PolUGdanska - Job

Chapter 1

1:1  Był w ziemi Uz człowiek imieniem Hiob; ten człowiek był doskonały i prawy, i bojący się Boga, a stroniący od zła.

1:2  I urodziło mu się siedmiu synów i trzy córki.

1:3  A jego dobytek stanowiło siedem tysięcy owiec, trzy tysiące wielbłądów, pięćset jarzm wołów i pięćset oślic; miał też bardzo liczną służbę. Był on człowiekiem najmożniejszym wśród wszystkich ludzi Wschodu.

1:4  Jego synowie schodzili się i urządzali ucztę, każdy w swoim domu w ustalonym dniu. Posyłali po swoje trzy siostry i zapraszali je, aby jadły i piły wraz z nimi.

1:5  A gdy minęły dni uczty, Hiob posyłał i poświęcał ich. Potem wstawał wczesnym rankiem i składał całopalenia stosownie do ich liczby. Mówił bowiem Hiob: Może moi synowie zgrzeszyli i złorzeczyli Bogu w swoich sercach. Tak Hiob czynił zawsze.

1:6  Zdarzyło się pewnego dnia, gdy synowie Boży przybyli, aby stanąć przed Panem, że też szatan pojawił się wśród nich.

1:7  Wtedy Pan zapytał szatana: Skąd przychodzisz? Szatan odpowiedział Panu: Krążyłem po ziemi i przechadzałem się po niej.

1:8  Pan powiedział do szatana: Czy zwróciłeś uwagę na mojego sługę Hioba – że nie ma nikogo mu równego na ziemi? To człowiek doskonały i prawy, bojący się Boga i stroniący od zła.

1:9  A szatan odpowiedział Panu: Czy Hiob za darmo boi się Boga?

1:10  Czy nie ogrodziłeś zewsząd jego samego, jego domu i wszystkiego, co ma? Błogosławiłeś dziełom jego rąk, a jego dobytek rozmnożył się na ziemi.

1:11  Ale wyciągnij tylko swoją rękę i dotknij wszystkiego, co ma, a na pewno będzie ci w twarz złorzeczył.

1:12  Wtedy Pan powiedział do szatana: Oto wszystko, co ma, jest w twojej mocy, tylko na niego nie wyciągaj ręki. I szatan odszedł sprzed oblicza Pana.

1:13  Zdarzyło się któregoś dnia, gdy jego synowie i córki jedli i pili wino w domu najstarszego brata;

1:14  Że do Hioba przybył posłaniec i powiedział: Woły orały, a oślice pasły się obok nich;

1:15  I napadli Sabejczycy, i zabrali je, a sługi pozabijali ostrzem miecza. Uszedłem tylko ja sam, aby cię o tym powiadomić.

1:16  A gdy ten jeszcze mówił, przyszedł inny i powiedział: Ogień Boży spadł z nieba, spalił owce i sługi i pochłonął ich. Uszedłem tylko ja sam, aby cię o tym powiadomić.

1:17  A gdy ten jeszcze mówił, przyszedł inny i powiedział: Chaldejczycy podzieleni na trzy oddziały napadli na wielbłądy, zabrali je, a sługi pozabijali ostrzem miecza. Uszedłem tylko ja sam, aby cię o tym powiadomić.

1:18  A gdy ten jeszcze mówił, przyszedł inny i powiedział: Twoi synowie i córki jedli i pili wino w domu najstarszego brata;

1:19  A oto gwałtowny wiatr powiał od pustyni i uderzył w cztery węgły domu, tak że zawalił się na dzieci i pomarły. Uszedłem tylko ja sam, aby cię o tym powiadomić.

1:20  Wtedy Hiob wstał, rozdarł swój płaszcz, ogolił swoją głowę, potem upadł na ziemię i oddał pokłon;

1:21  I powiedział: Nagi wyszedłem z łona swojej matki i nagi tam powrócę. Pan dał, Pan też wziął, niech imię Pana będzie błogosławione.

1:22  W tym wszystkim Hiob nie zgrzeszył ani nie oskarżał Boga o nic niewłaściwego.

Chapter 2

2:1  I znowu pewnego dnia, gdy synowie Boży przybyli, aby stanąć przed Panem, wśród nich przyszedł też szatan, aby stanąć przed Panem.

2:2  Wtedy Pan powiedział do szatana: Skąd przychodzisz? Szatan odpowiedział Panu: Krążyłem po ziemi i przechadzałem się po niej.

2:3  Pan zapytał szatana: Czy zauważyłeś mojego sługę Hioba – że nie ma nikogo mu równego na ziemi? To człowiek doskonały i prawy, bojący się Boga i stroniący od zła. On jeszcze trwa w swojej prawości, choć ty mnie pobudziłeś przeciw niemu, abym go niszczył bez powodu.

2:4  Szatan odpowiedział Panu: Skórę za skórę; wszystko, co człowiek ma, odda za swoje życie;

2:5  Ale wyciągnij tylko swoją rękę i dotknij jego kości i ciała, a na pewno będzie ci w twarz złorzeczył.

2:6  Wtedy Pan powiedział do szatana: Oto jest w twojej ręce, ale jego życie zachowaj.

2:7  Wyszedł więc szatan sprzed oblicza Pana i dotknął Hioba bolesnymi wrzodami, od stóp aż po czubek głowy.

2:8  A ten wziął skorupę, aby się nią skrobać, i siedział w popiele.

2:9  Jego żona powiedziała mu: Jeszcze trwasz w swojej prawości? Złorzecz Bogu i umieraj.

2:10  I odpowiedział jej: Mówisz, tak jak mówią głupie kobiety. Czy tylko dobro będziemy przyjmować od Boga, a zła przyjmować nie będziemy? W tym wszystkim Hiob nie zgrzeszył swymi ustami.

2:11  A gdy trzej przyjaciele Hioba usłyszeli o całym nieszczęściu, które spadło na niego, przyszli, każdy ze swego miejsca: Elifaz z Temanu, Bildad z Szuach i Sofar z Naamy. Umówili się bowiem, aby przyjść i wraz z nim lamentować, i pocieszyć go.

2:12  A gdy z daleka podnieśli swoje oczy, nie poznali go. Podnieśli swój głos i płakali, a potem każdy z nich rozdarł swój płaszcz i rzucał proch w górę na swoją głowę;

2:13  I siedzieli z nim na ziemi przez siedem dni i siedem nocy i żaden z nich nie przemówił do niego ani słowem. Widzieli bowiem ogrom jego bólu.

Chapter 3

3:1  Potem Hiob otworzył swoje usta i przeklinał swój dzień.

3:2  Hiob odezwał się i zawołał:

3:3  Niech zginie dzień, w którym się urodziłem, i noc, w którą powiedziano: Poczęty mężczyzna.

3:4  Niech ten dzień stanie się ciemnością, niech o niego nie troszczy się Bóg z wysokości i nie oświetla go światłość.

3:5  Niech go pokryje ciemność i cień śmierci, niech go ogarnie obłok i przerazi mrok dnia.

3:6  Niech tą nocą zawładnie ciemność, niech nie będzie liczona wśród dni roku i nie wejdzie w liczbę miesięcy.

3:7  Niech ta noc będzie samotna, niech nie będzie w niej radosnego śpiewu.

3:8  Niech przeklną ją ci, którzy przeklinają dzień, którzy są gotowi podnieść swój lament.

3:9  Niech gwiazdy zaćmią się o zmierzchu, niech nie doczeka się światła ani nie zobaczy zorzy porannej;

3:10  Bo nie zamknęła drzwi łona mej matki i nie ukryła smutku przed moimi oczami.

3:11  Czemu nie umarłem w łonie? Czemu nie zginąłem, kiedy wyszedłem z łona?

3:12  Czemu przyjęły mnie kolana? Czemu przyjęły mnie piersi, abym mógł je ssać?

3:13  Teraz bowiem leżałbym i trwał w spokoju, spałbym i odpoczywał;

3:14  Z królami i z doradcami ziemi, którzy sobie budowali opustoszałe miejsca;

3:15  Albo z książętami, którzy mieli złoto i napełnili swe domy srebrem;

3:16  Albo czemu nie stałem się jak ukryty, martwy płód, jak niemowlęta, które nie widziały światła?

3:17  Tam bezbożni przestają straszyć, tam pozbawieni siły odpoczywają.

3:18  Tam więźniowie razem wypoczywają i nie słyszą głosu ciemięzcy.

3:19  Mały i wielki są tam sobie równi i niewolnik jest wolny od swego pana.

3:20  Czemu nędznemu dane jest światło, a życie tym, którzy są rozgoryczeni na duszy;

3:21  Którzy z tęsknotą wypatrują śmierci, a ta nie przychodzi, choć jej szukają pilniej niż ukrytych skarbów;

3:22  Którzy wielce się radują i cieszą, kiedy grób znajdują?

3:23  Czemu dane jest światło człowiekowi, którego droga jest ukryta i którego Bóg osaczył?

3:24  Kiedy bowiem mam jeść, przychodzi moje wzdychanie, a moje jęki rozchodzą się jak woda;

3:25  Bo to, czego się bałem, spotkało mnie, a to, czego się obawiałem, spadło na mnie.

3:26  Nie byłem bezpieczny, nie miałem spokoju ani odpoczynku, a jednak nadeszła trwoga.

Chapter 4

4:1  Wtedy Elifaz z Temanu odpowiedział:

4:2  Jeśli będziemy rozmawiać z tobą, nie będzie ci przykro? Ale któż może się od mówienia powstrzymać?

4:3  Oto nauczałeś wielu i ręce słabe umocniłeś.

4:4  Twoje słowa podnosiły upadającego, a omdlałe kolana wzmacniałeś.

4:5  A teraz, gdy to przyszło na ciebie, opadasz z sił, dotknęło cię i się trwożysz.

4:6  Czy twoja bojaźń nie była twoją ufnością, a prawość twoich dróg – twoją nadzieją?

4:7  Przypomnij sobie, proszę, czy kiedykolwiek zginął ktoś niewinny? Albo gdzie sprawiedliwych wytępiono?

4:8  Według tego, co zauważyłem, ci, którzy orzą zło i sieją niegodziwość, zbierają je.

4:9  Od tchnienia Boga giną i od powiewu jego gniewu niszczeją.

4:10  Ryk lwa, głos dzikiego lwa i zęby lwiątek są złamane.

4:11  Lew ginie z braku łupu i młode lwicy rozpraszają się.

4:12  Oto potajemnie doszło do mnie słowo i moje ucho usłyszało szept.

4:13  W rozmyślaniu o nocnych widzeniach, gdy twardy sen spada na ludzi;

4:14  Ogarnęły mnie strach i drżenie, od których wszystkie moje kości zadrżały.

4:15  Wtedy duch przeszedł przed moją twarzą, zjeżyły się włosy na moim ciele.

4:16  Stanął, lecz nie rozpoznałem jego wyglądu, tylko jakiś kształt był przed moimi oczami; nastała cisza, a potem usłyszałem głos mówiący:

4:17  Czy śmiertelny człowiek może być sprawiedliwszy niż Bóg? Czy człowiek może być czystszy niż jego Stwórca?

4:18  Oto swoim sługom nie ufa i w swoich aniołach dostrzega braki;

4:19  O ileż bardziej w tych, którzy mieszkają w domach glinianych, których podstawa jest w prochu – łatwiej ich zgnieść niż mola.

4:20  Od poranka aż do wieczora są gładzeni; giną na wieki, a nikt tego nie zauważa.

4:21  Czy ich wspaniałość nie przemija wraz z nimi? Umierają, ale nie w mądrości.

Chapter 5

5:1  Wołaj więc, jeśli jest ktoś, kto by ci odpowiedział; i do którego ze świętych się zwrócisz?

5:2  Gniew bowiem zabija głupiego, a prostaka uśmierca zawiść.

5:3  Widziałem głupiego, jak zapuścił korzenie, lecz zaraz przekląłem jego mieszkanie.

5:4  Jego synowie są daleko od ratunku, zostają zdeptani w bramie, a nie ma nikogo, kto by ich ocalił.

5:5  Jego żniwo głodny pożera, wydobywa je spośród samych cierni, a chciwy pochłania ich bogactwa.

5:6  Utrapienie bowiem nie powstaje z prochu ani z ziemi nie wyrasta niedola;

5:7  Lecz człowiek rodzi się na niedolę, jak iskry z węgla wzlatują w górę.

5:8  Ja jednak szukałbym Boga i Bogu przedstawił swoją sprawę;

5:9  Który czyni rzeczy wielkie i niezbadane, cudowne i niezliczone;

5:10  Który zsyła deszcz na ziemię i spuszcza wody na pola;

5:11  Który pokornych stawia wysoko, a smutnych wywyższa ku zbawieniu;

5:12  Który wniwecz obraca zamysły przebiegłych, tak że ich ręce nie wykonują ich zamiaru;

5:13  Który chwyta mądrych w ich przebiegłości, tak że rada przewrotnych szybko upada.

5:14  Za dnia napotykają ciemność, a w południe idą po omacku jak w nocy.

5:15  On wybawia ubogiego od miecza, od ich ust, i z ręki mocarza.

5:16  Tak to uciśniony ma nadzieję, a nieprawość zamyka swe usta.

5:17  Oto błogosławiony człowiek, którego Bóg karze; nie gardź więc karceniem Wszechmocnego.

5:18  On bowiem rani, ale i opatruje, uderza, a jego ręce uzdrawiają.

5:19  Z sześciu nieszczęść cię wyrwie, a w siódmym nie dotknie cię zło.

5:20  W głodzie wybawi cię od śmierci, a na wojnie od mocy miecza.

5:21  Przed biczem języka będziesz zasłonięty i nie ulękniesz się spustoszenia, gdy nadejdzie.

5:22  Będziesz się śmiał ze spustoszenia i głodu, nie będziesz się bał zwierząt ziemi.

5:23  Zawrzesz bowiem przymierze z kamieniami na polu, a okrutny zwierz polny będzie żyć z tobą w pokoju.

5:24  I poznasz, że twój przybytek jest spokojny; odwiedzisz swoje mieszkanie, a nie zgrzeszysz.

5:25  Poznasz też, że twoje potomstwo się rozmnoży, a twoje dzieci będą jak trawa ziemi.

5:26  W sędziwym wieku zejdziesz do grobu, jak snop zboża zbierany w swym czasie.

5:27  Oto do tego doszliśmy i tak jest. Słuchaj tego i rozważ to sobie.

Chapter 6

6:1  Hiob zaś odpowiedział tymi słowami:

6:2  O gdyby dokładnie zważono moją udrękę i włożono na szalę całe moje nieszczęście!

6:3  Byłoby to cięższe niż piasek morski. Dlatego moje słowa plączą się.

6:4  Tkwią we mnie bowiem strzały Wszechmocnego, których jad osuszył mego ducha, a strachy Boże walczą przeciwko mnie.

6:5  Czy dziki osioł ryczy, gdy ma trawę? Czy wół ryczy nad swoją paszą?

