мне.

4:16  Ён стаў, — але я не пазнаў твару ягонага, — толькі аблічча было перад вачыма маімі; ціхі павеў, — і я чую голас:

4:17  ці ж чалавек справядлівейшы за Бога? і мужчына ці ж чысьцейшы за Творцу свайго?

4:18  Вось, Ён і слугам Сваім не давярае і ў анёлах Сваіх бачыць заганы:

4:19  тым болей — у тых, што жывуць у харомінах з гліны, аснова якіх пыл, якія нішчацца хутчэй за моль.

4:20  З раніцы да вечара яны распадаюцца; ня згледзіш, як яны зьнікнуць зусім.

4:21  Ці ня гінуць разам зь імі і вартасьці іхнія? Яны паміраюць, не дасягнуўшы мудрасьці.

Chapter 5

5:1  Пакліч, калі ёсьць той, хто адкажа табе. Да каго зь сьвятых зьвернешся ты?

5:2  Так дурнога забівае гнеўлівасьць, і няцямнага губіць дражлівасьць.

5:3  Бачыў я, як дурны ўкараняецца, і адразу пракляў дом ягоны.

5:4  Дзеці ягоныя далёкія ад шчасьця, іх будуць біць каля брамы, і ня будзе заступніка.

5:5  Жніво ягонае зэесьць галодны і праз церне возьме яго, і спрагненыя праглынуць маёмасьць ягоную.

5:6  Так, ня з пылу выходзіць гора, і не зь зямлі вырастае бяда;

5:7  а чалавек нараджаецца на пакуту, як іскры, каб імкнуцца ўгору.

5:8  Але я да Бога зьвярнуўся б, аддаў бы дзею маю Богу,

5:9  Які творыць дзеі вялікія, бясконца дзівосныя,

5:10  дае дождж улоньню зямлі і пасылае воды на ўлоньне палёў;

5:11  прыніжаных ставіць на вышыню, і гаротнікаў узносіць у выратаваньне.

5:12  Ён разбурае намыслы хітрых, і рукі іхнія не давяршаюць пачатага.

5:13  Ён ловіць мудрацоў іхняй жа хітрасьцю, і рада хітрых робіцца марнай:

5:14  удзень яны сустракаюць цемру і аполудні ходзяць вобмацкам, як поначы.

5:15  Ён ратуе беднага ад меча, ад вуснаў іхніх і ад рукі моцнага.

5:16  І ёсьць надзея няшчаснаму, і няпраўда стуляе вусны свае.

5:17  Шчасны чалавек, якога наводзіць на розум Бог, і таму кары Усеўладнага не адхіляй,

5:18  бо Ён спрычыняе раны і Сам перавязвае іх; Ён б’е, і Ягоныя ж рукі ацаляюць.

5:19  У шасьці бедах ратуе цябе, і ў сёмай не кране цябе ліха.

5:20  У голад выбавіць цябе ад сьмерці, і на вайне — ад рукі меча.

5:21  Ад біча языка схаваеш сябе і не збаішся спусташэньня, калі яно прыйдзе.

5:22  Са спусташэньня і голаду пасьмяешся і зьвяроў зямлі не збаішся,

5:23  бо з камянямі польнымі ў цябе згода, і зьвяры польныя ў міры з табою.

5:24  І ўведаеш, што намёт твой у бясьпецы, і будзеш глядзець за домам тваім і ня згрэшыш.

5:25  І ўбачыш, што насеньне тваё безлічнае, і парасткі твае, як трава на зямлі.

5:26  Увойдзеш у магілу ў глыбокай старасьці, як укладваюцца снапы пшаніцы сваім часам.

5:27  Вось, што мы даведаліся; так яно і ёсьць; выслухай гэта і зазнач сабе.

Chapter 6

6:1  І адказваў Ёў і сказаў:

6:2  о, калі б правільна былі ўзважаныя мае енкі, і разам зь імі паклалі на шалі пакуту маю!

6:3  Яна пэўна пераважыла б пясок марскі! Таму словы мае палкія.

6:4  Бо стрэлы Усемагутнага ўва мне; яд іх п’е дух мой; жудасьці Божыя паўсталі супроць мяне.

6:5  Ці раве дзікі асёл на траве? ці рыкае бык каля мяшанкі сваёй?

6:6  Ці нясмачнае ядуць без солі, і ці ёсьць смак у яечным бялку?

6:7  Да чаго не хацела дакрануцца душа мая, тое і ёсьць агідная ежа мая.

6:8  О, калі б збылося жаданьне маё, і спадзяваньне маё спраўдзіў Бог!

6:9  О, калі б узычыў Бог зламаць мяне, працягнуў руку і пабіў мяне!

6:10  Гэта было б яшчэ радасьцю мне, і я мацаваўся б у маёй бязьлітаснай хваробе, бо я ня зрокся словаў Сьвятога.

6:11  Якая сіла ў мяне, каб спадзявацца мне? і які канец, каб доўжыць мне жыццё маё?

6:12  Ці цвёрдасьць камянёў — цвёрдасьць мая? ці медзь — плоць мая?

6:13  Ці ёсьць ува мне дапамога мне, і ці ёсьць мне якая апора?

6:14  спрагненаму павінна быць спагада сябра ягонага, калі толькі ён не адкінуў страху прад Усеўладным.

6:15  Але браты мае няверныя, як паток, як хуткаплынныя ручаі,

6:16  якія чорныя ад лёду і ў якіх зьнікае снег.

6:17  Калі робіцца цёпла, яны ападаюць, а ў сьпёку зьнікаюць зь месцаў сваіх.

6:18  Ухіляюць яны кірунак шляхоў сваіх, заходзяць у пустыню і чэзнуць;

6:19  глядзяць на іх дарогі Тэмайскія, спадзяюцца на іх шляхі Савэйскія,

6:20  але застаюцца пасаромленыя ў сваёй надзеі: прыходзяць туды і ад сораму чырванеюць.

6:21  Так і вы цяпер нішто: убачылі страшнае і спалохаліся.

6:22  Ці не казаў я: дайце мне, і ад дастатку вашага заплаціце за мяне;

6:23  і выбаўце мяне ад рукі ворага, і ад рукі катаў выкупіце мяне?

6:24  Навучэце мяне, і я замоўкну; пакажэце, у чым я зграшыў.

6:25  Якія моцныя словы праўды! Але што даказваюць выкрываньні вашыя?

6:26  Вы прыдумваеце казані дзеля выкрыцьця? На вецер пускаеце словы вашыя.

6:27  Вы нападаеце на сірату і капаеце яму сябру вашаму.

6:28  Але прашу вас, зірнеце на мяне; ці ж буду я казаць няпраўду перад абліччам вашым?

6:29  Перагледзьце, ці ёсьць няпраўда? перагледзьце, — праўда мая.

6:30  Ці ёсьць на языку маім няпраўда? Няўжо горла маё ня можа адрозьніць горычы?

Chapter 7

7:1  Ці ня вызначаны чалавеку час на зямлі, і дні ягоныя ці ж ня тое самае, што дні найміта?

7:2  Як раб прагне ценю і як найміт чакае канца працы сваёй,

7:3  так я атрымаў на долю месяцы марныя, і ночы бядотныя адмераны мне.

7:4  Калі кладуся, дык кажу: калі гэта ўстану? а вечар доўжыцца, і я варочаюся ўдосыць да самае раніцы.

7:5  Цела маё ў чарвяках і запыленых струпах; скура мая лопаецца і гнаіцца.

7:6  Дні мае бягуць хутчэй за чалавека і канчаюцца без надзеі.

7:7  Згадай, што жыццё маё павеў, што вока маё ня вернецца бачыць добрае.

7:8  Ня ўбачыць мяне вока таго, хто бачыў мяне; вочы Твае на мяне, — і няма мяне.

7:9  Радзее воблака і сыходзіць; так той, хто сышоў у апраметную, ня выйдзе,

7:10  ня вернеецца болей у дом свой, і месца ягонае ўжо ня будзе ведаць яго.

7:11  Ня буду ж я стрымліваць вуснаў маіх; буду гаварыць у сьцісласьці духу майго; буду скардзіцца ў бядоце душы маёй.

7:12  Хіба я мора альбо марская пачвара, што Ты паставіў над мною варту?

7:13  Калі падумаю: "суцешыць мяне пасьцель мая, зьнясе гароту маю ложак мой",

7:14  Ты палохаеш мяне снамі і відзежамі страшыш мяне;

7:15  і душа мая жадае лепей, каб спынілася дыханьне, лепей сьмерці, чым, каб зьберагліся косьці мае.

7:16  Апрыкрала мне жыццё. Ня вечна мне жыць. Адступіся ад мяне, бо дні мае марныя.

7:17  Што такое чалавек, што Ты так цэніш яго і зьвяртаеш на яго ўвагу Тваю,

7:18  наведваеш яго кожнае раніцы, кожнае імгненьне выпрабоўваеш яго?

7:19  Дакуль жа Ты не пакінеш, дакуль не адыдзеш ад мяне, дакуль не дасі мне праглынуць сьліну маю?

7:20  Калі я зграшыў, дык што я зраблю Табе, вартавы людзей! Навошта Ты паставіў мяне супраціўцам Сабе, што аж я зрабіўся самому сабе лішні?

7:21  І чаму б не дараваць мне грэху і ня зьняць зь мяне беззаконьня майго? бо, вось, я лягу ў пыле; заўтра пашукаеш мяне, і няма мяне.

Chapter 8

8:1  І адказваў Вілдад Саўхэянін і сказаў:

8:2  ці доўга ты будзеш гаварыць так? — словы вуснаў тваіх бурны вецер!

8:3  Няўжо Бог скажае суд, і Усеўладны ператварае праўду!

8:4  Калі сыны твае зграшылі прад Ім, дык Ён і аддаў іх у руку беззаконьня іхняга.

8:5  Калі ж ты знойдзеш Бога і памолішся Ўсеўладнаму,

8:6  і калі ты чысты і з праўдаю, дык Ён сёньня ж устане над табою і замірыць жытлішча праўды тваёй.

8:7  І калі спачатку ў цябе было мала, дык з часам будзе досыць многа.

8:8  Бо спытайся ў ранейшых родаў і паглыбіся ў назіраньні бацькоў іхніх;

8:9  а мы — учарашнія і нічога ня ведаем, бо нашыя дні на зямлі — цень.

8:10  Вось, яны цябе навучаць, скажуць табе і ад сэрца свайго вымавяць словы:

8:11  ці падымаецца трыснёг бязь вільгаці? ці расьце чарот без вады?

8:12  Яшчэ ён у сьвежасьці сваёй і ня зрэзаны, а раней за ўсякую траву засыхае.

8:13  Такія шляхі ўсіх, што забываюць Бога, і надзея крывадушніка загіне;

8:14  спадзяваньне ягонае падсечана, і ўпэўненасьць ягоная — дом павука.

8:15  Абапрэцца на дом свой і ня ўстоіць; ухопіцца за яго і ня ўтрымаецца.

8:16  Зелянее ён перад сонцам, а за сад прасьціраецца гольле ягонае;

8:17  у крушню ўплятаюцца карані ягоныя, паміж камянямі ўрэзваюцца.

8:18  Але калі вырвуць яго зь месца ягонага, яно адмовіцца ад яго: я ня бачыла цябе!

8:19  Вось радасьць шляху ягонага! а зь зямлі вырастуць іншыя.

8:20  Бачыш, Бог не адкідае беззаганнага і не падтрымлівае рук ліхадзеяў.

8:21  Ён яшчэ напоўніць сьмехам вусны твае і губы твае радасным клікам.

8:22  Ненавісьнікі твае апрануцца ў сорам, і намёту бязбожных ня стане.

Chapter 9

9:1  І адказваў Ёў і сказаў:

9:2  праўда! ведаю, што так; але як апраўдаецца чалавек прад Богам?

9:3  Калі захоча ўступіць у спрэчку зь Ім, дык не адкажа Яму ні на адно з тысячы.

9:4  Мудры сэрцам і магутны сілаю; хто паўставаў супроць Яго і заставаўся ў спакоі?

9:5  Ён перасоўвае горы, і не пазнаюць іх: Ён ператварае іх у гневе Сваім;

9:6  зрушвае зямлю зь месца яе, і слупы яе дрыжаць:

9:7  скажа сонцу, — і ня ўзыдзе, і на зоркі накладвае пячатку.

9:8  Ён адзін распасьцірае нябёсы і ходзіць па вышынях мора;

9:9  стварыў Ас, Кесіль, і Хіма і тайнікі поўдня;

9:10  робіць вялікае, непаддосьледнае і цудоўнае бясконца!

9:11  Вось, Ён пройдзе перад мною, і ня ўбачу Яго; праімчыцца, і не заўважу Яго.

9:12  Возьме, і хто забароніць Яму? хто скажа Яму: што Ты робіш?

9:13  Бог не адверне гневу Свайго; прад Ім упадуць паборцы гардунства.

9:14  Тым больш ці магу я адказваць Яму і шукаць сабе словаў прад Ім?

9:15  Хоць бы я і ў праўдзе быў, але ня буду адказваць, а буду ўмольваць Судзьдзю майго.

9:16  Калі б я паклікаў і Ён адказаў мне, я не паверыў бы, што голас мой пачуў Той,

9:17  Хто ў віхуры пабівае мяне і памнажае бязьвінна раны мае,

9:18  не дае мне перавесьці дух, а перапаўняе мяне гаротамі.

9:19  Калі дзеяць сілаю, дык Ён магутны; калі судом, хто зьвядзе мяне зь Ім?

9:20  Калі я буду апраўдвацца, дык мае ж вусны зьвінавацяць мяне; калі я невінаваты, дык Ён прызнае мяне вінаватым.

9:21  Невінаваты я; не хачу ведаць душы маёй, пагарджаю жыцьцём маім.

