FarTPV - Psalms

Chapter 1

1:1  ‌خوشا به حال کسی‌که با شریران مشورت نمی‌کند و به راه گناهکاران نمی‌رود و با مسخره‌کنندگان همنشین نمی‌شود،

1:2  بلکه خوشی او اطاعت از شریعت خداوند است و شب و روز به دستورات او می‌اندیشد.

1:3  او مانند درختی است که در کنار نهر آب کاشته شده باشد، میوهٔ خود را در موسمش می‌دهد و برگهایش پژمرده نمی‌گردد و در همهٔ کارهای خود موفّق است.

1:4  امّا شریران چنین نیستند. بلکه آنان مانند کاهی هستند که باد آنها را پراکنده می‌سازد.

1:5  بنابراین شریران در روز داوری محکوم خواهند گردید و در جمع ایمانداران نخواهند ایستاد.

1:6  خداوند راهنما و حافظ نیكوکاران است امّا عاقبت بدکاران هلاکت و نابودی است.

Chapter 2

2:1  چرا ملّتها شورش می‌کنند؟ چرا مردم بی‌جهت دسیسه می‌چینند؟

2:2  پادشاهان زمین قیام می‌کنند، و حاکمان علیه خداوند و برگزیدهٔ او توطئه می‌نمایند.

2:3  آنها می‌گویند: «بیایید زنجیر بندگیِ خداوند را پاره کنیم و خود را از قید و بند او آزاد سازیم.»

2:4  خداوند که در آسمان بر تخت خود نشسته است، به نقشه‌های ایشان می‌خندد.

2:5  آنگاه از روی خشم آنها را سرزنش می‌نماید و با غضب خود آنها را به وحشت انداخته، می‌فرماید:

2:6  «من پادشاهِ برگزیدهٔ خود را در صهیون، کوه مقدّس خود، بر تخت نشانده‌ام.»

2:7  پادشاه می‌گوید: «من فرمان خداوند را اعلام می‌کنم، او به من گفته است: 'از امروز من پدر تو شده‌ام، و تو پسر من هستی.

2:8  تو از من بخواه، و من تمام ملّتها را میراث تو می‌سازم؛ و تمام زمین از آن تو خواهد بود.

2:9  تو با عصای آهنین بر آنان حکمرانی خواهی کرد و مانند کوزهٔ کوزه‌گران آنان را درهم خواهی شکست.'»

2:10  اکنون ای پادشاهان، توجّه کنید و ای حکمرانان روی زمین، آگاه باشید.

2:11  خداوند را با ترس و لرز خدمت کنید.

2:12  در برابر او تعظیم کنید، مبادا خشم او برافروخته شده شما را هلاک سازد. خوشا به حال کسانی‌که به او پناه می‌برند.

Chapter 3

3:1  خداوندا، دشمنان بسیار دارم، عدّهٔ زیادی علیه من برخاسته‌اند.

3:2  آنها دربارهٔ من صحبت می‌کنند و می‌گویند: «خدا او را کمک نخواهد کرد.»

3:3  امّا تو ای خداوند، همیشه سپر من در برابر خطرات هستی؛ تو به من پیروزی می‌بخشی و به من شجاعت می‌دهی.

3:4  به حضور خداوند فریاد می‌کنم و او از کوه مقدّس خود مرا اجابت می‌کند.

3:5  آسوده می‌خوابم و دوباره بیدار می‌شوم زیرا خداوند از من مراقبت می‌کند.

3:6  از دهها هزار دشمنی که مرا از هر طرف احاطه کرده‌اند ترسی ندارم.

3:7  ای خداوند برخیز، ای خدا مرا نجات بده. دشمنانم را مجازات کن و قدرت آنها را درهم بشکن تا نتوانند به من آسیبی برسانند.

3:8  رهایی از سوی خداوند است و او به مؤمنین خود برکت خواهد داد.

Chapter 4

4:1  ای خدا، ای مدافع من، دعای مرا مستجاب فرما. هرگاه پریشان بودم، تو به فریاد من رسیدی، اکنون نیز از روی کَرَم، دعای مرا بشنو.

4:2  ای مردم، تا به کی به من اهانت می‌کنید؟ تا به کی چیزهای باطل را دوست خواهید داشت و از آنها پیروی خواهید کرد؟

4:3  بدانید که خداوند نیکوکاران را برای خود انتخاب کرده است. وقتی به حضور او دعا می‌کنم، دعای مرا می‌شنود.

4:4  خشم سبب گناه شما نشود. وقتی‌که به بستر خود می‌روید، در سکوت تفکّر کنید.

4:5  برای خداوند قربانی‌های شایسته تقدیم کنید و به او توکّل نمایید.

4:6  بسا کسانی‌که می‌پرسند: «آیا خوشبختی را خواهیم دید؟» خداوندا، بر ما رحمت فرما.

4:7  خوشی فراوان در قلب من نهاده‌ای، زیادتر از خوشی‌ای که مردم از مشاهدهٔ محصول فراوان خود می‌بینند.

4:8  آسوده به بستر می‌روم و می‌خوابم، زیرا ای خداوند، تو یگانه کسی هستی که به من اطمینان می‌بخشی.

Chapter 5

5:1  خداوندا، دعای مرا بشنو و به زاری من توجّه فرما!

5:2  ای پادشاه و ای خدای من، به فریاد من گوش فرا ده. من به درگاه تو دعا می‌کنم.

5:3  خداوندا، سحرگاهان آواز زاری مرا می‌شنوی و هر صبح به درگاه تو دعا می‌کنم و انتظار می‌کشم.

5:4  زیرا تو ای خدا، از شرارت بیزار هستی و گناهکاران به بارگاهت راه ندارند.

5:5  متکبّران در پیشگاه تو نخواهند ایستاد و از همهٔ شریران نفرت داری.

5:6  دروغگویان را نابود می‌سازی، و از مردم قاتل و فریبکار بیزاری.

5:7  امّا به‌خاطر محبّت عظیم تو، من می‌توانم به خانهٔ تو داخل شوم و در معبد مقدّست، تو را با احترام پرستش نمایم.

5:8  خداوندا، دشمنان بسیار دارم، مرا به راه راستی و عدالت هدایت نما.

5:9  راستی در دهان ایشان نیست، دلهایشان از شرارت پُر است، گلوی ایشان مانند گور است و زبانی ریاكار دارند.

5:10  خدایا، آنها را به سزای كارهایشان برسان و در دام خودشان گرفتارشان کن. به‌خاطر سرپیچی‌های زیادشان آنها را از بارگاه خود بران، زیرا علیه تو شورش نموده‌اند.

5:11  امّا کسانی را که به تو پناه می‌آورند، شاد گردان تا برای همیشه از خوشی بسرایند. زیرا تو پناهگاه آنان می‌باشی. دلهای آنانی که تو را دوست دارند، از خوشی سرشار ساز.

5:12  چون تو ای خداوند، راستان را برکت می‌دهی و با سپر محبّت خود از آنان دفاع می‌کنی.

Chapter 6

6:1  خداوندا، نسبت به من خشمگین مباش و در غضب خود مرا تنبیه نکن.

6:2  خداوندا، افسرده دلم، بر من رحم فرما؛ بسیار ناتوانم، پس ای خداوند یاریم کن.

6:3  جان من بشدّت پریشان است. ای خداوند تا به کی صبر کنم؟

6:4  بیا ای خداوند و مرا نجات بده؛ مرا به به‌خاطر رحمت خود رهایی ده.

6:5  در دنیای مردگان یادی از تو نیست و کسی در آنجا تو را سپاس نمی‌گوید.

6:6  از ناله خسته شده‌ام. هر شب سیل اشک در رختخواب من جاری است.

6:7  به سختی می‌توانم ببینم؛ چشمانم ورم کرده‌اند زیرا از دست دشمنانم گریهٔ بسیار نموده‌ام.

6:8  ای بدکاران، از من دور شوید، زیرا خداوند صدای گریهٔ مرا شنیده است.

6:9  خداوند التماس مرا شنیده و دعای مرا مستجاب نموده است.

6:10  دشمنانم بشدّت شرمنده گردیده و با خجالت از پیشگاه خداوند رانده می‌شوند.

Chapter 7

7:1  ای خداوند، خدای من! به تو پناه می‌آورم. مرا از دست تعقیب‌کنندگانم برهان.

7:2  وگرنه آنها مانند شیری مرا خواهند درید و تکه‌تکه خواهند کرد، و کسی به داد من نخواهد رسید.

7:3  ای خداوند، خدای من! اگر گناهی از من سر زده، یا به کسی ظلمی کرده باشم،

7:4  یا به دوستان خیانت، و یا بدون سبب مال دشمنانم را غارت کرده باشم،

7:5  آنگاه بگذار دشمنانم مرا دستگیر کنند و بر زمین پایمالم کرده و با خاک یکسانم نمایند.

7:6  ای خداوند، برخیز و با غضب خود در مقابل خشم دشمنانم بایست. ای خدا، بیدار شو و عدالت را اجرا نما.

7:7  همهٔ مردم را به پیشگاهت جمع کن و از بارگاه ملکوتی‌ات بر آنها داوری فرما.

7:8  تو ای خداوند داور همهٔ مردم هستی، مرا نیز ای خداوند، مطابق عدالت و راستی‌ای که در من است داوری نما.

7:9  ای خدای عادل که از افکار و نیّت دلهای همهٔ مردم آگاهی، شرارت و بدی را از بین ببر و عدالت و راستی را به جای آن برقرار ساز.

7:10  خدا نگهبان من است و راست‌دلان را نجات می‌دهد.

7:11  خداوند داور عادل است و همیشه شریران را محکوم می‌کند.

7:12  اگر کسی از گناه خود توبه نکند، خداوند برای هلاکت او شمشیر خود را تیز و کمان خود را آماده می‌نماید.

7:13  سلاح کشندهٔ او آماده و تیرهای آتشین او در کمان است.

7:14  نگاه کنید که اشخاص بدکار چگونه به شرارت فکر می‌کنند، آنها نقشهٔ شریرانه می‌کشند و با نیرنگ عمل می‌کنند.

7:15  برای دیگران چاه می‌کنند، امّا خودشان در آن می‌افتند.

7:16  پس به‌خاطر شرارتشان مجازات می‌شوند و ظلم آنها دامنگیر خودشان می‌گردد.

7:17  خداوند را به‌خاطر عدالتش شکر می‌کنم؛ و نام خداوند متعال را می‌سرایم.

Chapter 8

8:1  ای خداوند، خداوند ما! چه پرشکوه است نام تو در سراسر جهان! و جلال تو برتر است از آسمانها.

8:2  کودکان و شیرخوارگان شكوه تو را می‌سرایند. تو دشمنان و انتقام گیرندگان را ساکت می‌کنی، و از دشمنی آنان در امان هستی!

8:3  هنگامی‌که به آسمان نگاه می‌کنم که تو آن را آفریده‌ای، و به ماه و ستارگانی که تو در آن قرار داده‌ای،

8:4  انسان چیست که به او می‌اندیشی، و به او چنین توجّه می‌نمایی؟

8:5  او را اندکی پایین‌تر از خود آفریدی و تاج جلال و افتخار را بر سر او نهادی.

8:6  او را اشرف مخلوقات نهادی؛ و اختیار همه‌چیز را به دست او سپردی:

8:7  گوسفندان و گاوان و حیوانات وحشی،

8:8  مرغان هوا، ماهیان دریا، و همهٔ جانوران آبزی را.

8:9  ای خداوند، خداوند ما! چه مجید است نام تو در سراسر جهان.

Chapter 9

9:1  خداوندا، با تمامی دل تو را شکر می‌کنم و کارهای عالی تو را به همه خواهم گفت.

9:2  در تو خوشحال و شادمان خواهم بود و نام تو را ای متعال، خواهم سرایید.

9:3  وقتی‌که دشمنانم عقب‌نشینی کنند، در پیشگاه تو به زمین افتاده هلاک خواهند شد.

9:4  تو مرا با امانت و انصاف داوری کرده‌ای و عادلانه بر جایگاه داوری نشسته‌ای.

9:5  ملل جهان را سرزنش نموده، مردمان بدکار را از بین برده‌ای، و نامشان را برای ابد محو کرده‌ای.

9:6  دشمنان برای همیشه نابود شدند، و شهرهایشان را به خرابه تبدیل کردی که حتّی یادی از آنها باقی نماند.

9:7  امّا خداوند همیشه پادشاه است، او تخت خود را برای داوری برقرار نموده است.

9:8  او جهان را با عدالت و امّتها را با انصاف داوری می‌نماید.

9:9  خداوند پناه مظلومان، و جایگاه امن در هنگام سختی‌هاست. خداوندا،

9:10  آنانی که تو را می‌شناسند، بر تو توکّل می‌کنند، زیرا تو ای خداوند، طالبان خود را ترک نکرده‌ای.

9:11  سرود ستایش خداوند را، که در صهیون سلطنت می‌کند، بسرایید. کارهای او را به همهٔ ملتّها اعلام کنید.

9:12  او از قاتلان انتقام می‌گیرد، و فریاد رنجدیدگان را فراموش نمی‌کند.

9:13  ای خداوند، ببین دشمنانم چگونه مرا عذاب می‌دهند؛ بر من رحم کن، و مرا از مرگ رهایی ده.

9:14  تا من در حضور مردم اورشلیم به‌خاطر نجات خود، تو را ستایش کنم و شادی نمایم.

9:15  کافران در چاهی که برای دیگران کنده‌بودند، افتادند و در دامی که برای دیگران گذاشته‌ بودند، گرفتار شدند.

9:16  خداوند با داوری عادلانهٔ خویش، خود را آشكار نموده است، و بدکاران، در دام خودشان گرفتار شده‌اند.

9:17  شریران و همهٔ اقوامی که خدا را فراموش کرده‌اند، به هلاکت می‌رسند.

9:18  نیازمندان فراموش نمی‌شوند، و امید مسکینان از بین نمی‌رود.

9:19  ای خداوند برخیز و کافران را داوری کن، تا انسان فانی پیروز نگردد.

9:20  خداوندا، آنها را بترسان و به آنان بفهمان که انسانها‌یی فانی هستند.

Chapter 10

10:1  خداوندا، چرا دور ایستاده‌ای؟ چرا هنگامی‌که ما در سختی هستیم خود را پنهان می‌کنی؟

10:2  شریران متکبّرند و بر فقیران ستم می‌کنند، آنان را در دامهای خودشان گرفتار کن.

10:3  شریران به مقاصد شریرانهٔ خود افتخار کرده، طمعکاران را می‌ستایند و خداوند را انکار می‌کنند.

10:4  شریران در غرور خود به خداوند توجّه ندارند، و در فکر ایشان، خدا جایی ندارد!

10:5  مرد شریر در همه‌چیز موفّق است، او دشمنان خود را به هیچ می‌شمارد و نمی‌تواند داوری خدا را بفهمد.

10:6  در دل خود می‌گوید: «هرگز نخواهم افتاد، هرگز مشکلی نخواهم داشت.»

10:7  سخنانش سراسر دروغ، نفرین و تهدید است و شرارت و گناه از زبانش جاری است.

10:8  در روستاها برای کشتن مردم بی‌گناه کمین می‌کند، و مراقب است تا اشخاص بیچاره را گرفتار سازد.

10:9  مانند شیر در مخفیگاه خود کمین می‌کند و در انتظار مردم درمانده است تا آنها را به دام اندازد.

10:10  مردم بیچاره در مقابل آنان تعظیم می‌کنند و اسیر قدرت آنان می‌گردند.

10:11  مرد شریر در دل خود می‌گوید: «خدا فراموش کرده و روی خود را برگردانیده است.»

10:12  ای خداوند، ای خدای من، برخیز و شریران را مجازات کن، بیچارگان را فراموش مکن.

10:13  چگونه شریر می‌تواند به خدا اهانت کند و به خود بگوید که خدا مرا مجازات نخواهد کرد؟

10:14  امّا تو ای خداوند، غم و مصیبت مردم را می‌بینی، تو همیشه برای کمک به درماندگان آماده‌ای، و توکّل آنان به توست، تو مددکار یتیمان هستی.

10:15  بازوی مردم شریر و بدکار را بشکن و آنها را به‌خاطر خطاهایشان مجازات کن تا شرارتشان از بین برود.

10:16  خداوند تا به ابد پادشاه است. کسانی‌که خدایان دیگر را پرستش می‌کنند، از زمین وی رانده خواهند شد.

10:17  ای خداوند، تو دعای فروتنان را می‌شنوی. دل آنان را قوی می‌گردانی و به فریاد و زاری آنان گوش می‌دهی.

10:18  تو گریهٔ یتیمان و ستمدیدگان را می‌شنوی، تو به نفع آنان داوری خواهی کرد.

Chapter 11

11:1  من به خداوند توکّل دارم. چرا به من می‌گویید: «مانند پرنده به کوهها فرار کن.

11:2  زیرا شریران کمان به دست گرفته و تیر را به زه نهاده‌اند تا آن را در تاریکی به سوی نیکان پرتاب کنند.

11:3  در زمانی که نیکی از بین رفته است، نیکان چه می‌توانند بکنند؟»

11:4  خداوند در معبد مقدّس خویش است. تخت خدا در آسمان استوار است. او همه‌جا مراقب مردم است و هرچه می‌کنند، می‌داند.

11:5  خداوند مردم نیک و بد را یکسان مورد آزمایش قرار می‌دهد. او با تمام وجود از بدکاران بیزار است.

11:6  بر شریران، باران آتش و گوگرد می‌فرستد و نصیب آنان، بادهای سوزاننده است.

11:7  خداوند عادل است و نیکوکاران را دوست می‌دارد و درستکاران در پیشگاه او خواهند زیست.

Chapter 12

12:1  خداوندا، مدد فرما! زیرا دیگر اشخاص نیکوکار وجود ندارند و انسان وفادار در میان آدمیان یافت نمی‌شود.

12:2  مردم به یکدیگر دروغ می‌گویند و با چرب زبانی و ریاکاری با یکدیگر گفت‌وگو می‌کنند.

12:3  خداوندا، زبانهای چرب و نرم را قطع کن و اشخاص مغرور و متکبّر را خاموش ساز.

12:4  ایشان می‌گویند: «با زبان خود موفّق خواهیم شد. هرچه بخواهیم می‌گوییم و هیچ‌کس نمی‌تواند مانع ما شود.»

12:5  خداوند می‌فرماید: «چون بر مردم مسکین ظلم شده و فریاد و نالهٔ فقیران برخاسته است، می‌آیم و امنیّتی را که می‌خواستند به آنها می‌دهم.»

12:6  وعده‌های خداوند قابل اطمینان و مانند نقره‌ای که هفت بار در کوره تصفیه شده باشد، صاف و بی‌آلایش هستند.

12:7  خداوندا، شریران همه‌جا رخنه کرده‌اند و شرارت مورد ستایش است! ما را همیشه در پناه خود نگه‌دار و از این زمانهٔ شریر محافظت فرما.

12:8  خداوندا، شریران همه‌جا رخنه کرده‌اند و شرارت مورد ستایش است! ما را همیشه در پناه خود نگه‌دار و از این زمانهٔ شریر محافظت فرما.

Chapter 13

13:1  خداوندا، تا به کی مرا فراموش می‌کنی؟ آیا برای همیشه؟ تا به کی رویت را از من برمی‌گردانی؟

13:2  تا به کی باید بار مشکلات را بکشم و شب و روز دلم پُر از غم باشد؟ تا به کی دشمن من، بر من برتری داشته باشد؟

13:3  ای خداوند، خدای من! بر من توجّه کن و به دعایم پاسخ بده! به من نیرو ببخش و از مرگ نجاتم ده.

13:4  مبادا دشمنانم بگویند: «ما بر او پیروز شدیم.» نگذار که دشمنانم از شکست من شاد شوند.

13:5  امّا من به رحمت تو توکّل دارم و دل من شاد است، زیرا تو مرا نجات خواهی داد.

13:6  در وصف تو ای خداوند سرود خواهم خواند، چون تو بر من احسان کرده‌ای.

Chapter 14

14:1  احمقان در دل خود می‌گویند: «خدا وجود ندارد.» اینها اشخاصی فاسد هستند و کارهای زشت می‌کنند و کار نیک از آنها سر نمی‌زند.

14:2  خداوند از آسمان بر مردم روی زمین می‌نگرد تا ببیند که آیا شخص فهمیده‌ای وجود دارد که طالب خدا باشد.

14:3  امّا همه گمراه و یکسان فاسد شده‌اند. حتّی یک نفر نیكوکار هم در بین آنها نیست.

14:4  خداوند می‌پرسد: «آیا این بدکاران شعور ندارند که بندگان مرا مانند نان می‌خورند و مرا را به یاد نمی‌آورند؟»

14:5  امّا آنها به وحشت خواهند افتاد، زیرا خدا مددکار نیکوکاران است.

14:6  وقتی بدکاران نقشه‌های مسکینان را خراب می‌کنند، خداوند پناهگاه آنان است.

14:7  ای کاش پیروزی برای بنی‌اسرائیل از صهیون بیاید، وقتی خداوند قوم خود را از اسارت آزاد کند، یعقوب شاد خواهد شد و بنی‌اسرائیل شادی خواهد کرد.

Chapter 15

15:1  ای خداوند، چه کسی به خیمهٔ مقدّس تو وارد خواهد شد؟ چه کسی در کوه مقدّس تو عبادت خواهد کرد؟

15:2  کسی‌که بی‌عیب، نیكوکار، راستگو و صمیمی باشد.

15:3  غیبت ننماید، در حق دوستان خود بدی نکرده و به تهمت‌ها گوش ندهد.

15:4  گناهکاران را حقیر شمارد و نیکوکاران را احترام گذارد، به قول خود وفا کند هرچند به ضررش باشد،

15:5  از رباخواری پرهیز نماید و با رشوه گرفتن، علیه مردم بی‌گناه شهادت ندهد. کسانی‌که اینها را انجام دهند، همیشه استوار خواهند بود.

Chapter 16

16:1  خدایا، مرا محافظت فرما، زیرا به تو پناه آورده‌ام.

16:2  به خداوند گفتم: «تو خداوند من هستی، و هر چیز نیكویی که دارم، از توست.»

16:3  ایمانداران این سرزمین، اشخاص نجیبی هستند و دلخوشی من به ایشان است.

16:4  آنهایی که پیرو خدایان دیگر هستند، غم و اندوهشان زیاد می‌شود. در مراسم قربانی‌های آنها شرکت نمی‌کنم و نام آنها را ذکر هم نخواهم کرد.

16:5  خداوندا، تو همه‌چیز من هستی و آنچه را که نیاز دارم، به من عطا کرده‌ای. آیندهٔ من در دست توست.

16:6  آنچه را که نصیب من کرده‌ای بسیار عالی و نیکوست.

16:7  خداوند را شکر می‌کنم، زیرا که مرا راهنمایی می‌کند. شبانگاه نیز وجدانم به من هشدار می‌دهد.

16:8  هرگز خدا را فراموش نمی‌کنم، او همیشه نزد من است، هیچ چیز نمی‌تواند مرا بلغزاند.

16:9  بنابراین سپاسگزار و شادمان هستم و احساس امنیّت کامل می‌کنم.

16:10  زیرا تو مرا از قدرت مرگ رهایی می‌رهانی. من با وفاداری تو را خدمت کرده‌ام و تو جانم را در دنیای مردگان ترک نخواهی کرد.

16:11  تو راه زندگی را به من نشان خواهی داد. حضور تو، مرا از خوشی لبریز می‌کند و به من شادی ابدی می‌بخشد.

Chapter 17

17:1  خداوندا، التماس دادخواهی مرا بشنو. به درخواست کمک من توجّه نما و به دعای بی‌ریای من گوش فرا ده.

17:2  تو از من پشتیبانی خواهی کرد، زیرا تو حقیقت را می‌دانی.

17:3  تو از دل من آگاهی شب هنگام نیز نزد من آمده‌ای و مرا کاملاً آزموده‌ای، خطایی در من نیافته‌ای، سخنی به خطا نگفته‌ام.

17:4  مانند دیگران به شرارت سخن نگفته‌ام، من همهٔ دستورات تو را اطاعت کرده‌ام و به راه شریران نرفته‌ام.

17:5  من همیشه راههای تو را پیموده و از آن انحراف نورزیده‌ام.

17:6  خدایا، من از تو کمک می‌خواهم. زیرا تو به داد من می‌رسی، پس به من گوش فرا ده و دعای مرا بشنو.

17:7  ای نجات‌بخش مردمِ بی‌پناه، رحمت بی‌کران خود را بر من آشکار کن. در نزد تو از شرّ دشمنان در امان خواهم بود.

17:8  مرا مانند چشمان خود محافظت کن و در سایهٔ بالهایت پناهم ده.

17:9  از دست غارتگران و دشمنان جانم که مرا احاطه کرده‌اند نجاتم بده.

17:10  آنها رحم ندارند و سخنان غرورآمیز می‌گویند.

17:11  دور مرا گرفته‌اند و می‌خواهند مرا به زمین بزنند.

17:12  آنها مانند شیر، در پی فرصت هستند تا مرا بدرند و همچون شیر جوانی در بیشهٔ خود کمین کرده‌اند.

17:13  برخیز ای خداوند، با آنها روبه‌رو شو و آنها را سرنگون نما و با شمشیر خود، جان مرا از دست مردمان شریر نجات بده.

17:14  ای خداوند، مرا از دست کسانی‌که به دنیا دل بسته‌اند، نجات بده. شکم آنها را با آنچه برایشان ذخیره کرده‌ای، پُر کن و به فرزندان آنها بیش از کفایت بده تا برای نوه‌های آنها نیز باقی بماند.

17:15  امّا من روی تو را خواهم دید، چون خطایی مرتکب نشده‌ام و چون برخیزم، از دیدن روی تو شادمان خواهم شد.

Chapter 18

18:1  ای خداوند، ای توانایی من! تو را دوست می‌دارم.

18:2  خداوند پشتیبان من است؛ پناهگاه مستحکم من، خدای من نجات‌دهندهٔ من است. او همانند یک پناهگاه از من محافظت می‌کند؛ او مرا حمایت می‌کند و مرا در امنیّت نگاه می‌دارد.

18:3  خداوند را که شایستهٔ سپاس و ستایش است، می‌طلبم و از شرّ دشمنان در امان هستم.

18:4  طنابهای گور به دورم حلقه زده‌اند و امواج نابود‌کننده احاطه‌ام کرده‌اند.

18:5  طنابهای گور به دورم حلقه زده‌اند و مرگ دام خود را بر سر راهم قرار داده.

18:6  در مشکلاتم به حضور خداوند زاری نمودم. از خدای خود کمک خواستم. او از معبد بزرگ خود نالهٔ مرا شنید و فریاد من به گوشش رسید.

18:7  آنگاه زمین لرزید و تکان خورد. و بنیاد کوهستان از شدّت خشم او به لرزه افتاد. کوهها لرزیدند و اساس آنها متزلزل شد.

18:8  از سوراخهای بینی او دود برآمد. از دهانش زغال برافروخته و آتشِ کُشنده بیرون آمد.

18:9  او آسمان را شكافت و فرود آمد و زیر پاهایش ابرهای سیاه بود.

18:10  با سرعت بر فرشتهٔ بالدار خود پرواز کرد او بر بالهای باد پرواز کرد.

18:11  او با تاریکی خود را پوشاند و ابرهای سیاهِ باران‌زا احاطه‌اش کردند.

18:12  نور درخشان حضور او با تگرگ و شعلهٔ افروخته، پردهٔ ابرهای سیاه را شکافت.

18:13  خداوند نیز در آسمانها با صدای رعدآسا سخن گفت و صدای خداوند متعال شنیده شد.

18:14  تیرهای خود را پرتاب نمود و دشمنان خود را پراکنده ساخت و با رعد و برق، همه را آشفته کرد.

18:15  کف دریا ظاهر شد، و بنیاد زمین آشکار گردید هنگامی که دشمنانت را توبیخ کردی و با خشم بر آنها غریدی.

18:16  خداوند دستش را از آسمان دراز کرد و مرا برگرفت؛ و از آبهای عمیق مرا بیرون كشید.

18:17  او مرا از دست دشمنان قدرتمندم و از دست تمام آنانی که از من متنفّرند رهانید. آنها برایم خیلی قوی بودند.

18:18  وقتی در سختی بودم، بر سرم ریختند، امّا خداوند از من حمایت کرد.

18:19  او مرا کمک کرد تا از خطر رهایی یابم؛ او مرا نجات داد زیرا از من خشنود بود.

18:20  خداوند به‌خاطر نیكو‌كاری‌ام به من پاداش داد و به‌خاطر بی‌گناهی‌ام به من برکت داد.

18:21  من دستورات خداوند را بجا آورده و روی خود را از خدا برنگردانیده‌ام،

18:22  احکام او را انجام داده‌ و از اوامر او سرپیچی نکرده‌ام.

18:23  در پیشگاه او بی‌عیب بوده‌ و از گناه خودداری کرده‌ام.

18:24  بنابراین به‌خاطر نیكوکاری‌ام به من پاداش داد و به‌خاطر بی‌گناهی‌‌ام به من برکت عطا نمود.

18:25  ای خداوند تو با اشخاص وفادار، وفادار هستی، و به مردم بی‌عیب، نیكویی می‌كنی.

18:26  با کسانی‌که پاک هستند به پاکی رفتار می‌نمایی و با کسانی‌که کجرو هستند مخالفت می‌کنی.

18:27  تو فروتنان را نجات می‌بخشی و اشخاص متکبّر را سرنگون می‌کنی.

18:28  ای خداوند تو نور من هستی، تو تاریكی مرا روشن گردان.

18:29  با نیروی تو به دشمن یورش می‌برم و دژهای آنان را درهم می‌شکنم.

18:30  راه خدا کامل و وعدهٔ خداوند قابل اطمینان است. او حافظ کسانی است که به او پناه می‌آورند.

18:31  خداوند تنها خداست؛ خدا تنها تکیه‌گاه ماست.

18:32  خداست که مرا قدرت بخشیده، و راه مرا امن ساخته است.

18:33  پاهای مرا مانند پاهای آهو ساخته و بر کوهها استوارم نموده است.

18:34  دستهایم را برای جنگ تعلیم می‌دهد تا بتوانم قویترین کمان را به دست گیرم.

18:35  ای خداوند تو از من حمایت نموده و مرا نجات دادی؛ توجّه تو مرا قوی گردانید، و کمک تو مرا حفظ نمود.

18:36  راه را برای قدمهایم وسیع ساختی تا پاهایم نلغزد.

18:37  دشمنانم را تعقیب کردم و آنها را گرفتم و تا آنها را از بین نبردم، بازنگشتم.

18:38  آنها را بکلّی پایمال نمودم تا دیگر برنخیزند و به زیر پاهایم جان دادند.

18:39  تو برای مبارزه به من نیرو بخشیدی و دشمنانم زیر پاهایم جان دادند.

18:40  دشمنانم را متواری ساختی و من کسانی را که از من نفرت داشتند، نابود کردم.

18:41  آنها برای کمک زاری نمودند، امّا کسی به دادشان نرسید. خداوند را صدا کردند، امّا او به آنها جوابی نداد.

18:42  من آنها را همچون غبار خرد کردم، که باد آنها را پراکنده می‌کند و زیر پاهای خود مانند گل و لای کوچه، پایمال نمودم.

18:43  تو مرا از دست مردم ستیزه‌گر رهانیدی، و مرا فرمانروای ملتّها ساختی؛ و مردمی را که نمی‌شناختم، اکنون مرا خدمت می‌کنند.

18:44  بیگانگان نزد من تعظیم می‌کنند و دستوراتم را فوراً اطاعت می‌نمایند.

18:45  آنها دلسرد شده‌اند و با ترس و لرز از قلعه‌های خود بیرون می‌آیند.

18:46  خداوند زنده است! حامی خود را ستایش می‌کنم، متبارک باد خدای قدرتمند که مرا نجات می‌دهد.

18:47  او در برابر دشمنان، مرا پیروزی می‌بخشد و ملل جهان را به دست من مغلوب می‌سازد.

18:48  او مرا از دست دشمنانم می‌رهاند، خداوندا تو مرا نزد دشمنانم سرفرازم می‌سازی و از چنگ مردم ظالم نجات می‌دهی.

18:49  بنابراین من تو را در میان ملّتها ستایش می‌کنم و سرود ستایش برای تو می‌خوانم.

18:50  خدا پیروزی بزرگی نصیب پادشاه خود می‌کند و به برگزیدهٔ خود، داوود، و فرزندان او برای همیشه رحمت و شفقت نشان می‌دهد.

Chapter 19

19:1  آسمانها جلال خدا را بیان می‌کنند و فلک، صنعت دست او را نشان می‌دهد.

19:2  روزها معرفت خدا را اعلام می‌کنند و شبها حکمت او را.

19:3  نه سخنی شنیده می‌شود و نه کلامی.

19:4  با وجود این، پیامشان به سراسر زمین می‌رسد و ندای ایشان به سرتاسر جهان. مکانی برای آفتاب در آسمان بنا نموده است،

19:5  و آن مانند دامادی از حجلهٔ خود بیرون می‌آید، و چون قهرمانی که با شادی برای دویدن به میدان می‌رود.

19:6  از یک طرف آسمان شروع می‌کند و به سوی دیگر آن می‌شتابد و هیچ چیز از حرارتش در امان نیست.

19:7  شریعت خداوند کامل است و جان را تازه می‌کند. اوامر خداوند قابل اطمینان است و ساده دلان را حکمت می‌بخشد.

19:8  دستورات خداوند درست است و دل را شاد می‌‌کند. اوامر خداوند پاک است و به انسان آگاهی می‌بخشد.

19:9  احترام به خداوند نیکو و ابدی است. احکام خداوند حق و کاملاً عادلانه است.

19:10  مرغوبتر از طلای ناب، و شیرین‌تر از عسل خالص است.

19:11  آنها بندهٔ تو را هشیار می‌سازد و پیروی از آنها پاداش بسیار دارد.

19:12  کیست که از اشتباهات پنهانی خود آگاه باشد؟ خداوندا، گناهان پنهانی مرا بیامرز.

19:13  همچنین مرا از گناهان عمدی بازدار. مگذار که این گناهان بر من چیره شوند، آنگاه بی‌عیب و بی‌گناه خواهم بود.

19:14  ای خداوند، ای پناهگاه و ای نجات‌دهندهٔ من، سخنان زبانم و دعاهایم مقبول درگاه تو باشد.

Chapter 20

20:1  خداوند در روز تنگی تو را مستجاب کند و نام خدای یعقوب نگهبان تو باشد.

20:2  از معبد بزرگ خود برای تو کمک بفرستد و تو را از صهیون پشتیبانی کند.

20:3  همهٔ هدایای تو را به یاد آورد و از قربانی‌های تو خشنود گردد.

20:4  آرزوهای قلبی‌ات را به تو عطا کند و نقشه‌های تو را به انجام رساند.

20:5  آنگاه به‌خاطر پیروزی تو بانگ شادی برمی‌آوریم و پرچم خود را به نام خدای خویش برمی‌افرازیم. خداوند تمام دعاهایت را مستجاب فرماید!

20:6  اکنون می‌دانم که خداوند به برگزیدهٔ خود کمک می‌کند و از مکان مقدّس خود او را اجابت می‌نماید و به قوّت خود او را به پیروزی عظیم می‌رساند.

20:7  گروهی به ارّابه‌های خود اعتماد می‌کنند و گروهی به اسبهای خود، امّا ما به قدرت خداوند، خدای خویش اعتماد می‌کنیم.

20:8  آنها شکست می‌خورند و می‌‌افتند، ولی ما برمی‌خیزیم و با اطمینان کامل می‌ایستیم.

20:9  خداوندا، به پادشاه پیروزی عطا کن و وقتی تو را می‌طلبیم ما را اجابت فرما.

Chapter 21

21:1  خداوندا، پادشاه به‌خاطر توانایی که به او بخشیدی شادمان است، و برای اینکه او را پیروز گرداندی شادی می‌کند.

21:2  آرزوهایش را برآوردی و هیچ یک از خواهش‌های او را رد نکردی.

21:3  او را با برکات نیکو استقبال نمودی و تاجی از طلای ناب بر سر او گذاردی.

21:4  او از تو طول عمر درخواست نمود و تو به او عمری طولانی و ابدی دادی.

21:5  با کمک تو به جاه و جلال رسید. و تو به وی شهرت و مقام عطا کردی.

21:6  برکات تو تا ابد با او خواهد بود، و حضور تو او را از خوشی سرشار می‌نماید.

21:7  پادشاه به خداوند متعال اعتماد دارد و به‌خاطر محبّت پایدار او پیوسته در امان خواهد بود.

21:8  دست تو بر دشمنانت مسلّط خواهد شد و دست راست تو همهٔ کسانی را که از تو نفرت دارند، به چنگ خواهد آورد.

21:9  وقتی ظاهر شوی، آنها را مانند کورهٔ آتش می‌گردانی. خداوند در خشم خود آنها را نابود خواهد کرد و آتش، آنها را از بین خواهد برد.

21:10  نسل ایشان را از روی زمین محو می‌کنی و فرزندان آنها را از میان بنی‌آدم.

21:11  اگر نقشه‌های شریرانه برضد تو بکشند، و یا دسیسه‌ای به کار ببرند، موفّق نخواهند شد،

21:12  تو آنها را هدف تیر خود قرار می‌دهی و آنها برگشته و فرار می‌کنند.

21:13  خداوندا، قدرت و جلال از آن توست. ما سرود خواهیم خواند و قدرت تو را خواهیم ستود.

Chapter 22

22:1  خدای من، خدای من! چرا مرا ترک کردی؟ چرا از من دور هستی و کمکم نمی‌کنی و به فریادم نمی‌رسی؟

22:2  آه، ای خدای من، روزها التماس می‌کنم و تو جواب نمی‌دهی، شبها ناله و زاری می‌کنم و آرام ندارم.

22:3  امّا تو به عنوان تنها قدّوس، بر تخت سلطنت نشسته‌ای و بنی‌اسرائیل تو را ستایش می‌کنند.

22:4  نیاکان ما بر تو توکّل کردند، آنها توکّل نمودند و تو آنها را نجات دادی.

22:5  به حضور تو زاری نمودند و رهایی یافتند. به تو پناه آوردند و ناامید نشدند.

22:6  امّا من کِرم هستم، نه انسان. نزد همه‌کس خوار و خفیف شده‌ام.

22:7  هر که مرا می‌بیند مسخره‌ام می‌کند، آنها سر خود را می‌جنبانند.

22:8  و می‌گویند: «تو به خداوند توکّل کردی، چرا او تو را نجات نمی‌دهد؟ اگر خداوند تو را دوست دارد، چرا به تو کمک نمی‌کند.»

22:9  تو بودی که مرا از رحم مادر به دنیا آوردی و در آغوش او از من مراقبت نمودی.

22:10  از همان روز تولّدم، تو خدای من بوده‌ای و من به تو توکّل نموده‌ام.

22:11  از من دور مشو، زیرا مشکلات نزدیک است و کسی نیست که به من کمک کند.

22:12  دشمنان بسیاری همچون گاوانِ نرِ سرزمینِ باشان، مرا احاطه کرده‌اند،

22:13  و مانند شیرانِ درّنده و غرّان دهان خود را برای من بازکرده‌اند.

22:14  قوّت من از من بیرون رفته، همچون آبی که برروی زمین ریخته باشد، بند‌بند استخوانهایم از هم جدا شده، و دلم مانند موم در سینه‌ام آب شده است.

22:15  گلویم همچون سفال خشک شده و زبانم به سقف دهانم چسبیده است و تو مرا بر روی خاک، در حال مرگ رها کرده‌ای.

22:16  دشمنان، یعنی این گروه شریر، مانند سگ، دور مرا گرفته‌اند و دستها و پاهای مرا سوراخ کرده‌اند.

22:17  استخوانهایم از لاغری شمرده می‌شوند. دشمنانم به من خیره شده‌اند.

22:18  لباسهایم را بین خود تقسیم می‌کنند و بر ردای من قرعه می‌اندازند.

22:19  امّا تو ای خداوند، از من دور مشو! ای یاور من، به دادم برس!

22:20  مرا از دَمِ شمشیر نجات بده، مرا از چنگ این سگها رهایی ده.

22:21  مرا از دهان این شیرها نجات بده، و جان مرا از دست شاخهای گاوان وحشی برهان.

22:22  کارهای تو را برای قوم خود بیان خواهم کرد، تو را در حضور پرستندگانت ستایش خواهم نمود.

22:23  ای خادمان خداوند، او را ستایش نمایید، ای فرزندان یعقوب، او را گرامی بدارید، ای بنی‌اسرائیل، او را پرستش نمایید،

22:24  زیرا او رنج دیدگان را فراموش نمی‌کند و روی خود را از آنها بر نمی‌گرداند، بلکه دعای آنها را می‌شنود و مستجاب می‌نماید.

22:25  در میان جماعتی بزرگ، تو را پرستش خواهم نمود! نذرهای خود را در مقابل پرستندگانت ادا خواهم کرد.

22:26  فقیران هرقدر که بخواهند، خواهند خورد و سیر خواهند شد، جویندگان خداوند، خدا شما را همیشه کامیاب سازد.

22:27  مردم سراسر جهان، خداوند را به یاد خواهند آورد و همهٔ اقوام عالم به سوی وی خواهند آمد و او را پرستش خواهند کرد.

22:28  خداوند پادشاه است و بر همهٔ ملتّها فرمانروایی خواهد کرد.

22:29  همهٔ متکبّران جهان در پیشگاه او تعظیم خواهند کرد، تمام انسانهای فانی در مقابل او سجده خواهند نمود.