6:6  Czy można zjeść niesmaczną rzecz bez soli? Czy ma jakiś smak białko jajka?

6:7  Czego się przedtem moja dusza nie chciała dotknąć, jest to teraz moim bolesnym pokarmem.

6:8  Oby się spełniła moja prośba i Bóg dał mi to, czego pragnę!

6:9  Oby się Bogu spodobało to, aby mnie zniszczyć, aby opuścić rękę i mnie odciąć!

6:10  Wtedy miałbym jeszcze pociechę – chociaż pałam boleścią, niech Bóg mi nie folguje – nie zataiłem bowiem słów Świętego.

6:11  Jaka jest moja siła, abym miał wytrwać? Jaki jest mój koniec, abym przedłużał swoje życie?

6:12  Czy moja siła jest siłą kamieni? Czy moje ciało jest ze spiżu?

6:13  Czy moja obrona nie jest we mnie? Czy mój rozsądek odszedł ode mnie?

6:14  Strapionemu należy się litość od przyjaciela, ale on opuścił bojaźń Wszechmogącego.

6:15  Moi bracia zawiedli jak potok, odpływają jak gwałtowne potoki;

6:16  Które są mętne od lodu, w których śnieg się ukrywa;

6:17  W czasie roztopów znikają; w czasie upałów nikną ze swego miejsca.

6:18  Wiją się ścieżki ich dróg; rozpływają się w nicość i giną.

6:19  Podróżni z Temy wypatrywali ich; wędrowcy z Seby pokładali w nich nadzieję.

6:20  Ale zawiedli się w oczekiwaniu, przyszli tam i zawstydzili się.

6:21  Staliście się niczym; widzicie moją niedolę i lękacie się.

6:22  Czy powiedziałem: Przynieście mi coś? lub: Dajcie mi z waszego majątku?

6:23  Lub: Wybawcie mnie z rąk wroga? lub: Wykupcie mnie z rąk okrutników?

6:24  Pouczcie mnie, a zamilknę; pokażcie mi, w czym zbłądziłem.

6:25  O jak mocne są słowa prawdziwe! Ale cóż sprawi wasze obwinianie?

6:26  Czy zamierzacie ganić moje słowa i mowę zrozpaczonego, jakby były wiatrem?

6:27  Nawet sierotę przytłaczacie i kopiecie doły pod swoim przyjacielem.

6:28  Teraz więc zechciejcie spojrzeć na mnie, a zobaczycie, czy kłamię wam w oczy.

6:29  Zawróćcie, proszę, a niech nie będzie w was nieprawości; zawróćcie, a poznacie moją sprawiedliwość w tym.

6:30  Czy w moim języku jest nieprawość? Czy moje podniebienie nie rozeznaje przewrotności?

Chapter 7

7:1  Czy człowiekowi nie jest wyznaczony czas na ziemi? Czy jego dni nie są jak dni najemnika?

7:2  Jak sługa pragnie cienia, jak najemnik oczekuje zapłaty za swoją pracę;

7:3  Tak moim udziałem są miesiące próżne, a przeznaczono mi noce bolesne.

7:4  Gdy się kładę, mówię: Kiedy minie noc, abym mógł wstać? I jestem pełny niepokoju aż do świtu.

7:5  Moje ciało pokryte jest robactwem i strupami w prochu, moja skóra pęka i ropieje.

7:6  Moje dni biegną szybciej niż czółenko tkackie i przemijają bez nadziei.

7:7  Pamiętaj, że moje życie jest wiatrem, moje oko już nie zobaczy dobra.

7:8  Oko, które mnie widziało, już mnie nie zobaczy. Twoje oczy są zwrócone na mnie, a mnie już nie ma.

7:9  Jak obłok się rozchodzi i przemija, tak ten, kto zstępuje do grobu, nie wraca.

7:10  Nie wróci już do swego domu ani nie pozna go już jego miejsce.

7:11  Dlatego nie mogę powstrzymać swoich ust, będę mówił w utrapieniu swego ducha, będę narzekał w goryczy swojej duszy.

7:12  Czy jestem morzem albo wielorybem, że postawiłeś przy mnie straż?

7:13  Gdy mówię: Pocieszy mnie moje łóżko i moje posłanie ulży mojemu narzekaniu;

7:14  Wtedy straszysz mnie snami i przerażasz mnie widzeniami;

7:15  Tak że moja dusza wybrałaby sobie uduszenie, raczej śmierć niż życie.

7:16  Uprzykrzyło mi się życie, nie chcę żyć wiecznie. Zostaw mnie, bo moje dni są marnością.

7:17  Czym jest człowiek, że go tak wywyższasz i że zwracasz ku niemu swoje serce?

7:18  Że nawiedzasz go każdego ranka i w każdej chwili doświadczasz?

7:19  Kiedy odwrócisz się ode mnie i zostawisz mnie, abym mógł przełknąć swoją ślinę?

7:20  Zgrzeszyłem, cóż mam czynić, stróżu człowieka? Czemu mnie wziąłeś za cel, abym był sam dla siebie ciężarem?

7:21  Czemu nie przebaczysz mojego przestępstwa i nie zmażesz mojej nieprawości? Teraz bowiem położę się w prochu i gdy rano będziesz mnie szukał, nie będzie mnie.

Chapter 8

8:1  Wtedy Bildad z Szuach odpowiedział:

8:2  Jak długo będziesz mówił takie rzeczy? Jak długo słowa z twoich ust będą jak gwałtowny wiatr?

8:3  Czy Bóg wypacza sąd? Czy Wszechmocny wypacza sprawiedliwość?

8:4  Jeśli twoi synowie zgrzeszyli przeciwko niemu, a on ich odrzucił za ich nieprawość;

8:5  Jeśli zwrócisz się pilnie do Boga i będziesz błagać Wszechmocnego;

8:6  Jeśli jesteś czysty i prawy, wtedy na pewno obudzi się dla ciebie i poszczęści mieszkaniu twojej sprawiedliwości.

8:7  A choćby twój początek był niewielki, jednak twój koniec bardzo się rozmnoży.

8:8  Bo zapytaj, proszę, dawnych pokoleń i rozważ doświadczenie ich ojców;

8:9  (My bowiem jesteśmy wczorajsi i nic nie wiemy, ponieważ nasze dni na ziemi są jak cień).

8:10  Czy oni nie pouczą cię i nie powiedzą ci, i czy z ich serc nie wypłyną słowa?

8:11  Czy sitowie urośnie bez wilgoci? Czy trzcina urośnie bez wody?

8:12  Chociaż jeszcze jest świeża i nieskoszona, prędzej usycha niż inna trawa.

8:13  Takie są drogi wszystkich, którzy zapominają Boga, i tak zginie nadzieja obłudnika.

8:14  Jego nadzieja zostanie podcięta, a jego ufność będzie jak pajęczyna.

8:15  Oprze się o swój dom, ale się nie ostoi; uchwyci się go, ale nie przetrwa.

8:16  Zieleni się na słońcu i w ogrodzie jego świeża latorośl wyrasta.

8:17  Jego korzenie są splątane wśród kamieni i wyrastają spośród nich.

8:18  Ale gdy go wyrwą z jego miejsca, wtedy miejsce to wyprze się go, mówiąc: Nie widziałem cię.

8:19  Takie oto jest szczęście jego drogi, a z ziemi wyrosną inni.

8:20  Oto Bóg nie odrzuci człowieka prawego, ale złoczyńcom nie poda ręki;

8:21  Aż się napełnią twoje usta uśmiechem, a twoje wargi radością.

8:22  Gdyż ci, którzy cię nienawidzą, okryją się hańbą, a namiotu niegodziwych już nie będzie.

Chapter 9

9:1  A Hiob odpowiedział:

9:2  Doprawdy, wiem, że tak jest. Lecz jak człowiek miałby być usprawiedliwiony przed Bogiem?

9:3  Gdyby chciał się z nim spierać, nie odpowie mu ani raz na tysiąc.

9:4  Ma on mądre serce i potężną siłę. Kto mu się sprzeciwił i powodziło mu się?

9:5  On przenosi góry, a ludzie nie zauważają, przewraca je w swoim gniewie.

9:6  On wstrząsa ziemią z jej miejsca i trzęsą się jej filary.

9:7  On rozkaże słońcu i ono nie wschodzi, zamyka też gwiazdy pieczęcią.

9:8  On sam rozciąga niebiosa i kroczy po falach morza.

9:9  On stworzył Niedźwiedzicę, Oriona, Plejady i gwiazdozbiory południa.

9:10  On czyni rzeczy wielkie i niezbadane, cuda, których zliczyć nie można.

9:11  Oto przechodzi obok mnie, a nie widzę go; mija mnie, a ja go nie dostrzegam.

9:12  Oto gdy zabiera, któż go powstrzyma? Któż mu powie: Co czynisz?

9:13  Gdyby Bóg nie odwrócił swego gniewu, zuchwali pomocnicy upadliby pod nim.

9:14  Jakże ja mu odpowiem? Jakie słowa wybiorę, aby się z nim spierać?

9:15  Choćbym był sprawiedliwy, nie odpowiedziałbym mu, lecz błagałbym swojego sędziego.

9:16  Choćbym go wzywał, a on by się odezwał, jeszcze nie uwierzyłbym, że mnie wysłuchał;

9:17  Kruszy mnie bowiem burzą i pomnaża moje rany bez powodu.

9:18  Nie pozwala mi odetchnąć, raczej napełnia mnie goryczą.

9:19  Jeśli chodzi o siłę, oto jest potężny, a jeśli chodzi o sąd, któż mnie przed nim przyprowadzi?

9:20  Jeśli się usprawiedliwię, moje usta mnie potępią. Jeśli powiem, że jestem doskonały, to one wykażą, że jestem przewrotny.

9:21  Choćbym był doskonały, przecież nie znałbym swojej duszy; gardziłbym swoim życiem.

9:22  Jedno jest pewne, dlatego powiedziałem: On niszczy zarówno doskonałego, jak i niegodziwego;

9:23  Jeśli bicz nagle zabija, śmieje się on z doświadczenia niewinnych.

9:24  Ziemia została wydana w ręce niegodziwego. On zakrywa oblicze sędziów. A jeśli nie on, któż to czyni?

9:25  Ale moje dni są szybsze niż goniec, uciekły i nie widziały nic dobrego.

9:26  Przeminęły jak szybkie łodzie, jak orzeł, który rzuca się na żer.

9:27  Jeśli powiem: Zapomnę o swojej skardze, zaniecham swego gniewu i pocieszę się;

9:28  Wtedy przerażają mnie wszystkie moje cierpienia, bo wiem, że nie uznasz mnie za niewinnego.

9:29  Jeśli jestem niegodziwy, to czemu trudzę się na próżno?

9:30  Choćbym się umył wodą ze śniegu i oczyścił mydłem swoje ręce;

9:31  Ty i tak zanurzysz mnie w dole i moje szaty będą się mną brzydzić.

9:32  On bowiem nie jest człowiekiem jak ja, abym śmiał mu odpowiedzieć i abyśmy razem stanęli przed sądem.

9:33  Nie ma między nami rozjemcy, który mógłby położyć rękę na nas obu.

9:34  Niech tylko zdejmie ze mnie swoją rózgę, a jego groza niech mnie już nie przeraża;

9:35  Wtedy będę mówił i nie będę się go bać; ale tak nie jest ze mną.

Chapter 10

10:1  Moja dusza zmęczona jest życiem; dam upust swemu narzekaniu, będę mówił w goryczy swej duszy.

10:2  Powiem Bogu: Nie potępiaj mnie. Oznajmij mi, czemu wiedziesz ze mną spór?

10:3  Czy dobrze ci z tym, że mnie uciskasz, że odrzucasz dzieło swoich rąk i sprzyjasz radzie niegodziwych?

10:4  Czy masz oczy cielesne? Czy widzisz, jak człowiek widzi?

10:5  Czy twoje dni są jak dni człowieka, a twoje lata jak lata ludzkie;

10:6  Że się wywiadujesz o moją nieprawość i dochodzisz mojego grzechu?

10:7  Ty wiesz, że nie jestem niegodziwy i nikt nie wyrwie mnie z twoich rąk.

10:8  Twoje ręce ukształtowały mnie i uczyniły mnie całego ze wszystkich stron, lecz mnie niszczysz.

10:9  Pamiętaj, proszę, że ulepiłeś mnie jak glinę; czy obrócisz mnie w proch?

10:10  Czy nie wylałeś mnie jak mleko i nie sprawiłeś, że jak ser stężałem?

10:11  Przyoblekłeś mnie skórą i ciałem, a kośćmi i żyłami pospinałeś mnie.

10:12  Obdarzyłeś mnie życiem i miłosierdziem, a twoja opatrzność strzegła mego ducha.

10:13  I chociaż ukryłeś to wszystko w swoim sercu, wiem jednak, że to jest z twojej woli.

10:14  Jeśli grzeszę, ty to spostrzegasz i nie uwolnisz mnie od mojej nieprawości.

10:15  Jeśli jestem niegodziwy, biada mi, a choćbym też był sprawiedliwy, nie podniosę swojej głowy. Jestem syty hańby, zważ na moje utrapienie;

10:16  Gdyż go przybywa; gonisz mnie jak okrutny lew i zachowujesz się dziwnie wobec mnie.

10:17  Stawiasz przeciwko mnie nowych świadków i pomnażasz nade mną swój gniew; wojsko za wojskiem naciera na mnie.

10:18  Czemu wyprowadziłeś mnie z łona? Obym umarł i nie widziało mnie żadne oko!

10:19  Byłbym, jakby mnie nie było, od łona zanieśliby mnie do grobu!

10:20  Czy nie zostało mi niewiele dni? Przestań więc i odejdź ode mnie, abym nabrał trochę otuchy;

10:21  Zanim odejdę tam, skąd już nie powrócę, do ziemi ciemności i cienia śmierci;

10:22  Do ziemi ciemnej jak noc i do cienia śmierci i bezładu, gdzie świeci tylko ciemność.

Chapter 11

11:1  Wtedy Sofar z Naamy odpowiedział:

11:2  Czy nie należy odpowiedzieć na takie mnóstwo słów? Czy człowiek gadatliwy ma być usprawiedliwiony?

11:3  Czy ludzie mają milczeć na twoje kłamstwa? A gdy kpisz, nikt cię nie zawstydzi?

11:4  Powiedziałeś bowiem: Moja nauka jest czysta, jestem czysty w twoich oczach.

11:5  O gdyby Bóg zechciał przemówić i otworzyć usta przeciwko tobie;

11:6  Gdyby objawił tajemnice mądrości – że zasługujesz na dwa razy większą karę. Poznaj więc, ile Bóg ci przebaczył za twoją nieprawość.

11:7  Czy wybadasz tajemnice Boga? Czy zgłębisz doskonałość Wszechmocnego?

11:8  Są wyżej niż niebiosa, co możesz z tym uczynić? Głębsze niż piekło, czy możesz je poznać?