9:22  Усё адно; таму я сказаў, што Ён губіць і беззаганнага і вінаватага.

9:23  Калі гэтага пабівае Ён бічом раптам, дык з пыткі нявінных сьмяецца.

9:24  Зямля аддадзена ў рукі бязбожных; твары судзьдзяў яе Ён засланяе. Калі не Ён, тады хто ж?

9:25  Дні мае хутчэйшыя за ганца, — бягуць, ня бачаць дабра,

9:26  імчацца, як лёгкія лодкі, як арол імкне на здабычу.

9:27  Калі сказаць мне: "забуду я скаргі мае, адкладу змрочны выгляд свой і падбадзёруся",

9:28  дык трымчу ад усіх пакутаў маіх, ведаючы, што Ты не абвесьціш мяне невінаватым.

9:29  Калі ж я вінаваты, дык навошта марна пакутую?

9:30  Хоць бы я абмыўся і снежнаю вадою і цалкам ачысьціў рукі мае,

9:31  дык і тады Ты апусьціш мяне ў бруд, і пагардзіць мною вопратка мая.

9:32  Бо Ён не чалавек, як я, каб я мог адказваць Яму і ісьці разам зь Ім на суд!

9:33  Няма паміж імі пасрэдніка, які паклаў бы руку сваю на абодвух нас.

9:34  Хай адхіліць Ён ад мяне жазло Сваё і страх Ягоны хай не жахае мяне,

9:35  і тады я буду гаварыць і не збаюся Яго, бо я не такі самы ў сабе.

Chapter 10

10:1  Абрыдла душы маёй жыццё маё: аддамся журбоце маёй; гаварыцьму ў гароце душы маёй.

10:2  Скажу Богу: не вінаваці мяне; абвясьці мне, за што Ты са мною змагаешся?

10:3  Ці добра Табе, што Ты прыгнятаеш, што пагарджаеш дзеяй рук Тваіх, а на раду бязбожных пасылаеш сьвятло?

10:4  Хіба ў Цябе цялесныя вочы, і Ты глядзіш, як глядзіць чалавек?

10:5  Хіба дні Твае, як дні ў чалавека, альбо леты Твае, як дні ў мужчыны,

10:6  што Ты шукаеш заганы ўва мне і дапытваешся грэху ўва мне,

10:7  хоць ведаеш, што я не беззаконьнік, і што няма каму выбавіць мяне ад рукі Тваёй?

10:8  Твае рукі працавалі над мною і ўтварылі ўсяго мяне цалкам, — і Ты губіш мяне?

10:9  Успомні, што Ты, як гліну, урабіў мяне, і ў пыл ператвараеш мяне?

10:10  Ці ня Ты выліў мяне, як малако, і, як тварог, згусьціў мяне,

10:11  скураю і плоцьцю апрануў мяне, косткамі і жыламі змацаваў мяне,

10:12  жыцьцё і мілату падарыў мне, і клопат Твой ахоўваў дух мой?

10:13  Але і тое хаваў Ты ў сэрцы Сваім, — ведаю, што гэта было ў Цябе, —

10:14  што калі я зграшу, Ты заўважыш і не пакінеш грэху майго без пакараньня.

10:15  Калі я вінаваты, гора мне! калі і мая праўда, дык не адважуся падняць галавы маёй. Я сыты прыніжэньнем; паглядзі на гора маё:

10:16  яно павялічваецца. Ты гонішся за мною, як леў, і зноў нападаеш на мяне і дзівосным зьяўляешся мне.

10:17  Выводзіш новых сьведкаў Тваіх супроць мяне; узмацняеш гнеў Твой на мяне; і беды, адны за аднымі, паўстаюць супроць мяне.

10:18  І навошта Ты вывеў мяне з чэрава? хай бы я памёр, калі яшчэ нічыё вока ня бачыла мяне;

10:19  хай бы я, як нябылы, з чэрава перанесены быў у магілу!

10:20  Ці не кароткія дні мае? Пакінь, адступіся ад мяне, каб я крыху падбадзёрыўся,

10:21  перш чым адыду, — і ўжо не вярнуся, — у край цемры і ценю сьмяротнага,

10:22  у край змроку, які ёсьць змрок ценю сьмяротнага, дзе няма ладу, дзе цёмна, як сама цемра.

Chapter 11

11:1  І адказваў Сатар Нааміцянін і сказаў:

11:2  хіба на мноства слоў нельга даць адказу, і хіба чалавек шматслоўны мае рацыю?

11:3  Пустаслоўе тваё ці ж прымусіць маўчаць мужоў, каб ты глуміўся, і ня было каму прысароміць цябе?

11:4  Ты сказаў: меркаваньне маё правільнае, і чысты я ў вачах Тваіх.

11:5  Але калі б Бог загаварыў і растуліў вусны Свае дзеля цябе

11:6  і адкрыў табе таямніцы мудрасьці, што табе ўдвая больш належала перацерпець! Дык вось ведай, што Бог дзеля цябе некаторыя з тваіх беззаконьняў аддаў забыцьцю.

11:7  Ці можаш ты дасьледаваньнем знайсьці Бога? Ці можаш цалкам спасьцігнуць Усеўладнага?

11:8  Ён вышэйшы за нябёсы, — што можаш зрабіць? глыбейшы за апраметную, — што можаш даведацца?

11:9  Даўжэйшая за зямлю мера Ягоная і шырэйшая за мора.

11:10  Калі Ён прыйдзе і замкне каго-небудзь у кайданы і паставіць на суд, дык хто адхіліць Яго?

11:11  Бо Ён ведае людзей манлівых і бачыць беззаконьне, і ці ж пакіне яго без увагі?

11:12  Але пусты чалавек мудруе, хоць чалавек нараджаецца падобна дзікаму асьляняці.

11:13  Калі ты ўправіш сэрца сваё і працягнеш да Яго рукі твае,

11:14  і калі ёсьць загана ў руцэ тваёй, а ты выдаліш яе і не дасі беззаконьню жыць у намётах тваіх,

11:15  дык падымеш незаплямлены твар твой і будзеш цвёрды і ня будзеш баяцца.

11:16  Тады забудзеш гора: як пра ваду, што працякла, будзеш успамінаць пра яго.

11:17  І ясней за полудзень пойдзе жыцьцё тваё; прасьветлішся, як раніца.

11:18  І будзеш спакойны, бо ёсьць надзея; ты аслонены і можаш спаць у бясьпецы.

11:19  Будзеш ляжаць, і ня будзе застрашніка, і многія будуць ласьціцца да цябе.

11:20  І вочы беззаконьнікаў растануць, і прыстанішча прападзе ў іх, і надзея іхняя шчэзьне.

Chapter 12

12:1  І адказваў Ёў і сказаў;

12:2  а ўжо ж такі, толькі вы людзі, і з вамі памрэ мудрасьць!

12:3  І ў мяне ёсьць сэрца, як у вас; ня ніжэйшы я за вас; і хто ня ведае таго самага.

12:4  Пасьмешышчам зрабіўся я свайму сябру, я, хто заклікаў Бога, і каму Ён адказваў, пасьмешышчам — чалавек праведны , беспахібны.

12:5  Так, на думку таго, хто сядзіць у спакоі, пагарды вартая паходня, падрыхтаваная таму, чые ногі спатыкаюцца.

12:6  Спакойныя намёты ў рабаўнікоў і бясьпечныя ў тых, што дражняць Бога, што быццам Бога носяць на руках сваіх.

12:7  А ўжо ж такі: спытайся ў быдла, і навучаць цябе, — у птушкі нябеснай, і абвесьціць табе;

12:8  альбо пагутары зь зямлёю, і наставіць цябе, і скажуць табе рыбы марскія.

12:9  Хто ва ўсім гэтым ня ўведае, што рука Госпада стварыла гэта.

12:10  У Ягонай руцэ душа ўсяго жывога і дух усякі чалавечай плоці.

12:11  Ці ж ня вуха разьбірае словы, і ці не язык распазнае смак ежы?

12:12  У старцах — мудрасьць, і ў даўгавечных — розум.

12:13  У Яго мудрасьць і сіла; Ягоныя рада і розум.

12:14  Што Ён разбурыць, тое не адбудзецца; каго Ён увязьніць, той ня вызваліцца.

12:15  Спыніць воды, і ўсё ўсохне; пусьціць іх, і пераўтвораць зямлю.

12:16  У Яго магутнасьць і мудрасьць, прад Ім той, хто заблытвае і ўводзіць у аблуду.

12:17  Ён прыводзіць дарадцаў да неабдуманасьці і судзьдзяў робіць дурнымі.

12:18  Ён вызваляе з повязяў цароў і поясам абвязвае сьцёгны ім;

12:19  князёў пазбаўляе годнасьці і кідае ніцма адважных;

12:20  адбірае мову ў красамоўных і старцаў пазбаўляе глузду;

12:21  пакрывае сорамам знакамітых і сілу ў магутаў паслабляе;

12:22  адчыняе глыбокае зь сярэдзіны цемры і выводзіць на сьвятло цень сьмяротны;

12:23  памнажае народы і вынішчае іх; расьсявае народы і зьбірае іх;

12:24  адбірае розум у стрэйшынаў народу зямлі і пакідае іх блукаць у пустыні, дзе няма дарогі;

12:25  вобмацкам ходзяць яны ў цемры без сьвятла і хістаюцца, як п’яныя.

Chapter 13

13:1  Вось, усё гэта бачыла вока маё, чула вуха маё і зьмеціла сабе.

13:2  Колькі ведаеце вы, ведаю і я: я ня ніжэйшы за вас.

13:3  Але я да Ўсяўладнага хацеў бы гаварыць і жадаў бы спаборнічаць з Богам.

13:4  А вы плетуны хлусні; усе вы бескарысныя лекары.

13:5  О, калі б толькі вы маўчалі! гэта было б залічана вам у мудрасьць.

13:6  Выслухайце ж разважаньні мае і ўдумайцеся ў пярэчаньне вуснаў маіх.

13:7  Ці трэба было вам дзеля Бога гаварыць няпраўду і дзеля Яго гаварыць ману?

13:8  Ці трэба было вам быць заўгоднымі Яму і за Бога так спрачацца?

13:9  Ці добра будзе, калі Ён выпрабуе вас? Ці ашукаеце Яго, як ашукваюць чалавека?

13:10  Строга пакарае Ён вас, хоць вы і патайна крывадушнічаеце.

13:11  Няўжо веліч Ягоная не палохае вас, і страх Ягоны не нападае на вас?

13:12  Напаміны вашыя падобныя на попел, апоры вашыя — апоры гліняныя.

13:13  Замоўкніце перад мною, і я буду гаварыць, што б ні напаткала мяне.

13:14  Навошта мне турзаць цела маё зубамі маімі і душу маю класьці ў руку маю?

13:15  Вось, Ён забівае мяне, але я буду спадзявацца; я хацеў бы толькі адстояць шляхі мае прад абліччам Ягоным!

13:16  І гэта ўжо ў апраўданьне мне, таму што крывадушнік ня пойдзе прад аблічча Ягонае!

13:17  Выслухайце ж уважліва слова маё і тлумачэньне маё вушамі вашымі.

13:18  Вось, я завёў судовую справу: ведаю, што праўда мая.

13:19  Хто здольны аспрэчыць мяне? Бо я неўзабаве замоўкну і выпушчу дух.

13:20  Дваяка толькі не рабі са мною, і тады я ня буду хавацца ад аблічча Твайго:

13:21  адвядзі ад мяне руку Тваю, і жах Твой хай не трасе мяне.

13:22  Тады кліч, і я буду адказваць, альбо буду гаварыць я, а Ты адказвай мне.

13:23  Колькі ў мяне заганаў і грахоў? пакажы мне беззаконьне маё і грэх мой.

13:24  Навошта хаваеш аблічча Тваё і лічыш мяне ворагам Тваім?

13:25  Ці не сарваную лісьцінку Ты расьціраеш і ці ня сухую саломіну перасьледуеш?

13:26  Бо Ты пішаш на мяне горкае і залічваеш мне грахі маладосьці маёй,

13:27  і ставіш у калодку ногі і прасочваеш усе сьцежкі мае, — гонішся па сьлядах ног маіх.

13:28  А ён, як цьвіль, распадаецца, як вопратка, сточаная мольлю.

Chapter 14

14:1  Чалавек, народжаны жанчынай, недаўгавечны і перапоўнены журботамі:

14:2  нібы кветка, ён выходзіць і ападае; уцякае, як цень, і ня спыняецца.

14:3  І якраз на яго ты падымаеш вочы Твае, і мяне вядзеш на суд з Табою?

14:4  Хто родзіцца чыстым ад нячыстага? Ніхто.

14:5  Калі дні яму вызначаны, і лік месяцаў ягоных у Цябе, калі Ты паклаў яму крэс, якога ён не пяройдзе,

14:6  дык ухіліся ад яго: няхай ён адпачне, пакуль не закончыць, як найміт, дня свайго.

14:7  У дрэва ёсьць надзея, што яно, калі і будзе сьсечана, зноў ажыве, і парасткі ад яго выходзіць не перастануць:

14:8  калі і састарэў у зямлі корань ягоны, і пень ягоны замёр у пыле,

14:9  але, як толькі пачула ваду, яно дае парасткі і пускае вецьце, як бы нанава пасаджанае.

14:10  А чалавек памірае і распадаецца; адышоў, і дзе ён?

14:11  Сыходзяць воды з возера, і рака выцякае і высыхае:

14:12  так чалавек ляжа і ня ўстане; да сканчэньня неба ён не прачнецца і не паўстане са сну свайго.

14:13  О, калі б Ты ў апраметнай схаваў мяне і хаваў мяне, пакуль пройдзе гнеў Твой, паклаў мне тэрмін і потым згадаў пра мяне!