22:30  آیندگان، خداوند را خواهند پرستید؛ مردم دربارهٔ خداوند برای نسلهای آینده تعریف خواهند کرد.

22:31  آنانی که هنوز متولّد نشده‌اند، خواهند شنید که خداوند قوم خود را نجات داده است.

Chapter 23

23:1  خداوند شبان من است. محتاج به هیچ چیز نخواهم بود.

23:2  در چمنزارهای سرسبز مرا می‌خواباند. در کنار آبهای آرام مرا رهبری می‌کند.

23:3  جان تازه‌ای به من می‌بخشد و به‌خاطر نام خود، مرا به راه راست هدایت می‌نماید.

23:4  حتّی هنگام گذشتن از درّهٔ تاریک مرگ از چیزی نمی‌ترسم، زیرا تو همراه من هستی. عصا و چوبدستی تو مرا حمایت خواهد کرد.

23:5  سفره‌ای برای من در حضور دشمنانم می‌گسترانی و مرا چون مهمانی عزیز در این ضیافت می‌پذیری و جام مرا لبریز می‌گردانی.

23:6  اطمینان دارم که تمام عمرم به من لطف و محبّت خواهی نمود، و تا زمانی که زنده هستم، در خانهٔ تو ساکن خواهم بود.

Chapter 24

24:1  زمین و هرچه در آن است از آن خداوند است. جهان و همهٔ موجودات آن به او تعلّق دارد.

24:2  او اساس آن را بر دریاها قرار داد و آن را بر رودخانه‌ها بنا کرد.

24:3  چه کسی می‌تواند به بالای کوه خداوند برود و به درگاه مقدّس او داخل شود؟

24:4  کسی‌که كردار و پندارش پاک باشد. کسی‌که بت‌پرستی نمی‌کند و قسم دروغ نمی‌خورد.

24:5  خداوند آنان را برکت می‌دهد و نجات می‌بخشد، و خدا آنان را بی‌گناه محسوب خواهد نمود.

24:6  ایشان طالب خدا و مشتاق دیدار خدای یعقوب می‌باشند.

24:7  ای دروازه‌ها و ای درهای قدیمی باز شوید تا پادشاه جلال داخل شود.

24:8  این پادشاه جلال کیست؟ او خداوند قادر متعال است! که در جنگها شکست نمی‌خورد.

24:9  ای دروازه‌ها به کنار بروید، و ای درهای کهن باز شوید. تا پادشاه جلال داخل شود.

24:10  این پادشاه جلال کیست؟ او خداوند متعال است! او خداوند شکست ناپذیر است!

Chapter 25

25:1  ای خداوند، به درگاه تو دعا می‌کنم.

25:2  ای خدای من، به تو توکّل دارم. نگذار که شرمنده شوم و دشمنانم خوشحال گردند.

25:3  آری، کسانی‌که به تو امیدوارند، هرگز شرمنده نمی‌شوند، امّا خیانتکاران، شرمنده خواهند شد.

25:4  خداوندا، راه خود را به من نشان بده و آن را به من بیاموز.

25:5  مرا به حقیقت خود رهبری نما، چون تو خدای نجات‌دهندهٔ من هستی و من بر تو توکّل دارم.

25:6  خداوندا، لطف و رحمت بی‌کران خود را که از ابتدا نشان داده‌ای، به یاد آور.

25:7  گناهان زمان جوانی و خطاهای مرا به یاد میاور. بلکه ای خداوند، به‌خاطر محبّت استوار خود، مرا به یاد آور.

25:8  خداوند، نیکو و عادل است، بنابراین گناهکاران را به راه راست هدایت می‌کند.

25:9  او فروتنان را به کارهای نیک هدایت می‌کند، و راه خود را به آنها تعلیم می‌دهد.

25:10  تمام راههای خداوند، برای کسانی‌که اوامر او را اطاعت می‌کنند و به پیمان او وفادارند، رحمت و راستی است.

25:11  ای خداوند، به‌خاطر نام خود، گناهان عظیم مرا بیامرز.

25:12  کسانی‌که برای خداوند احترام قائلند راهی را که باید بروند، از او خواهند آموخت.

25:13  ایشان پیوسته کامیاب خواهند بود و فرزندانشان صاحب زمین خواهند شد.

25:14  خداوند دوست کسانی است که از او اطاعت می‌کنند، او پیمان خود را برای آنان بیان می‌کند.

25:15  من همیشه از خداوند انتظار کمک دارم، او مرا از خطر می‌رهاند.

25:16  خداوندا، به من توجّه نموده و بر من رحمت فرما زیرا که تنها و درمانده شده‌ام.

25:17  مرا از نگرانی‌هایم آزاد کن و از مشکلاتم برهان.

25:18  به غمها و دردهایم توجّه فرما و گناهانم را ببخش.

25:19  ببین که دشمنانم چقدر زیادند، و چقدر از من نفرت دارند.

25:20  جان مرا در پناه خود حفظ کن و مرا رهایی ده، مگذار که شرمنده شوم، زیرا که به تو پناه آورده‌ام.

25:21  نیکوکاری و راستیِ من، مرا محافظت خواهند کرد، زیرا که بر تو توکّل دارم.

25:22  خدایا، بنی‌اسرائیل را از همهٔ سختی‌ها برهان!

Chapter 26

26:1  خداوندا، از من حمایت فرما، زیرا در کمال راستی رفتار نموده و بدون تردید به تو توکّل کرده‌‌ام.

26:2  ای خداوند، مرا امتحان کن و بیازما! قلب و وجدان مرا پاک گردان.

26:3  محبّت سرشار تو راهنمای من است، من در حضور تو با وفاداری رفتار می‌کنم.

26:4  با اشخاص بد، همنشین نیستم و با مردم ریاکار معاشرت ندارم.

26:5  از مشارکت با مردم شریر نفرت دارم و با بدکاران رفت و آمد نمی‌کنم.

26:6  خداوندا، به نشانهٔ بی‌گناهی دست خود را می‌شویم و قربانگاه تو را طواف می‌کنم.

26:7  با صدای بلند، در ستایش تو سرود خواهم خواند و تمام کارهای عجیب تو را بیان خواهم کرد.

26:8  خداوندا، خانهٔ تو را دوست می‌دارم، آن جایی که جلال تو در آنجاست.

26:9  مرا با گناهکاران نابود منما، و در سرنوشت مردمان قاتل و خونریز شریک مگردان.

26:10  مردمانی که پیوسته شرارت می‌کنند و رشوه می‌گیرند.

26:11  امّا من آنچه را که درست است انجام می‌دهم، پس بر من رحمت فرموده مرا نجات بده.

26:12  خداوند مرا از خطر می‌رهاند، او را در مقابل همهٔ مردم پرستش خواهم نمود.

Chapter 27

27:1  خداوند نور من و نجات من است، از که بترسم؟ خداوند مرا از تمام خطرها حفظ می‌کند، هرگز هراسان نخواهم شد.

27:2  وقتی شریران دور مرا گرفتند و خواستند مرا بکشند، لغزیدند و افتادند.

27:3  اگر لشکری به من حمله کند، نخواهم ترسید، حتّی اگر دشمنان برای جنگ با من بیایند، باز هم به خدا توکّل خواهم کرد.

27:4  یک چیز از خداوند خواستم، فقط یک چیز، و آن این است که تمام دوران عمرم در خانهٔ خداوند باشم و زیبایی جمال او را مشاهده کنم و دربارهٔ او تفکّر نمایم.

27:5  در روز تنگی مرا پناه خواهد داد. او مرا بسلامت در خیمهٔ خود حفظ خواهد نمود، و مرا بر روی صخره‌ای بلند مطمئن می‌سازد.

27:6  پس بر دشمنانم که دور مرا گرفته‌اند پیروز خواهم شد. با فریاد شادی در معبد بزرگ او قربانی خواهم گذرانید، و برای او سرود خواهم خواند و او را ستایش خواهم نمود.

27:7  خداوندا، دعای مرا بشنو، بر من رحمت فرموده دعایم را مستجاب کن.

27:8  تو فرموده‌ای: «طالب من باشید!» خداوند، از صمیم قلب می‌گویم که طالب تو هستم،

27:9  روی خود را از من پنهان نکن! و بر من خشمگین مباش، و بندهٔ خود را از درگاهت مران. تو مددکار من بوده‌ای، ای خدای نجات بخش من، مرا ترک مکن و رد منما.

27:10  حتّی اگر پدر و مادرم مرا ترک کنند، خداوند مرا ترک نخواهد کرد.

27:11  خداوندا! راه خود را به من نشان بده، و به‌خاطر دشمنانم مرا به راه راست هدایت نما.

27:12  مرا به دست دشمنانم مسپار، آنها با شهادت دروغ و نیرنگ برضد من برخاسته‌اند.

27:13  می‌دانم که رحمت و نیکویی‌های خداوند را در این زندگی باز هم خواهم دید.

27:14  بر خداوند توکّل کن، ایمان داشته باش و ناامید مشو.

Chapter 28

28:1  خداوندا، ای نگهدارندهٔ من، به درگاهت زاری می‌کنم دعایم را بشنو، زیرا اگر به من جواب ندهی، مانند مردگان خواهم بود.

28:2  وقتی دستهای خود را به سوی معبد مقدّس تو بلند می‌کنم و با التماس درخواست کمک می‌کنم، دعای مرا مستجاب فرما.

28:3  مرا جزو شریران و بدکاران حساب مکن، آنانی که با همسایگان خود دوستانه حرف می‌زنند، امّا در دلشان قصد آزار آنها را دارند.

28:4  مطابق کارها و شرارتهایشان، آنها را مجازات کن برای کارهای زشتی که انجام داده‌اند، به آنها مطابق كارهایشان جزا بده.

28:5  آنها به کارهای خداوند و آنچه که او آفریده است توجّه نمی‌کنند، بنابراین او آنها را مجازات نموده و برای همیشه نابود خواهد کرد.

28:6  خداوند را سپاس می‌گویم، او درخواست کمک مرا شنیده است.

28:7  خداوند قوّت و سپر من است. من بر او توکّل می‌کنم. او مرا یاری می‌کند و خوشحال می‌سازد، او را با سرودهای شادی سپاس می‌خوانم.

28:8  خداوند قوم خود را حمایت می‌کند، و از برگزیدهٔ خود پشتیبانی می‌نماید.

28:9  خداوندا، قوم خود را نجات بده و آنانی را که از آن تو هستند برکت بده، شبان آنان باش، و از آنها همیشه نگهداری فرما.

Chapter 29

29:1  ای فرشتگان آسمان، خداوند را ستایش کنید. جلال و قدرت او را ستایش نمایید.

29:2  نام پُرجلال خداوند را بستایید، او را با لباس پرهیزکاری بپرستید.

29:3  صدای خداوند از فراز اقیانوسها شنیده می‌شود، خدای جلال می‌غرّد و صدای او بر بالای اقیانوسها طنین می‌افکند.

29:4  صدای خداوند با هیبت و با شکوه است.

29:5  صدای خداوند سروهای آزاد را می‌شکند، حتّی سروهای آزاد لبنان را.

29:6  کوههای لبنان و حرمون را مانند گوساله به جنبش در می‌آورد.

29:7  صدای خداوند رعد و برق پدید می‌آورد.

29:8  صدای خداوند بیابان را به لرزه در می‌آورد و صحرای قادش را می‌جنباند.

29:9  صدای خداوند درختان بلوط را تکان می‌دهد، و درختان جنگل را بی‌برگ می‌سازد. همه در معبد بزرگ او فریاد می‌زنند: «بر خداوند جلال باد!»

29:10  خداوند به عنوان پادشاه ابدی بر فراز توفانها جلوس فرموده است.

29:11  خداوند به قوم خود قدرت عطا فرماید و برکت و آرامش ببخشد!

Chapter 30

30:1  خداوندا، تو را ستایش می‌کنم، چون تو مرا نجات دادی و نگذاشتی دشمنانم مرا مسخره کنند.

30:2  ای خداوند، ای خدای من، به درگاه تو برای کمک التماس کردم و تو مرا شفا دادی.

30:3  خداوندا، پایم به لب گور رسیده بود، تو مرا از مرگ نجات دادی و زندگی تازه‌‌ای به من بخشیدی.

30:4  ای مؤمنین او، خداوند را سپاس گویید! و آنچه را که آن قدّوسِ یگانه انجام داده به یاد آورید، و او را شکر کنید.

30:5  غضب او فقط یک لحظه‌ است، امّا رحمت او ابدی است. اشکهای شبانه، صبحِ شادی در پی خواهد داشت.

30:6  وقتی از امنیّت برخوردار بودم به خود گفتم: «من هرگز شکست نمی‌خورم.»

30:7  خداوندا، تو بر من لطف داشتی و از من مانند کوهی استوار پشتیبانی نمودی، امّا وقتی رویت را از من پنهان کردی پریشان گشتم.

30:8  ای خداوند، به درگاه تو، زاری کردم و به حضورت نالیدم،

30:9  گفتم: «از مرگ من چه سودی به تو می‌رسد؟ و اگر من به گور بروم چه نفعی برای تو خواهد داشت؟ آیا مردگان می‌توانند تو را ستایش کنند و احسانهای تو را بیان نمایند؟»

30:10  خداوندا، به من گوش بده و بر من رحمت نما و مددکار من باش.

30:11  تو غم مرا به رقص و شادی تبدیل نمودی. لباس ماتم را از تنم بیرون آوردی و لباس شادی بر من پوشاندی.

30:12  بنابراین سکوت نخواهم کرد و سرود تشکّر برای تو خواهم سرایید. ای خداوند، ای خدای من، تو را تا به ابد ستایش خواهم نمود.

Chapter 31

31:1  خداوندا، به تو پناه می‌آورم، شرمسارم مکن. تو خدای عادل هستی، پس مرا نجات بده.

31:2  دعایم را مستجاب فرما و هرچه زودتر نجاتم ده. پُشت و پناه من باش؛ و با قدرت خود مرا برهان.

31:3  تو پناهگاه و پشتیبان من هستی. به‌خاطر نام خود راهنمای من باش و هدایتم کن.

31:4  مرا از دامی که برایم گسترده‌اند برهان، زیرا تو پناهگاه من هستی.

31:5  ای خدای عادل، روح خود را به تو می‌سپارم، تو مرا نجات داده‌ای.

31:6  از بت‌پرستان نفرت داری، امّا من، ای خداوند، به تو ایمان دارم.

31:7  به‌خاطر رحمت پایدار تو شادی و خوشی می‌کنم. تو سختی‌های مرا دیده‌ای و از مشکلاتم آگاهی.

31:8  مرا به دست دشمنانم نسپردی، تو مرا آزاد گذاشتی تا هر کجا که بخواهم بروم.

31:9  خداوندا، بر من رحم کن، زیرا در سختی هستم. چشمانم از غصّه تار گردیده و از پا افتاده‌‌ام.

31:10  عمرم در غم گذشته و سالهای زندگی را با حسرت طی کرده‌ام. توانایی خود را از دست داده‌ و استخوانهایم پوسیده‌اند.

31:11  همهٔ دشمنانم، به خصوص همسایگانم مرا تحقیر می‌کنند، آشنایانم از من می‌ترسند و وقتی مرا در کوچه می‌بینند، می‌گریزند.

31:12  مثل مُرده‌ها از خاطره‌ها فراموش شده‌ام و مانند ظرفی شکسته از نظر افتاده‌‌ام.

31:13  شایعات زیادی را که دشمنانم برضد من می‌گویند، می‌شنوم. وحشت اطرافم را فراگرفته آنها برضد من دسیسه می‌چینند تا مرا به قتل برسانند.

31:14  امّا ای خداوند، من بر تو اعتماد دارم و می‌گویم: «تو خدای من هستی.»

31:15  زندگی من در دست توست، مرا از دست دشمنانم و کسانی‌که مرا می‌آزارند، برهان.

31:16  چشم این بنده‌ات را به نور جمالت روشن کن و با رحمت پایدارت مرا نجات بده.

31:17  خداوندا، از تو تمنّا می‌کنم که مرا خجل نسازی، بلکه بگذار مردمان شریر، شرمنده و سرافکنده شوند و خاموش به دیار مردگان بروند.

31:18  خاموش ساز آنانی را که دروغ می‌گویند و از روی تکبّر و حماقت علیه مردمان نیک حرف می‌زنند.

31:19  رحمت تو بر ترسندگانت چه نیکوست؛ همه می‌دانند که تو چقدر نیکو‌یی و آنهایی را که به تو توکّل می‌کنند حمایت می‌کنی.

31:20  آنها را زیر سایهٔ رحمت خود از دسیسه و حیلهٔ مردم حفظ می‌کنی و در نزد خود پناه می‌دهی.

31:21  خداوند را ستایش می‌کنم، زیرا زمانی‌که در محاصرهٔ دشمنان بودم، محبّت سرشار خود را به من نشان داد.

31:22  من می‌ترسیدم و فکر می‌کردم که او مرا از نظر انداخته است، امّا وقتی از او کمک خواستم، دعایم را مستجاب کرد.

31:23  ای مؤمنین او، خداوند را دوست بدارید، زیرا خداوند مؤمنین را حفظ می‌کند، امّا متکبّران را به سزای كارهایشان می‌رساند.

31:24  ای کسانی‌که امیدتان به خداست، شجاع و قوی باشید.

Chapter 32

32:1  خوشا به حال کسانی‌که گناهانشان آمرزیده و خطاهایشان بخشیده شده است.

32:2  خوشا به حال کسی‌که خداوند او را مجرم نشمارد و کسی‌که در او مکر و حیله‌ای نیست.

32:3  هنگامی‌که گناهان خود را اعتراف نمی‌کردم، تمام روز از ناله و زاری از بین می‌رفتم.

32:4  خداوندا، تو شب و روز مرا تنبیه می‌کردی. قدرت خود را کاملاً از دست داده بودم، همان‌گونه که رطوبت در گرمای تابستان، خشک می‌شود

32:5  سپس گناهان خود را نزد تو اعتراف نمودم و خطاهای خود را پنهان نساختم و گفتم: «من در حضور خداوند به گناهان خود اعتراف می‌کنم.» آنگاه تو گناهان مرا بخشیدی.

32:6  پس هر شخص وفادار باید در وقت سختی و مشکلات به حضور خداوند دعا کند تا اگر سیلاب سختی‌ها طغیان كند به او صدمه‌ای نرساند.

32:7  تو پناهگاه من هستی و مرا از مشکلات نجات می‌دهی، با آواز بلند خواهم سرایید زیرا تو مرا حمایت کرده‌ای.

32:8  خداوند می‌فرماید: «من راهی را که باید بروی به تو خواهم آموخت و تو را هدایت خواهم کرد.

32:9  مانند اسب و قاطر، نادان و بی‌شعور نباشید که با افسار و لگام هدایت می‌شوند و مطیع می‌گردند.»

32:10  مردمان شریر در رنج و عذاب می‌باشند، امّا کسانی‌که به خداوند توکّل دارند از محبّت بی‌پایان او برخوردار می‌شوند.

32:11  ای نیکوکاران به‌خاطر آنچه خداوند انجام داده است، شادی نمایید. ای کسانی‌که مطیع او هستید، شادمان باشید.

Chapter 33

33:1  ای مؤمنین، خداوند را به‌خاطر آنچه انجام داده است، با شادی ستایش کنید. زیرا او شایستهٔ ستایش است.

33:2  با چنگ وعود برای او بنوازید و سرود بخوانید.

33:3  برای او سرودی تازه بسرایید، خوب بنوازید و با صدای بلند بخوانید.

33:4  زیرا کلام خداوند حق، و تمام کارهایش قابل اعتماد است.

33:5  خداوند عدالت و راستی را دوست می‌دارد. تمامی زمین از محبّت بی‌پایان او سرشار است.

33:6  به امر خداوند آسمانها آفریده شدند و خورشید و ماه و ستارگان با کلام او به وجود آمدند.

33:7  او آبهای دریاها و اقیانوسهای عمیق را در یک‌‌جا جمع نمود و در انبارها ذخیره کرد.

33:8  ای مردم روی زمین، از خداوند بترسید، و ای مردم جهان، او را احترام نمایید.

33:9  با کلام او دنیا آفریده شد و به امر او هستی به وجود آمد.

33:10  خداوند نیّت‌های ملّتها را باطل می‌سازد و نقشه‌های آنها را نقش برآب می‌کند.

33:11  امّا مقصود خداوند و نقشه‌های او پایدار و همیشگی است.

33:12  خوشا به حال ملّتی که خداوند، خدای ایشان است و خوشا به حال مردمی که خداوند آنها را برگزیده است.

33:13  خداوند از آسمان نگاه می‌کند و همهٔ آدمیان را می‌بیند،

33:14  و از جایگاه خویش تمام مردم روی زمین را می‌بیند.

33:15  او خالق اندیشه‌هاست، و از اسرار دلهایشان و هر آنچه که آنها انجام می‌دهند آگاه است.

33:16  پادشاه به‌خاطر قدرت سپاهیانش پیروز نمی‌شود؛ و هیچ سربازی به قوّت خود پیروز نمی‌گردد.

33:17  اسب جنگی برای پیروزی کافی نیست و قدرت آنها نمی‌‌تواند نجات دهد.

33:18  خداوند مراقب کسانی است که از او می‌ترسند و بر محبّت بی‌پایان او توکّل دارند.

33:19  او آنها را از مرگ نجات می‌دهد و آنان را در زمان قحطی زنده نگاه می‌دارد.

33:20  امید ما بر خداوند است و او پشت و پناه ما می‌باشد.

33:21  او سبب شادی ماست و ما به نام مقدّس او توکّل داریم.

33:22  خداوندا، ما به تو امیدواریم، محبّت بی‌پایان تو بر ما باد.

Chapter 34

34:1  خداوند را همیشه ستایش می‌کنم و شکر او پیوسته بر زبانم جاری است.

34:2  او را ستایش می‌کنم، به‌خاطر تمام کارهایی که انجام داده، باشد که افسرده دلان بشنوند و شادمان گردند.

34:3  بیایید عظمت خداوند را اعلام کنیم و نام او را ستایش نماییم.

34:4  به حضور خداوند دعا کردم. او دعایم را مستجاب فرمود و مرا از جمیع ترسهایم رهانید.

34:5  رنجدیدگان، به او نگاه کردند و شادمان گشتند، آنان هرگز شرمنده نخواهند شد.

34:6  بینوایان به حضور خداوند دعا کردند و او دعای ایشان را مستجاب فرمود و آنان را از همهٔ مشکلاتشان نجات داد.

34:7  فرشتهٔ خداوند حافظ و رهانندهٔ کسی است که از خداوند می‌ترسد و به او احترام می‌گذارد.

34:8  امتحان کنید و ببینید که خداوند چقدر نیکوست. خوشا به حال کسانی‌که به او پناه می‌آورند.

34:9  ای مؤمنین، خداوند را گرامی بدارید، زیرا کسی‌که او را گرامی بدارد محتاج به چیزی نمی‌شود.

34:10  شیرهای جوان هم، گاهی گرسنه می‌شوند، امّا کسانی‌که طالب خداوند هستند هرگز محتاج نخواهند شد.

34:11  ای فرزندان، بیایید و به من گوش فرا دهید تا راه احترام به خداوند را به شما بیاموزم.

34:12  آیا می‌خواهید از زندگی لذّت ببرید؟ آیا طالب عمر طولانی هستید و می‌خواهید که سعادتمند باشید؟

34:13  پس از گفتار شریرانه و دروغ بپرهیزید.

34:14  از شرارت دست بردارید و کارهای نیک انجام دهید، صلح و صفا را جسته و آن را دنبال نمایید.

34:15  چشمان خداوند بر نیکان است و گوشهای وی متوجّه فریاد آنهاست.

34:16  خداوند مخالف مردمان شریر و بدکار است و آثار و خاطرهٔ ایشان را از روی زمین محو می‌کند.

34:17  وقتی اشخاص مؤمن به حضور خداوند دعا می‌کنند، خداوند دعای ایشان را مستجاب می‌کند و از سختی‌ها و مشکلات نجاتشان می‌دهد.

34:18  خداوند نزدیک شکسته‌دلان است و آنها را از ناامیدی نجات می‌دهد.

34:19  رنج و زحمت شخص نیکوکار بسیار است، امّا خداوند او را از همهٔ آنها رهایی می‌دهد.

34:20  خداوند از او کاملاً مراقبت می‌کند به طوری که حتّی استخوانی از او شکسته نخواهد شد.

34:21  اشخاص شریر، به شرارت گرفتار می‌شوند، و کسانی‌که از نیکوکاران نفرت دارند، به سزای کارهای خود می‌رسند.

34:22  خداوند، خادمان خود را نجات می‌دهد و کسانی را که به او پناه می‌برند، می‌بخشد.

Chapter 35

35:1  ای خداوند، با دشمنان من دشمنی کن و با کسانی‌که با من می‌جنگند، بجنگ.

35:2  زره به تن کن و سپرت را بردار و به کمک من بیا.

35:3  شمشیر و گُرزت را بگیر و به مقابلهٔ دشمنان برو. قول بده که مرا نجات خواهی داد.

35:4  آنانی که قصد کشتن من را دارند، شرمنده و رسوا ساز؛ و کسانی را که بدخواه من می‌باشند به عقب بران و خجل گردان.

35:5  مانند کاه در برابر باد پراکنده گردند و فرشتهٔ خداوند آنها را برانَد.

35:6  هنگامی‌که فرشتهٔ خداوند آنان را تعقیب می‌کند، راهشان تاریک و لغزنده گردد.

35:7  بی‌دلیل برای من دام گسترده‌اند و بی‌سبب در راه من چاه کنده‌اند.

35:8  بلای ناگهانی بر سرشان فرود آید و به دامی که برای من گسترده‌اند خودشان گرفتار و هلاک گردند.

35:9  آنگاه به‌خاطر کارهای خداوند شادمان می‌گردم، زیرا او مرا نجات داده است،

35:10  از صمیم دل خواهم گفت: «خداوندا، هیچ‌کس مانند تو نیست. ضعیفان را از دست زورمندان و بینوایان را از دست تاراجگران رهایی می‌بخشی.»

35:11  شاهدان بداندیش علیه من برخاسته و مرا به کاری که از آن خبر ندارم متّهم می‌سازند.

35:12  نیکی مرا با بدی جبران می‌کنند و من ناامید می‌شوم.

35:13  امّا وقتی آنها بیمار بودند من لباس ماتم به تن کرده، روزه گرفتم. با گردن خمیده دعا نمودم.

35:14  مانند کسی‌که برای یک دوست یا برادر خود غصّه می‌خورد، یا مانند کسی‌که در سوگ مادر خود ماتم می‌گیرد، برای ایشان ماتم گرفتم.

35:15  امّا وقتی‌که من در مشکلی گرفتار شدم، آنان همگی خوشحال بودند، به دور من جمع شدند تا مرا مسخره کنند، و حتّی کسانی‌که نمی‌شناختم، از بدرفتاری با من دست برنداشتند.

35:16  با بی‌شرمی بسیار مسخره‌‌ام کردند و با نفرت بر من خیره شدند.

35:17  ای خداوند، تا به کی فقط نظاره‌گر خواهی بود؟ مرا از حملهٔ آنان رهایی بده مرا از چنگال این شیرهای درّنده نجات بده.

35:18  آنگاه در برابر انبوه مردم تو را ستایش خواهم نمود و در مقابل جماعت تو را سپاس خواهم گفت.

35:19  نگذار آنهایی که بی‌جهت با من دشمنی می‌کنند، با خوشحالی مرا مسخره کنند، و آنانی که بی‌سبب به من کینه می‌ورزند، مرا تحقیر نمایند.

35:20  آنها رفتاری دوستانه ندارند، بلکه برضد کسانی‌که صلح دوست هستند، تهمت می‌زنند.

35:21  آنها مرا متّهم ساخته می‌گویند: «ما با چشمان خود کارهای تو را دیدیم.»

35:22  امّا تو ای خداوند، از همه‌چیز آگاهی، پس خاموش منشین و مرا ترک مکن.

35:23  ای خداوند و ای خدای من، برخیز و از من دفاع کن و به داد من برس.

35:24  خداوندا تو عادل هستی، پس بی‌گناهی مرا ثابت کن، مگذار دشمنانم به‌خاطر من شادی کنند.

35:25  مگذار که آنها در دل خود بگویند: «ما به منظور خود رسیدیم.» و یا بگویند: «ما او را شکست دادیم.»

35:26  آنهایی که از ناکامی من خوشحال می‌شوند، شرمنده و خجل گردند و کسانی‌که خود را از من برتر می‌‌داند و فخر می‌کنند، سرافکنده و رسوا شوند.

35:27  کسانی‌که خواهان بی‌گناهی من هستند فریاد شادی برآورند و پیوسته بگویند: «خداوند بزرگ است! و خواهان موفّقیّت خادم خود می‌باشد.»

35:28  آنگاه عدالت تو را بیان خواهم کرد و تمام روز تو را سپاس خواهم خواند.

Chapter 36

36:1  گناه در دل انسانهای شریر عمیقاً لانه کرده است. آنها از خدا نمی‌ترسند.

36:2  زیرا آنها دل خود را خوش می‌کنند و فکر می‌کنند که خدا به گناه آنها پی نمی‌برد و آن را محکوم نمی‌کند.

36:3  تمام سخنانشان حیله و فریب است. کارهای نیک و عاقلانه را ترک نموده‌اند.

36:4  شبها نیز در بستر خود دسیسه می‌چینند. هیچ کار خوبی انجام نمی‌دهند و از هیچ شرارتی روگردان نیستند.

36:5  ای خداوند، محبّت پایدار تو همچون آسمانها نامحدود و وفاداری تو فراتر از ابرهاست.

36:6  نیکوکاری تو مانند کوههای سر به فلک کشیده و عدالت تو همچون دریاها عمیق است، ای خداوند، انسانها و حیوانات تحت مراقبت تو می‌باشند.

36:7  محبّت پایدار تو ای خدا چقدر عالی است. تمام انسانها در سایهٔ بالهای تو پناه می‌آورند.

36:8  همه از خوان نعمت تو می‌خورند و از چشمهٔ رحمت تو می‌نوشند.

36:9  زیرا تو سرچشمهٔ زندگی هستی و در پرتو نور تو ما روشنی را می‌بینیم.

36:10  به آنهایی که تو را می‌شناسند رحمت فرما، و آنانی را که پاكدل هستند نجات ده.

36:11  مگذار که اشخاص مغرور بر من غالب گردند و مردم شریر مرا فراری دهند.

36:12  ببین! بدکاران طوری سقوط کرده‌اند، که دیگر نمی‌توانند برخیزند.

Chapter 37

37:1  به‌خاطر مردم شریر خود را ناراحت نکن، و بر آنها حسادت مکن.

37:2  آنها بزودی مانند علف پژمرده و خشک می‌شوند و از بین می‌روند.

37:3  بر خداوند توکّل نما و نیكویی کن تا در زمین در امنیّت زندگی کنی.

37:4  شادمانی خود را در خداوند جستجو کن و او خواهش دلت را برآورده خواهد ساخت.

37:5  خودت را به خداوند بسپار و بر او اعتماد کن. او تو را کمک خواهد کرد.

37:6  او بی‌گناهی تو را مانند روز روشن، آشکار خواهد نمود.

37:7  در حضور خداوند ساکت باش و با صبر منتظر کار او باش. نگران کسانی‌که با حیله‌گری در زندگی موفّق می‌شوند، نباش.

37:8  از خشم و غضب دوری کن تا به گناه گرفتار نگردی.

37:9  مردم شریر از بین می‌روند، امّا کسانی‌که به خداوند توکّل می‌کنند وارث زمین خواهند شد.

37:10  شریران خیلی زود نابود خواهند شد، و چون به دنبال آنها بگردی، ایشان را نخواهی یافت.

37:11  امّا فروتنان مالک زمین می‌شوند و از برکات آن بهره‌مند خواهند گردید.

37:12  شریر برای نیكوکار دسیسه می‌چیند و با نفرت بر او خیره می‌شود.

37:13  امّا خداوند به مرد شریر می‌‌خندد، چون می‌‌‌بیند که روز نابودی او فرا می‌رسد.

37:14  شریران شمشیر به دست گرفته، تیر و کمان خود را آماده کرده‌اند تا فقیران و نیازمندان را بکشند و نیکوکاران را هلاک سازند.

37:15  امّا شمشیر آنها به قلب خودشان فرو می‌رود و کمانشان خرد می‌شود.

37:16  دارایی اندک شخص درستکار، بهتر است از ثروت سرشار اشخاص شریر.

37:17  زیرا خداوند بازوی شریران را می‌شکند و نیكوکاران را سرفراز می‌سازد.

37:18  خداوند از کسانی‌که مطیع او هستند، مراقبت می‌کند. آنها را وارث زمین می‌سازد.

37:19  در روزهای سختی از آنها نگه‌داری می‌کند و در زمان قحطی، خوراک فراوان به آنها می‌دهد.

37:20  امّا مردم شریر هلاک می‌شوند. دشمنان خداوند مانند گُلهای صحرایی بزودی پژمرده می‌گردند و مثل دود در هوا محو می‌شوند.

37:21  شریر قرض می‌گیرد، ولی پس نمی‌دهد. امّا شخص نیکوکار سخاوتمند و بخشنده است.

37:22  آنهایی را که خداوند برکت داده است، وارث زمین خواهند شد، لیکن کسانی را که لعنت کرده است، از بین خواهند رفت.

37:23  خداوند از آنانی که رضایت دارد، حمایت می‌کند و آنان را به راهی که باید بروند، هدایت می‌نماید.

37:24  اگر بلغزند نخواهند افتاد، زیرا خداوند دست آنها را می‌گیرد.

37:25  از جوانی تا به امروز که پیر شده‌ام، به یاد ندارم که خداوند درستکاران را فراموش کرده باشد، و یا فرزندان آنها دست به گدایی دراز کرده باشند.

37:26  او پیوسته با سخاوت می‌بخشد و به دیگران قرض می‌دهد، و فرزندان ایشان متبارک خواهند بود.

37:27  از بدی بپرهیز و نیکی را دنبال کن تا پایدار گردی،

37:28  زیرا خداوند راستی را دوست می‌دارد و وفادارن خود را از یاد نمی‌برد. او آنان را همیشه حمایت می‌کند، امّا فرزندان شریران نابود خواهند شد.

37:29  مردم صالح وارث زمین خواهند شد و همیشه در آنجا زندگی خواهند كرد.

37:30  گفتار شخص نیکو حکیمانه است و او همیشه از روی انصاف سخن می‌گوید.

37:31  او دستورات خدای خود را در دلش حفظ می‌کند، بنابراین هرگز لغزش نمی‌خورد.

37:32  شریر در پی فرصت است تا شخص نیکو را از بین ببرد،

37:33  امّا خداوند او را به دست دشمن رها نخواهد كرد و نخواهد گذاشت که در محاکمه محکوم شود.

37:34  بر خداوند امیدوار باش و اوامر او را اطاعت نما. او تو را مالک زمین خواهد ساخت و سرفراز خواهد كرد و تو نابودی شریران را خواهی دید.

37:35  مرد شریری را می‌‌شناختم که بسیار ظالم بود؛ و مانند درخت سرو لبنان به هر سو چنگ انداخته بود.

37:36  امّا بعد از مدّتی وقتی از آنجا می‌گذشتم او را ندیدم و هرقدر جستجو کردم، او را نیافتم.

37:37  شخص نیکو و درستکار را ملاحظه نما، او عاقبتِ نیک و آسوده‌ای دارد.

37:38  امّا شریر بکلّی نابود می‌شود و نسلش از بین خواهد رفت.

37:39  خداوند اشخاص نیکو را نجات می‌بخشد و در هنگام مشکلات، پناهگاه آنان می‌باشد.

37:40  خداوند آنها را کمک می‌کند و از شرّ شریران رهایی می‌دهد، زیرا به او پناه می‌آورند.

Chapter 38

38:1  خداوندا، هنگامی‌که خشمناک هستی مرا مجازات نکن.

38:2  تیرهای تو در بدنم فرو رفته‌اند؛ و مرا به زمین زده‌ای.

38:3  به‌خاطر خشم تو در عذاب شدید هستم. از دست گناهانم، همهٔ اعضای بدنم به درد آمده است.

38:4  چون گناهان من از سرم گذشته و برای من بار سنگینی شده‌اند.

38:5  به‌خاطر حماقتم، زخمهای بدنم بو گرفته و متعفّن شده‌اند.

38:6  به خود می‌پیچم و قامتم منحنی شده و سراسر روز ناله می‌کنم.

38:7  کمرم از شدّت درد می‌‌سوزد و همهٔ اعضای بدنم به درد آمده است.

38:8  بکلّی لِه شده و از بین رفته‌ام و از شدّت ناله به تلاطم افتاده‌‌ام.

38:9  خداوندا، تو از خواسته‌های من آگاهی و ناله‌ها‌یم از تو پنهان نیست.

38:10  دل من به تپش افتاده و نیرویم را از دست داده‌ام و نوری در چشمم نمانده است.

38:11  دوستان و همسایگانم به‌خاطر بلایی که بر من آمده از من دوری می‌کنند و حتّی خویشاوندانم از من گریزانند.

38:12  دشمنان جانم برایم دام گسترده‌اند و کسانی‌که می‌‌‌خواهند مرا اذیّت کنند، تهدیدم می‌کنند و تمام روز برایم نقشه می‌کشند.

38:13  امّا من مانند ناشنوایی هستم که نمی‌شنود و همچون لالی که حرف نمی‌زند.

38:14  بلی، مانند کرها نه می‌شنوم و نه جواب می‌دهم.

38:15  امّا ای خداوند، به تو توکّل دارم. ای خداوند، خدای من، تو جواب خواهی داد.

38:16  من به درگاه تو دعا می‌کنم. تو نگذار که آنان از ناراحتی من شاد شوند و بر خود ببالند.

38:17  جانم به لب رسیده است و از شدّت درد لحظه‌ای آرام ندارم.

38:18  من به گناهان خود اعتراف می‌کنم و از خطاهایی که کرده‌‌ام پشیمانم.

38:19  دشمنانم سالم و قوی هستند و آنانی که بی‌سبب از من نفرت دارند بسیارند.

38:20  آنانی که به عوض نیکی‌های من به من بدی می‌کنند با من مخالفت می‌کنند، چون من کوشش می‌کنم کار نیک انجام دهم.

38:21  خداوندا، مرا ترک مکن! ای خدای من، از من دور مباش!

38:22  ای خداوند، ای نجات‌دهندهٔ من، به کمک من بشتاب!

Chapter 39

39:1  به خود گفتم مواظب رفتار خود خواهم بود و کوشش خواهم كرد که سخن خطایی بر زبان نیاورم و در حضور مردم شریر حرفی نزنم.

39:2  گنگ و خاموش ایستادم حتّی حرف خوب هم از زبانم شنیده نشد، امّا پریشانی من بیشتر می‌شد.

39:3  اضطراب بر من چیره شده بود، هرچه بیشتر فکر می‌کردم بیشتر مضطرب می‌‌‌‌شدم، سرانجام به زبان آمده و گفتم:

39:4  «خداوندا، می‌‌‌‌خواهم بدانم که چه وقت مرگم فرا خواهد رسید؟ چند سال دیگر از عمرم باقی است، و چه وقت زندگی من تمام خواهد شد؟»

39:5  عمرم را چقدر کوتاه کرده‌ای! تمام سالهای عمرم در نظر تو فقط لحظه‌ای است، به راستی عمر انسان دمی بیش نیست،

39:6  و مانند سایه کوتاه و زودگذر است. هرچه می‌کند بیهوده است، او ثروت می‌اندوزد، ولی نمی‌‌داند نصیب چه کسی خواهد شد.

39:7  اینک ای خداوند به چه چیزی امیدوار باشم؟ امید من به توست.

39:8  پس گناهانم را ببخش، مبادا اشخاص نادان مسخره‌‌ام کنند.

39:9  من سکوت می‌کنم و کلمه‌ای هم نخواهم گفت، زیرا تو مرا به این روز گرفتار کردی.

39:10  بیش از این آزارم مده، از دست ضربه‌های تو نزدیک است هلاک شوم.

39:11  انسان را به‌خاطر گناهش مجازات می‌کنی، همهٔ چیزهایی را که او به آن دل بسته است، مانند پارچهٔ بید خورده از بین می‌‌‌‌‌بری. بلی، عمر انسان یک نفس بیشتر نیست.

39:12  خداوندا، به دعایم گوش بده، و آه و ناله‌ام را بشنو، و به اشکهایی که از چشمانم جاری است بنگر! من نیز مانند اجداد خود در این دنیا مهمان و غریبم،

39:13  مرا رها کن تا پیش از اینکه از این دنیا بروم، لحظه‌ای روی شادی را ببینم.

Chapter 40

40:1  با صبر بسیار انتظار کشیدم تا خداوند مرا کمک کند. پس او گوش داد و ناله‌‌‌ام را شنید.

40:2  او مرا از لجنزار و گودال هلاکت بیرون کشید و بر روی صخره‌ای مطمئن قرار داد.

40:3  او سرودی تازه به من آموخت، سرود شکرگزاری از خدای ما. عدّهٔ زیادی چون این را ببینند، به خود می‌آیند و بر خداوند توکّل خواهند نمود.

40:4  خوشا به حال کسانی‌که بر خداوند توکّل می‌کنند، و از اشخاص مغرور و بت‌پرست پیروی نمی‌کنند.

40:5  ای خداوند خدای ما، هیچ‌کس مانند تو نیست، تو همیشه به فکر ما بوده‌ای و برای ما کارهای عجیب کرده‌ای، به حدّی که نمی‌توان آنها را برشمرد و زبان من نیز از بیان آنها عاجز است.