11:9  Ich miara jest dłuższa niż ziemia i szersza niż morze.

11:10  Jeśli wycina, zamyka albo gromadzi, któż go powstrzyma?

11:11  On bowiem zna marność ludzi i widzi niegodziwość. Czy miałby na to nie zważać?

11:12  Człowiek nierozumny może nabyć rozumu, choć człowiek rodzi się jak źrebię dzikiego osła.

11:13  Jeśli przygotujesz swoje serce i wyciągniesz do niego swoje ręce;

11:14  Jeśli w twoich rękach jest nieprawość, oddal ją i nie pozwól, aby niegodziwość mieszkała w twoich przybytkach.

11:15  Wtedy podniesiesz swoje oblicze bez zmazy, będziesz stały i nie będziesz się bał.

11:16  Zapomnisz bowiem o swojej udręce i wspomnisz ją tak jak wody, które przepłynęły.

11:17  I twoje życie będzie jaśniejsze niż południe; twoja ciemność będzie jak poranek.

11:18  Będziesz ufał, mając nadzieję; będziesz kopać dokoła i odpoczniesz bezpiecznie.

11:19  Położysz się i nikt cię nie przestraszy; wielu uniży się przed twoim obliczem.

11:20  Ale oczy niegodziwych przygasną i nie będzie dla nich ucieczki, a ich nadzieja będzie jak wyzionięcie ducha.

Chapter 12

12:1  Potem Hiob odpowiedział:

12:2  Doprawdy jesteście ludem i wraz z wami zginie mądrość.

12:3  Ale ja również mam rozum, jak i wy, i nie jestem od was gorszy. Kto nie zna tych rzeczy?

12:4  Jestem pośmiewiskiem dla swojego przyjaciela; ja, który wołam do Boga, a on odpowiada; sprawiedliwy i doskonały jest pośmiewiskiem.

12:5  Ten, który jest bliski upadku, to pochodnia wzgardzona w umyśle tego, który żyje w pokoju.

12:6  Namioty łupieżców są spokojne i bezpieczni są ci, którzy drażnią Boga, a którym Bóg obficie daje w ręce.

12:7  Ale zapytaj zwierząt, a one cię pouczą, i ptaków nieba, a powiedzą tobie.

12:8  Albo rozmawiaj z ziemią, a ona cię nauczy, i opowiedzą ci ryby morskie.

12:9  Któż spośród nich wszystkich nie wie, że ręka Pana to wykonała?

12:10  W jego ręku jest dusza wszelkiej istoty żywej i duch wszelkiego człowieka.

12:11  Czy ucho nie bada mowy, a podniebienie nie smakuje pokarmu?

12:12  U starców jest mądrość, a w długości dni roztropność.

12:13  Ale u niego jest mądrość i siła, u niego rada i roztropność.

12:14  Oto on burzy, a nikt nie może odbudować, zamyka człowieka, a nikt nie może otworzyć.

12:15  Oto gdy zatrzyma wody, wysychają, gdy je wypuści, wywracają ziemię.

12:16  U niego jest moc i mądrość. Do niego należy zwiedziony i zwodziciel.

12:17  Pozbawia radców mądrości i sędziów czyni głupcami.

12:18  Rozwiązuje więzy królów i przepasuje ich biodra pasem.

12:19  Odprowadza złupionych książąt i wywraca mocarzy.

12:20  Odbiera mowę prawdomównym i zabiera starcom rozsądek.

12:21  Wylewa pogardę na książąt i osłabia siły mocarzy.

12:22  On odsłania głębokie rzeczy z ciemności i wyprowadza na światło cień śmierci.

12:23  Rozmnaża narody i wytraca je, rozszerza narody i pomniejsza je.

12:24  On zabiera serca przełożonym ludu ziemi i sprawia, że błądzą po pustyni bezdrożnej;

12:25  I chodzą po omacku w ciemności bez światła, i sprawia, że zataczają się jak pijani.

Chapter 13

13:1  Oto moje oko widziało to wszystko, moje ucho słyszało i zrozumiało.

13:2  Co wiecie wy, ja także wiem, nie jestem od was gorszy.

13:3  Dlatego chciałbym mówić z Wszechmocnym i pragnę prawować się z Bogiem.

13:4  Wy bowiem jesteście sprawcami kłamstwa, wszyscy jesteście marnymi lekarzami.

13:5  Obyście raczej zamilkli, a uznano by wam to za mądrość.

13:6  Słuchajcie teraz mojego rozumowania, zważajcie na obronę moich warg.

13:7  Czy w obronie Boga będziecie mówić przewrotnie? Czy za niego będziecie mówić kłamliwie?

13:8  Czy macie wzgląd na jego osobę? Czy chcecie spierać się po stronie Boga?

13:9  Czy byłoby dobrze, gdyby was doświadczył? Czy chcecie go oszukać, jak się oszukuje człowieka?

13:10  Na pewno będzie was karać, jeśli w ukryciu będziecie stronniczy.

13:11  Czy jego majestat was nie przeraża? Czy jego groza na was nie padnie?

13:12  Wasza pamięć jest jak popiół, a wasze ciała jak ciała z gliny.

13:13  Milczcie, zostawcie mnie, abym przemówił, a niech przyjdzie na mnie, co chce.

13:14  Czemu mam szarpać swoje ciało zębami i kłaść swoje życie w swoje ręce?

13:15  Oto choćby mnie zabił, jeszcze będę mu ufać. Moich dróg będę jednak przed nim bronić.

13:16  On sam będzie moim zbawieniem, bo żaden obłudnik nie przyjdzie przed jego oblicze.

13:17  Słuchajcie uważnie mojej mowy, niech wasze uszy przyjmą moją wypowiedź.

13:18  Oto teraz jestem gotowy na sąd i wiem, że zostanę usprawiedliwiony.

13:19  Któż będzie się spierał ze mną? Jeśli bowiem zamilknę, to umrę.

13:20  Tylko dwóch rzeczy mi nie czyń, a nie będę się krył przed tobą.

13:21  Oddal swoją rękę ode mnie i niech twoja groza mnie nie przeraża.

13:22  Potem zawołaj mnie, a ja ci odpowiem, albo ja przemówię, a ty mi odpowiedz.

13:23  Ile mam nieprawości i grzechów? Daj mi poznać moje przestępstwo i grzech.

13:24  Czemu zakrywasz swoje oblicze i uważasz mnie za swego wroga?

13:25  Czy skruszysz liść miotany wiatrem? Czy będziesz gonić suche źdźbło?

13:26  Piszesz bowiem przeciwko mnie gorzkie rzeczy, każesz mi dziedziczyć nieprawości mojej młodości;

13:27  Zakułeś moje nogi w dyby, śledzisz wszystkie moje ścieżki i zaznaczasz ślady moich stóp.

13:28  Niszczeję jak próchno, jak szata, którą zepsują mole.

Chapter 14

14:1  Człowiek, urodzony przez kobietę, ma dni niewiele i ma pełno kłopotów;

14:2  Wyrasta jak kwiat i zostaje podcięty, znika jak cień i się nie ostaje.

14:3  A jednak na takiego otwierasz swoje oczy i wzywasz mnie przed siebie na sąd.

14:4  Któż może wydobyć czystego z nieczystego? Ani jeden.

14:5  Gdyż jego dni są ustalone, liczba jego miesięcy jest u ciebie; wyznaczyłeś mu kres, którego nie może przekroczyć.

14:6  Odstąp od niego, aby odpoczął, aż zakończy swój dzień jak najemnik.

14:7  Dla drzewa bowiem jest nadzieja, choć je wytną, że znowu odrośnie, że jego latorośl nie ustanie.

14:8  Choć jego korzeń zestarzeje się w ziemi i jego pień umrze w prochu;

14:9  To jednak gdy poczuje wodę, odrasta i rozpuszcza gałęzie jak sadzonka.

14:10  Ale człowiek umiera i marnieje; a gdy oddaje ducha, gdzie on jest?

14:11  Jak ubywa wód z morza i rzeka opada, i wysycha;

14:12  Tak jest z człowiekiem, gdy się położy i już nie wstanie; dopóki niebiosa będą trwać, nie ocknie się ani nie będzie obudzony ze swego snu.

14:13  Obyś mnie w grobie ukrył i schował, aż twój gniew się uciszy, wyznaczył mi czas i wspomniał na mnie.

14:14  Gdy człowiek umrze, czy znowu ożyje? Przez wszystkie dni wyznaczonego mi czasu będę czekał, aż nadejdzie moja zmiana.

14:15  Zawołasz, a ja ci odpowiem; zatęsknisz za dziełem swoich rąk.

14:16  Teraz jednak liczysz moje kroki. Czy nie zważasz na mój grzech?

14:17  Mój występek jest zapieczętowany w woreczku, gromadzisz moje nieprawości.

14:18  Doprawdy, góra pada i rozsypuje się, i skała przesuwa się ze swego miejsca.

14:19  Wody wydrążają kamienie, ulewa podrywa to, co wyrośnie z prochu ziemi, a ty nadzieję człowieka obracasz wniwecz.

14:20  Stale pokonujesz go, a on odchodzi; zmieniasz jego oblicze i odprawiasz go.

14:21  Jego synowie darzeni są szacunkiem, lecz on o tym nie wie; żyją w pogardzie, lecz na to nie zważa.

14:22  Ale jego własne ciało odczuwa ból, a jego dusza w nim płacze.

Chapter 15

15:1  Wtedy Elifaz z Temanu odpowiedział:

15:2  Czy mądry człowiek ma odpowiadać próżną wiedzą i napełniać swoje wnętrze wiatrem wschodnim?

15:3  Czy ma się spierać słowami bezużytecznymi i mową, która nie przynosi pożytku?

15:4  Ty nawet odrzucasz bojaźń i powstrzymujesz modlitwę przed Bogiem.

15:5  Twoje usta bowiem pokazują twą nieprawość, posługujesz się mową przebiegłych.

15:6  Twoje usta cię potępiają, a nie ja; twoje wargi świadczą przeciwko tobie.

15:7  Czy jesteś pierwszym człowiekiem, który się urodził? Czy zostałeś stworzony przed pagórkami?

15:8  Czy słuchałeś tajemnic Boga? Czy tylko w tobie jest mądrość?

15:9  Cóż ty wiesz, czego my nie wiemy? Cóż ty rozumiesz, czego my nie rozumiemy?

15:10  Wśród nas są i sędziwi, i starcy, starsi od twego ojca.

15:11  Czy lekceważysz pociechę Boga? Czy masz w sobie coś tajemnego?

15:12  Czemu cię tak uniosło twoje serce? Czemu swoimi oczami tak mrugasz;

15:13  Że zwracasz przeciwko Bogu swego ducha i wypuszczasz ze swoich ust takie słowa?

15:14  Czym jest człowiek, aby miał być czysty, urodzony z kobiety, aby miał być sprawiedliwy?

15:15  Oto nawet swoim świętym on nie ufa i niebiosa nie są czyste w jego oczach.

15:16  Tym bardziej obrzydły i nikczemny jest człowiek, który pije nieprawość jak wodę.

15:17  Wykażę ci, tylko mnie posłuchaj; opowiem ci, co widziałem;

15:18  Co mądrzy powiedzieli, a nie zataili, co mieli od przodków swoich;

15:19  Im samym dana była ziemia i żaden obcy nie przeszedł wśród nich.

15:20  Niegodziwy żyje w udręce przez wszystkie swoje dni i niewiele lat wyznaczono ciemięzcy.

15:21  Głos przerażenia brzmi w jego uszach, że w czasie pokoju napadnie go niszczyciel.

15:22  Nie wierzy, że miałby wrócić z ciemności, obawia się zewsząd miecza.

15:23  Tuła się za chlebem, pytając, gdzie go znaleźć. Wie, że dzień ciemności został dla niego przygotowany.

15:24  Przeraża go utrapienie i ucisk; wzmocnią się przeciwko niemu jak król gotowy do boju.

15:25  Wyciągnął bowiem swą rękę przeciw Bogu, przeciwko Wszechmocnemu się umocnił.

15:26  Naciera na niego, na jego szyję, która jest okryta pod gęstymi grzbietami jego tarcz.

15:27  Swoją twarz kryje bowiem w tłuszczu, a jego tusza zaokrągliła się na lędźwiach.

15:28  Mieszka w opustoszałych miastach i domach, w których nikt nie przebywa, które niebawem staną się ruiną.

15:29  Nie wzbogaci się i nie przetrwa jego majątek ani jego doskonałość nie rozszerzy się na ziemi.

15:30  Nie wyjdzie z ciemności, płomień ususzy jego latorośle, a zginie od tchnienia jego ust.

15:31  Niech złudzony nie ufa marności, gdyż marność będzie jego zapłatą.

15:32  Przed wypełnieniem jego dni nastąpi, a jego gałązka nie zakwitnie.

15:33  Jak winna latorośl utraci swoje niedojrzałe grona, jak oliwka zrzuci swój kwiat.

15:34  Zgromadzenie obłudników będzie bowiem spustoszone, a ogień strawi namioty przekupstwa.

15:35  Poczęli krzywdę i urodzili nieprawość, a ich łono przygotowuje oszustwo.

Chapter 16

16:1  Wtedy Hiob odpowiedział:

16:2  Słyszałem wiele takich rzeczy; wy wszyscy jesteście przykrymi pocieszycielami.

16:3  Kiedy będzie koniec tych próżnych słów? Albo co cię skłania do tego, że tak odpowiadasz?

16:4  Ja także mógłbym mówić jak wy; gdybyście byli w moim położeniu, mógłbym nagromadzić słów przeciwko wam i potrząsać głową nad wami.

16:5  Ja jednak pokrzepiałbym was swoimi ustami i poruszanie moich warg ulżyłoby waszym cierpieniom.

16:6  Ale jeśli będę mówił, mojemu bólowi to nie ulży, a jeśli przestanę, czyż opuści mnie?

16:7  A teraz zmęczył mnie. Spustoszyłeś całe moje zgromadzenie.

16:8  Pomarszczyłeś mnie na świadectwo, a moje wychudzenie powstaje i świadczy przeciwko mnie w twarz.

16:9  Jego gniew mnie porwał, nienawidzi mnie; zgrzyta na mnie zębami. Mój wróg przeszywa mnie wzrokiem.

16:10  Otworzyli na mnie swe usta; znieważając, bili mnie po policzkach; zebrali się razem przeciwko mnie.

16:11  Bóg wydał mnie przewrotnemu, oddał mnie w ręce niegodziwych.

16:12  Żyłem w spokoju, ale on mnie pokruszył; chwycił mnie za kark, roztrzaskał i postawił sobie za cel.

16:13  Otoczyli mnie jego strzelcy; przeszywa moje nerki, a nie oszczędził; wylał na ziemię moją żółć.

16:14  Rozbija mnie, ranę za raną; naciera na mnie jak olbrzym.

16:15  Uszyłem wór na swoją skórę i prochem zbezcześciłem swój róg.