14:14  Калі памрэ чалавек, дык ці будзе ён зноў жыць? Ва ўсе дні вызначанага мне часу я чакаў бы, пакуль прыйдзе мне зьмена.

14:15  Паклікаў бы Ты, і я даў бы Табе адказ, і Ты выказаў бы ўпадабаньне да твору рук Тваіх;

14:16  бо тады Ты пералічыў бы крокі мае і не сачыў бы за грэхам маім;

14:17  у зьвітку было б пазначана беззаконьне маё, і Ты закрыў бы віну маю.

14:18  Але гара, падаючы, разбураецца, і скала сыходзіць зь месца свайго;

14:19  вада сьцірае камяні; разліў яе змывае зямны пыл: так і надзею чалавека Ты зьнішчаеш.

14:20  Адціскаеш яго да канца, і ён сыходзіць; мяняеш яму твар і адсылаеш яго.

14:21  Ці ў гонары дзеці ягоныя — ён ня ведае, ці прыніжаныя — ён не заўважае;

14:22  але плоць ягоная на ім баліць, і душа ягоная ў ім пакутуе.

Chapter 15

15:1  І адказваў Эліфаз Тэманіцянін і сказаў:

15:2  ці будзе мудры адказваць веданьнем пустым і напаўняць чэрава сваё ветрам палючым,

15:3  апраўдвацца словамі бескарыснымі і моваю, якая ня мае ніякай сілы?

15:4  Але ты адклаў і страх і за міласьць лічыш словы да Бога.

15:5  Бязбожнасьць твая так наладзіла вусны твае, і ты выбраў мову падступных.

15:6  Цябе вінавацяць вусны твае, а ня я, і твой язык гаворыць супроць цябе.

15:7  Хіба ж ты першым чалавекам нарадзіўся і раней за пагоркі створаны?

15:8  Хіба ж раду Божую ты чуў і прыхінуў да сябе мудрасьць?

15:9  Што ведаеш ты, чаго б ня ведалі мы? што разумееш ты, чаго ня было б у нас?

15:10  І сівы і старац ёсьць сярод нас, які днямі перабольшае бацьку твайго.

15:11  Хіба маласьць табе суцяшэньні Божыя? І гэта невядома табе?

15:12  Да чаго парывае цябе сэрца тваё, і дзеля чаго так ганарыста глядзіш?

15:13  Чаго скіроўваеш супроць Бога дух твой і вуснамі тваімі прамаўляеш такія словы?

15:14  Што такое чалавек, каб быў ён чысты, і каб народжаны жанчынай быў праведны?

15:15  Вось, Ён і сьвятым Сваім не давярае, і нябёсы нячыстыя ў вачах у Яго:

15:16  тым болей нячысты і разбэшчаны чалавек, які п’е беззаконьне, як ваду.

15:17  Я буду гаварыць табе, слухай мяне; я раскажу табе, што бачыў,

15:18  што чулі мудрыя і ня ўтоілі чутага ад бацькоў сваіх,

15:19  якім адным аддадзена была зямля, і сярод якіх чужы не хадзіў.

15:20  Бязбожны мучыць сябе праз усе дні свае, і лік гадоў заслонены ад прыгнятальніка:

15:21  гук жахаў у вушах ягоных; сярод міру ідзе на яго згубнік,

15:22  Ён не спадзяецца выратавацца ад цемры: бачыць перад сабою меч.

15:23  Ён бадзяецца за кавалак хлеба ўсюды; ведае, што ўжо гатовы, у руках у яго дзень цемры.

15:24  Палохае яго нэндза і ўціск; адольвае яго, як цар, які падрыхтаваўся да бітвы,

15:25  за тое, што ён працягваў супроць Бога руку сваю і супрацівіўся Ўсеўладнаму,

15:26  памыкаўся супроць яго з ганарыстым каркам, пад тоўстымі шчытамі сваімі;

15:27  бо ён пакрыў аблічча сваё тлушчам сваім і абклаў салам сьцёгны свае.

15:28  І ён селіцца ў гарадах спустошаных, у дамах, у якіх ня жывуць, якія асуджаны на руйнаваньне.

15:29  Не задоўжыцца ён у багацьці і не ацалее маёмасьць ягоная, і не распаўсюдзіцца па зямлі набытак ягоны.

15:30  Не ўцячэ ад цемры; парасткі ягоныя ссушыць полымя і павевам вуснаў сваіх пацягне яго.

15:31  Хай не давярае марнасьці аблудны, бо марнасьць будзе і платай яму.

15:32  Ня ў свой дзень ён сканае, і гольле ягонае ня будзе зелянець.

15:33  Скіне ён, як вінаградная лаза, недасьпелую ягаду сваю і, як масьліна, атрасе цьвет свой.

15:34  Так апусьцее дом бязбожнага, і агонь зжарэ намёты ліхаемства.

15:35  Ён зачаў ліхое і нарадзіў няпраўду, і нутроба ягоная рыхтуе падман.

Chapter 16

16:1  І адказваў Ёў і сказаў:

16:2  Чуў я шмат такога; нікчэмныя суцешнікі ўсе вы!

16:3  Ці будзе канец ветраным словам? і што схіліла цябе так адказваць?

16:4  І я мог бы гэтак сама сказаць, як вы, калі б душа вашая была на месцы маёй; узбурваўся б на вас словамі і ківаў бы на вас галавою маёю;

16:5  мацаваў бы вас языком маім і рухам губоў суцяшаў бы.

16:6  Ці кажу я, не спатольваецца скруха мая; ці перастаю, што адыходзіць ад мяне?

16:7  Але сёньня Ён стаміў мяне. Ты разбурыў усю сям’ю маю,

16:8  Ты пакрыў мяне маршчынамі ў сьведчаньне супроць мяне; паўстае на мяне зморанасьць мая, у твар дакарае мяне.

16:9  Гнеў Ягоны турзае і варагуе супроць мяне, скрыгоча на мяне зубамі сваімі; непрыяцель мой вострыць на мяне вочы свае.

16:10  Разьзявілі на мяне пашчу сваю; лаючыся б’юць мяне па шчоках; усе змовіліся супроць мяне.

16:11  Аддаў мяне Бог беззаконьніку і ў рукі бязбожных кінуў мяне.

16:12  Я быў спакойны, але Ён патрэс мяне; узяў мяне за шыю і пабіў мяне і паставіў мяне конам Сабе.

16:13  Абступілі мяне стралкі Ягоныя; Ён расьсякае вантробы мае і ня літуе, выліў на зямлю жоўць маю,

16:14  прабівае ўва мне праломіну за праломінай, бяжыць на мяне, як воін.

16:15  Вярэту пашыў я на скуру маю і ў пыл паклаў галаву маю.

16:16  Твар мой пачырванеў ад плачу, і на павеках маіх цень сьмерці,

16:17  пры ўсім тым, што няма рабунку на руках маіх, і малітва мая чыстая.

16:18  Зямля! не закрый маёй крыві, і хай ня будзе месца енку майму.

16:19  І сёньня вось на нябёсах Сьведка мой, і Заступнік мой у вышынях!

16:20  Красамоўныя сябры мае! Да Бога сьлёзіцца вока маё.

16:21  О, калі б чалавек мог спаборнічаць з Богам, як сын чалавечы з блізкім сваім!

16:22  Бо гадам маім прыходзіць канец, і я адыходжу ў дарогу незваротную.

Chapter 17

17:1  Дыханьне маё аслабла; дні мае згасаюць; магілы перад мною.

17:2  Калі б не пакепнікі іхнія, дык і ў спрэчках іхніх вока маё заставалася б спакойнае.

17:3  Заступіся, паручыся Сам за мяне прад Сабою! інакш хто паручыцца за мяне?

17:4  Бо Ты зачыніў сэрца іхняе ад разуменьня, і таму не даеш перамагчы ім.

17:5  Хто асуджае сяброў сваіх на здабычу, у дзяцей таго вочы растануць.

17:6  Ён зрабіў мяне прыпавесьцю ў народе і пасьмешышчам у яго.

17:7  Замглілася ад гароты вока маё, і ўсе чэлесы мае, як цень.

17:8  Моцна зьдзівяцца з гэтага праведныя, і невінаваты абурыцца з крывадушніка.

17:9  Але праведны будзе моцна трымацца шляху свайго, і чысты рукамі будзе болей і болей мацавацца.

17:10  Выступайце, усе вы, і падыдзеце; не знайду я мудрага сярод вас.

17:11  Дні мае прайшлі; думы мае — здабытак сэрца майго — разьбітыя.

17:12  А яны ноч хочуць ператварыць у дзень, сьвятло наблізіць да твару цемры.

17:13  Калі б я і пачаў чакаць, дык апраметная дом мой; у цемры пасьцялю я пасьцель сваю;

17:14  магіле скажу: ты за бацьку мне, чарвяку: ты маці мая і сястра мая.

17:15  Дзе ж пасьля гэтага надзея мая? і чаканае мною хто пабачыць?

17:16  У апраметную сыдзе яна і будзе спачываць са мною ў пыле.

Chapter 18

18:1  І адказваў Вілдад Саўхэянін і сказаў:

18:2  калі ж пакладзяце вы канец такім гаворкам? абдумайце і пасьля будзем гаварыць.

18:3  Навошта лічыцца нам жывёламі і быць прыніжанымі ў вачах вашых?

18:4  О ты, хто разьдзірае душу тваю ў гневе тваім? Няўжо дзеля цябе апусьцець зямлі, і скале зрушыцца зь месца свайго?

18:5  Так, сьвятло ў беззаконнага патухне, і не застанецца іскры ад агню ягонага.

18:6  Зацьміцца сьвятло ў намёце ягоным, і сьвяцільня ягоная патухне над ім.

18:7  Скароцяцца крокі магутнасьці ягонай, і скіне яго ўласны намысел ягоны,

18:8  бо ён улезе ў сетку сваімі нагамі і па нератах хадзіць будзе.

18:9  Пятля зашмаргне нагу ягоную, і грабежнік зловіць яго.

18:10  Непрыкметна раскладзены на зямлі сілкі на яго і пасткі на дарозе.

18:11  З усіх бакоў будуць палохаць яго жахі і прымушаць яго кідацца туды і сюды.

18:12  Зьмізарнее ад голаду сіла яго, і пагібель гатовая збоку ў яго.

18:13  Зьесьць чэлесы цела ягонага, зьесьць чэлесы ягоныя першынец сьмерці.

18:14  Выгнана будзе з намёта ягонага надзея ягоная, і гэта апусьціць яго да цара жахаў.

18:15  Паселяцца ў намёце ягоным, бо ён ужо не ягоны; жытло ягонае будзе пасыпана серкаю.

18:16  Зьнізу падсохнуць карані ягоныя, і зьверху завянуць галіны ягоныя.

18:17  Памяць пра яго зьнікне зь зямлі, і імя ягонага ня будзе на плошчы.

18:18  Прагоняць яго зь сьвятла ў цемру і сатруць яго з улоньня зямлі.

18:19  Ні сына ягонага, ні ўнука ня будзе ў народзе ягоным, і нікога не застанецца ў сялібах ягоных.

18:20  Днём ягоным зжахнуцца нашчадкі, і сучаснікі будуць агорнуты трымценьнем.

18:21  Такія жытлішчы ў беззаконнага, і такое месца ў таго, хто ня ведае Бога.

Chapter 19

19:1  І адказваў Ёў і сказаў:

19:2  дакуль будзеце мучыць душу маю і рваць мяне прамовамі?

19:3  Вось, ужо разоў дзесяць вы сарамацілі мяне і не саромеецеся ўціскаць мяне.

19:4  Калі я і сапраўды зграшыў, дык грэх мой пры мне застаецца.

19:5  Калі ж вы хочаце ўзьвялічыцца над мною і ўпікнуць мяне ганьбаю маёю,

19:6  дык ведайце, што Бог скінуў мяне і абклаў мяне Сваёю сеткаю.

19:7  Вось, я крычу: крыўда! і ніхто ня слухае; енчу, і няма суду.

19:8  Ён заступіў мне дарогу, і не магу прайсьці, і сьцежкі мае зацемрыў.

19:9  Зьняў зь мяне славу маю і зьняў вянок з галавы маёй.

19:10  Зусім спустошыў мяне, і я адыходжу; і, як дрэва, Ён вырваў надзею маю.

19:11  Запалаў на мяне гневам Сваім і лічыць мяне сярод ворагаў Сваіх.

19:12  Палкі Ягоныя прыйшлі разам і скіравалі дарогу сваю да мяне і разьмясьціліся вакол намёта майго.

19:13  Братоў маіх Ён зьвёў ад мяне, і тыя, што ведалі мяне, цураюцца мяне.

19:14  Пакінулі мяне блізкія мае, і знаёмыя мае забылі мяне.

19:15  Прыхадні ў доме маім і служанкі мае чужым лічаць мяне; староньнім зрабіўся я ў вачах у іх.

19:16  Клічу слугу майго, і ён не адгукаецца; вуснамі маімі павінен я ўмольваць яго.

19:17  Дыханьне маё збрыдзела жонцы маёй, і я павінен умольваць яе дзеля дзяцей чэрава майго.

19:18  Нават малыя дзеці пагарджаюць мною; падымаюся, і яны зьдзекуюцца зь мяне.

19:19  Гідзяцца мною ўсе вернікі мае, і тыя, каго я любіў, абярнуліся супроць мяне.

19:20  Косткі мае прыліплі да скуры маёй і мяса майго, і я застаўся толькі са скураю каля зубоў маіх.

19:21  Умілажальцеся зь мяне вы, сябры мае, — бо рука Божая кранулася мяне.

19:22  Навошта і вы перасьледуеце мяне, як Бог, і плоцьцю маёю ня можаце насыціцца?