40:6  تو خواهان قربانی‌ها و هدایا نیستی. قربانی سوختنی و قربانی گناه را نمی‌خواهی، امّا تو گوش شنوا به من داده‌ای تا کلام تو را بشنوم.

40:7  پس گفتم: «من حاضرم، دستورات تو در کتاب تورات برای من نوشته شده است،

40:8  ای خدای من، چقدر دوست دارم که ارادهٔ تو را بجا آورم. من تعالیم تو را در دل خود حفظ می‌کنم.»

40:9  خداوندا، در بین جماعت تو، این مژده را اعلام کرده‌‌ام که تو ما را نجات می‌دهی. تو می‌دانی که من هرگز در این مورد سکوت نکرده‌ام.

40:10  و من مژدهٔ نجات را در دل خود پنهان نکرده‌ام، بلکه همیشه از وفاداری و کمک تو در میان جماعت سخن گفته‌ام. دربارهٔ محبّت پایدار و صداقت تو سکوت نکرده‌ام

40:11  خداوندا، محبّت خود را از من دریغ مکن. رحمت پایدار و راستی تو همیشه حافظ من باشد.

40:12  زیرا مشکلات بی‌شماری مرا احاطه نموده‌اند، به اندازه‌ای که نمی‌توانم آنها را بشمارم! گناهانم بر من سنگینی می‌کنند به حدّی که نمی‌توانم سرم را بلند کنم، آنها از موی سرم زیادتر شده‌اند و طاقتم را از دست داده‌ام.

40:13  خدایا مرا نجات بده خداوندا، اکنون به فریادم برس.

40:14  آنانی که قصد جان مرا دارند شرمنده و رسوا شوند و بدخواهان من آشفته و پریشان گردند.

40:15  کسانی‌كه مرا مسخره می‌کنند، هراسان شوند.

40:16  کسانی‌که به تو روی می‌آورند شاد و مسرور گردند. آنانی که به‌خاطر نجات خود از تو سپاسگزارند، همیشه بگویند: «خدا چقدر بزرگ است!»

40:17  خدایا، من فقیر و نیازمندم، برای کمک به من شتاب کن، تو خداوند و نجات‌دهندهٔ من هستی. پس ای خداوند، تأخیر مکن.

Chapter 41

41:1  خوشا به حال کسانی‌که در اندیشهٔ فقرا هستند. خداوند آنان را هنگام سختی نجات خواهد داد،

41:2  خداوند آنها را حمایت نموده، زنده نگاه می‌دارد، آنها را در وطن خود خوشبخت می‌سازد و در دست دشمن رهایشان نمی‌کند.

41:3  در هنگام بیماری خداوند آنها را کمک می‌کند و به آنها سلامتی می‌بخشد.

41:4  گفتم: «خداوندا، من آدمی گناهکارم، امّا تو بر من رحمت فرما و مرا شفا بده.»

41:5  دشمنانم با نفرت دربارهٔ من می‌گویند: «چه وقت می‌میرد و نامش فراموش می‌گردد؟»

41:6  آنانی که برای ملاقات من می‌آیند از روی دوستی نمی‌آیند، بلکه برای خبرچینی و شایعه‌پراکنی می‌آیند.

41:7  همهٔ آنانی که از من نفرت دارند با یکدیگر دربارهٔ من پچ‌پچ می‌کنند و مرض مرا خطرناک جلوه می‌دهند.

41:8  آنها می‌گویند: «به مرضی کشنده گرفتار شده و از این بیماری جان سالم بدر نخواهد برد.»

41:9  حتّی بهترین دوست من که به او اعتماد کامل داشتم، آن کس که با من نان می‌خورد، علیه من برخاسته ‌‌است.

41:10  ولی خداوندا، تو بر من رحمت فرما و سلامتی مرا به من بازگردان، تا برخاسته، جواب دشمنانم را بدهم.

41:11  به این وسیله من خواهم دانست که تو از من راضی هستی و نمی‌گذاری دشمنانم بر من پیروز گردند.

41:12  تو، مرا به‌خاطر درستکاری‌ام کمک خواهی کرد و پیوسته مرا در پیشگاه خود حفظ خواهی نمود.

41:13  سپاس بر خداوند، خدای بنی‌اسرائیل، از ازل تا به ابد! آمین!

Chapter 42

42:1  چنانکه آهو برای نهرهای آب اشتیاق دارد، همچنان ای خداوند جان من مشتاق توست.

42:2  جان من تشنهٔ خداست، تشنهٔ خدای زنده! چه وقت می‌توانم به پیشگاه تو بیایم و تو را پرستش کنم؟

42:3  روز و شب گریه می‌کنم و اشکهایم تنها خوراک من هستند، دشمنانم همواره از من می‌پرسند: «خدای تو کجاست؟»

42:4  چون گذشته را به‌یاد می‌آورم قلبم می‌شکند، چگونه مردم را در روزهای عید به خانهٔ خدا رهبری می‌کردم و فریاد شادی برمی‌آوردیم و سرود شکرگزاری می‌‌خواندیم.

42:5  چرا این‌قدر افسرده‌ام؟ چرا این‌قدر در مشکلاتم غرق شده‌ام؟ بر خدا امیدوار خواهم بود و یک‌بار دیگر او را حمد خواهم گفت خدای من و نجات‌دهندهٔ من.

42:6  در این دیار غریب قلبم شکسته است. بنابراین از سرزمین اردن و کوههای حرمون و مصغر تو را به یاد می‌آورم و به تو می‌اندیشم.

42:7  امواج غم و اندوه از سر من گذشته‌اند و توفانهای غم احاطه‌ام کرده‌اند.

42:8  خداوندا، به هنگام روز، محبّت بی‌پایان خود را شامل حال من بگردان تا من هم شبانگاه سرود شکرگزاری تو را بخوانم و به درگاه تو که خدای حیات بخش من می‌‌باشی، دعا کنم.

42:9  به خدا که تکیه‌گاه من است می‌گویم: «مرا فراموش کرده‌ای؟ چرا به‌خاطر ظلم دشمنان پریشان باشم؟»

42:10  سخنان توهین‌آمیز آنها مانند زخمی کشنده، مرا آزار می‌دهد، همیشه می‌پرسند: «خدای تو کجاست؟»

42:11  چرا این‌قدر افسرده‌ام؟ چرا این‌قدر در مشکلاتم بر خدا امیدوار خواهم بود، و یک‌بار دیگر او را حمد خواهم گفت خدای من و نجات‌دهندهٔ من.

Chapter 43

43:1  ای خدای من، در برابر مردم بی‌رحم از من دفاع کن و بی‌گناهی مرا اعلام نما، مرا از دست مردم شریر و دروغگو برهان.

43:2  خدایا، تو پناهگاه من هستی. چرا رهایم کرده‌ای؟ چرا از دست ظلم دشمنان همیشه رنج بکشم؟

43:3  نور و راستی خود را بفرست تا راهنمای من باشند و مرا به کوه مقدّس که بارگاه توست برسانند.

43:4  آنگاه در برابر قربانگاه تو خواهم ایستاد و برای تو ای خدا، خدای من که سرچشمهٔ شادی هستی، با بربط خواهم نواخت و سرود شکرگزاری خواهم سرایید.

43:5  ای جان من چرا افسرده و غمگین هستی؟ بر خدا امید داشته باش زیرا که دوباره او را ستایش خواهی کرد، چون او خدای من و مددکار من است.

Chapter 44

44:1  خدایا، ما به گوشهای خود شنیده‌ایم و اجداد ما برای ما تعریف کرده‌اند که تو در زمان آنها و در دوران گذشته چه کارهای شگفتی انجام داده‌ای.

44:2  تو با دست خود اقوام دیگر را از این سرزمین بیرون کردی و قوم خود را در سرزمین خودشان ساکن گرداندی. تو آنها را مجازات کردی، و قوم خود را توفیق بخشیدی.

44:3  قوم تو این سرزمین را با شمشیر خود تسخیر نکردند، و به قدرت بازوی خویش پیروز نگردیدند، بلکه با قدرت و توانایی تو و با اطمینان به حضور تو که نشانهٔ رضایت تو از آنان بود پیروز گشتند.

44:4  تو پادشاه و خدای من هستی، به قوم خود پیروزی عطا فرما.

44:5  با کمک تو دشمنان را شکست می‌دهیم و با نام تو بدخواهان خود را پایمال می‌کنیم.

44:6  نه تیر و کمان خود توکّل خواهم کرد و نه به شمشیر خود که مرا نجات دهد؛

44:7  بلکه تو ما را از دست دشمنانمان رهایی بخشیدی و بدخواهان ما را شکست دادی.

44:8  ما همیشه به نام خدای خود افتخار خواهیم كرد و پیوسته سپاسگزار تو خواهیم بود.

44:9  امّا اکنون ما را ترک کرده‌ای و رسوا ساخته‌ای، لشکریان ما را کمک نمی‌کنی.

44:10  ما را در مقابل دشمن متواری ساخته‌ای و آنها دارایی ما را غارت کرده‌اند.

44:11  ما را مانند گوسفندان به کشتارگاه فرستادی؛ و در بین اقوام جهان پراکنده ساختی.

44:12  قوم خود را ارزان فروختی، آنها برای تو ارزشی نداشتند.

44:13  نزد همسایگان، ما را خوار و حقیر ساختی. آنها به ما توهین می‌کنند و به ما می‌خندند.

44:14  ما را در میان ملّتهای دیگر انگشت‌نما ساخته‌ای، و ما وسیلهٔ خندهٔ آنان گشته‌ایم.

44:15  پیوسته به‌خاطر اهانت دشمنان و نفرت بدخواهان خوار و شرمنده‌ام.

44:16  پیوسته به‌خاطر اهانت دشمنان و نفرت بدخواهان خوار و شرمنده‌ام.

44:17  همهٔ اینها بر ما واقع شد، امّا ما تو را فراموش نکردیم و پیمانی را که با ما بسته‌ای نشکستیم.

44:18  از تو دلسرد نشدیم و از راه تو منحرف نگشتیم.

44:19  امّا تو ما را در بین حیوانات وحشی بدون کمک رها کردی؛ و ما را در تاریکی کامل ترک نمودی.

44:20  اگر ما نام تو را فراموش می‌کردیم، یا دست کمک به سوی خدایان غیر دراز می‌کردیم،

44:21  البتّه تو می‌دانستی، زیرا از اسرار دل مردم آگاهی.

44:22  ما به‌خاطر نام تو همیشه با مرگ روبه‌رو هستیم و ما را مانند گوسفندانی که در انتظار کشته شدن باشند، به حساب می‌آورند.

44:23  ای خداوند، بیدار شو! چرا خوابیده‌ای؟ برخیز و ما را برای همیشه ترک مکن.

44:24  چرا خود را از ما پنهان می‌کنی؟ مصیبت و رنجهای ما را از یاد مبر.

44:25  دیگر به خاک افتاده، شکست خورده‌ایم.

44:26  برخیز و به کمک ما بیا! به‌خاطر محبّت پایدار خود ما را نجات بده.

Chapter 45

45:1  با کلمات زیبایی که از فکرم تراوش می‌کنند، می‌‌‌‌خواهم مانند نویسنده‌ای با استعداد، شعر دلنوازی در وصف پادشاه بسرایم.

45:2  تو زیباتر از همهٔ انسانهایی، فیض از لبان تو جاری است، خدا برای همیشه تو را مبارک ساخته است.

45:3  ای پادشاه مقتدر، شمشیر خود را به کمر ببند، تو پُر جلال و با شکوهی،

45:4  برای دفاع از حقیقت و راستی با شکوه بر مَرکب خود سوار شو، دست توانای تو، تو را پیروز می‌گرداند.

45:5  تیرهای تو به قلب دشمنانت خواهد نشست، ملّتها به پای تو خواهند افتاد.

45:6  سلطنتی را که خدا به تو بخشیده است، تا به ابد پایدار خواهد بود. تو با عدالت بر ملّت خود حکومت می‌کنی.

45:7  راستی را دوست می‌داری و از شرارت متنفری. بنابراین خدای تو، تو را برگزیده، بیش از هرکس دیگر تو را شادمان ساخته است.

45:8  لباسهای تو همه آمیخته با عطر است، عطر مُر، عود و دارچین، در کاخ عاج، نوای شیرین موسیقی تو را شادمان می‌سازد.

45:9  دختران پادشاهان، ندیمه‌های دربار تو هستند، ملکه، مُزیّن به طلای خالص در سمت راست تخت تو ایستاده است.

45:10  ای دختر، پند مرا بشنو و به آن توجّه کن. مردم و خانهٔ پدری خود را فراموش کن.

45:11  پادشاه شیفتهٔ زیبایی جمال توست. او سَروَر توست، او را تعظیم نما.

45:12  مردم صُور برای تو هدیه می‌آورند، و ثروتمندان طالب رضامندی می‌باشند.

45:13  عروس پادشاه را بنگرید، او در حجلهٔ خود، در لباس قلّابدوزی چه زیباست!

45:14  او را با لباس رنگانگش به حضور پادشاه می‌برند، و ندیمه‌هایش در عقب او هستند، و‌ آنها نیز همچنین به حضور پادشاه حاضر می‌شوند.

45:15  آنان با سرور و شادمانی به کاخ پادشاه وارد می‌شوند.

45:16  ای پادشاه، تو پسران بسیار خواهی داشت، آنان نیز مانند اجداد تو بر تخت پادشاهی خواهند نشست، و تو آنان را به حکمرانی سراسر جهان خواهی گماشت.

45:17  سرود من، آوازهٔ تو را همیشه پایدار خواهد ساخت، و تمام مردم پیوسته تو را ستایش خواهند نمود.

Chapter 46

46:1  خدا پناهگاه و قوّت ماست، مددکاری که هنگام سختی فوراً به فریاد ما می‌رسد.

46:2  بنابراین نخواهیم ترسید، اگر چه زمین بلرزد و کوهها به عمق اقیانوسها فرو روند،

46:3  یا دریاها بخروشند و کف برآورند و کوهها به لرزه درآیند.

46:4  نهری است که جویهای آن شهر خدا را شادمان می‌سازد، و به خانهٔ مقدّس او طراوت می‌بخشد.

46:5  چون خدا در این شهر ساکن است، پس هرگز ویران نخواهد شد، هر بامداد به کمک آن خواهد آمد.

46:6  ملّتها هیاهو می‌کنند و دولتها متزلزل می‌شوند، امّا وقتی خدا حرف می‌زند، زمین ذوب می‌گردد.

46:7  خداوند متعال با ماست، خدای یعقوب پناه ماست.

46:8  بیایید و عجایب خداوند را مشاهده کنید، و كارهای عظیمی را كه در دنیا انجام داده است، ببینید.

46:9  او جنگها را در سراسر جهان خاتمه می‌دهد. کمانها را می‌شکند، نیزه‌ها را خُرد می‌کند، و سپرها را در آتش می‌اندازد.

46:10  از جنگ دست بکشید و بدانید که من خدا هستم، و در سراسر جهان و در بین تمام مردمان متعال می‌باشم.

46:11  خداوند متعال با ماست و خدای یعقوب پناه ماست.

Chapter 47

47:1  ای مردمان جهان دست زنید، و با آواز بلند به حضور خدا بسرایید!

47:2  از خداوند، آن قادر متعال باید ترسید او پادشاه بزرگی است، بر سراسر جهان پادشاهی می‌کند.

47:3  او ما را بر اقوام جهان پیروز می‌گرداند؛ و ملّتها را در پیش پای ما به خاک می‌اندازد.

47:4  او این سرزمین را برای سکونت ما انتخاب کرد، سرزمینی که موجب افتخار فرزندان یعقوب است، قومی که او آنها را دوست می‌دارد.

47:5  خدا در میان هلهلهٔ شادی و با صدای شیپور به تخت خود جلوس نمود.

47:6  در ستایش خدا سرود بخوانید، برای پادشاه ما سرود نیایش بخوانید.

47:7  خدا پادشاه سراسر جهان است؛ با سرود او را ستایش کنید.

47:8  خدا بر تخت مقدّس خود نشسته و بر مردم جهان حکمرانی می‌کند.

47:9  پادشاهان جهان با قوم خدای ابراهیم برای پرستش او جمع می‌شوند، زیرا او نیرومندتر از همهٔ لشکرهای دنیا و حاکم مطلق جهان است.

Chapter 48

48:1  خداوند بزرگ است، باید او را در شهر خدای ما و بر کوه مقدّس او پرستش نمود.

48:2  صهیون، کوه خدا که زیبا و بلند است، شهر پادشاه بزرگ که شادی بخش همهٔ مردم دنیاست.

48:3  خدا نشان داده است که در قصرهای آن، در حضور او امنیّت است.

48:4  پادشاهان همه متّفق شدند تا به آن شهر حمله کنند.

48:5  امّا وقتی آن را دیدند، تعجّب کردند و وحشتزده فرار نمودند.

48:6  از ترس و وحشت مانند زنی که درد زایمان داشته باشد به خود می‌لرزیدند.

48:7  همچون كشتی‌هایی که دچار توفان می‌گردند به تلاطم افتادند.

48:8  آنچه را که دربارهٔ کارهای خدا شنیده بودیم، اکنون در شهر خدای خود، خداوند متعال با چشم خود می‌بینیم. خداوند آن شهر را همیشه حفظ خواهد کرد.

48:9  ای خدا، ما در معبد بزرگ تو، به محبّت پایدار تو می‌اندیشیم.

48:10  تمام مردم تو را ستایش می‌کنند، و آوازهٔ تو در سراسر عالم پیچیده است. تو با عدالت داوری می‌کنی.

48:11  مردم صهیون شادمانی می‌کنند و شهرهای یهودیه به وجد آمده‌اند، زیرا تو با عدالت داوری می‌کنی.

48:12  ای قوم خدا، به دور صهیون بگردید و بُرجهایش را بشمارید.

48:13  به دیوارهای آن توجّه نمایید و سنگرهایش را تماشا کنید تا بتوانید برای فرزندان خود آن را بازگو کنید

48:14  و بگویید این خدا، خدای ماست و تا ابد راهنمای ماست.

Chapter 49

49:1  ای تمامی مردمان، این را بشنوید! هرکس در هرجایی که هست گوش بدهد،

49:2  کوچک و بزرگ، ثروتمند و فقیر.

49:3  افکار من روشن و آشکار است، سخنان من همه از روی حکمت است.

49:4  به مَثَلها توجّه می‌کنم و هنگامی‌که چنگ می‌نوازم معنی آنها را بیان می‌کنم.

49:5  چرا در هنگام خطر و یا وقتی‌که دشمنان مرا محاصره کرده‌اند، بترسم؟

49:6  اینها مردمی هستند که به ثروت خود توکّل دارند و به دارایی خویش افتخار می‌کنند!

49:7  هیچ‌کس نمی‌‌تواند تاوان جان خود را بدهد و یا بهای زندگی خود را به خدا بپردازد.

49:8  زیرا ارزش زندگی یک انسان بسیار گرانبهاست و هیچ چیز در مقابل آن کفایت نمی‌کند،

49:9  تا کسی طعم مرگ را نچشد و تا به ابد زندگی کند.

49:10  همهٔ ما می‌بینیم که حتّی اشخاص عالِم هم می‌میرند، همچنان‌که احمقان و نادانان می‌میرند. همهٔ آنها ثروت خود را برای بازماندگان خود باقی می‌گذارند.

49:11  درحالی‌که آنها نام خود را بر املاک خود می‌گذارند، گورشان خانهٔ ابدی آنها می‌گردد و برای همیشه در آن ساکن می‌شوند.

49:12  جاه و مقام ما را از مرگ نجات نمی‌دهد، بلکه ما نیز خواهیم مرد همچنان‌که یک حیوان می‌میرد.

49:13  سرنوشت اشخاصی که به خودشان توکّل دارند چنین است، سرنوشت آنانی که به دارایی خود دلخوش هستند.

49:14  آنها مانند گوسفندان محکوم به مرگ هستند و چوپان ایشان مرگ است. نیکوکاران بر آنها پیروز می‌گردند و اجساد آنان بزودی دور از خانه‌هایشان در دنیای مردگان خواهد پوسید.

49:15  امّا خداوند، جان مرا از دنیای مردگان می‌رهاند و نجات می‌دهد.

49:16  وقتی کسی دولتمند می‌گردد و به مال و دارایی او افزوده می‌گردد، شما آشفته نگردید،

49:17  او در وقت مردن، دارایی خود را با خود به گور نخواهد برد.

49:18  اگرچه کسی از زندگی خود راضی باشد و دیگران او را به‌خاطر موفقیّتش بستایند،

49:19  امّا سرانجام خواهد مرد و به اجداد خود خواهد پیوست و دیگر روشنی را نخواهد دید.

49:20  جاه و مقام کسی او را از مرگ نجات نمی‌دهد، بلکه او نیز خواهد مرد، همچنان‌که یک حیوان می‌میرد.

Chapter 50

50:1  خداوند، خدای قادر مطلق، تمام مردم روی زمین را، از شرق تا غرب، احضار نموده سخن می‌گوید:

50:2  نور جمال او از صهیون که جلوه‌گاه زیبایی است می‌درخشد.

50:3  خدای ما می‌آید، امّا نه در سکوت، بلکه با آتش سوزنده که در پیشاپیش اوست و توفان سهمگین که در اطراف اوست.

50:4  آسمانها و زمین را به گواهی می‌طلبد تا بر قوم خود داوری کند.

50:5  او می‌فرماید: «جمع شوید ای مؤمنانی که با قربانی‌های خود با من پیمان بستید.»

50:6  آسمانها اعلام می‌کنند که خدا عادل است، و او خودش داوری می‌کند.

50:7  ای قوم من بشنوید، من سخن می‌گویم؛ ای اسرائیل، بدانید که من خدا هستم، خدای شما که علیه شما گواهی می‌دهم.

50:8  من در مورد قربانی‌های شما و قربانی‌های سوختنی شما، که پیوسته تقدیم می‌کنید، شما را سرزنش نمی‌کنم.

50:9  من به گاو مزرعهٔ شما و به بُز گلّهٔ شما احتیاجی ندارم،

50:10  زیرا همهٔ حیوانات جنگل و تمام چارپایانی که بر هزاران کوه و تپّه می‌چرند، از آن من هستند.

50:11  تمامی پرندگان و تمام حیوانات صحرا از آن من می‌باشند.

50:12  اگر گرسنه هم می‌بودم به شما نمی‌گفتم، زیرا که من مالک تمام جهان و هرچه در آن است می‌باشم.

50:13  مگر من گوشت گاو می‌خورم و یا خون بُز می‌نوشم؟

50:14  بلکه شکرگزاری‌های شما، قربانی‌های شما باشد و به قولی که به قادر متعال داده‌اید، وفا کنید.

50:15  در مواقع سختی و مشکلات مرا صدا کنید. من شما را رهایی می‌دهم و شما مرا ستایش خواهید کرد.

50:16  امّا خداوند به شریران می‌فرماید: «شما حق ندارید که احکام مرا بیان کنید و دربارهٔ پیمان من حرف بزنید.

50:17  زیرا نمی‌خواهید که من شما را اصلاح کنم و احکام مرا بجا نمی‌آورید.

50:18  دوست دزدان هستید و با زناکاران همنشین می‌شوید.

50:19  «زبان شما همیشه به فریب‌آلوده است و از دروغ گفتن شرم ندارید.

50:20  به برادرت تهمت می‌زنی و از او بدگویی می‌کنی.

50:21  تو همهٔ این کارها را انجام دادی و من چیزی نگفتم. تو گمان کردی که من هم مانند تو هستم. امّا حالا تو را سرزنش نموده محکوم می‌سازم.

50:22  «ای کسانی‌که مرا فراموش کرده‌اید، به من گوش دهید، وگرنه شما را نابود خواهم كرد و کسی نخواهد بود که شما را رهایی دهد.

50:23  شکرگزاری، قربانی شایسته‌ای است که با آن مرا احترام می‌کنید و من همهٔ کسانی را که از من اطاعت کنند، نجات خواهم داد.»

Chapter 51

51:1  خدایا به‌خاطر محبّت پایدار خود بر من رحم کن، و از روی کرم بی‌پایانت گناهان مرا ببخش.

51:2  مرا از گناهانم شست‌وشو ده و از خطاهایم پاک ساز.

51:3  من به گناهان خود اعتراف می‌کنم و خطاهایی را که کرده‌‌ام در نظر دارم.

51:4  من علیه تو ای خداوند، بلی تنها علیه تو گناه کرده‌‌ام، و آنچه را که در نظر تو بد است، انجام داده‌ام. اینک تو حق داری که مرا داوری نموده، محکوم سازی.

51:5  من از روزی که به دنیا آمدم گناهکار بودم، از همان لحظه‌ای که نطفه‌ام در رحم مادرم بسته شد، به گناه آلوده بودم.

51:6  تو طرفدار صداقت و راستی هستی، پس فکر مرا از حکمت پُر ساز.

51:7  گناه مرا از من دور کن تا پاک شوم. مرا بشوی تا از برف سفیدتر گردم.

51:8  بگذار تا صدای خوشی و لذّت را بشنوم؛ با وجودی که مرا کوبیده‌ و خُرد کرده‌ای، بار دیگر شاد خواهم بود.

51:9  از گناهانم چشم بپوش و خطاهایم را ببخش.

51:10  خدایا، دل پاک در من بیافرین و باطنم را با روح راستی تازه گردان.

51:11  مرا از حضور خود مران و روح پاکت را از من مگیر.

51:12  شادی نجات را به من بازگردان و شوق اطاعت از اوامرت را در من ایجاد نما.

51:13  آنگاه احکام تو را به خطاکاران خواهم آموخت و آنان به سوی تو باز خواهند گشت.

51:14  ای خدایی که نجات‌دهندهٔ من هستی، مرا از خونریزی دور کن، تا زبانم بار دیگر سرود عدالت تو را بسراید.

51:15  خداوندا، به من قدرت بیان عطا فرما تا تو را ستایش کنم.

51:16  تو قربانی نخواستی، وگرنه تقدیم می‌کردم. قربانی‌های سوختنی را نمی‌پسندی،

51:17  خدایا، قربانی من، دل شکستهٔ من است، تو دل شکسته و روح توبه‌کار را خوار نخواهی شمرد.

51:18  خداوندا، بر صهیون لطف کن و دیوارهای اورشلیم را دوباره بنا نما.

51:19  آنگاه از قربانی‌های کامل و مناسب خشنود خواهی شد و قربانی‌های سوختنی و گاوها بر قربانگاه، قربانی خواهند شد.

Chapter 52

52:1  ای مرد قدرتمند، چرا به شرارت خود افتخار می‌کنی؟ و به مردم نیک آزار می‌رسانی؟

52:2  برای نابودی دیگران نقشه می‌کشی و زبانت مانند تیغ تیز و کار تو خیانت است.

52:3  بدی را زیادتر از خوبی، و دروغ را بیشتر از راستی دوست می‌داری.

52:4  ای حیله‌گر، تو دوست داری که مردم را با سخنان خود آزار دهی.

52:5  امّا خدا تو را از خانه‌ات بیرون کشیده، برای همیشه نابود خواهد کرد. او تو را از سرزمین زندگان ریشه کن می‌سازد.

52:6  نیکوکاران این را دیده، خواهند ترسید و به تو خندیده، خواهند گفت:

52:7  «این شخص را ببینید، وی همان کسی است که بر خدا توکّل نکرد، بلکه بر ثروت فراوان خود توکّل کرد و به شریر پناه برد.»

52:8  امّا من مانند درخت زیتون در خانهٔ خدا هستم. من همیشه به رحمت پایدار او توکّل خواهم کرد.

52:9  خدایا، من همیشه به‌خاطر آنچه که انجام داده‌ای از تو تشکّر می‌کنم و در حضور تمام وفاداران اعلام خواهم کرد که تو نیکو هستی.

Chapter 53

53:1  احمقان در دل خود می‌گویند: «خدا وجود ندارد.» اینها اشخاصی فاسد هستند، کارهای زشت می‌کنند. و کار نیک از آنها سر نمی‌زند.

53:2  خدا از آسمان بر مردم روی زمین می‌نگرد تا ببیند آیا شخص فهمیده‌ای وجود دارد که طالب خدا باشد.

53:3  امّا همه گمراه و یکسان فاسد شده‌اند، حتّی یک نفر نیکوکار هم در بین آنها نیست.

53:4  خدا می‌پرسد: «آیا این بدکاران شعور ندارند که بندگان مرا مانند نان می‌خورند و مرا به یاد نمی‌آورند؟»

53:5  امّا آنها به وحشت خواهند افتاد به طوری که قبلاً هرگز آن‌طور وحشتزده نشده بودند. خدا استخوانهای دشمنانش را پراکنده خواهد کرد. آنان رسوا خواهند گشت، چون خدا آنها را طرد نموده است.

53:6  ای کاش پیروزی برای بنی‌اسرائیل از صهیون بیاید، وقتی خداوند قوم خود را از اسارت آزاد کند، یعقوب شاد خواهد شد و بنی‌اسرائیل شادی خواهد كرد.

Chapter 54

54:1  خدایا، با قدرت خود نجاتم بده و با نیروی خود آزادم کن.

54:2  خدایا، دعای مرا بشنو و به سخنان من گوش بده،

54:3  زیرا اشخاص مغرور علیه من برخاسته‌اند و مردمان ظالم قصد کشتن مرا دارند. آنان به خدا توجّه ندارند.

54:4  امّا خدا مددکار من است و خداوند حافظ جان من می‌باشد.

54:5  او دشمنانم را به سزای گناهشان می‌رساند. به‌خاطر وفاداری خود، به زندگی آنها خاتمه خواهد داد.

54:6  خداوندا، با کمال خوشی به پیشگاه تو قربانی تقدیم خواهم كرد. تو را سپاس خواهم گفت زیرا نیكو هستی.

54:7  تو مرا از تمام مشکلاتم نجات داده‌ای، و من شکست دشمنانم را با چشمانم دیده‌ام.

Chapter 55

55:1  خدایا به دعای من گوش بده و وقتی‌که زاری می‌کنم خود را از من پنهان مکن.

55:2  دعای مرا بشنو و مستجاب فرما. از شدّت نگرانی، فکرم پریشان است.

55:3  از تهدید دشمنان هراسانم و ظلم مردم ظالم مرا آشفته کرده است. آنها مرا عذاب می‌دهند و از من نفرت دارند.

55:4  دلم افسرده و غمگین است. وحشت مرگ مرا فراگرفته است.

55:5  ترس و وحشت مرا احاطه کرده و از پا انداخته است.

55:6  می‌گویم: «ای کاش مانند کبوتر بال می‌داشتم، پر می‌زدم و به جای آرامی می‌رفتم.

55:7  ای کاش به دوردستها پرواز می‌کردم، و خانهٔ خود را در بیابان می‌ساختم،

55:8  پناهگاهی می‌جُستم و از توفان بلا در امان می‌ماندم.»

55:9  خداوندا، زبان شریران را مغشوش گردان، زیرا آنها شهر را به آشوب کشیده‌اند.

55:10  شب و روز دیوارهای شهر را دور می‌زنند و جنایت و فساد می‌آفرینند.

55:11  فساد و شرارت همه‌جا را فراگرفته و خیابانهای شهر پُر از فریب و نیرنگ است.

55:12  اگر دشمن به من توهین می‌کرد، آن را تحمّل می‌کردم و یا اگر رقیب من به ضد من برخاسته بود، خود را پنهان می‌نمودم.

55:13  امّا این تو هستی، شریک و همکار و دوست نزدیک من.

55:14  ما با هم گفت‌وگوهای شیرین داشتیم و با یکدیگر برای عبادت به معبد بزرگ می‌رفتیم.

55:15  مرگ ناگهانی نصیبشان شود، زنده به گور شوند، زیرا دلها و خانه‌های آنان پُر از شرارت و جنایت است.

55:16  امّا من از خداوند، خدای خود یاری می‌‌‌‌خواهم و او مرا رهایی خواهد داد.

55:17  صبح و ظهر و شب به درگاه خدا ناله می‌کنم و او دعای مرا مستجاب خواهد کرد.

55:18  وقتی با دشمنان بسیار در میدان جنگ نبرد می‌کنم، او مرا با پیروزی بسلامت بازمی‌گرداند.

55:19  خدا که پادشاه ازلی است، مرا خواهد شنید و آنها را سرکوب خواهد كرد، زیرا آنها از او نمی‌ترسند و راه خود را تغییر نمی‌دهند.

55:20  دوست سابق من، دست خود را علیه دوستانش بلند کرده و پیمان خود را شکسته است.

55:21  سخنان چرب و نرم می‌زند، امّا در باطن از من نفرت دارد. حرفهایش در ظاهر بسیار شیرین، امّا مانند شمشیر تیز و کُشنده است.

55:22  مشکلات خود را به خداوند بسپار و او آنها را برایت حل خواهد کرد، او هرگز نمی‌گذارد که اشخاص وفادار شکست بخورند.

55:23  امّا تو ای خدا، این آدمهای قاتل و حیله‌گر را پیش از وقت به گور خواهی فرستاد، قبل از اینکه نیمی از عمرشان را سپری کنند. امّا من بر تو توکّل می‌کنم.

Chapter 56

56:1  خدایا بر من رحم کن، زیرا دشمنانم به من حمله می‌کنند و پیوسته مرا عذاب می‌دهند.

56:2  تمام روز به من حمله می‌کنند و آنانی که با من می‌جنگند، بسیارند.

56:3  ای خداوند، هنگامی‌که می‌ترسم، به تو توکّل می‌کنم.

56:4  به خدا توکّل می‌کنم و نمی‌ترسم. او را به‌خاطر آنچه که انجام داده است شکر می‌کنم، پس انسان فانی به من چه می‌تواند بکند؟

56:5  دشمنانم تمام روز به فکر آزار من هستند و همیشه در پی آن هستند که راهی برای اذیّت من پیدا کنند.

56:6  آنها همه با هم در کمین هستند و پیوسته مراقب من می‌باشند تا مرا به قتل برسانند.

56:7  پس ای خدا، آنها را به‌خاطر شرارتشان مجازات کن و به غضب خود گرفتار فرما.

56:8  تو از پریشانی من آگاهی، حساب اشکهایم را داری آیا آنها در دفتر تو نوشته نشده‌اند؟

56:9  آن روزی که تو را صدا می‌کنم دشمنانم برمی‌گردند و می‌گریزند. یقین دارم که خداوند پشتیبان من است.

56:10  وعده‌های خدا را ستایش می‌کنم و او را شکر می‌کنم.

56:11  بر او توکّل می‌کنم و نخواهم ترسید. پس انسان فانی به من چه می‌‌تواند بکند؟

56:12  خدایا، نذرهای خود را به تو ادا خواهم کرد و از تو سپاسگزار هستم.

56:13  زیرا تو مرا از مرگ نجات دادی، و از نابودی رهانیدی تا در پرتو نور حیات که از جانب تو می‌تابد به حضور تو راه یابم.

Chapter 57

57:1  خدایا بر من رحم کن، بر من رحم کن زیرا به تو پناه می‌آورم. زیر سایهٔ بالهای تو پناه می‌برم تا توفان بلا بگذرد.

57:2  من به درگاه خدای متعال، خدایی که همهٔ احتیاجات مرا برآورده می‌سازد، دعا می‌کنم.

57:3  او از آسمان دعای مرا می‌شنود و مرا نجات می‌دهد. او دشمن مرا شکست می‌دهد و مرا از محبّت و رحمت پایدار خود برخوردار می‌سازد.

57:4  دشمنانم مرا محاصره کرده‌اند، آنهایی که مانند شیرهای درّنده هستند. دندانها‌یشان مانند نیزه، تیز و زبانشان مانند شمشیر، برّان است.

57:5  خدایا، عظمت و شکوه تو بالاتر از آسمانها و جلال تو بر سراسر روی زمین آشکار گردد.

57:6  دشمنانم برای من دام گسترده‌اند تا مرا گرفتار سازند. در زیر بار غم خم گشته‌ام. آنها چاهی سر راه من کندند، امّا خودشان در آن افتادند.

57:7  خدایا، دل من استوار و محکم است و برای تو سرود شکرگزاری خواهم سرایید.

57:8  ای جان من بیدار شو. ای عود من و ای بربط من، بیدار شوید، من خورشید را بیدار خواهم کرد.

57:9  خدایا، در بین اقوام جهان تو را سپاس خواهم گفت و در میان مردم تو را ستایش خواهم كرد.

57:10  زیرا محبّت پایدار و وفاداری تو بالاتر از آسمانهاست.

57:11  خدایا، عظمت و شکوهت را در آسمان و جلالت را بر روی زمین آشکار فرما.

Chapter 58

58:1  ای فرمانروایان، آیا به راستی حکم می‌کنید؟ و ای داوران آیا به انصاف داوری می‌نمایید؟

58:2  خیر! شما از روی شرارت فکر می‌کنید و دستهای شما پُر از ظلم است!

58:3  شریران از ابتدا منحرف و از روز تولّد دروغگو بوده‌اند.

58:4  آنها مانند مار زهرآگین هستند و مانند مار کبرای کر، که گوش خود را می‌بندند،

58:5  تا صدای افسونگران را نشوند، هرچند آنها با مهارت افسون کنند.

58:6  خدایا، دندانهای این شیرهای درّنده را در دهانشان بشکن.

58:7  مانند آبی که در یک زمین خشک ناپدید می‌شود، آنها را محو کن و مانند علف بیابان پایمال و پژمرده گردان.

58:8  بگذار مانند حلزونی که به تدریج در لجن فرو می‌رود و مانند کودکی که مرده به دنیا می‌آید، روی روشنی را نبینند.

58:9  خداوند زودتر از آن که دیگ، گرمای آتش را احساس کند، پیر و جوان آنها را هرچه زودتر مانند خار و خاشاک از بین خواهد برد.

58:10  نیکوکاران وقتی ببینند که شریران به کیفر گناه خود رسیده‌اند، خوشحال خواهند شد و پاهای خود را در خون آنان خواهند شست.

58:11  سرانجام همه خواهند گفت: «به راستی که نیکوکاران پاداش می‌گیرند، و خدایی هست که داور جهان است.»

Chapter 59

59:1  خدای من، مرا از دشمنانم برهان و از آنانی که به من حمله می‌کنند، محافظت فرما.

59:2  مرا از دست شریران رهایی ده و از چنگال مردمان خونریز برهان.

59:3  ببین چگونه برای کشتن من کمین کرده‌اند و بدون اینکه گناهی از من سر زده باشد علیه من همدست شده‌اند.

59:4  خداوندا، درحالی‌که من هیچ ضرری به آنها نرسانده‌ام و گناهی ندارم، برای قتل من نقشه کشیده‌اند. پس حال مرا ببین و به کمکم بشتاب.

59:5  ای خداوند متعال و ای خدای اسرائیل، ای خدای اسرائیل بیا و خودت ببین، بیا و این کافران را به سزای كارهایشان برسان و به هیچ‌یک از آنان رحم نکن.

59:6  آنها هر شب برمی‌گردند و مانند سگ زوزه می‌کشند و در شهر می‌گردند.

59:7  فریاد می‌زنند و تهدید و توهین می‌کنند. زبانشان مانند شمشیر بُرنده است و فکر می‌کنند کسی صدای آنها را نمی‌شنوند.

59:8  امّا تو ای خداوند، به آنها می‌خندی و همهٔ کافران را مسخره می‌کنی.

59:9  ای خدا، من به قدرت تو اطمینان دارم، زیرا تو پناهگاه من هستی.

59:10  خدای من با محبّت پایدار خود پیشاپیش من خواهد رفت و مرا شاهد بر شکست دشمنانم خواهد گردانید.

59:11  ای خداوند که سپر ما هستی، آنها را یکباره از بین نبر، مبادا قوم من این درس عبرت را بزودی فراموش کنند، بلکه با قدرت خویش آنها را پراکنده و پریشان ساز.

59:12  کلمات آنها پُر از شرارت است و گناه از لبهای آنها جاری است. آنها را در غرور خودشان گرفتار کن، چون هرچه می‌گویند دروغ و دشنام است.

59:13  آنها را در خشم خود کاملاً نابود کن، تا همه بدانند که خدای بنی‌اسرائیل فرمانروای سراسر جهان است.

59:14  آنها هر شب برمی‌گردند و مانند سگ زوزه می‌کشند و در شهر می‌گردند.

59:15  برای سیر کردن شکم خود در هر جا پرسه می‌زنند و اگر چیزی به دست نیاورند، خُرناس می‌کشند.

59:16  امّا من قدرت تو را خواهم سرایید، و بامدادان با صدای بلند، محبّت پایدار تو را خواهم سرایید. زیرا سرپناه من و در هنگام سختی‌ها، پناهگاه من بوده‌ای.

59:17  ای قدرت من، من برای تو سرود شکرگزاری خواهم خواند. زیرا تو ای خدا، سنگر من هستی و خدایی که محبّت پایدارت را به من نشان داده‌ای.

Chapter 60

60:1  خدایا، تو ما را ترک کرده و پراکنده ساخته‌ای؛ از ما خشمگین هستی؛ امّا اینک به سوی ما بازگرد.

60:2  زمین را لرزانده و از هم شکافته‌ای، پس چاره‌ای کن، زیرا از هم پاشیده می‌شود.

60:3  تو قوم خود را گرفتار مشکلات سخت کردی و شراب سرگردانی به ما نوشاندی.

60:4  به آنهایی که از تو می‌ترسند خبر دادی تا از خطر بگریزند.

60:5  با قدرت خود ما را نجات ده و دعای من را اجابت فرما تا آنهایی که محبوب تو هستند، رهایی یابند.