16:16  Moja twarz jest czerwona od płaczu i na moich powiekach jest cień śmierci.

16:17  Chociaż nie ma żadnej krzywdy na moich rękach, a moja modlitwa jest czysta.

16:18  Ziemio, nie zakrywaj mojej krwi i niech moje wołanie nie znajdzie miejsca!

16:19  Oto teraz mój świadek jest w niebie, mój obrońca na wysokości.

16:20  Moi przyjaciele szydzą ze mnie, ale moje oko wylewa łzy ku Bogu.

16:21  Oby ktoś spierał się z Bogiem o człowieka jak człowiek spiera się o swego bliźniego!

16:22  Upłynie bowiem niewiele lat, a pójdę ścieżką, skąd nie powrócę.

Chapter 17

17:1  Mój oddech jest skażony, moje dni gasną, groby na mnie czekają.

17:2  Czy nie szydercy są przy mnie? Czy moje oko nie czuwa przez ich zniewagi?

17:3  Złóż więc zastaw za mnie u siebie. Któż jest ten, który za mnie poręczy?

17:4  Ich serce bowiem ukryłeś przed zrozumieniem, dlatego ich nie wywyższysz.

17:5  Kto pochlebia przyjaciołom, tego dzieciom zgasną oczy.

17:6  Uczynił mnie tematem przysłowia wśród ludzi i pośmiewiskiem przed nimi.

17:7  Moje oko zaćmiło się od smutku, a wszystkie moje członki są jak cień.

17:8  Prawi zdumieją się nad tym, a niewinny powstanie przeciwko obłudnikowi.

17:9  Sprawiedliwy będzie trwał przy swojej drodze, a kto ma czyste ręce, nabierze siły.

17:10  Lecz wy wszyscy zawróćcie i przyjdźcie; bo mądrego wśród was nie znajduję.

17:11  Moje dni przeminęły, rozwiały się moje zamiary, myśli mego serca.

17:12  Noc zamieniają w dzień, światłość skraca się z powodu ciemności.

17:13  Gdybym czegoś oczekiwał, grób będzie moim domem, w ciemności rozłożyłem swoje posłanie.

17:14  Powiedziałem do zniszczenia: Jesteś moim ojcem, a robactwu: Moja matko i moja siostro.

17:15  Gdzie jest więc teraz moja nadzieja? Kto zobaczy moją nadzieję?

17:16  Zstąpią do zasuw grobu, gdy razem odpoczniemy w prochu.

Chapter 18

18:1  Wtedy Bildad z Szuach odpowiedział:

18:2  Kiedy wreszcie położycie kres tym słowom? Pomyślcie, potem będziemy mówić.

18:3  Czemu uważacie nas za bydło? Czemu jesteśmy obrzydliwi w waszych oczach?

18:4  Ty, który szarpiesz gniewem swą duszę – czy z twojego powodu będzie opuszczona ziemia i skały będą przesunięte ze swego miejsca?

18:5  Tak, światło niegodziwych zgaśnie, a iskra jego ognia już nie zaświeci.

18:6  Światło jego przybytku się zaćmi i jego pochodnia nad nim zagaśnie.

18:7  Kroki jego siły będą skrępowane, jego własna rada powali go.

18:8  Jego nogi bowiem zawiodą go w sieć, chodzi po sidłach.

18:9  Sidło uchwyci go za piętę i przemoże go łupieżca.

18:10  Sidło dla niego ukryte jest w ziemi, a pułapka na niego – na drodze.

18:11  Zewsząd będą go przerażać strachy, ścigają go na każdym kroku.

18:12  Głód osłabi jego siły i zniszczenie będzie czyhało u jego boku.

18:13  Pożre żyły jego skóry, pierworodny śmierci pożre jego członki.

18:14  Jego ufność będzie wykorzeniona z jego namiotu i zostanie on przyprowadzony do króla strachów.

18:15  Strach będzie mieszkał w jego namiocie, bo ten nie należy do niego; jego mieszkanie będzie posypane siarką.

18:16  Od spodu uschną jego korzenie, a z wierzchu będzie obcięta jego gałąź.

18:17  Pamięć o nim zginie z ziemi, a jego imienia nie wspomną na ulicach.

18:18  Wypędzą go ze światła do ciemności i wyrzucą go z okręgu świata.

18:19  Nie będzie miał syna ani wnuka pośród swego ludu i nikt nie pozostanie w jego mieszkaniach.

18:20  Ci, którzy przyjdą po nim, osłupieją na jego dzień, tak jak poprzednich ogarnął strach.

18:21  Takie są mieszkania niegodziwych i takie jest miejsce tego, który nie zna Boga.

Chapter 19

19:1  Wtedy Hiob odpowiedział:

19:2  Jak długo będziecie dręczyć moją duszę i miażdżyć mnie słowami?

19:3  Już dziesięć razy znieważyliście mnie. Nie wstyd wam, że tak się znęcacie nade mną?

19:4  A niech tak będzie, że zbłądziłem, błąd zostaje po mojej stronie.

19:5  A jeśli rzeczywiście chcecie się wynosić nade mną i dowodzić mi mojej hańby;

19:6  Wiedzcie, że to Bóg mnie powalił i swoją siecią mnie otoczył.

19:7  Oto wołam o krzywdę, ale nikt nie słucha; krzyczę, ale nie ma sądu.

19:8  Zagrodził mi drogę, abym nie mógł przejść, i na moich ścieżkach rozpostarł ciemność.

19:9  Odarł mnie z mojej chwały i zdjął koronę z mojej głowy.

19:10  Zniszczył mnie ze wszystkich stron i ginę; moją nadzieję wyrwał jak drzewo.

19:11  Zapłonął przeciwko mnie swoim gniewem i uważa mnie za swego wroga.

19:12  Przyszły razem jego oddziały, utorowały przeciw mnie swoją drogę i rozbiły obóz dokoła mojego namiotu.

19:13  Moich braci oddalił ode mnie, a moi znajomi ode mnie stronią.

19:14  Opuścili mnie moi bliscy, a moi przyjaciele o mnie zapomnieli.

19:15  Przebywający w moim domu i moje służące uważają mnie za obcego. Stałem się cudzoziemcem w ich oczach.

19:16  Wołałem na swego sługę, ale on się nie odzywa, chociaż go błagam swoimi ustami.

19:17  Moim oddechem brzydzi się moja żona, choć błagam ze względu na synów z mojego ciała.

19:18  Nawet małe dzieci mną gardzą; gdy powstaję, urągają mi.

19:19  Brzydzą się mną wszyscy moi najbliżsi; ci, których kocham, stanęli przeciw mnie.

19:20  Moje kości przylgnęły do mojej skóry i do mego ciała; pozostała tylko skóra wokół zębów.

19:21  Zlitujcie się nade mną, zlitujcie się nade mną, moi przyjaciele, bo ręka Boża mnie dotknęła.

19:22  Czemu mnie prześladujecie jak Bóg? Czy nie dość wam mojego ciała?

19:23  Oby teraz zostały zapisane moje słowa! Oby je w księdze utrwalono!

19:24  Oby rylcem z żelaza i ołowiem zostały na wieczną pamiątkę wyryte na skale!

19:25  Wiem bowiem, że mój Odkupiciel żyje i że w ostateczny dzień stanie na ziemi.

19:26  A choć moja skóra się rozłoży, to w swoim ciele ujrzę Boga.

19:27  Ujrzę go ja sam, ujrzą go moje oczy, a nie kto inny, choć moje nerki zniszczały w moim wnętrzu.

19:28  Powinniście mówić: Czemu go prześladujemy? Gdyż we mnie znajduje się korzeń sprawy.

19:29  Wy sami lękajcie się miecza, bo gniew za nieprawość sprowadza miecz, abyście wiedzieli, że jest sąd.

Chapter 20

20:1  Wtedy Sofar z Naama odpowiedział:

20:2  Dlatego moje myśli skłaniają mnie do odpowiedzi i z tego powodu mówię pośpiesznie.

20:3  Słuchałem obraźliwego upomnienia i duch mojego zrozumienia podsuwa mi odpowiedź:

20:4  Czy nie wiesz, że od wieków, odkąd człowieka postawiono na ziemi;

20:5  Radość niegodziwych jest krótka, a wesołość obłudnika trwa okamgnienie?

20:6  Choćby jego wyniosłość sięgała aż do niebios, a jego głowa – do obłoków;

20:7  To jednak zginie on na wieki jak jego własny gnój, a ci, którzy go widzieli, powiedzą: Gdzie on się podział?

20:8  Uleci jak sen i nie znajdą go; ucieknie jak nocne widzenie.

20:9  Oko, które go widziało, nie zobaczy go więcej, i już nie ujrzy go jego miejsce.

20:10  Jego synowie będą się korzyć przed ubogim, jego ręce zwrócą swe bogactwo.

20:11  Jego kości są pełne grzechów jego młodości, razem z nim spoczną w prochu.

20:12  A choć zło jest słodkie w jego ustach i zataja je pod swoim językiem;

20:13  Chociaż rozkoszuje się nim i nie opuszcza go, zatrzymując je na swoim podniebieniu;

20:14  To jednak jego pokarm we wnętrznościach przemienia się, staje się żółcią żmii w jego wnętrzu.

20:15  Połknął bogactwa i zwróci je; Bóg je wyrzuci z jego brzucha.

20:16  Będzie ssał jad żmii, zabije go język węża.

20:17  Nie zobaczy rzek, potoków, strumieni miodu ani masła.

20:18  Zwróci swój zysk i nie połknie go; i choć znowu zdobędzie wielki majątek, nie ucieszy się z niego.

20:19  Bo uciskał i opuszczał ubogich, przemocą zabrał dom, którego nie zbudował.

20:20  Dlatego nie zazna pokoju w swoim wnętrzu, nie zatrzyma tego, czego pragnął.

20:21  Z jego pokarmów nic nie zostanie, nie rozmnożą się jego dobra.

20:22  Mimo obfitości jego dostatku dosięgnie go bieda. Wszelka ręka nikczemnych uderzy na niego.

20:23  Gdy będzie miał czym napełnić swój brzuch, Bóg ześle na niego zapalczywość swego gniewu, wyleje na niego i na jego pokarmy.

20:24  Gdy będzie uciekał przed żelazną bronią, przebije go łuk spiżowy.

20:25  Wyjęta będzie strzała z grzbietu, a grot przeszyje jego wątrobę; ogarnie go strach.

20:26  Wszelka ciemność zaczai się w jego kryjówkach. Pożre go ogień niewzniecony, a ten, kto pozostał w jego przybytku, będzie udręczony.

20:27  Niebo odkryje jego nieprawość, a ziemia powstanie przeciwko niemu.

20:28  Dobytek jego domu przepadnie, jego dobra rozpłyną się w dniu Bożego gniewu.

20:29  Taki jest dział Boga dla niegodziwego i dziedzictwo przeznaczone mu przez Boga.

Chapter 21

21:1  Wtedy Hiob odpowiedział:

21:2  Słuchajcie uważnie moich słów, a to będzie dla mnie wasza pociecha.

21:3  Pozwólcie mi mówić, a potem, gdy powiem, naśmiewajcie się ze mnie.

21:4  Czy swoją skargę kieruję do człowieka? A jeśli tak, to dlaczego mój duch nie miałby być wzburzony?

21:5  Spójrzcie na mnie, zdumiewajcie się i połóżcie rękę na swoje usta.

21:6  Gdy tylko sobie przypomnę, jestem przerażony i strach ogarnia moje ciało.

21:7  Czemu niegodziwi żyją, starzeją się, a nawet wzrastają w bogactwie?

21:8  Ich potomstwo utrwala się przed nimi, a ich rodzina wzrasta na ich oczach.

21:9  Ich domy są bezpieczne, bez strachu i nie dotyka ich rózga Boga.

21:10  Ich byk zapładnia i nie zawodzi, ich krowa cieli się i nie roni.

21:11  Wypuszczają swe malutkie dzieci jak trzodę, a ich synowie podskakują.

21:12  Chwytają za bęben i harfę i weselą się przy dźwięku fletu.

21:13  Spędzają swoje dni w dobrobycie, a w mgnieniu oka zstępują do grobu.

21:14  Dlatego mówią do Boga: Odejdź od nas, bo nie chcemy poznać twoich dróg.

21:15  Kim jest Wszechmocny, abyśmy mieli mu służyć? Cóż nam pomoże to, że będziemy się modlić do niego?

21:16  Oto ich dobra nie są w ich rękach. Rada niegodziwych daleka jest ode mnie.

21:17  Jak często gaśnie pochodnia niegodziwych? Jak często przychodzi na nich zguba? Bóg im wydziela cierpienie w swoim gniewie.

21:18  Są jak słoma na wietrze i jak plewa, którą wicher porywa.

21:19  Bóg zachowuje jego nieprawość dla jego synów; odpłaca mu, aby to poczuł.

21:20  Jego oczy ujrzą jego nieszczęście i będzie pił z gniewu Wszechmocnego.

21:21  Jaką bowiem ma on rozkosz w swoim domu, po swojej śmierci, gdy liczba jego miesięcy zostanie skrócona?

21:22  Czy ktoś może uczyć Boga wiedzy, wiedząc, że on sam sądzi najwyższych?

21:23  Jeden umiera w pełni swoich sił, bezpieczny ze wszystkich stron i spokojny;

21:24  Jego piersi są pełne mleka, a jego kości zwilża szpik.

21:25  Drugi zaś umiera w goryczy ducha i nigdy nie jadał z uciechą.

21:26  Razem będą leżeć w prochu i okryją ich robaki.

21:27  Oto znam wasze myśli i zamiary, jakie przeciwko mnie złośliwie obmyślacie.

21:28  Mówicie bowiem: Gdzie jest dom księcia? A gdzie mieszkanie niegodziwych?

21:29  Czy nie pytaliście podróżnych? Czy nie chcecie poznać ich znaków;

21:30  Że niegodziwy jest zachowany na dzień zatracenia? Zostanie przyprowadzony na dzień gniewu.

21:31  Któż mu wypomni w oczy jego drogę? A kto mu odpłaci za to, co uczynił?

21:32  Zaprowadzą go do grobu i zostanie w grobowcu.

21:33  Słodkie mu będą bryły ziemi z doliny i pociągnie za sobą wszystkich ludzi; a ci, którzy szli przed nim, są niezliczeni.

21:34  Czemu więc daremnie mnie pocieszacie, skoro w waszych odpowiedziach pozostaje fałsz?

Chapter 22

22:1  Wtedy Elifaz z Temanu odpowiedział:

22:2  Czy człowiek może być użyteczny dla Boga? Mądry jest raczej użyteczny dla samego siebie.

22:3  Czy Wszechmocny ma upodobanie w tym, że jesteś sprawiedliwy? Czy ma zysk z tego, że doskonalisz swoje drogi?

22:4  Czy będzie cię karać z powodu strachu przed tobą? Czy stawia cię przed sądem?