19:23  О, калі б запісаны былі словы мае! калі б накрэсьлены былі яны ў кнізе

19:24  разцом жалезным з волавам, — на вечныя часы на камені выразаны былі!

19:25  Але я ведаю, Заступнік мой жывы і стане пасьля мяне над зямлёю. І пасьля таго як мая скура будзе разбурана,

19:26  і з плоці маёй я ўбачу Бога.

19:27  Я ўбачу Яго сам; мае вочы, ня вочы іншага, убачаць Яго. Растае сэрца маё ў грудзях маіх!

19:28  Вам трэба было б сказаць: навошта мы перасьледуем яго? Быццам корань зла знойдзены ўва мне.

19:29  Збойцеся меча, бо меч ёсьць помсьнік няпраўды, і ведайце, што ёсьць суд.

Chapter 20

20:1  І адказваў Сатар Нааміцянін і сказаў:

20:2  развагі мае змушаюць мяне адказаць, і я сьпяшаюся выказаць іх.

20:3  Дакор ганебны мне выслухаў я, і дух разуменьня майго адкажа за мяне.

20:4  Хіба ня ведаеш ты, што спрадвеку, — з таго часу, як пастаўлены чалавек на зямлі,

20:5  весялосьць беззаконных кароткая ў часе, і радасьць крывадушнікаў імгненная?

20:6  Хоць бы вырасла да нябёсаў веліч ягоная, і галава ягоная дастала да воблакаў,

20:7  як памёт ягоны, навекі прапа-дае ён; тыя, што бачылі яго, скажуць, дзе ён?

20:8  Як сон, адляціць, і ня знойдуць яго; і, як начны відзеж, зьнікне.

20:9  Вока, якое бачыла яго, больш не пабачыць яго, і ўжо ня ўгледзіць яго месца ягонае.

20:10  Сыны яго будуць шукаць ласкі ў жабракоў, і рукі ягоныя вернуць украдзенае ім.

20:11  Косткі яго напоўнены грахамі маладосьці ягонай, і зь ім лягуць яны ў пыл.

20:12  Калі салодкае ў роце яго зло і ён тоіць яго пад языком сваім,

20:13  беражэ і ня кідае яго, а трымае яго ў вуснах,

20:14  дык гэтая ежа ягоная ў нутробе ягонай ператворыцца ў жоўць аспідаў усярэдзіне ў яго.

20:15  Маёмасьць, якую ён глытаў, выблюе: Бог вырве яго з чэрава ягонага.

20:16  Зьмяіны яд ён смокча; усьмерціць яго язык зьмяіны.

20:17  Ня бачыць яму ручаёў, рэк, якія плывуць мёдам і малаком!

20:18  Нажытае працай верне, не праглыне; у меру маёмасьці ягонай будзе і адплата ягоная, а ён не парадуецца.

20:19  Бо ён прыгнятаў, адсылаў бедных, захопліваў дамы, якіх не будаваў;

20:20  ня ведаў сытасьці ў чэраве сваім і ў прагнасьці сваёй не шкадаваў нічога.

20:21  Нішто не ўратавалася ад ненаеднасьці ягонай, затое ня вытрывае шчасьце ягонае.

20:22  У поўніцы багацьця будзе цесна яму; рука кожнага пакрыўджанага падымецца на яго.

20:23  Калі будзе чым напоўніць нутробу ягоную, Ён пашле на яго лютасьць гневу Свайго і здожджыць на яго хваробы ў плоці ягонай.

20:24  Як уцячэ ён ад зброі жалезнай, — пратне яго лук медны;

20:25  пачне вымаць стралу , — і яна выйдзе зь цела, выйдзе, зьзяючы праз жоўць ягоную; жахі сьмерці прыйдуць на яго!

20:26  Усё змрочнае схавана ўсярэдзіне ў яго; будзе пажыраць яго агонь, нікім не разьдзіманы; ліха напаткае і ўсё, што засталося ў намёце ягоным.

20:27  Неба адкрые беззаконьне ягонае, і зямля паўстане супроць яго.

20:28  Зьнікне сьцягнутае з дома ягонага; усё расплывецца ў дзень гневу Яго.

20:29  Вось доля чалавеку беззаконнаму ад Бога і спадчына, вызначаная яму Ўсеўладным! Калі будзе чым напоўніць нутробу ягоную,

Chapter 21

21:1  І адказваў Ёў і сказаў:

21:2  выслухайце ўважліва слова маё, і гэта будзе мне суцяшэньнем ад вас.

21:3  Патрывайце мяне, і я буду гаварыць; а пасля таго, як пагавару, насьміхайцеся.

21:4  Хіба да чалавека слова маё? як жа мне і не маладушнічаць?

21:5  Паглядзеце на мяне і жахнецеся, і пакладзеце палец на вусны.

21:6  Як толькі я згадаю, — уздрыгваю, і трымценьне абдымае цела маё.

21:7  Чаму беззаконныя жывуць, дасягаюць старасьці, ды і сілаю моцныя?

21:8  Дзеці іхнія зь імі перад абліччам ў іх, і ўнукі іхнія перад вачыма ў іх.

21:9  Дамы іхнія ўбясьпечаны ад страху, і няма жазла Божага на іх.

21:10  Бык іхні апладняе і ня выкідае, карова іхняя зачынае, і ня скідае.

21:11  Як статак, выпускаюць яны малечу сваю, і дзеці іхнія скачуць.

21:12  Усклікаюць пад тымпан і цытру і весяляцца пад жалейку;

21:13  бавяць дні свае ў шчасьці і імгненна сыходзяць у апраметную.

21:14  А тым часам яны кажуць Богу: адыдзі ад нас, ня хочам мы ведаць шляхоў Тваіх!

21:15  што нам Усеўладны, каб слугаваць Яму? і якая карысьць хінуцца да Яго?

21:16  Бачыш, шчасьце іхняе не ад іхніх рук. — Парада бязбожных, будзь далёкая ад мяне!

21:17  Ці часта тухне сьвяцільня ў беззаконных, і нападае на іх бяда, і Ён дае ім на долю пакуты ў гневе Сваім?

21:18  Яны павінны быць, як саломінка перад ветрам, і як мякіна, якую нясе віхура.

21:19  Скажаш : Бог ашчаджае дзецям ягоным няшчасьце ягонае. — Хай аддасьць ён яму самому, каб ён гэта ведаў.

21:20  Хай яго вочы ўбачаць няшчасьце ягонае, і хай ён сам п’е ад гневу Ўсеўладнага.

21:21  Бо які яму клопат да дому свайго пасля яго, калі лік месяцаў ягоных скончыцца?

21:22  Але ці Бога вучыць мудрасьці, калі Ён судзіць і вышніх?

21:23  Адзін памірае ў самай поўніцы сілы сваёй, цалкам спакойны і мірны;

21:24  нутроба ягоная поўная тлушчу, і косткі ягоныя напоены мозакам.

21:25  А другі памірае з душою засмучанаю, не зазнаўшы дабра.

21:26  І яны разам будуць ляжаць у пыле, і чэрві пакрыюць іх.

21:27  Ведаю я вашыя думкі і ўлоўкі, якія вы супраць мяне плецяце.

21:28  Вы скажаце: дзе дом князя, і дзе намёт, у якім жылі беззаконныя?

21:29  Хіба вы ня пыталіся ў вандроўнікаў і не знаёмыя зь іхнімі назіраньнямі,

21:30  што ў дзень пагібелі літаваны бывае злодзей, у дзень гневу адводзіцца ўбок?

21:31  Хто паставіць яму перад аблічча ягонае шлях ягоны, і хто аддасьць яму за тое, што ён учыняў?

21:32  Яго праводзяць да магілы і на яго магіле ставяць варту.

21:33  Салодкія яму камлыгі даліны, і за ім ідзе натоўп людзей, а тым, што ідуць перад ім, ліку няма.

21:34  Як жа вы хочаце суцяшаць мяне пустым? У вашых адказах застаецца толькі мана.

Chapter 22

22:1  І адказваў Таманіцянін і сказаў:

22:2  хіба можа чалавек рабіць карысьць Богу? Разумны робіць карысьць сабе самому.

22:3  Якая прыемнасьць Усеўладнаму з таго, што ты праведны? І ці будзе Яму выгода з таго, што ты трымаеш дарогі твае ў беззаганнасьці?

22:4  Няўжо Ён, баючыся цябе, уступіць з табою ў спаборніцтва, пойдзе судзіцца з табою?

22:5  Праўда, злосьць твая вялікая, і беззаконьням тваім няма краю.

22:6  Праўда, ты браў заклад у братоў тваіх ні за што і з паўголых здымаў вопратку.

22:7  Стомленаму смагаю не падаваў вады напіцца і галоднаму адмаўляўся даць хлеба;

22:8  а чалавеку дужаму ты даваў зямлю, і заможны сяліўся на ёй.

22:9  Удоваў ты адсылаў ні з чым і сіротаў пакідаў з пустымі рукамі.

22:10  За тое вакол цябе петлі, і скалануў цябе нечаканы жах,

22:11  альбо цемра, у якой ты нічога ня бачыш, і мноства водаў пакрыла цябе.

22:12  Ці ня вышэй за нябёсы Бог? паглядзі ўгору на зоркі, як яны высока!

22:13  І ты кажаш: што ведае Бог? ці можа Ён судзіць праз цемру?

22:14  Хмары — заслона Ягоная, так што Ён ня бачыць, а ходзіць толькі па нябесным коле.

22:15  Няўжо ты трымаешся шляху старажытных, па якім ішлі людзі беззаконныя,

22:16  якія раней часу былі зьнішчаны, калі вада разлілася пад аснову іхнюю?

22:17  Яны казалі: адыдзі ад нас! І што зрабіў ім Усеўладны?

22:18  А Ён напаўняў дамы іхнія дабром. Але рада бязбожных будзь далёка ад мяне!

22:19  Бачылі праведнікі і радаваліся, і беззаганны сьмяяўся зь яго:

22:20  вораг наш зьнішчаны, а што засталося пасля іх, тое пажэр агонь.

22:21  Зблізіся ж зь Ім — і будзеш спакойны: праз гэта прыйдзе да цябе дабро.

22:22  Прымі з вуснаў Ягоных закон і пакладзі слова Ягонае ў сэрца тваё.

22:23  Калі ты зьвернешся да Ўсеўладнага, дык зноў уладзішся, адвядзеш беззаконьне ад намёта твайго

22:24  і будзеш кідаць у пыл бліскучы метал, і ў каменьне патокаў — золата Афірскае.

22:25  І будзе Ўсеўладны тваім золатам і бліскучым срэбрам у цябе,

22:26  бо тады будзеш радавацца ва Ўсеўладным і падымеш да Бога аблічча тваё.

22:27  Памолішся Яму, і Ён пачуе цябе, і ты выканаеш абяцаньні твае.

22:28  Замысліш намер, і ён зьдзейсьніцца ў цябе, над дарогамі тваімі будзе зьзяць сьвятло.

22:29  Калі хто зьнішчаны будзе, ты скажаш: узвышэньне! і Ён уратуе таго, хто панік абліччам,

22:30  выбавіць і небязьвіннага, і ён выратуецца чысьцінёю рук тваіх.

Chapter 23

23:1  І адказваў Ёў і сказаў:

23:2  яшчэ і цяпер горкае слова маё: пакуты мае цяжэйшыя за стогны мае.

23:3  О, калі б я ведаў, дзе знайсьці Яго, і мог падысьці да трона Ягонага!

23:4  Я выклаў бы прад Ім усё маё і вусны мае напоўніў бы апраўданьнямі;

23:5  уведаў бы словы, якімі Ён адкажа мне, і зразумеў бы, што Ён скажа мне.

23:6  Няўжо Ён у поўнай магутнасьці пачаў бы спаборнічаць са мною? О, не! Няхай бы толькі даў увагі мне.

23:7  Тады праведнік мог бы спаборнічаць зь Ім, — і я назаўсёды атрымаў бы свабоду ад Судзьдзі майго.

23:8  Але вось, я іду наперад — і няма Яго, назад — і не знаходжу Яго;

23:9  ці робіць Ён што зь левага боку, я ня бачу; ці хаваецца з правага, не разгледжу.

23:10  Але Ён ведае шлях мой; няхай выпрабуе мяне, — выйду, як золата.

23:11  Нага мая цвёрда трымаецца сьцежкі Ягонай; шляхі Ягоныя я захоўваў і ня ўхіляўся зь іх.

23:12  Ад наказаў вуснаў Ягоных не адступаўся; словы вуснаў Ягоных захоўваў болей, чым мае правілы.

23:13  Але Ён цвёрды; і хто ўхіліць Яго? Ён робіць, чаго хоча душа Ягоная.

23:14  Так, Ён выканаў тое, што належала мне, і падобнага на гэта многа ў Яго.

23:15  Таму я дрыжу прад абліччам Ягоным; разважаю — і баюся Яго.

23:16  Бог расслабіў сэрца маё, і Ўсеўладны напалохаў мяне.

23:17  Чаму я ня зьнішчаны раней за гэтую цемру, і Ён не схаваў мораку ад твару майго!

Chapter 24

24:1  Чаму не схаваныя ад Усемагутнага часіны, і тыя, што ведаюць Яго, ня бачаць дзён Ягоных?

24:2  Межы перасоўваюць, гоняць статкі і пасьвяць у сябе ;

24:3  у сіротаў зводзяць асла, ва ўдавы бяруць пад заклад вала;

24:4  бедных спіхваюць з дарогі, усе прыніжаныя зямлі вымушаны хавацца.