60:6  خداوند از جایگاه مقدّس خود به ما وعده داد و فرمود: «با سرافرازی، شهر شکیم و دشت سُكوّت را بین قوم تقسیم خواهم نمود.

60:7  جِلعاد از آن من است و منسی نیز از آن من. افرایم کلاهخود من است و یهودا عصای سلطنت من،

60:8  موآب لگن شست‌وشو‌ی من خواهد بود و به نشانهٔ مالکیّتم کفش خود را بر اَدوم پرت خواهم کرد. و بر فراز فلسطین بانگ پیروزی بر خواهم آورد.»

60:9  چه کسی مرا به شهر مستحکم می‌برد؟ چه کسی مرا به اَدوم راهنمایی می‌کند؟

60:10  خدایا، آیا حقیقتاً ما را ترک کرده‌ای؟ و پیشاپیش لشکر ما نخواهی رفت؟

60:11  خدایا، در مقابله با دشمنان به ما کمک کن، زیرا کمک انسان بی‌فایده است.

60:12  با کمک خدا پیروزی از آن ما خواهد بود، او دشمنان ما را سرکوب خواهد کرد.

Chapter 61

61:1  خدایا، نالهٔ مرا بشنو و به دعای من گوش بده.

61:2  در پریشانی و از این دیار غریب رو به سوی تو می‌آورم، تو مرا به مکانی مطمئن رهبری فرما.

61:3  زیرا در برابر دشمنانم تو نگهبان و بُرج محکم من هستی.

61:4  عطا فرما که تمام دوران عمرم در خانهٔ تو ساکن شوم و زیر سایهٔ بالهای تو در امان باشم.

61:5  ای خدا، قولی را که به تو داده‌ام، شنیده‌ای و برکاتی را نصیب من کرده‌ای که به ترسندگان خود می‌دهی.

61:6  به پادشاه عمر طولانی عطا فرما و به سالهای عمر وی بیافزا.

61:7  خدایا، تاج و تخت او را برای ابد در حضور خود برقرار ساز و با محبّت و وفاداری پایدار از او نگهداری کن.

61:8  من همیشه تو را ستایش می‌کنم و هر روز نذری را که کرده‌‌ام، ادا می‌کنم.

Chapter 62

62:1  جان من فقط در حضور خدا آرام می‌شود، زیرا نجات من از جانب اوست.

62:2  او یگانه پشتیبان و نجات‌دهندهٔ من است، او نگه‌دار من است پس هرگز شکست نخواهم خورد.

62:3  تا به کی همگی شما بر مردی هجوم می‌آورید که مانند دیوار شکسته است؟

62:4  فکر شما فقط این است که او را از مقامش پایین بیاورید. شما دروغ را دوست می‌دارید، با زبان خود او را برکت می‌دهید، امّا در دلتان او را نفرین می‌کنید.

62:5  من فقط به خدا اعتماد دارم و امیدم به اوست.

62:6  او یگانه پشتیبان و نجات‌دهندهٔ من است، او نگه‌دار من است، پس هرگز شکست نخواهم خورد.

62:7  نجات و عزّت من از خداست. او نگهبان توانا و پناهگاه من است.

62:8  ای مردم در همهٔ اوقات به خدا توکّل کنید. همهٔ مشکلات خود را به او بگویید، زیرا او پناهگاه ماست.

62:9  تمام مردم چه کوچک و چه بزرگ، ناچیزند و بیش از یک نفس نیستند. اگر در ترازو وزن شوند، از باد هم سبکترند.

62:10  بر ظلم توکّل نكنید و بر آنچه که از راه دزدی به دست آورده‌اید، امید نداشته باشید؛ و هرچند دارا‌یی شما زیاد شود بر آن دل نبندید.

62:11  خداوند بارها فرموده است که قدرت در دست اوست.

62:12  ای خداوند، محبّت پایدار نیز از آن توست و تو هرکس را مطابق کارهایش پاداش خواهی داد.

Chapter 63

63:1  خدایا تو خدای من هستی. من مشتاق تو هستم. مانند یک زمین خشک و سوزان و بی‌آب، با تمام وجود خود تشنهٔ توام.

63:2  عطا فرما که به جایگاه مقدّس تو داخل شوم و قدرت و جلال تو را ببینم.

63:3  محبّت پایدار تو برای من شیرین‌تر از زندگی است، بنابراین تو را ستایش می‌کنم.

63:4  تا زنده‌ام از تو سپاسگزارم و دستِ دعا به درگاهت بلند می‌کنم.

63:5  جان من سیر خواهد گردید و زبانم سرودهای شاد برای تو خواهد سرود.

63:6  شبها وقتی‌که به بستر خود می‌روم تو را به یاد می‌آورم و تمام شب دربارهٔ تو تفکّر می‌کنم،

63:7  زیرا تو مددکار من بوده‌ای و در سایهٔ بالهای تو سرود شادی می‌سرایم.

63:8  من به تو متّكی هستم و دست تو مرا محافظت خواهد کرد.

63:9  امّا کسانی‌که قصد کشتن مرا دارند به دنیای مردگان خواهند رفت،

63:10  با شمشیر کشته خواهند شد و جسد آنان طعمهٔ شغالان خواهد گردید.

63:11  امّا پادشاه به‌خاطر پیروزی که خدا به او عطا کرده است، شادی خواهد کرد. و همهٔ کسانی‌که به نام خدا وعده می‌دهند، او را سپاس خواهند گفت. امّا دهان دروغگویان بسته خواهد شد.

Chapter 64

64:1  خدایا، به نالهٔ و زاری من گوش فرا ده. از دشمنان خود می‌ترسم، مرا از دست آنان نجات ده.

64:2  مرا از توطئهٔ مردم شریر و فتنه‌انگیز رهایی ده.

64:3  آنها زبان خود را مانند شمشیر تیز کرده، و مرا هدف سخنان زهرآلود خود قرار داده‌اند.

64:4  از کمینگاه خود، بی‌گناهان را نشانه می‌گیرند و ناگهان و بدون ترس بر ایشان حمله می‌کنند.

64:5  آنها یکدیگر را در انجام نقشه‌های شرورانهٔ خود تشویق می‌کنند، و دربارهٔ محل دامهای خود با هم مشورت می‌کنند. می‌گویند: «چه کسی می‌تواند ما را ببیند؟»

64:6  آنها نقشه‌های شریرانه می‌کشند و می‌گویند: «بسیار عالی است.» فکر و دل انسان چقدر مرموز است!

64:7  امّا خدا آنها را با تیر خود خواهد زد و زخم‌های ناگهانی بر بدنشان وارد خواهد كرد.

64:8  آنها را به‌خاطر زبانشان نابود خواهد ساخت و هرکسی ببیند، آنها را مسخره خواهد كرد.

64:9  آنگاه همه خواهند ترسید و آنچه را که خدا انجام داده است درک خواهند کرد و آن را بیان خواهند نمود.

64:10  مردم نیک به‌خاطر آنچه که خداوند انجام داده است شادی خواهند کرد و به او پناه خواهند برد. دل تمام مردم نیک شادمان باد.

Chapter 65

65:1  خدایا، تو در صهیون شایستهٔ ستایش هستی و ما آنچه را که نذر کرده‌ایم ادا خواهیم كرد.

65:2  چون تو دعاها را مستجاب می‌فرمایی، همهٔ مردم به‌خاطر گناهانشان نزد تو خواهند آمد. گناهان ما بر ما چیره گشته است، امّا تو ما را می‌بخشی.

65:3  چون تو دعاها را مستجاب می‌فرمایی، همهٔ مردم به‌خاطر گناهانشان نزد تو خواهند آمد. گناهان ما بر ما چیره گشته است، امّا تو ما را می‌بخشی.

65:4  خوشا به حال کسانی‌که تو آنان را برگزیده‌ای تا به پیشگاه تو بیایند و در جایگاه مقدّس تو ساکن شوند. ما از تمام چیزهای نیکوی خانهٔ تو و برکات معبد تو بهره‌مند خواهیم شد.

65:5  ای خدایی که نجات‌دهندهٔ ما هستی، تو با کارهای عادلانه و عجیب ما را نجات می‌دهی. تو امید مردم سراسر جهان هستی.

65:6  تو با قدرت خود کوهها را بنا نمودی و نیروی عظیم خود را نشان دادی.

65:7  تو تلاطم دریاها و خروش امواج و شورش آدمیان را آرام می‌سازی.

65:8  ساکنان سراسر زمین از کارهای عجیب تو حیرانند و کارهای تو از یک سوی زمین تا آن سوی دیگر آن شادمانی می‌آفریند.

65:9  باران را بر زمین می‌فرستی و از آن مراقبت می‌کنی تا آن را سیراب و حاصلخیز کند. رودخانه‌ها را پُر آب می‌سازی و زمین را با غلاّت بارور می‌گردانی.

65:10  باران فراوان بر زمین می‌فرستی و با بارانهای سیل‌آسا زمین را نرم و هموار می‌کنی تا نباتات از زمین برویند.

65:11  لطف تو، حاصل فراوان به بار آورده و سراسر زمین از نعمات تو لبریز است.

65:12  چمنزارها پُر از گلّه و دامنهٔ کوهها، سرشار از شادی است.

65:13  مزارع پوشیده از گوسفندان است و دشتها از غلّه لبریز هستند. همه از خوشی فریاد می‌زنند و با هم سرود می‌خوانند.

Chapter 66

66:1  ای مردم روی زمین برای خدا با شادی بسرایید.

66:2  نام پُر جلال او را ستایش کنید و عظمت او را بستایید.

66:3  به خدا بگویید: «کارهای تو چقدر حیرت‌انگیز است و قدرت تو چقدر عظیم است که دشمنان از ترس در برابر تو تسلیم می‌شوند.

66:4  تمام مردم روی زمین، تو را می‌پرستند، تو را ستایش می‌کنند و نام تو را می‌ستایند.»

66:5  بیایید و کارهای شگفت‌انگیزی را که خدا در میان مردم انجام داده است ببینید.

66:6  او دریا را به زمین خشک تبدیل نمود، اجداد ما با پا از آن عبور کردند. آنها در آن روز برای کاری که خدا کرد، شادی کردند.

66:7  او با قدرت خود، برای همیشه فرمانروایی می‌کند و همهٔ اقوام را زیر نظر دارد. ای مردم سرکش، علیه او طغیان نکنید.

66:8  ای مردم جهان، با آواز بلند خدای ما را ستایش کنید تا همه صدای شما را بشنوند.

66:9  او ما را زنده نگاه داشت و نگذاشت که پای ما بلغزد.

66:10  ای خدا، چنانکه نقره را در کوره می‌گذارند تا پاک شود، تو ما را در کوره آزمایش گذاشتی تا پاک شویم.

66:11  تو ما را در دام گرفتار کردی و بارهای سنگینی را بر دوش ما نهادی.

66:12  دشمنان ما را بر ما مسلّط ساختی و ما از میان آب و آتش عبور نمودیم. امّا سرانجام ما را به جای سبز و خرّم آوردی.

66:13  قربانی‌های سوختنی به خانهٔ تو آورده‌ام و نذرهای خود را ادا می‌کنم.

66:14  نذرهایی را که در زمان سختی کرده بودم ادا خواهم كرد.

66:15  من گوساله‌ها و بُزها را برای تو قربانی خواهم كرد و گوسفند را برای قربانی سوختنی تقدیم خواهم كرد تا دود آن به آسمان برسد.

66:16  ای کسانی‌که به خدا احترام می‌گذارید، بیایید و بشنوید تا شما را از کارهایی که خداوند برای من انجام داده است آگاه سازم.

66:17  برای کمک به درگاه او فریاد نمودم و با سرودها او را ستایش کردم.

66:18  اگر به گناهان خود اقرار نمی‌کردم، خداوند دعای مرا نمی‌شنید.

66:19  امّا خدا دعای مرا شنید و آن را مستجاب فرمود.

66:20  خدا را سپاس می‌گویم، چون او دعای مرا رد نکرد! و محبّت پایدار خود را از من دریغ نفرمود.

Chapter 67

67:1  خدایا بر ما رحم کن و ما را برکت بده و نور روی خود را بر ما بتابان.

67:2  تا همهٔ مردم راه تو را بشناسند و قدرت نجات‌بخش تو، بر همهٔ ملّتها آشکار گردد.

67:3  تا ای خدا، تمام مردم تو را بپرستند و ستایش کنند.

67:4  تا تمام ملّتها شادمان باشند و از خوشی بسرایند، زیرا که تو مردم را با عدالت داوری می‌کنی و آنها را هدایت می‌نمایی.

67:5  تا ای خدا، تمام مردم تو را بپرستند و ستایش کنند.

67:6  زمین محصول خود را به بار آورده است و خدا، خدای ما، ما را برکت داده است.

67:7  خدا ما را برکت داده است، که همهٔ مردم، در همه‌جا او را احترام نمایند.

Chapter 68

68:1  خدایا، برخیز و دشمنانت را پراکنده ساز. آنانی که از تو نفرت دارند از درگاه تو بگریزند.

68:2  مانند دودی که در برابر باد محو می‌شود، آنان را پراکنده ساز، همچنان‌که موم در برابر آتش، آب می‌شود، گناهکاران در پیشگاه خدا هلاک می‌شوند.

68:3  امّا نیکوکاران خوشحال می‌شوند و در حضور خدا سرافراز می‌گردند و فریاد شادی برمی‌آورند.

68:4  برای خدا سرود بخوانید و نام او را بستایید. برای او که بر ابرها سوار است، با آواز بلند بسرایید. نام او خداوند است، در پیشگاه وی شادی کنید.

68:5  خدا که در بارگاه مقدّس خود می‌باشد، پدر یتیمان و دادرس بیوه زنان است.

68:6  آوارگان را سر و سامان می‌دهد و اسیران را با شادمانی آزاد می‌کند. امّا گردنکشان را آوارهٔ بیابان می‌سازد.

68:7  ای خدا، هنگامی‌که قوم خود را در بیابان هدایت می‌کردی،

68:8  زمین لرزید، از آسمان باران بارید و کوه سینا از هیبت حضور تو ای خدای اسرائیل، به لرزه درآمد.

68:9  ای خدا، تو باران فراوان بر زمین فرستادی تا آن را شاداب و سرسبز گرداند،

68:10  قوم تو در آن ساکن گردید و ای خدا، تو از رحمت خود، حاجات نیازمندان را برآوردی.

68:11  خداوند فرمان داد و زنان این مژده را به مردم رساندند:

68:12  «پادشاهان و سپاهیان آنها می‌گریزند!» زنان در خانه‌های خود غنایمی را که به دست آورده‌اند، تقسیم می‌کنند.

68:13  آنانی که در آغل گوسفندان می‌خوابیدند، اکنون مانند کبوتری که بالهایش نقره‌ای و پرهایش طلایی است، آراسته شده‌اند.

68:14  خداوند متعال پادشاهان را مانند دانه‌های برف بر کوه صلمون پراکنده ساخت.

68:15  ای کوه با عظمت باشان و ای قلّه‌های بلند!

68:16  ای قلّه‌های بلند باشان، چرا با حسرت به کوهی که خدا آن را برای سکونت خود اختیار کرد، و مسکن ابدی او شد، می‌نگرید؟

68:17  خداوند با هزاران هزار ارّابه از کوه سینا به جایگاه مقدّس خود آمد.

68:18  بعد به عالم بالا صعود فرمود و عدّه‌ای را با خود به اسارت برد. از آدمیان، حتّی از یاغیان و سرکشان هدایایی دریافت نموده است. خداوند، خدا در آنجا سکونت خواهد کرد.

68:19  سپاس بر خداوند که هر روز بارهای ما را متحمّل می‌شود. او خدای نجات‌دهندهٔ ماست.

68:20  خدای ما، خدای نجات‌دهنده است. خداوند خدای ما، ما را از مرگ می‌رهاند.

68:21  خداوند سر دشمنانش را که در گناه به سر می‌برند، خواهد شکست.

68:22  خداوند فرمود: «من دشمنانتان را از باشان و اعماق اقیانوسها برمی‌گردانم،

68:23  تا شما در خون آنها راه بروید و سگهای شما خون آنان را بخورند.»

68:24  خدایا، ای خدای من و ای پادشاه من، حرکت پیروزمندانهٔ تو را که به خانهٔ مقدّس خود وارد می‌شوی، همه دیدند.

68:25  سرایندگان در پیش، نوازندگان در پس و دوشیزگان در وسط دف زنان حرکت می‌کنند.

68:26  خدا را در حضور جماعت او ستایش کنید. ای فرزندان یعقوب خدا را ستایش کنید.

68:27  اول طایفهٔ بنیامین که کوچکترین طایفه‌هاست سپس رهبران طایفهٔ یهودا با گروه خود و بعد رهبران طایفهٔ زبولون و نفتالی حرکت می‌کنند.

68:28  خدایا، قدرتت را آشکار کن، قدرتی را که به جای ما به کار برده‌ای.

68:29  به‌خاطر خانهٔ تو که در اورشلیم است، پادشاهان جهان هدایا برای تو خواهند آورد.

68:30  مصر، آن حیوان وحشی نیزار و اقوام دیگر را که مانند گلّه‌های گاو و گوساله هستند توبیخ نما؛ تا آن که به فرمان تو تسلیم شوند و نقره‌های خود را به تو تقدیم نمایند و آنانی را که طالب جنگ می‌باشند، پراکنده گردان.

68:31  مصر سفیران خود را خواهد فرستاد؛ و حبشه دست دعا به سوی خدا خواهد برافراشت.

68:32  ای کشورهای جهان، برای خدا سرود شکرگزاری بخوانید و برای خداوند بسرایید.

68:33  برای او که بر آسمانهای قدیم نشسته است و از آنجا صدای با هیبت او به گوش می‌رسد.

68:34  قدرت خدا را اعلام کنید. قوم اسرائیل از شکوه و جلال او برخوردار است و عظمت او در آسمانها دیده می‌شود.

68:35  مهیب است خدا، خدای اسرائیل در جایگاه مقدّس خود؛ او به قوم خود قدرت و نیرو می‌بخشد. متبارک باد خدا!

Chapter 69

69:1  خدایا، جانم به لبم رسیده است، مرا نجات ده.

69:2  در گرداب مشکلات فرو رفته‌ام و نزدیک است که از پای درآیم، در‌ آبهای عمیق غرق می‌شوم و سیلاب به بالای سرم رسیده است.

69:3  از ناله خسته شده و گلویم خشک شده است. در انتظار کمک تو چشمانم تار گردیده‌اند.

69:4  تعداد آنانی که بی‌جهت از من نفرت دارند از موی سرم زیادتر است. دشمنانم دربارهٔ من دروغ می‌گویند. آنانی که قصد جان مرا دارند، قوی هستند. مرا مجبور کردند آنچه را که ندزدیده بودم، پس بدهم.

69:5  خدایا، گناهان من از تو پنهان نیستند و تو از حماقت من آگاهی.

69:6  ای خداوند، خدای متعال مگذار به‌خاطر من آنانی که بر تو توکّل نموده‌اند، شرمنده شوند. ای خدای اسرائیل، آنانی را که به تو امید دارند به‌خاطر من خجل مساز.

69:7  من به‌خاطر تو رسوا و شرمنده شده‌ام.

69:8  نزد فامیلم مانند یک غریبه و نزد خانواده‌ام مانند بیگانه‌ها شده‌ام.

69:9  غیرتی که برای خانهٔ تو دارم، آتشی در وجودم برافروخته. دشمنان همچنان‌که به تو اهانت نمودند، به من نیز توهین کردند.

69:10  هنگامی‌که با روزه گرفتن، خود را فروتن نمودم، مردم به من توهین کردند.

69:11  وقتی پلاس پوشیدم، به من خندیدند.

69:12  زبانزد مردم کوچه و بازار و شرابخواران گردیده‌ام و برایم سرود می‌خوانند.

69:13  امّا من، ای خداوند، به درگاه تو دعا می‌کنم. ای خدا، در وقت مناسب به من جواب بده، به‌خاطر محبّت پایدار خود دعایم را مستجاب فرما و به سبب وعدهٔ خود مرا نجات بده.

69:14  مرا از این گِرداب مشکلات نجات بده و از شر دشمنان، در پناه خود حفظ فرما.

69:15  مگذار در مشکلات غرق شوم و در این گرفتاری‌ها نابود گردم و سرانجام راهی گور شوم.

69:16  خداوندا، محبّت پایدار تو چه نیکوست، پس به‌خاطر رحمت عظیمت به من توجّه نما.

69:17  روی خود را از بندهٔ خود مپوشان، اکنون که در سختی هستم مرا مستجاب نما.

69:18  بیا و تاوان آزادی مرا بپرداز و مرا از دست دشمنانم نجات بده.

69:19  تو می‌دانی که چگونه رسوا شده‌ام و مورد سرزنش و توهین قرار گرفته‌ام. تو همهٔ دشمنانم را می‌شناسی.

69:20  سرزنش‌های مردم، دلم را شکسته و مأیوس شده‌ام. به هر سو روی آوردم، دلسوزی نیافتم و از کسی تسلّی نیافتم.

69:21  هنگامی‌که گرسنه بودم زهر به من تعارف کردند؛ و وقتی تشنه بودم، سرکه به من دادند.

69:22  بگذار جشن آنها به ماتم و امنیّت آنان به تشویش مبدّل گردد.

69:23  چشمانشان را کور و کمرشان را سست گردان.

69:24  خشم خود را بر سر آنان بریز و ایشان را با آتش غضبت بسوزان.

69:25  خانه‌های ایشان ویران شود و کسی در چادر‌های آنان ساکن نگردد.

69:26  زیرا آنها به کسانی آزار می‌رسانند که تو تنبیه نموده‌ای و دربارهٔ آنهایی گفت‌وگو می‌کنند که تو مجازات نموده‌ای.

69:27  گناهانشان را در نظر بگیر و راه نجات را بر آنان ببند.

69:28  نامشان را از دفتر زندگی محو کن و آنان را جزء قوم خود مشمار.

69:29  امّا من در رنج و عذابم، ای خدا مرا نجات بده و سربلند گردان.

69:30  من با سرود، خدا را ستایش خواهم كرد؛ و با شکرگزاری عظمت او را بیان خواهم کرد.

69:31  خداوند این را بیشتر از قربانی گاو و گوساله می‌پسندد.

69:32  وقتی مظلومان این را ببینند، خوشحال خواهند شد و آنانی که خدا را پرستش می‌کنند، تشویق خواهند شد.

69:33  زیرا خداوند دعای نیازمندان را می‌شنود و یاران اسیر خود را از یاد نمی‌برد.

69:34  ای آسمان و زمین، خدا را ستایش کنید. دریاها و همهٔ موجودات آن، او را ستایش كنید.

69:35  خدا اورشلیم را نجات خواهد داد و شهرهای یهودا را دوباره آباد خواهد کرد. قوم او آنها را تصرّف نموده در آنها سکونت خواهد کرد.

69:36  نسل بندگان او وارث آن خواهند شد و کسانی‌که او را دوست می‌دارند، در آن سکونت خواهند نمود.

Chapter 70

70:1  خدایا مرا نجات بده، خداوندا، اکنون به فریادم برس.

70:2  آنانی که قصد جان مرا دارند شرمنده و رسوا شوند و بدخواهان من آشفته و پریشان گردند.

70:3  کسانی‌كه مرا مسخره می‌کنند، هراسان شوند.

70:4  کسانی‌که به تو روی می‌آورند شاد و مسرور گردند. آنانی که به‌خاطر نجات خود از تو سپاسگزارند، همیشه بگویند: «خدا چقدر بزرگ است!»

70:5  خدایا، من فقیر و نیازمندم، برای کمک به من شتاب کن، تو خداوند و نجات‌دهندهٔ من هستی. پس ای خداوند، تأخیر مکن.

Chapter 71

71:1  خداوندا، به تو پناه آورده‌ام، شرمسارم مکن!

71:2  تو عادل هستی، کمک کن و مرا رهایی ده. دعایم را بشنو و مرا نجات ده.

71:3  پناهگاه امن من باش و سنگری محکم برای محافظتم، تو قلعه و پناهگاه من هست.

71:4  خدایا، مرا از دست مردم شریر رهایی ده و از شر اشخاص بدکار و ظالم برهان.

71:5  چون تو ای خداوند، امید من هستی، از جوانی به تو توکّل نموده‌ام.

71:6  در تمام دوران عمرم به تو تکیه کرده‌‌ام و از روز تولّدم، تو پشتیبان من بوده‌ای. من همیشه تو را ستایش می‌کنم.

71:7  زندگی من سرمشق عدّهٔ زیادی گردیده است، چون تو پشتیبان نیرومند من بوده‌ای.

71:8  تمام روز تو را ستایش می‌کنم. و جلال تو را اعلام می‌نمایم.

71:9  اکنون که پیر و ناتوانم، مرا از درگاه خود مَران و فراموشم مکن.

71:10  زیرا دشمنانم برای کشتن من با هم توطئه می‌کنند.

71:11  و می‌گویند: «خدا او را ترک کرده، پس برویم و او را دستگیر کنیم، زیرا کسی نیست که او را از دست ما رهایی بدهد.»

71:12  خدایا، از من دور مباش. ای خدای من، بشتاب و مرا کمک کن!

71:13  دشمنان جانم، شرمنده و نابود گردند و آنانی که در پی آزار من هستند، سرافکنده و پریشان گردند.

71:14  امید من همیشه به تو می‌باشد؛ و بیشتر و بیشتر تو را ستایش می‌کنم!

71:15  تمام روز دربارهٔ نجات خود و کارهای نیک تو که تعداد آن از فهم من خارج است، گفت‌وگو خواهم کرد.

71:16  با قدرت خداوند، خدای متعال خواهم آمد و برای همه اعلام خواهم کرد که تو یگانه خدای عادل هستی.

71:17  از دوران کودکی، تو مرا تعلیم داده‌ای و من هنوز هم کارهای عجیب تو را اعلام می‌کنم.

71:18  پس ای خدا، اکنون که پیر شده و موهایم سفید گردیده است، مرا ترک منما، تا قدرت و عجایب تو را برای نسلهای آینده بیان کنم.

71:19  خدایا، عدالت تو تا به آسمانها رسیده است. تو کارهای عجیب انجام داده‌ای، کسی مانند تو وجود ندارد.

71:20  تو انواع سختی‌ها و مشکلات بسیار بر سر من آوردی، امّا دوباره قدرت مرا به من بازمی‌گردانی و مرا از چنگال مرگ نجات خواهی داد.

71:21  مرا بیشتر از گذشته سربلند خواهی کرد؛ و از من دلجویی خواهی نمود.

71:22  ای خدای من، با نوای چنگ تو را ستایش خواهم کرد و صداقت تو را خواهم ستود. ای خدای مقدّس اسرائیل، با نوای چنگ خود برای تو سرود خواهم سرایید.

71:23  با شادی سرود برای تو خواهم سرایید و خواهم خواند. با تمام وجود خود خواهم خواند، زیرا که تو مرا رهایی داده‌ای.

71:24  تمام روز دربارهٔ عدالت تو گفت‌وگو خواهم کرد، زیرا همهٔ کسانی‌که می‌خواستند مرا اذیّت و آزار کنند، شرمنده و رسوا شدند.

Chapter 72

72:1  خدایا، به پادشاه بیاموز که با انصاف تو داوری نماید و انصاف خود را به او عطا فرما،

72:2  تا بر قوم تو با عدالت و انصاف حکومت کند و مظلومان را با انصاف دادرسی نماید.

72:3  آنگاه در سراسر مملکت، کامیابی و عدالت به بار خواهد آمد.

72:4  تا فقیران با انصاف داوری شوند و حاجت نیازمندان برآورده گردد و ظالمان نابود گردند.

72:5  باشد که قوم تو تا زمانی که آفتاب می‌درخشد و ماه در آسمان است پیوسته تو را پرستش نمایند.

72:6  پادشاه مانند بارانی باشد که بر مزارع می‌بارد و همچون رگباری که زمین را سیراب می‌کند.

72:7  در دوران او عدالت و راستی رشد و نمو کند و صلح و کامیابی تا ماه در آسمان باقی است، برقرار باشد.

72:8  دامنهٔ فرمانروایی او از دریا تا دریا و از رود فرات تا دورترین نقطهٔ جهان باشد.

72:9  دشمنانش در برابر او زانو زنند و در مقابل او به خاک بیفتند.

72:10  پادشاهان اسپانیا و جزایر و همهٔ سلاطین شبا و سبا برای او هدایا بیاورند.

72:11  تمام پادشاهان در حضور او تعظیم نمایند و همهٔ ملّتها او را خدمت کنند.

72:12  وقتی نیازمندان تقاضا کنند، آنها را کمک می‌کند و مسکینانی را که بی‌کس‌اند، یاری می‌نماید.

72:13  بر ضعیفان و نیازمندان رحم می‌کند و آنها را نجات خواهد داد.

72:14  آنها را از ظلم ظالم و از شر بدخواهان می‌رهاند، زیرا زندگی آنها در نظرش گرانبهاست.

72:15  عمر پادشاه دراز باد! طلای شبا نصیب او گردد. دعای خیر بدرقهٔ راهش، و برکات خدا شامل حالش باد.

72:16  باشد که بذر فراوان بر زمین باشد؛ باشد که کوهها از محصول پوشانیده شوند، و مانند لبنان سرشار از میوه شوند، همان‌طور که چمنها پُر از علف و سبزه هستند، شهرهایش پُر از جمعیّت باشند.

72:17  نام او تا ابد پاینده و شهرتش همچون آفتاب برقرار باد. همهٔ مردم از او برکت ببینند و او را متبارک خوانند.

72:18  متبارک باد خداوند، خدای اسرائیل! او یگانه خدایی است که کارهای شگفت‌انگیز انجام می‌دهد.

72:19  نام مجید او تا ابد متبارک باد. شکوه و جلال او سراسر جهان را فرا گیرد. آمین! آمین!

72:20  پایان دعاهای داوود، پسر یَسی.

Chapter 73

73:1  به راستی خدا برای قوم اسرائیل و همهٔ کسانی‌که دل پاک دارند، نیکوست.

73:2  امّا من، نزدیک بود ایمان خود را از دست بدهم و از راه راست منحرف شوم.

73:3  زیرا از دیدن موفقیّت اشخاص متکبّر و شریر حسد می‌‌ورزیدم.

73:4  زیرا که زحمت نمی‌کشند و بدنی قوی و سالم دارند.

73:5  مانند دیگران رنج و زحمت نمی‌کشند و گرفتاری‌های دیگران را هم ندارند.

73:6  بنابراین به غرور آراسته‌اند، و به خشونت ملبّس شده‌اند.

73:7  دلهایشان پُر از شرارت است و افکار شرارت‌آمیز در سر خود می‌پرورانند.

73:8  مردم را مسخره می‌کنند و حرفهای زشت می‌زنند. متکبّرند و در پی آزار دیگران هستند.

73:9  حرفهای کفرآمیز به ضد خدا می‌زنند، و با گستاخی بر مردم حکمرانی می‌کنند.

73:10  بنابراین حتّی قوم خدا از آنها پیروی می‌کنند و آنها را می‌ستایند.

73:11  آنها می‌گویند: «خدا نمی‌‌داند. خدای متعال از کارهای ما باخبر نمی‌شود.»

73:12  مردمان شریر را ببینید! آنها زندگی راحتی دارند و ثروتشان روز به روز زیادتر می‌شود.

73:13  من بیهوده خود را پاک نگه داشته و از گناه دوری می‌کنم.

73:14  صبح تا شب در زحمت و محنت به سر می‌برم و هر روز سرزنش می‌شوم.

73:15  اگر من آن حرفها را زده بودم، در مقابل قوم تو خیانتکار محسوب می‌شدم.

73:16  من کوشش کردم که این موضوع را بفهمم، امّا فکرم به جایی نرسید.

73:17  تا آن که به معبد بزرگ تو رفتم، آنگاه فهمیدم که چه سرنوشت بدی در انتظار شریران است.

73:18  تو آنها را در پرتگاهی لغزنده قرار خواهی داد تا بیفتند و نابود شوند.

73:19  آنها در لحظه‌ای نابود می‌گردند و عاقبتی هولناک خواهند داشت.

73:20  آنها مانند خوابی هستند که صبح فراموش می‌شود. هنگامی‌که تو ای خداوند برخیزی آنان محو می‌گردند.

73:21  زمانی که روح من افسرده و دلم شکسته بود،

73:22  احمق و نادان بودم و در حضور تو مانند حیوانی بی‌شعور رفتار کردم!

73:23  با این وجود، همیشه به تو نزدیک بودم و تو پیوسته دست مرا گرفته‌ای.

73:24  تو مرا طبق خواست خود هدایت می‌کنی، و سرانجام مرا با احترام در پیشگاه خود می‌پذیری.

73:25  در آسمان غیراز تو کسی را ندارم و بر روی زمین هم جز تو، چیزی نمی‌خواهم.

73:26  هر چند بدنم فرسوده و فکرم ضعیف گردد، امّا خداوند قوّت قلب و همه‌چیز من است.

73:27  کسانی‌که از تو دور می‌شوند، هلاک خواهند گردید. آنهایی را که به تو وفادار نیستند، نابود خواهی كرد.

73:28  امّا برای من چقدر خوب است که همیشه به خدا نزدیک باشم. به خداوند متعال پناه می‌برم و تمام کارهای او را اعلام می‌کنم.

Chapter 74

74:1  خدایا، چرا ما را برای همیشه ترک کردی؟ چرا بر ما که گوسفندان مرتع تو هستیم چنین خشمگین شده‌ای؟

74:2  قوم خود را به یاد آور، آنانی را که از زمان قدیم برگزیدی تا قوم تو باشند. آنانی را که از بردگی بازخرید کردی تا طایفهٔ خاص تو باشند. صهیون را که در آن ساکن بودی به یاد آور.

74:3  بر این خرابه‌ها عبور کن و ببین که دشمن چگونه همه‌چیز را در خانهٔ تو ویران نموده است!

74:4  دشمنانت در معبد بزرگ تو، بانگ پیروزی برآوردند و پرچم خود را در آنجا برافراشتند.

74:5  مانند هیزم‌شکنانی که با تبر برای قطع درختان آمده باشند،

74:6  تمام نقش‌های تراشیده شده را با چکش و تبر خراب کردند.

74:7  مکانهای مقدّس تو را خراب کردند و آن را به آتش کشیدند و جایی را که محل پرستش تو بود، بی‌حرمت ساختند.

74:8  با خود گفتند: «آنها را بکلّی لِه می‌کنیم.» پس تمام معابد را در سراسر خاک اسرائیل آتش زدند.

74:9  همه آثار مقدّس ما را از بین بردند. هیچ‌یک از انبیا باقی نمانده‌اند و هیچ‌کس نمی‌‌داند که این وضع تا به کی ادامه خواهد داشت.

74:10  خدایا، تا به کی به دشمنانت اجازه می‌دهی که به تو توهین کنند؟ آیا آنان همیشه نام تو را بی‌حرمت خواهند ساخت؟

74:11  چرا به ما کمک نمی‌کنی؟ چرا دست خود را عقب کشیده‌ای؟

74:12  امّا تو ای خدا، از روز ازل پادشاه ما بوده‌ای و بارها ما را نجات داده‌ای.

74:13  با قدرت خود دریا را شکافتی و سر نهنگها را در اعماق دریا شکستی.

74:14  تو سر هیولای دریایی را شکستی و او را خوراک صحرانشینان کردی.

74:15  چشمه‌ها و جوی‌ها را جاری ساختی و رودخانه‌های بزرگی را که همیشه جاری بودند خشک کردی.

74:16  شب و روز را پدید آوردی و ماه و خورشید را در آسمان قرار دادی.

74:17  حدّ و حدود تمام جهان از توست و تو تابستان و زمستان را به وجود آوردی.

74:18  امّا خداوندا، ببین که دشمنان چگونه تو را مسخره می‌کنند و مردم بی‌خدا، به نام تو توهین می‌کنند.

74:19  قوم بیچاره‌ات را فراموش نکن و قوم خود را به دست دشمنانشان رها مکن.

74:20  پیمانی را که با ما بسته‌ای به یاد آور، زیرا که شریران در مکانهای تاریک، در سرتاسر سرزمین ما در کمینند.

74:21  مظلومان را شرمنده مکن، تا مردم مسکین و نیازمند نام تو را ستایش کنند.

74:22  خدایا، برخیز و از حق خود دفاع کن، ببین که مردم بی‌خدا، تمام روز به تو توهین می‌کنند.

74:23  فریاد خشمگین دشمنان و غوغای مخالفین را که همیشه بلند است، نادیده مگیر!

Chapter 75

75:1  خدایا، تو را شکر می‌کنیم و از تو سپاسگزاریم. نام تو را می‌خوانیم و کارهای عجیب تو را در همه‌جا اعلام می‌نماییم.

75:2  خدا می‌فرماید: «من زمانی را برای داوری تعیین کرده‌ام و همه را از روی انصاف داوری خواهم كرد.

75:3  وقتی‌که زمین به لرزه درآید و ساکنان آن به وحشت افتند، من ستونهای آن را در جایشان محکم و استوار نگاه خواهم داشت.

75:4  به اشخاص متکبّر می‌گویم که مغرور نباشند و به شریران امر می‌کنم که به قدرت خود نبالند

75:5  و از روی غرور و تکبّر سخن نگویند.»

75:6  زیرا که افتخار، نه از شرق، نه از غرب و نه از بیابان می‌‌آید،

75:7  بلکه خداست که داوری می‌نماید. یکی را سرافکنده می‌کند و دیگری را برمی‌افرازد.

75:8  زیرا خداوند جامی در دست دارد که پُر از شراب خشم اوست. او آن را به تمام شریران می‌نوشاند و آنها تا آخرین قطره آن را می‌نوشند.

75:9  امّا من همیشه خدای یعقوب را تمجید خواهم كرد و برای او سرود خواهم خواند.

75:10  او قدرت شریران را درهم خواهد کوبید و نیکوکاران را سربلند خواهد نمود.

Chapter 76

76:1  خدا در یهودیه مشهور است و نام او در اسرائیل بزرگ می‌باشد.

76:2  خانهٔ او در اورشلیم است و بر کوه صهیون سکونت می‌کند.

76:3  او در آنجا تیر دشمن را شکست و شمشیر و سپر و همهٔ سلاحهای او را نابود کرد.

76:4  تو چه پُر جلال هستی! پُر شکوه‌تر از تمامی کوههای ابدی!

76:5  دلاورانِ دشمن سرکوب شدند و به خواب مرگ فرو رفتند، و تمامی قدرت و مهارتشان بی‌فایده بود.

76:6  وقتی تو، ای خدای یعقوب، آنها را تهدید نمودی، اسبها و سوارانشان، از حرکت باز ماندند.

76:7  امّا تو ای خداوند، بسیار مهیب هستی، زمانی که خشمگین باشی، چه کسی می‌تواند در مقابل تو بایستد؟

76:8  زمانی که از آسمان داوری خود را اعلام نمودی و آماده شدی تا مظلومان را دادرسی نمایی، جهانیان ترسیدند و سکوت نمودند!

76:9  زمانی که از آسمان داوری خود را اعلام نمودی و آماده شدی تا مظلومان را دادرسی نمایی، جهانیان ترسیدند و سکوت نمودند!

76:10  خشم انسان به پرستش تو منجر می‌شود و آنانی که از این خشم زنده می‌مانند جشن‌‌های تو را نگاه خواهند داشت.

76:11  نذرهای خود را به خداوند ادا کنید، ای ملّتهای مجاور، برای او که مهیب است، هدیه بیاورید.

76:12  او فرمانروایان متکبّر را فروتن می‌سازد و پادشاهان جهان را به وحشت می‌اندازد.

Chapter 77

77:1  با صدای بلند نزد خدا زاری می‌کنم. در پیشگاه خدا فریاد می‌کنم تا او مرا بشنود.

77:2  به هنگام سختی، به درگاه خداوند دعا می‌کنم و تمام شب دستهای خود را به سوی او بلند می‌کنم، امّا تسلّی نمی‌یابم.

77:3  خدا را یاد می‌کنم و آه می‌کشم. زمانی که به فکر فرو می‌روم، مأیوس می‌شوم.

77:4  خواب را از من گرفته‌ای، آن‌قدر پریشانم که نمی‌توانم حرف بزنم.

77:5  به روزگار گذشته فکر می‌کنم و سالهای پیش را به یاد می‌آورم.

77:6  تمام شب با خود فکر می‌کنم و می‌اندیشم و از خود می‌پرسم:

77:7  «آیا خداوند ما را برای همیشه ترک خواهد کرد؟ آیا هرگز از ما راضی نخواهد شد؟

77:8  آیا دیگر ما را دوست ندارد؟ آیا پیمان او با ما باطل شده است؟

77:9  آیا خدا رحمت خود را فراموش کرده و خشم او، جای شفقت او را گرفته است؟»

77:10  پس گفتم: «درد من این است که رفتار خدا با من عوض شده است.»

77:11  من کارهای خداوند را به‌خاطر خواهم آورد و معجزات او را که در گذشته نشان داد، به یاد می‌آورم.

77:12  دربارهٔ تمام کارهای تو تفکّر خواهم نمود و دربارهٔ کارهای حیرت‌انگیز تو خواهم اندیشید.

77:13  خدایا، همهٔ کارهای تو مقدّسند. خدایی به بزرگی تو وجود ندارد.

77:14  تو خدایی هستی که معجزه می‌کنی. تو قدرت خود را به همهٔ اقوام جهان نشان دادی.

77:15  تو با قدرت خود، قوم خود، یعنی فرزندان یعقوب و یوسف را آزاد نمودی.

77:16  ای خدا، وقتی آبها تو را دیدند، ترسیدند و اعماق دریا به لرزه درآمد.