22:5  Czy twoja niegodziwość nie jest wielka i twoje nieprawości nie mają końca?

22:6  Brałeś bowiem zastaw od swoich braci bez powodu i nagich z szat obdzierałeś.

22:7  Nie podałeś wody zmęczonemu, a głodnemu odmówiłeś chleba.

22:8  Ale możnemu dałeś ziemię, a poważany mieszkał w niej.

22:9  Wdowy odprawiłeś z niczym, a sierotom połamałeś ramiona.

22:10  Dlatego ogarnęły cię sidła, a trwoży cię nagły strach;

22:11  Lub ogarnęła cię ciemność, bo nie widzisz, a wezbrane wody okryły cię.

22:12  Czy Bóg nie jest na wysokości niebios? Spójrz na najwyższe gwiazdy, jakże są wysoko!

22:13  A ty mówisz: Cóż Bóg wie? Czy przez chmury będzie sądził?

22:14  Obłoki są jego zasłoną, więc nie widzi, po okręgu niebios się przechadza.

22:15  Czy zwróciłeś uwagę na stare ścieżki, którymi kroczyli niegodziwcy?

22:16  Oni zostali wykorzenieni przed czasem, powódź zalała ich fundamenty.

22:17  Mówili Bogu: Odejdź od nas. Cóż może im uczynić Wszechmogący?

22:18  Przecież napełnił ich domy dobrem. Ale rada niegodziwych jest daleka ode mnie.

22:19  Widzą to sprawiedliwi i cieszą się, a niewinny naśmiewa się z nich.

22:20  Nasz dobytek bowiem nie zostaje zniszczony, lecz ich resztkę pochłonął ogień.

22:21  Zapoznaj się z nim i zawrzyj z nim pokój, bo będzie ci się szczęściło.

22:22  Przyjmij, proszę, prawo z jego ust i złóż jego słowa w swoim sercu.

22:23  Jeśli się nawrócisz do Wszechmocnego, zostaniesz odbudowany i oddalisz nieprawość od swego namiotu.

22:24  Wtedy zgromadzisz złota jak prochu, a złota z Ofiru jak kamienia z potoku.

22:25  Wszechmocny będzie twoim złotem, srebrem i twoją siłą.

22:26  Wtedy będziesz się rozkoszować we Wszechmocnym i podniesiesz do Boga swoje oblicze.

22:27  Będziesz się modlił do niego, a on cię wysłucha, a ty wypełnisz swoje śluby.

22:28  Cokolwiek postanowisz, to ci się spełni, a na twoich drogach rozbłyśnie światłość.

22:29  Gdy inni będą upokorzeni, ty powiesz: Będzie wywyższenie, bo Bóg zbawia pokornego.

22:30  Wybawi także tego, który nie jest bez winy, a zostanie wybawiony dzięki czystości twoich rąk.

Chapter 23

23:1  Wtedy Hiob odpowiedział:

23:2  Również dziś moja skarga jest gorzka, choć moje nieszczęście jest cięższe niż moje jęki.

23:3  O gdybym wiedział, gdzie mógłbym go znaleźć, udałbym się aż do jego tronu.

23:4  Przedstawiłbym mu swoją sprawę, a moje usta napełniłbym dowodami;

23:5  Poznałbym słowa jego odpowiedzi i zrozumiałbym, co chce mi powiedzieć.

23:6  Czy w swojej wielkiej mocy będzie się spierał ze mną? Nie, raczej sam doda mi siły.

23:7  Tam człowiek prawy rozprawiałby z nim, a ja na zawsze byłbym wolny od mojego sędziego.

23:8  Ale oto idę prosto, a jego nie ma; cofam się, a nie dostrzegam go.

23:9  Idę w lewo, gdzie on działa, a nie oglądam go; idę na prawo, a nie widzę go.

23:10  Gdyż on zna drogę, którą kroczę; kiedy mnie doświadczy, wyjdę jak złoto.

23:11  Moja noga trzymała się jego śladu, przestrzegałem jego drogi i nie zbaczałem z niej.

23:12  Od przykazania jego ust nie odchodziłem; ceniłem słowa jego ust bardziej niż mój własny pokarm.

23:13  Lecz on jest niezmienny, któż go odwróci? Czego bowiem jego dusza zapragnie, to uczyni;

23:14  Bo on wykona, co postanowił o mnie; u niego jest wiele takich przykładów.

23:15  Dlatego drżę przed jego obliczem; gdy to rozważam, lękam się go.

23:16  Bóg osłabił moje serce, Wszechmocny mnie zatrwożył.

23:17  O mało bowiem nie zginąłem od ciemności, nie zakrył mroku przed moim obliczem.

Chapter 24

24:1  Czemu, skoro od Wszechmocnego nie są zakryte czasy, ci, którzy go znają, nie widzą jego dni?

24:2  Niektórzy przesuwają granice, zabierają trzody i pasą je.

24:3  Osła sierot pędzą i wołu wdowy biorą w zastaw.

24:4  Spychają z drogi ubogich, biedni ziemi muszą się kryć razem.

24:5  Oto jak dzikie osły na pustyni wychodzą oni do swojej pracy, wstając rano na łup. Pustynia wydaje chleb dla nich oraz ich dzieci.

24:6  Na polu żną zboże i zbierają grona w winnicy niegodziwych.

24:7  Nagich zmuszają nocować bez ubrania, tak że nie mają czym się nakryć w czasie chłodów;

24:8  Przemoczeni ulewą górską, bez schronienia przytulają się do skały.

24:9  Odrywają od piersi sieroty, od ubogiego biorą zastaw.

24:10  Nagiego zmuszają do chodzenia bez ubrania, a głodnym zabierają snopy.

24:11  A ci, którzy pośród ich murów wyciskają oliwę i tłoczą w prasach, są spragnieni.

24:12  Ludzie w mieście wzdychają, dusze śmiertelnie rannych wołają, a Bóg im w tym nie przeszkadza.

24:13  To są ci, którzy się sprzeciwiają światłości, nie znają jej dróg ani nie trwają na jej ścieżkach.

24:14  Morderca wstaje przed świtem i zabija ubogiego i potrzebującego, a w nocy jest jak złodziej.

24:15  Oko cudzołożnika czeka na zmierzch, mówiąc: Nikt mnie nie zobaczy, i zakrywa on swoje oblicze.

24:16  W ciemności podkopują domy, które sobie za dnia oznaczyli, nie znają światła.

24:17  Dla nich bowiem poranek jest jak cień śmierci. Jeśli ktoś ich rozpozna, ogarnia ich strach cienia śmierci.

24:18  Lekko unoszą się na wodach, przeklęty jest ich dział na ziemi, nie patrzą na drogę do winnic.

24:19  Jak susza i upał trawią wody śniegu, tak grób trawi grzeszników.

24:20  Zapomni o nim łono jego matki, a robak będzie się nim karmić jak słodycz; nikt go więcej nie wspomni, a nieprawość zostanie połamana jak drzewo.

24:21  Dręczy niepłodną, która nie rodziła, a wdowie nie czyni dobra.

24:22  Pociąga też mocarzy swoją siłą; gdy powstaje, nikt nie jest pewien swego życia.

24:23  Dano mu, że może oprzeć się bezpiecznie; jego oczy jednak patrzą na ich drogi.

24:24  Na chwilę zostali wywyższeni, ale już ich nie ma; zostali poniżeni i ściśnieni jak wszyscy inni, a jak wierzch kłosa zostaną wycięci.

24:25  A jeśli tak nie jest, kto mi udowodni kłamstwo i obróci wniwecz moje słowa?

Chapter 25

25:1  Wtedy Bildad z Szuach odpowiedział:

25:2  Przy nim jest panowanie i strach, on czyni pokój na swoich wysokościach.

25:3  Czy można zliczyć jego wojska? A nad kim nie wschodzi jego światło?

25:4  Jak więc może człowiek być usprawiedliwiony przed Bogiem? Albo jak może być czysty ten, kto się urodził z kobiety?

25:5  Oto nawet księżyc nie świeci i gwiazdy nie są czyste w jego oczach;

25:6  Tym bardziej człowiek, który jest robakiem, i syn człowieczy, który jest czerwiem.

Chapter 26

26:1  A Hiob tak odpowiedział:

26:2  Jakże uratowałeś tego, który nie ma mocy? Jakże wybawiłeś ramię, które nie ma siły?

26:3  Jakże doradziłeś temu, który nie ma mądrości? Jakże dokładnie nauczyłeś tej sprawy?

26:4  Komu powiedziałeś te słowa? Czyj to duch wyszedł od ciebie?

26:5  Rzeczy martwe rodzą się pod wodami oraz ich mieszkańcy.

26:6  Piekło jest odkryte przed nim i zatracenie nie ma przykrycia.

26:7  Rozciągnął północ nad pustym miejscem i ziemię zawiesił na niczym.

26:8  Zawiązuje wody w swoich obłokach, a obłok nie pęka pod nimi.

26:9  Zatrzymuje widok swego tronu, rozciąga nad nim swój obłok.

26:10  Wodom nakreślił granice, aż nastąpi koniec światłości i ciemności.

26:11  Filary niebios trzęsą się i zdumiewają się jego gromem.

26:12  Swoją mocą dzieli morze, a swoją roztropnością uśmierza jego nawałnicę.

26:13  Swoim duchem przyozdobił niebiosa, a jego ręka stworzyła pokrzywionego węża.

26:14  Oto tylko cząstka jego dróg, ale jakże mało o nim słyszymy! A kto pojmie grzmot jego wielkiej potęgi?

Chapter 27

27:1  Hiob ciągnął dalej swoją odpowiedź:

27:2  Jak żyje Bóg, który odrzucił mój sąd, i Wszechmocny, który rozgoryczył moją duszę;

27:3  Dopóki jest we mnie tchnienie i duch Boży w moich nozdrzach;

27:4  Moje wargi nie będą mówiły niegodziwości, a mój język nie wypowie fałszu.

27:5  Nie daj Boże, abym miał was usprawiedliwiać; do śmierci nie odstąpię od swej niewinności.

27:6  Będę trzymał się swojej sprawiedliwości i nie puszczę jej; moje serce nie oskarży mnie, póki żyję.

27:7  Niech mój wróg będzie jak niegodziwiec, a ten, który powstaje przeciwko mnie, jak niesprawiedliwy.

27:8  Jaka bowiem jest nadzieja obłudnika, choćby zysk osiągnął, gdy Bóg zabiera mu duszę?

27:9  Czy Bóg usłyszy jego wołanie, gdy spadnie na niego nieszczęście?

27:10  Czy będzie się rozkoszować Wszechmocnym? Czy będzie wciąż wzywał Boga?

27:11  Pouczę was, będąc w ręce Boga, nie zataję niczego o Wszechmocnym.

27:12  Oto wy wszyscy to widzicie; po co więc te próżne słowa?

27:13  Taki jest dział niegodziwca u Boga i takie dziedzictwo, które otrzymają od Wszechmocnego ciemięzcy.

27:14  Jeśli rozmnożą się jego synowie, pójdą pod miecz; a jego potomstwo nie nasyci się chlebem.

27:15  Ci, którzy po nim pozostaną, będą pogrzebani w śmierci, a jego wdowy nie będą go opłakiwały;

27:16  Choćby nagromadził srebra jak prochu i przygotował sobie szat jak gliny;

27:17  To choć je przygotuje, włoży je sprawiedliwy, a niewinny będzie dzielić srebro.

27:18  Zbuduje swój dom jak mól, jak szałas, który stawia stróż.

27:19  Bogaty zaśnie, a nie będzie pogrzebany; otworzy oczy, ale już go nie ma.

27:20  Ogarnie go strach jak wody, w nocy porwie go wicher.

27:21  Uniesie go wiatr wschodni, a odejdzie; bo wicher wyrwie go z jego miejsca.

27:22  To bowiem Bóg rzuci na niego i nie oszczędzi go, choć bardzo chciał uciekać przed jego ręką.

27:23  Będą klaskać nad nim w dłonie i wygwizdywać go z jego miejsca.

Chapter 28

28:1  Doprawdy, istnieją złoża, z których pochodzi srebro, i miejsca, gdzie złoto się oczyszcza.

28:2  Żelazo się wydobywa z ziemi, a miedź wytapia z kamienia.

28:3  Kładzie się kres ciemności i przeszukuje się wszystko dokładnie, kamienie leżące w ciemności i cieniu śmierci.

28:4  Rzeka wyleje ze swego miejsca, tak że nie sposób ją przejść, zostaje jednak zahamowana przemysłem człowieka i odchodzi.

28:5  Z ziemi pochodzi chleb, lecz pod nią zamienia się jakby w ogień.

28:6  Jej kamienie zawierają szafiry i piasek złoty;

28:7  Ścieżki do nich nie zna ptak ani nie widziało jej oko sępa.

28:8  Nie kroczą po niej dzikie zwierzęta ani lew nią nie przeszedł.

28:9  Wyciąga swą rękę po krzemień, wywraca góry od korzenia;

28:10  Ze skał wykuwa strumienie, a jego oko wypatruje każdej kosztownej rzeczy.

28:11  Nie pozwala rozlewać się rzekom, a ukryte rzeczy wywodzi na światło.

28:12  Ale gdzie można znaleźć mądrość? Gdzie znajduje się miejsce rozumu?

28:13  Człowiek nie zna jej ceny ani nie można jej znaleźć w ziemi żyjących.

28:14  Głębia mówi: Nie ma jej we mnie. Morze powiada: U mnie też jej nie ma.

28:15  Nie nabywa się jej za szczere złoto ani nie odważa się zapłaty za nią w srebrze.

28:16  Nie można jej wycenić w złocie z Ofiru ani w onyksie drogocennym, ani w szafirze.

28:17  Złoto i kryształ nie dorównają jej, nie można jej wymienić na klejnoty z czystego złota.

28:18  Nie wypada wspominać o koralach i perłach, bo nabycie mądrości przewyższa perły.

28:19  Nie dorówna jej topaz z Etiopii i nie można jej wycenić w szczerym złocie.

28:20  Skąd więc mądrość pochodzi? I gdzie znajduje się miejsce rozumu?

28:21  Przecież jest zakryta dla oczu wszystkich żyjących i utajona przed ptactwem niebieskim.

28:22  Zniszczenie i śmierć mówią: Własnymi uszami usłyszałyśmy o jej sławie.

28:23  Bóg rozumie jej drogę, on zna jej miejsce.

28:24  On bowiem patrzy na krańce ziemi i widzi wszystko, co jest pod niebem.

28:25  Określił wagę wiatrom i odważył miarą wody.

28:26  Gdy ustanowił prawo dla deszczu i drogę dla błyskawicy gromu;

28:27  Wtedy ją widział i ogłosił; przygotował ją i przebadał.

28:28  A do człowieka powiedział: Oto bojaźń Pana, ona jest mądrością, a odstąpienie od zła jest rozumem.