24:5  Вось яны, як дзікія аслы ў пустыні, выходзяць на дзею сваю, устаючы рана на здабычу; стэп дае хлеб ім і дзецям іхнім;

24:6  жнуць яны на полі не сваім і зьбіраюць вінагарад у бязбожніка;

24:7  голыя начуюць без покрыва і бяз вопраткі на сьцюжы;

24:8  мокнуць ад горных дажджоў і, ня маючы сховішча, ціснуцца да скалы;

24:9  адрываюць ад саскоў сірату і з убогага бяруць заклад;

24:10  прымушаюць хадзіць голымі, без адзеньня, і галодных кормяць каласамі;

24:11  паміж сьценамі чавяць алей аліўкавы, топчуць у чавілах і прагнуць.

24:12  У горадзе людзі стогнуць, і душа забіваных енчыць, і Бог не забараняе гэтага.

24:13  Ёсьць сярод іх ворагі сьвятла, ня ведаюць ягоных шляхоў і ня ходзяць па сьцежках ягоных.

24:14  На золку ўстае забойца, забівае беднага і ўбогага, а ўначы бывае злодзеем.

24:15  І вока пералюбніка чакае сутоньня, кажучы: нічыё вока ня ўбачыць мяне, — і захінае твар.

24:16  У цемры падкопваюцца пад дамы, якія ўдзень яны прыкмецілі сабе; ня ведаюць сьвятла.

24:17  Бо ім раніца — сьмяротны цень, бо яны знаёмыя з жахамі сьмяротнага ценю.

24:18  Лёгкі такі на паверхні вады, праклятая доля ягоная на зямлі, і не глядзіць ён на дарогу садоў вінаградных.

24:19  Засуш і сьпёка паглынаюць сьнегавую ваду: так апраметная — грэшнікаў.

24:20  Няхай забудзе яго нутроба матчыная ; няхай ласуецца ім чарвяк; няхай не захаваецца пра яго памяць; як дрэва, няхай зломіцца беззаконьнік,

24:21  які прыгнятае бязьдзетную, якая не раджала, і ўдаве ня робіць дабра.

24:22  Ён і дужых зводзіць сілаю сваёю; ён устае, і ніхто ня пэўны за жыцьцё сваё.

24:23  А Ён дае яму ўсё для бясьпекі, і ён на тое абапіраецца, і вочы Ягоныя бачаць шляхі іхнія.

24:24  Падняліся высока, — і вось, няма іх; падаюць, і паміраюць, як і ўсе, і, як вярхі каласкоў, зразаюцца.

24:25  Калі гэта ня так, — хто выкрые мяне за ману і ў нівеч аберне словы мае?

Chapter 25

25:1  І адказваў Вілдад Саўхэянін і сказаў:

25:2  улада і страх у Яго; Ён творыць сьвет на вышынях Сваіх!

25:3  Ці ёсьць лік войску Ягонаму? і над кім ня ўзыходзіць сьвятло Ягонае?

25:4  І як апраўдаецца чалавек прад Богам, і як быць чыстым народжанаму жанчынай?

25:5  Вось нават месяц, і той нясьветлы, і зоркі нячыстыя прад вачыма Ягонымі.

25:6  Тым меней чалавек, які ёсьць чарвяк, і сын чалавечы, які ёсьць моль.

Chapter 26

26:1  І адказваў Ёў і сказаў:

26:2  як ты дапамог бясьсіламу, падтрымаў мышцу нямоглага!

26:3  Як раду ты даў ня мудраму і як ва ўсёй поўніцы растлумачыў!

26:4  Каму ты казаў гэтыя словы, і чый дух выходзіў зь цябе?

26:5  Рэфаімы трымцяць пад водамі, і тыя, што жывуць у іх.

26:6  Апраметная аголена прад Ім, і няма покрыва Авадону.

26:7  Ён расхінуў поўнач над пустатою, павесіў зямлю ні на чым.

26:8  Ён заключае воды ў аблоках Сваіх, і воблака не расьсядаецца пад імі.

26:9  Ён паставіў трон Свой, расхінуў над ім воблака Сваё.

26:10  Рысу правёў над паверхняю вады, да межаў сьвятла зь цемраю.

26:11  Слупы нябёсаў дрыжаць і жахаюцца ад грозьбы Ягонай.

26:12  Сілаю Сваёю хвалюе мора і розумам Сваім змагае ягоную дзёрзкасьць.

26:13  Ад духу Ягонага — цудоўнасьць неба; рука Ягоная ўтварыла борздага скарпіёна.

26:14  Вось, гэта частка шляхоў Ягоных; і як мала мы чулі пра Яго! А гром магутнасьці Ягонай хто можа зразумець?

Chapter 27

27:1  І гаварыў далей Ёў сваё ўзьнёслае слова і сказаў:

27:2  жывы Бог, Які пазбавіў мяне суду, і Ўсемагутны, Які засмуціў душу маю,

27:3  што, пакуль яшчэ дыханьне маё ўва мне і дух Божы ў ноздрах маіх,

27:4  ня скажуць вусны мае няпраўды, і язык мой ня вымавіць ілжы!

27:5  Я далёкі ад таго, каб прызнаць вас справядлівымі; пакуль не памру, не саступлю беззаганнасьці маёй.

27:6  Моцна трымаў я праўду маю і ня ўпушчу яе; не папракне мяне сэрца маё праз усе дні мае.

27:7  Вораг мой будзе, як бязбожнік, і паўсталы супроць мяне, як беззаконьнік.

27:8  Бо якая надзея крывадушніку, калі возьме, калі вырве Бог душу ягоную?

27:9  Ці пачуе Бог лямант ягоны, калі прыйдзе на яго бяда?

27:10  Ці будзе ён суцяшацца Ўсемагутным і заклікаць Бога ў любы час?

27:11  Абвяшчу вам, што ў руцэ Божай; што ва Ўсемагутнага, ня ўтою.

27:12  Вось, усе вы і самыя бачылі; і навошта вы столькі пустасловіце?

27:13  Вось доля чалавеку беззаконнаму ад Бога, і спадчына, якую атрымліваюць ад Усеўладнага прыгнятальнікі.

27:14  Калі памнажаюцца сыны ягоныя, дык пад меч; і нашчадкі яго не насыцяцца хлебам.

27:15  Тых, што засталіся пасля яго, сьмерць зьвядзе ў магілу, і ўдовы іхнія ня будуць плакаць.

27:16  Калі ён набярэ кучы срэбра, як пылу, і нарыхтуе вопраткі, як гразі,

27:17  дык ён нарыхтуе, а апранацца будзе праведнік, і срэбра атрымае сабе ў долю беспахібнік.

27:18  Ён будуе, як моль, дом свой і, як вартаўнік, робіць сабе будан;

27:19  кладзецца спаць багатым і такім не ўстае; расплюшчвае вочы свае, і ён ужо ня той.

27:20  Як воды, спасьцігнуць яго жахі; уначы падхопіць яго бура.

27:21  Падыме яго ўсходні вецер і панясе, і ён порстка пабяжыць ад яго.

27:22  Памкнецца на яго і не пашкадуе, як бы ён ні высільваўся, каб уцячы ад рукі ягонай.

27:23  Пляснуць па ім рукамі і пасьвішчуць над ім зь месца ягонага!

Chapter 28

28:1  Так! У срэбра ёсьць вытокавая жыліна, і ў золата месца, дзе яго плавяць.

28:2  Жалеза здабываецца зь зямлі; з каменьня выплаўляецца медзь.

28:3  Чалавек кладзе мяжу цемры і старанна шукае камень у змроку і цяні сьмяротным.

28:4  Выкопваюць рудню ў мясьцінах, забытых нагою, спускаюцца ўглыбіню, вісяць і зыбаюцца ўдалечыні ад людзей.

28:5  Зямля, на якой вырастае хлеб, усярэдзіне перакапана як бы агнём.

28:6  Камяні яе — месца сапфіра, і ў ёй пясчынкі золата.

28:7  Сьцежкі туды ня ведае драпежная птушка, і ня бачыла яе вока каршуна;

28:8  не тапталі яе львы, і не хадзіў па ёй шакал.

28:9  На граніт кладзе ён руку сваю, з коранем перакульвае горы;

28:10  у камянях прасякае каналы, і ўсё каштоўнае бачыць вока ягонае;

28:11  спыняе цячэньне патокаў і схаванае выносіць на сьвятло.

28:12  Але дзе мудрасьць жыве? і дзе месца розуму?

28:13  Ня ведае чалавек цаны яе, і яна ня жыве на зямлі жывых.

28:14  Бездань кажа: не ўва мне яна; і мора кажа: не ў мяне.

28:15  Не даецца яна за золата, і не набываецца яна за вагу срэбра.

28:16  Не ацэньваецца яна золатам Афірскім, ні каштоўным аніксам, ні сапфірам;

28:17  не раўняецца зь ёю золата і крышталь, і ня выменяеш яе на посуд з чыстага золата.

28:18  А пра каралы і жэмчуг і згадваць няма чаго, і набыцьцё мудрасьці вышэй за рубіны.

28:19  Не раўняецца зь ёю тапаз Эфіопскі; чыстым золатам не ацэньваецца яна.

28:20  Адкуль жа выходзіць мудрасьць? і дзе месца розуму?

28:21  Схавана яна ад вачэй усяго жывога і ад птушак нябесных утоена.

28:22  Авадон і сьмерць кажуць: вушамі нашымі чулі мы чутку пра яе.

28:23  Бог ведае шлях яе, і Ён ведае месца яе.

28:24  Бо бачыць да краёў зямлі і бачыць пад усім небам.

28:25  Калі Ён ветру даваў вагу і разьмяшчаў ваду па меры,

28:26  калі назначаў статут дажджу і шлях маланцы громаноснай,

28:27  тады Ён бачыў яе і паказаў яе, падрыхтаваў яе і яшчэ выпрабаваў яе

28:28  і сказаў чалавеку: вось страх Гасподні ёсьць сапраўдная мудрасьць, і аддаленьне ад ліха — розум.

Chapter 29

29:1  І гаварыў далей Ёў слова сваё і сказаў:

29:2  о, калі б я быў, як у ранейшыя месяцы, як у тыя дні, калі Бог асланяў мяне,

29:3  калі сьвяцільня Ягоная сьвяціла над галавою маёю, і я пры сьвятле Ягоным хадзіў у цемры;

29:4  як быў я ў дні маладосьці маёй, калі ласка Божая была над намётам маім,

29:5  калі яшчэ Ўсеўладны быў са мною, і дзеці мае вакол мяне,

29:6  калі шляхі мае абмываліся малаком і скала крынічыла мне ручаі алею!

29:7  Калі я выходзіў да брамы горада і на плошчы ставіў седзішча сваё,

29:8  хлопцы, убачыўшы мяне, хаваліся, а старыя ўставалі і стаялі;

29:9  князі ўстрымліваліся ад прамовы і пальцы клалі на вусны свае;

29:10  голас знакамітых змаўкаў, і язык у іх прыліпаў да паднябеньня іхняга.

29:11  Вуха, якое чула мяне, улешчвала мяне; вока, якое бачыла, хваліла мяне,

29:12  бо я ратаваў пакутніка, які енчыў, і сірату бездапаможнага.

29:13  Дабраславеньне таго, хто гінуў, прыходзіла на мяне, і сэрцу ўдавы прыносіў я радасьць.

29:14  Я апрануўся ў праўду, і суд мой апранаў мяне як мантыя і турбан.

29:15  Я быў вачыма сьляпому і нагамі кульгаваму;

29:16  бацькам быў я ўбогім і цяжбіну, якое я ня ведаў, разьбіраў уважліва.

29:17  Крышыў я беззаконнаму сківіцы і з зубоў ягоных вырываў крадзенае.

29:18  І казаў я: у гнязьдзе маім сканаю, і дзён маіх будзе многа, як пяску;

29:19  корань мой адкрыты вадзе, і раса начуе на вецьці маім;

29:20  слава мая ня старыцца, лук мой моцны ў руцэ маёй.

29:21  Уважалі мне і чакалі, і маўчалі пры радзе маёй.

29:22  Пасьля слоў маіх ужо не разважалі; мова мая капала на іх.

29:23  Чакалі мяне, як дажджу, і, як дажджу позьняму, разьзяўлялі вусны свае.

29:24  Бывала, усьміхнуся ім, — яны ня вераць; і сьвятла твару майго яны не азмрочвалі.

29:25  Я назначаў шляхі ім і сядзеў на чале і жыў як цар у коле вояў, як суцешнік заплаканых.

Chapter 30

30:1  А сёньня сьмяюцца зь мяне і малодшыя за мяне гадамі, тыя, чыіх бацькоў я не згадзіўся б пасадзіць разам з сабакамі статкаў маіх.

30:2  І сіла рук іхніх навошта мне? Над імі ўжо прайшоў час.

30:3  Беднасьцю і голадам змораныя, яны ўцякаюць у стэп бязводны, змрочны і апусьцелы;

30:4  скубуць зеляніну каля кустоў, і ягады ядлоўцавыя — хлеб іхні.

30:5  З суполкі выганяюць іх, крычаць на іх, як на злодзеяў,

30:6  каб жылі яны ў калдобінах патокаў, у цясьнінах зямлі і скалаў.

30:7  Равуць паміж кустамі, ціснуцца пад цернем.

30:8  Людзі адкінутыя, людзі бязь імя, адкіды зямлі!

30:9  Я і зрабіўся цяпер іхняй песьняю і ежаю іхняй гутаркі.

30:10  Яны грэбуюць мною, аддаляюцца ад мяне і не перастаюць пляваць перад абліччам маім.

30:11  Як што Ён разьвязаў повад мой і пабіў мяне, дык яны скінулі зь сябе кілзы перад абліччам маім.

30:12  З правага боку ўстае гэты вылюдак, зьбівае мяне з ног, кіруе свае пагібельныя шляхі да мяне.

30:13  А маю сьцежку сапсавалі: усё пасьпелі зрабіць дзеля маёй пагібелі, ня маючы памочніка.