77:17  ابرها باریدند، رعد در آسمان غرید، برق در همه‌جا درخشید.

77:18  صدای رعد تو در گِردباد بود و نور برق، جهان را روشن ساخت و زمین را به لرزه درآورد.

77:19  از دریا عبور نمودی و از عمق دریا گذشتی ولی اثری از جای پایت دیده نشد.

77:20  قوم خود را به وسیلهٔ موسی و هارون، مانند یک شبان رهبری نمودی.

Chapter 78

78:1  ای قوم من، تعالیم مرا بشنوید و به آنچه به شما می‌گویم، توجّه نمایید.

78:2  می‌‌‌‌خواهم با شما با مَثَلها صحبت کنم و شما را از اسرار گذشته،

78:3  چیزهایی را که از نیاکان خود شنیده و یاد گرفته‌ایم، آگاه نمایم.

78:4  ما اینها را از فرزندان خود مخفی نمی‌کنیم، بلکه آنها را برای نسلهای آینده بازگو می‌کنیم تا آنها نیز بدانند که، خداوند چه کارهای عجیب و شگفت‌انگیزی انجام داده است.

78:5  خدا احکام و قوانینی را به قوم اسرائیل و به فرزندان یعقوب داد. او به نیاکان ما دستور داد که آنها را به فرزندان خود بیاموزند،

78:6  تا نسلهای بعدی هم این احکام را یاد بگیرند و به نوبهٔ خود به نسلهای آینده بیاموزند.

78:7  به این ترتیب آنها یاد می‌گیرند که به خداوند توکّل نمایند و آنچه را که او انجام داده است فراموش نخواهند کرد، بلکه پیوسته اوامر او را اطاعت خواهند نمود.

78:8  آنها مانند اجداد خود، مردمی سرکش و فتنه‌انگیز نخواهند بود، زیرا آنها کسانی بودند که به خدا وفادار نبودند و در ایمانشان استوار نماندند.

78:9  طایفهٔ افرایم با وجودی که با تیر و کمان مسلّح بودند، در روز جنگ فرار کردند.

78:10  آنها به پیمان خود با خدا وفا نکردند و احکام او را بجا نیاوردند.

78:11  آنها معجزات و کارهای خدا را فراموش کردند.

78:12  كارهایی را که خدا در برابر چشمان نیاکانشان در سرزمین مصر و دیار صوعن انجام داد.

78:13  خدا دریا را شکافت و آبها را مانند دیوار نگه ‌داشت و آنها را از میان آن گذرانید.

78:14  هنگام روز آنها را به وسیلهٔ ابر، و تمام شب با نور آتش هدایت می‌کرد.

78:15  در بیابان، صخره‌ها را شکافت و از اعماق زمین، به آنها آب فراوان داد.

78:16  او از صخره، چشمه به وجود آورد و آب را مانند رودخانه جاری ساخت.

78:17  ولی ایشان باز نسبت به خدای متعال، گناه ورزیدند و در بیابان از او سرپیچی کردند.

78:18  در دلهای خود، خدا را امتحان کردند و از او غذایی مطابق میل خودشان خواستند.

78:19  علیه خدا حرف می‌زدند و می‌گفتند: «آیا خدا می‌تواند در این بیابان برای ما خوراک تهیّه کند؟

78:20  درست است که او توانست صخره را بزند و رود جاری شود، آیا می‌تواند برای ما نان و گوشت نیز فراهم کند؟»

78:21  وقتی خداوند شکایت آنها را شنید، بسیار خشمگین شد و آتش غضب او بر بنی‌اسرائیل شعله‌ور گردید،

78:22  زیرا آنها به خدا ایمان نداشتند و باور نمی‌کردند که او آنها را نجات خواهد داد.

78:23  ولی خداوند به آسمان فرمان داد و درهای آسمان گشوده شدند

78:24  و غلّهٔ آسمانی یعنی مَنّا را بر ایشان بارانید تا بخورند.

78:25  بنابراین آنها غذای فرشتگان را خوردند و خدا آذوقهٔ فراوان به آنان عطا فرمود.

78:26  به باد شرقی امر فرمود که بوزد و با قدرت خود، باد جنوبی را به وزش آورد.

78:27  گوشت را مانند باران و پرندگان را مانند ریگ کنار دریا از آسمان

78:28  در بین اردو‌ها و اطراف اقامتگاه آنها فروریخت.

78:29  پس همگی خوردند و سیر شدند و خدا، آنچه را که می‌خواستند به آنها داد.

78:30  درحالی که لقمه در دهان ایشان بود و هنوز مشتاق خوردن بودند،

78:31  آتش خشم خداوند بر آنها شعله‌ور گردید و نیرومندترین و بهترین جوانانشان را هلاک کرد.

78:32  با وجود همهٔ اینها، آنها دست از گناه نکشیدند و با آن که آن‌همه معجزات را دیدند، اعتماد نکردند.

78:33  بنابراین خداوند عمرشان را کوتاه، و روزگارشان را با ترس و لرز همراه نمود.

78:34  هرگاه تعدادی از آنها را می‌کشت، بقیّه به سوی او بازگشت می‌نمودند و از صمیم دل توبه می‌کردند.

78:35  آنها به یاد می‌آوردند که خدا پشت و پناه آنهاست و پروردگار متعال، رهانندهٔ ایشان است.

78:36  امّا حرفهای آنها همه دروغ بود و از روی راستی و صفا حرف نمی‌زدند.

78:37  دلهایشان با خدا راست نبود و به پیمان خود با خدا وفا نکردند.

78:38  امّا خدا با رحمت خود گناهانشان را بخشید و آنها را نابود نکرد. او بارها خشمگین شد امّا خشم خود را فرو نشانید.

78:39  او به یاد آورد که آنها انسان فانی هستند و مانند بادی هستند که فقط لحظه‌ای می‌وزد و دیگر بر نمی‌گردد.

78:40  آنها بارها در بیابان در مقابل او سرکشی کردند و او را رنجاندند.

78:41  آنها بارها او را آزمایش کردند و خدای مقدّس اسرائیل را آزردند.

78:42  قدرت عظیم او را فراموش کردند، و روزی که او آنها را از دست دشمنانشان آزاد کرد، به یاد نیاوردند،

78:43  زمانی که او قدرت عظیم خود را با معجزات و عجایب، بر منطقهٔ صوعن در سرزمین مصر آشکار کرد.

78:44  آب رود‏ها را به خون تبدیل کرد، طوری که مصریان آب برای خوردن نداشتند.

78:45  و انواع پشه‌ها را فرستاد تا آنها را بگزند و قورباغه‏‌هایی که آنها را هلاک می‌کردند.

78:46  کِشت و زراعتشان را و محصول زحماتشان را خوراک ملخها ساخت.

78:47  تاکستانهای ایشان را به وسیلهٔ تگرگ و درختان انجیرشان را با سرما از بین برد.

78:48  رمه‏‌ها و گلّه‏‌هایشان را با تگرگ و رعد و برق نابود کرد.

78:49  او خشم هولناک و غضب خود را مانند فرشتگان مرگ فرستاد. تا ایشان را به اضطرابی عظیم گرفتار سازد.

78:50  او از خشم خود دست نکشید، بلکه بلایی فرستاد و آنان را هلاک نمود.

78:51  تمام پسران نخستزادهٔ مصریان را هلاک کرد.

78:52  آنگاه قوم خود را مانند یک شبان راهنمایی کرد و آنان را در بیابان هدایت نمود.

78:53  او آنان را در امنیّت رهبری کرد و آنها هیچ ترسی نداشتند. امّا دریا، دشمنان ایشان را غرق نمود.

78:54  او آنها را به سرزمین مقدّس خود، بر کوهی که خود آن را تسخیر نموده بود، آورد.

78:55  ساکنان آنجا را در مقابل چشمان آنان بیرون راند و سرزمینشان را بین طایفه‌های اسرائیل تقسیم کرد و به عنوان مِلکیّت به آنها بخشید.

78:56  امّا آنها بار دیگر طغیان کردند و خدای متعال را امتحان نمودند و دستورات او را اطاعت نکردند.

78:57  مانند نیاکان خود به راه کج رفتند، و همچون کمان کج غیر قابل اعتماد شدند.

78:58  با ساختن پرستشگاهها و پرستش بُتها و خدایان غیر، آتش خشم او را برافروختند.

78:59  چون خدا آن وضع را دید به خشم آمد و قوم اسرائیل را از حضور خود راند.

78:60  خیمهٔ شیلوه را -‌که جای سکونت او با آدمیان بود- ترک کرد.

78:61  به دشمنان فرصت داد تا صندوق پیمان را که نشانهٔ قدرت و جلال او بود، به یغما ببرند.

78:62  او از قوم خود خشمگین شد و آنان را به شمشیر دشمنانشان سپرد.

78:63  جوانانشان در آتش جنگ سوختند و دختران جوان بی‌شوهر ماندند.

78:64  کاهنانشان با شمشیر به قتل رسیدند و بیوه‌های ایشان اجازهٔ ماتم و عزاداری نداشتند.

78:65  سرانجام، خداوند مانند کسی‌که از خواب بیدار شود و مانند پهلوانی سرخوش از شراب، برخاست.

78:66  دشمنان خود را به عقب راند و برای همیشه خجل و رسوا ساخت.

78:67  خانوادهٔ یوسف را رد کرد و طایفهٔ افرایم را نپذیرفت،

78:68  بلکه طایفهٔ یهودا را، و کوه صهیون را که دوست می‌داشت، برگزید.

78:69  در آنجا معبد بزرگ خود را که چون آسمان و زمین استوار و پایدار است، برپا نمود.

78:70  بندهٔ خود داوود را برگزید، او را از چراگاه گوسفندان بیرون آورد،

78:71  جایی که گوسفندان پدرش را شبانی می‌کرد، تا شبان قوم او، یعنی بنی‌اسرائیل باشد.

78:72  داوود نیز از صمیم دل و با کاردانی، پیشوایی آنها را به عهده گرفت.

Chapter 79

79:1  خدایا، امّتها به سرزمین تو داخل شده، معبد مقدّس تو را بی‌حرمت ساخته و اورشلیم را به ویرانه‌ای تبدیل نمودند.

79:2  جنازه‌های بندگان تو را خوراک مرغان هوا ساختند و گوشت بدن خادمان تو را به حیوانات وحشی دادند.

79:3  خونشان را مانند آب در اطراف اورشلیم پاشیدند و کسی باقی نماند که آنها را به خاک بسپارد.

79:4  در مقابل همسایگان خود، خوار و ذلیل گشته‏‌ایم و آنها ما را مسخره می‌کنند.

79:5  خداوندا، آیا برای همیشه با ما خشمگین خواهی بود؟ آیا خشم تو ما را همچون آتش خواهد سوزانید؟

79:6  خشم خود را بر سر ملّتهایی که تو را نمی‌شناسند و مردمی که تو را نمی‌پرستند بریز.

79:7  چون آنها بودند که قوم تو را کشتند و سرزمین تو را ویران کردند.

79:8  ما را به‌خاطر گناهان اجدادمان مجازات نکن. اینک بر ما رحم کن، زیرا که ما امید خود را از دست داده‌ایم.

79:9  خدایا، به‌خاطر حرمت نام خود، ما را کمک کن، ما را نجات بده و گناهان ما را بیامرز.

79:10  چرا باید قومهای خدا نشناس از ما بپرسند: «خدای شما کجاست؟» بگذار وقتی‌که تو قومها را به‌خاطر ریختن خون بندگانت مجازات می‌کنی، ما به چشم خود ببینیم.

79:11  به نالهٔ زندانیان گوش بده و با قدرت خود آنهایی را که محکوم به مرگ هستند، آزاد کن.

79:12  کسانی که تو را بی‌حرمت می‌کنند، هفت برابر مجازات کن.

79:13  آنگاه ما که قوم تو و گوسفندان چراگاه تو هستیم همیشه سپاسگزار تو خواهیم بود و تا ابد تو را پرستش خواهیم نمود.

Chapter 80

80:1  ای شبان اسرائیل به ما گوش بده. ای که طایفهٔ یوسف را همانند گلّهٔ گوسفند راهنمایی می‌کنی و بر بالای فرشتگان نگهبان جلوس نموده‌ای، تجلّی فرما.

80:2  قدرت خود را بر طایفه‌های افرایم، بنیامین و منسی نمایان ساز و ما را نجات بده.

80:3  خدایا، ما را بازآور. بر ما رحم فرما و ما را نجات بده.

80:4  ای خداوند متعال، تا به کی بر قوم خود غضبناک خواهی بود و دعای ما را مستجاب نخواهی کرد؟

80:5  غم و غصّه را خوراک ما ساختی و جام ما را از اشک لبریز گرداندی.

80:6  سرزمین ما را میدان تاخت و تاز همسایگان ما کردی و دشمنان ما، ما را مسخره می‌کنند.

80:7  ای خدای متعال، ما را به پیشگاه خود بازآور. بر ما رحم فرما و ما را نجات بده.

80:8  تو ما را مانند درخت مو از مصر بیرون آوردی و در سرزمین کنعان نشاندی و مردمی را که در آن سرزمین بودند، از آنجا بیرون راندی.

80:9  آنجا را پاک کردی و قوم تو در آنجا ریشه دوانیده، سراسر آن سرزمین را پُر ساختند.

80:10  کوهها را با سایهٔ خود پوشاندند و با شاخه‏‌های خویش درختان سرو را دربر گرفتند.

80:11  شاخه‏‌های خود را تا سواحل دریای مدیترانه از یک سو و تا رود فرات از سوی دیگر گستردند.

80:12  پس چرا دیوارهای آن را فرو ریختی، تا هر رهگذری میوه‌های آن را بچیند؟

80:13  گرازها آن را پایمال کنند و حیوانات وحشی آن را بخورند.

80:14  ای خدای لشکرها، به سوی ما بازگرد، از آسمان نگاه کن و ببین، و بر این درخت مو توجّه فرما.

80:15  بیا و این تاکی را که خودت نشاندی، حفظ کن، این تاکی که آن را تنومند نمودی.

80:16  دشمنان ما، آن را آتش زدند و ویران کردند، پس آنها را به غضب خود گرفتار کن و از بین ببر.

80:17  امّا از قومی که خودت برگزیده‌ای و قدرت بخشیده‌ای حمایت کن و محافظت فرما.

80:18  ما هرگز دوباره از تو روی بر نمی‌تابیم، ما را زنده نگه‌دار و ما تو را ستایش خواهیم كرد.

80:19  ای خدای متعال، ما را به پیشگاه خود بازآور. بر ما رحم فرما و ما را نجات بده.

Chapter 81

81:1  برای خدایی که قوّت ماست، سرود شادی بسرایید و برای خدای یعقوب آواز شادمانی سر دهید.

81:2  دف را بیاورید و با بربط و رباب سرود بخوانید.

81:3  شیپور را در روزهای عید به صدا درآورید، در ماه نو و زمانی كه ماه كامل است.

81:4  زیرا این رسمی است برای اسرائیل و دستوری است از جانب خدای یعقوب،

81:5  آن را به مردم اسرائیل داد، هنگامی‌که از مصر بیرون رفتند. صدای ناآشنایی به گوشم می‌رسد که می‌گوید:

81:6  «بار سنگین را از دوشتان برداشتم و دستهایتان را از حمل سبدها آزاد نمودم.

81:7  هنگامی‌که در سختی بودید و به من روی آوردید، من شما را نجات دادم. از میان رعد تو را اجابت کردم، و در کنار چشمه‏‌های مریبا شما را آزمایش نمودم.

81:8  ای قوم من، به هشدار من توجّه کنید؛ ای بنی‌اسرائیل، از شما می‌‌‌‌خواهم که به من گوش دهید.

81:9  شما هرگز نباید خدای دیگری را بپرستید و به خدای بیگانه سجده کنید.

81:10  من خداوند، خدای شما هستم، که شما را از مصر خارج کردم. دهان خود را باز کنید و شما را سیر خواهم کرد.

81:11  «امّا قوم من به سخنان من گوش ندادند و بنی‌اسرائیل از من اطاعت نکردند.

81:12  بنابراین آنها را به حال خودشان گذاشتم تا خواهش‌های خود را بجا آورند.

81:13  ای کاش قوم من به من گوش می‌دادند و بنی‌اسرائیل از من اطاعت می‌کردند.

81:14  آنگاه بزودی دشمنانشان را سرکوب می‌نمودم و مخالفان آنها را مجازات می‌کردم.

81:15  آنهایی که از خداوند نفرت دارند، با ترس در برابر او تعظیم می‌کردند و گرفتار مجازات ابدی می‌شدند.

81:16  امّا شما را با بهترین گندم خوراک می‌دادم و با عسل وحشی سیر می‌گردانیدم.»

Chapter 82

82:1  خدا در دادگاه آسمانی خود بر مسند قضاوت نشسته قاضیان را محاکمه می‌نماید.

82:2  «تا به کی با بی‌عدالتی داوری می‌کنید و از ظالمان طرفداری می‌نمایید؟

82:3  از حق بیچارگان و یتیمان دفاع کنید، و با محتاجان و درماندگان با انصاف رفتار کنید.

82:4  آنان را از چنگ ظالمان برهانید.

82:5  «شما احمق و نادان هستید و در جهالت به سر می‌برید، بنابراین عدالت و انصاف در جهان از بین رفته است.

82:6  من شما را 'خدایان' و 'پسران خدای متعال' خطاب کردم،

82:7  امّا شما مانند انسانهای دیگر خواهید مُرد و همچون سایر رهبران از دنیا خواهید رفت.»

82:8  خدایا، بیا و جهان را داوری فرما، زیرا اختیار همهٔ اقوام جهان در دست توست.

Chapter 83

83:1  خدایا، خاموش مباش، و آرام و ساکت منشین،

83:2  زیرا دشمنان تو دست به شورش زده‌اند، و کسانی‌که از تو نفرت دارند، مغرور و سرکش شده‌اند.

83:3  مخفیانه برضد قوم تو نقشه می‌کشند، و برای آنهایی که به تو پناه آورده‌اند، دسیسه می‌چینند.

83:4  می‌گویند: «بیایید آنها را از بین ببریم تا نام اسرائیل از صفحهٔ روزگار محو گردد.»

83:5  آنها همه همدست شده‌اند و برضد تو توطئه کرده و با هم پیمان بسته‌اند.

83:6  اینها اَدومیان، اسماعیلیان، موآبیان، هاجریان،

83:7  مردم جَبال، عمونیان، عمالیقیان، فلسطینیان و ساکنان صور هستند.

83:8  مردم آشور نیز با آنها متّحد گشته، بازوی قدرتمندی برای عمونیان و موآبیان که از نسل لوط هستند شده‌اند.

83:9  همان کاری را که با مدیان کردی، با این مردم هم بکن و همان بلایی را که بر سر سیسرا و یابین در وادی قیشون آوردی، بر سر اینها نیز بیاور.

83:10  تو آنها را در عین‌دور هلاک کردی و اجسادشان در روی خاک پوسید.

83:11  رهبران آنها را به سرنوشت غراب و ذِئِب گرفتار کن و حاکمان آنها را مانند ذِبح و صَلمُناع سرکوب بساز،

83:12  زیرا که گفتند: «سرزمینی را که متعلّق به خداست برای خودمان تسخیر می‌کنیم.»

83:13  خدایا، آنها را مانند غبار پراکنده کن و مانند کاه بر باد ده.

83:14  همچون آتش که جنگل را می‌سوزاند و مانند شعله‌ای که کوهها را به آتش می‌کشد،

83:15  آنها را با تُندبادِ خشم خود بران، و با توفان غضبت آشفته و پریشان گردان.

83:16  خداوندا، چهرهٔ آنها را شرمنده گردان تا به قدرت تو پی ببرند.

83:17  برای همیشه رسوا و پریشان گردند و در خواری و ذلّت هلاک شوند

83:18  و بدانند که تو خداوند یکتا و یگانه، و حکمفرمای مطلق کاینات هستی.

Chapter 84

84:1  ای خداوند متعال، چه دلپذیر است خانهٔ تو!

84:2  چقدر دلم می‌خواهد که در آنجا باشم، و چقدر آرزو دارم که در صحن خانهٔ تو ساکن باشم و با تمام وجودم سرود شادمانی برای خدای زنده بسرایم.

84:3  حتّی گنجشکان در آنجا برای خود لانه‌ای و پرستوها آشیانه‌ای ساخته‌اند تا جوجه‌های خود را در پناه قربانگاه تو بگذارند، ای خدای متعال، ای پادشاه من و ای خداوند من.

84:4  خوشا به حال کسانی‌که در خانهٔ تو ساکنند و همیشه سرود حمد و سپاس برای تو می‌خوانند.

84:5  خوشا به حال آنانی که از تو نیرو می‌یابند و آرزوی زیارت کوه صهیون را دارند.

84:6  وقتی‌که از صحرای خشک بكاء گذر می‌کنند، آنجا را چشمه‌سار می‌سازند و بارانِ پاییزی آنجا را سیراب می‌سازد.

84:7  هرقدر پیشتر می‌روند، زیادتر قوّت می‌گیرند و خدای خدایان را در صهیون زیارت می‌کنند.

84:8  ای خداوند و ای خدای متعال، دعای مرا اجابت کن. ای خدای یعقوب، به من گوش بده!

84:9  خدایا، پادشاه ما را برکت بده، پادشاهی که خودت او را برگزیده‌ای.

84:10  یک روز در صحن خانهٔ تو بودن، بهتر است از هزار روز در جای دیگر بودن. دربانی خانه تو را بر زندگی در کاخ شریران ترجیح می‌دهم.

84:11  زیرا خداوند، نور و پشتیبان ماست. ما را به لطف برکت خویش افتخار می‌بخشد. او هیچ چیز نیکو را از کسانی‌که به راه راست می‌روند دریغ نمی‌کند.

84:12  ای خداوند متعال، خوشا به حال کسی‌که بر تو توکّل می‌کند.

Chapter 85

85:1  خداوندا، تو بر سرزمین خود رحمت کرده‌ای، بنی‌اسرائیل را دوباره کامیاب ساخته‌ای.

85:2  گناهان قوم خود را بخشیده‌ای و خطاهای ایشان را عفو فرموده‌ای.

85:3  از غضب خود دست کشیدی و آتش خشمت را فرو نشاندی.

85:4  ای خدای نجات بخش ما، ما را دوباره به حضور خود بپذیر و بر ما خشمگین مباش.

85:5  آیا همیشه بر ما غضبناک می‌باشی؟ آیا هرگز از خشم خود دست برنمی‌داری؟

85:6  آیا نمی‌خواهی که قدرت و نیروی ما را به ما بازگردانی، تا ما که قوم تو هستیم در تو شادی کنیم؟

85:7  خداوندا، ما را از محبّت پایدارت برخوردار گردان و به ما کمکی نجات بخش فرما.

85:8  من به آنچه خداوند می‌گوید گوش می‌دهم، زیرا او به ما، به قوم خود وعدهٔ صلح می‌دهد، اگر ما دوباره به راههای احمقانهٔ خود بر نگردیم.

85:9  یقیناً او کسانی‌که وی را احترام می‌کنند، نجات خواهد داد و سرزمین ما از برکات و جلال او بهره‌مند می‌شود.

85:10  محبّت پایدار و وفاداری با هم ملاقات خواهند کرد و صلح و عدالت یکدیگر را در آغوش خواهند کشید.

85:11  وفاداری از زمین خواهد رویید و عدالت از آسمان بر زمین خواهد نگریست.

85:12  خداوند، ما را کامیاب خواهد ساخت و سرزمین ما را حاصلخیز خواهد گردانید.

85:13  عدالت پیشاپیش خداوند حرکت خواهد كرد و راه را برای او آماده خواهد ساخت.

Chapter 86

86:1  خدایا، به من گوش بده و دعایم را مستجاب فرما، زیرا ضعیف و بی‌یاورم.

86:2  مرا از مرگ نجات بده، زیرا که من بندهٔ وفادار تو هستم، مرا نجات بده چون من خدمتگزار تو هستم و بر تو توکّل دارم.

86:3  تو خدای من هستی، بر من رحمت فرما، زیرا که تمام روز نزد تو دعا می‌کنم.

86:4  خداوندا، بندهٔ خود را شادمان گردان، زیرا که به درگاه تو دعا می‌کنم.

86:5  تو خدای مهربان و بخشنده هستی و به کسانی‌که به تو روی می‌آورند، بسیار رحیم هستی.

86:6  خداوندا، دعای مرا بشنو و به نالهٔ من توجّه نما.

86:7  هنگام سختی به حضور تو دعا می‌کنم، زیرا که تو دعایم را مستجاب می‌کنی.

86:8  خداوندا، خدای دیگری جز تو وجود ندارد، هیچ‌کس نمی‌‌تواند كارهایی را که تو می‌کنی، انجام دهد.

86:9  تمام اقوامی که تو آفریده‌ای می‌آیند و در حضور تو سر سجده بر زمین می‌گذارند و بزرگی تو را ستایش می‌کنند،

86:10  زیرا قادر هستی و کارهای فوق‌العاده انجام می‌دهی، تنها تو خدا هستی.

86:11  ارادهٔ خود را به من بیاموز، من با وفاداری از تو اطاعت خواهم کرد. مرا یاری کن تا با تمام دل و جان تو را خدمت کنم.

86:12  ای خداوند، خدای من، از صمیم قلب از تو سپاسگزارم و بزرگی تو را همیشه بیان خواهم کرد.

86:13  محبّت پایدار تو چقدر برای من عظیم است، تو مرا از مرگ نجات داده‏ای.

86:14  خدایا، مردمان متکبّر علیه من برخاسته‌اند و گروه خیانتکاران قصد کشتن مرا دارند و از تو باكی ندارند.

86:15  امّا تو ای خداوند، خدای رحیم و مهربان هستی. همیشه صبور و پیوسته وفادار و پُر از لطف می‌باشی.

86:16  پس به بندهٔ خود توجّه کن و بر من رحم فرما، به من قوّت عطا کن و فرزند کنیزت را نجات بده.

86:17  نیکی و رحمت خود را به من نشان بده مرا یاری کن و تسلّی ببخش تا کسانی‌که از من نفرت دارند، شرمنده گردند.

Chapter 87

87:1  خداوند شهر خود را بر کوه مقدّس بنا کرد.

87:2  شهر اورشلیم را زیادتر از تمام شهرهای اسرائیل دوست دارد.

87:3  ای شهر خدا، به چیزهای عالی که او دربارهٔ تو می‌گوید گوش کن.

87:4  مصر و بابل جزو ممالکی هستند که مرا می‌شناسند و مردمان فلسطین، صور و حبشه را جزو ساکنان اورشلیم به حساب می‌آورم.

87:5  دربارهٔ صهیون گفته می‌شود که تمام اقوام جهان به آن تعلّق دارند و خدای قادر مطلق آن را نیرومند می‌گرداند.

87:6  خداوند آمار تمام مردم را تهیّه می‌کند و همهٔ آنها را اهل اورشلیم می‌شمارد.

87:7  آنها رقص‌کنان می‌خوانند و می‌گویند که صهیون سرچشمهٔ همهٔ برکات است.

Chapter 88

88:1  ای خداوند، خدای من، ای نجات‌دهندهٔ من، تمام روز نزد تو دعا می‌کنم و شب هنگام به درگاهت ناله می‌کنم.

88:2  دعای مرا بشنو و به نالهٔ من توجّه نما.

88:3  مشکلات زیادی بر من هجوم آورده و جانم را به لب رسانده‌اند.

88:4  تمامی قوتّم از بین رفته و مانند کسانی شده‌ام که در انتظار مرگ هستند.

88:5  مانند مردگان، فراموش شده‌ام و مانند یکی از کشته شدگانی هستم که در قبر گذاشته باشند؛ کسانی‌که ایشان را فراموش کرده‌ای و از الطاف تو محرومند.

88:6  مرا در ته گور و در تاریکی مطلق رها کردی.

88:7  خشم تو بر من قرار گرفته و امواج غضب تو مرا احاطه کرده‌اند.

88:8  آشنایانم را از من جدا کردی و مرا مورد تنفّر آنان قرار داده‌ای. آن‌چنان گرفتار شده‌ام که راه گریزی ندارم.

88:9  چشمانم از غصّه تار گردیده‌اند. خداوندا، هر روز نزد تو دعا می‌کنم و دست نیاز به درگاه تو بلند می‌کنم.

88:10  آیا برای مردگان معجزه می‌کنی؟ آیا مردگان برخاسته، تو را ستایش خواهند نمود؟

88:11  آیا در قبر گفت‌وگویی از محبّت پایدار و وفاداری تو هست؟

88:12  آیا معجزات تو در آن مکان تاریک دیده می‌شود؟ و یا نیكویی تو در دیار خاموش بیان می‌گردد؟

88:13  خداوندا، هر روز صبح به درگاه تو دعا می‌کنم و از پیشگاه تو یاری می‌طلبم.

88:14  خداوندا، چرا مرا از خود می‌رانی؟ چرا روی خود را از من پنهان می‌کنی؟

88:15  از زمان کودکی خود رنج کشیده و به مرگ نزدیک شده‌ام، از ترس تنبیه تو در عذاب هستم.

88:16  آتش خشم تو مرا از پا انداخته است و از ترس حملات تو نابود گردیده‌ام.

88:17  آنها مانند توفان هر روز مرا از هر طرف احاطه کرده‌اند.

88:18  تو حتّی دوستان نزدیک مرا از من جدا کرده و تاریکی را مونس من ساخته‌ای.

Chapter 89

89:1  خداوندا، من همیشه ستایشگر محبّت پایدار تو هستم. وفاداری تو را به همه‌کس بیان خواهم کرد.

89:2  زیرا محبّت پایدار تو ابدی و پیمان و وفای تو همچون آسمانها پایدار است.

89:3  تو فرمودی: «با برگزیدهٔ خود پیمان بسته‌ام و برای بندهٔ خود داوود، قسم خورده‌ام،

89:4  که همیشه یک نفر از نسل تو پادشاه خواهد بود و نسل تو تا ابد برقرار خواهد ماند.»

89:5  خداوندا، آسمانها عجایب تو را بیان می‌کنند و وفاداری تو در جماعت مؤمنین ستایش می‌شود.

89:6  کیست که در آسمانها بتواند خود را با تو مقایسه کند؟ در میان موجودات آسمانی چه کسی مانند خداوند است؟

89:7  جمیع مقدّسان از تو می‌ترسند و همه در پیشگاه تو با احترام می‌ایستند.

89:8  ای خداوند، خدای متعال، هیچ‌کس به توانایی تو نیست! تو در همه‌چیز وفاداری.

89:9  تو بر دریاها تسلّط داری و امواج خروشان آن را آرام می‌سازی.

89:10  تو هیولای رهب، را درهم کوبیدی و کُشتی، با قدرت عظیم خود، دشمنانت را شکست دادی.

89:11  آسمان و زمین از آن توست، تو جهان و هرچه در آن است را آفریدی.

89:12  شمال و جنوب را تو به وجود آوردی. کوههای تابور و حرمون، با شادی تو را ستایش می‌کنند.

89:13  تو چقدر نیرومند هستی! دست و بازوی تو بسیار تواناست!

89:14  عدالت و انصاف، اساس پادشاهی تو و محبّت پایدار و وفاداری، شیوهٔ کار توست.

89:15  خوشا به حال مردمی که می‌دانند چگونه برای تو سرود بخوانند، آنان در پرتو نور رحمت تو ساکن می‌شوند.

89:16  به‌خاطر تو تمام روز شادی می‌نمایند و نیکویی تو را می‌سرایند.

89:17  تو به ما قدرت بخشیدی، در محبّت خود ما را پیروز می‌گردانی.

89:18  ای ‌خداوند، تو نگهبان ما را انتخاب کردی، تو پادشاه ما را برگزیدی.

89:19  سالها پیش در رؤیا با بندهٔ وفادار خود صحبت کردی و فرمودی: «تاج را بر سر شخص شجاعی گذاشتم و مردی را از بین مردم بر تخت شاهی نشاندم.

89:20  بندهٔ خود، داوود را به پادشاهی برگزیدم و او را با روغن مقدّس مسح کردم.

89:21  به او نیرو و توانایی می‌بخشم و با قدرت خود او را قوّت خواهم بخشید.

89:22  دشمنانش بر او پیروز نخواهند شد و شریران به او صدمه‏‌ای نخواهند زد.

89:23  دشمنانش را در برابر چشمان او سرکوب می‌کنم، و کسانی را که از او نفرت دارند، هلاک خواهم کرد.

89:24  محبّت پایدار و وفاداری من با او خواهد بود و همیشه او را پیروز خواهم نمود.

89:25  فرمانروایی او را از دریای مدیترانه تا رود فرات وسعت خواهم بخشید.

89:26  او به من خواهد گفت: 'تو پدر من، و خدای من هستی، تو پشتیبان و نجات‌دهندهٔ من می‌‌باشی.'

89:27  من او را پسر نخستزادهٔ خود خواهم ساخت و او را مقتدرترین پادشاه روی زمین خواهم ساخت.

89:28  همیشه او را از محبّت پایدار خود بهره‌مند خواهم كرد، و پیمان من با او پیمان ابدی است.

89:29  خاندان او تا به ابد پایدار و پادشاهی او همچون آسمان برای همیشه پابرجا خواهد بود.

89:30  «امّا اگر فرزندان او از احکام من سرپیچی نمایند و مطابق اوامر من رفتار نکنند،

89:31  اگر به راهنمایی‌های من بی‌توجّهی کنند و یا دستورات مرا انجام ندهند،

89:32  آنگاه آنها را به‌خاطر گناهانشان تنبیه و مجازات خواهم كرد.

89:33  ولی داوود را از محبّت خود محروم نخواهم كرد و قولی را که به او داده‌ام، از یاد نخواهم برد.

89:34  من پیمان خود را نخواهم شكست و از گفتهٔ خود پشیمان نخواهم شد.

89:35  «به ذات اقدس خود قسم خورده‌ام و به او دروغ نمی‌گویم،

89:36  خاندان او تا به ابد باقی، و پادشاهی او تا زمانی که خورشید می‌تابد، استوار خواهد بود،

89:37  مانند ماه که شاهد باوفای آسمان است، او همیشه پایدار خواهد بود.»

89:38  امّا اکنون بر پادشاه برگزیده‌ات خشمناک هستی و او را ترک نموده‌ای.

89:39  پیمان خود را با بنده‌ات شکسته‌ای و تاج او را بر زمین زده‌ای.

89:40  دیوارهای شهر او را ویران کرده و قلعه‏‌هایش را به خرابه تبدیل نموده‌ای.

89:41  رهگذران دارایی او را تاراج می‌کنند و همسایگانش او را مسخره می‌نمایند.

89:42  به دشمنانش پیروزی داده‌ای و آنها را شادمان ساخته‌ای.

89:43  شمشیرش را کُند ساخته و در میدان جنگ به او کمک نکردی.

89:44  عصای سلطنت را از او گرفتی و تختش را سرنگون ساختی.

89:45  پیش از وقت، او را به پیری رساندی و نزد مردم او را رسوا نمودی.

89:46  آیا برای همیشه خود را از من پنهان می‌کنی؟ تا به کی آتش خشمت فروزان خواهد بود؟

89:47  خداوندا، به یاد آور که عمر ما بسیار کوتاه است، و تو تمام انسانها را فانی آفریده‌ای.

89:48  چه کسی می‌تواند خود را از چنگال مرگ برهاند؟ کیست آن کسی‌که بتواند از رفتن به گور خودداری کند؟

89:49  خداوندا، آن محبّتی که از اول به ما داشتی، چه شد؟ کجاست آن پیمانی که با کمال وفاداری با داوود بستی؟

89:50  خداوندا، ببین که مردم چگونه به من که خادم تو هستم توهین می‌کنند و چطور اهانتهای کافران را تحمّل می‌کنم!

89:51  دشمنان تو، پادشاه برگزیدهٔ تو را مسخره می‌کنند و هر کجا که می‌رود، به او اهانت می‌کنند.

89:52  خداوند تا به ابد متبارک باد! آمین و آمین!

Chapter 90

90:1  خداوندا، تو همیشه پناهگاه ما بوده‌ای.

90:2  پیش از آن که کوهها را بیافرینی و زمین و جهان را به وجود آوری، از ازل خدا بوده‌ای و تا ابد خدا خواهی بود.

90:3  تو آدمیان را به خاک برمی‌گردانی و می‌گویی: «ای فرزندان آدم به خاک بازگردید.»

90:4  هزاران سال در نظر تو مانند یک روز است، مانند دیروز که گذشته است و مانند پاسی از شب.

90:5  تو ما را مانند توفان از جا می‌کنی، زندگی ما مانند یک خواب است، مثل گیاهی که صبحگاهان می‌روید،

90:6  صبحگاهان می‌روید و شب هنگام از بین می‌رود.

90:7  با غضب تو از بین می‌رویم و خشم تو ما را به وحشت می‌اندازد.

90:8  گناهان ما را در حضور خود گذاشته‌ای و خطاهای پنهانی ما نزد تو آشکار است.

90:9  غضب تو عمر ما را کوتاه می‌سازد و مانند خیالی به آن خاتمه می‌دهد.

90:10  دوران عمر ما هفتاد سال است و یا اگر قویتر باشیم، ممکن است هشتاد سال زندگی کنیم، امّا همهٔ دوران زندگی ما آمیخته با رنج و زحمت است و بزودی به سر می‌رسد و فنا می‌شویم.

90:11  چه کسی می‌تواند میزان خشم تو را بداند؟ چه کسی می‌‌داند که از غضب تو چقدر باید ترسید؟

90:12  به ما تعلیم بده تا بدانیم که دوران عمر ما چقدر کوتاه است، تا شاید عاقل شویم.

90:13  خداوندا، خشم تو چقدر طول خواهد کشید؟ بر بندگان خود رحم فرما.

90:14  صبحگاهان دلهای ما را از محبّت پایدار خود لبریز گردان تا عمر خود را با سرود و شادی به سر بریم.

90:15  به اندازهٔ روزهایی كه غم نصیب ما کردی، اکنون ما را شادمان ساز.

90:16  تا بندگانت کارهای عجیب تو را مشاهده کنند و فرزندان ما قدرت عظیم تو را ببینند.

90:17  رحمت و لطف تو، ای خدای ما، نصیب ما باد و خدا ما را در تمام كارهایمان برکت دهد!

Chapter 91

91:1  کسی‌که به خدا پناه می‌برد و در زیر سایهٔ رحمت قادر متعال زندگی می‌کند،

91:2  به خداوند می‌گوید: «تو پناهگاه و نگه‌دار من هستی، خدای من که بر تو توکّل دارم.»

91:3  او تو را از دام خطر نجات می‌دهد، و از بلاهای کشنده محافظت می‌کند.

91:4  او تو را در زیر بالهای خود پناه خواهد داد و از تو محافظت خواهد نمود. وفاداری او حافظ و پشتیبان تو خواهد بود.

91:5  از خطرات هنگام شب و یا از بلای ناگهانی در روز نخواهی ترسید.

91:6  از طاعونی که در تاریکی پیش می‌رود، و یا از وبایی که به هنگام روز کشتار می‌کند، هراسی نخواهی داشت.

91:7  اگر هزار نفر در کنار تو کشته شوند و ده هزار نفر در اطراف تو بیفتند، به تو آسیبی نخواهد رسید.

91:8  به چشم خود خواهی دید که مردم شریر چگونه مجازات می‌شوند.

91:9  تو خداوند را پناه خود ساختی، و قادر متعال را پشتیبان خود خواندی.

91:10  بنابراین هیچ بلایی بر تو واقع نخواهد گشت و هیچ بدی به خانهٔ تو نزدیک نخواهد شد.

91:11  زیرا او به فرشتگان خود فرمان خواهد داد، تا هرجایی که تو بروی، از تو مراقبت نمایند.

91:12  آنان تو را با دستهای خود خواهند گرفت، مبادا پایت به سنگی بخورد.

91:13  شیر ژیان و مار سمّی را در زیر پای خود لگدمال خواهی کرد.

91:14  زیرا خداوند می‌گوید: «آنانی که مرا دوست می‌دارند، نجات خواهم داد؛ و چون به نام من ایمان دارند از آنها پشتیبانی خواهم كرد.

91:15  وقتی دعا کنند، دعایشان را مستجاب خواهم کرد؛ وقتی دچار مشکلات شوند با آنان خواهم بود، آنان را رهایی داده، سرافراز خواهم ساخت.

91:16  به آنان عمر طولانی می‌بخشم و آنها را نجات خواهم داد.»

Chapter 92

92:1  شکرگزاری از تو، ای خداوند، چه نیکوست. نام تو، ای خدای متعال، شایستهٔ شکر و سپاس است.

92:2  صبحگاهان به‌خاطر محبّت پایدارت، و شامگاهان به سبب وفاداریت تو را سپاس می‌گوییم.

92:3  تو را با ساز ده تار و نغمهٔ بربط سپاس می‌گوییم.

92:4  تو ای خداوند، مرا با کارهای عجیبت شادمان ساخته‏ای بنابراین به‌خاطر کارهایت با شادی می‌سرایم.

92:5  ای خداوند، کارهای تو چقدر شگفت‌انگیز و افکار تو چقدر عمیق است.

92:6  شخص نادان آن را درک نمی‌‌کند و احمق معنی آنها را نمی‌فهمد.

92:7  اگرچه مردم شریر مانند علف هرزه برویند و اشخاص بدکار کامران گردند، سرانجام برای همیشه از بین خواهند رفت.

92:8  امّا تو ای خداوند، تا ابد متعال هستی.

92:9  دشمنان تو ای خداوند، هلاک خواهند گشت و مردم شریر پراکنده خواهند شد.