Chapter 29

29:1  Hiob ciągnął swoją przypowieść i mówił:

29:2  Obym był taki jak za dawnych miesięcy, za tych dni, w których Bóg mnie strzegł;

29:3  Gdy jego pochodnia świeciła nad moją głową, a przy jego świetle przechodziłem w ciemności;

29:4  Taki, jaki byłem za dni swojej młodości, gdy tajemnica Boga pozostawała nad moim namiotem;

29:5  Gdy Wszechmocny był jeszcze ze mną i otaczały mnie moje dzieci;

29:6  Gdy moje ścieżki opływały w masło, a opoka wylewała mi źródła oliwy;

29:7  Gdy wychodziłem do bramy przez miasto i na rynku przygotowałem sobie miejsce.

29:8  Widząc mnie, młodzi ukrywali się, a starcy podnosili się i stali.

29:9  Książęta przestawali mówić i kładli rękę na swoich ustach.

29:10  Głos dostojników cichł, a ich język przylegał im do podniebienia.

29:11  Ucho, które mnie słyszało, błogosławiło mnie, a oko, które mnie widziało, dawało o mnie świadectwo;

29:12  Bo wybawiałem ubogiego, gdy wołał, sierotę oraz tego, który nie miał pomocnika.

29:13  Błogosławieństwo ginącego przychodziło do mnie, a serce wdowy radowałem.

29:14  Przyoblekłem się w sprawiedliwość i ona mnie okryła. Mój sąd był jak płaszcz i korona.

29:15  Byłem oczami dla ślepego, a nogami dla chromego.

29:16  Byłem ojcem ubogich, a sprawę, której nie znałem, badałem.

29:17  I kruszyłem szczękę niegodziwca, a z jego zębów wydzierałem łup.

29:18  Dlatego powiedziałem: Umrę w swoim gnieździe, rozmnożę swoje dni jak piasek.

29:19  Mój korzeń rozciągnął się przy wodach, a rosa trwała całą noc na moich gałązkach.

29:20  Moja chwała odświeżała się we mnie, a mój łuk odnowił się w mojej ręce.

29:21  Słuchali mnie i oczekiwali, przyjmowali moją radę w milczeniu.

29:22  Po moich słowach już nie mówili, moja mowa kropiła na nich.

29:23  Oczekiwali mnie jak deszczu, otwierali swe usta jak na późny deszcz.

29:24  Jeśli się śmiałem do nich, nie wierzyli, a światła mojej twarzy nie odrzucali.

29:25  Wytyczałem im drogę, siadałem na czele i przybywałem jak król wśród wojska, jak ten, który smutnych pociesza.

Chapter 30

30:1  Ale teraz śmieją się ze mnie młodsi ode mnie, ci, których ojców nie uznałbym za godnych, by postawić ich z psami swojej trzody.

30:2  Na cóż by mi się przydała siła ich rąk, u których zginęła starość?

30:3  Byli samotni z powodu niedostatku i głodu i uciekali na pustkowie ciemne, jałowe i spustoszone.

30:4  Zrywają sobie malwę przy krzakach i korzenie jałowcowe na pokarm.

30:5  Wygnano ich spośród ludzi, wołano za nimi jak za złodziejem;

30:6  Tak że musieli mieszkać w rozpadlinach dolin, w jaskiniach podziemnych i skałach.

30:7  Między krzakami ryczeli, gromadzili się pod pokrzywami.

30:8  To byli synowie ludzi wzgardzonych i synowie ludzi nikczemnych, podlejsi niż proch ziemi.

30:9  Ale teraz jestem tematem ich pieśni, stałem się tematem ich przysłowia.

30:10  Brzydzą się mną i oddalają się ode mnie, nie wstydzą się pluć mi w twarz.

30:11  A ponieważ on rozluźnił mój sznur i upokorzył mnie, oni też rzucili przede mnie wędzidło.

30:12  Po mojej prawicy powstają młodzieńcy, odtrącają moje nogi i torują przeciwko mnie swoje drogi zguby.

30:13  Popsuli moją ścieżkę i przyczynili się do mojej nędzy, a nie mają pomocnika.

30:14  Napadli na mnie niczym przez szeroki wyłom i wśród spustoszenia nacierali na mnie.

30:15  Strach obrócił się przeciwko mnie, ściga moją duszę jak wiatr. Moje szczęście przemija jak chmura.

30:16  A teraz rozpływa się we mnie moja dusza, ogarnęły mnie dni cierpienia;

30:17  W nocy ból przeszywa moje kości, a moje żyły nie mają odpoczynku.

30:18  Z powodu wielkiego cierpienia zmieniła się moja szata i ściska mnie jak kołnierz mej tuniki.

30:19  Wrzucił mnie w błoto, stałem się podobny do prochu i popiołu.

30:20  Wołam do ciebie, ale nie słuchasz mnie; staję, a na mnie nie patrzysz.

30:21  Stałeś się dla mnie okrutny, sprzeciwiasz mi się swoją mocną ręką.

30:22  Unosisz mnie na wietrze i wsadzasz mnie na niego, a rozwiewasz mój dobytek.

30:23  Wiem bowiem, że wydasz mnie na śmierć i do domu przeznaczonego dla wszystkich żyjących.

30:24  Do grobu jednak nie ściągnie swej ręki, choćby wołali, gdy będzie niszczyć.

30:25  Czy nie płakałem nad strapionym? Czy moja dusza nie smuciła się nad ubogim?

30:26  Gdy oczekiwałem dobra, oto przyszło zło; a gdy spodziewałem się światła, przyszła ciemność.

30:27  Moje wnętrze zawrzało i nie uspokoiło się; zaskoczyły mnie dni utrapienia.

30:28  Chodzę sczerniały, ale nie od słońca; powstaję i wołam w zgromadzeniu.

30:29  Stałem się bratem smoków, a towarzyszem młodych strusiów.

30:30  Moja skóra poczerniała na mnie i moje kości są spalone od gorączki.

30:31  Moja harfa zamieniła się w lament, a mój flet – w głos płaczących.

Chapter 31

31:1  Zawarłem przymierze ze swoimi oczami; jak mógłbym więc myśleć o pannie?

31:2  Jaki bowiem byłby dział od Boga z góry? I jakie byłoby dziedzictwo od Wszechmocnego z wysoka?

31:3  Czy zatracenie nie jest przygotowane dla niegodziwych i sroga pomsta dla czyniących nieprawość?

31:4  Czyż on nie widzi moich dróg i nie liczy wszystkich moich kroków?

31:5  Jeśli postępowałem kłamliwie, jeśli moja noga spieszyła się do oszustwa;

31:6  To niech zważy mnie na wadze sprawiedliwej i niech Bóg pozna moją prawość.

31:7  Jeśli moja noga zboczyła z drogi i moje serce poszło za moimi oczami, i jeśli jakaś zmaza przylgnęła do moich rąk;

31:8  Wtedy niech ja sieję, a inny spożywa, niech moje latorośle będą wykorzenione.

31:9  Jeśli moje serce uwiodła kobieta i jeśli czyhałem pod drzwiami swego bliźniego;

31:10  To niech moja żona mieli innemu i niech inni się nad nią schylają.

31:11  Jest to bowiem haniebny czyn, karygodna nieprawość;

31:12  To jest ogień, który pożera aż do zatracenia i może wykorzenić cały mój dobytek.

31:13  Jeśli zlekceważyłem sprawę swojego sługi albo swojej służącej, gdy wiedli spór ze mną;

31:14  Co zrobię, gdy Bóg powstanie? Gdy mnie nawiedzi, co mu odpowiem?

31:15  Czy ten, który mnie stworzył w łonie, nie stworzył też jego? Czy nie on jeden ukształtował nas w łonie?

31:16  Jeśli odmówiłem prośbie ubogich i jeśli zasmuciłem oczy wdowy;

31:17  Jeśli sam jadłem swoją kromkę i nie jadła z niej sierota;

31:18  (Od swojej młodości bowiem wychowywałem ją jak ojciec, a od łona swojej matki prowadziłem wdowę);

31:19  Jeśli widziałem ginącego z powodu braku ubrania albo biedaka bez okrycia;

31:20  Jeśli jego biodra nie błogosławiły mi dlatego, że się zagrzał wełną moich owiec;

31:21  Jeśli podniosłem rękę przeciwko sierocie, gdy widziałem w bramie swoją pomoc;

31:22  Wtedy niech odpadnie mój bark od karku, a niech moje ramię wyjdzie ze stawu.

31:23  Bałem się bowiem klęski od Boga, a przed jego majestatem nie mógłbym się ostać.

31:24  Jeśli pokładałem w złocie swoją nadzieję, a do czystego złota mówiłem: Ty jesteś moją ufnością;

31:25  Jeśli radowałem się ze swojego wielkiego bogactwa i tego, że moja ręka nabyła wiele;

31:26  Jeśli patrzyłem na słońce, gdy świeciło, i na księżyc, gdy sunął wspaniale;

31:27  A moje serce dało się uwieść potajemnie i moje usta całowały moją rękę;

31:28  I to byłaby nieprawość karygodna, bo zaparłbym się Boga z wysoka.

31:29  Jeśli cieszyłem się z upadku tego, który mnie nienawidzi, jeśli wyniosłem się, gdy mu się źle wiodło;

31:30  (Nawet nie pozwoliłem zgrzeszyć swoim ustom, pragnąc przekleństwa na jego duszy);

31:31  Czy ludzie z mojego namiotu nie mówili: Obyśmy mieli z jego mięsa! Nie możemy się najeść.

31:32  Obcy nie nocował na dworze, swoje drzwi otwierałem podróżnemu.

31:33  Jeśli ukrywałem swoje przestępstwa jak Adam i chowałem w zanadrzu swoją nieprawość;

31:34  Czy strach przed wielką zgrają albo pogarda bliskich przeraziły mnie, abym milczał i nie wychodził za drzwi?

31:35  Obym miał kogoś, kto by mnie wysłuchał! Oto moja prośba, aby Wszechmogący odpowiedział mi i aby mój wróg napisał księgę.

31:36  Czy nie nosiłbym jej na swoim ramieniu i nie przywiązałbym jej sobie jak koronę?

31:37  Oznajmiłbym mu liczbę swoich kroków; zbliżyłbym się do niego jak książę.

31:38  Jeśli moja ziemia wołała przeciwko mnie, jeśli razem z nią płakały jej bruzdy;

31:39  Jeśli spożywałem z jej plonów bez zapłaty, jeśli jej właścicieli pozbawiłem życia;

31:40  Niech rosną ciernie zamiast pszenicy i sam kąkol zamiast jęczmienia. Skończyły się słowa Hioba.

Chapter 32

32:1  A gdy ci trzej mężczyźni przestali odpowiadać Hiobowi, ponieważ był sprawiedliwy we własnych oczach;

32:2  Wtedy zapłonął gniewem Elihu, syn Barakeela, Buzyta, z rodu Ram; rozgniewał się na Hioba, gdyż usprawiedliwiał siebie bardziej niż Boga.

32:3  Rozpalił się także jego gniew na jego trzech przyjaciół, bo nie znaleźli żadnej odpowiedzi, a jednak potępiali Hioba.

32:4  Elihu czekał, aż Hiob skończy odpowiedź, gdyż oni byli od niego starsi.

32:5  Gdy Elihu zauważył, że w ustach trzech mężczyzn nie ma żadnej odpowiedzi, zapłonął gniewem.

32:6  I Elihu, syn Barakeela, Buzyta, odpowiedział: Ja jestem młody, a wy jesteście starzy, dlatego bałem się i nie śmiałem wyjawić wam swego zdania.

32:7  Myślałem: Niech przemówią dni, a mnogość lat niech uczy mądrości.

32:8  Ale to duch jest w człowieku i tchnienie Wszechmogącego daje rozum.

32:9  Wielcy nie zawsze są mądrzy, a starcy nie zawsze rozumieją sąd.

32:10  Dlatego mówię: Posłuchajcie mnie, ja też wypowiem swoje zdanie.

32:11  Oto czekałem na wasze słowa, przysłuchiwałem się waszym dowodom, gdy przygotowywaliście mowę.

32:12  I przypatrywałem się wam, a oto żaden z was nie przekonał Hioba i nikt nie odpowiedział na jego słowa;

32:13  I nie możecie powiedzieć: Znaleźliśmy mądrość. Sam Bóg go strąca, nie człowiek.

32:14  Nie do mnie skierował swoje słowa, a ja nie odpowiem mu waszymi słowami.

32:15  Zaniepokoili się i już nie odpowiadali; przestali mówić.

32:16  Czekałem, lecz nie mówili, ale stanęli i już nic nie powiedzieli.

32:17  Odpowiem ze swojej strony, wypowiem też swoje zdanie.

32:18  Jestem bowiem pełny słów, mój duch przymusza mnie.

32:19  Oto moje wnętrze jest jak wino, które nie ma ujścia; jak nowe bukłaki zagrożone pęknięciem.

32:20  Będę więc mówić, aby ulżyć sobie; otworzę swoje wargi i odpowiem.

32:21  Nie będę miał względu na nikogo i nikomu nie będę schlebiał.

32:22  Nie umiem bowiem schlebiać, gdyż mój Stwórca wnet by mnie porwał.

Chapter 33

33:1  Teraz więc, Hiobie, posłuchaj, proszę, mojej mowy i nadstaw uszu na wszystkie moje słowa.

33:2  Oto teraz otworzyłem swoje usta, a mój język będzie mówił pod podniebieniem.

33:3  Moje słowa pochodzą ze szczerości mego serca, a moje wargi wyraźnie wypowiedzą wiedzę.

33:4  Duch Boży stworzył mnie, tchnienie Wszechmocnego ożywiło mnie.

33:5  Jeśli możesz, odpowiedz mi; przygotuj się i stań przede mną.

33:6  Oto ja, według twoich słów, odpowiem ci za Boga, chociaż też jestem z błota ulepiony.

33:7  Oto mój strach nie zatrwoży cię, a moja ręka nie zaciąży na tobie.

33:8  Ty jednak powiedziałeś mi do uszu, słyszałem dźwięk twoich słów:

33:9  Jestem czysty, bez przestępstwa, jestem niewinny i nie ma we mnie nieprawości.

33:10  Oto on znajduje zarzuty przeciwko mnie i uważa mnie za swego wroga.

33:11  Zakuł moje nogi w dyby, a zważa na wszystkie moje ścieżki.

33:12  Otóż w tym nie jesteś sprawiedliwy. Powiem ci, że Bóg jest większy od człowieka.

33:13  Dlaczego z nim się spierasz? Przecież on nie tłumaczy się z żadnych swoich spraw.

33:14  Bóg bowiem mówi raz i drugi, ale człowiek tego nie dostrzega.

33:15  We śnie, w nocnym widzeniu, gdy twardy sen spada na ludzi, w czasie drzemki na łóżku;

33:16  Wtedy otwiera ucho ludzkie i pieczętuje ich pouczenie;

33:17  Aby odwieść człowieka od złego czynu i zabrać od niego pychę.