30:14  Яны прыйшлі да мяне, як праз шырокую праломіну; з шумам кінуліся на мяне.

30:15  Жахі памкнуліся на мяне; як вецер, разьвеялася веліч мая, і шчасьце маё адляцела, як воблака.

30:16  І сёньня выліваецца душа мая; дні смутку агарнулі мяне.

30:17  Уначы ныюць ува мне косьці мае; дні смутку агарнулі мяне.

30:18  Вельмі цяжка здымаецца зь мяне вопратка мая; краі хітона ціснуць мяне.

30:19  Ён кінуў мяне ў бруд, і я зрабіўся, як пыл і попел.

30:20  Я заклікаю Цябе, і Ты ня слухаеш мяне, — стаю, а Ты толькі глядзіш на мяне.

30:21  Ты зрабіўся жорсткім да мяне, моцнаю рукою варагуеш супроць мяне.

30:22  Ты падняў мяне і прымусіў мяне насіцца па ветры і ламаеш мяне.

30:23  Так, я ведаю, што Ты прывядзеш мяне да сьмерці і ў дом збору ўсіх, што жывуць.

30:24  Правільна, Ён не працягне рукі Сваёй над домам касьцей: ці будуць яны крычаць пры сваім разбурэньні?

30:25  Ці ня плакаў я па тым, хто быў у горы; ці ня журылася душа мая па бедных?

30:26  Калі я чакаў дабра, прыйшло зло; калі я чакаў сьвятла, прыйшла цемра.

30:27  Мае вантробы кіпяць і не перастаюць; сустрэлі мяне дні смутку.

30:28  Я хаджу пачарнелы, але не ад сонца; устаю на сходзе і крычу.

30:29  Я зрабіўся братам шакалам і сябрам страўсам.

30:30  Мая скура пачарнела на мне, і косьці мае абгарэлі ад сьпёкі.

30:31  І цытра мая зрабілася панылаю, а жалейка мая — голасам сьлёзным.

Chapter 31

31:1  Запавет паклаў я з вачамі маімі, каб ня думаць пра дзяўчыну.

31:2  Якая ж доля мне ад Бога згары? І якая спадчына ад Усемагутнага зь нябёсаў?

31:3  Ці не для бязбожніка пагібель, і напасьце ці ж не для таго, хто ўчыняе ліха?

31:4  Ці ж ня бачыў Ён шляхоў маіх і ці ня лічыў усіх маіх крокаў?

31:5  Калі я хадзіў у марнасьці, і калі нага мая сьпяшалася на хітрыкі,

31:6  няхай узважаць мяне на вагах праўды, і Бог даведаецца пра маю беззаганнасьць.

31:7  Калі ступакі мае ўхіляліся ад дарогі і сэрца маё ішло следам за вачамі маімі, і калі што-небудзь нячыстае прыстала да рук маіх,

31:8  дык няхай я сею, а іншы есьць, і хай парасткі мае выкараненыя будуць.

31:9  Калі сэрца маё спакушалася жанчынаю і я ставіў пасткі каля дзьвярэй майго блізкага,

31:10  хай мая жонка меле на іншага, і хай іншыя зьдзекуюцца зь яго,

31:11  бо гэта — злачынства, гэта — беззаконьне, якое падпадае суду;

31:12  гэта — агонь, які зьядае да зьнішчэньня, які зьнішчыў бы ўсё дабро маё.

31:13  Калі я меў у занядбаньні правы слугі і служанкі маёй, калі яны спрачаліся са мною,

31:14  дык што я пачаў бы рабіць, калі б Бог паўстаў? І калі б Ён паглядзеў на мяне, што мог бы я адказваць Яму?

31:15  Ці ня Ён, Які стварыў мяне ў чэраве, стварыў і яго і гэтак сама нас у нутробе?

31:16  Ці ж бы адмаўляў я ў просьбе тым, што мелі патрэбу, ці ж таміў бы вочы ўдавы?

31:17  Ці ж адзін я зьядаў кавалак мой, і ці ж ня еў ад яго і сірата?

31:18  Бо змалку ён рос са мною, як з бацькам, і ад чэрава маці маёй я кіраваў удаву .

31:19  Калі я бачыў каго, хто гінуў бяз вопраткі, і беднага бяз покрыва,

31:20  ці ж не дабраслаўлялі мяне сьцёгны ягоныя, і ці ня быў ён сагрэты воўнаю авечак маіх?

31:21  Калі я падымаў руку маю на сірату, калі бачыў дапамогу сабе каля брамы,

31:22  дык няхай плячук мой адпадзе ад спіны, і рука мая хай адломіцца ад локця,

31:23  бо страшная мне кара ад Бога: перад веліччу Яго ня ўстояў бы я.

31:24  Ці закладваў я ў золаце апору маю і ці казаў скарбу: ты — надзея мая?

31:25  Ці радаваўся я, што багацьце маё было вялікае, і што рука мая набыла многа?

31:26  Гледзячы на сонца, як яно зьзяе, і на месяц, як ён велічна крочыць,

31:27  ці паквапіўся я ў таямніцы сэрца майго, і ці цалавалі вусны мае руку маю?

31:28  Гэта таксама было б злачынства, якое падлягае суду, бо я адрокся б тады ад Бога Усявышняга.

31:29  Ці радаваўся я пагібелі ворага майго і ці трыумфаваў, калі няшчасьце напаткала яго?

31:30  Не дазваляў я вуснам маім грашыць праклёнам душы ягонай.

31:31  Ці ж не казалі людзі намёта майго: о, калі б мы ад мяса ягонага не насыціліся?

31:32  Дарожнік не начаваў на вуліцы; дзьверы мае праходжаму я адчыняў.

31:33  Калі б я ўтойваў правіны мае, як чалавек, утойваючы ў грудзях маіх заганы мае,

31:34  дык я баяўся б вялікай грамады, і пагарда аднапляменцаў палохала б мяне, і я маўчаў бы і ня выходзіў бы за дзьверы.

31:35  О, калі б хто выслухаў мяне! Вось маё жаданьне, каб Усеўладны адказваў мне, і каб абаронца мой склаў запіс.

31:36  Я насіў бы яго на плячах маіх і ўскладваў бы яго, як вянок;

31:37  абвясьціў бы яму колькасьць крокаў маіх, зблізіўся б зь ім, як з князем.

31:38  Калі б лямантавала на мяне зямля мая і скардзіліся на мяне барозны яе,

31:39  калі я еў плады яе без платы і абцяжваў жыцьцё земляробаў,

31:40  дык хай замест пшаніцы вырастуць ваўчкі і замест ячменю куколь. Слова Ёва скончылася.

Chapter 32

32:1  Калі тыя трое мужоў перасталі адказваць Ёву, бо ён быў слушны ў вачах сваіх,

32:2  тады загарэўся гнеў Эліуя, сына Варахіілавага, Вузіцяніна з племя Рамавага: загарэўся гнеў ягоны на Ёва за тое, што ён апраўдваў сябе больш, чым Бога,

32:3  а на трох сяброў ягоных загарэўся гнеў ягоны за тое, што яны не знайшлі што адказаць, а тым часам вінавацілі Ёва.

32:4  Эліуй чакаў, пакуль Ёў гаварыў, бо яны гадамі былі старэйшыя за яго.

32:5  Калі ж Эліуй убачыў, што няма адказу ў вуснах тых трох мужоў, тады загарэўся гнеў ягоны.

32:6  І адказваў Эліуй, сын Варахіілаў, Вузіцянін, і сказаў: я малады гадамі, а вы — старцы; таму я нясьмеліўся і баяўся казаць вам, што думаю.

32:7  Я гаварыў сам сабе: няхай гавораць дні, і мнагалецьце навучае мудрасьці.

32:8  Але дух у чалавеку і дыханьне Ўсеўладнага дае яму разуменьне.

32:9  Не шматгадовыя толькі мудрыя, і не старыя разумеюць праўду.

32:10  Таму я кажу: выслухайце мяне, абвяшчу вам сваю думку і я.

32:11  Вось, я чакаў слоў вашых, услухоўваўся ў меркаваньні вашыя, пакуль вы прыдумлялі, што сказаць.

32:12  Я пільна глядзеў на вас, ніхто з вас не выкрывае Ёва і не адказвае на словы яго.

32:13  скажэце: мы знайшлі мудрасьць: Бог абвергне яго, а не чалавек.

32:14  Калі б ён зьвяртаў словы да мяне, дык я ня вашымі словамі адказваў бы яму.

32:15  Спалохаліся, не адказваюць болей: перасталі гаварыць.

32:16  І як я чакаў, а яны ня кажуць, спыніліся і не адказваюць болей,

32:17  дык і я адкажу ад сябе, абвяшчу сваю думку і я.

32:18  Бо я поўны словамі, і дух ува мне цісьне мяне.

32:19  Вось, нутрына мая, як віно неадчыненае: яна гатовая прарвацца, нібы новыя мяхі.

32:20  Пагавару, і палегчае мне; адкрыю вусны мае і адкажу.

32:21  На твар чалавека глядзець ня буду і ніякаму чалавеку лісьлівіць ня буду,

32:22  бо я ня ўмею ліслівіць: цяпер забі мяне, Творца мой.

Chapter 33

33:1  Дык вось, слухай, Ёў, словы мае і ўважай усім словам маім.

33:2  Вось, я адкрываю вусны мае, язык мой гаворыць у гартані маёй.

33:3  Словы мае ад шчырасьці майго сэрца, і вусны мае вымавяць веданьне чыстае.

33:4  Дух Божы стварыў мяне, і дыханьне Ўсеўладнага дало мне жыцьцё.

33:5  Калі можаш, адказвай мне і стань перад мною.

33:6  Вось я, па жаданьні тваім, замест Бога. Я створаны таксама з гразі;

33:7  таму страх перад мною ня можа зьбянтэжыць мяне, і рука мая ня будзе цяжкая табе.

33:8  Ты гаварыў у вушы мае, і я чуў гук слоў:

33:9  "чысты я, без пахібы, нявінны я і няма ўва мне няпраўды;

33:10  а Ён знайшоў абвінавачаньне супроць мяне і лічыць мяне Сваім супраціўцам;

33:11  закаваў ногі мае ў калодкі, сочыць за ўсімі шляхамі маімі".

33:12  Вось у гэтым няпраўда твая, адказваю табе, таму што Бог вышэйшы за чалавека.

33:13  Навошта табе спаборнічаць зь Ім? Ён не адказвае ні за якія дзеі Свае.

33:14  Бог гаворыць адзін раз, і калі таго не заўважаць, другі раз:

33:15  у сьне, у начных відзежах, калі сон находзіць на людзей, у час дрымоты на ложку.

33:16  Тады ён адкрывае ў чалавека вуха і ўкладвае Сваё настаўленьне,

33:17  каб адвесьці чалавека ад якой-небудзь задумы і адвесьці ад яго пыху,

33:18  каб адвесьці душу ягоную ад прорвы і жыцьцё ягонае ад паразы мечам.

33:19  Альбо ён наводзіцца на розум хваробаю на ложку сваім і моцным болем ва ўсіх касьцях сваіх,

33:20  і жыцьцё ягонае адварочваецца ад хлеба і душа ягоная ад смачнай яму ежы.

33:21  Плоць на ім прападае, так што яе ня відаць, і паказваюцца косьці ягоныя, якіх ня было відаць.

33:22  І душа ягоная набліжаецца да магілы і жыцьцё ягонае — да сьмерці.

33:23  Калі ёсьць у яго анёл-настаўнік адзін з тысячы, каб паказаць чалавеку простую дарогу ягоную,

33:24  Бог умілажаліцца зь яго і скажа: вызвалі яго ад магілы; Я знайшоў умілажаленьне.

33:25  Тады цела ягонае зробіцца сьвяжэйшае, чым у маладосьці; ён вернецца ў дні маладосьці сваёй.

33:26  Будзе маліцца Богу, і Ён — літасьцівы да яго; з радасьцю глядзіць на твар ягоны і вяртае чалавеку праведнасьць ягоную.

33:27  Ён будзе глядзець на людзей і казаць: "грашыў я і перакручваў праўду, і не адплачана мне;

33:28  Ён вызваліў душу маю ад магілы, і жыцьцё маё бачыць сьвятло".

33:29  Вось, усё гэта робіць Бог два-тры разы з чалавекам,

33:30  каб адвесьці душу ягоную ад магілы і прасьвятліць яго сьвятлом жывых.

33:31  Уважай, Ёве, слухай мяне, маўчы, і я буду гаварыць.

33:32  Калі маеш сказаць што, адказвай; кажы, бо я хацеў бы твайго апраўданьня;

33:33  а калі не, дык слухай мяне, і я навучу цябе мудрасьці.

Chapter 34

34:1  І гаварыў далей Эліуй і сказаў:

34:2  выслухайце, мудрыя, слова маё, і прыхілеце да мяне вуха, разважлівыя!

34:3  Бо вуха разьбірае словы, як гартань адрозьнівае смак у ежы.

34:4  Пастановім паміж сабою развагу і распазнаем, што добра.

34:5  Вось, Ёў сказаў: "праўда мая, але Бог пазбавіў мяне суду.

34:6  Ці павінен я маніць на праўду маю? Мая рана нявылечная бязь віны".

34:7  Ці ёсьць такі чалавек, як Ёў, які п’е глум, як ваду,

34:8  уступае ў супольнасьць з тымі, якія чыняць беззаконьне, і ходзіць зь людзьмі бязбожнымі?

34:9  Бо ён сказаў: няма карысьці чалавеку ў добрым дагодніцтве Богу.

34:10  Дык вось паслухайце мяне, мужы мудрыя. Ня можа быць у Бога няпраўды, альбо ва Ўсеўладнага неправасуддзя,

34:11  бо Ён паводле ўчынкаў чалавека робіць зь ім і паводле шляхоў мужа адплачвае яму.