92:10  تو مرا مانند گاو وحشی، قوی و پُر از شادمانی ساختی.

92:11  چشمانم نابودی دشمنانم را دیده، و گوشهایم فریاد شریران را شنیده است.

92:12  نیکوکاران مانند نخل رشد نموده و مانند سرو لبنان نمو خواهند كرد.

92:13  آنها مانند درختانی هستند که در خانهٔ خداوند کاشته شده، و در معبد بزرگ خدای ما شکفته می‌شوند.

92:14  آنها در زمان پیری نیز میوه خواهند داد، و همیشه سبز و شاداب خواهند بود،

92:15  تا اعلام کنند که خدا عادل است و هیچ بدی در او نمی‌باشد.

Chapter 93

93:1  خداوند پادشاه است. او به شوکت و اقتدار آراسته است. زمین را محکم در جای خود استوار نمود و جنبش نخواهد خورد.

93:2  تخت تو از ابتدا برقرار بوده و تو از ازل بوده‌ای.

93:3  ای خداوند، اقیانوسها می‌خروشند و دریاها طغیان می‌کنند.

93:4  خداوند که در آسمانها حکومت می‌کند، قویتر از امواج خروشان اقیانوسها و طغیان دریاها می‌باشد.

93:5  ای خداوند، احکام تو مطمئن و معبد بزرگ تو تا ابدالآباد مقدّس است.

Chapter 94

94:1  ای خداوند، تو خدای انتقام گیرنده هستی، خشم خود را آشکار ساز!

94:2  ای داور جهان، برخیز و متکبّران را به سزای كارهایشان برسان.

94:3  خداوندا، تا به کی شریران موفّق و کامران خواهند بود؟

94:4  تا به کی جنایتکاران بر خود خواهند بالید و بر کارهای خود افتخار خواهند نمود؟

94:5  خداوندا، آنها قوم تو را از بین می‌برند و به آنانی که به تو تعلّق دارند، ظلم می‌کنند.

94:6  بیوه زنان و یتیمان و غریبانی را که در این سرزمین زندگی می‌کنند، می‌کشند.

94:7  می‌گویند: «خداوند نمی‌بیند و خدای اسرائیل متوجّه نمی‌شود.»

94:8  ای قوم من، چقدر نادان هستید، کی می‌خواهید بفهمید؟

94:9  آیا خدایی که گوش را به ما داد، نمی‌شنود! و یا خدایی‌ که چشم را آفرید، نمی‌بیند؟

94:10  او‌ که ملّتها را سرزنش می‌کند، آیا آنان را مجازات نخواهد‌ کرد؟ آیا او که همهٔ مردم را تعلیم می‌دهد، خودش متوجّه نمی‌شود؟

94:11  خداوند از افکار آدمیان آگاه است و می‌داند که افكار ما بیهوده است.

94:12  خوشا به حال کسی‌که تو او را تأدیب می‌کنی و شریعت خود را به او می‌آموزی.

94:13  در روز سختی به او آرامش می‌بخشی؛ روزی‌ که گناهکاران را به مجازات می‌رسانی.

94:14  خداوند قوم خود را فراموش نمی‌‌کند و قوم برگزیدهٔ خود را هرگز رد نخواهد کرد.

94:15  بار دیگر عدالت به دادگاهها باز خواهد گشت و عادلان از آن پشتیبانی خواهند کرد.

94:16  در مقابل شریران، چه کسی از من دفاع خواهد کرد؟ در برابر مردم بدکار، چه کسی مرا یاری خواهد نمود؟

94:17  اگر خداوند به من کمک نمی‌کرد، تا به حال نابود شده بودم.

94:18  وقتی فریاد کردم که می‌افتم، تو ای خداوند از روی محبّت پایدارت، دستم را گرفتی.

94:19  هنگامی‌که اضطراب و نگرانی به من روی می‌آورد، تو ای خداوند مرا تسلّی می‌دهی و شادمان می‌سازی.

94:20  با داوران ظالم که قانون را ظالمانه اجرا می‌کنند، سر و کاری نداری.

94:21  آنان برای مردم درستکار دسیسه می‌چینند و اشخاص بی‌گناه را به مرگ محکوم می‌کنند.

94:22  امّا خداوند پشتیبان من است و از من دفاع می‌کند.

94:23  او آنان را به‌خاطر شرارتشان مجازات خواهد كرد و به سبب گناهانشان آنان را نابود خواهد نمود. بلی، خداوند، خدای ما آنها را بکلّی نابود خواهد ساخت.

Chapter 95

95:1  بیایید خداوند را بسراییم و برای او که پشتیبان و نجات‌دهندهٔ ماست، آواز شادمانی سر دهیم.

95:2  با شکرگزاری به پیشگاه او بیاییم و با سراییدن سرودهای شاد، او را پرستش نماییم.

95:3  زیرا خداوند، خدای متعال است، پادشاه بزرگ بر تمام خدایان.

95:4  او فرمانروای سراسر زمین است، از اعماق اقیانوسها تا فراز بلندترین قلّه‌ها.

95:5  زمین و دریاها همه به او تعلّق دارند زیرا که او آنها را ساخته است.

95:6  بیایید در پیشگاه او، سرِ تعظیم فرود آوریم و او را بپرستیم، بیایید در حضور او زانو بزنیم، زیرا که او ما را آفریده است.

95:7  او خدای ما و ما قوم او هستیم، ما گلّهٔ او و او شبان ماست. به آنچه او امروز می‌گوید، گوش کنید:

95:8  «مانند اجدادتان در بیابان مریبا و مسّا، تمرّد نکنید.

95:9  آنها در آنجا مرا امتحان کردند، درحالی‌که همهٔ كارهایی را که انجام داده بودم، با چشمان خود دیده بودند.

95:10  مدّت چهل سال از آنها بیزار بودم و گفتم: این مردم ذاتاً گمراه هستند و از دستورات من سرپیچی می‌کنند!

95:11  در خشم سوگند یاد کردم که آنها به آرامی من نخواهند رسید.»

Chapter 96

96:1  برای خداوند سرودی تازه بسرایید، تمام مردم جهان برای خداوند سرود بخوانند.

96:2  برای خداوند سرود بخوانید و او را پرستش نمایید، کارهای نیکوی او را هر روز اعلام نمایید و بگویید که او ما را نجات داده است.

96:3  جلال و شکوه او را به همهٔ اقوام جهان بیان کنید و کارهای شگفت‌انگیز او را به همهٔ مردم بگویید.

96:4  خداوند بزرگ و سزاوار پرستش است، همه باید او را با شایستگی کامل پرستش کنند، او برتر از تمام خدایان است.

96:5  خدایان اقوام دیگر فقط بُت هستند، امّا خداوند، آفرینندهٔ آسمانهاست.

96:6  شکوه و جلال از آن او و قدرت و جمال در معبد بزرگ اوست.

96:7  ای اقوام روی زمین، خداوند را ستایش کنید و جلال و قدرت او را بستایید.

96:8  نام پُر شکوه او را ستایش نمایید، با هدایای خود به معبد بزرگ او بیایید.

96:9  ای تمامی مردم زمین، خداوند را در لباس پرهیزکاری بپرستید و با لرز در حضور او سجده کنید.

96:10  به همهٔ اقوام جهان بگویید: «خداوند پادشاه است. زمین محکم و استوار است و تکان نخواهد خورد. او مردم را از روی انصاف داوری خواهد کرد.»

96:11  آسمان و زمین شادی کنند. دریا و هرچه در آن است به خروش آید.

96:12  کشتزارها و هرچه در آنهاست شادمان گردند و درختان جنگل از خوشی فریاد زنند،

96:13  وقتی‌که خداوند برای داوری می‌آید. خداوند مردم را با عدالت و انصاف داوری خواهد نمود.

Chapter 97

97:1  خداوند سلطنت می‌کند، پس زمین شادی کند و جزیره‌ها مسرور گردند.

97:2  ابرها و تاریکی او را احاطه کرده‌اند. سلطنت او بر عدالت و انصاف استوار است.

97:3  آتش، پیشاپیش او حرکت می‌کند و تمام دشمنانش را از هرسو می‌سوزاند.

97:4  برقهایش جهان را روشن می‌کند و زمین آن را می‌بیند و می‌لرزد.

97:5  کوهها در مقابل خداوند سراسر زمین، مانند موم آب می‌شوند.

97:6  آسمانها عدالت او را اعلام می‌کنند و همهٔ اقوام جهان جلال او را مشاهده می‌کنند.

97:7  تمام بت‌پرستان شرمنده می‌شوند. ای تمامی خدایان، در مقابل خداوند زانو بزنید.

97:8  ای خداوند، به‌خاطر داوری‌های تو مردم صهیون شادمان هستند و اهالی یهودا شادی می‌کنند.

97:9  زیرا تو ای خداوند متعال، فرمانروای سراسر زمین و بالاتر از تمام خدایان هستی.

97:10  خداوند آنانی را که از شرارت نفرت دارند، دوست می‌دارد. او جان مؤمنین خود را حفظ می‌کند و آنها را از دست شریر نجات می‌دهد.

97:11  نور خدا بر مردمان صالح می‌تابد و شادمانی نصیب نیکوکاران می‌گردد.

97:12  شما ای نیکوکاران، به‌خاطر آنچه خدای مقدّس انجام داده است، شادی نمایید. کارهای خداوند را به یاد آورید و او را شکر نمایید.

Chapter 98

98:1  برای خداوند سرودی تازه بسرایید، زیرا او کارهای شگفت‌انگیز انجام داده است، او با قدرت بازوی مقدّس خود پیروز شده است.

98:2  خداوند پیروزی خود را اعلام کرد و قدرت نجات بخش خود را به سایر ملل نشان داد.

98:3  او با صداقت و محبّت پایدار خود به قولی که به قوم اسرائیل داده بود وفا کرد و تمام مردم جهان، پیروزی خدای ما را مشاهده کردند.

98:4  ای سا‌کنان زمین، با شادی برای خداوند سرود بخوانید، با سرودهای خود و آواز شادی او را بپرستید.

98:5  خداوند را با بربط و سرود ستایش کنید.

98:6  شیپور و سُرنا را به صدا درآورید و با فریاد شادی برای خداوند، پادشاه ما بسرایید.

98:7  دریا و هرچه در آن است، جهان و ساکنان آن به جوش و خروش آیند.

98:8  ای رودخانه‌ها دست بزنید و ای کوهها، در حضور خداوند، با شادی آواز بخوانید،

98:9  زیرا او برای فرمانروایی جهان می‌آید و جهان را با عدالت و انصاف داوری خواهد کرد.

Chapter 99

99:1  خداوند سلطنت می‌کند، ای مردم زمین بلرزید، او بر تخت خود که بر روی بالهای فرشتگان است، نشسته است، پس زمین بلرزد.

99:2  خداوند در صهیون جلوس فرموده و فرمانروای تمام ملّتهاست.

99:3  همه، نام پُرشکوه او را با احترام بپرستند، زیرا او قدّوس است.

99:4  ای پادشاه قادر، ای دوستدار عدالت، تو برابری را برقرار ساختی و عدالت و انصاف را در اسرائیل به عمل آوردی.

99:5  خداوند، خدای ما را ستایش کنید و در برابر تختش، او را پرستش نمایید، زیرا که او خدای مقدّس است.

99:6  وقتی کاهنان او، یعنی موسی و هارون و همچنین سموئیل دعا کردند و از او کمک خواستند، او دعای ایشان را مستجاب فرمود.

99:7  او از میان ستون ابر با آنها صحبت کرد و آنها دستورات و اوامر او را اطاعت نمودند.

99:8  ای خداوند، ای خدای ما، تو دعای آنان را مستجاب فرمودی و به آنها نشان دادی که تو خدای بخشنده‌ای، هرچند تو آنها را به‌خاطر گناهانشان تنبیه نمودی.

99:9  خداوند، خدای ما را ستایش کنید و او را بر کوه مقدّسش پرستش نمایید، زیرا خداوند، خدای ما قدّوس است.

Chapter 100

100:1  ای مردم جهان، برای خداوند آواز شادی بخوانید.

100:2  خداوند را با شادی پرستش کنید، با سرودهای نشاط‌انگیز به حضور او بیایید.

100:3  بدانید که خداوند، خداست. او ما را آفرید و ما متعلّق به او هستیم. ما قوم او و گوسفندان چراگاه او می‌باشیم.

100:4  با شکرگزاری به درگاه او بیایید و در صحنهای او، او را بپرستید، او را شکر کنید و نام او را بستایید.

100:5  زیرا او خدای مهربان است و محبّت پایدار و وفاداری او تا ابد استوار است.

Chapter 101

101:1  ای خداوند، رحمت و عدالت تو را می‌ستایم و برای تو سرود می‌خوانم.

101:2  رفتار من بی‌عیب خواهد بود. چه وقت به نزد من خواهی آمد؟ در خانهٔ خود با پاکی زندگی خواهم نمود.

101:3  از کارهای بد خودداری می‌کنم. از کارهای کسانی‌که گمراه شده‌اند، نفرت دارم و همنشین آنها نمی‌شوم.

101:4  از مردم کجرو دوری می‌کنم و با بدی و شرارت کاری ندارم.

101:5  آنهایی را که از دیگران بدگویی می‌کنند، از بین می‌برم؛ و اشخاص مغرور و متکبّر را تحمّل نمی‌کنم.

101:6  از کسانی‌که به خداوند وفادارند، حمایت می‌کنم و آنها را در کاخ خود سکونت خواهم داد. آنهایی را که زندگی پاک و بی‌عیب دارند به کار خواهم گماشت.

101:7  شخص فریبکار را در کاخ خود راه نخواهم داد و کسی را که دروغگوست در حضور خود نخواهم پذیرفت.

101:8  همه‌روزه مردم بدکار را در مملکت خود نابود خواهم کرد و شهر خدا را از وجود اشخاص شریر پاک خواهم ساخت.

Chapter 102

102:1  خداوندا، دعایم را بشنو و به فریاد من برس.

102:2  در روزهای سختی از من روی متاب. به من گوش بده و چون تو را بخوانم، دعایم را هرچه زودتر مستجاب فرما.

102:3  زیرا روزهای عمرم مانند دود برباد می‌رود و استخوانهایم مانند آتش می‌‌سوزد.

102:4  دل من شکسته و مثل کاه خشک و پژمرده شده است. اشتها و میل به غذا ندارم.

102:5  از بس ناله کرده‌ام، در بدنم فقط پوست و استخوان باقی مانده است.

102:6  مثل مرغ وحشی در صحرا و مانند جغد در خرابه‌ها به سر می‌برم.

102:7  خوابم نمی‌برد، مانند پرنده‌ای بر پشت‌بام، تنها مانده‌ام.

102:8  دشمنانم هر روز مرا سرزنش می‌کنند و مسخره‌كنندگانم مرا لعنت می‌نمایند.

102:9  به‌خاطر خشم و غضب تو، به جای نان، خاکستر می‌خورم و اشکهایم با آبی که می‌نوشم، آمیخته‌اند، زیرا تو مرا بلند كرده و بر زمین زدی.

102:10  به‌خاطر خشم و غضب تو، به جای نان، خاکستر می‌خورم و اشکهایم با آبی که می‌نوشم، آمیخته‌اند، زیرا تو مرا بلند كرده و بر زمین زدی.

102:11  عمرم مانند سایه‌های غروب به سرعت رو به زوال است و همچون گیاه پژمرده می‌شوم.

102:12  امّا تاج و تخت تو ای خداوند، ازلی و ابدی است و تمام نسلهای بشر نام تو را به یاد خواهند آورد.

102:13  می‌دانم که تو خواهی آمد و بر صهیون رحم خواهی كرد و اكنون وقت آن است تا وعده‌ای را که داده بودی، عملی کنی، و رحمت خود را نشان بدهی.

102:14  بندگان تو آن را دوست می‌دارند، گرچه ویرانه گشته؛ نسبت به آن رحمت می‌دارند، گرچه خرابه گشته.

102:15  ملل جهان از نام خداوند، و پادشاهان روی زمین، از عظمت و جلال او خواهند ترسید.

102:16  هنگامی‌که خداوند صهیون را دوباره آباد ‌کند، جلال و شکوه او آشكار خواهد شد.

102:17  به زاریِ بیچارگان گوش خواهد داد و دعای ایشان را اجابت خواهد كرد.

102:18  این را برای نسلهای آینده بنویسید تا از کارهای خداوند آگاه شوند و کسانی‌که هنوز به دنیا نیامده‌اند، او را بستایند.

102:19  خداوند از جایگاه عالی و مقدّس خود در آسمان به زمین نظر افکنده است.

102:20  ناله‌های زندانیان را شنید و آنهایی را که محکوم به مرگ بودند، رهایی بخشید.

102:21  در نتیجه نام خداوند در صهیون ذکر خواهد گردید و در اورشلیم او را خواهند پرستید،

102:22  وقتی همهٔ اقوام و پادشاهان جهان با هم جمع شوند و او را پرستش نمایند.

102:23  خداوند مرا در جوانی ضعیف و ناتوان ساخت و عمرم را کوتاه کرد.

102:24  ای خدا نگذار که اکنون بمیرم، قبل از آنکه به پیری برسم. ای خدا، تو تا به ابد زنده هستی

102:25  در ابتدا زمین را آفریدی و آسمانها کار دستهای توست.

102:26  آنها از میان خواهند رفت، امّا تو باقی خواهی ماند. همهٔ آنها همچون لباس، کُهنه خواهند شد و تو آنها را مانند ردا عوض خواهی كرد و دور خواهی انداخت و نابود خواهند شد.

102:27  امّا تو همیشه همان هستی و عمر تو، پایانی نخواهد داشت.

102:28  فرزندان ما، در پناه تو در امان هستند و در زیر سایهٔ حمایت تو، نسل آنها پایدار خواهد بود.

Chapter 103

103:1  ای جان من خداوند را ستایش کن! ای تمام وجود من، نام مقدّس او را سپاس بخوان.

103:2  ای جان من، خداوند را ستایش کن! و احسانهای او را فراموش نکن.

103:3  او تمام گناهان مرا می‌بخشد و همهٔ مرضهایم را شفا می‌دهد.

103:4  مرا از دست مرگ می‌رهاند و با مهر و محبّت پایدار خود، مرا برکت می‌دهد.

103:5  مرا از نعمات خود بهره‌مند می‌کند، تا مانند عقاب، جوان و قوی بمانم.

103:6  خداوند، عدالت را برای مظلومان بجا می‌آورد و از حق ایشان دفاع می‌کند.

103:7  او ارادهٔ خود را به موسی آشکار ساخت و قوم اسرائیل، معجزات او را دیدند.

103:8  خداوند، رحیم و مهربان است. دیرغضب و بسیار رئوف.

103:9  کینه به دل نمی‌گیرد و خشم او دیر نمی‌پاید.

103:10  ما را بر حسب گناهانمان مجازات نمی‌کند و طبق خطاهایمان ما را تنبیه نمی‌نماید.

103:11  زیرا به اندازه‌ای که آسمان از زمین بلندتر است، به همان‌‌قدر محبّت پایدار خداوند بر آنانی که او را گرامی می‌دارند، عظیم است.

103:12  به اندازه‌ای که مشرق از مغرب دور است، به همان‌‌قدر گناهان ما را از ما دور می‌سازد.

103:13  همان‌‌قدر که پدر با فرزندان خود مهربان است، همان‌طور نیز خداوند با کسانی‌که او را گرامی می‌دارند، مهربان است.

103:14  زیرا می‌‌داند که ما چگونه سرشته شده‌ایم و به یاد می‌آورد که ما از خاک هستیم!

103:15  عمر آدمی همچون علف صحراست. مانند گل وحشی می‌شکفد.

103:16  وقتی باد بر آن بوزد، از بین می‌رود و اثری از آن برجای نمی‌ماند.

103:17  امّا برای آنانی که خداوند را گرامی می‌دارند و پیمان خود را با او حفظ می‌کنند و اوامر او را بجا می‌آورند، محبّت او همیشه پایدار است و لطف او بر تمام نسلهای ایشان.

103:18  امّا برای آنانی که خداوند را گرامی می‌دارند و پیمان خود را با او حفظ می‌کنند و اوامر او را بجا می‌آورند، محبّت او همیشه پایدار است و لطف او بر تمام نسلهای ایشان.

103:19  خداوند تخت خود را در آسمانها برقرار کرده و از آنجا بر همهٔ عالم حکمرانی می‌کند.

103:20  ای فرشتگان نیرومند که فرمانبردار او هستید و اوامر او را بجا می‌آورید، او را ستایش کنید!

103:21  ای لشکریان آسمانی، ای خدمتگزارانی که ارادهٔ خداوند را انجام می‌دهید، او را ستایش کنید!

103:22  ای همهٔ مخلوقات خداوند، او را در سراسر قلمرو او بستایید. ای جان من خداوند را ستایش کن!

Chapter 104

104:1  ای خداوند، خدای من، تو چقدر بزرگ هستی! تو با عظمت و جلال آراسته‌ای.

104:2  خود را با نور پوشانیده و آسمان را مانند خیمه‌ای گسترانیده‌ای.

104:3  خانه‌ات را بر فراز آبها بنا نموده‌ای. ابرها را ارابهٔ خود ساخته‌ای و بر بالهای باد سوار شده‌ای.

104:4  بادها پیام‌آوران تو و شعله‌های آتش خادمان تو هستند.

104:5  اساس زمین را چنان استوار کردی که هرگز تکان نمی‌خورد.

104:6  دریاها آن را مانند ردا دربر گرفت و آب، کوهها را پوشانید.

104:7  از توبیخ تو، آبها خروشیدند و از شنیدن صدای فرمان تو، آنها گریختند.

104:8  از روی کوهها به‌ دشتها جاری شدند و دشتها را پُر کردند، به جاهایی که برای آنها تعیین نموده بودی.

104:9  برای آنها حدودی را معیّن کردی تا از آن نگذرند و بار دیگر تمام روی زمین را نپوشانند.

104:10  چشمه‏ها را در وادیها و رودخانه‏ها را بین کوهها جاری ساختی.

104:11  تا حیوانات وحشی از آنها بنوشند و الاغهای وحشی، تشنگی خود را فرونشانند.

104:12  پرندگان، بر شاخه‏های درختانِ نزدیک آنها آشیانه می‌سازند و نغمه‏سرایی می‌کنند.

104:13  از آسمان بر کوهها باران می‌بارانی و زمین را از نعماتت پُر می‌سازی.

104:14  برای مصرف حیوانات علف را می‌رویانی و برای انسانها نباتات را آفریدی تا غذای خود را از آنها به دست آورند.

104:15  تا برای شادی دل خود شراب، و برای شادابی چهرهٔ‌شان روغن، و جهت تقویت جسمانی خود، نان تهیّه کنند.

104:16  سروهای لبنان که درختان خداوند هستند، سیراب می‌شوند.

104:17  پرندگان بر درختان سرو، و لک‌لکها روی درختان صنوبر، آشیانه می‌سازند.

104:18  کوهها پناهگاه بُزهای کوهی و صخره‏ها لانهٔ گورکن‏هاست.

104:19  مهتاب را جهت تعیین فصلها آفریدی و آفتاب وقت غروب خود را می‌داند.

104:20  شب را به وجود آوردی تا در تاریکی آن حیوانات وحشی از لانه‌های خود بیرون آیند.

104:21  شیرهای جوان برای طعمه‏ای که خدا برایشان فراهم کرده است، غرّش می‌کنند.

104:22  در وقت طلوع آفتاب، دوباره به بیشهٔ خود می‌روند و استراحت می‌کنند.

104:23  انسانها برای کسب و کار از خانه‏های خود بیرون می‌روند و تا هنگام شب تلاش می‌کنند.

104:24  خداوندا، کارهای تو چه بسیار است، همهٔ آنها را با حکمت انجام داده‌ای، زمین از مخلوقات تو پُر است.

104:25  اقیانوسها بزرگ و وسیع هستند و حیوانات بی‌شمار، کوچک و بزرگ در آنها زندگی می‌کنند.

104:26  کشتی‌ها بر روی آنها حركت می‌کنند و هیولای دریایی در آنها بازی می‌کند.

104:27  همهٔ آنها محتاج تو هستند، تا روزیِ آنها را بدهی.

104:28  هر آنچه تو به آنها می‌دهی، آنها جمع می‌نمایند. تو برایشان غذا آماده می‌کنی و آنها را سیر می‌سازی.

104:29  وقتی از آنها روی برمی‌گردانی، به وحشت می‌افتند و هنگامی‌که جانشان را می‌گیری، می‌میرند و به خاک برمی‌گردند زیرا که از آن ساخته شده‌اند.

104:30  چون روح خود را می‌فرستی زنده می‌شوند و زمین، زندگی تازه پیدا می‌کند.

104:31  جلال خداوند جاودان باد. خداوند از کارهای خود خشنود باشد.

104:32  او به زمین می‌نگرد و زمین به لرزه می‌آید و چون کوهها را لمس می‌کند، چون آتشفشان فَوَران می‌کنند.

104:33  تا زنده‌ام سرود حمد خواهم سرایید، و تا آخر عمر خود، خداوند را ستایش خواهم كرد.

104:34  امیدوارم که دعا و مناجات من او را خشنود سازد، زیرا او سرچشمهٔ سرور و شادی من است.

104:35  گناهکاران از روی زمین محو شوند و اثری از مردمان بدکار باقی نماند. ای جان من خداوند را ستایش کن. خداوند را سپاس باد.

Chapter 105

105:1  خداوند را شکر کنید و عظمت او را بیان نمایید. کارهایی را که انجام داده است، به جهانیان اعلام نمایید.

105:2  برای او سرود حمد بسرایید و کارهای عظیم او را به مردم بگویید.

105:3  جلال بر نام مقدّس او باد! شادمان باد دلهای کسانی‌که خداوند را می‌جویند!

105:4  از خدا کمک بطلبید و همیشه او را بپرستید.

105:5  ای فرزندانِ بندهٔ او ابراهیم، و ای فرزندان یعقوب، برگزیدهٔ او، معجزات و داوریهای خدا را به‌ یاد آورید.

105:6  ای فرزندانِ بندهٔ او ابراهیم، و ای فرزندان یعقوب، برگزیدهٔ او، معجزات و داوریهای خدا را به‌ یاد آورید.

105:7  خداوند، خدای ماست. او همهٔ زمین را داوری می‌کند.

105:8  او پیمان خود را تا به ابد نگاه خواهد داشت، کلامی را که فرمان داد، برای هزار نسل.

105:9  پیمانی را که با ابراهیم بست، وسوگندی را که با اسحاق یاد کرد، حفظ خواهد نمود.

105:10  عهدی با یعقوب بست، پیمانی جاودانه با اسرائیل.

105:11  خداوند فرمود: «سرزمین کنعان را به عنوان ملکیّت به شما می‌بخشم.»

105:12  وقتی تعداد آنها کم بود و در سرزمین کنعان غریب

105:13  و در کشورها و سلطنت‌ها سرگردان بودند،

105:14  خداوند به هیچ‌کس اجازه نداد که به آنها آزاری برساند و برای پشتیبانی آنها به پادشاهان هشدار داد

105:15  و فرمود: «به برگزیدگان من ظلم نکنید و به انبیای من ضرر نرسانید.»

105:16  وقتی‌که خداوند قحطی در کشور پدید آورد و هیچ چیزی برای خوردن پیدا نمی‌شد،

105:17  یوسف را پیشتر از آنها به مصر فرستاد، که به عنوان غلام فروخته شد.

105:18  پاهای او را با زنجیر بستند و یوغ آهنین بر گردنش گذاشتند.

105:19  تا زمانی که گفته‌های او به حقیقت پیوست و کلام خداوند سخن او را تأیید کرد.

105:20  پس فرعون او را آزاد کرد و فرماندار مردم او را رها نمود.

105:21  سپس او را بر کاخ خود حاکم ساخت و او را فرماندار تمام سرزمین خود نمود،

105:22  تا تمام بزرگان مملکت را تحت فرمان خود درآوَرَد و رهبران قوم را تعلیم دهد.

105:23  سپس یعقوب به مصر آمد و به عنوان بیگانه در آنجا ساکن شد.

105:24  خداوند در آنجا فرزندان زیادی به آنها داد و آنها را از دشمنانشان قویتر ساخت.

105:25  خداوند کاری کرد که مردم مصر از قوم اسرائیل متنفّر شدند و با آنها با حیله رفتار کردند.

105:26  سپس خدا موسی خادم خود و هارون برگزیدهٔ خویش را فرستاد.

105:27  آنها قدرت خداوند را با انجام معجزات در سرزمین مصر نشان دادند.

105:28  خدا تاریکی بر آن سرزمین فرستاد، امّا مصریان امر او را اطاعت نکردند.

105:29  رودخانه‏های آنها را به خون تبدیل کرد و همهٔ ماهیان آنها را کشت.

105:30  بعد قورباغه‏ها به آن سرزمین هجوم آوردند و حتّی کاخ سلطنتی هم پُر از قورباغه شد.

105:31  به امر خداوند انواع مگس و پشه سراسر آن سرزمین را پُر ساخت.

105:32  به جای باران، تگرگ و رعد و برق را به سرزمینشان فرستاد.

105:33  تاکستانها و درختان انجیر و درختان آنها را از بین برد.

105:34  به فرمان او، میلیونها ملخ حمله‌ور شدند،

105:35  و همهٔ نباتات و غلاّت آنجا را خوردند.

105:36  او تمام نخستزادگان مصریان را به قتل رسانید.

105:37  آنگاه قوم اسرائیل را که همگی سالم و نیرومند بودند، با نقره و طلا از مصر خارج کرد.

105:38  چون مردم مصر از آنها می‌ترسیدند، از رفتن ایشان خوشحال شدند.

105:39  خدا به هنگام روز ابر را سایبان آنها ساخت و هنگام شب با ستون آتش به آنها روشنایی می‌بخشید.

105:40  آنها از او تقاضا کردند و او به آنها بلدرچین داد و برایشان غذای فراوان از آسمان فرستاد تا سیر شوند.

105:41  صخره را شکافت و از آن آب گوارا فوران کرد و مثل رودخانه در صحرای خشک جاری شد.

105:42  زیرا پیمان مقدّس خود را با ابراهیم به یاد آورد.

105:43  به این ترتیب قوم برگزیدهٔ خود را با سرود شادمانی از مصر بیرون آورد.

105:44  او سرزمین اقوام دیگر را با تمام محصولاتش به آنها داد

105:45  تا احکام او را بجا آورند و قوانین او را اطاعت نمایند. خداوند را سپاس باد!

Chapter 106

106:1  خداوند را شکر کنید! خداوند را سپاس گویید، زیرا او نیکوست؛ و محبّت پایدار او جاودانه است.

106:2  چه کسی می‌تواند کارهای عظیمی را که او انجام داده است، بیان کند؟ چه کسی می‌تواند شکر او را آن‌طور که شایسته است، بجا آورد؟

106:3  خوشا به حال کسانی‌که احکام او را بجا می‌آورند و همیشه آنچه را که درست است انجام می‌دهند.

106:4  خداوندا، وقتی قوم خود را یاری می‌کنی، مرا هم به یادآور. وقتی آنها را نجات می‌دهی، مرا هم نجات بده

106:5  تا سعادت قوم خود را ببینم و در شادمانی امّت تو شریک گردم و در افتخاری که به قوم خود می‌بخشی، سهیم باشم.

106:6  ما هم مانند اجداد خود گناهکار هستیم، ما نیز خطا کرده و شرارت ورزیده‌ایم.

106:7  اجداد ما در مصر، کارهای عجیب تو را درک نکردند، آنها مهر و محبّت پایدار تو را فراموش کردند و در ساحل دریای سرخ علیه قادر متعال شورش کردند.

106:8  امّا او همان‌طور که وعده داده بود، آنها را رهایی داد تا قدرت عظیم خود را نشان دهد.

106:9  او به دریای سرخ فرمان داد و دریا خشک شد؛ و قوم خود را از میان دریا از روی خشکی گذرانید.

106:10  آنها را از دست آنانی که از ایشان نفرت داشتند، رهانید و از چنگ دشمنانشان نجات داد.

106:11  امّا آب، تمام دشمنان آنها را غرق کرد به طوری که حتی یکی از آنان هم باقی نماند.

106:12  در آن وقت آنها به وعدهٔ او ایمان آوردند و برای او سرود شکرگزاری خواندند.

106:13  امّا آنها بزودی همهٔ کارهای او را فراموش کردند و منتظر مشورت و نصایح او نشدند.

106:14  بلکه با خواهش‌های نفسانی خود، خدا را در صحرا آزمودند.

106:15  پس او آنچه را که خواسته بودند، به ایشان عطا کرد، امّا مرض کشنده‌ای در بین آنها فرستاد.

106:16  در بیابان به موسی و به هارون، خدمتگزار مقدّس خداوند حسادت ورزیدند.

106:17  پس زمین دهان باز کرد و داتان و ابیرام و همراهانش را در خود فروبرد.

106:18  آتش بر پیروانشان بارید و همهٔ آن مردم شریر را سوزانید.

106:19  آنها در دامنهٔ کوه سینا گوساله‌ای از طلا ساختند و آن بت را پرستش کردند.

106:20  مجسمهٔ یک گاوِ علفخوار را، بر خدای با عظمت و پُرجلال ترجیح دادند.

106:21  آنها خدایی را که با کارهای عجیب خود آنان را از مصر آزاد کرده بود، فراموش کردند،

106:22  کارهای عجیبی را که در زمین مصر انجام داد و یا آنچه را که در دریای سرخ کرد.

106:23  وقتی خدا فرمود که می‌خواهد آن مردم را از بین ببرد، خادم برگزیدهٔ او موسی، در مقابل خدا به شفاعت ایستاد تا خشم او را برگرداند تا آنان را از بین نبرد.

106:24  آنها نخواستند که به آن سرزمین نیکو وارد شوند و به وعدهٔ خداوند اعتماد ننمودند.

106:25  در چادر‌های خود نشستند و شکایت کردند و به دستورات خداوند گوش ندادند.

106:26  پس خداوند به طور بسیار جدّی قسم خورد که همه را در آن بیابان از بین ببرد

106:27  و نسل ایشان را در سرزمینهای بیگانه پراکنده کند تا در سرگردانی بمیرند.

106:28  در فغور، بت بعل را پرستیدند و از قربانی‌هایی که به بُتهای بی‌جان تقدیم شده بود، خوردند.

106:29  با رفتار خود، خداوند را به خشم آوردند و به‌خاطر آن به بلا دچار شدند.

106:30  پس فینحاس، برخاسته و مجرمین را مجازات نمود و وبا از بین رفت.

106:31  این کار نیک فینحاس در پیشگاه خدا مقبول گردید و تا به ابد از آن یاد خواهد شد.

106:32  در کنار چشمهٔ مریبه، خشم خداوند را برانگیختند، به طوری که به‌خاطر آن، موسی دچار زحمت گردید.

106:33  چون آن‌چنان او را به ستوه آورده بودند که سخنان ناسزا گفت.

106:34  آن قومهایی را که خداوند دستور داده بود از بین ببرند نکشتند،

106:35  بلکه با آنها ازدواج کردند و از رفتار بت‌پرستانهٔ آنها پیروی نمودند.

106:36  بُتهای آنها را پرستش کردند و در نتیجه اسباب سقوط خود را فراهم کردند.

106:37  پسران و دختران خود را برای بُتهای کنعان قربانی نمودند.

106:38  خون پسران و دختران بی‌گناه خود را به‌خاطر بُتهای کنعان ریختند و آن سرزمین را با خون آلوده کردند.

106:39  به این ترتیب به‌خاطر رفتار بد خود، ناپاک گشتند و به خداوند خیانت ورزیدند.

106:40  آنگاه خداوند بر قوم خود خشم نموده از آنها متنفّر گردید.

106:41  پس آنها را به دست اقوامی که از آنها متنفّر بودند، سپرد و آنها بر ایشان حکمرانی نمودند.

106:42  دشمنانشان بر آنها ظلم نموده، آنها را خوار و ذلیل کردند.

106:43  خداوند بارها قوم خود را نجات داد، ولی هر بار آنها مجدداً به ضد خدا شورش نمودند، بیشتر در گناه فرو رفتند.

106:44  با وجود این، هرگاه از روی درماندگی به حضور خداوند زاری کردند، خداوند زاری آنها را شنید.

106:45  پیمانی را که با آنها بسته بود، به یاد آورد و به‌خاطر محبّت پایدارش، بر آنها رحمت فرموده، از گناهانشان چشم پوشید

106:46  و دل مردمانی را که بر آنها ظلم می‌کردند، به رحم آورد.

106:47  ای خداوند خدای ما، ما را نجات بده، ما را از میان ممالک بیگانه به سرزمین خودمان بازگردان، تا از تو شکرگزار باشیم و نام پاک تو را ستایش کنیم.

106:48  خداوند، خدای اسرائیل را سپاس باد؛ از ازل تا ابدالآباد! همهٔ مردم بگویند: «آمین!» خداوند را سپاس باد!

Chapter 107

107:1  خداوند را سپاس بگویید، زیرا که نیكوست و محبّت او پایدار و ابدی است.

107:2  آنانی که به وسیلهٔ خداوند نجات یافته‌اند بگویند، که خداوند آنان را از دست دشمنانشان رهایی داده است

107:3  و آنان را از شرق و غرب، از شمال و جنوب، از سرزمینهای بیگانه بازگردانیده است.

107:4  بعضی‌ها در بیابان آواره و سرگردان بودند و شهری نداشتند تا در آن سکونت نمایند.

107:5  گرسنه و تشنه بودند و جانشان به لبشان رسیده بود.

107:6  در آن تنگنا، نزد خداوند فریاد کردند، و او آنها را از پریشانی نجات داد.

107:7  سپس آنها را از راهی مستقیم به شهری هدایت کرد که بتوانند در آن ساکن گردند.

107:8  آنها باید از خداوند به‌خاطر محبّت پایدار و کارهای فوق‌العاده‌ای که برای انسان انجام داد شکرگزار باشند.

107:9  او تشنگان را سیراب می‌کند و گرسنگان را با خوراکهای نیکو سیر می‌گرداند.

107:10  برخی در تاریکی و ظلمت، در زندان، در غُل و زنجیر به سر می‌برند.

107:11  زیرا از کلام خدا سرپیچی کردند و احکام خدای قادر متعال را بجا نیاوردند.

107:12  زیر بار کار و زحمت، پشت آنها خم شده، از پای افتاده بودند و کسی به کمكشان نرسید.

107:13  در آن تنگنا، نزد خداوند فریاد کردند و او آنها را از پریشانی نجات داد.

107:14  آنان را از تاریکی و ظلمت بیرون آورد و از غُل و زنجیر اسارت آزاد کرد.

107:15  آنها باید از خداوند به‌خاطر محبّت پایدار و کارهای فوق‌العاده‌ای که برای انسان انجام داد شکرگزار باشند.

107:16  زیرا او دروازه‌های برنزی و میله‏های آهنین را درهم شکسته است.

107:17  بعضی به‌خاطر روش گناه‌آلود خود رنج می‌کشیدند و به سبب شرارتهای خویش در عذاب بودند.

107:18  اشتهای خود را از دست داده و پایشان به لب گور رسیده بود.

107:19  در آن تنگنا، نزد خداوند فریاد کردند و او آنها را از پریشانی نجات داد.

107:20  او با کلامش آنها را شفا داده از مرگ رهانید.

107:21  پس آنها باید خداوند را به‌خاطر محبّت پایدارش و کارهای فوق‌العاده‌ای که برای انسان انجام داده شکر کنند.

107:22  برایش قربانی تشکّر تقدیم کنند و با سرودهای شاد، کارهای او را بیان نمایند!

107:23  بعضی با کشتی به دریا رفته، به تجارت مشغول شدند.

107:24  آنها کارهای خداوند و کارهای عجیب او را در عمق دریاها مشاهده کردند.

107:25  به فرمان او بادی شدید برخاست و امواج دریا را متلاطم ساخت.

107:26  کشتی‌ها گاهی به هوا پرتاب می‌شدند و گاهی به اعماق آب فرو می‌رفتند و سرنشینان آنها از ترس، نیمه‌جان شده بودند.

107:27  مانند مستان تلو‌تلو می‌خوردند و عقل خود را از دست داده بودند.

107:28  در آن تنگنا، نزد خداوند فریاد کردند و او آنها را از پریشانی نجات داد.

107:29  توفان را آرام کرد و امواج دریا ساکت شد.

107:30  آنها از آرامی خوشحال شدند و خداوند آنها را به بندر مقصود رسانید.

107:31  آنها باید خداوند را به‌خاطر محبّت پایدار و کارهای فوق‌العاده‌ای که برای انسان انجام داده، شکر کنند.

107:32  عظمت و جلال او را در میان مردم بیان کنند و او را در حضور رهبران ستایش نمایند.

107:33  خداوند رودخانه‌ها را به بیابان تبدیل می‌کند و چشمه‌های آب را خشک می‌سازد.

107:34  زمینهای حاصلخیز را به‌خاطر ساکنان شریر آن به شوره‌زار مبدّل می‌نماید.

107:35  بیابانها را به برکه‌های آب، و زمینهای خشک را به چشمه‌سار تبدیل می‌کند.

107:36  مردمان گرسنه را در آنجا ساکن می‌سازد تا برای خود شهری بسازند.

107:37  در آنجا به زراعت می‌پردازند و تاکستان غرس می‌کنند و حاصل آن را برمی‌چینند.

107:38  قوم خود را برکت داد و فرزندان آنان را بسیار ساخت و نگذاشت که گلّه‏ها و رمه‏های ایشان کم شوند.