33:18  Powstrzymuje jego duszę od dołu, a jego życie chroni przed śmiercią od miecza.

33:19  Każe go też cierpieniem na jego łożu i bólem we wszystkich jego kościach;

33:20  Tak że jego życiu obrzydza chleb, a jego duszy przysmaki.

33:21  Jego ciało niszczeje nie do poznania, a wystają jego kości, które nie były widoczne.

33:22  Jego dusza zbliża się do grobu, a jego życie do niosących śmierć.

33:23  Jeśli będzie przy nim jakiś anioł, pośrednik, jeden z tysiąca, aby oznajmić człowiekowi jego powinność;

33:24  Wtedy zlituje się nad nim i powie: Wybaw go od zejścia do dołu, bo znalazłem okup.

33:25  I jego ciało odzyska dziecięcą świeżość, wróci do dni swojej młodości.

33:26  Będzie się modlił do Boga i on przyjmie go łaskawie, ujrzy jego oblicze z radością i przywróci człowiekowi jego sprawiedliwość;

33:27  Spojrzy na ludzi i jeśli ktoś powie: Zgrzeszyłem, wypaczyłem to, co prawe, i to nie było dla mnie korzystne;

33:28  On wybawi jego duszę od zejścia do dołu, a jego życie ujrzy światło.

33:29  Wszystko to czyni Bóg z człowiekiem kilkakrotnie;

33:30  Aby odwrócić jego duszę od dołu i aby był oświecony światłem żyjących.

33:31  Zważ na to, Hiobie, słuchaj mnie; milcz, a ja będę mówił.

33:32  Jeśli jednak masz coś do powiedzenia, odpowiedz mi; mów, bo chciałbym cię usprawiedliwić.

33:33  A jeśli nie, słuchaj mnie; milcz, a nauczę cię mądrości.

Chapter 34

34:1  Elihu mówił dalej:

34:2  Słuchajcie, mądrzy, moich słów i wy, uczeni, posłuchajcie mnie.

34:3  Ucho bowiem bada słowa, jak podniebienie smakuje pokarm.

34:4  Wybierzmy sobie sąd, rozeznajmy między sobą, co jest dobre.

34:5  Hiob bowiem powiedział: Jestem sprawiedliwy, a Bóg odrzucił moją sprawę.

34:6  Czy mam kłamać wbrew swojej racji? Nieuleczalna jest moja rana, bez przestępstwa.

34:7  Czy jest człowiek podobny do Hioba, który pije obelgi jak wodę?

34:8  I który obraca się w towarzystwie czyniących nieprawość i chodzi z niegodziwcami?

34:9  Powiedział bowiem: Nic to nie pomoże człowiekowi, że ma upodobanie w Bogu.

34:10  Dlatego posłuchajcie mnie, ludzie rozumni: Daleki jest Bóg od niegodziwości, Wszechmocny – od nieprawości.

34:11  Bo odpłaci człowiekowi według jego czynu i wynagrodzi każdemu według jego drogi.

34:12  Nie, naprawdę Bóg nie czyni przewrotnie, Wszechmocny nie wypacza sądu.

34:13  Któż mu powierzył ziemię? Kto urządził cały okrąg świata?

34:14  Gdyby zwrócił ku człowiekowi swoje serce, gdyby wziął do siebie jego ducha i tchnienie;

34:15  To zginęłoby wszelkie ciało razem, a człowiek w proch by się obrócił.

34:16  Jeśli więc masz rozum, posłuchaj tego i nadstaw uszu na moje słowa.

34:17  Czy ma panować ten, który nienawidzi prawości? Czy potępisz tego, który jest bardzo sprawiedliwy?

34:18  Czy wypada do króla mówić: Nikczemniku? A do książąt: Bezbożni?

34:19  Tym bardziej do tego, który nie ma względu na książąt i nie stawia bogacza nad ubogim? Oni wszyscy bowiem są dziełem jego rąk.

34:20  Umrą nagle, o północy lud będzie wzruszony i przeminie, a mocarz zostanie usunięty bez udziału ręki ludzkiej.

34:21  Jego oczy bowiem patrzą na drogi człowieka i on widzi wszystkie jego kroki.

34:22  Nie ma ciemności ani cienia śmierci, gdzie mogliby się ukryć ci, którzy czynią nieprawość.

34:23  Na człowieka bowiem nie wkłada więcej niż to, co słuszne, aby stawił się na sąd przed Bogiem.

34:24  Rozbije wielu mocarzy i innych osadzi w ich miejsce.

34:25  A ponieważ zna ich czyny, wywraca ich w nocy, aby byli zmiażdżeni.

34:26  Chłoszcze ich jako niegodziwych w miejscu widocznym;

34:27  Za to, że odstąpili od niego i nie zważali na żadne jego drogi;

34:28  Z tego powodu dochodzi do niego wołanie biednych, a on wysłuchuje wołania ubogich.

34:29  Gdy zaprowadzi pokój, któż go zburzy? A gdy zakryje swoje oblicze, któż go ujrzy? A czyni tak zarówno narodowi, jak i człowiekowi;

34:30  Aby obłudnik już nie panował i nie był pułapką dla ludzi.

34:31  Doprawdy, powinieneś mówić do Boga: Poniosłem karę, a nie będę już grzeszyć.

34:32  Naucz mnie tego, czego nie widzę; jeśli popełniłem nieprawość, już więcej tego nie uczynię.

34:33  Czy wszystko ma być po twojej myśli? On odpłaci, czy odrzucisz, czy wybierzesz, a nie ja. Ale jeśli wiesz lepiej, to powiedz.

34:34  Niech mi powiedzą ludzie rozumni, niech człowiek mądry posłucha mnie:

34:35  Hiob mówi niemądrze, a jego słowa nie są roztropne.

34:36  Niech Hiob zostanie doświadczony do końca za swoje odpowiedzi odnośnie do niegodziwych ludzi.

34:37  Dodaje bowiem buntu do swego grzechu, klaszcze przy nas rękoma i mnoży swoje słowa przeciwko Bogu.

Chapter 35

35:1  Elihu mówił dalej:

35:2  Czy uważasz to za słuszne, że powiedziałeś: Mam więcej sprawiedliwości niż Bóg?

35:3  Powiedziałeś bowiem: Cóż mi pomoże? Jaki będę miał pożytek z tego, że zostanę oczyszczony z grzechu?

35:4  Odpowiem dowodnie tobie i twoim towarzyszom wraz z tobą.

35:5  Spójrz w niebo i zobacz, przypatrz się obłokom, które są wyżej od ciebie.

35:6  Jeśli zgrzeszysz, co zrobisz przeciwko niemu? A jeśli pomnożą się twoje nieprawości, co mu uczynisz?

35:7  Jeśli jesteś sprawiedliwy, co mu dajesz? Albo co otrzymuje z twojej ręki?

35:8  Twoja niegodziwość zaszkodzi człowiekowi takiemu jak ty, a twoja sprawiedliwość pomoże synowi człowieka.

35:9  Ludzie krzyczą z powodu mnóstwa ucisków, wołają z powodu ramienia mocarzy.

35:10  Ale nikt nie mówi: Gdzie jest Bóg, mój Stwórca, który w nocy daje pieśni;

35:11  Ten, który uczy nas więcej niż zwierzęta ziemskie i czyni nas mądrzejszymi od ptactwa niebieskiego?

35:12  Tak więc wołają, ale nikt nie wysłuchuje z powodu pychy złych ludzi.

35:13  Doprawdy, Bóg nie wysłucha słów obłudy, Wszechmocny na nią nie zważa.

35:14  Chociaż mówisz, że go nie widzisz, sąd jest przed nim, więc mu zaufaj.

35:15  Teraz jednak jego gniew spadł na ciebie w niewielkim stopniu, jakby nie znał wielkości twoich grzechów.

35:16  Dlatego Hiob na próżno otwiera swe usta; mnoży słowa bez poznania.

Chapter 36

36:1  Elihu mówił jeszcze:

36:2  Poczekaj trochę, a pouczę cię, bo jeszcze przemówię za Boga.

36:3  Z daleka przyniosę swą wiedzę i uznam sprawiedliwość mego Stwórcy.

36:4  Bo naprawdę moje słowa nie są kłamstwem, a człowiek z doskonałą wiedzą stoi przed tobą.

36:5  Oto Bóg jest potężny, a nie gardzi nikim. On jest potężny w sile serca.

36:6  Nie pozostawia niegodziwych przy życiu, a ubogim przyznaje prawa.

36:7  Nie odwraca swoich oczu od sprawiedliwego, ale sadza ich na wieki z królami na tronie – i są wywyższeni.

36:8  A jeśli są związani okowami albo spętani powrozami utrapienia;

36:9  Wtedy oznajmia im ich czyny i przestępstwa – to, że się wzmogły.

36:10  Otwiera im ucho, aby przyjęli karę, i każe im odwrócić się od nieprawości.

36:11  Jeśli będą posłuszni i będą mu służyć, dopełnią swoich dni w dobrobycie, a swoich lat w rozkoszach.

36:12  Ale jeśli nie usłuchają, zginą od miecza, umrą bez poznania.

36:13  Lecz ludzie obłudnego serca gromadzą gniew, nie wołają, kiedy ich wiąże.

36:14  Umierają w młodości, swoje życie spędzają wśród rozpustników.

36:15  Wyrywa ubogiego z utrapienia i otwiera ich uszy w ucisku.

36:16  Również ciebie wyrwałby z ciasnego miejsca na miejsce przestronne, gdzie nie ma ucisku, a zastawiłby twój stół pełnią tłuszczu.

36:17  Ale ty zasłużyłeś na sąd niegodziwego, dlatego prawo i sąd będą cię trzymać.

36:18  Gniew wisi, więc uważaj, by nie poraził cię karą, gdyż nie wybawił cię żaden okup.

36:19  Czy będzie zważał na twoje bogactwa? Nie, ani na złoto, ani na jakiekolwiek siły lub potęgi.

36:20  Nie tęsknij za nocą, kiedy ludzie są porwani ze swojego miejsca.

36:21  Strzeż się, abyś nie zważał na nieprawość; gdyż wybrałeś to sobie zamiast utrapienia.

36:22  Oto Bóg jest najwyższy w swojej potędze, któż może tak nauczyć jak on?

36:23  Kto mu wytyczył jego drogę? Albo kto mu powie: Popełniłeś nieprawość?

36:24  Pamiętaj, abyś wysławiał jego dzieło, któremu przypatrują się ludzie.

36:25  Wszyscy ludzie je widzą, człowiek przypatruje się nim z daleka.

36:26  Oto Bóg jest wielki, a poznać go nie możemy, a liczba jego lat jest niezbadana.

36:27  On wyciąga bowiem krople wód, które padają z pary jako deszcz;

36:28  Który spuszczają chmury i który obficie spływa na ludzi.

36:29  (A kto zrozumie rozmieszczenie chmur i grzmot jego namiotu?

36:30  Oto rozciąga nad nim swoją światłość i okrywa głębiny morskie.

36:31  Przez te rzeczy bowiem sądzi narody i daje pokarm w obfitości.

36:32  Chmurami okrywa światłość i rozkazuje jej ukrywać się za wyznaczoną chmurą).

36:33  Grzmot daje o nim znać, a także bydło – o parze unoszącej się w górę.

Chapter 37

37:1  I drży z tego powodu moje serce, i wyrywa się ze swego miejsca.

37:2  Słuchajcie uważnie grzmotu jego głosu i dźwięku, który wychodzi z jego ust.

37:3  Pod całym niebem go wypuszcza, a jego błyskawicę – na krańce ziemi.

37:4  Po niej huczy grzmot, grzmi głosem swojego majestatu, i nie powstrzymuje ich, gdy słychać jego głos.

37:5  Bóg cudownie grzmi swoim głosem, czyni wielkie rzeczy, których nie możemy zrozumieć.

37:6  Mówi bowiem do śniegu: Padaj na ziemię, a także do deszczu i do ulewy jego potęgi.

37:7  Pieczętuje rękę każdego człowieka, aby wszyscy ludzie poznali jego dzieło.

37:8  Wtedy zwierzęta wchodzą do jaskini i zostają w swoich jamach.

37:9  Od południa przychodzi wicher, a zima od wiatrów północnych.

37:10  Swoim tchnieniem Bóg czyni lód i ścinają się szerokie wody.

37:11  Także wilgocią ziemi obciąża obłok, rozpędza chmurę swoim światłem.

37:12  One krążą według jego rady, aby czyniły wszystko, co rozkazuje na powierzchni okręgu ziemi.

37:13  A on sprawia, że się pojawiają – czy to dla karania, czy dla swojej ziemi, czy dla okazywania miłosierdzia.

37:14  Słuchaj tego uważnie, Hiobie; zastanów się i rozważ cudowne dzieła Boga.

37:15  Czy wiesz, kiedy i co postanawia Bóg o tych sprawach albo kiedy rozjaśnia światło swej chmury?

37:16  Czy wiesz, jak wiszą chmury – cuda tego, który jest doskonały we wszelkiej wiedzy?

37:17  Czy wiesz, jak twoje szaty się rozgrzewają, gdy on uspokaja ziemię wiatrem południowym?

37:18  Czy rozpościerałeś z nim niebiosa, które są trwałe i podobne do zwierciadła odlanego?

37:19  Poucz nas, co mamy mu powiedzieć, bo nie możemy ułożyć słów z powodu ciemności.

37:20  Czy należy go powiadomić, że przemawiam? Przecież jeśli ktoś przemówi, zostanie na pewno pożarty.

37:21  Teraz jednak ludzie nie mogą patrzyć na światło, gdy jaśnieje w chmurach, gdy wiatr przechodzi i rozprasza je.

37:22  Od północy przychodzi jakby złoty blask, ale w Bogu jest straszliwy majestat.

37:23  On jest Wszechmocny, nie możemy go doścignąć. On jest wielki w potędze i sądzie i bogaty w sprawiedliwość. Nie uciska nikogo.

37:24  Dlatego boją się go ludzie. On nie ma względu na żadnego, który jest mądry w sercu.

Chapter 38

38:1  Potem Pan odpowiedział Hiobowi spośród wichru:

38:2  Kim jest ten, co zaciemnia radę słowami bez poznania?

38:3  Przepasz teraz swe biodra jak mężczyzna, będę cię pytał, a ty mi odpowiadaj.

38:4  Gdzie byłeś, kiedy zakładałem fundamenty ziemi? Powiedz, jeśli masz tę wiedzę.

38:5  Kto określił jej rozmiary? Czy wiesz? Kto rozciągnął nad nią sznur?

38:6  Na czym są oparte jej podstawy? Kto położył jej kamień węgielny;

38:7  Gdy gwiazdy poranne razem śpiewały i radowali się wszyscy synowie Boży?

38:8  Kto zamknął bramą morze, gdy się wyrywało jakby wychodzące z łona?