34:12  Праўда, Бог ня робіць няпраўды, і Ўсеўладны не перакручвае суд.

34:13  Хто апрача Яго думае пра зямлю? І хто кіруе ўсім сусьветам?

34:14  Калі б Ён павярнуў сэрца Сваё да Сябе і ўзяў да Сябе дух яе і дыханьне яе, —

34:15  раптам загінула б усякая плоць, і чалавек вярнуўся б у пыл.

34:16  Дык вось, калі ты маеш розум, дык слухай гэта і ўважай словам маім.

34:17  Той, хто ненавідзіць праўду, ці можа валадарыць? І ці можаш ты зьвінаваціць Найсправядлівейшага?

34:18  Ці можна сказаць цару: ты — бязбожнік, і князям: вы — беззаконьнікі?

34:19  Але ён не зважае на асобы князёў і не выдзяляе багатага ад беднага, бо ўсе яны дзея рук Ягоных.

34:20  Нечакана яны паміраюць; сярод ночы народ узбурыцца, і яны зьнікаюць; і моцных выганяюць ня сілаю.

34:21  Бо вочы Ягоныя над шляхамі чалавека, і Ён бачыць увесь поступ яго.

34:22  Няма цемры, ні ценю сьмяротнага, дзе маглі б схавацца беззаконьнікі.

34:23  Таму Ён ужо не патрабуе ад чалавека, каб ішоў на суд з Богам.

34:24  Ён ламае дужых не разьбіраючы, і пастаўляе іншых на іх месцы,

34:25  бо ён робіць вядомымі дзеі іхнія і скідае іх уначы, і яны зьнішчаюцца.

34:26  Ён пабівае іх, як беззаконных людзей, на вачах у іншых,

34:27  за тое, што яны адвярнуліся ад Яго і не зразумелі ўсіх шляхоў Ягоных,

34:28  так што дайшоў да Яго лямант бедных, і Ён пачуў стогны прыгнечаных.

34:29  Ці даруе Ён цішыню, хто можа парушыць? ці хавае Ён аблічча Сваё, хто можа ўбачыць Яго? Ці будзе гэта для народу, альбо для аднаго чалавека,

34:30  каб не цараваў крывадушнік на спакусу народу.

34:31  Богу трэба гаварыць: "я пацярпеў, больш ня буду грашыць.

34:32  А чаго я ня ведаю, Ты навучыш мяне; і калі я ўчыніў беззаконьне, больш ня буду".

34:33  Ці паводле тваёй развагі Ён павінен даваць? І што ты адкідаеш, тое табе належыць выбіраць, а ня мне; кажы, што ведаеш.

34:34  Людзі разумныя скажуць мне, і муж мудры, які слухае мяне:

34:35  Ёў неразумна гаворыць, і словы ягоныя бяз сэнсу.

34:36  Я хацеў бы, каб Ёў быў выпрабаваны, паводле адказаў ягоных, уласьцівых людзям бязбожным.

34:37  Інакш ён да грэху свайго дадасьць адступленьне, будзе пляскаць у ладкі сярод нас і яшчэ болей нагаворыць супроць Бога.

Chapter 35

35:1  І гаварыў далей Эліуй і сказаў:

35:2  ці лічыш ты справядлівым, што сказаў: "я праўдзівейшы за Бога"?

35:3  Ты сказаў: "якая карысьць мне? і які прыбытак я меў бы перад тым, як калі б я і грашыў?"

35:4  Я адкажу табе і тваім сябрам з табою:

35:5  зірні на неба і глядзі; падзівіся на воблакі, яны вышэй за цябе.

35:6  Калі ты грэшыш, што робіш ты Яму? і калі злачынствы твае памнажаюцца, што прычыняеш ты Яму?

35:7  Калі ты справядлівы, што робіш Яму? альбо што атрымлівае Ён з рукі тваёй?

35:8  Бязбожнасьць твая ў чалавеку, як ты, і справядлівасьць твая ў сыне чалавечым.

35:9  Ад мноства прыгнятальнікаў стогнуць прыгнечаныя і ад рукі моцных лямантуюць;

35:10  але ніхто ня кажа: дзе Бог, творца мой, Які дае песьні ўначы,

35:11  Які вучыць нас больш, чым жывёл зямных, і настаўляе на розум нас болей, чым птушак нябесных?

35:12  Там яны лямантуюць, і Ён не адказвае ім, з прычыны гонару ліхіх людзей.

35:13  Але няпраўда, што Бог ня чуе і Ўсеўладны не глядзіць на гэта.

35:14  Хоць ты сказаў, што ты ня бачыш Яго, але суд прад Ім, — чакай яго.

35:15  А сёньня, таму што гнеў Ягоны не наведаў яго і ён не спазнаў яго ва ўсёй строгасьці,

35:16  Ёў і адкрыў лёгкадумна вусны свае і безразважна раскідае словы.

Chapter 36

36:1  І гаварыў далей Эліуй і сказаў:

36:2  пачакай мяне крыху, і я пакажу табе, што я маю яшчэ што сказаць за Бога.

36:3  Пачну мае разважаньні здалёку і аддам справядлівасьць Садзецелю майму,

36:4  бо словы мае сапраўды не мана: перад табою — дасканалы ў пазнаньні.

36:5  Вось, Бог магутны і не пагарджае моцнага сілаю сэрца;

36:6  Ён не падтрымлівае бязбожных і аддае належнае прыгнечаным;

36:7  Ён не адварочвае вачэй Сваіх ад праведнікаў, а з царамі назаўсёды садзіць іх на троне, і яны ўзвышаюцца.

36:8  Калі ж яны закаваныя ў ланцугі і трымаюцца ў аковах гароты,

36:9  дык Ён паказвае ім на дзеі іхнія і на беззаконьні іхнія, бо яны памножыліся,

36:10  і адчыняе ім вуха дзеля настаўленьня на розум і кажа ім, каб яны адхінуліся ад бязбожнасьці.

36:11  Калі паслухаюцца і будуць служыць Яму, дык правядуць дні свае ў дабрадзенстве і гады свае ў радасьці;

36:12  калі ж не паслухаюцца, дык загінуць ад стралы і памруць у неразумстве.

36:13  А крывадушнікі пестуюць у сэрцы гнеў і не заклікаюць Яго, калі Ён замыкае іх у ковы;

36:14  таму і душа іхняя памірае ў маладосьці і жыцьцё іхняе з блуднікамі.

36:15  Ён ратуе беднага ад бяды ягонай і ва ўціску адчыняе вуха яму.

36:16  І цябе вывеў бы Ён зь цясноцьця на прастору, дзе няма сьціску, і тое, што пастаўляецца на стол твой, было б напоўнена тлушчам;

36:17  але ты перапоўнены думкамі бязбожных: меркаваньні іх і асуда — блізкія.

36:18  Хай не пакарае цябе гнеў Божы караю! Вялікі выкуп ня выратуе цябе.

36:19  Ці дасьць Ён якую цану твайму багаццю? Не, — ні золату і ніякаму скарбу.

36:20  Не жадай той ночы, калі народы вынішчаюцца на месцы сваім.

36:21  Сьцеражыся, ня схіляйся да бязбожнасьці, якую ты паставіў над пакутаю.

36:22  Бог высокі магутнасьцю Сваёю, і хто такі, як Ён, настаўнік?

36:23  Хто пакажа Яму шлях Ягоны: хто можа сказаць: Ты робіш несправядліва?

36:24  Памятай пра тое, каб узвышаць дзеі Ягоныя, якія людзі бачаць.

36:25  Усе людзі могуць бачыць іх, чалавек можа бачыць іх здалёк.

36:26  Вось, Бог вялікі, і мы ня можам спазнаць Яго; лік гадоў Ягоных недасьледны.

36:27  Ён забірае кроплі вады; яны ў мностве выліваюцца дажджом:

36:28  з хмараў капаюць і выліваюцца зьлівай на людзей.

36:29  Хто можа таксама спасьцігнуць прыцягненьне воблакаў, трэск намёта Ягонага?

36:30  Вось, Ён распасьцірае над ім сьвятло Сваё і пакрывае дно мора.

36:31  Адтуль Ён судзіць народы, дае багата ежы.

36:32  Ён трымае ў далонях Сваіх маланку і загадвае ёй, каго біць.

36:33  Трэск яе дае знак пра яе; жывёлы таксама адчуваюць, што адбываецца.

Chapter 37

37:1  І ад гэтага дрыжыць сэрца маё і зрушылася зь месца свайго.

37:2  Слухайце, слухайце голас Яго і гром з вуснаў Ягоных.

37:3  Пад усім небам раскаты Ягоныя, і бляск Ягоны — да краёў.

37:4  За ім грыміць голас; грыміць Ён голасам велічы Сваёй і ня спыняе яго, калі голас Ягоны пачуты.

37:5  Даўно грыміць Бог голасам Сваім, чыніць дзеі вялікія, нам не спасьцігальныя.

37:6  Бо сьнегу Ён кажа: будзь на зямлі; гэтак сама дробны дождж і вялікі дождж у Ягонай уладзе.

37:7  Ён кладзе пячатку на руку кожнаму чалавеку, каб усе людзі ведалі дзею Яго.

37:8  Тады зьвер сыходзіць у сховішча і застаецца ў сваіх логавах.

37:9  З поўдня прыходзіць бура, а з поўначы — сьцюжа.

37:10  Ад павеву Божага паходзіць лёд, і паверхня вады сьціскаецца.

37:11  Гэтак сама вільгацьцю напаўняе Ён хмары, і воблакі сеюць сьвятло Ягонае,

37:12  і яны кіруюцца паводле намераў Ягоных, каб выканаць тое, што Ён загадае ім на ўлоньні населенай зямлі.

37:13  Ён загадвае ім ісьці альбо дзеля пакараньня, альбо ў дабраволеньне, альбо дзеля памілаваньня.

37:14  Слухай гэтага, Ёў; стой і разумей дзівосныя дзеі Божыя.

37:15  Ці ведаеш, як Бог кіруе імі і загадвае сьвятлу зьзяць з воблака Свайго?

37:16  Ці разумееш раўнавагу воблакаў, дзівосную дзею Найдасканалейшага ў веданьні?

37:17  Як награваецца твая вопратка, калі Ён супакойвае зямлю з поўдня?

37:18  Ці ж ты зь Ім распасьцёр нябёсы, цьвёрдыя, як літае люстра?

37:19  Навучы нас, што сказаць Яму? Мы ў гэтай цемры нічога ня можам ведаць.

37:20  Ці будзе абвешчана Яму, што я кажу? Ці сказаў хто, што сказанае даносіцца Яму?

37:21  Цяпер ня бачна яркага сьвятла ў воблаках, але праляціць вецер і расчысьціць іх.

37:22  Сьветлае надвор’е прыходзіць з поўначы, і вакол Бога страшэнная прыгажосьць.

37:23  Усеўладца! мы не дасягаем Яго. Ён вялікі сілаю і поўніцаю правасудзьдзя. Ён ні на кога не гняце.

37:24  Таму хай багавеюць прад Ім людзі, і хай дрыжаць прад Ім усе мудрыя сэрцам!

Chapter 38

38:1  Гасподзь адказваў Ёву з буры і сказаў:

38:2  хто гэты, які азмрочвае наканаванае словамі бяз сэнсу?

38:3  Аперажы сёньня сьцёгны твае, як муж: Я буду пытацца ў цябе, і ты адказвай мне:

38:4  дзе быў ты, калі Я закладваў асновы зямлі? скажы, калі ведаеш.

38:5  Хто паклаў меру ёй, калі ведаеш? альбо хто працягваў па ёй вяроўку?

38:6  На чым умацаваны асновы яе, альбо хто паклаў кутні камень на ёй,

38:7  пры ўсеагульнай радасьці ранішніх зорак, калі сыны Божыя ўсклікалі ад захапленьня?

38:8  Хто зачыніў мора брамаю, калі яно вырвалася, выйшла як бы з чэрава,

38:9  калі воблакі зрабіў вопраткаю ягонай і мглу пялёнамі ягонымі,

38:10  і зацьвердзіў яму Маё вызначэньне, і паставіў завалы і браму,

38:11  і сказаў: дагэтуль дойдзеш і не пяройдзеш, і тут мяжа пагардлівым хвалям тваім?

38:12  Ці даваў ты калі ў жыцьці сваім загад раніцы і ці ўказваў зары месца яе,

38:13  каб яна ахапіла краі зямлі і страсянула зь яе бязбожных,

38:14  каб зямля зьмянілася, як гліна пад пячаткаю, і сталася, як рознаколерная вопратка,

38:15  і каб адабралася ў бязбожных сьвятло іхняе і дзёрзкая рука іхняя паламалася?

38:16  Ці сыходзіў ты ў глыбіню мора і ці ўваходзіў у дасьледаваньне бездані?

38:17  Ці адчынялася табе брама сьмерці, і ці бачыў ты браму ценю сьмяротнага?

38:18  Ці агледзеў ты шырыню зямлі? Растлумач, калі ведаеш усё гэта?

38:19  Дзе дарога да жытлішча сьвятла, і дзе месца цемры?

38:20  Ты, вядома, даходзіў да межаў яе і ведаеш сьцежкі да дома яе.

38:21  Ты ведаеш гэта, бо ты быў ужо тады народжаны, і лік дзён тваіх вельмі вялікі.

38:22  Ці ўваходзіў ты ў сховішчы сьнегу і ці бачыў ты скарбніцы граду,

38:23  якія сьцерагу Я на час смутны, на дзень бітвы і вайны?

38:24  Па якім шляху разьліваецца сьвятло і разносіцца ўсходні вецер па зямлі?