107:39  چون قوم خدا، توسط ظلم و ستم دشمنان شکست می‌خوردند و به آنها توهین می‌شد،

107:40  خداوند رهبران ظالم را خوار و ذلیل و در ویرانه‏ها آواره ساخت.

107:41  امّا نیازمندان را از رنج رهانید و تعداد خانواده‌هایشان را مانند گلّه‏ها زیاد کرد.

107:42  مردمان نیك، اینها را می‌بینند و خوشحال می‌شوند، امّا شریران خاموش می‌گردند.

107:43  خردمندان به اینها دقّت کنند و محبّت پایدار خداوند را به یاد داشته باشند.

Chapter 108

108:1  خدایا، دل من استوار و محکم است و برای تو سرود شکرگزاری خواهم سرایید. ای جان من بیدار شو.

108:2  ای عود من و ای بربط من بیدار شوید، من خورشید را بیدار خواهم کرد.

108:3  خدایا، در بین اقوام جهان تو را سپاس خواهم گفت و در میان مردم تو را ستایش خواهم کرد.

108:4  زیرا محبّت پایدار و وفاداری تو بالاتر از آسمانهاست.

108:5  خدایا، عظمت و شکوهت را در آسمان و جلالت را بروی زمین آشکار فرما،

108:6  دعای مرا بشنو و ما را با قدرت خود نجات بده تا کسانی که تو دوست می‌داری، رهایی یابند.

108:7  خداوند از جایگاه مقدّس خود به ما وعده داد و فرمود: «با سرافرازی، شهر شکیم و دشت سُكوّت را بین قوم تقسیم خواهم نمود.

108:8  جلعاد از آن من است و منسی از آن من. افرایم کلاهخود من است، و یهودا، عصای سلطنت من.

108:9  موآب ظرف شست‌وشوی من خواهد بود و به نشانهٔ مالکیّتم، کفش خود را بر اَدوم پرت خواهم کرد و بر فراز فلسطین بانگ پیروزی برخواهم آورد.»

108:10  چه کسی مرا به آن شهر مستحکم می‌برد؟ چه کسی مرا به اَدوم راهنمایی می‌کند؟

108:11  خدایا! آیا حقیقتاً ما را ترک کرده‌ای، و پیشاپیش لشکر ما نخواهی رفت؟

108:12  خدایا در مقابله با دشمنان، به ما کمک کن زیرا کمک انسان بی‌فایده است.

108:13  با کمک خدا، پیروزی از آن ما خواهد بود، او دشمنان ما را سرکوب خواهد كرد.

Chapter 109

109:1  خدایا، نام تو را ستایش می‌کنم، خاموش مباش.

109:2  زیرا مردم شریر و دروغگو زبان به بدگویی من گشوده‌اند و دربارهٔ من دروغ می‌گویند.

109:3  سخنان نفرت‌انگیز می‌گویند و بدون سبب با من می‌جنگند.

109:4  من آنها را دوست دارم و برایشان دعا می‌کنم امّا آنها با من مخالفت می‌کنند.

109:5  جواب خوبی‌های مرا با بدی می‌دهند و در عوض محبّت، دشمنی می‌کنند.

109:6  حاکم ظالمی را بر او بگمار و یکی از دشمنانش را تا علیه او شهادت بدهد.

109:7  در دادگاه محکوم شود و دعایش هم گناه محسوب گردد!

109:8  عمرش کوتاه شود و دیگری جا و مقامش را بگیرد!

109:9  فرزندانش یتیم شوند و زنش بیوه گردد!

109:10  اطفالش آواره شوند و به گدایی بیفتند، از ویرانه‌ای که زندگی می‌کنند رانده گردند!

109:11  طلبکارانش مال و دارایی‌اش را غصب کنند و بیگانگان حاصل زحمتش را به تاراج ببرند.

109:12  کسی بر او رحم نکند و هیچ‌کس یتیمانی را که او از خود به جا می‌گذارد، مورد لطف و توجّه قرار ندهد.

109:13  نسل او قطع، و نامش از صفحهٔ روزگار محو گردد!

109:14  خداوند شرارت ‌نیاکانش را فراموش نکند و گناهان مادرش را نیامرزد!

109:15  کارهای بد او همیشه مدّ نظر خداوند باشد، امّا خاطرهٔ او از روی زمین محو شود!

109:16  زیرا او هرگز به کسی رحم نکرد، بلکه به فقیران و محتاجان و بی‌کسان، آزار رسانید و آنان را کشت.

109:17  او دوست داشت که دیگران را لعنت کند، اکنون خودش را لعنت کن. نمی‌خواست به کسی برکت برساند، پس هیچ‌کس او را برکت نرساند.

109:18  لعنت را مثل لباس به تن می‌کرد، پس اکنون لعنت مانند آب در بدنش و مثل روغن در استخوانهایش نفوذ کند.

109:19  اینک لعنت مانند لباسی که می‌پوشید و مانند کمربندی که به کمر می‌بست، او را بپوشاند.

109:20  خداوند دشمنانم و کسانی را که از من بدگویی می‌کنند، چنین جزا بدهد.

109:21  امّا ای خدا و ای خداوند من، به‌خاطر نام خود به من کمک کن و به‌خاطر محبّت پایدارت مرا نجات بده.

109:22  من مسکین و نیازمندم، درد و غم تا اعماق قلبم رخنه کرده است.

109:23  مانند سایهٔ غروب در حال فنا هستم و مانند ملخی رانده شده‌ام.

109:24  از بس روزه گرفته‌ام، قوّتی در زانوهایم نمانده و فقط پوست و استخوان شده‌ام.

109:25  پیش دشمنانم رسوا و مسخره شده‌ام و وقتی مرا می‌بینند، سر خود را می‌جنبانند.

109:26  ای خداوند و خدای من، مرا کمک کن و به‌خاطر محبّت پایدارت، مرا نجات بده

109:27  تا دشمنانم بدانند که تو ای خداوند، نجات‌دهندهٔ من هستی.

109:28  آنها مرا لعنت می‌کنند، امّا تو مرا برکت بده، تا بدخواهانم شرمنده شوند و این بنده‌ات شادمان گردد.

109:29  دشمنانم را رسوا گردان و آنها را با شرم و خجالت بپوشان!

109:30  با زبان خود از خداوند بسیار تشکّر خواهم نمود و در حضور همهٔ مردم، او را ستایش خواهم كرد.

109:31  زیرا از مردم مسکین و فقیر حمایت می‌نماید و از دست کسانی‌که آنان را محکوم به مرگ می‌کنند، رهایی می‌بخشد.

Chapter 110

110:1  خداوند به سَروَر من می‌گوید: «به دست راست من بنشین تا دشمنانت را زیر پای تو اندازم.»

110:2  خداوند از صهیون سلطنت تو را وسعت خواهد داد تا بر دشمنان اطرافت سلطنت کنی.

110:3  در روز نبرد با دشمنانت، قومت با کمال میل از اوامر تو پیروی خواهد كرد و جوانان تو مثل شبنم صبحگاهی به حضور تو بر کوه مقدّس خواهند آمد.

110:4  خداوند قسم خورده است و پشیمان نخواهد شد، که تو تا ابد کاهن هستی، کاهنی در رتبه ملکی‌صدق.

110:5  خداوند در دست راست توست و در روز غضب خود، پادشاهان را شکست خواهد داد.

110:6  ملّتها را محاکمه خواهد كرد. میدان جنگ را از اجساد آنها پُر خواهد ساخت و پادشاهان روی زمین را شکست خواهد داد.

110:7  پادشاه از آب جوی کنار جاده خواهد نوشید و نیرو یافته، با پیروزی سرافراز خواهد شد.

Chapter 111

111:1  خداوند را سپاس باد! خداوند را در میان قوم او، با تمامی دل خود خواهم ستود.

111:2  کارهای خداوند چقدر عالی است، کسانی‌که به آنها علاقه دارند، دربارهٔ آنها تفکّر می‌کنند.

111:3  تمام کارهای او پُرشکوه و با عظمت است و عدالت او جاودانی.

111:4  کارهای عجیب او فراموش نشدنی است، زیرا خداوند رحیم و مهربان است.

111:5  روزیِ ترسندگان خود را می‌رساند و پیمان خود را هرگز فراموش نمی‌کند.

111:6  او با دادن سرزمین بیگانگان به قوم خود، قدرت خود را به آنها نشان داد.

111:7  کارهای خداوند با عدالت و راستی و احکام او همه، قابل اعتماد می‌باشند.

111:8  همهٔ آنها پایدار و ابدی هستند، زیرا بر عدالت و راستی بنا شده‌اند.

111:9  به قوم خود آزادی بخشید و با آنها پیمانی ابدی بست. او مقدّس و پُر قدرت است.

111:10  ترس از خداوند شروع حکمت است. او به کسانی‌که از او اطاعت می‌کنند، فهم و شعور می‌بخشد. او را تا به ابد سپاس باد!

Chapter 112

112:1  خداوند را سپاس باد! خوشا به حال کسی‌که از خداوند می‌ترسد و احکام او را با رغبت بجا می‌آورد.

112:2  فرزندان او نیرومند می‌شوند و نسل او برکت خواهد یافت.

112:3  خانواده‌اش ثروتمند خواهد شد و او تا به ابد کامیاب خواهد بود.

112:4  تاریکی برای آنانی که نیکوکار، بخشنده و عادل هستند، روشنایی خواهد گردید.

112:5  کسی‌که دلسوز و قرض‌دهنده باشد و کارهای خود را از روی عدل و انصاف انجام دهد، سعادتمند خواهد شد.

112:6  شخص نیکو هرگز ناکام نخواهد شد و نام او همیشه به نیکی یاد خواهد شد.

112:7  از خبر بد نخواهد ترسید، زیرا ایمان او قوی است و به خداوند اعتماد دارد.

112:8  دل او استوار است و نخواهد ترسید و شکست دشمنانش را خواهد دید.

112:9  او با سخاوت به نیازمندان می‌بخشد. و خیرخواهی او تا ابد باقی می‌ماند و همیشه سربلند و با عزّت خواهد بود.

112:10  شخص شریر این را می‌‌‌بیند و خشمگین می‌شود، حرص می‌خورد، و امیدش برای همیشه از بین می‌رود.

Chapter 113

113:1  خداوند را سپاس باد! ای بندگان خداوند نام خداوند را ستایش کنید!

113:2  نام او، از حال تا به ابد متبارک باد!

113:3  از طلوع تا غروب آفتاب نام خداوند را ستایش کنید.

113:4  خداوند بر همهٔ ملّتها فرمانروایی می‌کند، شکوه و عظمت او برتر از آسمانهاست.

113:5  خداوند، خدای ما که بر بلندترین جایگاه عالم بالا نشسته است، مانند و همتایی ندارد.

113:6  او خم شده از آسمان، زمین را نگاه می‌کند.

113:7  مسکینان را از خاک برمی‌دارد و نیازمندان را از ذلّت می‌رهاند

113:8  و آنها را همنشین شاهزادگان، شاهزادگان قوم خویش می‌گرداند.

113:9  به زنان نازا، خانواده می‌بخشد و آنها را شادمان می‌سازد. خداوند را سپاس باد!

Chapter 114

114:1  وقتی بنی‌اسرائیل مصر را ترک کرد و وقتی فرزندان یعقوب از سرزمین بیگانه خارج شدند،

114:2  یهودا قوم مقدّس او و اسرائیل ملک خاص او گردید.

114:3  دریای سرخ با دیدن آنها گریخت و رود اردن به عقب بازگشت.

114:4  کوهها مانند قوچها و تپّه‌ها، همچون برّه‌ها به جست و خیز پرداختند.

114:5  ای دریا تو را چه شده است که گریختی؟ و ای رود اردن چرا به عقب برگشتی؟

114:6  ای کوهها و ای تپّه‏ها چرا مانند قوچها به جست و خیز پرداختید؟

114:7  ای زمین در برابر خداوند و در حضور خدای یعقوب بلرز،

114:8  زیرا او کسی است که صخره را به دریاچه تبدیل نمود و از سنگ خارا، چشمهٔ آب جاری ساخت.

Chapter 115

115:1  خداوندا، به نام تو، تنها به نام تو جلال باد، نه به نام ما، زیرا تو سرشار از محبّت پایدار و وفا هستی.

115:2  چرا ملّتهای جهان از ما بپرسند: «خدای شما کجاست؟»

115:3  خدای ما در آسمانهاست و آنچه را که اراده فرماید به عمل می‌آورد.

115:4  خدایان آنها از نقره و طلا و ساختهٔ دست بشر هستند.

115:5  آنها دهان دارند، امّا حرف نمی‌زنند، چشم دارند، ولی نمی‌بینند.

115:6  گوش دارند، امّا نمی‌شنوند. بینی دارند، لیکن نمی‌بویند.

115:7  دست دارند، امّا لمس نمی‌کنند. پا دارند، امّا راه نمی‌روند و صدایی از گلویشان بیرون نمی‌آید.

115:8  کسانی‌که آنها را ساخته‌اند و همچنین اشخاصی که به آنها اطمینان دارند، مانند بُتهایی می‌شوند که ساخته‌اند.

115:9  ای بنی‌اسرائیل، بر خداوند توکّل کنید، زیرا او نگهبان و یاور شماست.

115:10  ای کاهنان خدا، بر خداوند توکّل کنید، زیرا او نگهبان و یاور شماست.

115:11  ای خداترسان، بر خداوند توکّل کنید، زیرا او نگهبان و یاور شماست.

115:12  خداوند به ما توجّه دارد و ما را برکت می‌دهد. او بنی‌اسرائیل و تمام کاهنان خدا را برکت خواهد داد.

115:13  او همهٔ خداترسان، کوچک و بزرگ را، یکسان برکت خواهد داد.

115:14  خداوند نسل شما و فرزندانتان را برکت دهد!

115:15  خداوندی که آسمانها و زمین را آفریده است، شما را برکت دهد!

115:16  آسمانها از آن خداوند هستند، امّا زمین را به انسان بخشیده است.

115:17  مردگان و کسانی‌که به دیار خاموشی می‌روند خداوند را ستایش نمی‌کنند.

115:18  امّا ما که زنده هستیم، خداوند را ستایش می‌کنیم از اکنون تا به ابد. خداوند را سپاس باد!

Chapter 116

116:1  خداوند را دوست دارم، زیرا او دعا و التماس مرا می‌شنود.

116:2  او به دعای من گوش می‌دهد، پس تا پایان عمرم به درگاهش دعا خواهم كرد.

116:3  خطر مرگ از هر سو مرا احاطه کرد و فکر رفتن به گور مرا به وحشت انداخت و درد و رنج وجودم را فراگرفت.

116:4  آنگاه به حضور خداوند دعا کردم و گفتم: «خداوندا، از تو تمنّا می‌کنم که مرا نجات بده!»

116:5  خداوند نیکو و مهربان است، خدای ما بسیار رحیم است.

116:6  خداوند از بینوایان حمایت می‌کند. وقتی من در خطر بودم او نجاتم داد.

116:7  ای جان من اکنون آرام باش، زیرا خداوند با من مهربان است.

116:8  خداوند مرا از مرگ نجات بخشید و اشک را از چشمانم پاک کرد و پاهایم را از لغزش نگاه داشت.

116:9  پس تا زنده‌ام در حضور خداوند راه خواهم رفت.

116:10  حتّی وقتی به خود گفتم که من بکلّی نابود شده‌ام و در نهایت ترس گفتم که بر هیچ‌کس نباید اعتماد کرد، ایمان خود را حفظ نمودم.

116:11  حتّی وقتی به خود گفتم که من بکلّی نابود شده‌ام و در نهایت ترس گفتم که بر هیچ‌کس نباید اعتماد کرد، ایمان خود را حفظ نمودم.

116:12  در مقابل تمام احسانهای خداوند چه چیز به او تقدیم کنم؟

116:13  پیالهٔ نجات را بر خواهم داشت و نام خداوند را سپاس خواهم گفت.

116:14  آنچه را که برای خداوند نذر کرده بودم، در حضور همهٔ مردم به او ادا خواهم کرد.

116:15  مرگ مؤمنین برای خداوند بسیار ناگوار است.

116:16  خداوندا، من بندهٔ تو، پسر تو و فرزند کنیز تو هستم، تو مرا از بندهایم رهایی دادی.

116:17  پس قربانی شکرگزاری به پیشگاهت تقدیم خواهم كرد و نام تو را ستایش خواهم كرد.

116:18  در معبد بزرگ تو در اورشلیم و در حضور همهٔ قوم تو نذرهای خود را به تو ادا خواهم کرد. خداوند را سپاس باد!

116:19  در معبد بزرگ تو در اورشلیم و در حضور همهٔ قوم تو نذرهای خود را به تو ادا خواهم کرد. خداوند را سپاس باد!

Chapter 117

117:1  ای تمامی قومها، خداوند را سپاس گویید! ای تمامی مردم، او را ستایش کنید،

117:2  زیرا محبّت پایدار او بر ما بسیار عظیم و وفاداری او بی‌پایان است. خداوند را سپاس باد!

Chapter 118

118:1  خداوند را شکر کنید، زیرا که نیکوست و محبّت پایدار او ابدی است.

118:2  بنی‌اسرائیل بگویند: «محبّت پایدار او ابدی است.»

118:3  کاهنان خداوند بگویند: «محبّت پایدار او ابدی است.»

118:4  تمام کسانی‌که از خداوند می‌ترسند، بگویند: «محبّت پایدار او ابدی است.»

118:5  در هنگام پریشانی نزد خداوند دعا کردم. او دعایم را مستجاب کرد و مرا رهایی بخشید.

118:6  خداوند با من است، پس نخواهم ترسید، انسان به من چه ‌می‌تواند بکند؟

118:7  خداوند در کنار من و یاور من است، پس بر دشمنان خود پیروز خواهم شد.

118:8  توکّل کردن بر خداوند، بهتر از اعتماد داشتن به انسان است.

118:9  توکّل کردن بر خداوند، بهتر از اعتماد داشتن بر رهبران است.

118:10  هر چند تمام اقوام جهان محاصره‌ام كردند، امّا با نام خداوند همه را شکست دادم.

118:11  آنها از هر طرف احاطه‌ام نمودند، ولی با قدرت خداوند، آنها را از بین بردم.

118:12  آنها مانند زنبور بر من هجوم آوردند و مانند شعله‌های آتش دورم را گرفتند، امّا با کمک خداوند آنها را نابود كردم.

118:13  بر من هجوم آوردند تا مرا شکست دهند امّا خداوند به کمک من رسید.

118:14  خداوند قوّت من، توانایی من و نجات‌دهندهٔ من است.

118:15  فریاد شادی پیروزی را از چادر‌های قوم خدا بشنوید که می‌گویند: «دست پُر قدرت خداوند این پیروزی را نصیب ما ساخته است.»

118:16  فریاد شادی پیروزی را از چادر‌های قوم خدا بشنوید که می‌گویند: «دست پُر قدرت خداوند این پیروزی را نصیب ما ساخته است.»

118:17  من نخواهم مرد، بلکه زنده خواهم ماند تا کارهای خداوند را بیان نمایم.

118:18  گرچه خداوند مرا به سختی تنبیه نمود، ولی نگذاشت که بمیرم.

118:19  دروازه‌های معبد بزرگ را برایم باز کنید تا به آنجا وارد شوم و خداوند را ستایش کنم.

118:20  این دروازهٔ خداوند است، فقط نیکوکاران می‌توانند از آن وارد شوند.

118:21  از اینکه دعای مرا مستجاب فرمودی و به من پیروزی عطا کردی، از تو سپاسگزارم.

118:22  سنگی را که معماران رد کردند، اکنون مهمترین سنگ بنا شده است.

118:23  این کار خداوند است که به نظر ما عجیب می‌آید.

118:24  این است روزی که خداوند ساخته است، بیایید تا با هم شادی کنیم و آن را جشن بگیریم.

118:25  خداوندا! التماس می‌کنیم ما را نجات دهی، آه ای خداوند تمنّا می‌کنیم که به ما پیروزی عطا كنی.

118:26  مبارک باد آن کسی‌که به نام خداوند می‌آید، ما شما را از معبد بزرگ خداوند برکت می‌دهیم.

118:27  خداوند، خدایی است که ما را سعادت بخشیده است. شاخه‌ها را به دست بگیرید و قربانگاه او را طواف کنید.

118:28  تو خدای من هستی، من از تو سپاسگزارم و تو را ستایش می‌کنم.

118:29  خداوند را سپاس بگویید، زیرا که نیکوست و محبّت پایدار او ابدی است.

Chapter 119

119:1  خوشا به حال کسانی‌که زندگی پاک و بی‌عیبی دارند و پیرو تعالیم الهی هستند.

119:2  خوشا به حال آنهایی که دستورات او را بجا می‌آورند و از صمیم دل مطیع او هستند.

119:3  هرگز خطا نمی‌کنند، بلکه در راه خداوند، قدم برمی‌دارند.

119:4  تو احکام خود را به ما دادی تا با دقّت کامل از آنها پیروی کنیم.

119:5  می‌‌‌‌خواهم که از دل و جان اوامر تو را بجا آورم.

119:6  اگر در انجام احکام تو، کوشش به خرج دهم شرمنده نخواهم شد.

119:7  وقتی راه راست را در زندگی بیاموزم، با دل پاک، تو را ستایش خواهم نمود.

119:8  من احکام تو را اطاعت خواهم کرد، هرگز مرا ترک مکن.

119:9  مرد جوان چگونه می‌تواند پاک زندگی کند؟ با اطاعت از احکام تو.

119:10  از دل و جان طالب تو هستم، نگذار که از احکام تو روی گردان شوم.

119:11  کلام تو را در دل نگاه می‌دارم تا مرتکب گناه نشوم.

119:12  خداوندا، تو متبارک هستی! احکام خود را به من بیاموز.

119:13  تمام دستوراتی را که به ما داده‌ای به دیگران بیان می‌کنم.

119:14  پیروی از احکام تو را بیشتر از کسب ثروت دوست می‌دارم.

119:15  دربارهٔ احکام تو تفکّر می‌کنم و به تعالیم تو توجّه می‌نمایم.

119:16  از احکام تو لذّت می‌برم و دستورات تو را فراموش نخواهم كرد.

119:17  به این بنده‌ات احسان کن تا زنده بمانم و از کلام تو پیروی کنم.

119:18  چشمانم را بازکن تا حقایق عالی احکام تو را ببینم.

119:19  در این دنیا غریب هستم، پس احکامت را از من پنهان مکن.

119:20  اشتیاق شدید برای دانستن احکام تو، پیوسته قلبم را به تپش در می‌آورد.

119:21  تو افراد متکبّر ملعون را که از احکام تو اطاعت نمی‌کنند، مجازات می‌نمایی.

119:22  چون من پیرو تعالیم تو هستم، مگذار که آنها مرا تحقیر و توهین کنند.

119:23  هرچند حاکمان علیه من توطئه می‌کنند، من دربارهٔ تعالیم تو تفکّر می‌کنم.

119:24  دستورات تو مایهٔ شادی من است، زیرا آنها راهنمای من می‌باشند.

119:25  جان من به خاک چسبیده است، برحسب کلام خود مرا زنده بساز.

119:26  کارهایی را که در زندگی کرده بودم، برای تو بیان کردم و تو به من جواب دادی. اکنون احکام خود را به من بیاموز.

119:27  احکام خود را به من بفهمان و من دربارهٔ کارهای عالی تو تفکّر خواهم کرد.

119:28  از شدّت غم و اندوه جانم به لبم رسیده است، مطابق وعدهٔ خود مرا تقویت نما.

119:29  مرا از راه خطا باز‌دار و از روی رحمت خود احکامت را به من بیاموز.

119:30  من راه راست را انتخاب کرده‌ام و اوامر تو را پیش روی خود گذاشته‌ام.

119:31  خداوندا، من از احکام تو پیروی کرده‌ام، مگذار که شرمنده گردم.

119:32  چون تو به من فهم و دانش بیشتری عطا می‌کنی، من با کمال اشتیاق از احکام تو پیروی خواهم نمود.

119:33  خداوندا، راه انجام دستوراتت را به من بیاموز و من همیشه آنها را بجا خواهم آورد.

119:34  به من حکمت و دانش عطا كن تا احکام تو را از صمیم قلب بجا آورم.

119:35  مرا به راه احکامت هدایت فرما زیرا از آنها لذّت می‌برم.

119:36  دلم را به اطاعت از اوامرت مایل گردان، نه به مال دنیا.

119:37  چشمانم را از دیدن چیزهای باطل بازدار و مرا به راه خود هدایت کن.

119:38  مرا از وعده‌های خود مطمئن ساز، وعده‏هایی که به ترسندگان خود داده‌ای.

119:39  مرا از رسوایی كه از آن ترسانم برهان، زیرا داوری‌های تو نیكوست.

119:40  اشتیاق دارم که احکام تو را بجا آورم، ای خدای عادل، زندگی تازه‌ای به من عطا کن.

119:41  خداوندا، مرا از محبّت پایدار خود برخوردار کن و مطابق وعدهٔ خود مرا نجات بده.

119:42  آنگاه می‌توانم به کسانی‌که مرا سرزنش می‌کنند، جواب بدهم، زیرا به کلام تو توکّل نموده‌ام.

119:43  من را کمک کن تا همیشه حقایق احکام تو را بیان کنم، چون امید من به داوری‌های توست.

119:44  من همیشه از شریعت تو اطاعت خواهم کرد. تا ابدالآباد

119:45  با آزادی کامل زندگی خواهم نمود، زیرا مطیع تعالیم تو هستم.

119:46  احکام تو را بدون خجالت برای پادشاهان بیان خواهم كرد.

119:47  از انجام احکام تو شادمانم، زیرا آنها را دوست می‌دارم.

119:48  اوامر تو را دوست دارم و به آنها احترام می‌گذارم.

119:49  وعده‌هایی را که به این بنده‌ات داده‌ای به یاد آور، زیرا آنها به من امید داده‏اند.

119:50  حتّی در هنگام سختی، آرامش داشتم، زیرا وعدهٔ تو به من زندگی می‌بخشد.

119:51  مردمان متکبّر همیشه مرا مسخره می‌کنند، امّا من هرگز احکام تو را ترک نكرده‏ام.

119:52  خداوندا، داوری‌های تو را از سالهای قدیم به یاد می‌آورم و آنها به من آرامش می‌بخشند.

119:53  وقتی می‌بینم که اشخاص شریر احکام تو را بجا نمی‌آورند، از خشم به جوش می‌آیم.

119:54  هر کجا که زندگی کنم، برای احکام تو سرود خواهم ساخت.

119:55  خداوندا، شب هنگام تو را به یاد می‌آورم و دربارهٔ احکام تو تفکّر می‌کنم.

119:56  من خوشی خود را در اطاعت اوامر تو یافته‌ام.

119:57  خداوندا، تو همه‌چیز من هستی، قول می‌دهم که شریعت تو را بجا آورم.

119:58  از دل و جان خواستار رضای تو می‌باشم، مطابق وعدهٔ خود بر من رحم فرما.

119:59  به رفتار خود توجّه کردم و قول می‌دهم که از تعالیم تو پیروی کنم.

119:60  بی‌درنگ و با شتاب، از اوامر تو اطاعت می‌کنم.

119:61  شریران برای من دام گستردند، امّا من شریعت تو را فراموش نمی‌كنم.

119:62  نیمهٔ شب بیدار می‌شوم، و تو را به‌خاطر داوری عادلانه‌ات ستایش می‌کنم.

119:63  من دوست کسانی هستم که به تو احترام می‌گذارند و شریعت تو را بجا می‌آورند.

119:64  خداوندا، جهان از محبّت پایدار تو پُر است، احکام خود را به من بیاموز.

119:65  خداوندا، مطابق وعده‌ات به بندهٔ خود احسان نمودی.

119:66  به من حکمت و دانش بیاموز، زیرا به اوامر تو اعتماد دارم.

119:67  پیش از آن که مرا تنبیه نمایی، من گمراه بودم، امّا اینک مطیع کلام تو هستم.

119:68  تو چقدر خوب و مهربان هستی، اوامر خود را به من بیاموز.

119:69  مردم متکبّر دربارهٔ من دروغ گفتند، امّا من با تمام دل اوامر تو را اطاعت می‌کنم.

119:70  اینها اشخاص بی‌شعور و تن‌پرور می‌باشند، ولی شریعت تو به من لذّت می‌بخشند.

119:71  تنبیه من به نفع من بود، زیرا سبب شد که اوامر تو را یاد بگیرم.

119:72  شریعت تو برای من بیشتر از هزاران سکّهٔ طلا و نقره ارزش دارد.

119:73  تو مرا ساخته و آفریده‌ای، پس به من دانش عطا فرما تا شریعت تو را بفهمم.

119:74  آنانی‌ که از تو می‌ترسند، از دیدن من خوشحال می‌شوند، چون من هم به وعدهٔ تو امیدوارم.

119:75  خداوندا، می‌دانم که قضاوت تو عادلانه است و مرا نیز از روی انصاف تنبیه نمودی.

119:76  اکنون مطابق وعده‌ات، بندهٔ خود را از محبّت پایدارت آرامی ببخش.

119:77  مرا از رحمت خود برخوردار کن تا زنده بمانم، زیرا شریعت تو مایهٔ شادمانی من است.

119:78  اشخاص متکبّر که با دروغهای خود مرا متّهم ساختند، خجل و شرمنده شوند، امّا من همیشه به تعالیم و اوامر تو تفكّر خواهم نمود.

119:79  آنهایی که از تو می‌ترسند پیش من بیایند، آنان كه اوامر تو را می‌دانند.

119:80  مرا یاری كن تا با دلی پاک احکام تو را بجا آورم و شرمنده و سرافکنده نشوم.

119:81  خداوندا، از انتظار اینکه مرا نجات بدهی، خسته شده‌ام، امید من به وعده‌های تو می‌باشد.

119:82  چشمانم در انتظار وعده‌های تو تار گشته‌اند و می‌پرسم: «چه وقت مرا کمک خواهی کرد؟»

119:83  هرچند مانند مشک شرابِ پوسیده، بی‌فایده شده‌ام، امّا اوامر تو را فراموش نکرده‌ام.

119:84  تا کی باید صبر کنم؟ چه وقت آنانی را که مرا عذاب می‌دهند، مجازات خواهی کرد؟

119:85  متکبّران و آنانی که با کلام تو مخالفند، برای من چاه کنده‌اند.

119:86  تمام اوامر تو قابل اعتماد هستند، مرا کمک کن زیرا متکبّران بی‌جهت مرا آزار می‌دهند.

119:87  گرچه نزدیک بود به زندگی من خاتمه بدهند، امّا من از اوامر تو سرپیچی نکردم.

119:88  به‌خاطر محبّت پایدارت بر من رحمت فرما تا شریعت تو را بجا آورم.

119:89  خداوندا، کلام تو تا ابد باقی است؛ آن کلام در آسمانها پایدار است.

119:90  وفاداری تو در تمام نسلها پایدار است، تو زمین را آفریده‌ای و استوار خواهد بود.

119:91  تمام آفرینش به فرمان تو ایستاده است، زیرا همه در خدمت تو هستند.

119:92  اگر احکام تو مایهٔ شادی من نمی‌بود، تا به حال از پریشانی تلف شده بودم.

119:93  از تعالیم تو هرگز سرپیچی نمی‌نمایم، زیرا به‌خاطر آنهاست که تو مرا زنده نگاه داشته‌ای.

119:94  من از آن تو هستم، مرا نجات بده، زیرا کوشش کرده‌ام تا اوامر تو را بجا آورم.

119:95  شریران قصد دارند مرا از بین ببرند، امّا من بر شریعت تو تفکّر خواهم نمود.

119:96  هر چیز پایانی دارد، امّا کلام تو بی‌انتهاست.

119:97  شریعت تو را چقدر دوست می‌‌دارم، تمام روز به آن فکر می‌کنم.

119:98  احکام تو مرا از دشمنانم حکیمتر می‌سازد، زیرا که همیشه درنظر من هستند.

119:99  از معلّمین خود داناتر شده‌ام، زیرا همیشه به تعالیم تو فکر می‌کنم.

119:100  از افراد پیر و سالخورده داناتر هستم، زیرا مطیع دستورات تو هستم.

119:101  پای خود را از راه بد باز داشته‌ام، تا احکام تو را اطاعت کنم.

119:102  از اوامر تو سرپیچی نمی‌کنم، چون تو آنها را به من آموخته‌ای.

119:103  کلام تو به دهان من چقدر شیرین است، حتّی از عسل نیز شیرینتر است.

119:104  شریعت تو به من حکمت می‌آموزد، بنابراین از هر راه بد نفرت دارم.

119:105  کلام تو برای پاهای من چراغ، و برای راههای من نور است.

119:106  قسم خورده بودم و به آن وفادار هستم که از اوامر عادلانهٔ تو پیروی کنم.

119:107  خداوندا، سخت پریشانم، مطابق وعده‌ات مرا زنده بساز.

119:108  خداوندا، شکرگزاری مرا قبول فرما و احکام و اوامر خود را به من بیاموز.

119:109  جان من همیشه در خطر است، امّا شریعت تو را فراموش نكرده‏ام.

119:110  شریران برای من دام گسترده‌اند، امّا من از فرمان تو سرپیچی نمی‌کنم.

119:111  احکام تو برای من گنجی بی‌پایان است، زیرا آنها شادی دل من هستند.

119:112  تصمیم گرفته‌ام تا روزی که زنده‌ام از شریعت تو اطاعت نمایم.

119:113  از اشخاص دو رو بیزارم، امّا شریعت تو را دوست دارم.

119:114  تو پناهگاه و پشتیبان من هستی، به وعده‌های تو امیدوارم.

119:115  ای بدکاران از من دور شوید، تا من اوامر خدای خود را بجا آورم.

119:116  خداوندا، مطابق وعده‌ات به من قوّت عطا کن تا زنده بمانم و نگذار كه امیدم به ناامیدی تبدیل شود.

119:117  مرا محافظت کن تا در امنیّت باشم و اوامر تو را بجا آورم.

119:118  کسانی که اوامر تو را اطاعت نمی‌کنند، از حضور خود می‌رانی و نقشه‌هایشان را باطل می‌سازی.

119:119  همهٔ مردم شریر را مانند تفاله دور می‌ریزی، بنابراین من تعالیم تو را دوست دارم.

119:120  از ترس تو به خود می‌لرزم و از داوری‌هایت وحشت می‌کنم.

119:121  کارهای من درست و پسندیده بوده‌اند، مرا به دست دشمنانم مسپار.

119:122  مرا مطمئن ساز که کمکم می‌کنی و نمی‌گذاری که اشخاص متکبّر بر من ظلم کنند.

119:123  چشمانم در انتظار نجات تو تار گشته‌اند، برای نجاتی كه وعده داده‏ای.

119:124  مطابق محبّت پایدار خود با من رفتار نما و اوامر خود را به من بیاموز.

119:125  من بندهٔ تو هستم، مرا دانایی عطا فرما تا تعالیم تو را بفهمم.

119:126  زمان آن رسیده است که خداوند اقدام نماید، زیرا مردم شریعت او را اطاعت نمی‌کنند.

119:127  من اوامر تو را از طلای ناب بیشتر دوست دارم.

119:128  تمام کارهای خود را مطابق احکام تو انجام خواهم داد و از هر راه نادرست نفرت دارم.

119:129  تعالیم تو بسیار عالی است، از دل و جان آنها را انجام خواهم داد.

119:130  درک تعالیم تو ذهن آدمی را روشن می‌کند و ساده دلان را حکیم می‌گرداند.

119:131  با اشتیاق برای فرامین تو لَه‌لَه می‌زنم.

119:132  همان‌طور که بر دوستدارانت رحمت داری، بر من نیز رحمت فرما.

119:133  مطابق کلامت مرا از لغزش محافظت فرما تا مغلوب بدی و شرارت نشوم.

119:134  مرا از شر کسانی‌که در پی آزار من هستند، نجات ده تا از احکام تو پیروی کنم.

119:135  با نور حضور خود مرا برکت بده و شریعت خود را به من بیاموز.

119:136  سیل اشک از چشمانم جاری است، زیرا مردم از شریعت تو پیروی نمی‌کنند.

119:137  خداوندا، تو عادل هستی و از روی عدل و انصاف داوری می‌کنی.

119:138  قوانین تو، همه از روی عدل و انصاف است.

119:139  آتش خشم، سراسر وجودم را می‌سوزاند، زیرا دشمنان من به احکام تو اعتنا نمی‌کنند.

119:140  وعده‏های تو به درستی آزموده شده‌اند و من آنها را دوست دارم.

119:141  من بنده‏ای ناچیز و نالایق هستم، امّا از انجام احکام تو سرپیچی نمی‌کنم.

119:142  عدالت تو ابدی و شریعت تو درست است.

119:143  سختی و مشکلات مرا فراگرفته است، امّا احکام تو موجب شادی من است.

119:144  تعالیم تو همیشه عادلانه است، مرا در درک آنها یاری فرما تا زنده بمانم.

119:145  خداوندا، از صمیم دل به درگاه تو التماس می‌کنم، دعایم را مستجاب فرما تا اوامر تو را بجا آورم.

119:146  نزد تو دعا می‌کنم، مرا نجات بده و من شریعت تو را بجا خواهم آورد.

119:147  سحرگاهان به پیشگاه تو دعا می‌کنم و از تو کمک می‌‌‌‌خواهم و امید من به وعدهٔ تو می‌باشد.

119:148  شب تا سحر بیدار می‌مانم و به تعالیم تو فکر می‌کنم.

119:149  خداوندا، به‌خاطر محبّت پایدارت دعایم را بشنو، بر من رحمت فرما و مرا از مرگ نجات بده.

119:150  مردم بدخواه برای حمله به من نزدیک می‌شوند. آنها کسانی هستند که از شریعت تو پیروی نمی‌کنند.

119:151  امّا تو ای خداوند، با من هستی و احکام تو همیشه درست است.

119:152  از قدیم، تعالیم تو را آموختم و دانستم که همهٔ آنها ابدی هستند.

119:153  درد و رنج مرا ببین و رهایی‌ام بده، زیرا از شریعت تو سرپیچی نکرده‌ام.

119:154  از حق من دفاع کن و آزادم نما و مطابق وعده‌ای که داده‌ای، نجاتم بده.

119:155  مردم شریر نجات نخواهند یافت، زیرا از شریعت تو اطاعت نمی‌کنند.

119:156  خداوندا، رحمت تو عظیم است، مطابق عدالت خود مرا رهایی‌ بده.

119:157  من دشمنان و بدخواهان زیادی دارم، امّا از انجام شریعت تو غفلت نمی‌ورزم.

119:158  وقتی به شریران نگاه می‌کنم از آنها نفرت می‌کنم، زیرا احکام تو را بجا نمی‌آورند.

119:159  خداوندا، ببین که به تعالیم تو چقدر علاقه دارم، محبّت پایدار تو تغییر ناپذیر است، پس زندگی مرا حفظ فرما.

119:160  تمام احکام تو حق و عدالت تو ابدی است.

119:161  حکمرانان بدون علّت مرا اذیّت می‌کنند، امّا ترس کلام تو در دل من است.

119:162  مانند کسی‌که گنج بزرگی را یافته باشد، از وعده‏های تو شادمانم.

119:163  از دروغ و ریا متنفّرم، ولی شریعت تو را دوست دارم.

119:164  به‌خاطر داوری‏های عادلانه‌ات هر روز هفت مرتبه تو را ستایش می‌کنم.

119:165  کسانی‌که شریعت تو را دوست می‌دارند، از امنیّت کامل برخوردارند و هیچ چیزی نمی‌تواند آنها را گمراه سازد.

119:166  خداوندا، امید من به این است که تو مرا نجات دهی، من احکام تو را اطاعت می‌کنم.

119:167  از صمیم قلب تعالیم تو را بجا می‌آورم و آنها را دوست می‌دارم.

119:168  احکام و دستورات تو را اطاعت می‌کنم زیرا تو از هر کار من آگاه هستی.

119:169  خداوندا، ناله و زاری مرا بشنو و مطابق وعده‌ات به من فهم و دانش عطا فرما.

119:170  دعای من به پیشگاه تو برسد و مرا طبق وعده‌ات رهایی بده.

119:171  پیوسته تو را ستایش می‌کنم، زیرا شریعت خود را به من می‌آموزی.

119:172  دربارهٔ شریعت تو سرود می‌خوانم، زیرا تمام اوامر تو عادلانه است.

119:173  برای کمک من آماده باش، زیرا که پیرو اوامر تو هستم.

119:174  در آرزوی نجات از جانب تو می‌باشم و از شریعت تو لذّت می‌برم.

119:175  به من طول عمر عطا فرما تا تو را ستایش کنم و تعالیم تو مرا یاری دهند.

119:176  مانند گوسفند گمشده‌ای سرگردان شده‌ام، بیا و بنده‌ات را دریاب، زیرا شریعت تو را فراموش نکرده‌ام.

Chapter 120

120:1  در هنگام سختی به حضور خداوند دعا کردم و او دعایم را مستجاب فرمود.

120:2  خداوندا، مرا از شر مردم دروغگو و از زبان حیله‌گران نجات بده.

120:3  ای حیله‌گران، خدا با شما چه خواهد کرد و شما را چگونه مجازات خواهد نمود؟

120:4  با تیرهای جانسوز سربازان و اخگرهای آتشین!

120:5  زندگی با شما، مانند زندگی در سرزمین ماشک و در بین مردم قیدار است!

120:6  از زندگی با این مردم که دشمن صلح هستند، بیزار شده‌ام.

120:7  وقتی دربارهٔ صلح حرف می‌زنم، آنها دربارهٔ جنگ صحبت می‌کنند.