38:9  Gdy chmurę uczyniłem jego szatą, a ciemność jego pieluszkami;

38:10  Gdy ustanowiłem o nim swój dekret i poustawiałem rygle i bramy;

38:11  I powiedziałem: Dotąd dojdziesz, a nie dalej; tu położysz swe nadęte fale.

38:12  Czy kiedykolwiek w swoim życiu rozkazywałeś rankowi i wskazałeś zorzy jej miejsce;

38:13  Aby ogarnęła krańce ziemi i aby niegodziwi zostali z niej strząśnięci?

38:14  Ona zmienia się jak glina pod pieczęcią, a wszystko stoi jak szata.

38:15  Niegodziwym jest odebrana ich światłość, a wyniosłe ramię będzie złamane.

38:16  Czy dotarłeś aż do źródeł morza? Czy przechadzałeś się po dnie głębin?

38:17  Czy bramy śmierci zostały przed tobą odkryte? Czy widziałeś bramy cienia śmierci?

38:18  Czy pojąłeś szerokość ziemi? Powiedz mi, jeśli to wszystko wiesz.

38:19  Gdzie jest droga do miejsca przebywania światłości? Gdzie swoje miejsce ma ciemność;

38:20  Abyś ją zaprowadził do jej granic i mógł poznać ścieżki do jej domu?

38:21  Czy wiesz to, bo wtedy się urodziłeś i liczba twoich dni jest wielka?

38:22  Czy dotarłeś do skarbnic śniegu? Czy widziałeś skarbnice gradu;

38:23  Który zachowuję na czas ucisku, na dzień bitwy i wojny?

38:24  Jaką drogą dzieli się światłość, która rozpędza wiatr wschodni po ziemi?

38:25  Kto podzielił kanał dla ulewy i drogę dla błyskawicy grzmotu;

38:26  Aby padał deszcz na ziemię, w której nikt nie mieszka, i na pustynię, gdzie nie ma człowieka;

38:27  Aby nasycił miejsce puste i jałowe oraz zasilił rosnącą tam trawę?

38:28  Czy deszcz ma ojca? A kto spłodził krople rosy?

38:29  Z czyjego łona wychodzi lód? A kto spłodził szron niebieski?

38:30  Wody zostają przykryte niczym kamieniem, gdy powierzchnia głębiny zamarza.

38:31  Czy możesz związać jasne gwiazdy Plejad albo rozluźnić więzy Oriona?

38:32  Czy wyprowadzisz w swym czasie gwiazdy południowe? Czy poprowadzisz Niedźwiedzicę z jej synami?

38:33  Czy znasz porządek nieba? Czy możesz ustanowić jego panowanie na ziemi?

38:34  Czy podniesiesz swój głos ku chmurom, aby cię ulewa przykryła?

38:35  Czy możesz wypuścić błyskawice, aby przyszły i mówiły: Oto jesteśmy?

38:36  Kto włożył we wnętrze ludzkie mądrość? Kto dał sercu rozum?

38:37  Kto zdoła policzyć chmury swoją mądrością? Kto uspokoi, kiedy leje z nieba;

38:38  Gdy proch twardnieje, a bryły przylegają do siebie?

38:39  Czy lwu zdobyczy nałowisz, czy zaspokoisz głód lwiątek;

38:40  Gdy tulą się w swoich jaskiniach i czyhają w cieniu swoich jam?

38:41  Kto dostarcza krukowi pokarmu, gdy jego młode wołają do Boga i tułają się bez pożywienia?

Chapter 39

39:1  Czy znasz porę, kiedy rodzą górskie kozice? Czy wiesz, kiedy rodzą łanie?

39:2  Czy możesz zliczyć miesiące, w których noszą młode? Czy znasz czas ich porodu?

39:3  Przykucają, rodzą swoje młode, pozbywają się ich z bólem;

39:4  Ich młode wzmacniają się, rosną wśród zboża, odchodzą i już do nich nie wracają.

39:5  Kto wypuścił dzikiego osła na wolność i kto rozwiązał jego pęta?

39:6  Za dom dałem mu pustynię, a za jego mieszkanie słone miejsca.

39:7  On naśmiewa się ze zgiełku miejskiego i nie słucha głosu poganiacza.

39:8  Wypatruje w górach paszy i szuka wszelkiej zielonej trawy.

39:9  Czy jednorożec zechce ci służyć albo nocować przy twoim żłobie?

39:10  Czy możesz powrozem zaprzęgać jednorożca do bruzdy? Czy będzie bronował doliny za tobą?

39:11  Czy zaufasz mu, ponieważ jego siła jest wielka? Czy powierzysz mu swoją pracę?

39:12  Czy zawierzysz mu, że zwiezie twoje ziarno i zgromadzi je w twoim spichlerzu?

39:13  Czy dałeś pawiowi piękne skrzydła, a skrzydła i pióra strusiowi?

39:14  Składa swoje jaja na ziemię i ogrzewa je w prochu;

39:15  I zapomina, że noga może je rozgnieść lub dzikie zwierzę może zdeptać.

39:16  Jest twardy dla swoich młodych, jakby nie były jego. Nie boi się, że jego trud jest próżny;

39:17  Bo Bóg pozbawił go mądrości i nie udzielił mu rozumu.

39:18  Kiedy jednak podnosi się wysoko, naśmiewa się z konia i z jego jeźdźca.

39:19  Czy możesz dać koniowi moc? Czy rżeniem ozdobiłeś jego szyję?

39:20  Czy przestraszysz go jak szarańczę? Parskanie jego nozdrzy jest straszne.

39:21  Grzebie kopytem w ziemi i cieszy się swą siłą, biegnie przeciwko uzbrojonym.

39:22  Drwi sobie z lęku i nie boi się, i nie ustępuje przed ostrzem miecza.

39:23  Kołczan na nim chrzęści, błyszczy oszczep i dzida.

39:24  Z grzmotem i z gniewem pochłania ziemię i nie staje spokojnie na głos trąby.

39:25  Na głos trąby mówi: Ha, ha; z daleka czuje bitwę, grom dowódców i okrzyk.

39:26  Czy dzięki twojemu rozumowi lata jastrząb i rozciąga swe skrzydła ku południu?

39:27  Czy na twój rozkaz orzeł wzbija się i zakłada swoje gniazdo wysoko?

39:28  Mieszka na skale, przebywa na iglicach jak na zamku.

39:29  Stamtąd wypatruje sobie pokarmu, jego oczy widzą daleko.

39:30  Jego młode też piją krew, a gdzie są zabici, tam jest on.

Chapter 40

40:1  Pan mówił dalej do Hioba:

40:2  Czy ten, co wiedzie spór z Wszechmogącym, będzie go pouczał? Niech na to odpowie ten, który strofuje Boga.

40:3  Wtedy Hiob odpowiedział Panu:

40:4  Oto jestem nędzny, cóż ci odpowiem? Przyłożę swoją rękę do ust.

40:5  Raz mówiłem i drugi, ale więcej nie odpowiem, niczego więcej nie dodam.

40:6  Nadto Pan odpowiedział Hiobowi spośród wichru:

40:7  Przepasz teraz swe biodra jak mężczyzna: będę cię pytał, a ty mnie pouczysz.

40:8  Czy chcesz wniwecz obrócić mój sąd? Czy potępisz mnie, aby usprawiedliwić samego siebie?

40:9  Czy masz ramię jak Bóg? Czy zagrzmisz głosem jak on?

40:10  Ozdób się teraz w majestat i dostojeństwo, przyoblecz się w chwałę i piękno.

40:11  Rozlej swój gwałtowny gniew, spójrz na każdego pysznego i poniż go.

40:12  Spójrz na każdego pysznego i upokórz go, zdepcz niegodziwych na ich miejscu.

40:13  Zakryj ich razem w prochu, zamknij w ukryciu ich oblicza.

40:14  Wtedy i ja ci wyznam, że twoja prawica może cię wybawić.

40:15  Oto behemot, którego stworzyłem wraz z tobą; je trawę jak wół.

40:16  Oto jego siła jest w jego biodrach, a jego moc w pępku jego brzucha.

40:17  Rusza swoim ogonem jak cedrem, ścięgna jego bioder są splecione.

40:18  Jego kości jak rury spiżowe; jego kości jak drągi żelazne.

40:19  On jest przednim dziełem Boga. Ten, który go uczynił, sam może na niego natrzeć swoim mieczem.

40:20  Żywność dostarczają mu góry, gdzie wszystkie polne zwierzęta hasają.

40:21  Leży pod cienistymi drzewami, w ukryciu trzcin i bagien.

40:22  Drzewa cieniste osłaniają go cieniem, wierzby potoku otaczają go.

40:23  Oto wypija rzekę i nie spieszy się, będąc pewny, że może wchłonąć Jordan do swojej paszczy.

40:24  Czy można go złapać za oczy albo powrozy przeciągnąć mu przez nozdrza?

Chapter 41

41:1  Czy lewiatana wyciągniesz wędką? Czy za jego język wyciągniesz go sznurem opuszczonym?

41:2  Czy przewleczesz hak przez jego nozdrza? Czy kolcem przebijesz mu szczęki?

41:3  Czy będzie cię błagać? Czy będzie z tobą rozmawiał łagodnie?

41:4  Czy zawrze z tobą przymierze? Czy przyjmiesz go za sługę na zawsze?

41:5  Czy będziesz z nim igrał jak z ptaszkiem? Czy uwiążesz go dla swoich córek?

41:6  Czy twoi towarzysze wyprawią sobie z niego ucztę? Czy podzielą go między siebie kupcy?

41:7  Czy poprzebijasz jego skórę grotami albo jego głowę harpunami?

41:8  Połóż tylko rękę na niego i wspomnij o walce, więcej tego nie zrobisz.

41:9  Oto nadzieja pojmania go jest złudna. Czy na sam jego widok nie zostanie człowiek powalony?

41:10  Nikt nie odważy się go obudzić. Kto zdoła więc stanąć przede mną?

41:11  Kto mi coś dał, abym mu odpłacił? Cokolwiek znajduje się pod całym niebem należy do mnie.

41:12  Nie będę milczał o jego członkach ani o jego potędze, ani o jego wspaniałej budowie.

41:13  Kto odkryje wierzch jego szaty? Kto przystąpi do niego z podwójnym wędzidłem?

41:14  Kto otworzy wrota jego paszczy? Groza roztacza się wokół jego zębów.

41:15  Jego łuski to jego pycha, ściśle spięte razem jakby pieczęcią.

41:16  Jedna do drugiej tak przylega, że powietrze nie wejdzie między nie.

41:17  Jedna z drugą jest spojona, są tak złączone, że nie można ich rozdzielić.

41:18  Przez jego kichanie błyszczy światło, a jego oczy są jak powieki zorzy.

41:19  Z jego paszczy wychodzą pochodnie, tryskają iskry ognia.

41:20  Z jego nozdrzy wychodzi dym jak z wrzącego garnca lub kotła.

41:21  Jego oddech rozpala węgle, z jego paszczy wychodzi płomień.

41:22  W jego szyi spoczywa moc i przed nim ucieka smutek.

41:23  Warstwy jego ciała są spojone, tak twarde, że się nie poruszają.

41:24  Jego serce jest twarde jak kamień, tak twarde jak część dolnego kamienia młyńskiego.

41:25  Gdy się podnosi, drżą mocarze, a od strachu oczyszczają się.

41:26  Miecz, który go dosięga, nie ostaje się, podobnie drzewce, strzała i pancerz.

41:27  Żelazo uważa za słomę, a miedź za zbutwiałe drewno.

41:28  Strzała nie spłoszy go, a kamienie z procy są dla niego jak źdźbło.

41:29  Oszczep uważa za słomę, a drwi sobie z szarpania włócznią.

41:30  Pod nim są ostre skorupy; w błocie ścieli sobie wszelkimi ostrymi rzeczami.

41:31  Sprawia, że głębiny wrą jak kocioł, a morze mąci jak w moździerzu.

41:32  Zostawia za sobą błyszczącą ścieżkę, tak że się wydaje, że głębiny mają siwiznę.

41:33  Nie ma na ziemi jemu podobnego, który został tak stworzony, że niczego się nie boi.

41:34  Lekceważy wszelką wysoką rzecz. On jest królem nad wszystkimi synami pychy.

Chapter 42

42:1  Wtedy Hiob odpowiedział Panu:

42:2  Wiem, że ty wszystko możesz i że żaden twój zamysł nie może być powstrzymany.

42:3  Kim jest ten, który zaciemnia radę bez wiedzy? Właśnie dlatego mówiłem to, czego nie rozumiałem; mówiłem o rzeczach zbyt cudownych, których nie mogłem pojąć.

42:4  Wysłuchaj, proszę, a będę mówił; będę cię pytał, a ty mnie pouczysz.

42:5  Dotąd tylko moje ucho słyszało o tobie, lecz teraz moje oko cię ujrzało.

42:6  Dlatego żałuję i pokutuję w prochu i popiele.

42:7  A gdy Pan wypowiedział te słowa do Hioba, powiedział Pan do Elifaza z Temanu: Mój gniew zapłonął przeciw tobie i przeciw dwom twoim przyjaciołom, ponieważ nie mówiliście o mnie prawdy jak mój sługa Hiob.

42:8  Teraz więc weźcie sobie siedem cielców i siedem baranów, idźcie do mego sługi Hioba i złóżcie całopalenie za siebie; a Hiob, mój sługa, będzie się modlił za was, bo jego przyjmę, abym nie uczynił z wami według waszej głupoty. Nie mówiliście bowiem o mnie prawdy jak mój sługa Hiob.

42:9  Poszli więc Elifaz z Temanu, Bildad z Szuach i Sofar z Naamy i uczynili, jak Pan im rozkazał. Pan także przyjął Hioba.

42:10  Pan przywrócił to, co zostało zabrane Hiobowi, gdy się modlił za swoich przyjaciół. Pan także pomnożył Hiobowi w dwójnasób wszystko, co miał.

42:11  Wtedy zeszli się do niego wszyscy jego bracia, wszystkie jego siostry i wszyscy dawni znajomi i jedli z nim chleb w jego domu. Ubolewali nad nim i pocieszali go z powodu wszystkich nieszczęść, które Pan sprowadził na niego. Każdy dał mu po jednym srebrniku i każdy po jednym złotym kolczyku.

42:12  I tak Pan błogosławił ostatnie lata Hioba bardziej niż początkowe. Miał bowiem czternaście tysięcy owiec, sześć tysięcy wielbłądów, tysiąc jarzm wołów i tysiąc oślic.

42:13  Miał też siedmiu synów i trzy córki.

42:14  I nadał pierwszej imię Jemima, drugiej Kecja i trzeciej Kerenhappuk.

42:15  W całej ziemi nie można było znaleźć kobiet tak pięknych jak córki Hioba. Ich ojciec dał im dziedzictwo wśród ich braci.

42:16  Potem Hiob żył jeszcze sto czterdzieści lat i oglądał swoich synów i synów swoich synów aż do czwartego pokolenia.

42:17  I umarł Hiob stary i syty dni.