38:25  Хто праводзіць пратокі для выліваньня вады і шлях граманоснай маланцы,

38:26  каб падаў дождж на зямлю бязьлюдную, на пустыню, дзе няма чалавека,

38:27  каб насычаць пустыню і стэп і абуджаць травяныя зародкі да росту?

38:28  Ці ёсьць у дажджу бацька? альбо хто нараджае кроплі расы?

38:29  З чыйго чэрава выходзіць лёд, і іней нябесны, — хто родзіць яго?

38:30  Воды, як камень, мацнеюць, і паверхня бездані замярзае.

38:31  Ці можаш ты завязаць вузел Хіма і разьвязаць повязі Кесіль?

38:32  Ці можаш ты выводзіць сузор’і ў свой час і весьці Ас зь яе дзецьмі?

38:33  Ці ведаеш ты статуты неба, ці можаш усталяваць валадараньне яго на зямлі?

38:34  Ці можаш узвысіць голас твой да воблакаў, каб вада шчодра пакрыла цябе?

38:35  Ці можаш пасылаць маланкі, і ці пойдуць яны і ці скажуць табе: вось мы?

38:36  Хто ўклаў мудрасьць у сэрца, альбо хто даў сэнс розуму?

38:37  Хто можа разьлічыць воблакі сваёю мудрасьцю і ўтрымаць судзіны неба,

38:38  калі пыл абарочваецца ў гразь і камлыгі зьліпаюцца?

38:39  Ці ты ловіш здабычу ільвіцы і корміш маладых ільвянят,

38:40  калі яны ляжаць у бярлогах альбо тояцца пад ценем у засадзе?

38:41  Хто рыхтуе ворану корм ягоны, калі птушаняты яго крычаць да Бога, бадзяючыся бязь ежы?

Chapter 39

39:1  Ці ведаеш ты час, калі нараджаюць дзікія козы на скалах, і ці заўважаў роды казуль?

39:2  Ці можаш разьлічыць месяцы цяжарнасьці іхняй? і ці ведаеш час родаў іхніх?

39:3  Яны згінаюцца, нараджаючы дзяцей сваіх, выкідваючы свае ношы;

39:4  дзеці іхнія ўбіраюцца ў сілу, растуць на полі, сыходзяць і не вяртаюцца да іх.

39:5  Хто пусьціў дзікага асла на волю, і хто разьвязаў повязі кулану,

39:6  якому стэп Я прызначыў домам і саланчакі — жытлішчам?

39:7  Ён сьмяецца з гарадскога шматлюдства і ня чуе крыкаў паганятага,

39:8  па горах шукае ежы сабе і ганяецца за ўсякаю зелянінаю.

39:9  Ці захоча аднарог служыць табе і ці заначуе каля ясьляў тваіх?

39:10  Ці можаш вяроўкаю прывязаць аднарога да баразны, і ці будзе ён за табою баранаваць тваё поле?

39:11  Ці паспадзяваешся на яго, таму што ў яго вялікая сіла, і ці дасі яму працу тваю?

39:12  Ці паверыш яму, што ён насеньне тваё верне і складзе на гумно тваё?

39:13  Ці ты даў прыгожыя крылы паве і пер’е і пух страўсу?

39:14  Ён пакідае яйкі свае на зямлі і на пяску грэе іх,

39:15  і забывае, што нага можа раздушыць іх і польны зьвер можа растаптаць іх;

39:16  ён жорсткі да дзяцей сваіх, як бы не да сваіх, і не баіцца, што праца ягоная будзе марная,

39:17  таму што Бог ня даў яму мудрасьці і не ўдзяліў яму глузду;

39:18  а калі падымаецца на вышыню, сьмяецца з каня і вершніка ягонага.

39:19  Ці ты даў каню сілу і апрануў шыю ягоную ў грыву?

39:20  Ці можаш ты спалохаць яго, як саранчу? Храп ноздраў ягоных — жудасьць;

39:21  капае нагамі зямлю і захапляецца сілаю; ідзе насустрач зброі;

39:22  ён сьмяецца зь небясьпекі і не палохаецца і не адварочваецца ад меча;

39:23  калчан гучыць над ім, бліскае кап’ё і дзіда;

39:24  у парыве і лютасьці ён глытае зямлю і ня можа стаяць пры гуку трубы;

39:25  пры трубным гуку ён падае голас: гу! гу! і здалёк чуе бітву, зычныя галасы правадыроў і крык.

39:26  Ці тваёю мудрасьцю лётае каршук і кіруе крылы свае на поўдзень?

39:27  Ці па тваім слове ўзносіцца арол і кладзе на вышыні гняздо сваё?

39:28  Ён жыве на скале і начуе на зубцы ўцёсаў і на месцах недаступных;

39:29  адтуль выглядвае сабе ежу: вочы яго глядзяць далёка;

39:30  птушаняты ягоныя п’юць кроў, і дзе труп, там і ён.

39:31  І гаварыў Гасподзь далей і сказаў Ёву:

39:32  ці будзе спаборнік з Усеўладным яшчэ вучыць? Выкрывальнік Бога хай адказвае Яму.

39:33  І адказваў Ёў Госпаду, і сказаў:

39:34  вось, я нікчэмны; што буду я адказваць Табе? Руку маю кладу на вусны мае.

39:35  Аднойчы я казаў, — цяпер адказваць ня буду, нават двойчы, але болей ня буду.

Chapter 40

40:1  І адказваў Гасподзь Ёву з буры і сказаў:

40:2  аперажы, як мужчына, сьцёгны свае: Я буду пытацца ў цябе, а ты адказвай Мне.

40:3  Ты хочаш скінуць суд Мой, зьвінаваціць Мяне, каб апраўдацца?

40:4  Ці такая ў цябе сіла, як у Бога? І ці можаш загрымець голасам, як Ён?

40:5  Упрыгож сябе велічнасьцю і славаю, апраніся ў бляск і велікапышнасьць;

40:6  вылі лютасьць гневу твайго, паглядзі на ўсё ганарлівае і ўпакоры яго;

40:7  зірні на ўсіх напышлівых і прынізі іх, і зьнішчы бязбожных на месцах іхніх;

40:8  закапай іх усіх у зямлю і твары іхнія накрый цемраю.

40:9  Тады і Я прызнаю, што пра-віца твая можа цябе ратаваць.

40:10  Вось бегемот, якога Я стварыў, як і цябе; ён есьць траву, як вол;

40:11  вось, яго сіла ў сьцёгнах ягоных і моц ягоная ў мускулах чэрава ягонага;

40:12  паварочвае хвастом сваім, як кедрам; а жылы на клубах яго пераплеценыя;

40:13  ногі ў яго, як медныя трубы; косткі ў яго, як жалезныя пруткі;

40:14  гэта — верх шляхоў Божых: толькі Творца яго можа наблізіць да яго меч Свой;

40:15  горы прыносяць яму ежу, і там усе зьвяры польныя гуляюць;

40:16  ён кладзецца пад зацішнымі дрэвамі, пад дахам трыснягу і ў балотах;

40:17  зацішныя дрэвы пакрываюць яго сваім ценем; вербы каля ручаёў абступаюць яго;

40:18  вось, ён п’е з рукі і не сьпяшаецца; застаецца спакойны, хоць бы Ярдан памкнуўся да вуснаў ягоных.

40:19  Ці возьме хто яго ў вачах ягоных і ці праколе яму нос бусаком?

40:20  Ці можаш ты вудаю выцягнуць левіятана і вяроўкаю схапіць за язык ягоны?

40:21  ці ўкладзеш колца ў ноздры яго? ці праколеш іголкаю сківіцу ягоную?

40:22  ці будзе ён доўга ўпрошваць цябе і ці будзе гаварыць з табою коратка?

40:23  ці зробіць ён дагавор з табою, і ці возьмеш яго сабе назаўсёды ў рабы?

40:24  ці будзеш бавіцца ім, як птушкаю, і ці зьвяжаш яго як дзяўчатак тваіх?

40:25  ці будуць прадаваць яго таварышы па лоўлі, ці падзеляць яго паміж Хананэйскімі купцамі?

40:26  ці можаш прапароць скуру яго дзідаю і галаву ягоную рыбацкаю астрогаю?

40:27  Кладзі на яго руку тваю і памятай пра барацьбу; больш ня будзеш.

Chapter 41

41:1  Марная надзея: ці не ўпадзеш ад аднаго позірку ягонага?

41:2  Няма такога адважніка, які асьмеліўся б патрывожыць яго; хто ж можа ўстояць прад Маім абліччам?

41:3  Хто апярэдзіў Мяне, каб Я даваў яму? пад усім небам усё Маё.

41:4  Ня змоўчу пра чэлесы ягоныя, пра сілу і прыгожую суразьмернасьць іх.

41:5  Хто можа адхінуць верх вопраткі ягонай, хто падыдзе да двайных сківіцаў ягоных?

41:6  Хто можа адчыніць дзьверы твару ягонага? кола зубоў ягоных — жудасьць;

41:7  моцныя шчыты яго — цудота: яны змацаваныя як бы цьвёрдаю пячаткаю;

41:8  адзін да аднаго дакранаюцца блізка, так што і паветра не праходзіць паміж імі;

41:9  адзін з адным ляжаць шчыльна, счапіліся і не размыкаюцца.

41:10  Ад яго чханьня паказваецца сьвятло; вочы ў яго як вейкі зары;

41:11  з пашчы ягонай выходзяць агнявікі, выскокваюць вогненныя іскры;

41:12  з ноздраў ягоных выходзіць дым, як з раскіпелага горшчыка альбо катла.

41:13  Дыханьне яго распаляе вугольле, з пашчы яго шугае полымя.

41:14  На шыі ў яго жыве сіла, і перад ім бяжыць жах.

41:15  Мясістыя часткі цела ягонага спалучаны між сабою цьвёрда, не здрыгануцца.

41:16  Сэрца ў яго цьвёрдае, як камень, і жорсткае, як ніжні жарон.

41:17  Калі ён падымаецца, дужыя ў страху, зусім губляюцца ад жаху.

41:18  Меч, які крануўся яго, ня ўстоіць, ні кап’ё, ні дзіда, ні латы.

41:19  Жалеза ён мае за салому, медзь — за гнілое дрэва.

41:20  Дачка лука не паверне яго наўцёкі; прашчавыя камяні ператвараюцца для яго ў плеўкі.

41:21  Булава лічыцца ў яго за саломіну; са сьвісту дзіды ён сьмяецца.

41:22  Пад ім вострыя камяні, і ён на вострых камянях ляжыць у гразі.

41:23  Ён кіпяціць багну, як кацёл, і мора перавтварае ў кіпучую мазь;

41:24  пакідае за сабою сьветлую сьцежку; бездань здаецца сівізнай.

41:25  Няма на зямлі падобнага на яго: ён створаны бясстрашным;

41:26  на ўсё высокае глядзіць адважна; ён цар над усімі сынамі ганарлівасьці.

Chapter 42

42:1  Адказваў Ёў Госпаду і сказаў:

42:2  ведаю, што Ты ўсё можаш, і што намер Твой ня можа быць спынены.

42:3  Хто гэты, што запамрочвае Наканаваньне, нічога не разумеючы? — Так, я казаў пра тое, чаго не разумеў, пра дзеі дзівосныя для мяне, якіх я ня ведаў.

42:4  Выслухай, усклікаў я , і я буду гаварыць, і пра што буду пытацца ў Цябе, растлумач мне.

42:5  Я чуў пра Цябе слыхам вуха; а цяпер мае вочы бачаць Цябе;

42:6  таму я выракаюся і каюся ў пыле і ў попеле.

42:7  І было пасьля таго, як Гасподзь сказаў словы тыя Ёву, сказаў Гасподзь Эліфазу Тэманіцяніну: гарыць гнеў Мой на цябе і на двух сяброў тваіх за тое, што вы гаварылі пра Мяне ня так правільна, як раб Мой Ёў.

42:8  Дык вось, вазьмеце сабе сем цялят і сем бараноў і ідзеце да раба Майго Ёва і прынясеце за сябе ахвяру; і раб Мой Ёў памоліцца за вас, бо толькі аблічча ягонае Я прыму, каб не адкінуць вас за тое, што вы казалі пра Мяне ня так правільна, як раб Мой Ёў.

42:9  І пайшлі Эліфаз Тэманіцянін і Вілдад Саўхэянін і Сатар Нааміцянін, і зрабілі так, як Гасподзь загадаў ім, — і Гасподзь прыняў аблічча Ёва.

42:10  І вярнуў Гасподзь страту Ёва, калі ён памаліўся за сяброў сваіх; і даў Гасподзь Ёву ўдвая больш за тое, што ён меў раней.

42:11  Тады прыйшлі да яго ўсе браты ягоныя і ўсе сёстры ягоныя і ўсе ранейшыя знаёмыя ягоныя, і елі зь ім хлеб у доме ягоным, і смуткавалі зь ім, і суцяшалі яго за ўсё ліха, якое Гасподзь навёў на яго і далі яму кожны па кесіце і па залатым пярсьцёнку.

42:12  І дабраславіў Бог апошнія дні Ёва болей, чым ранейшыя: у яго было чатырнаццаць тысяч дробнага быдла, шэсьць тысяч вярблюдаў, тысяча пар валоў і тысяча асьліц.

42:13  І было ў яго сем сыноў і тры дачкі.

42:14  І даў ён першай імя Эміма, імя другой — Касія, а імя трэцяй — Керэнгапух.

42:15  І ня было на цэлай зямлі такіх прыгожых жанчын, як Ёвавы дочкі, і даў ім бацька іхні спадчыну паміж братамі іхнімі.

42:16  Пасьля таго Ёў жыў сто сорак гадоў, і бачыў сыноў сваіх і сыноў сыноўніх да чацвёртага роду.

42:17  І памёр Ёў у старасьці насычаны днямі.