Chapter 121

121:1  با چشمان خود به سوی کوهها نگاه می‌کنم! از کجا برای من کمک خواهد رسید؟

121:2  کمک من از جانب خداوندی است، که آسمان و زمین را آفرید.

121:3  او مرا از لغزش باز می‌دارد. او پشتیبانی است که همیشه بیدار است.

121:4  او حافظ و نگهبان اسرائیل است و هرگز نمی‌خوابد.

121:5  خداوند نگهبان توست، او در کنار توست و از تو پشتیبانی می‌کند.

121:6  آفتاب در روز تو را اذیّت نخواهد کرد و مهتاب نیز در شب.

121:7  خداوند تو را از تمام خطرها نجات خواهد داد و تو را محافظت خواهد نمود.

121:8  خداوند مراقب رفت و آمد توست و همیشه از تو محافظت خواهد نمود.

Chapter 122

122:1  وقتی به من گفتند: «به خانهٔ خداوند برویم.» بسیار خوشحال شدم.

122:2  اکنون اینجا، در دروازه‌های اورشلیم ایستاده‌ایم.

122:3  اورشلیم شهری است بسیار محکم و به هم پیوسته.

122:4  اینجا جایی است که تمام طایفه‌ها می‌آیند، تمام طایفه‌های اسرائیل، تا مطابق اوامر خداوند او را ستایش کنند.

122:5  در اینجا پادشاهان اسرائیل برای داوری مردم می‌نشستند.

122:6  برای صلح و سلامتی اورشلیم دعا کنید تا تمام کسانی‌که تو را دوست دارند، سعادتمند گردند.

122:7  صلح و سلامتی در درون دیوارهای تو و امنیّت در قصرهای تو باد!

122:8  به‌خاطر خویشاوندان و دوستان خود به اورشلیم می‌گویم: «سلامتی بر تو باد!»

122:9  به‌خاطر خانهٔ خداوند خدای خود، سعادت تو را ای اورشلیم، خواهانم.

Chapter 123

123:1  ای خداوند، چشمان من به سوی توست، به تو که در آسمان فرمانروایی می‌کنی.

123:2  مانند غلام و کنیزی که از ارباب خود انتظار دارد، همچنین ما نیز ای خداوند خدای ما، از تو انتظار رحمت داریم.

123:3  خداوندا، بر ما رحم کن، بر ما رحم کن، به ما بسیار اهانت شده است.

123:4  از دست ثروتمندان ظالم و متکبّر، جان ما به لب رسیده است.

Chapter 124

124:1  ای قوم اسرائیل جواب بدهید. اگر خداوند با ما نمی‌بود، چه می‌شد؟

124:2  اگر خداوند پشتیبان ما نمی‌بود، وقتی دشمنان بر ما حمله کردند،

124:3  آنگاه آنها در خشم و غضب خود ما را می‌بلعیدند.

124:4  بعد سیل خروشان ما را با خود می‌برد و آب از سرِ ما می‌گذشت

124:5  و در گردابها غرق می‌شدیم.

124:6  خداوند را سپاس باد که ما را شکار دندانهای آنها نساخت.

124:7  مانند پرنده‌ای از دام صیاد جستیم، دام پاره شد و ما آزاد شدیم.

124:8  خداوندی که آسمان و زمین را آفرید مددکار ماست.

Chapter 125

125:1  آنهایی که بر خداوند توکّل دارند، مانند کوه صهیون هستند که هیچ‌گاه نمی‌لرزند و از جای خود تکان نمی‌خورند.

125:2  همان‌طور که کوهها، شهر اورشلیم را احاطه کرده‌اند، خداوند هم قوم خود را همیشه در پناه خود می‌گیرد.

125:3  شریران همیشه در سرزمین نیکوکاران حکومت نخواهند کرد. وگرنه، نیکوکاران نیز ممکن است دست به شرارت بزنند.

125:4  خداوندا، با مردم نیک که احکام تو را بجا می‌آورند، مهربان باش.

125:5  امّا شریران را با کسانی‌که از راه تو پیروی نمی‌کنند، مجازات کن. صلح و سلامتی بر اسرائیل باد!

Chapter 126

126:1  وقتی خداوند ما را دوباره به اورشلیم آورد، فکر کردیم که خواب می‌بینیم.

126:2  چقدر خندیدیم و از خوشی سرود خواندیم. ملل دیگر دربارهٔ ما می‌گفتند: «خداوند برای ایشان کارهای عجیبی انجام داده است.»

126:3  در واقع خداوند کارهای عجیبی برای ما کرده است و ما خوشحالیم.

126:4  خداوندا، سعادت را به ما بازگردان، همچنان‌که باران رودخانه‏های خشک را دوباره پُر آب می‌سازد.

126:5  آنانی که با اشكها می‌کارند، با شادمانی درو خواهند نمود!

126:6  کسانی‌که با گریه برای بذر افشانی بیرون می‌روند، محصول خود را با نوای شادمانی باز خواهند آورد!

Chapter 127

127:1  اگر خداوند خانه را بنا نکند، زحمت بنّایان بی‌فایده است. هرگاه خداوند از شهر نگهبانی نکند، مراقبت نگهبانان بیهوده است.

127:2  فایده‌ای ندارد که از صبح زود تا شام برای به دست آوردن خوراک خود، این‌همه زحمت بکشید زیرا خداوند هنگامی‌که محبوبان او در خواب هستند، روزیِ آنها را آماده می‌کند.

127:3  فرزندان، میراثی از جانب خداوند هستند و برکتی که خداوند به انسان عطا می‌کند.

127:4  شخصی که در جوانی صاحب پسر می‌شود، فرزندانش مانند تیرهای تیز در دست سرباز هستند.

127:5  خوشا به حال کسی‌که در ترکش خود از این تیرها فراوان دارد. آن شخص در دادگاه، هنگام مقابله با دشمن، هرگز شکست نخواهد خورد.

Chapter 128

128:1  خوشا به حال کسی‌که از خداوند اطاعت می‌کند و مطابق احکام او زندگی می‌نماید.

128:2  دسترنج تو، احتیاجات تو را برآورده می‌سازد و کامیاب و شادمان خواهی بود.

128:3  همسرت مانند درخت مو پُر ثمر در خانه‏ات بوده و فرزندانت مانند درختان زیتون به دور سفره‌ات خواهند بود.

128:4  شخصی که از خداوند اطاعت می‌کند، این چنین برکت خواهد یافت.

128:5  خداوند تو را از صهیون برکت دهد و اورشلیم را در سراسر عمرت شكوفا و آباد ببینی!

128:6  عمرت دراز باد و نوه‌های خود را ببینی! صلح و آرامش بر اسرائیل باد!

Chapter 129

129:1  اسرائیل، بگو که چطور از زمان جوانی، دشمنانت تو را عذاب دادند.

129:2  «از زمانی که جوان بودم، دشمنانم بر من ظلم کردند، امّا نتوانستند مرا از پای درآورند.

129:3  شانه‏هایم را با شلاق، مانند زمین شخم زده کردند.

129:4  امّا خداوند عادل مرا از بردگی آزاد کرد.»

129:5  کسانی‌که از صهیون نفرت دارند، سرنگون شوند.

129:6  مانند علف روییده بر روی بامها پیش از آن که نمو کنند، پژمرده گردند

129:7  و کسی نتواند آنها را بچیند و یا به صورت بافه ببندد.

129:8  هیچ رهگذری نگوید: «خداوند تو را برکت دهد یا ما به نام خداوند تو را برکت می‌دهیم!»

Chapter 130

130:1  خداوندا، از شدّت غم و اندوه به درگاه تو فریاد می‌کنم.

130:2  خداوندا، فریاد مرا بشنو و به دعای من توجّه فرما.

130:3  خداوندا، اگر گناهان ما را به یاد آوری، چه کسی تبرئه خواهد شد؟

130:4  امّا تو، خدای بخشنده هستی و ما باید به تو احترام بگذاریم.

130:5  من بی‌صبرانه منتظر کمک از جانب خداوند هستم، زیرا به وعدهٔ او اعتماد دارم.

130:6  من بیشتر از نگهبانانی که منتظر طلوع صبح هستند، در انتظار خداوند می‌باشم.

130:7  ای اسرائیل، بر خداوند توکّل کن، زیرا از روی محبّت پایدارش همیشه مایل است که شما را نجات بخشد.

130:8  او قوم خود، اسرائیل را از تمام گناهانشان نجات می‏بخشد.

Chapter 131

131:1  خداوندا، از کبر و غرور دست کشیده‏ام و خود را بهتر از دیگران نمی‌دانم. خود را از آن چه بالاتر از فهم و درک من است دور می‌کنم.

131:2  نگرانی را از خود دور کرده‌ام و مانند کودکی که در آغوش مادر خود آرام است، در درون خود آرامش دارم.

131:3  ای اسرائیل، بر خداوند توکّل داشته باش، از حال تا به ابد!

Chapter 132

132:1  خداوندا، داوود و زحمتهایی را که متحمّل شد فراموش مکن.

132:2  به یادآور که قسم خورد و برای تو ای خدای یعقوب نذر کرد:

132:3  «من تا خانه‌ای برای خداوند بنا نکنم، به خانهٔ خود نخواهم رفت و استراحت نخواهم كرد و نخواهم خوابید.»

132:4  «من تا خانه‌ای برای خداوند بنا نکنم، به خانهٔ خود نخواهم رفت و استراحت نخواهم كرد و نخواهم خوابید.»

132:5  «من تا خانه‌ای برای خداوند بنا نکنم، به خانهٔ خود نخواهم رفت و استراحت نخواهم كرد و نخواهم خوابید.»

132:6  در بیت‌لحم، از وجود صندوق پیمان باخبر شدیم و در شهر یعاریم آن را یافتیم.

132:7  بیایید به خانهٔ خداوند برویم و در برابر تختش او را پرستش کنیم.

132:8  خداوندا، با صندوق پیمان که نشانهٔ قدرت توست به معبد بزرگ خود بیا و برای همیشه در آنجا ساکن شو.

132:9  کاهنانت لباس عدالت بپوشند و مؤمنین تو با شادی برایت سرود بخوانند!

132:10  به‌خاطر بنده‌ات داوود، روی خود را از پادشاه برگزیده‌ات بر مگردان.

132:11  تو به داوود وعده دادی و از وعدهٔ خود بر نمی‌گردی: «یکی از فرزندان او را پادشاه می‌سازم. و او بعد از تو سلطنت خواهد کرد

132:12  اگر فرزندان تو نیز به پیمان و احکام من وفادار بمانند، فرزندان آنها نیز تا به ابد بر تخت سلطنت تو خواهند نشست.»

132:13  خداوند صهیون را برای سکونت خود برگزید

132:14  و فرمود: «در اینجا برای همیشه سکونت خواهم کرد زیرا چنین اراده نموده‌ام.

132:15  تمام احتیاجات صهیون را به فراوانی برآورده خواهم ساخت و بینوایان آن را با غذا سیر خواهم كرد.

132:16  کاهنانش را لباس رستگاری خواهم پوشانید و مؤمنیش با شادی سرود خواهند خواند.

132:17  در اینجا، داوود را به قدرت خواهم رسانید و چراغی برای برگزیدهٔ خود روشن خواهم کرد.

132:18  دشمنانش را با لباس خجالت خواهم پوشانید، امّا سلطنت او کامیاب و شکوفا خواهد شد.»

Chapter 133

133:1  چه زیبا و دلپسند است که مؤمنین با اتّحاد دور هم جمع شوند.

133:2  مانند روغن خُوشبویی است که بر سر هارون ریخته شده و بر ریش و سپس بر ردایش می‌چکد.

133:3  اتّحاد مانند شبنم بر کوه حرمون است که بر کوه صهیون فرو می‌ریزد. زیرا خداوند برکت خود را، یعنی زندگی‌ای را که پایانی ندارد، در آنجا عطا خواهد کرد.

Chapter 134

134:1  ای جمیع بندگان خداوند، و آنهایی که هر شب در معبد بزرگ، او را خدمت می‌کنید، بیایید او را پرستش کنید.

134:2  دستهای خود را به سوی معبد بزرگ او بلند کنید و او را ستایش نمایید.

134:3  خداوند که خالق آسمان و زمین است شما را از صهیون برکت دهد.

Chapter 135

135:1  خداوند را سپاس باد! ای بندگان خداوند، او را پرستش کنید، نام او را ستایش کنید.

135:2  ای کسانی‌که در خانهٔ خداوند، در معبد بزرگ خدای ما ایستاده‌اید،

135:3  خداوند را شکر کنید، زیرا که نیکوست. برای او سرود بخوانید، زیرا که او مهربان است.

135:4  او یعقوب را انتخاب نمود و بنی‌اسرائیل را برای خود برگزید.

135:5  می‌دانم که خداوند بزرگ و برتر از همهٔ خدایان است.

135:6  هرچه که اراده‏اش باشد، انجام می‌دهد، چه در آسمان و چه بر زمین، چه در دریا و چه در اعماق آن.

135:7  ابرها را از دورترین نقاط زمین می‌آورد، رعد و برق و باران را پدید می‌آورد. و توفان را می‌آورد.

135:8  او کسی است که پسران اول خانواده‌‌های مصر، و همچنین نخستزادگان حیوانات آنها را کشت.

135:9  نشانه‌ها و کارهای شگفت‌آوری در برابر چشمان فرعون و خادمان او به عمل آورد.

135:10  اقوام زیاد و پادشاهان مقتدر را نابود کرد.

135:11  سیحون، پادشاه اموریان، عوج، پادشاه باشان، و تمام پادشاهان کنعان را از بین برد و سرزمین آنها را به قوم خود، بنی‌اسرائیل داد.

135:12  سیحون، پادشاه اموریان، عوج، پادشاه باشان، و تمام پادشاهان کنعان را از بین برد و سرزمین آنها را به قوم خود، بنی‌اسرائیل داد.

135:13  خداوندا، نام تو تا ابد جاودان است و تمام نسلها تو را به یاد خواهند آورد.

135:14  زیرا خداوند از قوم خود حمایت می‌کند و بر بندگان خود رحمت می‌کند.

135:15  بُتهای اقوام دیگر از طلا و نقره ساختهٔ دست بشر هستند.

135:16  آنها دهان دارند، امّا حرف نمی‌زنند. چشم دارند، ولی نمی‌بینند.

135:17  گوش دارند، ولی نمی‌شنوند، حتّی قادر نیستند که نفس بکشند.

135:18  کسانی‌که آنها را ساخته‌اند و به آنها ایمان دارند، مانند آنها خواهند شد.

135:19  ای قوم اسرائیل، خداوند را ستایش کنید؛ ای خاندان هارون، خداوند را بپرستید!

135:20  ای طايفهٔ لاوی، او را بپرستید؛ ای کسانی‌که از او می‌ترسید، خداوند را ستایش کنید!

135:21  خداوند را در صهیون ستایش کنید و از خانهٔ او در اورشلیم. خدا را سپاس باد!

Chapter 136

136:1  خدا را شکر کنید، زیرا که نیکوست؛ و محبّت پایدار او ابدی است.

136:2  خدای خدایان را شکر کنید؛ زیرا محبّت پایدار او ابدی است.

136:3  خداوند جهانیان را شکر کنید؛ زیرا محبّت پایدار او ابدی است.

136:4  او را به‌خاطر معجزاتی که انجام می‌دهد شکر کنید؛ زیرا محبّت پایدار او ابدی است.

136:5  او را که با حکمت خود آسمانها را آفرید؛ زیرا محبّت پایدار او ابدی است.

136:6  او را که زمین را بر روی آبهای عمیق بنا کرد؛ زیرا محبّت پایدار او ابدی است.

136:7  او اجسام نورانی را آفرید؛ زیرا محبّت پایدار او ابدی است.

136:8  خورشید را سلطان روز ساخت؛ زیرا محبّت پایدار او ابدی است.

136:9  ماه و ستارگان را فرمانروای شب گردانید؛ زیرا محبّت پایدار او ابدی است.

136:10  او نخستزادگان مصریان را کشت؛ زیرا محبّت پایدار او ابدی است.

136:11  او قوم ‌اسرائیل را از مصر بیرون آورد؛ زیرا محبّت پایدار او ابدی است.

136:12  با دست قوی و بازوی قدرتمندش؛ زیرا محبّت پایدار او ابدی است.

136:13  او دریای سرخ را شكافت؛ زیرا محبّت پایدار او ابدی است.

136:14  و بنی‌اسرائیل را از میانش عبور داد؛ زیرا محبّت پایدار او ابدی است.

136:15  فرعون و لشکر او را در آب غرق کرد؛ زیرا محبّت پایدار او ابدی است.

136:16  قوم خود را در بیایان رهبری نمود؛ زیرا محبّت پایدار او ابدی است.

136:17  پادشاهان مقتدر را از بین برد؛ زیرا محبّت پایدار او ابدی است.

136:18  پادشاهان معروف را به قتل رسانید؛ زیرا محبّت پایدار او ابدی است.

136:19  سیحون، پادشاه اموریان را کشت؛ زیرا محبّت پایدار او ابدی است.

136:20  عوج، پادشاه باشان را از بین برد؛ زیرا محبّت پایدار او ابدی است.

136:21  او سرزمین آنها را به قوم خود داد؛ زیرا محبّت پایدار او ابدی است.

136:22  او آنها را به اسرائیل، خادم خود داد؛ زیرا محبّت پایدار او ابدی است.

136:23  ما را در زمان پریشانی به یاد آورد؛ زیرا محبّت پایدار او ابدی است.

136:24  ما را از دست دشمنان رهایی بخشید؛ زیرا محبّت پایدار او ابدی است.

136:25  او همهٔ انسانها را روزی می‌دهد؛ زیرا محبّت پایدار او ابدی است.

136:26  خدای آسمان را شکر کنید؛ زیرا محبّت پایدار او ابدی است.

Chapter 137

137:1  در کنار رودخانه‌های بابل نشستیم و به یاد صهیون گریه کردیم.

137:2  آلات موسیقی خود را بر شاخه‌های درختان بید آویختیم.

137:3  زیرا کسانی‌که ما را به اسارت برده بودند، از ما خواستند تا برایشان یکی از سرودهای صهیون را بخوانیم و آنها را سرگرم کنیم.

137:4  امّا چگونه می‌توانستیم سرود خداوند را در دیار بیگانه بسراییم؟

137:5  ای اورشلیم، اگر تو را فراموش کنم، دست راستم خشک گردد تا دیگر نتوانم چنگ بنوازم.

137:6  اگر تو را ای اورشلیم، به یاد نیاورم و تو را بر همهٔ شادی‌ها ترجیح ندهم، زبانم به کامم بچسبد و لال شوم.

137:7  خداوندا، به یادآور، روزی را که اَدومیان اورشلیم را تسخیر کردند و فریاد می‌زدند: «آن را با خاک یکسان کنید.»

137:8  ای بابل، تو ویران خواهی شد. خوشا به حال کسی‌که آن چه تو بر سر ما آوردی، بر سر خودت بیاورد.

137:9  خوشا به حال کسی‌که کودکان تو را بگیرد و آنها را به صخره‌ها بکوبد.

Chapter 138

138:1  خداوندا، از صمیم قلب تو را ستایش می‌کنم، در حضور خدایان برای تو سرود شکرگزاری می‌خوانم.

138:2  سر تعظیم به درگاه مقدّس تو فرود می‌آورم و نام تو را به‌خاطر محبّت پایدار و وفاداری تو ستایش می‌کنم. چون نام تو و فرمایشات تو از هر چیز بالاتر است.

138:3  هنگامی‌که دعا کردم، دعایم را مستجاب کردی و با قدرت خود مرا تقویت نمودی.

138:4  خداوندا، همهٔ پادشاهان جهان تو را ستایش خواهند نمود، زیرا کلام تو را شنیده‌اند.

138:5  آنها به‌خاطر آنچه که کرده‌ای و به جهت شکوه عظمت تو، سرود خواهند خواند.

138:6  خداوند، با وجود عظمت و جلالی که دارد، به فروتنان توجّه دارد، امّا اشخاص متکبّر را از دور می‌شناسد.

138:7  هنگامی‌که در سختی و مشکلات گرفتارم، تو مرا از همهٔ آنها می‌رهانی. تو در مقابل دشمنان خشمگین من می‌ایستی و با دست توانای خود مرا نجات می‌دهی.

138:8  خداوند به وعده‌هایی که به من داده است، وفا خواهد كرد. خداوندا، محبّت پایدار تو ابدی است. کارهایی را که شروع کرده‌ای تمام کن.

Chapter 139

139:1  خداوندا، تو مرا آزموده‏ای و می‌شناسی.

139:2  از نشستن و بر خواستن من آگاهی و تمام افکار و اندیشه‌های مرا از دور می‌دانی.

139:3  تو از رفتار، کردار، کار و استراحت من آگاهی و تمام روشهای مرا می‌دانی.

139:4  حتّی پیش از آن که حرفی بر زبان آورم، تو ای خداوند، منظور مرا می‌دانی.

139:5  حضور تو مرا از هر طرف احاطه نموده و با قدرت خود، مرا محافظت می‌کنی.

139:6  شناخت تو از من خیلی عمیق است؛ این فراتر از فهم من می‌باشد.

139:7  از نزد تو کجا بگریزم و از حضور تو کجا پنهان شوم؟

139:8  اگر به آسمان بروم، تو در آنجا هستی. اگر به دنیای مردگان بروم، تو در آنجا هستی.

139:9  اگر بر بالهای سحر بنشینم و از مشرق به دورترین نقطه در مغرب بروم،

139:10  تو برای رهبری من در آنجا خواهی بود. برای کمک به من تو در آنجا خواهی بود.

139:11  اگر از تاریکی خواهش کنم که مرا بپوشاند و یا روشناییِ اطراف من به تاریکی تبدیل گردد،

139:12  حتّی تاریکی هم برای تو تاریک نخواهد بود و شب برای تو مانند روز روشن است، زیرا تاریکی و روشنایی برای تو یکی است.

139:13  تو تمام اجزای بدنم را ساختی و در رحم مادرم همهٔ آنها را به هم پیوند دادی.

139:14  من تو را می‌ستایم، زیرا مرا به گونه‌ای عجیب ساخته‏ای، تمام کارهای تو بسیار شگفت‌انگیز است. من این را با تمام وجود می‌دانم.

139:15  وقتی استخوانهایم ساخته می‌شدند و در رحم مادر شکل می‌گرفتم و در نهان رشد می‌کردم، تو از وجود من آگاه بودی.

139:16  پیش از آن که به وجود بیایم و زندگی را آغاز کنم، روزهای عمرم را در دفتر خود ثبت نمودی.

139:17  خداوندا، افکار تو آن‌قدر عالی و گرانبها هستند، که من آنها را درک نمی‌کنم.

139:18  اگر آنها را بشمارم، از ریگهای صحرا زیادترند. وقتی بیدار می‌شوم باز هم با تو هستم.

139:19  خدایا، شریران را نابود کن و جنایتکاران را از من دور نما.

139:20  آنها نام تو را به بدی یاد می‌کنند و به ضد تو حرفهای زشت می‌زنند.

139:21  خداوندا، آیا از کسانی‌که از تو نفرت دارند، نفرت نداشته‌ام؟ آیا از آنانی که از تو سرپیچی می‌کنند، متنفّر نبوده‏ام؟

139:22  با تمام وجود از آنها متنفّرم و آنها را دشمن خود می‌دانم.

139:23  خدایا، مرا تفتیش کن و از دل من باخبر شو، مرا بیازما و افکار مرا بخوان.

139:24  ببین آیا خطایی در من هست، و مرا به راه جاودانی هدایت نما.

Chapter 140

140:1  خداوندا، مرا از دست مردم شریر نجات بده و از شر ظالم حفظ کن.

140:2  آنها همیشه به فکر دسیسه هستند و جنگ و دعوا به راه می‌اندازند.

140:3  زبانشان چون نیش مار تیز و سخنانشان مانند زهر افعی است.

140:4  خداوندا، مرا از چنگ اشخاص شریر رهایی بده و از شر مردم ظالم، که نقشهٔ نابودی مرا می‌کشند، نجات بده.

140:5  مردم متکبّر برای من دام گسترده و سر راهم تَله گذاشته‏اند تا مرا دستگیر کنند.

140:6  به خداوند می‌گویم: «تو خدای من هستی،» به دعا و زاری من گوش بده.

140:7  ای خداوند، خدای من، ای حامی پُرقدرت من، تو در میدان جنگ از من حمایت کردی.

140:8  خداوندا، مگذار که شریران به مراد خود برسند و نقشه‌های پلید خود را عملی کنند.

140:9  مگذار دشمنانم پیروز شوند بلکه توطئهٔ آنها را بلای جان خودشان گردان.

140:10  اخگرهای آتش بر سرشان بریزد و به چاهی بیفتند که هرگز نتوانند بیرون بیایند.

140:11  کاش آنانی که سخنان ناحق برضد دیگران می‌گویند، کامران نشوند و بگذار که شرارت، مردم شریر را نابود کند.

140:12  خداوندا، می‌دانم که به فریاد مسکینان می‏رسی و حق مظلومان را از ظالمان می‏گیری.

140:13  نیکوکاران تو را ستایش خواهند کرد و در حضور تو زیست خواهند نمود.

Chapter 141

141:1  خداوندا، نزد تو التماس می‌کنم، به کمک من بشتاب. وقتی نزد تو دعا می‌کنم، دعایم را بشنو.

141:2  دعای من همچون بُخور به درگاه تو برسد و دستهایم را که به پیشگاهت برمی‌افرازم، مانند قربانی شامگاهان قبول فرما.

141:3  خداوندا، لبها و دهان مرا نگاهبانی فرما.

141:4  دلم را به کارهای بد مایل مگردان، تا با شریران مرتکب کارهای زشت نشوم و هرگز در بزمهای آنان شرکت نکنم.

141:5  وقتی شخص نیک مرا سرزنش می‌کند برایم افتخار است، ولی احترام را از مردم شریر نمی‌پذیرم بلکه به‌خاطر کارهای زشتشان، پیوسته علیه آنان دعا می‌کنم.

141:6  وقتی رهبران آنها از صخره‌ها پرتاب شوند و استخوانهای آنها تکه‌تکه شده به هر سو پراکنده گردد، آنگاه مردم به حقیقت سخنان من پی خواهند برد.

141:7  وقتی رهبران آنها از صخره‌ها پرتاب شوند و استخوانهای آنها تکه‌تکه شده به هر سو پراکنده گردد، آنگاه مردم به حقیقت سخنان من پی خواهند برد.

141:8  امّا ای خداوند متعال، چشم من به سوی توست. به درگاه تو پناه می‌آورم، مرا بی‌پشت و پناه مگذار.

141:9  مرا از دامی که برای من گسترده‌اند و از دسیسهٔ بدکاران محافظت فرما.

141:10  مردم شریر را به دام خودشان گرفتار کن و مرا بسلامت برهان!

Chapter 142

142:1  نزد خداوند فریاد می‌زنم و با التماس از او کمک می‌طلبم.

142:2  شکایات خود را به پیشگاه او عرض می‌کنم و مشکلاتم را برایش بیان می‌نمایم.

142:3  وقتی طاقت من تمام شود، تو می‌دانی که چه باید بکنم. دشمنان در سر راه من دام گسترده‏اند.

142:4  وقتی به اطرافم نگاه می‌کنم، کسی را نمی‌بینم که به کمکم بیاید و کسی به من توجّه نمی‌کند.

142:5  خداوندا، برای کمک به درگاه تو رو می‌آورم، زیرا تو یگانه پشتیبان و همه‌چیز من در این زندگی هستی.

142:6  به فریاد من گوش بده، زیرا که درمانده‌ام. مرا از دست دشمنان نجات بده، زیرا آنها از من بسیار قویترند.

142:7  مرا از این بُن‌بست و پریشانی آزاد کن تا تو را ستایش كنم. آنگاه به‌خاطر نیكویی كه به من كرده‏ای، نیكوکاران مرا احاطه خواهند كرد.

Chapter 143

143:1  خداوندا، چون تو امین و عادل هستی، دعای مرا بشنو و به التماس من گوش بده.

143:2  بنده‌ات را محاکمه مکن، زیرا هیچ شخص زنده‌ای در حضور تو بی‌گناه نیست.

143:3  دشمن، مرا از پای درآورده و به زمین زده است. چنان روزگارم را سیاه کرده است که گویی سالهاست مرده‌ام.

143:4  به‌خاطر این خود را باخته‌ام و بکلّی مأیوس شده‌ام.

143:5  گذشته‏ها را به یاد می‌آورم و به آنچه که تو برای من انجام داده‏ای فکر می‌کنم.

143:6  دستهای خود را برای دعا به درگاه تو بلند می‌کنم. مانند زمین خشکی که تشنهٔ آب است، همچنان جان من تشنهٔ توست.

143:7  خداوندا، دعایم را هرچه زودتر مستجاب کن، زیرا امیدم را از دست داده‌ام. روی خود را از من مپوشان، مبادا بمیرم و به دیار خاموشان بروم.

143:8  همه روزه از محبّت پایدار خود برخوردارم کن، زیرا بر تو توکّل دارم، به درگاه تو دعا می‌کنم تا راه زندگی را به من نشان بدهی.

143:9  خداوندا، به تو پناه آورده‌ام، مرا از شر دشمنان برهان.

143:10  تو خدای من هستی، مرا تعلیم بده تا ارادهٔ تو را انجام دهم. روح پاکت مرا به راه راست هدایت فرماید.

143:11  خداوندا، مطابق وعدهٔ خود زندگیم را حفظ کن و با لطف خود مرا از مشکلاتم رهایی ده.

143:12  به‌خاطر محبّت پایداری که به من داری، دشمنانم را نابود کن و کسانی را که بر من ظلم می‌کنند، از بین ببر، زیرا که من بندهٔ تو هستم.

Chapter 144

144:1  خداوند را که پشتیبان من است سپاس باد! او مرا برای میدان جنگ تعلیم می‌دهد.

144:2  او پشت و پناه من است، او سپر و نجات‌دهندهٔ من است، به او توکّل دارم و او مردم را تحت فرمان من خواهد آورد.

144:3  خداوندا، انسان چیست که تو به او توجّه داری؟ و بنی‌آدم کیست که او را به‌خاطر آوری؟

144:4  او مانند سایه درگذر است و عمرش بیش از یک نفس نیست.

144:5  ای خداوند، آسمان را بگشا و پایین بیا. کوهها را لمس کن تا از آنها دود برخیزد.

144:6  رعد و برق را بفرست و دشمنان خود را پراکنده کن و با تیرهای خود آنها را تار و مار گردان.

144:7  دست خود را از عالم بالا دراز کن و مرا از عمق آبها، و از دست این بیگانگان نجات بده.

144:8  حرفهای آنان دروغ است و قسم دروغ می‌خورند.

144:9  خداوندا، برای تو سرودی تازه می‌خوانم و با بربط ده تار می‌سرایم.

144:10  پادشاهان را به پیروزی می‌رسانی و بنده‌ات، داوود را آزاد می‌سازی.

144:11  خداوندا، مرا از دست دشمن ظالم برهان و از چنگ بیگانگان که سخنانشان سراسر دروغ است، نجات بده.

144:12  پسران ما در جوانی، همچون نهالان، برومند و قد بلند گردند، دختران ما، چون ستونهای تراشیدهٔ کاخ پادشاهان باشند،

144:13  انبارهای ما، پُر از محصولات گوناگون، و گوسفندان ما در صحرا هزاران برّه بزایند.

144:14  گاوهای ما، بدون از دست دادن گوساله‌ای، بارور و کثیر شوند. در کوچه‌های ما صدای هیچ غم و ناله‌ای نباشد.

144:15  خوشا به حال ملّتی که از این برکات بهره‌مند گردند و خوشا به حال قومی که خداوند، خدای ایشان است.

Chapter 145

145:1  ای خدای من و ای پادشاه من، نام تو را ستایش می‌کنم و تا ابد شکرگزار تو هستم.

145:2  هر روز تو را شکر می‌کنم و تا به ابد نام تو را ستایش می‌کنم.

145:3  خداوند، بزرگ و شایستهٔ ستایش است، درکِ عظمت او خارج از فهم و دانش ماست.

145:4  کارهای عجیب تو را مردم نسل به نسل ستایش خواهند کرد و قدرت تو را بیان خواهند نمود.

145:5  آنها دربارهٔ شکوه و عظمت تو گفت‌وگو خواهند نمود و من در مورد کارهای عجیب تو تفکّر خواهم کرد.

145:6  مردم از کارهای شگفت‌انگیز تو سخن خواهند گفت و من عظمت تو را بیان خواهم کرد.

145:7  آنها نیكویی تو را بیان خواهند کرد و برای رحمت تو خواهند سرایید.

145:8  خداوند مهربان و رحیم است. دیر غضب می‌کند و پُر از محبّت پایدار است.

145:9  او با همه مهربان است و تمام مخلوقات خود را دوست می‌دارد.

145:10  خداوندا، همهٔ مخلوقات تو، تو را ستایش می‌کنند و همهٔ مؤمنین تو، تو را شکر می‌کنند.

145:11  آنها از جلال و شکوه سلطنت تو حرف می‌زنند و قدرت تو را بیان می‌کنند.

145:12  پس همهٔ مردم، شکوه و جلال پادشاهی تو و تمام کارهای عجیب تو را خواهند دانست.

145:13  سلطنت تو جاودان و فرمانروایی تو پایدار و ابدی است. خداوند به وعده‌های خود امین است؛ او در تمام کارهایش رحیم می‌باشد.

145:14  خداوند کسانی را که در سختی و مشکلات هستند، کمک می‌کند و افتادگان را برمی‌خیزاند.

145:15  چشم امید همه به توست، زیرا تو، روزیِ آنها را برحسب احتیاجشان عطا می‌کنی.

145:16  به اندازهٔ کافی به آنها می‌دهی و حاجتشان را برآورده می‌سازی.

145:17  خداوند در تمام کارهایش عادل و مهربان است.

145:18  خداوند نزدیک کسانی است که با صداقت و راستی طالب او هستند.

145:19  آرزوی کسانی را که از او می‌ترسند برآورده می‌سازد.

145:20  از آنهایی که او را دوست می‌دارند حمایت می‌کند، امّا شریران را از بین می‌برد.

145:21  من پیوسته خدا را ستایش می‌کنم. تمام مخلوقات همیشه او را ستایش نمایند.

Chapter 146

146:1  خداوند را سپاس باد! ای جان من، خداوند را ستایش کن!

146:2  تا زمانی که زنده هستم، خداوند را ستایش خواهم نمود، تا وقتی جان در بدن دارم برای خدای خود سرود خواهم خواند.

146:3  به رهبران انسانی توکّل نکنید، هیچ انسانی نمی‌‌تواند نجات بدهد.

146:4  وقتی بمیرند، به خاک برمی‌گردند و در همان روز تمام نقشه‏هایی که کشیده بودند از بین می‌رود.

146:5  خوشا به حال کسی‌که خدای یعقوب مددکار اوست و بر خداوند، خدای خود توکّل می‌کند،

146:6  که آسمان و زمین و دریاها و هرآنچه در آنهاست آفرید، خدایی که پیوسته به وعده‌های خود وفادار است.

146:7  او به فریاد مظلومان می‌رسد و گرسنگان را سیر می‌کند و اسیران را آزاد می‌سازد.

146:8  خداوند کورها را بینا می‌سازد، افتادگان را برمی‌خیزاند، مردم نیکوکار را دوست می‌دارد.

146:9  خداوند غریبان را محافظت می‌کند، و از بیوه زنان و یتیمان مراقبت می‌نماید. امّا شریران را هلاک می‌سازد.

146:10  سلطنت خداوند جاودان است، و خدای تو ای صهیون، تا ابد فرمانروایی می‌کند. خداوند را سپاس باد!

Chapter 147

147:1  خداوند را سپاس باد! چه نیکوست که خداوند را با سراییدن سرود ستایش کنیم، ستایش خداوند بسیار مناسب و لذّت بخش است.

147:2  خداوند اورشلیم را دوباره آباد می‌کند و پراکندگان اسرائیل را جمع می‌سازد.

147:3  او دل‏شكستگان را تسلّی می‌دهد و بر زخمهای ایشان مرهم می‌گذارد.

147:4  او تعداد ستارگان را می‌‌داند و هر کدام از آنها را به نام می‌شناسد.

147:5  خداوند ما بزرگ و قدرتش عظیم است، دانش و حکمت او بی‌کران است.

147:6  خداوند، مسکینان را برمی‌افرازد، و شریران را سرنگون می‌کند.

147:7  برای خداوند سرود شکرگزاری بخوانید و با نوای بربط برای خدای ما بسرایید.

147:8  او آسمانها را با ابر می‌پوشاند و برای زمین باران فراهم می‌سازد و سبزه‌ها را بر تپّه‌ها می‌رویاند.

147:9  به حیوانات خوراک می‌دهد و جوجه کلاغها را غذا می‌دهد.

147:10  به قدرت اسبها علاقه‌ای ندارد و نیروی انسانها او را خشنود نمی‌سازد،

147:11  بلکه رضامندی او از کسانی است که او را گرامی می‌دارند و به محبّت پایدار او توکّل می‌کنند.

147:12  خداوند را ستایش کن، ای اورشلیم! خدای خود را ستایش کن، ای صهیون!

147:13  او دروازه‌هایت را بر روی دشمن محکم می‌بندد و ساکنان تو را برکت می‌دهد.

147:14  او صلح را به مرزهای تو می‌آورد و انبارهایت را از غلّه پُر می‌سازد.

147:15  او به زمین فرمان می‌دهد و فرمایشات او فوراً انجام می‌شود.

147:16  زمین را با لحاف برف می‌پوشاند و شبنم را مانند گرد می‌پاشد.

147:17  تگرگ را همچون سنگریزه می‌فرستد و کسی تاب تحمّل سرمای آن را ندارد.

147:18  به فرمان او یخها آب می‌شوند، باد می‌وزد و آب جاری می‌گردد.

147:19  کلام خود را به یعقوب بیان می‌کند و احکام و دستورات خود را به بنی‌اسرائیل می‌دهد.

147:20  با هیچ قوم دیگری چنین رفتار نمی‌کند، زیرا آنها احکام او را نمی‌دانند. خداوند را سپاس باد!

Chapter 148

148:1  خداوند را سپاس باد! خداوند را از آسمانها و از عرش اعلی ستایش کنید.

148:2  ای فرشتگان او و ای لشکرهای آسمانی او را ستایش کنید.

148:3  ای آفتاب و ای مهتاب، و ای ستارگان درخشان، او را ستایش کنید.

148:4  ای آسمانها و ای آبهای بالای آسمان، او را ستایش کنید.

148:5  همهٔ اینها خداوند را ستایش کنند، زیرا که به فرمان او آفریده شدند.

148:6  او همهٔ آنها را تا به ابد استوار ساخت و هرگز تغییر نخواهند کرد.

148:7  ای نهنگها و ای تمام اعماق اقیانوسها، او را ستایش کنید.

148:8  ای آتش و تگرگ و برف و مه و توفان که مطیع فرمان او هستید، او را ستایش کنید.

148:9  ای کوهها و تپّه‏ها و درختان میوه‌دار و ای سروهای بلند،

148:10  ای حیوانات وحشی و اهلی، ای خزندگان و پرندگان، او را ستایش کنید.

148:11  ای پادشاهان، ای مردم، شاهزادگان و فرمانروایان،

148:12  ای جوانان و ای دوشیزگان، پیر مردان و کودکان، خداوند را ستایش کنید.

148:13  همه با هم نام خداوند را ستایش کنید، زیرا فقط نام او متعال، و شکوه و جلال او بالاتر از زمین و آسمان است.

148:14  او قوم خود یعنی بنی‌اسرائیل را قوّت و توانایی بخشید، او مایهٔ افتخار مقدّسان می‌باشد. خداوند را سپاس باد!

Chapter 149

149:1  خداوند را سپاس باد! برای خداوند سرودی تازه بسرایید و در برابر جماعت ایمانداران نام او را بستایید.

149:2  ای بنی‌اسرائیل، به‌خاطر آفریدگار خود شاد باشید. ای ساکنان صهیون، به‌خاطر پادشاه خود شادمان باشید.

149:3  با رقص نام او را ستایش کنید و با نوای عود و بربط او را بپرستید.

149:4  زیرا خداوند از قوم خود خشنود است و فروتنان را پیروز و سرفراز می‌سازد.

149:5  مؤمنینش به جلال او فخر کنند و در بسترهای خود برای او سرود شادمانی بسرایند.

149:6  خدا را با صدای بلند ستایش کنند و شمشیرهای دو دَم را در دست بگیرند، تا اقوام و مردم خدانشناس را مجازات کنند.

149:7  خدا را با صدای بلند ستایش کنند و شمشیرهای دو دَم را در دست بگیرند، تا اقوام و مردم خدانشناس را مجازات کنند.

149:8  پادشاهانشان را با زنجیر و فرمانروایان آنها را با پای بندهای آهنین ببندند

149:9  و طبق فرمان خداوند آنها را مجازات کنند. این افتخاری است برای همهٔ مؤمنین او. خداوند را سپاس باد!

Chapter 150

150:1  خداوند را سپاس باد! خدا را در معبد بزرگ او بپرستید، و او را در آسمانها ستایش کنید.

150:2  او را به سبب کارهای عجیبش و به‌خاطر عظمت بی‌کرانش بپرستید.

150:3  او را با شیپور ستایش کنید او را با عود و بربط ستایش کنید.

150:4  او را با دف و رقص ستایش کنید. او را با چنگ و نی ستایش کنید

150:5  او را با سنج ستایش کنید. او را با سنجهای پُر صدا ستایش کنید

150:6  هر که جان در بدن دارد خداوند را ستایش کند. خداوند را سپاس باد!